Ας υπενθυμίσουμε και πάλι τα δύο κυρίαρχα πολιτικοοικονομικά συστήματα τα οποία χτίζουν το οικονομικό και πολιτειακό προφίλ της σύγχρονης Eυρώπης. Η αστική δεξιά και η προλεταριακή αριστερά, τα οποία κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974 έως το πρώτο τέταρτο του 21ου αι. (περίπου). Αυτό το οποίο θα πρέπει οπωσδήποτε να σημειώσουμε είναι ότι η σημερινή Ευρώπη είναι δημιούργημα των νικητών του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Εάν σκεφθούμε ότι οι νικητές ήταν κυρίως οι Αμερικανοί, οι Άγγλοι και οι Σοβιετικοί, θα καταλάβουμε ότι η αστική δεξιά (η οποία στη χώρα μας αντιπροσωπεύθηκε από τη Ν.Δ. και το πασόκ) είναι ο ένας πόλος επάνω στον οποίο στηρίχθηκε το όραμα της Ευρώπης των νικητών του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Λόγω της Σοβιετικής Ένωσης ο άλλος πόλος είναι η προλεταριακή αριστερά, η οποία στην Ελλάδα αντιπροσωπεύθηκε από το κ.κ.ε, εσχάτως από τον σύριζα και άλλους μικροτέρους πολιτικούς σχηματισμούς. Το κοινό υπόβαθρο και των δύο αυτών πολιτικοοικονομικών συστημάτων από τον Ρικάρντο και τον Μαρξ έως τις ημέρες μας είναι η αποθέωση της υλικής οικονομίας, ως βάση της ανθρώπινης ζωής, η κοινή πίστη τους σε έναν ευρύτερο κόσμο όπου θα κυριαρχεί το οικονομικό πάρε δώσε, η ιδεολογική συμφωνία τους στο ότι όλα γύρω μας είναι δημιουργηθείσα και ανάλογα προσφερομένη ύλη, ο άνθρωπος είναι υλικός παράγοντας και υλική μεταβλητή σε μία εξίσωση όπου όλοι οι άγνωστοι είναι υλικοί δείκτες που θα πρέπει να αναπτυχθούν. Η υποταγή του ανθρώπου σε ένα υλικό προτσές με δέλεαρ μία καλύτερη και πολύ συγκεκριμένη ζωή είναι κοινός τόπος και της αστικής δεξιάς και της προλεταριακής αριστεράς. Και τα δύο αυτά συστήματα είναι τα δύο άκρα των συγχρόνων περιουσίων εξουσιαστών του κόσμου μας οι οποίοι ξέρουν ότι μόνο μαζοποιώντας και υλικά εξαθλιώνοντας και αλλοιώνοντας την ανωτέρα πνευματική φύση του ανθρώπου θα καταφέρουν να κυβερνήσουν τον κόσμο μας. Αυτό που θα πρέπει εξόχως να τονίσουμε και πάλι είναι το γεγονός ότι το όνειρο της ενωμένης ευρώπης ανήκει – όπως ήδη είπαμε – στους νικητές του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Αυτό έχει διάφορες αναγνώσεις. Στο μυαλό των νικητών ήταν το πώς θα κυβερνήσουν τον κόσμο μετά την απόλυτη επικράτησή τους. Οι νικητές εξάλλου – και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο – ανήκαν σε δύο πολύ συγκεκριμένα στρατόπεδα που μόλις παραπάνω περιγράψαμε: η μεν Αγγλία και η Αμερική ενσάρκωσαν τα ιδεώδη της αστικής δεξιάς. Η Σοβιετική Ένωση της προλεταριακής αριστεράς. Βλέποντας λοιπόν τον μεταπολεμικό κόσμο, τελείως από έξω, βλέπουμε και παρατηρούμε ότι οι κυβερνώσες δυνάμεις του πλανήτη ήταν οι δύο υλικές παραφυάδες του “περιουσίου λαού”, ο οποίος στήνοντας από επάνω τον πνευματικό παράδεισο του καλού και του κακού και από κάτω τον υλικό πράδεισο της αστικής δεξιάς (κακό) και της προλεταριακής αριστεράς (καλό) κατάφερε και μετέφερε την ουράνα κοσμογονία της γένεσης επί της γης με σκοπό την ολοκληρωτική και στο γήϊνο επίπεδο ελεγξιμότητα των ανθρώπων. Ο πνευματικός πλούτος του ουρανού έγινε υλικός πλούτος επί της γης, αυτοί που υπολείπονται σε χάρη επί του ουρανού κυνηγούν το θεό για να σωθούν, οι προλετάριοι επί της γης κυνηγούν τους πλουσίους για να χαρούν το βιομηχανικό άνετο life style.
Ο οντολογικός εσωτερικός άνθρωπος ενός ανωτέρου και οντολογικά συνεχούς ηρακλειτείου και σωκρατικού κόσμου που έχει ως υπερτάτη αξία την γνώση του Αγνώστου δεν έχει θέση ούτε στον σύγχρονο κόσμο ούτε στην Έυρώπη που τοσο διακαώς θέλουμε να ανήκουμε. Αν πιστέψουμε μάλιστα τον Ντέϊβιντ Ίρβινγκ στη «Νύκτα των στρατηγών» οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι έκαναν πραγματικά μεγάλη, πολύ μεγάλη, προσπάθεια για να μονοιάσουν και να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί που τους καθοδηγούσε η πολιτική εξουσία. Αλλά, διακυβευόταν η πλήρης πλανητική εξουσία και ο θρόνος της μεταβυζαντινής νέας παγκόσμιας αυτοκρατορίας δεν μπορούσε να περιμένει.
Άρα λοιπόν ποια είναι η Ευρώπη που ετοιμάστηκε; Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι είναι η Ευρώπη της υλικής και οικονομικής αποθέωσης μιάς και στηρίχθηκε επάνω στη βιομηχανική αποθέωση της υλικής δημιουργίας και απόλαυσης. Η νέα Ευρώπη δεν έχει καμμία σχέση με την ευρώπη της Αναγέννησης, της Κλασσικής Φιλοσοφίας, του Εγελιανού Λόγου, της εσωτερικής υπαρξιακής δύναμης που μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε εξελικτική και σταθερή οντολογική εξέλιξη. Μία ματιά και μόνο στις δυνάμεις που ονειρεύθηκαν ως νικήτριες του Β΄ παγκοσμίου πολέμου την σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση μας ξεκαθαρίζει πλήρως το τοπίο. Η Αγγλία ήταν η ναυαρχίδα του βιομηχανικού τρόπου παραγωγής και ζωής, η Αμερική το ίδιο, η Σοβιετική ένωση εισήλθε με τον Λένιν ακόμα στην ίδια λογική διότι έπρεπε να εκμεταλλευθεί πλήρως τον φυσικό και ορυκτό πλούτο, συνδέοντας τους, (παγανιστές στη σχέση τους με τη φύση και ορθοδόξους σε σχέση με το θεό), ρώσους με το βιομηχανικό μηχανιστικό τρόπο ζωής, παραγωγής και βίωσης. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι σε παγκόσμια βάση μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, η βιομηχανική παραγωγή, ο μηχανικός τρόπος ζωής και εκμετάλλευσης του γύρω κόσμου, η δημιουργία του ανθρώπου-μηχανή (το μόνο που ισχύει είναι η αναγωγή της ανθρώπινης ζωής στη σχέση “έχω χρήματα και εργασία άρα ζω και δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο, όπως και η μηχανή δουλεύει μόνον εάν έχει καύσιμα”) κυριάρχησε και χαρακτηρίζει το σημερινό κόσμο. Άρα η Ευρώπη είναι η προσπάθεια να ελεγχθεί ο δυτικός άνθρωπος σε αυτή τη βάση, να αλλοιωθεί η πολιτιστική του ταυτότητα που στηρίζεται στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και στην χριστιανική διανόηση, να εγκλωβισθεί σε έναν υλικό τρόπο ζωής και πράξης χωρίς να φαντάζεται μεταφυσικά και περί του Επέκεινα ερωτήματα.
Πρίν να εισέλθουμε σε μία μικρή ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποδεικνύει του λόγου το αληθές για όλα τα παραπάνω, ας θεμελιώσουμε τη γνώμη μας για το γεγονός ότι ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός είναι τα δύο δίδυμα παιδάκια του κυρίαρχου σήμερα “περιουσίου λαού”. Όταν λοιπόν δημιουργήθηκε εκ των πραγμάτων η πολιτική τάξη των καπιταλιστών (όταν κάποιος έχει θρησκευτική επί του ουρανού δύναμη ή οικονομική επί της γης εξουσία, τότε αυτή αυτομάτως μετατρέπεται σε πολιτική δύναμη και εξουσία επί των μαζών, προκειμένου να καθορίσει τις τύχες των υπολοίπων ανθρώπων) ας υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα της επιστημονικής σοσιαλιστικής διεξόδου που ευαγγελίσθηκε ο Μαρξ. Ας υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι απέναντι στη βιομηχανική νέα τάξη πραγμάτων, στην καπιταλιστική τάξη που την αντιπροσώπευε και σε ό,τι το νέο έφερε στην ανθρώπινη ζωή, έμεναν απαθείς, ανοργάνωτοι κοινωνικά, ας το πούμε, έρμαια των κεφαλαιούχων. Σε αυτή την περίπτωση κάπου θα έπρεπε να στηρίζονται σαν τρόπο σκέψης, επιβίωσης και δράσης. Θα στηρίζονταν μάλλον στην ελληνική και χριστιανική διανόηση και τρόπο ζωής η οποία είχε κυριαρχήσει στη δύση μέσα από τη μεταφορά των λογίων από την Πόλη προς τη γηραιά ήπειρο, μέσα από την Αναγέννηση και την Μεταρρύθμιση. Σε αυτή την περίπτωση υπήρχε το ενδεχόμενο οι εργάτες των βιομηχανικών εργοστασίων να υπομένουν τα βάσανα της βιομηχανικής δουλειάς περιμένοντας την αιώνια βασιλεία του θεού. Το χειρότερο από όλα είναι (για τους συγχρόνους εξουσιαστές) ότι σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί η ανθρώπινη ζωή, να εισέλθει δηλαδή σε μία βιομηχανική και μηχανιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί ο άνθρωπος ρομπότ αυτό το μαζοποιητικό ον το οποίο κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη και παντού, αυτός ο τύπος ανθρώπου που αγνοεί το πνεύμα και την εσωτερική σειρά των πραγμάτων και των κόσμων. Οι άνθρωποι θα έβλεπαν ουδέτερα τους κεφαλαιούχους όπως οι μάρτυρες ανά τους αιώνες έβλεπαν τους διώκτες τους, την στιγμή κατά την οποία θα είχαν εσχατολογική και οντολογική διέξοδο.
