Το να ζητάς να μάθεις κάτι, θα μας πει ο Σωκράτης, εξαρτάται από πόσα μέρη του όλου μπορεί να γεμίσει το μυαλό σου. Πόσα και ποια μπορεί κανείς να θυμηθεί ώστε ασφαλώς να συμπληρώσει τα μέρη του πάζλ που χρειάζονται και του λείπουν στη διατύπωση ασφαλούς γνώμης. Ειδικά στη σημερινή εποχή της καταιγιστικής πληροφορίας μόνο φαινομενικά μάλλον γνωρίζουμε όσα γύρω μας συμβαίνουν. Εσωτερικά και σε βάθος φαίνεται ότι αγνοούμε πολλά και ποικίλα, τα οποία μάλλον είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε.Είναι φανερό ότι από το σύνολο των Μ.Μ.Ε και αυτών γενικά που επηρεάζουν την κοινή γνώμη απουσιάζει κάθε διάθεση σύνδεσης όλων όσων συμβαίνουν στην Ελλάδα το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του σύριζα με τη συγκεκριμένη αριστερά ιδεολογία του μπολσεβικικού αυτού μορφώματος. Μέσα στο σύγχρονο κόσμο της αριστερολαγνείας αυτό φαντάζει φυσιολογικό, αλλά κάθε φυσιολογικό δεν είναι και υγιές. Είναι φυσιολογικό ο άρρωστος να ανεβάζει πυρετό αλλά αυτό δεν είναι και υγιές και επιζητούνται τρόποι θεραπείας. Το ερώτημα όμως είναι γιατί η αριστερά απολαμβάνει αυτή την πνευματική και ηθική ασυλία. Σίγουρα θα πρέπει να ιδούμε τα συμβαίνοντα όχι τόσο από το ευρωπαϊκό πρίσμα τους, αλλά από το πρίσμα της αριστεράς ιδεολογίας του σύριζα. Η δυνητική και πραγματική πτώχευση, η εξαθλίωση των Ελλήνων, η υφαρπαγή της εθνικής και ατομικής ιδιοκτησίας είναι απόρροια κάθε αριστερού προγράμματος, είναι απόρροια του αριστερού προγράμματος του σύριζα. Η σοβιετοποίηση της ελληνικής κοινωνίας είναι μία πραγματικότητα που μόνο η Εθνική κοινωνική και πνευματική αφύπνιση μπορεί δημιουργικά και ολοκληρωτικά να ανασχέσει.
Ο σύγχρονος εξουσιαστικός λόγος στηρίζεται και βασίζεται σε δύο πολύ συγκεκριμένα πολιτειακά συστήματα. Το ένα θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε αστική δεξιά και το δεύτερο προλεταριακή αριστερά. Στον μεταδιαφωτιστικό κόσμο του λόγου και της εμπειρίας, της ύλης και του στείρου αποδεικτικού λόγου, έπρεπε πάση θυσία ο κόσμος, ο λαός, οι άνθρωποι και της πνευματικής και της χειρωνακτικής εργασίας, να εγκλωβιστούν στον παρόντα και μόνο κόσμο. Έπρεπε πάση θυσία να αποκοπούν από την εσωτερική συνεχή ροή των πραγμάτων – τέτοια όπως ο Φουκώ αλλά και ο Χάιντεγκερ την αναλύουν – να ζουν και να αναπνέουν πώς θα βγάζουν τα απαραίτητα προς το ζην ώστε να υπακούουν το εκάστοτε αποδεκτό «life style». Ο Νεύτωνας με τη δύναμή του έκλεισε τα όρια του κόσμου μας, οι επιστήμονες ποικίλων επιστημών αφαίρεσαν κάθε εσωτερική δυναμική από τους ανθρώπους, όλα είναι αποτέλεσμα μία στείρας υλικής διαλεκτικής. Πονάει το σώμα χρειάζεται ο ιατρός, έχεις το τάδε πρόβλημα πρέπει να πας στον ειδικό, η εσωτερική σωκρατική μαιευτική οδός χάθηκε. Ο άνθρωπος σταδιακά κλείσθηκε στον κόσμο, στους ειδικούς του, ο θεός πέθανε στον ουρανό αλλά αναστήθηκε στη γη μέσα στην πράξη των εξειδικευμένων επιστημόνων, πολιτικών, όλων αυτών που έγιναν «υπεύθυνοι» για την ανθρώπινη ζωή. Όλο το status quo των αυτοκρατοριών μεταφέρθηκε mutatis mutandis στο σημερινό μας υλικοβιομηχανικό πολιτισμό. Οι βασιλείς είναι οι πλούσιοι, οι μεγαλοαστοί, οι έχοντες τη δύναμη υλικών απολαβών. Οι δούλοι είναι οι μισθωτοί οι οποίοι αγωνιούν μήπως και απολυθούν από τη δουλειά τους, μήπως και κουρευτούν οι ελάχιστες καταθέσεις τους. Η ιδέα του συνεκτικού θεού αντικαταστάθηκε από το χρήμα. Ο σύγχρονος αυτός θεός ενώνει και εξαρτά όλους και όλες από την κεντρική εξουσία του κόσμου μας, από τους λίγους αφανείς οι οποίοι ικανοποιώντας γνωστά εσχατολογικά θρησκευτικά κείμενα της παλαιάς διαθήκης θέλουν και επιδιώκουν να κυβερνούν έναν κόσμο που πιστεύουν ότι επειδή ανήκει στο «δημιουργό» θεό τους ανήκει και σε αυτούς.
Η αφανής εξουσία μόλις εξαφανίσθηκαν οι μεγάλες αυτοκρατορίες και ειδικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, έπιασε αμέσως δουλειά. Βρισκόταν στη διασπορά από την εποχή που ο Τίτος διέλυσε εκ θεμελίων την πρωτεύουσά τους. Είχαν μάθει να επιβιώνουν στα δύσκολα, τους ήταν πολύ εύκολο να βάλουν δύσκολα και στους άλλους. Δημιουργώντας τις δύο μονοθεϊστικές παραρτηματικές θρησκείες του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού ήλεγξαν τον όλον τότε γνωστό κόσμο. Πράγματι τον 17ο και 18ο αιώνα ο γνωστός και ενδιαφέρων γεωπολιτικά και οικονομικά κόσμος ήταν είτε χριστιανικός είτε μωαμεθανικός. Όλοι αυτοί ήταν σχετιζόμενοι προσωπικά με ένα θεό. Το επόμενο βήμα δεν ήταν δύσκολο. Έπρεπε με τρόπο ο θεός να πεθάνει και να αντικατασταθεί. Οι άνθρωποι έπρεπε να περάσουν στην υλική μαζοποίηση προκειμένου εγκλωβισμένοι στον παρόντα κόσμο, έχοντας στο νου τους μόνο πώς «θα τα βγάλουν πέρα» να ελεγχθούν πλήρως (μήπως το βλέπουμε αυτό το στάδιο στο μπολσεβικικό μόρφωμα του σύριζα στις απαρχές του 2015;). Τα στάδια του θανάτου του θεού τα ανέλαβαν οι επιστήμονες, αυτοί που πολύ απλά στηρίχθηκαν στα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων σοφών συγγραφέων και διανοητών.
