Αναλύσεις επί αναλύσεων ανακυκλώνονται στα διάφορα ειδησεογραφικά δίκτυα με αφορμή την πρόσφατη κατάρριψη ρωσικού βομβαρδιστικού αεροσκάφους από τουρκικά μαχητικά F-16 στην τουρκοσυριακή μεθόριο που οδήγησε στο θάνατο ενός Ρώσου πεζοναύτη και στην φρικτή δολοφονία του ενός από τους δύο Ρώσους πιλότους (στο αέρα, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης, ενώ εγκατέλειπε το φλεγόμενο αεροσκάφος με αλεξίπτωτο – ο δεύτερος διεσώθη από ρωσικές ειδικές δυνάμεις εν μέσω εχθρικών πυρών φιλότουρκων ανταρτών).Παρά τον τεράστιο όγκο των μεταξύ τους εμπορικών σχέσεων και τα μεγάλα και αμοιβαία – και προφανή – οικονομικά τους συμφέροντα, οι δύο αυτές ισχυρές χώρες μοιάζει να στοιχειώνονται από το «κάρμα» του μακραίωνου παρελθόντος της μεταξύ τους εχθρότητος και αντιπαλότητος, ενός ιστορικού παρελθόντος που βρίθει από αιματηρότατους, σχεδόν περιοδικώς επαναλαμβανόμενους, ρωσοτουρκικούς πολέμους. Βεβαίως, στην παρούσα εποχή, ένας ανοιχτός πόλεμος μεγάλης κλίμακος, μοιάζει απομακρυσμένο, αν και όχι εντελώς απίθανο, ενδεχόμενο, δεδομένου ότι εκτός της στρατιωτικής ισχύος αμφοτέρων των χωρών, η μεν Ρωσία είναι πυρηνική δύναμη, η δε Τουρκία θεωρεί δεδομένη, σε περίπτωση κλιμακώσεως της αντιπαραθέσεως και του ενδεχομένου ρωσικών στρατιωτικών αντιποίνων, την κάλυψη και υποστήριξη εκ μέρους των ΗΠΑ και των συνοδοιπόρων τους στο ΝΑΤΟ.
Ωστόσο είναι γεγονός ότι διαμορφώνονται συνθήκες δυνάμει παγκοσμίου πολέμου. Τα δεδομένα είναι εξαιρετικώς σύνθετα και περίπλοκα από γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής απόψεως. Χωρίς να παραβλέπει κανείς τον ανθρώπινο παράγοντα, ήτοι, την μεγαλομανία του Ρ.Τ. Ερντογκάν, ο οποίος μεθοδικά κινείται προς την κατεύθυνση της υλοποιήσεως ενός μεγαλεπηβόλου οράματος ανασυστάσεως της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τον ίδιο σε ρόλο (και με αίγλη) σουλτάνου και την επίσης αυτοκρατορική διάθεση και αλαζονεία που επιδεικνύει ο Β. Πούτιν, ο οποίος, πέραν των αδιαμφισβήτητων ικανοτήτων του, που οδήγησαν σε μεγάλο βαθμό, στην οικονομική, στρατιωτική και πολιτική αναστήλωση της Ρωσίας, ύστερα από την μετα-σοβιετική της κατάρρευση, συμπεριφέρεται ως νέος τσάρος, η σύγκρουση των συμφερόντων επιρροής των δύο κρατών στο χώρο της Μέσης Ανατολής (καθώς και του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας) είναι παραπάνω από προφανής.