Σε αυτό το σημείο εισέρχεται ο επιστημονικός σοσιαλισμός του Καρόλου Μαρξ, ο οποίος βέβαια καθ’ όλοκληρίαν είναι δημιούργημα της εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων της εποχής μας. Αυτή η εξουσιαστική τάξη έχοντας επικρατήσει μέσα από τη διασπορά της στις αυκρατορικές αυλές, έχοντας ελέγξει τον πλούτο των ανακαλύψεων από τις νέες χώρες, έχοντας το σχέδιο μεταφοράς του ουρανίου παραδεισου όπου επκρατεί ο θεός, επί της γής (όπου θα επικρατήσει η ύλη και η μάζα) εργάσθηκε και σε πνευματικό και σε υλικό επίπεδο. Στο υλικό επίπεδο δημιούργησε το βιομηχανικό τρόπο και αστικό τρόπο ζωής. Ο άνθρωπος (σαν τον Ανταίο) φεύγοντας από το φυσικό προτσές ελέγχθηκε πλήρως. Πνευματικά δημιούργησε τον επιστημονικό σοσιαλισμό, ο οποίος ως φιλοσοφικές θέσεις αρχίζει από τον ουρανό και καταλήγει στη γη. Ας τις παρακολουθήσουμε εν συντομία. Γιατί ο Μαρξ κήρυξε το μίσος στους θεούς; (το ίδιο κήρυξε και ο Προμηθεύς του Αισχύλου – ειρήσθω εν παρόδω ότι όλες μα όλες οι αξίες των αναρχοκομμουνιστών, όλων αυτών που διαδίδουν τον ανθελληνισμό και καίνε ελληνικές σημαίες είναι αμιγώς ελληνικές και στηρίζονται στην συγκεκριμένη φιλοσοφική εικόνα και άποψη που είχαν οι αρχαίο Έλληνες για το δίκαιο, το καλό, τον κόσμο και τον άνθρωπο – όπου διακηρύσσει ότι «με μία κουβέντα μισώ όλους τους θεούς». Αυτό όμως συνέβη εκεί λόγω ανωτέρων οντολογικών καθαρά αιτίων και όχι με το χυδαίο και αποτρόπαιο τρόπο του μαρξισμού. Η ώρα του ανθρώπου σήμανε. Ο άνθρωπος σε αγαστή συνεργασία με τους θεούς άρχισε επί γης την δική του πνευματική και πολιτική πορεία, χρειάσθηκε το φώς του Προμηθέα, το δικό του χώρο πέρα από τους θεούς, τους οποίους όμως ποτέ δεν σταμάτησε να τιμά και να έχει βάση στη ζωή του. Ο Μαρξ με το δήθεν αθεϊσμό του προσπάθησε να αποκόψει τον άνθρωπο από τις επουράνιες ρίζες του και να τον καταστήσει ένα απλό ερριμμένο υλικό κομμάτι με σώμα και τίποτε άλλο επί της γής. (πρβλ.: Πλάτων: «ο άνθρωπος είναι φυτό που έχει τις ρίζες του στον ουρανό»). Αποκόπτοντας ο κομμουνισμός τον άνθρωπο από το θεό τον άφησε δίχως τον παραδοσιακό «αφέντη του». Τη θέση αυτή «δικαιωματικά» την πήρε ο ίδιος ο μαρξικός φιλοσοφικά ελαφρύς σοσιαλισμός. Ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη νέα Κίρκη. Η βιομηχανική γη πλέον γεννούσε τόσα αγαθά, χωρίς θεό άρχισαν να του επιτρέπονται όλα. Δεν είδε όμως ότι το χέρι που του τα πρόσφερε ήταν χέρι εξουσιαστών και δυναστών που δεν θα ησυχάσουν μέχρι την στιγμή που θα τον ελέγξουν πλήρως ηλεκτρονικά.
Χάνοντας ο άνθρωπος την πύλη του ουρανού, έχασε τη διέξοδό του από την γη. Εγκλωβίσθηκε στην γη και στον υλικό τρόπο ζωής.Το επόμενο στάδιο του μαρξισμού είναι το καθαρά συναισθηματικό. Πρέπει να σκαφθεί η ψυχή του ανθρώπου, να αδειάσει από τα παραδοσιακά συναισθήματα και να γεμίσει με νέα, τα οποία νέα έναν κοινό παρονομαστή έχουν. Θέλω να ζήσω την ζωή που μου στέρησε ο θεός και οι βασιλιάδες. Λες και αυτή η ζωή πια είναι η αιωνιότητα. Ο άνθρωπος ξεγελάσθηκε από τους συγχρόνους εξουσιαστές και παρέδωσε τη ζωή του στα σούπερ μάρκετ και στους χειροτέρους εξουσιαστές.
Πράγματι ο Μαρξ έβαλε μία ολόκληρη ανθρωπότητα να κλαίει για τα πάθη των εργατών μέσα στις γαλαρίες. Την ίδια στιγμή όμως δεν έδειχνε κανένα έλεος για τους καημένους Έλληνες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στον οθωμανικό ζυγό. Έτσι του είχαν πεί τα αφεντικά του να γράψει, έτσι έγραφε. Σαν λύση βέβαια στα πάθη των εργατών μέσα στις γαλαρίες δεν προέβαλε την ουράνια λύση – αυτή την απέκλεισε όπως είδαμε – αλλά την ένωση των εργατών ενάντια στα αφεντικά του πλούτου.
Σε αυτό το σημείο σημειώνεται η χυδαία και ψευδής αξιολογική φιλοσοφική αντιστροφή του Μαρξ, την οποία κανείς δε σημειώνει μέσα στη γενικότερη αριστερολαγνεία που ζούμε. Αυτή πάντως η αξιολογική χυδαία αντιστροφή εστηρίχθη επάνω στο γνωσιολογικό και εσχατολογικό χαρακτήρα της μαρξικής φιλοσοφίας και κοσμοθεωρίας (η οποία είναι αντιφιλοσοφική θρησκεία επί της γης). Μέσα στην ιστορία βασιλεύει η διαλεκτική, άρα εάν ο καπιταλισμός είναι η θέση, ο επιστημονικός σοσιαλισμός ή αντίθεση, σε αυτή την περίπτωση η κοινωνία θα ζήσει τη σύνθεση της αταξικής κοινωνίας, της επίγειας βασιλείας των ουρανών. Όσα αναφέρει η παλαιά και η νέα διαθήκη για τον ουρανό και το χριστιανό άνθρωπο, τα αναφέρει η κοσμική θρησκεία του Μαρξ για τη γη και τον υλικό άνθρωπο. Γεννώντας λοιπόν στον άνθρωπο την πίστη για κάτι το νέο, τη βούληση για τη διεκδίκηση μιάς καθαρά μαζικής ζωής (χωρίς κανείς να καταλάβει τον μεγάλο υλικό και επίγειο εγκλωβισμό και την αποκοπή του ανθρώπου από την οντολογική συνέχεια) ο Μαρξ έκανε πρίν τον Νίτσε τη δική του επαναξίωση των αξιών. Το κακό είναι η συσσώρευση, άρα ο πλούτος. Άρα η ενσάρκωση του κακού είναι ο πλούσιος. Η επαναξίωση του κακού έχει να κάνει με κάτι το καθαρά υλικό, αλλά ποιος κατάλαβε την μεγάλη μαρξική αντίφαση; Η ύλη – ενάντια σε κάθε θρησκεία – δεν είναι κακή, κακή είναι η συσσώρευση και το υποκείμενο της συσσώρευσης, ο πλούσιος. Δηλαδή το κακό (συσσωρευτική πλουσιότητα) για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία πηγάζει από κάτι που δεν είναι κακό. Άρα αυθαίρετα και δυναστικά ο Μαρξ χαρακτηρίζει τους πλουσίους κακούς. Για αυτόν τον χυδαιο «ρατσισμό» κανείς δεν διαμαρτύρεται και οι μάζες χαίρονται να τον γεύονται διότι τους δίδει όλο το δικαίωμα να «φάνε τους πλουσίους». Πάντως για πρώτη φορά η ύλη καθαγιάζεται (ενώ στις θρησκείες του θεού είναι το κακό, στην μαρξική επίγεια θρησκεία είναι το καλό) και εάν στον παράδεισο ο πνευματικός συσσωρευτής θεός απαγόρευσε τον πνευματικό πλουτο του δένδρου του καλού και του κακού, στην γη πλέον οι υλικοί συσσωρευτές (καπιταλιστές) αρχίζουν το ίδιο παιχνιδάκι με τους επιγείους Αδάμ και Εύα. Ο άνθρωπος τώρα επί γης έφαγε τον απαγορευμένο καρπό από το επίγειο δένδρο του καλού και του κακού, επί βασιλείας της ύλης. Θα πιστέψει η ανθώπινη μάζα ότι πρέπει να συνασπισθεί έναντι των καπιταλιστών, να ζητήσει την ύλη και να ζήσει ευτυχισμένη. Δεν κατάλαβε ότι με αυτό τον τρόπο η ανθρώπινη μάζα εγκλωβίσθηκε στον φαύλο υλικό κύκλο του χρήματος και του life style χάνοντας και απεμπολώντας τον ανώτερο σωκρατικό εαυτό αναζήτησης του επομένου κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο το σύνολο των ανθρώπων μετατράπηκε σε υλικό νου και υλικά προβλέψιμη ψυχή, σήμερα ελέγχεται πλήρως από την επίγεια υλική εξουσία του χρήματος και μέσα από τις επόμενες κινήσεις της ηλεκτρονικής εξουσιας θα ελεγχθεί ολοκληρωτικά, μέσα από την αγαστή συνεργασία της αστικής δεξιάς και της προλεταριακής αριστεράς. Δεν είναι δύσκολο σε καθαρά πρακτική βάση να παρακολουθήσουμε αυτή την αγαστή συνεργασία και στην Ελλάδα, σε καθαρά πολιτική πραξιακή βάση. Και η νέα δημοκρατία, πασόκ (αστική δεξιά) κ.