Ο θεός σιγά-σιγά κατέστη συμπαντική συνεκτική δύναμη σύμφωνα με τον Νεύτωνα και τον Λαπλάς. Οντολογικά πράγματι ο θεός άρχισε να λογικοποιείται και να ξεπερνιέται. Ήδη ο χριστιανισμός και εν μέρει ο μωαμεθανισμός έφεραν σε αρκετά φιλική σχέση τον άνθρωπο με το θεό. Σιγά –σιγά αλλά σταθερά οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν ότι εάν είναι καλοί ο θεός θα τους ανταμείψει με το μελίρρυτο παράδεισο. Ο Ιησούς άρχισε να παρουσιάζεται ως Φίλος και Άνθρωπος, οι εσωτεριστές τύπου Έκχαρτ αλλά και ο νοητικός λόγος του Αβερρόη μίκρυνε το οντολογικό χάος ανάμεσα στον άνθρωπο και το θεό. Η στιγμή κατά την οποία ο προτεσταντισμός με το sole fide (μόνο πίστη) θα έσπαγε τα στεγανά ανάμεσα στο θεό και τον άνθρωπο, θα εσωτερικοποιούσε το θεό στον άνθρωπο σε βαθμό ώστε ο άνθρωπος να νοιώσει θεός και να αρχίσει να φέρεται ηγεμονικά στο γύρω του κόσμο πλησίασε και έφθασε.
Έπρεπε όμως και γνωσιολογικά να γιγαντωθεί ο άνθρωπος . Το έργο αυτό το ανέλαβε ο ορθολογιστής Λαίιμπνιτς, οι εμπειρικοί και ο κριτικός Κάντ. Ο Θεός υπάρχει μακριά ως νοούμενο, εάν υπάρχει και στη γη ως φαινόμενο μπορώ να το γνωρίσω μέσα από τον κόσμο των παραστάσεων και τις γνωσιλογικές και ηθικές κρίσεις που αυτός αποπνέει. Η ηθική προσταγή του Κάντ «ούτως πράξε ώστε το ηθικό δίδαγμα της πράξης σου να μπορεί να γίνει την ίδια ώρα καθολικός νόμος» αντικατέστησε την επί του όρους ομιλία στη δύση. Για τα νοούμενα δεν ενδιαφερόμαστε, άντε δίνουμε λίγη πίστη και είμαστε μία χαρά. Το έδαφος άρχισε να στρώνεται στην εμπειρία και στον ανάλογο λόγο που τη συνοδεύει. Ο άνθρωπος απεμπόλησε τον ενορατικό τρόπο σκέψης ,σιγά-σιγά αλλά σταθερά άρχισε να ασχολείται μόνο με τον κόσμο των φαινομένων. Η οντολογική αφαίρεση που συνετελέσθη σε αυτές τις χρονικές στιγμές είναι απίστευτη διότι υποβίβασε τον άνθρωπο στο επίπεδο του αλόγου ρομποτοζώου. Οι πέντε αισθήσεις και η τσέπη άρχισαν να κυριαρχούν, ο άνθρωπος σταδιακά θεοποίησε την δυνατότητά του να επεμβαίνει στη φύση και να δημιουργεί προϊόντα ευχάριστα στις αισθήσεις του. Από το χρήμα και τα αισχρά θεάματα, έως τα αυτοκίνητα και το life style και την παθητικότητα της ηλεκτρονικής facebook εποχής. Η μαρξική αισχρότητα επιβίωσε επάνω σε αυτό το ανθρώπινο πτώμα. Δεν υπήρχε περίπτωση η αστεία φιλοσοφία του γερμανοεβραίου δήθεν φιλοσόφου να ευδοκιμούσε σε εποχές όπου ο οντολογικός λόγος δέσποζε και ο άνθρωπος ασχολείτο με το Είναι και το εσωτερικό τρόπο προσπέλασης αυτού. Ειδικά στις ημέρες μας όπου εκβάλλει ο χυδαίος εμπειρικός μεταδιαφωτιστικός λόγος, παρατηρούμε την υποανθρωποποίηση του προσώπου και την αναγωγή του όντος ανθρώπου στο επίπεδο μηχανής όπου αντί για πετρέλαιο δέχεται ευρώ και προϊόντα σούπερ μάρκετ. Επάνω σε αυτό το ανθρώπινο πτώμα ως ύαινα φυτοζωεί η αριστερά έως τη στιγμή της ανθρώπινης κατά πλατωνικό τρόπο ανάκαμψης του ανωτέρου ανθρώπου και εαυτού που όλοι διαθέτουμε εντός μας.
Ας επιστρέψουμε στο διαχρονικό μας ταξείδι. Απέμεινε το ηθικό μέρος. Συλλογικά και ατομικά. Το πρώτο το ανέλαβε ο Κίρκεγκωρ, το δεύτερο ο Μαρξ. Το πρώτο ο υπαρξισμός, το δεύτερο ο επιστημονικός (δήθεν) σοσιαλισμός. Το όλο κόλπο και η μεθόδευσή του ήταν γνωστά ως προς τον τρόπο εφαρμογής τους από τα διάφορα θρησκευτικοπολιτικά συστήματα που διαχρονικά είχαν ισχύσει. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Πάντα υπήρχαν δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις (ας θυμηθούμε τους εικονολάτρες και εικονομάχους) προκειμένου ποτέ ο λαός της αχανούς αυτοκρατορίας να μην παραμένει ενωμένος με κοινή σκέψη και πράξη. Το ίδιο έπρεπε να εφαρμοσθεί και τώρα. Ποιά όμως θα ήταν τα δύο στρατόπεδα; Η άρχουσα και περιουσία τάξη αυτού του κόσμου δεν δυσκολεύθηκε βάσει του όλου σχεδίου της να ανακαλύψει τα δύο αντίπαλα δέη. Σε πρώτο βαθμό ο κοσμικός κύκλος μέσα στον οποίο θα εκινείτο ο άνθρωπος της νέας εποχής είχε χαραχθεί. Ο θεός ήταν κάτι το αφηρημένο και απλά νοούμενο. Η φύση ήταν κάτι πολύ συγκεκριμένο και αρμονικό μετά ειδικά τη Νευτώνεια φυσική (ας προσέξουμε ότι απωλέσθη η Ελληνική θεώρηση της «βαθιάς» φύσης, αυτής που ως οντολογικό μέγεθος κρύβει τιτάνιες και γιγάντιες δυνάμεις οι οποίες δυναμικά διαμορφώνουν τις μεταμορφώσεις του όντος χωρίς να υπακούουν σε καμία αρμονία). Ο άνθρωπος λοιπόν ήταν η τρίτη βαθμίδα αυτού του κύκλου. Αλίμονο αν δεν χωριζόταν σε στρατόπεδα, αλίμονο εάν όλοι οι άνθρωποι ενωμένοι κληρονομούσαν την ίδια δυναμική σε σχέση με το πώς φαντάζονταν το θεό, πώς εκμεταλλεύονταν τη φύση.