Η Ρωσία από την πλευρά της πολύ έξυπνα και στον κατάλληλο χρόνο, εισήλθε δυναμικά στο παιχνίδι της ανοιχτής στρατιωτικής υποστηρίξεως του συμμάχου της, Σύρου προέδρου Μπαράρ-αλ- Άσαντ (διασφαλίζοντας τις, υψίστης σημασίας για την ρωσική παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο και Μ. Ανατολή, βάσεις της επί συριακού εδάφους), όταν, αφενός, η θέση του Άσαντ είχε αρχίσει να αποδυναμώνεται επικίνδυνα, και αφετέρου όταν οι φρικαλεότητες της εξαγόμενης από τις περιοχές που ελέγχει το «Ισλαμικό Χαλιφάτο», τρομοκρατικής δραστηριότητος των τζιχαντιστών, έπληξαν ακόμα και την καρδιά της Ευρώπης, οπότε, οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έως τότε έβλεπαν με μεγάλη καχυποψία την ρωσική πολιτική και στρατιωτική ανάμιξη στην Μ. Ανατολή, άρχισαν, κατόπιν αυτών, να την καλωσορίζουν και να φθάνουν στο σημείο ακόμα και να προσεγγίζουν σε επίπεδο συνεργασίας την Ρωσία βλέποντάς την ως την μόνη στρατιωτική δύναμη που μπορεί αποτελεσματικώς να συντρίψει τον κοινό εχθρό της Δύσεως, ήτοι τους ισλαμοσυμμορίτες του ISIS. Αυτό ήταν ακριβώς που επεχείρησε να τορπιλίσει με μία κίνηση τεραστίου ρίσκου η Τουρκία – με την συγκεκαλυμμένη, αλλά πιθανότατη άδεια αν όχι και παρότρυνση των ΗΠΑ. Να αλλάξει δηλαδή την πορεία των εξελίξεων οι οποίες έβαιναν προς θρίαμβο της ρωσικής στρατηγικής και προς καταβαράθρωση και περιθωριοποίηση της Τουρκίας (αλλά και των ΗΠΑ), των οποίων τα ερείσματα στην περιοχή κινούνταν σε πορεία πλήρους αποδυναμώσεως. Είναι γνωστό ότι η Ρωσία, σε συνεννόηση και συνεργασία με το Ιράν και με την οργάνωση Χεσμπολάχ του Λιβάνου, εδώ και μερικές εβδομάδες, τσακίζουν τους ισλαμοσυμμορίτες που μάχονται τον Άσαντ και του είχαν αφαιρέσει τον έλεγχο ενός μεγάλου μέρους της Συρίας, είτε επρόκειτο για σουνίτες τζιχαντιστές, είτε για τουρκομάνους (που κατοικούν πλησίον των τουρκοσυριακών συνόρων και τους οποίους η Άγκυρα υποστηρίζει και έχει θέσει ανοικτά υπό την προστασία της).
Είναι απολύτως απίθανο οι Τούρκοι να προέβησαν σε μια τόσο ιταμή και προκλητική ενέργεια, όπως η κατάρριψη αεροσκάφους, που ήταν δεδομένο ότι θα επέσυρε την μήνιν μίας στρατιωτικής υπερδυνάμεως όπως η Ρωσία, της οποίας το κύρος επλήγη ιδιαιτέρως – τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων – χωρίς να έχουν εκ των προτέρων εξασφαλισμένη την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ! Η ενέργεια των Τούρκων να καταρρίψουν ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος και μάλιστα με αφορμή μια αμφίβολη ή αμφιλεγόμενη «παραβίαση» εναερίου χώρου εκ μέρους των Ρώσων, αποτελεί, δίχως άλλο, έκφραση της μεγάλης νευρικότητας (όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά και των ΗΠΑ) που βλέπουν να χάνουν το παιχνίδι των εξελίξεων στη Συρία, μετά την Ρωσική ανάμιξη και την σύμπηξη άξονα Ρωσίας-Ιραν-Ιράκ-Συρίας-Λιβάνου.
Τώρα, άπαντες αναμένουν την απάντηση της Ρωσίας που θεωρείται βεβαία, αν μη τι άλλο, για λόγους αναστυλώσεως του κύρους της.
Ήδη ανακοινώθηκε σειρά διπλωματικών και κυρίως οικονομικών κυρώσεων που θα πονέσουν την τουρκική οικονομία – αν και θα πλήξουν και την Ρωσική επίσης (ξεκινούν από εμπάργκο Ρώσων τουριστικών πρακτόρων προς Τουρκία και μπορεί να φθάσουν ως το μπλοκάρισμα τουρκικών αγροτικών προϊόντων που εξάγονται στην Ρωσία, στο πάγωμα κατασκευής αγωγών, στο πάγωμα κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου Ακουγιού, ακόμα και στην απειλή διακοπής της παροχής ρωσικού φυσικού αερίου στην Τουρκία με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην βιομηχανική παραγωγή της Τουρκίας, κλπ).