λ.π και το κ.κ.ε και ο σύριζα (σοσιαλιστική αριστερά) έχουν κοινότατες πολιτικές θέσεις και τον ίδιο ακριβώς σκοπό, από τις δύο θέσεις του ίδιου υλικού κύκλου (οι μέν από τη συσσωρευτική θέση, οι δε από τη θέση αυτού που παλεύει να αποκτήσει όσα οι πλούσιοι έχουν). Έχουν κοινές θέσεις στην δήθεν πολυπολιτισμική και διεθνιστική παιδεία που παρέχουν στα Ελληνόπουλα (ας θυμηθούμε ότι επί νέας δημοκρατίας διενεμήθη το αισχρό βιβλίο ιστορίας του συνωστισμού της Σμύρνης), κοινές θέσεις στο μεταναστευτικό που διαλύει πραγματικό τον εθνικό και κοινωνικό ιστό της Πατρίδος μας (ας θυμηθούμε το «ευχαριστώ» του Προκοπίου Παυλοπούλου στους «παρατύπους» μετανάστες που όλως τυχαίως προτίμησαν την Ελλάδα για τόπο ερχομού). Κοινές αντεθνικές θέσεις όλες που οδηγούν στην εξαφάνιση του κοινωνικού και εθνικού ιστού της χώρας (υπαγωγή της χώρας στην διεθνική εξουσία των τοκογλύφων και των μνημονίων, απουσία εθνικής γεωργικής και αγροτικής και βιομηχανικής αυτοανάπτυξης). Από κοινού δεν έχουν κανένα όνειρο και σχέδιο εθνικής πορείας, έναν τρόπο εθνικής ενδυνάμωσης, από κοινού εξαθλιώνουν τον καθημερινό Έλληνα, τον πολύτεκνο, τον εργαζόμενο το βιοπαλαιστή. Από κοινού κινούνται στη σφαίρα της υλικής εξάρτησης και εξαθλίωσης οδηγώντας στην παραγωγή μαζανθρώπων και όχι γνησίων απογόνων του μεγάλου ελληνικού πολιτισμού.
Aς δούμε και την επίτευξη του κοινού σκοπού των δύο αυτών α-πνευματικών απανθρώπων συστημάτων (ο άνθρωπος νοείται κατά το “άνω θρώσκω”) στην Πατρίδα μας. Aς υπενθυμίσουμε ότι ο μεγαλύτερος μύθος του μεταδιαφωτιστικού κόσμου είναι αυτός που αναφέρεται στο ανθρώπινο πρόσωπο της αριστεράς και στο ότι αυτή και μόνο “προασπίζει και υπερασπίζει τα συμφέροντα του λαού”. Είναι το μεγαλύτερο ψεύδος! Αφ΄ενός μέν η αριστερά στηρίχθηκε στην μεγαλύτερη αξιολογική απάτη αντικαθιστώντας την έννοια του θεού με την έννοια του «λαού». Σε αυτό συνέπνευσε με την αστική δεξιά προκειμένου να εξαπατήσουν τα δύσμοιρα πλήθη των Ελλήνων και των άλλων εθνών, των αφελών που πίστεψαν ότι οι πολιτικοί αγύρτες δεξιοί και αριστεροί θα πολεμήσουν δήθεν για τα συμφέροντά τους. Ό,τι ρόλο υποδύεται ο θεός στην παλαιά διαθήκη (παντοδύναμος,παντογνώστης, αλάθητος) τον ίδιο δήθεν υποδύεται ο λαός στην σύγχρονη πολιτειολογία. Κατ΄αρχήν είναι μέγεθος αόριστο, αχανές, άγνωστο όπως και ο θεός. Παμπόνηρα οι σύγχρονοι εξουσιαστές μετέφεραν μέσα στους απλούς ανθρώπους κάποια χαρακτηριστικά του θεού προκειμένου να τους ξεγελάσουν, να βγούν από τις φοβισμένες φωλιές τους, να πιστέψουν τους επιστημονικούς απατεώνες αριστερούς και να τους προσφέρουν τη ζωή και τα όνειρά τους. Δύο αριστερά κόμματα δεν έχουν την ίδια οριστική βάση για την έννοια «λαός». Π.χ. ο Μάο περιείχε μέσα στο κόμμα τους αγρότες κάτι που δεν συνέβαινε στις κομμουνιστικές μάζες του Λένιν.
Η αριστερά είναι το ένα χέρι της εξουσίας και ο αποκλειστικός της ρόλος είναι ο έλεγχος των μαζών, η υλική αποχαύνωσή τους, μέσα από το ψεύτικο όνειρο της ευδαίμονος κοινωνίας του μέλλοντος. Μόλις οι μάζες κλεισθούν στα συνδικάτα, μόλις το μυαλό τους προσαρμοσθεί στο κυνήγι και μόνο του πλούτου των καπιταλιστών, τότε αφήνονται στην μοίρα τους, τους τα παίρνει η εξουσία όλα, τους αφήνει να ζούν με τα απαραίτητα, τους έχει καταστήσει ψυχή τε και σώματι μαζανθρώπους, ανίκανους να ζήσουν μία πνευματική ζωή, χωρίς πνευματικές και οντολογικές διεξόδους, δούλους της σύγχρονης εξουσίας του περιουσίου λαού. Η αριστερά έχοντας κάνει τα πάντα λίαν καλώς (σαν το αφεντικό της το κρυφό) ξεκουράζεται. Ούτως ή άλλως στην ηλεκτρονική εποχή όπου όλοι και όλα θα ελέγχονται, όλοι θα θυμούνται ότι τα «πρόβατα» στο μαντρί τα οδήγησαν οι δύο βοσκοί της αστικής δεξιάς και στην προλεταριακής αριστεράς.
Αυτό συνέβη και στην Ελλάδα.Το μυαλό, η ζωή και η πράξη των Ελλήνων κινείται μέσα στο φαύλο υλικό πλούτο που έχει εμπλακεί από την αστική δεξιά και την προλεταριακή αριστερά. Ο Έλληνας μακριά από τις εθνικές ρίζες και ως ιστορική γνώση και ως εθνική παραγωγή, κλεισμένος στις μεγαλουπόλεις, στο life style και στο σούπερ μάρκετ, έχει πλέον πλήρως χειραγωγηθεί από την δεξιά και την αριστερά. Δεν τον αφήνουν πνευματικά και εθνικά να αναπνεύσει. Κάθε αναγωγή σε εθνική ιστορία και σε ένδοξες εθνικές προσωπικότητες, κάθε προσπάθεια πνευματικής και εθνικής φυγής προς τα μπροστά θεωρείται «εθνικιστική και ρατσιστική». Πλέον η αστική δεξιά και η προλεταριακή αριστερά έχουν μολύνει την εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια, έχουν χυδαία επικαλύψει με μία χυδαία κουλτούρα το μυαλό και την ψυχή και την πράξη του νεοέλληνα. Δεν του έχουν αφήσει κανένα δρόμο και οδό διαφυγής. Ηλεκτρονικά πλέον οι Έλληνες ελέγχονται από τις τράπεζες, οικονομικά ελέγχεται κάθε επιλογή τους, το μυαλό τους έχει κλεισθεί στο ότι κάποια στιγμή θα πέσουν ψίχουλα από το καπιταλιστικό ευρωπαϊκό τραπέζι, θεωρούν ότι εθνικά δεν έχουν ρίζες διότι τώρα τους κυβερνούν αυτοί που δήθεν θέλουν το καλό τους, οδηγούνται σε μία άφυλη και σαλατοποιημένη κοινωνία, άμορφη ύλη στον κόσμο των πιο σκληρών εξουσιαστών, τα στίφη των «παρατύπων μεταναστών» τους οδηγούν άκριτα σε ένα κόσμο απρόσωπο και αισχρά εξαλλοιωμένο, όσοι προσπαθούν να ορθώσουν εθνικό λόγο είναι οι κακοί της υπόθεσης. Με αυτά και με τα άλλα η αστική δεξιά και η προλεταριακή αριστερά πέτυχε να ξεπουλήσει την Ελλάδα στα παγκόσμια αφεντικά της. Γι’ αυτό το λόγο βέβαια με χαρά διαπιστώσαμε την επαλήθευση όλων αυτών των εικασιών μας μέσα από την κοινή ψήφιση του εθνοκτόνου γ΄ μνημονίου από τις παρατάξεις και της αστικής δεξιάς (νέα δημοκρατία, πασόκ, ποτάμι) και της προλεταριακής αριστεράς (σύριζα). Κάποιοι θεωρούν ότι το κ.κ.ε δήθεν δεν ψηφίζει. Μέλος της συμμορίας αστικής δεξιάς και προλεταριακής αριστεράς είναι και το κ.κ.ε. Απλά ως δεξαμενή αριστερών προσπαθεί να μην αποκαλυφθεί διότι τότε οι υγιείς εθνικές δυνάμεις δεν θα έχουν κανένα ανάχωμα μέσα στην κοινωνία την Ελληνική.