Ο άνθρωπος ως πολιτικό ον έχει δύο εαυτούς και μετά τον Πλάτωνα το γνωρίζουμε ξεκάθαρα αυτό. Είναι πολίτης (υποκείμενο του εαυτού του) αλλά και μέλος της πόλης (κοινωνικό ον και μονάδα). Ο Κίρκεγκωρ ασχολήθηκε και ανέπτυξε την πρώτη πλευρά, ο Μαρξ τη δεύτερη. Η πρώτη πλευρά εξελίχθηκε προς την αστική και κεφαλαιοκρατική τάξη η δεύτερη προς την προλεταριακή εργατική τάξη. Το ζητούμενο ήταν η ανθρώπινη ερυθρά θάλασσα της δύσης να διασπασθεί ώστε ανάμεσα της να περάσει ο γνωστός περιούσιος απόλυτος διαστασιακός εξουσιαστής. Το έργο το είχαν παίξει οι εξουσιαστές πολλές φορές στο παρελθόν ,δεν είχαν καμμία δυσκολία να το επαναλάβουν. Η κοινή ρίζα και του ατομικού υπαρξισμού του Κίρκεγκωρ αλλά και του συλλογικού επιστημονικού σοσιαλισμού του Μαρξ – πέρα από τις γνωστές περιούσιες ρίζες – είναι ένα χριστιανικό δόγμα, παρακλάδι του ιουδαϊκού χριστιανισμού. Ο προτεσταντισμός αποτελεί σημείο το οποίο δυστυχώς δεν έχει προσεχθεί όσο πρέπει από τη διεθνή βιβλιογραφία. Ο αφαιρετικός προτεσταντισμός απομονώνει δημιουργικά τον άνθρωπο επί της γης. Για ό,τι υπάρχει πέρα από τη γη υπάρχει μόνο πίστη. Ο άνθρωπος στέκεται όρθιος επί της γης. Ηρεμεί τον οντολογικό εαυτό του μέσα από την πίστη, ό,τι και αν υπάρχει στο άπειρο το πιστεύει διά του θεού, ήλθε λοιπόν η στιγμή την εμπειρία του και τις αισθήσεις του να τις αναλώσει επί της γης. Ήλθε η στιγμή ο άνθρωπος να αποθεώσει το συγκεκριμένο και την εμπειρική λογική επί της γης. Η ώρα σήμανε, ο άνθρωπος πλέον είναι κάτι το προβλέψιμο και σήμερα μπορούμε να δούμε στον εξαθλιωμένο άνθρωπο της δύσης, τον υλικό μαζάνθρωπο του ευρώ και του λάπτοπ, το τελευταίο στάδιο αυτής της προβλεψιμότητας.
Ο Κίκρκεγκωρ μας άφησε τη φοβερή πραγματικά φράση: «Η υποκειμενικότητα, η εσωτερικότητα, είναι η αλήθεια». Θα μπορούσαμε σε αυτή τη φράση να καλημερίσουμε το νέο αστικό κόσμο που ανατέλλει. Η φράση αυτή είναι χτισμένη επάνω στις ανακαλύψεις και στη σιγουριά του νέου που έδινε στον άνθρωπο της δύσης. Επάνω στα μέταλλα των νέων χωρών, επάνω στις πρώτες ύλες των νέων χωρών, στο άπειρο εργατικό δυναμικό των ανακαλυφθεισών χωρών που σύντομα θα καθιστούσαν τους αστούς νέους βασιλείς του κόσμου της δύσης, ενός κόσμου που λόγω της βιομηχανικής ανωτερότητας θα καθόριζε τις τύχες του νέου κόσμου. Ο υπαρξισμός προβάλλει πρώτα την ύπαρξη και μετά όλα τα άλλα. Ο ατομικός αστισμός βρίσκει τον καλλίτερο τρόπο να υπάρξει. Εάν έχει τον τρόπο να συσσωρεύσει χρήμα και ανθρώπους και πρώτες ύλες , η υποκειμενικότητα και η εσωτερικότητα ως δυνατότητα εξωτερικής επικυριαρχίας είναι γεγονός.
Ο Μαρξ μάλλον στενοχωρήθηκε με τον υπαρξιακό ατομισμό, τα γνωστά αφεντικά του τον παρακάλεσαν κάτι να κάνει. Η συνταγή υπήρχε μέσα στην παλαιά διαθήκη, ο γερμανοεβραίος φιλόσοφος την αντέγραψε προκειμένου να κάνει το τραπέζι στις βιομηχανικές μάζες που τώρα εδημιουργούντο και ήθελαν συνταγές επιβίωσης. Ο ιαχβέ είναι αναμφισβήτητα ο ένας και υπερβατικός θεός, κάτω από αυτόν υπάρχουν οι άγγελοι, μετέπειτα οι προφήτες και οι κριτές και τέλος ο απλός λαός. Ας προσέξουμε τον εσχατολογικό κύκλο της παλαιάς διαθήκης διότι αυτός ακριβώς μετοίκησε και στον δήθεν άθεο επιστημονικό σοσιαλισμό του Μαρξ. Ο άνθρωπος λοιπόν της παλαιάς διαθήκης είναι σκληρά εγκλωβισμένος ανάμεσα στο θεό και στον κόσμο που δήθεν ο ιαχβέ έφτιαξε για αυτόν. Το οντολογικό άπειρο είναι του διαβόλου, απαγορεύεται στους πρωτοπλάστους. Ο διάβολος (η εσωτερικά οντολογική συνέχεια) είναι ό,τι το κακό. Στο μαρξικό κύκλο τηρουμένων των αναλογιών το σύστημα παρόμοια τρέχει (η ιδέα έχει αντικατασταθεί από την ύλη). Όλοι είναι ίσοι μπροστά στην ευχαρίστηση της ύλης (στον παράδεισο όλοι ήταν ίσοι μπροστά στην πνευματική ευχαρίστηση του ιαχβέ. Οι προλετάριοι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, εξισώνονται επί της γης μπροστά στην υλική ευημερία που ανοίγεται μέσα από τα προϊόντα της μηχανής και της τεχνολογικής ανάπτυξης. Λίγοι μέχρι σήμερα ακόμη έχουν συνειδητοποίησει την απόλυτη μαρξική αντίφαση. Χωρίς καπιταλισμό δεν υπάρχει μαρξισμός, άρα οντολογικά ο μαρξισμός είναι ανύπαρκτος. Ο κύκλος ανάμεσα στην ατομική αστικότητα και στην συλλογική προλεταριακότητα έκλεισε και όλοι μα όλοι οι άνθρωποι εγκλωβίστηκαν μέσα σε αυτόν. Οι λίγοι αποκτούν το χρήμα και οι πολλοί τους κυνηγούν για να τους το αρπάξουν. Το Έθνος σαν εσωτερική κίνηση των πολιτών προς ένα ανώτερο κόσμο με πνευματικά κριτήρια χάνεται και θεωρείται διαβολικό.
Οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις, δήθεν επαναστάσεις, στήριξαν αυτή την πολιτειακή δυναμική. Έχουμε μία αστική επανάσταση και μία προλεταριακή επανάσταση προκειμένου να μην μείνει κανείς δυσαρεστημένος. Η Γαλλική επανάσταση είναι μία αστική επανάσταση αφ΄ ής στιγμής θεμελιώνει τα ατομικά δικαιώματα, διαχωρίζει τους βασιλείς και τους φεουδάρχες από τους ανθρώπους της παραγωγής, της εργασίας, τους αστούς, τους ανθρώπους που μελλοντικά θα αποκτήσουν τον πλούτο στα χέρια τους. Το αποτέλεσμά της ήρεμα και λογικά μπορούμε να το αποτιμήσουμε σήμερα πέρα από φανφάρες και μεγαλοστομίες. Σταδιακά η «βασιλικότητα» ως πνευματική και ηθική αξία εξέπεσε και όλοι θεωρήθηκαν μεταξύ τους ίσοι. Η καταστρεπτική αυτή ψευτοϊσότητα κατέστρεψε τον εθνικό και κοινωνικό ιστό, γιγαντώθηκε μάλιστα μέσα από τα πολιτικά ρουσφέτια. Είναι κακό κάποιος να ξεχωρίζει για την αξιοσύνη του. Αμέσως στο υποσυνείδητο υπενθυμίζει κάποιον Λουδοβίκο ΙΣΤ. Η λαιμητόμος της απόρριψης τον αποκεφαλίζει κοινωνικά και ηθικά. Η Γαλλική επανάσταση μέσα από ένα οντολογικό άλογο λόγο κατέστρεψε την Ηρακλείτεια φυσική ισορροπία ενός ανωτέρου κόσμου και προετοίμασε τον άνθρωπο ενός κλειστού και ντετερμινιστικά προκαθορισμένου κοινωνικού περιβάλλοντος όπου οι άνθρωποι του πλούτου και της ύλης, των καναλιών και των μέσων τεχνολογίας θα κυριαρχούν παντού και επί πάντων.
Αυτά για τους αστούς και τις επαναστάσεις τους. Δεν πρέπει όμως και οι προλετάριοι να μείνουν παραπονεμένοι. Γι αυτούς έχουμε την οκτωβριανή επανάσταση. Δεν υπάρχουν λόγια για την ευτέλεια αυτής της δήθεν επανάστασης. Πολλοί και έγκριτοι μελετητές έχουν πει όλη την αλήθεια για την ψευτοεπανάσταση σε μία χώρα που δεν πληρούσε σε καμμία περίπτωση τα μαρξικά επαναστατικά κριτήρια. Ήταν αγροτική χώρα, ήταν τσαρική χώρα, σε καμμία περίπτωση κανένας μα κανένας δεν πληρούσε τα ταξικά κριτήρια που είχε αναπτύξει ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο, στην πολιτική του θεωρία, στο κεφάλαιο, κ.α. Η οκτωβριανή επανάσταση μόνο ένα πράγμα πραγματικά αποδεικνύει εάν κάποιος εξερευνά την ιστορία με ήρεμο και αντικειμενικό μυαλό-για να θυμηθούμε τον Πολύβιο. Η περιουσία εξουσία αυτού του κόσμου, η οποία ήλεγχε αργά αλλά σταθερά το μυαλό (υποκειμενικός υπαρξισμός –επιστημονικός σοσιαλισμός) την τσέπη (αστοί έμποροι, βιομηχανική παραγωγή και εμπορική διάθεση των προϊόντων της μηχανής) και την ψυχή του μεταδιαφωτιστικού κόσμου (νέo life style) θέλησε να διαλύσει τον παραδοσιακό χριστιανικό ιστό που κρατούσε την ανατολή ως αντίπαλο δέος στη δύση. Ουσιαστικά όμως ήλθε η ώρα η ιουδαϊκή εξουσία αυτού του κόσμου να χρησιμοποιήσει το τέκνο της το χριστιανικό κατά ένα διαφορετικό τρόπο. Η Ρωσία ήταν παραδοσιακά ορθόδοξη χώρα. Όχι μόνο αυτό. Είχε ενώσει κάτω από το σκήπτρο της εκατομμύρια ομοδόξους πολλαπλών εθνών, ανάμεσα σε όλους αυτούς και Έλληνες (ας θυμηθούμε μόνο το ξανθό γένος που δήθεν θα έσωζε τους απογόνους του Εμπεδοκλέους). Η Ρωσία αντιπροσώπευσε το ανώτατο στάδιο της ανατολικής ορθόδοξης χριστιανικότητας. Ένωσε εκατομμύρια εκατομμυρίων ανθρώπων οι οποίοι έφτιαξαν πολιτιστικό ανάχωμα με την ανατολή και έδωσαν την αντίστοιχη πλούσια πολιτιστική μαγιά στη Δύση. Έπρεπε όμως αποφασιστικά να συνεισφέρει στην ποιοτική επί το υλικότερον μετατόπιση. Έπρεπε τώρα να ενώσει τις μάζες μπροστά σε κάτι άλλο το πολύ υλικότερο που θα συνεισέφερε τα πάντα στην επίγεια και πρόσκαιρη επίγεια εξουσία. Οι κομμουνιστές, πνευματικά παιδιά συγκεκριμένων εξουσιαστών που σήμερα κρατούν τον παγκόσμιο πλούτο στα χέρια τους, χρηματοδότησαν γενναία το Λένιν, ο οποίος εφήρμοσε έναν πλήρως κακέκτυπο σοσιαλισμό σε μία αγροτική χώρα χωρίς καμμία μα καμμία βιομηχανική ανάπτυξη. Με αυτόν τον τρόπο η αχανής ανατολή, τα βαλκάνια, ο κόσμος που φιλούσε συνοριακά τη δύση, αυτός που ήταν ενωμένος μπροστά στον Ιησού, τώρα ενώθηκε μπροστά στην προλεταριακή έννοια της ισότητας και της δικαιοσύνης, αρετή που προέρχεται επί το υλικότερον από τη χριστιανική πνευματική φαρέτρα (όλοι είναι ίσοι μπροστά στο θεό, τώρα όλοι είναι ίσοι μπροστά στο δίκαιο του εργάτη).