Σε στρατιωτικό επίπεδο, η Ρωσία εντείνει τους βομβαρδισμούς της εναντίον των υποστηριζόμενων από την Τουρκία ανταρτών που πολεμούν τον Άσαντ. Θεαματική υπήρξε η ανατίναξη τουρκικού κομβόι φορτηγών τα οποία τάχα μετέφεραν «ανθρωπιστική βοήθεια» (στην πραγματικότητα πιθανότατα μετέφεραν όπλα και πολεμοφόδια) από την Τουρκία προς τους τουρκομάνους αντάρτες που πολεμούν τον Άσαντ. Ήδη βομβαρδίζονται οι πετρελαιοπηγές που ελέγχουν οι τζιχαντιστές του ISIS, των οποίων το πετρέλαιο διοχετεύεται λαθραία μέσω Τουρκίας, αποτελώντας την κύρια οικονομική πηγή των τζιχαντιστών. Αυτό φρόντισε να το τονίσει με ιδιαίτερη έμφαση η Ρωσία, κατά τρόπο ώστε η ευαίσθητη, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, ευρωπαϊκή κοινή γνώμη να συνειδητοποιήσει ότι η Τουρκία λειτουργεί ως άτυπος σπόνσορας και κεκαλυμμένος υποστηρικτής των τζιχαντιστών του ISIS, ήτοι, του υπ’ αριθμόν 1, αυτή την στιγμή, κινδύνου για την ασφάλεια και την κοινωνική ειρήνη των ευρωπαϊκών χωρών, λόγω της πρόκλησης των μεταναστευτικών κυμάτων και της εξαγωγής τρομοκρατών.
Και βέβαια η πιο θεαματική κίνηση της Ρωσίας υπήρξε η άμεση ανάπτυξη του θηριώδους αντιαεροπορικού συστήματος S-400 στην ρωσική βάση της Λαττάκειας, στα σύνορα σχεδόν Συρίας-Τουρκίας. Ενώ την μία μέρα η Ρωσία το εξήγγειλε ως πρόθεση και όλοι οι αναλυτές αναρωτιούνταν πώς θα κατάφερναν οι Ρώσοι να περάσουν τα καράβια που θα μετέφεραν τους πυραύλους από τα στενά του Βοσπόρου, την επομένη μέρα το πυραυλικό σύστημα ήταν ήδη στημένο και μπορούσε να «κλειδώνει» κάθε τουρκικό αεροσκάφος που απογειωνόταν στην περιοχή! Αποτελεί μυστήριο το πότε και πώς μετεφέρθησαν οι S-400 (αν δεν υπήρχαν ήδη) στη Συρία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εμβέλεια των S-400 που εγκαταστάθηκαν στην Λαττάκεια, καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας, της Μικράς Ασίας και του Αιγαίου… Επίσης, ήδη μεταδίδονται πληροφορίες για την ανάπτυξη και χερσαίων ρωσικών δυνάμεων στην περιοχή.
Το βέβαιο είναι ότι η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού παρά το πλήγμα που επέφερε στο γόητρό της, έδωσε άριστο πρόσχημα στην Ρωσία για να εντείνει την μεταφορά δυνάμεων (χερσαίων, αεροπορικών και ναυτικών) στη Μ. Ανατολή, να κλιμακώσει την στρατιωτική δράση της και να αποκτήσει πλέον το ηθικό πλεονέκτημα να απειλεί ότι θα βάλλει εναντίον οιουδήποτε τουρκικού πολεμικού μέσου προσπαθήσει να παρεμβληθεί στην συριακή σύγκρουση. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα προχωρήσει σε ενίσχυση και εξοπλισμό των Κούρδων ανταρτών, που αποτελεί τον μεγάλο εφιάλτη της Άγκυρας, λόγω της παρουσίας συμπαγούς μάζας πολλών εκατομμυρίων Κούρδων στην νοτιοανατολική Τουρκία και της δράσεως Κούρων ανταρτών στα τουρκικά βουνά, που επιφέρουν μεγάλη αιμορραγία στον τουρκικό στρατό).
Η Άγκυρα, παρά τους λεονταρισμούς της, φαίνεται ότι βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Ενδεικτική της ανησυχίας της, είναι η μεταφορά τουρκικών τεθωρακισμένων από τα ελληνοτουρκικά στα τουρκοσυριακά σύνορα.