Η Ευρώπη κινείται στο ίδιο μήκος κύματος, χρησιμοποιώντας τις υπηρετικές της δυνάμεις, θρησκευτικές και πολιτικές. Συγκεριμένα τον χριστιανισμό και τον μουσουλμανισμό, την αστική δεξιά και την προλεταριακή αριστερά. Πρίν το αναπτύξουμε αυτό το κομμάτι ας δούμε μία σύντομη ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα μάτια του Φερνάν Μπροντέλ από το ογκώδες πόνημά του «η γεωγραφία των πολιτισμών». Σωστά προβάλλει το κοινό φιλοσοφικό και πολιτιστικό υπόβαθρο των ευρωπαϊκών χωρών μέσα από τις διάφορες φιλοσοφίες του κοινού Λόγου (Καρτέσιος, Λάιμπνιτς, υπαρξισμός, γερμανικός ιδεαλισμός κ.λ.π.). Μέχρι την ίδρυση της ΕΟΚ-Ε.Ε. μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο η Ευρώπη είχε κοινή θέαση του Λόγου μέσα από τις παραπάνω φιλοσοφίες, το “cogito ergo sum” του Καρτεσίου, τον καθαρό καντιανό λόγο, τη δύναμη του Εγελιανού λόγου. Είχε κοινή άποψη έναντι του κόσμου μέσα από την αποδοχή του επιστημονικού λόγου του Κέπλερ, του Λαπλάς, του Κοπέρνικου κ.λ.π. Επίσης είχε κοινό σύστημα ηθικής πολιτειολογίας και χτισίματος της ανθρώπινης κοινωνίας μέσα από τις θεωρίες των διασήμων πολιτειολόγων (Χόμπς, Ρουσσώ κ.α.). Ο Μπροντέλ βέβαια φοβείται να πει το τελικό συμπέρασμα. Μεταπολεμικά η Ευρώπη είχε όλους τους λόγους να ολοκληρώσει τον Ελληνικό πολιτισμό που παρέλαβε μέσα από την ανάπτυξη της νεωτέρας φιλοσοφίας και της επιστήμης από τον Καρτέσιο και μετά. Όλοι λοιπόν θα περίμεναν οι νικητές του Β΄παγκοσμίου πολέμου να πατήσουν επάνω στον κληρονομηθέντα φιλοσοφικό λόγο και με όχημα τις ανέσεις της βιομηχανικής εποχής να εγκαθιδρύσουν μία πραγματικά ευδαίμονα πολιτεία, όπου ο λόγος θα διαμοίραζε δικαίως τον βιομηχανικό πλούτο, ώστε όλοι οι άνθρωποι επάνω στην υλική ευμάρεια να ολοκληρώσουν τον πολιτισμικό λόγο που παρέλαβαν από την Ευρώπη της φιλοσοφίας και της αναγέννησης. Με αυτόν τον τρόπο θα συζητούσαμε σήμερα για μία ευρωπαϊκή πλατωνική πολιτεία όπου ο έλλογος άνθρωπος, ευτυχισμένος μέσα από την βιομηχανική ευμάρεια, θα διαχειριζόταν δικαίως τον πλούτο και θα έφθανε το “ώδε είναι” να το καταστήσει εικόνα και καθρέπτη του “Είναι”. Θα έπρεπε σήμερα να έχουμε τον Άνθρωπο-Υποκείμενο ο οποίος θα κυριαρχούσε ως έλλογη ύπαρξη επί της γης διαμοιράζοντας με σοφία τον αποκτηθέντα υλικό και πνευματικό πλούτο, δημιουργώντας μία παγκόσμιο κοινωνία χαράς και ευδαιμονίας. Με βάση το νου, μέσον τον πλούτο και κριτή τον έλλογο και ηθικό άνθρωπο. Περαιτέρω ο κόσμος διά μιας τέτοιας Ευρώπης θα μπορούσε να ενωθεί μπροστά σε πανανθρώπινα αγαθά που ο Ελληνικός λόγος τόσο πλουσιοπάροχα κληρονόμησε.
Όμως μόνο αυτή την ευρώπη δεν είδαμε. Ας δούμε το βασικό ερώτημα με το οποίο αρχίζει την ιστορία της Ευρώπης ο Μπροντέλ: “Οι απαρχές της Κοινής Αγοράς.” Αυτός ο οικονομικός δεσμός, που ενώνει από χρόνια την Ευρώπη, παρά τις διαφορές που παρουσιάζουν οι περιφερειακές ή οι εθνικές οικονομίες, είναι άραγε δυνατόν να οργανωθεί σε μία ομοιογενή ενότητα, όπου όλα εξαρτώνται από το σύνολο». Είναι φυσικό οι νικητές να θέλουν την δημιουργία του ευρωπαϊκού όλου. Όμως υπάρχει ένα αξιολογικό μετατόπισμα το οποίο δεν μας αρέσει καθόλου,διότι σταδιακά διέλυσε και αλλοίωσε την πνευματική φύση του ανθρώπου. Δίδεται κεντρικός ρόλος στην οικονομία, στον υλικό παράγοντα. Μήπως λοιπόν η πραγματική απαρχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ευρίσκεται στην προσπάθεια των εξουσιαστών του κόσμου να κλείσουν τις πόρτες του πνεύματος και του πνευματικού ευρωπαϊκού πολιτισμού και να δημιουργήσουν ως νικητές ένα υλικό σύνολο όπου το χρήμα, η ύλη και η μάζα θα αποθεωθούν; Πλέον η παγκόσμιος πίττα εμοιράσθη. Μήπως τώρα κάποιοι θέλουν να πετύχουν το τελικό μεταδιαφωτιστικό βήμα; Ο άνθρωπος είναι ύλη και εμπειρία, θα του δοθούν και τα δύο πλουσιοπάροχα, κρυφά όμως και με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής εποχής, το πρόσωπο θα υλικοποιηθεί πλήρως και θα ελεγχθεί από την πρόσκαιρη παγκόσμιο εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη Ευρωπαϊή Ένωση δεν είναι κάποια πνευματική κίνηση (η ιστορία μας διδάσκει ότι παρόμοιες κινήσεις ξεκίνησαν μέσα από πνευματικές ρομαντικές κινήσεις), είναι μία καθαρά υλιστική προσπάθεια η πρώτη Ευρωπαϊκή Ένωση το 1950. Συγκεκριμένα το 1950 μέσα από τη διακήρυξη Σουμάν διά χειρός Ζάν Μονέ έχουμε την «ευρωπαϊκή ενότητα άνθρακα και χάλυβα». Οι χώρες που συμμετείχαν είναι η Δυτική Γερμανία (!) το Βέλγιο, η Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες. Το όλο πράγμα όμως εγείρει πολλές απορίες.
Μόλις πέντε χρόνια μετά την καταστροφή της Γερμανίας βλέπουμε ότι η Γερμανία πρωτοστατεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ενώ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία μέσα από τη συνθήκη των Βερσαλλιών πραγματικά εξοντώθηκε, τώρα οι καλοί νικητές τα ξέχασαν όλα και την κατέστησαν ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μάλλον κάποιοι ήξεραν ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι οικονομικός, έκαναν τη Γερμανία οικονομική αποικία, την αποψίλωσαν από το πνεύμα που την διείπε και την έκαναν οικονομικό ορμητήριο της νέας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί δεν συμμετείχε αμέσως η Αγγλία (κάτι που έγινε 20 χρόνια περίπου μετά;). Μάλλον – φανταζόμαστε – έχει να κάνει με κρυφά ιστορικά γεγονότα και κινήσεις που παραμένουν και θα παραμείνουν τέτοιες. Η Αμερική μετά το Μπρέτον Γούντς μάλλον μετέφερε τα κεφάλαιά της στην Ευρώπη – ήταν μόνο αυτή απελευθερωμένη από την ισοτιμία του χρυσού – άρα ήθελε μία πρώτη ενωμένη Ευρώπη προκειμένου οι παγκόσμιοι οικονομικοί εξουσιαστές να συνδέσουν ευρέα οικονομικά κέντρα ώστε να κυριαρχήσουν παγκόσμια, στηριζόμενοι σε ευρείες βάσεις. Το 1950 η Ευρώπη έφτιαξε μία πρώτη ευρεία οικονομική βάση που μάλλον κάποιους βόλευε. Η Αγγλία, λάτρης ακόμη του αυτοκρατορικού εαυτού της που της φάνταζε ως ένα διαρκές παρόν ήξερε ότι μέχρι να μεταβιβασθεί ο αμερικανικός (ας πούμε αμερικανικός) πλούτος στις νέες γερμανικές τράπεζες (η Αμερική έκοβε αθρόα νόμισμα χωρίς αντιστοιχία χρυσού και μόνη αυτή – η Γερμανία πλέον ανήκε στους νικητές και ο νοών νοείτω – ας δούμε προσεκτικά ποιες σήμερα οργανώσεις κυριαρχούν στη σημερινή Γερμανία) έπρεπε να περιμένει. Ίσως και το βρεττανικό αυτοκρατορικό όνειρο έπρεπε ακόμη να φοβίζει κάποιους. Το 1973 που πλέον μετά τα ιστορικά γεγονότα (πόλεμος των έξι ημερών κ.α.) ξεκαθάρισε το κυριαρχικό άνοιγμα της δύσης προς τα πετρέλαια και τις γεωπολιτικές ισορροπίες της Ανατολής, τότε μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η Αγγλία. Άρα φθάνουμε σε ένα σημαντικό συμπέρασμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ο τρόπος και το μέσο της παγκόσμιας κυριαρχίας των οικονομικά επικυριάρχων. Είναι το ομοσπονδιακό καράβι διά του οποίου ο παγκόσμιος πλούτος των επικυριάρχων ταξίδεψε από την άλλη άκρη του ατλαντικού προς τον υπόλοιπο κόσμο με σκοπό την παγκόσμιο υλική και οικονομική επικυριαρχία. Γι΄ αυτό σήμερα τα στίφη των «παρατύπων μεταναστών» διά της Ευρώπης ολοκληρώνουν το θάνατο του σημερινού πολιτισμένου κόσμου του Είναι. Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση συνέλεξε όλα τα πολιτιστικά μεταπολεμικά όνειρα ενός νέου δήθεν κόσμου (είναι η Ευρώπη η γη της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού). Κανείς δεν κατάλαβε ότι είναι μόνο το οικονομικό βαποράκι των εξουσιαστών και του πλούτου τους. Σήμερα που πλέον ελέγχεται οικονομικά και ηλεκτρονικά όλος ο κόσμος, η Ευρώπη και ο ευρωπαίος άνθρωπος, ο απόγονος του Πλάτωνος και του Χάιντεγκερ δεν χρειάζεται. Οι ανατολίτες και οι μουσουλμάνοι είναι οι νέοι ευρωπαίοι; Άραγε οι οραματιστές του ευρωπαϊκού ονείρου τι θα έλεγαν; Θεωρούμε ότι τα ήξεραν όλα, γι’ αυτό έφτιαξαν και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι το τελικό «μίξερ» ανακατέματος και σαλατοποίησης του κόσμου.