Ο 20ος αιώνας προχώρησε αρκετά νοικοκυρεμένος. Υπήρχαν όμως αρκετά μέτωπα ανοικτά, μάλλον το εξής ένα μέτωπο. Αφ΄ ής στιγμής ο πνευματικός παράδεισος μεταφέρθηκε στη γη, η ιδέα του θεού έπεσε και αυτή στη γη, αμέσως μεταμορφώθηκε σε ύλη και χρήμα. Στον ουράνιο παράδεισο οι πρωτόπλαστοι είχαν καταδικό τους το θεό, αυτό τους ένωνε. Στη γη επίσης έπρεπε να ελέγχουν το χρήμα, τον υλικό θεό, να τον έχουν οι σύγχρονοι εξουσιαστές απολύτως δικό τους. Κατάφεραν στο κραχ του 1929 και δέσμευσαν πραγματικό χρήμα. Στο Bretton-Woods κατάφεραν και ήλεγξαν τον παγκόσμιο χρυσό μιας και η Αμερική συσσώρευσε τον παγκόσμιο χρυσό μέσα από το γνωστό κόλπο. Επειδή μόνο η Αμερική έκοβε νόμισμα χωρίς αντίκρυσμα χρυσού όλες οι χώρες πούλησαν το χρυσό τους στην Αμερική προκειμένου να έχουν νόμισμα όταν πλέον δεν επαρκούσαν τα αποθέματα χρυσού. Πούλησαν χρυσό από πριν για να έχουν μετά. Στην κρίση του 1971 οι πανέξυπνοι κυρίαρχοι του κόσμου μας έβαλαν το πρώτο επίσημο πόδι στην Ανατολή. Σήμερα ελέγχουν πλήρως το εμπόριο πετρελαίου αφού ελέγχουν τις χώρες της Ανατολής που το παράγουν.
Ας μην ξεχνιόμαστε όμως. Ποιές δυνάμεις έκαναν πραγματικά τους δύο παγκοσμίους πολέμους, ποια τρίτη δύναμη προωθεί τα πάντα σήμερα μέσα από τον ηλεκτρονικό τρόπο διακυβέρνησης χρήματος και ανθρώπων; Η αστική δεξιά (η οποία σε κάθε κράτος αντιπροσωπεύεται από ένα ευρύ φάσμα χριστιανών, πλουσίων, πατριωτών, διεθνιστών, απάτριδων φιλελευθέρων αστών κ.λ.π.) αντιπροσωπεύει την υποκειμενικότητα, την ατομικότητα, την προσπάθεια του ανθρώπου να γευτεί μόνος του τα καλά του καπιταλισμού (το μεγαλύτερο λάθος του Μαρξ ήταν η αχαριστία που επέδειξε απέναντι στα δώρα του καπιταλισμού, στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι εάν δεν υπήρχε ο καλός καπιταλισμός δεν θα αποτελούσε όνειρο ο ακόμα καλλίτερος προλεταριακός κόσμος, κανείς δεν ονειρεύεται ζωή στη Σαχάρα, όλοι όμως ονειρεύονται ζωή στα πλούσια πεδία που δημιούργησε ο καπιταλισμός (από αυτή την άποψη ο Μαρξ είναι αντεστραμμένος καπιταλιστής όπως και οι καπιταλιστές αντεστραμμένοι κομμουνιστές, εγκλωβισμένοι και οι δύο στον κύκλο του χρήματος) στον κλειστό επίγειο κόσμο που δημιουργήθηκε ανέλαβε το ρόλο του δημιουργού. Αντικατέστησε την ηθική και αισθητική έννοια του θεού της παλαιάς διαθήκης. Τώρα έχει ολοκληρωτικά όχι τις ιδέες (στον κόσμο μας δεν μετρούν οι ιδέες) αλλά τα υλικά μέσα παραγωγής και τα χρηματιστηριακά προϊόντα. Είναι αυτή που καθορίζει τις μοίρες ανθρώπων και κρατών, είναι αυτή που τάζει την επί γης σωτηρία. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι στον μεταδιαφωτιστικό δυαλιστικό κόσμο επειγόντως πρέπει να υπάρχει ο θεός και ο διάβολος, ο καλός και ο κακός. Από τη στιγμή κατά την οποία η κοσμογονία της γένεσης καθόρισε την οντολογία του κόσμου μας, και ο νεώτερος κόσμος εις τον οποίο ζούμε, ο οποίος στηρίζεται στο δυτικό τεχνολογικό θαύμα, δεν μπορεί να ξεφύγει από τις κοσμογονικές παρόμοιες αναλογίες. Όπως ήδη είπαμε ο παράδεισος είναι ο κόσμος της τεχνολογίας, ο οποίος ελέγχεται και διαμοιράζεται από το θεό της αστικής τάξης, ο οποίος αυτός θεός έχει τις δικές του εντολές και το δικό του δένδρο του καλού και του κακού. Το κράτος, οι νόμοι για τα δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα (ομιλούν οι βιασταί του ανωτέρου Ελληνικού πνεύματος και της οντολογικής συσκότισης για ανθρώπινα δικαιώματα) επιτονίζουν τον πλήρη τρόπο εξουσίας της αστικής τάξης. Ο σκοπός της αστικής τάξης είναι αποκλειστικά και μόνο ένας (σε βάθος χρόνου αποκαλύφθηκε και στην Ελλάδα μέσα από τον καθαρά αντεθνικό και ανθελληνικό ρόλο της νέας δημοκρατίας, της σκυταλοφόρου παρατάξεως της αστικής ελληνικής (;) δεξιάς. Για να τον καταλάβουμε θα πρέπει προσεκτικά να μελετήσουμε τα κείμενα των αρχηγετών του διαφωτισμού και τις αρχές που αργά αλλά σταθερά άρχισαν να διασπείρουν στην Ευρώπη που γεννιόταν τον 18 ο αι. Όλοι ίσοι, ανεξιθρησκεία, ντεϊσμός, μηχανικός και ντετερμινιστικός τρόπος σκέψης, παραγωγή υλικών αγαθών, κεφαλαιακή συσσώρευση αγαθών, θεοποίηση υλικού ανθρώπου, όλος ο κόσμος ένας μπροστά στην ελεύθερη διακίνηση της ύλης και των προϊόντων της. Κάποτε (Μέγας Αλέξανδρος) ο κόσμος ήταν ένας μπροστά στο πνεύμα του Αγαθού, τώρα ενοποιείται μπροστά στην ύλη. Η αστική δεξιά, το πρωτότοκο παιδί της γαλλικής επανάστασης και του Αδάμ Σμίθ, πρεσβεύει ένα παγκόσμιο κράτος πλούτου, κεφαλαιακής συσσώρευσης, επικυβέρνησης επί μαζανθρώπων. Εάν ο ιαχβέ στον παράδεισο διέθετε συσσώρευση ιδεών και την ανάλογη δύναμη ελέγχου των ανθρωπίνων ζωών, αναλογικά ο αστός επί της γης συσσωρεύει τα υλικά αγαθά και κυριαρχεί σε έναν οικουμενικό μαζανθρωπικό κόσμο επί πάντων. (Σε αυτό βέβαια το σημείο θα πρέπει να τονίσουμε όλες τις πονηρές μεθόδους τις οποίες χρησιμοποιεί ανερυθρίαστα η αστική δεξιά. Ταυτίζεται στην Ελλάδα π.