Η Ελλάς σ’ αυτή την κρίση είναι βεβαίως παντελώς απούσα, καίτοι επηρεάζεται αμεσότατα. Αν και τόσο τα γεωστρατηγικά όσο και τα οικονομικά της συμφέροντα ευλόγως συμπίπτουν, στην παρούσα φάση, με τα συμφέροντα της Ρωσίας (χωρίς να συνυπολογίζεται και το βάρος των ιστορικών και πολιτισμικών δεσμών με την Ρωσία), ως μέλος του ΝΑΤΟ, είναι εντούτοις αναγκασμένη να στηρίζει την Τουρκία! Δεν θα υπήρχε καλύτερη συγκυρία για να τεθεί ανοιχτά το ζήτημα των τουρκικών αεροπορικών παραβιάσεων στο Αιγαίο, από την τωρινή, οπότε δηλαδή, η Τουρκία, η οποία επί δεκαετίες έχει κάνει σουρωτήρι με τα πολεμικά της αεροσκάφη τον ελληνικό εναέριο χώρο, με περισσό θράσος επικαλέστηκε ως δικαιολογία για την απόφασή της να καταρρίψει το ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος, το πρόσχημα ότι τάχα παραβιάστηκε ο δικός της εναέριος χώρος για 17 δευτερόλεπτα! Δυστυχώς όμως, ο εγκλωβισμός της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ και η πολιτική των εθελόδουλων ελλαδικών κυβερνήσεων, που δρουν μονίμως αντεθνικώς, οδηγεί σε μία κατάσταση αξιοθρήνητης αδρανείας και παθητικότητος. Ενώ η ίδια η Τουρκία δημιουργεί ένα στρατιωτικό προηγούμενο που θα νομιμοποιούσε την άμεση κατάρριψη του πρώτου τουρκικού αεροσκάφους που θα παραβιάσει εφεξής τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο, εμείς, ως χώρα, περί άλλων τυρβάζουμε (περί ανοικτών συνόρων, συνεργασίας, κλπ, κλπ…). Τι άλλο να περιμένει όμως κανείς, όταν της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προΐσταται ένας πρώην ινστρούχτορας του ΚΚΕ!!! Η δουλόφρων ελλαδική κυβέρνηση (όπως και η προηγούμενες ελλαδικές κυβερνήσεις, για να μην παρεξηγούμεθα), επιδίδονται σε επονείδιστες εθιμοτυπικές συναντήσεις με την τουρκική ηγεσία, όπως η πρόσφατη αξιοθρήνητη επίσκεψη του χαζοχαρούμενου πρωθυπουργού στην Τουρκία, κατά την οποία ενώ ο ίδιος ήταν βυθισμένος στην αμεριμνησία και την εγκληματική του άγνοια, η έμπειρη τουρκική διπλωματία τον τύλιγε σε μια κόλλα χαρτί… Παράλληλα, εντείνεται η αντεθνική προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου στο εσωτερικό (π.χ. ενδεικτικώς: δηλώσεις Φίλη περί αμφισβητήσεως της ποντιακής γενοκτονίας).
Οι εξελίξεις, κατόπιν αυτών, αναμένονται ραγδαίες. Εκτός των στρατιωτικών, οικονομικών και διπλωματικών παρεπομένων, που αμέσως ή εμμέσως επηρεάζουν την Ελλάδα, η ένταση της αφροασιατικής λαθρομεταναστευτικής πλημμυρίδος, η οποία μέσω Τουρκίας διοχετεύεται προς την Ελλάδα, είναι βεβαία. Απέναντι σ’ αυτό, οι παράγοντες του τραγικώς επικινδύνου κυβερνητικού θιάσου, δηλώνουν έτοιμοι να συνεχίσουν να …υποδέχονται τους λαθροεισβολείς-λαθροεποίκους με ανοιχτές αγκάλες! Το γεγονός ότι η μία μετά την άλλη οι χώρες της Ευρώπης θέτουν περιορισμούς, κλείνουν τα σύνορα, αυξάνουν τους ελέγχους, υψώνουν φράκτες και χρησιμοποιούν τις ένοπλες δυνάμεις τους για την φύλαξη των συνόρων από τα ατελείωτα στίφη των εισβαλλουσών μουσουλμανικών ανθρωπομαζών, ουδόλως ταράσσει τις δογματικές αντεθνικές ιδεοληψίες τους και τις παταγωδώς καταρρέουσες πολυπολιτισμικές (βλέπε επίθεση στο Παρίσι) φαντασιώσεις τους…
Αν δεν υπάρξει ριζική διαφοροποίηση της στάσεως της Ελλάδος και πρώτα-πρώτα της ελληνικής κοινωνίας, τα αποτελέσματα πολύ γρήγορα θα οδηγήσουν σε χαοτικές καταστάσεις με ολέθριες συνέπειες. Και τότε είναι που δεν θα μπορεί πια να υπάρξει κάποια λύση – τουλάχιστον όχι αναίμακτη…