Ειδικά για τους πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Σουμάν και Μονέ, παρατηρούμε κάποιες περίεργες συμπτώσεις. Είναι και οι δύο Γάλλοι, σαν να λέμε απόγονοι του πνεύματος του διαφωτισμού (ο Σπρένγκλερ όμως μας ομιλεί για το εθνικιστικό πνεύμα των Ιακωβίνων οι οποίοι παρέβαλλαν τους εαυτούς τους με τους αρχαίους Ρωμαίους) μάλιστα και οι δύο ποτέ δεν πολέμησαν για λόγους υγείας (λες και κάποιος τους ήθελε ζωντανούς σε κάθε περίπτωση για τα μελλοντικά σχέδιά του). Ο Μονέ μάλιστα ήταν και σύμβουλος του προέδρου Ρούσβελτ. Ας θυμηθούμε ότι η νυν Ευρωπαϊκή Ένωση πολύ βοηθήθηκε κάποτε από την αμερικανική βοήθεια Μάρσαλ… Οι πανέξυπνοι εξουσιαστές του μεταπολεμικού κόσμου ήθελαν Γάλλους απογόνους του Διαφωτισμού προκειμένου να φανεί μία δήθεν ανθρωπιστική συνέχεια ανάμεσα στη νέα Ευρώπη και στο διαφωτιστικό λόγο. Ο Μονέ και ο Σουμάν απεκήρυξαν το έθνος και υπεστήριξαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να υπερβεί την έννοια του έθνους (βέβαια εννοείται ότι το έθνος και οι εθνικές ενώσεις στηρίζονται σε πνευματικές αξίες και όχι στο χάλυβα και στον άνθρακα, η υλική μαζοποίηση φοβείται το έθνος και τον εθνικό ιστό «όπως ο διάολος το λιβάνι»). Αλήθεια οι Γάλλοι διαφωτιστές τι ακριβώς έλεγαν για το Έθνος; Ας το δούμε. Στα άρθρα της διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη και συγκεκριμένα στο άρθρο 3 αναφέρονται τα εξής πολύ ενδιαφέροντα: (εννοείται από τους Γάλλους επαναστάτες, τους προγόνους των σημερινών Ευρωπαίων, οι οποίοι μάλιστα επαίρονται γι΄ αυτή τη διηνεκή χρονική σχέση): “Πηγή κάθε εξουσίας είναι αποκλειστικά το έθνος. Κανένα σώμα, κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία που δεν απορρέει από το έθνος”. Μάλιστα. Τουλάχιστον οι σημερινοί δεξιοαριστεροί διεθνιστές θα πρέπει να παραδεχθούν ότι το πέρασμα στην πολυπολιτισμικότητα έγινε διά του έθνους. Όταν έπεσαν οι μεγάλες αυτοκρατορίες η επίγειος εξουσία χρειάσθηκε το έθνος. Διότι το όμαιμον, το ομότροπον και το ομόφυλον ενώνει τους ανθρώπους. Η πανέξυπνη όμως επίγειος και περιούσια εξουσία, όταν οι άνθρωποι προσδιορισμένοι από την κοινότητα του αίματος και της καταγωγής αποφάσισαν να ιδρύσουν τα περίφημα κράτη-έθνη του 19ου αι., τους στήριξε.Τότε ιδρύθηκαν τα έθνη και όλα ήταν “λίαν καλώς”. Και η επίγειος εξουσία μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο δεν τα χρειάσθηκε άλλο, διότι ελέγχοντας τον παγκόσμιο πλούτο και διά της τεχνολογίας, πλέον ήλεγχε τον παράγοντα άνθρωπο. Τώρα ξαφνικά λοιπόν μαθαίνουμε ότι η Ευρώπη θα πρέπει να είναι υπερεθνική. Όταν η Ευρώπη ανήκε στις αυτοκρατορίες των Βουρβώνων και των Αψβούργων για τους συγχρόνους εξουσιαστές αυτού του κόσμου, οι οποίοι τελευταίως αυτοπροσδιορίζονται όλο και πιο πολύ και έντονα, τα έθνη, ή έννοια του έθνους, ήταν κάτι το καλό. Διότι μόνον οι άνθρωποι κοινής καταγωγής και αίματος θα επαναστατούσαν και θα διέλυαν τις απέραντες βασιλείες από την μία άκρη της Ευρώπης προς την άλλη. Όταν ιδρύθηκαν τα έθνη-κράτη και τα ήλεγξαν μέσα από την παγκόσμιο ελεγξιμότητα προϊόντων, μηχανών και χρήματος, τότε οι σύγχρονοι εξουσιαστές πέρασαν στο επόμενο κυριαρχικό βήμα. Τα έθνη είναι κάτι το κακό πλέον γι’ αυτούς, μετά από τους δύο νικηφόρους γι’ αυτούς παγκοσμίους πολέμους αποφάσισαν να τα καταργήσουν και να κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Ξαφνικά οι πλήρως ελεγχόμενοι άνθρωποι δεν θα πρέπει να νοιώθουν κανένα προσδιορισμό φυλής και αίματος, διότι θα θυμούνται από πού έρχονται και πού πηγαίνουν. Σαν τον Πλάτωνα θα διακηρύσσουν ότι προέρχονται από τη χώρα του Αγαθού και θα πρέπει να επιστρέψουν εκεί. Τώρα οι εξουσιαστές συζητούν για μία Ευρώπη χωρίς φυλετικό και εθνικό προσδιορισμό διότι θέλουν μαζανθρώπους απλά να εξασκούν την αδιαμφισβήτητη επί της γης υλική και τεχνολογική εξουσία τους, η οποία σε κάθε περίπτωση μεταφέρει τα γεωπολιτικά και εσχατολογικά σχέδιά τους.
Ο Μπροντέλ διαβλέπει πάμπολλες δυσκολίες σε αυτό το ευρωπαϊκό υπερεθνικό εγχείρημα. Βέβαια τα βλέπει όλα από την βλακώδη και αφελή αριστερή κοσμοθεώρηση αλλά αυτό τουλάχιστον τώρα δεν μας ενδιαφέρει. Διαβλέπει λοιπόν πανευρωπαϊκές διαφορές στην παραγωγή, στα προϊόντα, στην οικονομία και στην κουλτούρα. Διαβλέπει διαφορές ανάμεσα στον βορρά και στον νότο. Πιστεύει όμως ότι είναι δυνατή αυτή η ευρωπαϊκή ένωση (όχι των εθνών σύμφωνα με το πνεύμα των ευρωπαΐων μυστών τύπου Γκαίτε όπου οι απόγονοι των Ελλήνων, Ρωμαίων και Γερμανών θα εγκαταστήσουν την αυτοκρατορία του Ανωτέρου Ανθρώπου του Λόγου) αλλά των μαζοποιημένων σαλατοποιημένω μιξανθρώπων που θα προέρχονται από την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και πάει λέγοντας.
Σε αυτή την προσπάθεια τα πολιτικά και θρησκευτικά κυρίαρχα συστήματα δίδουν τον τελικό τρόπο στους εξουσιαστές που χρησιμοποιούν την Ευρώπη σαν το τελικό πειραματόζωο πρίν την τελική αλλά πάντα πρόσκαιρη οικουμενική καθαρά υλική επικράτησή τους. Ποιός ακριβώς είναι ο πειραματικός ρόλος της Ευρώπης και γιατί η Ευρώπη είναι σε κάθε περίπτωση το πειραματόζωο, δηλαδή όλες οι μέθοδοι που θα δοκιμασθούν επάνω στο κορμί της Ευρώπης και θα πετύχουν μετέπειτα θα εφαρμοσθούν και στον υπόλοιπο κόσμο; Η απάντηση φαντάζει τόσο απλή που μερικές φορές είναι σύνθετο να την πιστέψουμε. Η Ευρώπη μέσα από τον Ελληνικό και μεταβυζαντινό πολιτισμό προετοίμασε το λογικό άνθρωπο. Το “cogito ergo sum” ακριβώς έχτισε την ανθρώπινη ατομικότητα που τόσο άγνωστη ήταν στον υπόλοιπο κόσμο της Ανατολής αλλά και της Δύσης. Αυτός ο ευρωπαίος άνθρωπος, μία παράξενη και αναγεννησιακή σύνθεση ενός σωκρατικού-χριστιανικού ανθρώπου ο οποίος φάνταζε ως μία δύναμη λογικής υποκειμενικότητος που για πρώτη φορά όρθιος μέσα στην παρούσα διάσταση έδειχνε ικανός διά του λόγου και της επιστήμης να κυριαρχήσει στη γη, ήταν το καύχημα των δημιουργών του. Οι δρόμοι του ήταν δύο. Και αυτό είναι το σημείο το οποίο πρέπει πάρα πολύ να προσέξουμε, αυτό είναι το σημείο που ξεκαθάρισε ειδικά μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Ας δούμε προσεκτικά αυτούς τους δύο δρόμους.