χ. με την ορθοδοξία, το θρησκευτικό συναίσθημα. Σήμερα το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καλαμανλής αυτή την αποστολή ακριβώς έφερε εις πέρας. Από το 1974 και μετέπειτα ο σκοπός σχηματοποιήθηκε κατά πολύ συγκεκριμένο τρόπο στις σημειώσεις και στην τελεολογία των συγχρόνων εξουσιαστών του κόσμου. Ακλούθησε πιστά η αστική δεξιά – όπως «προσωποποιήθηκε στη νέα δημοκρατία – το σχέδιο των διεθνών συγκεκριμένων οικονομικών κατά βάση εξουσιαστών. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε ότι η αστική δεξιά χωροθετήθηκε μέσα από μία ιδεολογική ασάφεια σε ένα κοινωνικό χώρο ανάμεσα σε πλουσίους και μικροαστούς (το κριτήριο για πρώτη φορά ήταν καθαρά υλικό, ο εθνικός ιστός διερράγη, η αστική δεξιά αντιμετώπισε τους Έλληνες ως ύλη και μάζα, καμμία σκέψη δεν υπήρξε για εθνικές ιδέες, εθνικές διεκδικήσεις, εθνική ιστορική συνέχεια, για μία μεγάλη Ελλάδα, πολιτιστικά και οικονομικά. Τεχνηέντως από το 1974 καμμία εθνική ανάπτυξη δεν υπήρξε, καμμία πολιτιστική μοναδικότητα, ο ελληνικός ουρανός και η γη και η θάλασσα έμειναν ανεκμετάλλευτοι, εσχάτως δόθηκαν ως λύτρα στους γνωστούς εξουσιαστές. Ο Έλληνας μαζεύτηκε στις πόλεις, συνδέθηκε με το χρήμα και τη χρηματιστηριακή λογική, έπειτα μάλιστα από την είσοδο στην ευρωπαϊκή ένωση το όνειρο των «χρυσών κουταλιών» κυριάρχησε. Ειδικά μετά τον ερχομό του ΠΑΣΟ , το άλλο δίδυμο παιδί της αστικής δεξιάς ο σκοπός ήταν πολύ συγκεκριμένος. Η Ελλάδα ως μία απλή μονάδα και τίποτε άλλο της ευρωπαϊκής ένωσης, έμαθε ότι τα πάνα είναι το life style, η χρηματική συσσώρευση και η υλική μαζική απόλαυση. Το ρεμπέτικο, τα ωραία σπίτια και αυτοκίνητα, η πολυπολιτισμική παιδεία, η εθνική ουδετεροποίηση προσφέρθηκαν από τα δύο ελληνικά παιδιά της αστικής δεξιάς, τη νέα δημοκρατία και το πασόκ. Ελέγχθηκαν πλήρως τα μυαλά των Ελλήνων που γεννήθηκαν στις απαρχές του 20ου αι. και των παιδιών τους, αυτών που έχοντας ζήσει πολέμους και δυσκολίες θέλησαν μία καλλίτερη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους. Η Ελληνική αστική δεξιά, δούλα στη διεθνή εξουσία, απεκήρυξε την εθνική παιδεία, τα εθνικά όνειρα, οι Έλληνες δέχθηκαν το δόλωμα με αντάλλαγμα μία υλική ζωή ψευδοευδαιμονίας πρόσκαιρης βέβαια.
Όπως ήδη είπαμε η αστική δεξιά και ο προλεταριακός σοσιαλισμός είναι τα δύο παιδιά των συγχρόνων περιουσίων εξουσιαστών. Η αστική δεξιά έφθασε μέχρι τα όρια του έθνους. Χρειαζόταν το έθνος – παρά τη φυσιοκρατική άποψη του Άνταμ Σμίθ που έβλεπε τον κόσμο ως συνέχεια της φύσης χωρίς σύνορα – προκειμένου να παραμυθιάζει τους Έλληνες με ψεύτικα διλήμματα. Ο προλεταριακός σοσιαλισμός ανέλαβε την αποστολή από τη μεταπολίτευση και μετά να διαλύσει τον εθνικό λαϊκό ιστό της χώρας προκειμένου η Ελλάδα να δοθεί ως βορά στη διεθνή εξουσία, ο προλεταριακός κομμουνισμός γι αυτό νομιμοποιήθηκε από τον Καραμανλή, η αστική δεξιά δεν μπορούσε να εισχωρήσει στις μάζες και ανθελληνικά να αφελληνίσει τους απλούς Έλληνες του μεροκάματου και του μόχθου, αυτό το ανέλαβε ο προλεταριακός κομμουνισμός.
Ο απλός Έλληνας έμαθε ότι δεν έχει καμμία σημασία να ανήκει κανείς σε ένα εξωραϊστικό σύλλογο που μελετά το έργο του Πλάτωνος, πείσθηκε όμως ότι είναι πολύ βασικό να ανήκει στο ΠΑΜΕ, να κυνηγά μόνο το χρήμα, να νοιώθει συνεχώς υλικά αδικημένος, να μη στενοχωριέται για το ότι δεν ξέρει την ιστορία του και δεν κάνει εθνικά όνειρα, αρκεί που διεκδικεί συνεχώς τα ψίχουλα από το τραπέζι των καπιταλιστών. Κοντά στο τέλος του 20ου αι. η αστική δεξιά και ο προλεταριακός κομμουνισμός είχαν πετύχει τέλεια το έργο τους. Το 20% των Ελλήνων εθεωρούντο καπιταλιστές, το υπόλοιπο 30% αστοί, το 50% διαμοιράσθηκε ανάμεσα σε μικροαστούς και προλεταρίους. Οι Έλληνες έχασαν κάθε εθνικό ιστό, οι πολλοί προλετάριοι μάχονταν ενάντια στους λίγους καπιταλιστές. Ο φαύλος κύκλος της ύλης και των διεθνών εξουσιαστών ρούφηξε τους Έλληνες μέσα από την αστική δεξιά και την προλεταριακή αριστερά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτειακοί και εκκλησιαστικοί θεσμοί κρατούνται από αστικά και προλεταριακά μυαλά, απουσιάζει παντελώς ο εθνικός και Ελληνικός Λόγος. Άνθρωποι με ισχυρό Εθνικό Λόγο ζουν απομονωμένοι διότι αυτός ο κόσμος καθεστωτικά κυβερνάτε από άλλους.