Ο πρώτος που ανοιγόταν για τον έλλογο άνθρωπο, για τον άνθρωπο του Γκαίτε, του Σέλλινγκ, του Φίχτε, του Χαίντερλιν, του Χάιντεγκερ και όλων των σκαπανέων του διηνεκούς υπερβατικού νεοπλατωνικού πνεύματος, ήταν η εγκαθίδρυση επί της γης της κοινωνίας του Πλάτωνος, του Χαϊντεγκεριανού “ώδε Είναι”, του Λόγου του Είναι και της λογικής μερίμνης επί της γης. Συζητούμε για τις απαρχές του 20ου αι. Η Ευρώπη λόγω της γένεσης του ελλόγου υποκειμένου, μέσα από μία διεργασία που άρχισε από την μεταφορά του σωκρατικού λόγου διά της αυτοκρατορίας του βυζαντίου και προς την Δύση, μια μεταφορά που γιγαντώθηκε μέσα από την Αναγέννηση και το διαφωτισμό, μπόρεσε ακριβώς με αιχμή του δόρατος τον έλλογο άνθρωπο να ελέγξει με εμπειρικό τρόπο τον περιβάλλοντα κόσμο. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέχρι την έκβαση του Β’ παγκοσμίου πολέμου η Ευρώπη ήταν ο ομφαλός της γης, ακριβώς διότι εκεί ο άνθρωπος του Λόγου και μόνο αυτός ήλεγχε το ζωτικό του χώρο, μεταπλάθοντάς τον και μεταβάλλοντάς τον κατά το “χρεών και δοκούν” (για να θυμηθούμε και τον Ηράκλειτο). Ο Ευρωπαίος έδειξε το δρόμο προς την ανθρώπινη επί γης παντοκρατορία διά του εμπειρικού λόγου. (Όταν επεκράτησαν οι νικητές του Β΄παγκοσμίου πολέμου επειδή ήθελαν ένα κόσμο σαλατοποιημένο που θα τον κυβερνούσαν από το ανεγερθέν περιούσιο κράτος τους αποφάσισαν ότι η Ευρώπη δεν τους χρειάζεται, διά της ισλαμοποίησης απεφάσισαν να την τελειώσουν). Η βιομηχανία άλλαξε τα οικονομικά δεδομένα μέσα από τη μαζική παραγωγή και τη συσσώρευση του πλούτου, η τεχνολογία έφερε σε πρώτη θέση επικυριαρχίας όχι τη γνώση αλλά την πληροφορία, άρα όσοι ήλεγχαν τα τεχνολογικά μέσα ήλεγχαν την πληροφορία, άρα και τον κόσμο. Η επιστήμη έδειξε το πώς μπορεί να ελέγχεται και να αναδημιουργείται ο κόσμος (μέσα από νέους νόμους) και το σώμα (μέσα από τα θαύματα της ιατρικής επιστήμης). Με αυτά λοιπόν τα ευρωπαϊκά δεδομένα και κυρίως με το δεδομένο ότι η Ευρώπη ήταν η ήπειρος του νέου ανθρώπου που μπορεί να ηγεμονεύσει ελλόγως και εμπειρικώς επι της γης, ποιος ήταν πραγματικά ο πρώτος δρόμος του πνευματικού ανθρώπου; Ήδη είπαμε ήταν ο δρόμος που θα υπέτασσε την ύλη στο πνεύμα, τη βιομηχανία στην ανθρώπινη σκεπτική ελευθερία, την πληροφορία στη γνώση, την τεχνολογία στην απλή ανθρώπινη επί της γης παρουσία. Ήταν ο δρόμος που θα θεωρούσε όλα τα καταπληκτικά επιτεύγματα του ανθρώπου πρόσκαιρα δώρα του αιωνίου πνεύματος που όμως γρήγορα πρέπει να ξεχασθούν διότι το εσωτερικό ταξείδι προς το επέκεινα δεν μπορεί να περιμένει. Ο πρώτος δρόμος που ανοιγόταν ήταν η επικυριαρχία του Είναι επί της γης και επί των ανθωπίνων επιτευγμάτων. Με αυτό τον τρόπο του Είναι όλα τα βιομηχανικά αγαθά θα μοιράζονταν λογικά στην οικουμένη, οι άνθρωποι θα κατατάσσονταν ανά έθνη και ανά βαθμίδα κατανόησης του Είναι, η τεχνολογία θα μετέφερε τους τρόπους του Είναι, η ύλη απλά θα διευκόλυνε την καθημερινότητα του ανθρώπου και τίποτε άλλο. Σιγά-σιγά ο κόσμος θα ταξιθετείτο σε σχέση με το ΈΝ και το Είναι και όλα θα προχωρούσαν προς την οντολογική αποκατάσταση. Με αιχμή του δόρατος το ομηρικόν «αίσιμον ήμαρ, νόστιμον ήμαρ» τον οντολογικό άνθρωπο που θα διέγραφε σταθερή πορεία προς τον επόμενο κόσμο όπου “ταυτόν εστίν τε νοείν τε και είναι”. Ήδη ο Χάιντεγκερ είχε προετοιμάσει τον κόσμο του Είναι που θα οδηγούσε σε έναν 21ο αι. του οντολογικά αφυπνισμένου ανθρώπου. Ας το προσέξουμε. Αναφέρεται λοιπόν: «Ουδεμία κατανόησις του Είναι συνεπώς είναι δυνατή άνευ της παρουσίας του ανθρώπου, της ανθρωπίνης υπάρξεως, άνευ του Ώδε Είναι, ως προνομιούχου και διακριτικής αποκαλύψεως του Είναι». Ο πρώτος δρόμος λοιπόν που ανοιγόταν για την Ευρώπη του 21ου αι.ήταν αυτός που την ήθελε να συνεχίζει την Αναγέννηση, να υποτάσσει κάθε πρόοδο στο Είναι και να οδηγεί τον άνθρωπο στη δημιουργία ενός πνευματικού κόσμου (Ώδε Είναι) ικανού να προχωρήσει προς επόμενες οντολογικές παραμέτρους.
Το θέμα όμως είναι ότι η Ευρώπη ακολούθησε το δεύτερο δρόμο. Ήδη η Ευρώπη είχε διαβρωθεί από το πιο σκληρό και απάνθρωπο θρησκευτικό παρακλάδι της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας – αναφερόμαστε στον προτεσταντισμό. Αυτό που συνέβη με το προτεσταντισμό είναι η απευθείας μεταφορά του ζεύγους Μωϋσής (επί του όρους Σινά)-θεός (;) επί της ευρωπαϊκής πραγματικότητος του 16ου αι. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο ελληνικός οντολογικός νεοπλατωνικός λόγος του Ενός θα απογείωνε πνευματικά τη γηραιά ήπειρο. Αυτό κάποιοι δεν το ήθελαν, ήθελαν να κρατήσουν τους ανθρώπους επί της γης. Ενώ ο νεοπλατωνικός λόγος προσδιορίζει τον άνθρωπο έναντι του Ενός Όντος, ο προτεσταντικός λόγος τον φυλάκισε μέσα από τη δυαδική σχέση έναντι του θεού, του τόσο σκληρού και περιορισμένου θεού της παλαιάς διαθήκης. Ο προτεστάντης λοιπόν νεοευρωπαίος προσανατολίσθηκε μέσα από την αυστηρά ατομική του σχέση με το θεό. Ας το προσέξουμε λίγο το όλο θέμα διότι θα δούμε πώς ο νεοευρωπαίος που σήμερα επεκράτησε πλάσθηκε μέσα από τη συγκεκριμένη του σχέση με το θεό.
Ο προτεστάντης μένει ολομόναχος έναντι του θεού.’Ηδη ο Λούθηρος διεκήρυξε το περίφημο sole fide, αρκεί δηλαδή μόνο η πίστη για να σωθεί ο άνθρωπος. Το ζεύγος του Μωϋσή με το ιαχβέ εισήλθε στην Ευρώπη. Αφ΄ ής στιγμής ο άνθρωπος με την πίστη και μόνο επικοινωνεί με τον αόριστο θεό (υπενθυμίζουμε ότι η δύση γνώρισε τον αόριστο θεό της αίρεσης των αρειανιστών και μετά το filioque o θεός έγινε ακόμη πιο αόριστος)αυτό σημαίνει ότι του επιτρέπεται να νοιώσει επικυρίαρχος επί της γης. Δεν νοιώθει ενοχές, πιστεύει στο θεό, άρα ο θεός του προσφέρει ως δώρο τον κόσμο. Όλα όμως γίνονται εκ του θεού διά του ανθρώπου, δηλαδή με τον τρόπο του θεού. Ποιός είναι ο τρόπος του θεού; ο αμαρτωλός καίγεται στην κόλαση, ο καλός αναπαύεται στον παράδεισο. Επί της γης όμως όλα αντιστρέφονται. Καλός είναι αυτός που συσσωρεύει την ύλη (όπως ο θεός στον παράδεισο συσσωρεύει τις ιδέες) κακός αυτός που εσωτερικά προσπαθεί να μην χάσει την οντολογική συνέχεια και δεν υποτάσσεται σε καμμία μορφή υλικής ζωής (όπως στον παράδεισο ο διάβολος, η οντολογική συνέχεια, ήταν το κακό). Οι νικητές του Β΄παγκοσμίου πολέμου ακριβώς αυτή την προτεσταντική συνταγή εφήρμοσαν με τα γνωστά σε όλους μας σήμερα αποτελέσματα. Διέλυσαν πολιτιστικά την Ευρώπη (διά του εξισλαμισμού) επειδή δεν θέλουν τον ανώτερο άνθρωπο που αυτή υπενθυμίζει. Ανάγοντας την ύλη σε επίγειο θεό προσδιόρισαν πλήρως απέναντί της τον άνθρωπο όπως ο Λούθηρος προσδιόρισε τον άνθρωπο έναντι του θεού, όπως ο Μωϋσής προσδιορίσθηκε έναντι του θεού. Κάθε εθνικός ή φυλετικός προσδιορισμός παραμερίσθηκε διότι δεν μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος ως οντολογική συνέχεια, ως αίτιο και σκοπός του Είναι, αλλά μας ενδιαφέρει ο κατασκευασμένος άνθρωπος αυτού του μικροκόσμου ο οποίος ετεροπροσδιορίζεται από την επίγεια εξουσία σε σχέση και μόνο έναντι της ύλης και του νομίσματος. Με αυτές τις συνθήκες όντως δεν χρειάζεται η φυλή και ο ανώτερος οντολογικός προσδιορισμός. Αυτές οι μεταβλητές χρειάζονται όταν μας ενδιαφέρει ο επόμενος κόσμος των Τελείων Ανθρώπων, εις τον οποίον κάποιοι από εμάς θα ταξιδεύσουν.
Σε αυτή την προσπάθεια κατασκευής του συγχρόνου μαζανθρώπου, στην προσπάθεια της εξουσίας να αλλοιώσει τον πληθυσμό της Ευρώπης και να τη διαλύσει τελικά ώστε όλος ο κόσμος να γίνει μία άλογη συνύπαρξη facebook και μηχανανθρώπων, η σύγχρονος εξουσία επιστράτευσε τα θρησκευτικά και πολιτειακά τέκνα της. Ο χριστιανισμός όπως είπαμε προσέφερε εξυπηρετικά τον προτεσταντισμός. Στην καθαρά ανατολική έκδοσή του ο προτεσταντισμός είναι τελείως δίδυμος αδελφός του μουσουλμανισμού. Θα πρέπει να το προσέξουμε αυτό το σημείο. Ό,τι είναι και προβλέπει ο προτεσταντισμός για το δυτικό άνθρωπο τα ίδια προβλέπει ο μουσουλμανισμός για τον άνθρωπο της ανατολής. Ο προτεσταντισμός είναι ο μουσουλμανισμός της δύσεως. Και στο μουσουλμανισμό έχουμε την ίδια σχέση πίστεως ανάμεσα στον άνθρωπο και στον ίδιο αφηρημένο τελείως θεό, έχουμε την ίδια ισορροπία ανάμεσα στον άνθρωπο που προσδιορίζεται απέναντι σε κάτι το αφηρημένο όπως είναι ο θεός για τον οποίο έχει πίστη και μόνο. Κλείνοντας ο μουσουλμάνος το θέμα της σχέσης του με τον ουρανό, επί της γης πλέον θεωρεί ότι μεταφέρεται το ίδιο ζεύγος σχέσης. Και επί της γής προσδιορίζεται τυφλά απεναντι σε κάτι που το θεωρεί τρόπο του θεού, όπως είναι ο χαλίφης, ο αγιατολάχ, ο κάθε απεσταλμένος του αλλάχ με το ανάλογο κράτος. Ο μουσουλμάνος υπάρχει μόνο σε σχέση με ένα θεό επί του ουρανού και σε σχέση με έναν απεσταλμένο αυτού επί της γης. Είναι τελείως ετεροκαθορισμένος και εύκολος στο να κυβερνηθεί. Τώρα πλέον η σύγχρονος εξουσία τον θέτει στο ίδιο αξιολογικό ζεύγος με τον Ευρωπαίο και Αμερικανό προτεστάντη. Τον προσδιορίζει έναντι της ύλης και του νομίσματος και του τάζει την ωραία ευρωπαϊκή ζωή, στην ουσία του λέει κατάστρεψε εξισλαμιστικά την Ευρώπη και εγώ θα σου δώσω τη ζωή της δύσης. Ο μουσουλμάνος ετεροκαθορισμένος έναντι του νομίσματος πλέον και της νέας ζωής υπακούει. Γενικά μόνο υπακούει. Αυτό ξέρει. Υπακούει στα πολλά πρόσωπα του αλλάχ. Άρα απερίφραστα θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ότι η θρησκεία του σημερινού Ευρωπαίου είναι ο χριστιανομουσουλμανισμός, λίγο πρίν το τέλος των θρησκειών ως έννοια. Διότι η θρησκεία είναι αποτέλεσμα του “άνω θρώσκω”. Ο ηλεκτρονικός άνθρωπος δεν θα έχει ανάγκη από κάτι το ανώτερο αφ΄ ής στιγμής θα είναι πλήρως ετεροκαθορισμένος επί της υλικής γης.
Ο καπιταλισμός έλυσε και σήμερα τα χέρια των συγχρόνων εξουσιαστών. Ας προσέξουμε την αξιολογική μετάλλαξη του καπιταλισμού. Όταν συζητούμε για καπιταλισμό, θεωρούμε ότι πρωτίστως και κυρίως εννοούμε την έννοια και την τακτική της συσσώρευσης. Μόνο που σήμερα η συσσώρευση δεν αφορά τα υλικά αγαθά και το υλικό χρήμα. Αυτό το στάδιο οι εξουσιαστές το εξήντλησαν. Σήμερα η συσσωρευτική καπιταλιστική τακτική είναι όπλο των εξουσιαστών αλλά με άλλο τρόπο και ποιότητα. Τα εργοστάσια πλέον είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι εργαζόμενοι είναι οι ηλεκτρονικοί χρήστες, ο ηλεκτρονικός υπολογιστής παράγει χρήμα. Πλέον ευρέθη ο τρόπος δημιουργίας και συσσώρευσης του ηλεκτρονικού χρήματος και αυτό είναι το ανώτατο στάδιο εξέλιξης του καπιταλισμού. Επειδή ακριβώς οι σύγχρονοι εξουσιαστές μάζεψαν τα 8/9 του παγκοσμίου πλούτου πλέον τον διαθέτουν μέσα από το ηλεκτρονικό χρήμα.Το παράδειγμα και το πείραμα της Ελλάδος λέει πολλά. Εξαγοράζοντας τον παγκόσμιο πλούτο, εξαγοράζοντας χώρες και περιβάλλοντα πλέον οι σύγχρονοι κυρίαρχοι, θα δημιουργήσουν τον αρχικεφαλαιούχο το κεντρικό κομπιούτερ το οποίο θα μοιράζει τα μεροκάματα στα υπόδουλα κράτη. Συζητούμε για τον ηλεκτρονικο καπιταλισμό και την αναδιανομή του ηλεκτρονικού χρήματος στα υπόδουλα κράτη από ένα κεντρικό ηλεκτρονικό νού.
Η προλεταριακή αριστερά έδειξε κατά τη διάρκεια του 20ου αι. (στο μεγάλο σοσιαλιστικό πείραμα των εξουσιαστών) πώς ο άνθρωπος μπορεί να πέσει στα επίπεδα του απλού ζώου, διαβιώντας μόνο με τα απαραίτητα. Στη σύγχρονη Ευρώπη και στον σύγχρονο κόσμο, μέσα από τη σαλατοποίηση και την αποχαυνωτική συνύπαρξη τόσων και τέτοιων ανθρώπων ολοκληρώνεται το πείραμα της Σοβιετικής Ένωσης. Η καινούργια Ευρώπη – και η ανώνυμη ελληνική επαρχία της – ολοκληρώνει το σοβιετικό πείραμα. Έλληνες και μουσουλμάνοι θα παίρνουν το ίδιο μεροκάματο – όλοι εξάλλου προλεταριακά είναι «ίσοι» – η Ελλάδα και η Ευρώπη φτιάχνεται επάνω στη σκέψη πώς ανατολίτες και Ευρωπαίοι θα παίρνουν τα ίδια μεροκάματα. Ήδη ο Ευρωπαίος έχει «πεισθεί» ότι πρέπει να πέσουν τα μεροκάματα, κάποτε θα αποκατασταθεί… Αυτά όμως τα ίδια πεσμένα μεροκάματα για τον Πακιστανό που ζεί στην Ευρώπη είναι πάρα πολλά. Το προλεταριακό πείραμα ολοκληρώνεται. Όλοι παίρνουν τα ίδια, λένε ευχαριστώ και ζούν στη νέα Ευρώπη. Δοξολογούν μάλιστα το θεό, οΕευρωπαίος γιατί δεν γινόταν αλλοιώς, ο Πακιστανός γιατί για πρώτη φορά βλέπει τόσα λεφτά. Ειδικά στην Ελλάδα όλες μα όλες οι κοινωφελείς επενδύσεις δεν αφορούν εγχώρια εθνική ανάπτυξη αλλά απλή εργατική απασχόληση η οποία ευτελιστικά προσφέρει εξισορροπητικά μεροκάματα σε Έλληνες και αλλογενείς. Εάν σκεφθούμε ότι ο Ελληνικός πλούτος έχει ξεπουληθεί σε συγχρόνους εξουσιαστές καταλαβαίνουμε ότι στο παγκόσμιο κράτος των μαζανθρώπων όλοι οι προλεταριοι θα αμείβονται το ίδιο.