Δεν υπήρχε λοιπόν καλλίτερο διάστημα για την εφαρμογή του τελικού σχεδίου. Όλα αυτά τα χρόνια κανείς δεν καταλάβαινε την αδελφική σχέση της αστικής δεξιάς και της προλεταριακής αριστεράς. Και για την Ελλάδα ως ανεξάρτητη χώρα και για την Ελλάδα ως μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης (λίγοι σκέφτονταν ότι η ευρωπαϊκή ένωση ήταν η ένωση των νικητών του Β΄ παγκοσμίου πολέμου που ήδη είχαν αρχίσει τον Γ΄ οικονομικό παγκόσμιο πόλεμο). Αυτός ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είχε ως σκοπό τον ίδιο σκοπό που έχουν όλοι οι πόλεμοι. Την παγκόσμιο επικυριαρχία. Κανείς δεν κατάλαβε ότι η μαρξική θεωρία απομόνωσε τους πυλώνες επάνω στους οποίους έπρεπε να πέσει ο έλεγχος των νικητών. Τα μέσα παραγωγής, το εργατικό δυναμικό και οι πρώτες ύλες. Η Ευρώπη, το κέντρο του γ΄ οικονομικού παγκοσμίου πολέμου, έβλεπε την Ελλάδα ως την μεγάλη ευκαιρία ελέγχου του γεωπολιτικού δρόμου προς την ανατολή και ενάντια στην κάθοδο της Ρωσίας, τον έλεγχο ενός θαυμασίου φυσικού πλούτου, τον έλεγχο ενός ολοκλήρου λαού. Ο βιομηχανικός κόσμος, ως αντεστραμμένη γένεση της παλαιάς διαθήκης, ένα αγαθό πιστεύει: τη συσσώρευση. Η Ελλάδα των αστών, του αντεθνικού ιστού, των μεγαλουπόλεων και του πλουτισμού, η Ελλάδα των τραπεζών και των δανείων, συσσώρευσε τον πλούτο της. Εύκολα οι ευρωπαίοι τον μάζεψαν με το χρηματιστήριο και τους ολυμπιακούς αγώνες. Μετατρέποντας τα πάντα σε χρηματοπιστωτικό χρήμα και ηλεκτρονικό χρήμα, κοντά στα 2015 μάζεψαν και δήμευσαν όλον τον εθνικό πλούτο και τον ατομικό πλούτο, αφ΄ ής στιγμής οι Έλληνες πλουσιοπάροχα τους τον έδωσαν, αμελώντας να δημιουργήσουν εθνική ανάπτυξη, στηριζόμενοι στο πανελλήνιο αγαθό του Πλάτωνος, του Ισοκράτους, του Πλήθωνος, του Ρήγα, του Ίωνος Δραγούμη και άλλων επιφανών Ελλήνων.
Όλα αυτά έγιναν μέσα από την αγαστή συμφιλίωση των δήθεν μαλωμένων αδελφών της ελληνικής αστικής δεξιάς και της ελληνικής προλεταριακής αριστεράς. Αφ΄ής στιγμής πέτυχαν το σκοπό τους, μαζοποίησαν τους Έλληνες, τους συσσώρευσαν τον πλούτο τους στις τράπεζες και τη ζωή τους στις μεγαλουπόλεις, εύκολα ήλεγξαν και τις τράπεζες (αρπάζοντας τον πλούτο) και τις μεγαλουπόλεις (μέσα από το σούπερ μάρκετ και τα γήπεδα αλλά και τα σκυλάδικα).
Η Ευρώπη όμως δεν σταματά εδώ. Μάλλον οι εξουσιαστές του συγχρόνου κόσμου δεν σταματούν εδώ. Από εδώ και πέρα ας ταξιδεύσουμε για λίγο προς το μέλλον. Λίγο μετά το λυκαυγές του 21ου αι. η αστική δεξιά και η προλεταριακή αριστερά, πετώντας τις μάσκες τα βρήκαν απόλυτα. Έχουν κοινές θέσεις στο θέμα της «παράτυπης μετανάστευσης», της διαπολιτισμικότητος χωρίς όρους. Ας μην ξεχνούμε ότι από την αστική δεξιά άρχισε το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών, επί Γιαννάκου κυκλοφόρησε το ανθελληνικό βιβλίο ιστορίας του «συνωστισμού», τα διάφορα θέματα «γάμου» και συμβίωσης των ομοφυλοφίλων. Η αστική δεξιά και η προλεταριακή αριστερά συμφωνούν στον αφελληνισμό περιοχών εάν πρόκειται να διαφυλαχθεί η ρευστότητα του δανεικού χρήματος (και οι δύο ακούνε εθνική ανάπτυξη και νοιώθουν περίεργα) και οι δύο θεωρούν ότι τα πάντα είναι ευρώ και τίποτε άλλο. Μέσα από τις δύο αυτές παρατάξεις ο Έλληνας εγκλωβίσθηκε, έχασε και λησμόνησε την τρίτη εθνική θέση – πέρα από τις παραπάνω δυο -τις τελικές συνέπειες τις βιώνουμε σήμερα.