Η πρώτη ευρωπαϊκή ένωση ήταν αυτή του χάλυβα και του άνθρακα. Δημιουργήθηκε από τις χώρες εκείνες που είχαν διπλό προσδιορισμό. Αφ’ ενός ήταν παλαιές αποικιοκρατικές δυνάμεις (Γαλλία,Ολλανδία), αφ’ ετέρου νικήτριες δυνάμεις του Β΄παγκοσμίου πολέμου. Άρα σε καμμία των περιπτώσεων δεν δημιουργήθηκε μία ένωση πολιτισμού και προαγωγής του ευρωπαϊκού καλού, για τους πολίτες και τα κράτη. Οι νικητές έψαχναν τρόπους για να ολοκληρώσουν την υλική επικράτησή τους επί της γης. Σε αυτό το σημείο λίγοι έχουν καταλάβει ότι έχουν αντιγράψει το κόλπο των πρώτων παναμερικανιστών (ο όρος ανήκει στον Βέμπερ). Όπως δομήθηκε η αμερικανική ομοσπονδία δομήθηκε η ευρωπαϊκή ομοσπονδία, γνωστή σήμερα ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Πάνω από όλα ετέθη ο υλικος πλούτος. Έπειτα περάσαμε στο μεγάλο κόλπο των εισαγωγών και εξαγωγών (μέσα από την κυριαρχική τάση των νεοαμερικανών έναντι των άλλων κρατών). Ενώ οι Αμερικανοί εξήγαγον ας πούμε 10 και εισήγαγον 100, όταν ερωτήθη ο Βενιαμίν Φραγκλίνος πώς θα τα καταφέρει το νέο αμερικανικό κράτος η απάντησή του ήταν αφοπλιστική. Μέσα από τη συσσώρευση μετάλλων και πρώτων υλών το νέο αμερικανικό κράτος άρχισε και αγοράζε τα καινούργια ευρωπαϊκά κράτη – ας υπενθυμίσουμε και το δόγμα Μονρόε όπου οι αμερικανοί προσφέρθηκαν να βοηθήσουν οικονομικά την ελληνική επανάσταση. Άρα το νέο αμερικανικό κράτος δεν στηρίχθηκε στον παραδοσιακό τρόπο πλουτισμού (παραγωγή πλούτου, εισαγωγές και εξαγωγές) αλλά ως ο μεγαλέμπορος άρχισε να πουλά τα πλούτη της νέας ηπείρου (που ήταν πολλά). Σύντομα οικονομικά σκλάβωσαν όλον τον κόσμο.
Η Ευρώπη ακολούθησε ακριβώς τις ίδιες ατραπούς. Οι νικητές του Β΄ παγκοσμίου πολέμου λοιπόν δύο πράγματα επεδίωξαν: 1. έλεγχος της παραγωγής πρώτων υλών (για αυτό και η πρώτη ένωση ήταν χάλυβας και άνθρακας), 2.έλεγχος της οικονομίας των κρατών μέσα από δανεισμό. Τα παραπάνω δύο είναι αμφιμονοσήμαντα, δηλαδή το ένα οδηγεί στο άλλο. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η Γερμανία είναι ο μεγάλος απεσταλμένος των ΗΠΑ στη γηραιά ήπειρο. Πράγματι αργά και σταθερά, μέσα από την ένωση των καπιταλιστικοκομμουνιστικών καθεστώτων η Ευρώπη οδηγήθηκε στον υλισμό, στην αποθέωση του χρηματισμού και κυρίως στην εγκεφαλική ιαχβική ανάπτυξη. Οι Αμερικανοί προμήθευσαν στη διαλυμένη Γερμανία τον επί της Ευρώπης εαυτό τους. Έκαναν τη Γερμανία κέντρο τους και ορμητήριό τους. Τα αμερικανικά και όχι μόνο (“περιούσια”) κεφάλαια έδωσαν την απαιτούμενη σταθερότητα στο να σταθεροποιηθεί η Αμερική επί της Ευρώπης.
Στην απαρχή λοιπόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Αμερική ήλεγχε με τα κεφαλαιά της την διαλυμένη Ευρώπη και μάλιστα είχε καταστήσει ορμητήριό της την Γερμανία. Οι εξουσιαστές ήλεγχαν λοιπόν την υφήλιο. Ακόμα με τη δύναμη της νίκης στο Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Ο σκοπός ήταν η εξουσία να γίνει πολύ συγκεκριμένη και ορατή. Ο χρηματιστηριακός εξουσιαστικός τρόπος γίνεται ο μεγάλος σκοπός. Ο σκοπός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εκ της ιδρύσεώς της μόνο ένας. Πώς η παγκόσμιος εξουσία των περιουσίων να διαλύσει το πολιτιστικό ανάχωμα της Ευρώπης και να κυβερνήσει τον εξαθλιωμένο και εξαλλοιωμένο υλιστικά κόσμο. Οι Ευρωπαίοι εταίροι πιάνουν δουλειά. Ο κόσμος αγαπάει το life style, τα παιδιά των πολεμιστών δεν πρέπει να ζήσουν όσα έζησαν οι πατεράδες τους, ένας άλογος και άκρατος ευδαιμονισμός αρχίζει να αποσυνθέτει τον πλατωνικό άνθρωπο. Ο κόσμος μαζεύεται στις πόλεις, η επαφή με τη φύση χάνεται, οι άνθρωποι γίνονται δούλοι του κράτους. Σιγά και σταθερά υποχωρεί η εξάρτηση των κρατών από την οικονομική βάση της γεωργίας και της κτηνοτροφίας που είναι η βάση της εθνικής ανάπτυξης. Τόσα προϊόντα θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση από την κάθε χώρα και τίποτε άλλο. Η ύπαιθρος αδειάζει, η παραγωγή υποχωρεί, η βιομηχανία των μεταλλαγμένων είναι ο τρόπος ελέγχου και της τσέπης και του στομαχιού των Ευρωπαίων. Το κόλπο προχωρεί πολύ καλά. Τα κράτη γίνονται 28 και το κοινό νόμισμα είναι η μεγάλη υφαρπαγή του εθνικού πλούτου των μελών διότι η απουσία εθνικού νομίσματος σημαίνει μη ανάγκη εθνικής παραγωγής. Το ευρώ ύπουλα μαζεύθηκε από τον αμερικανικό πλούτο προς τη Γερμανία, χαρτάκι κομμένο Α4, που ύπουλα άρχιζε να δανείζει και να εξαρτά εξαγωγικά και εισαγωγικά όλες τις χώρες. Σαν την οικογένεια που έχει ένα νόμισμα και ο μπαμπάς τα μαζεύει όλα και τα μοιράζει όπως θέλει στα παιδιά και στη γυναίκα του. Ρίχνοντας και τη φυλετική πολιτιστική διάλυση με τους «παρατύπους μετανάστες», η Ευρώπη χάνει κάθε υλικό και πολιτιστικό προσδιορισμό.
Το τελευταίο βήμα είναι αυτό που ακριβώς υφίσταται η χώρα μας και όχι μόνο. Οι εξουσιαστές αρπάζουν από τις δήθεν χρεωμένες χώρες (δεν είναι χρεωμένες απλά οι εξουσιαστές δεν μοιράζουν λογικά το χαρτάκι Α4 που το έχουν ονομάσει ευρώ, οι άνθρωποι απομακρυσμένοι από τη φυσική και πραγματική παραγωγή δεν μπορούν να προμηθευθούν χρήματα και χρεωκοπούν έθνη και λαοί (θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ηλεκτρονικό σημερινό χρήμα παράγεται σε μυαλά και υπολογιστές και μοιράζεται εξουσιαστικά, τελείωσε η εποχή όπου το χρήμα παραγόταν από τον ιδρώτα και το μόχθο, γι’ αυτό και σιγά-σιγά οι άνθρωποι θα μάθουν να ζούν με τα ψίχουλα των ηλεκτρονικών καρτών, το ηλεκτρονικό πείραμα των ελληνικών capital controls και του βαρουφακείου σχεδίου είναι ο προάγγελος του νέου οικονομικά ελεγχομένου κόσμου)την εθνική γη, την αναδιανέμουν σε ανατολίτες, αφρικανούς και ευρωπαίους και με αυτό τον τρόπο ελέγχουν τον κόσμο. Ο ηλεκτρονικά κατευθυνόμενος άνθρωπος θα τα έχει όλα από μηχανές και τέλος καλά όλα καλά για τους “περιουσίους”.
Θεωρούμε ότι αυτό είναι ένα οντολογικό διάλειμμα στην ιστορία του αθανάτου και φωτισμένου Ελληνικού Έθνους το οποίο μεταφέρει την ιδέα του αγαθού και του τελείου κόσμου, ο οποίος θα είναι ο επόμενος κόσμος. Εκεί όπου το Είναι θα είναι ταυτόσημο με το Νοείν. Οι νεοέλληνες όμως για να αποκτήσουν το νοείν θα πρέπει και να μάθουν και να θυμηθούν. Θα πρέπει να μάθουν ποιος ευρίσκεται πίσω από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, ποιος πραγματικά κυβερνά τον κόσμο αυτό. Ποιός είναι ο πραγματικός σκοπός αυτού του κόσμου. Οι Έλληνες είτε ως άτομα, είτε ως σύλλογοι, θα πρέπει να μορφωθούμε ελληνικά προάγοντας το Σωκρατικό λόγο της οντολογικής γνώσης, των επαγωγικών κανόνων, της πορείας τελικά προς την άνω οδό του αγαθού. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ο καθοδηγητής αυτού του κόσμου, ενός κόσμου που ως πλούτο θα θεωρούσε τις ιδέες. Αλλά και με την φύση που διαθέτει η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι η πιο πλούσια χώρα του κόσμου. Ας ζητήσουμε και ας θέσουμε την Ελλάδα μας στη παγκόσμιο θέση που της αξίζει.
Β.Δ.Μ.