Το χειρότερο λάθος που διαπράττουμε ως Έλληνες είναι το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι η αστική δεξιά διαδέχεται την προλεταριακή αριστερά και τανάπαλιν. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι συμπρωταγωνιστές στο ίδιο θεατρικό. Το θέμα είναι πώς; Η απάντηση είναι απλή. Η αστική δεξιά συσσώρευσε τον πλούτο και παρέδωσε τη χώρα στην Ευρώπη. Όμως μέχρι εκεί. Το θέμα της λαθρομετανάστευσης, της εκποίησης της εθνικής περιουσίας το αναλαμβάνει η προλεταριακή αριστερά (γι’ αυτό έβαλαν το δύσμοιρο μειράκιο να πετάει περιστέρια στα θεοφάνεια). Μέσα από τη συνεργασία των δύο αυτών «ελληνικών» παρατάξεων η Ελλάδα παραδίδεται σε ποια Ευρώπη; Η Ευρώπη πού έρχεται δεν έχει καμμία σχέση με την Ευρώπη που προοιωνίσθη στον εισιτήριο λόγο του Κωνσταντίνου Καραλαμανλή. Δεν έχει καμμία σχέση με τη συνέχεια του ευρωπαϊκού πολιτισμού όπως αυτός ανιχνεύεται στα γραπτά του Νίτσε και του Χάιντεγκερ, του Χέλντερλιν και του Γκαίτε. Αυτά είναι ξεχασμένα και για τους αστούς και για τους προλεταίους. Η νέα Ευρώπη θα είναι μίξη λαών και η αστική δεξιά και η προλεταριακή αριστερά αυτή ακριβώς την Ευρώπη υπηρετούν. Εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό μέσα από την αντεθνική συσσώρευση πλούτου και την παράδοσή τους διεθνείς εξουσιαστές, ουδετεροποίησαν το εθνικό συναίσθημα, ανήγαγον την ύλη σε αντίδοτο για κάθε ιδεαλιστική παίδευση του δυσμοίρου Έλληνος, αποξένωσαν τους απογόνους του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη από τους πραγματικούς εθνικούς άνδρες, άλλαξαν την ποιότητα των αξιών μέσα από την πιο αισχρή αντίστροφή τους. Ό,τι είναι καλό για την άγνοια και την απαιδευσιά αυτό διδάσκεται, τα πραγματικά ήθη και οι πραγματικές ελληνικές αξίες αγνοούνται. Οι μύθοι της δεξιάς έγιναν και μύθοι της αριστεράς και αντίστροφα. Το μέλλον μάλλον είναι εύκολο να το διαβάσουμε. Υπόγεια και η αστική δεξιά μαζί με την προλεταριακή αριστερά συνεργάσθηκαν αγαστά ειδικά κατά το διάστημα της μεταπολίτευσης. Τώρα, ειδικά μετά το τέλος της Ελλάδος λόγω του τρίτου μνημονίου (το οποίο πάνω από όλα είναι γεωπολιτικό μνημόνιο, εφαρμογή της αρχής «τώρα πλέον μπορούμε να αγοράσουμε όποια χώρα θέλουμε») δεν θα δούμε άμεσα συνεργασίες φανερές ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς διότι δεν θέλουν ακόμα να φανερωθούν. Πρέπει τα κουλτουριάρικα διλήμματα της καπιταλιστικής δεξιάς και της λαϊκής αριστεράς να αντέξουν λίγο ακόμα (έχουν ακόμα να δώσουν συμφωνίες με 251 ψήφους), δίνοντας και κάποιες λύσεις προσώπων. Πλέον όμως θα κάθονται όλο και περισσότερο στο ίδιο τραπέζι, θα συνεργάζονται όλο και πιο πολύ(φανερά), κυρίως θα δημιουργηθούν κόμματα που θα μπερδέψουν και θα ακυρώσουν το δήθεν χάσμα ανάμεσά τους (τύπου «ποτάμι»). Ίσως μελλοντικά συνεργασθούν και φανερά όταν πλέον τα ερείπια θα είναι προ των πυλών και «κάποιοι» θα θέλουν την τελική αφαίμαξη της Πατρίδος. Θα εξαφανισθούν όταν πλέον όλα θα έχουν αγορασθεί και εκποιηθεί.
Η δεξιά και η αριστερά αποθέωσαν την ειρήνη ενάντια στο κακό πόλεμο προκειμένου ο αποβλακωμένος μέσα στις πόλεις Έλλην αστός να δοθεί απερίσπαστος στην κατανάλωση και στη νωχέλεια. Να μην ομιλεί για ό,τι γίνεται γύρω του. Να βλέπει την μπούργκα γύρω του και να την ατενίζει σαν φουστανέλα… Η παιδεία, ο σωκρατικός αγών της άνω οδού εξαφανίσθηκε, γεωπολιτικά η Ελλάδα χάνεται αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται. Η πλήρης ιδεολογική και πρακτική συνεργασία της αστικής δεξιάς και της προλεταριακής αριστεράς, από τον Ρικάρντο έως τον Μαρξ συνετελέσθη στην εμφύτευση στο ασθενές μυαλό του Έλληνος της αρχής ότι όλα γύρω μας είναι οικονομία, χρήμα και ευρώ. Τη στιγμή που ο Έλληνας κοιτά τα τραπέζια των διαπραγματεύσεων προκειμένου να πληροφορηθεί για τη μοίρα του ευρώ, από την πίσω πόρτα χάνονται ελληνικά εδάφη, ελληνικός πλούτος αλλά κανείς δεν νοιάζεται. Ο ατομικισμός της αστικής δεξιάς και η προλεταριακή συλλογικότητα της προλεταριακής αριστεράς σήμερα οδήγησαν στο ποθητό αποτέλεσμα. Ο αποξενωμένος μπροστά στην τηλεόραση και το facebook Έλληνας βρίσκει διέξοδο μόνο μέσα από τις προλεταριακές συλλογικότητες τύπου «Αγανακτισμένοι». Καμμία συζήτηση για ίδρυση πολιτιστικών συλλόγων προώθησης Ελληνικού λόγου, αυτοί οι σύλλογοι δεν ασχολούνται με το ευρώ άρα δεν μας ενδιαφέρει.
Θα πρέπει βέβαια σύντομον μνεία να κάνουμε στην παντελή απουσία της πνευματικής ελληνικής ελίτ. Σε αυτή τοποθετούμε τους πανεπιστημιακούς και την εκκλησία. Τα πανεπιστήμια υποταγμένα στη λογική της αστικής δεξιάς και της προλεταριακής αριστεράς (τρίτος εκεί μέσα δεν χωρεί, ο νοών νοείτω) δεν μας ξενίζουν. Το μόνο που δύνανται να κάνουν είναι να παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα και να τα περιγράφουν, ανίκανα να δώσουν εθνικές λύσεις τύπου Κοραή και Ρήγα, ανίκανα να φωτίσουν εθνικά και ιστορικά και πολιτιστικά τον κόσμο της Ελλάδος, αφ΄ ής στιγμής τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι μέρος του «κόλπου». Παραξενευόμαστε όμως και εκπληττόμεθα λόγω της παντελούς απουσίας της Εκκλησίας. Την ερμηνεύουμε όμως αυτή την απουσία όταν σκεφτόμαστε ότι η σύγχρονος εξουσία ελέγχει τους πάντες και τα πάντα. Μία μόνο παρατήρηση θα κάνουμε. Ας φαντασθούμε τον Μέγα Βασίλειο να είναι αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ας φαντασθούμε τις ενέργειές του και τις κινήσεις του υπέρ του καλού οι οποίες θα τον οδηγούσαν είτε στην εξορία είτε στο θάνατο.
Πλέον η Ελλάδα απεκόπη από κάθε τι το εθνικό και ίσταται αιωρουμένη μέσα σε αυτή την Ευρώπη και σε αυτή την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Το επόμενο βήμα είναι το πλήρες ξεπούλημα κάθε περιουσιακού ελληνικού, ατομικού η γεωπολιτικού, στοιχείου. Το πρώτο μνημόνιο σε αυτό διαφέρει από το τρίτο. Το πρώτο ασχολήθηκε με τους πολίτες το τρίτο κυρίως με την εκχώρηση της εθνικής περιουσίας. Πίσω και μπροστά από όλα αυτά βρίσκεται ο διηνεκής ρόλος και η διηνεκής οδός που πάντα θα χαράσσει η Ελλάδα, το λίκνο του παγκοσμίου πολιτισμού του ανωτέρου Λόγου. Όσοι ζωντανοί ας ακολουθήσουμε και ας εμπλουτίσουμε αυτόν τον δρόμο και αυτή την οδό.