Το Κόρπους των Ιερών κειμένων του Ισλάμ περιλαμβάνει το Κοράνιο, το οποίο θεωρείται ο λόγος τους Θεού και από το οποίο γίνεται ανάγνωση κατά την προσευχή, και το άλλο μέρος είναι τα Χαντίθ, δηλαδή τα «Λεγόμενα ή πεπραγμένα» και αφορούν ρήσεις του Μωάμεθ κατά την διάρκεια των 20 ετών που διήρκησε η αποστολή του, όπως αναφέρονται οι μουσουλμάνοι στην 20ετή περίοδο της εγκαθίδρυσης της ισλαμικής πίστης ή ορθότερα του ισλαμικού χαλιφάτου, καθώς η κοσμική πλευρά αυτής της θρησκείας ήταν εξ’ αρχής αυτοσκοπός.
Σε αυτή την παρουσίαση θα γίνει μία προσπάθεια εντοπισμού στοιχείων της διαχρονικής συμπεριφοράς των μουσουλμάνων και αιτιολόγησή της βάσει της δική τους αντίληψης για τα ιερά τους κείμενα. Έτσι, μία σύντομη παρουσίαση της δομής αυτών των κειμένων και της προβληματικής που παρουσιάζουν κρίνεται απαραίτητη.
Το Κοράνιο είναι όπως πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι, συλλογή των θείων ρήσεων εν είδει παρεμβάσεων στην κοινωνική και πολιτική ζωή κατά την διάρκεια των ετών από το έτος 610 έως τον θάνατο του Μωάμεθ το 632. Είναι σημαντική η παρατήρηση ότι το κείμενό είναι δυσνόητο για πολλούς λόγους. Αρχικά η μορφή και η γλώσσα στην οποία έχει γραφτεί δεν διευκολύνει τον αναγνώστη, καθώς παραπέμπει στην παραδοσιακή ποίηση των φυλών της Αραβίας με χρήση αρχαϊκων φορμών και ποιητικής γλώσσας. Ο δεύτερος λόγος είναι το ίδιο το περιεχόμενο.
Στα περισσότερα σημεία, όταν δεν ιστορείται η περιπέτεια κάποιου προφήτη, γίνεται παράθεση λυρικού ίσως, αλλά άνευ σκοπού περιεχομένου, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες σχεδόν προτάσεις περί παραδείσου και κολάσεως και περί της παντοδυναμίας του Αλλάχ σε διάφορες παραλλαγές και με την χρήση συνωνύμων. Κάτι που όταν κάποιος το πράττει στην καθημερινή ζωή το χαρακτηρίζουμε ως αοριστολογία. Ένας λόγος για αυτό το φαινόμενο είναι η ποιητική μορφή που έχει το κείμενο, γεγονός που εξηγεί την χρήση των σταθερών μοτίβων.
Χαρακτηριστικό είναι ότι σε πολλαπλά σημεία του Κορανίου τονίζεται η ανωτερότητά του ως ποιητική μορφή, κάτι για το οποίο εξάλλου περηφανεύονται πάντα οι Μουσουλμάνοι όταν θέλουν να διαφημίσουν το Κοράνιο. Αλλά το γεγονός και μόνο ότι τονίζεται η ανωτερότητά του λόγω του λυρισμού και της λεκτικής του σύνθεσης, αλλά όχι λόγω περιεχομένου, είναι ενδεικτικό α
υτής ακριβώς της έλλειψης ουσίας και της φλυαρίας του κειμένου. Την περίοδο του Μωάμεθ ήταν διαδεδομένοι οι αγώνες ποίησης στην Αραβική χερσόνησο με αποτέλεσμα να έχει καλλιεργηθεί μία ευαισθησία προς αυτή την κατεύθυνση και το Κοράνιο φαίνεται να θέλει να συμπεριληφθεί σε μία τέτοια διαδικασία σύγκρισης της ποιητικής του φόρμας με άλλα έργα, ως αποδεικτικό της Θείας καταγωγής του. Σε ένα απόσπασμα αναφέρεται χαρακτηριστικά «Αν έχετε αμφιβολία σχετικά με αυτά που παραδώσαμε στον δούλο μας (Μωάμεθ) τότε προσκομίσατε ένα κεφάλαιο (Σούρα) ισάξιο με ένα κεφάλαιο του Κορανίου και καλέστε ανεξάρτητους μάρτυρες αν έχετε δίκιο… και αν δεν τα καταφέρετε και δεν θα τα καταφέρετε πιστέψτε στην κόλαση …που έχει προετοιμαστεί για τους απίστους » (2:23,24). Έτσι δεν είναι τα επιχειρήματα ή η φιλοσοφία αυτή που θα πείσει τους απίστους, αλλά η εξωτερική του μορφή. Η λυρική γλώσσα από την άλλη που τόσο έντονα διαφημίζεται είναι αντικείμενο ανάλυσης, αλλά είναι κάτι που οι γνωρίζοντες Αραβική φιλολογία σπάνια τολμούν να συζητήσουν ελεύθερα. Μετέπειτα σχολιαστές όταν άρχισαν να έρχονται σε επαφή με την ελληνική σκέψη, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα απλοϊκά νοήματα στο Κοράνιο, χρησιμοποίησαν την έννοια της «αφυπνιστικής λειτουργίας» ως σκοπού του ιερού κειμένου.
Το σίγουρο είναι ότι με την μορφή που έχει το κείμενο, ο αναγνώστης έχει μία αίσθηση αβεβαιότητας και έλλειψης προσανατολισμού κατά την ανάγνωση.
Αυτή την αίσθηση του αποπροσανατολισμού εντείνει το γεγονός, ότι τα κεφάλαια του Κορανίου είναι αποτέλεσμα συρραφής, μάλλον τυχαίας, των διάφορων αποσπασμάτων τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους σε κεφάλαια (Σούρες). Η τελική μορφή που έχουμε σήμερα οριστικοποιήθηκε από τον τρίτο Χαλίφη, τον Οθμάν, στα μέσα του 7ου αιώνα. Μέχρι τότε το Κοράνιο ήταν άγραφο, χωρισμένο σε πολλά μικρά μέρη. Ο τρόπος που έγινε τελικά η συρραφή, μετά την απόρριψη πολλών στίχων, δεν ακολουθεί κάποιον συγκεκριμένο κανόνα. Έχει γίνει δε, όχι τόσο βάσει θέματος, αλλά με άξονα την χρονολογική συνάφεια εντός του κάθε κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να είναι πολλές φορές αδύνατον να γίνει καθορισμός του θέματος του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικά, το μεγαλύτερο κεφάλαιο, η Σούρα της Αγελάδας, έχει το όνομά του από ένα περιστατικό που καταλαμβάνει το 3% του μεγέθους του κεφαλαίου.
Επιπλέον, τα κεφάλαια (Σούρες) δεν είναι διατεταγμένα με χρονολογική σειρά, αλλά μάλλον με σειρά μεγέθους, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερες αποκλίσεις στην ομαλή αλληλουχία του λόγου και των νοημάτων στο κείμενο. Αλλά ακόμα και αυτός ο κανόν
ας παρουσιάζει εξαιρέσεις (το κεφάλαιο της Αγελάδας που αναφέρθηκε είναι το δεύτερο και όχι το πρώτο κεφάλαιο). Ως προς το χρονολογική δυσκολία, χαρακτηριστικό είναι ότι οι πρώτοι χρονολογικά στίχοι του Κορανίου τους οποίους κατά τους Μουσουλμάνους απήγγειλε ο Γαβριήλ στον Μωάμεθ κατά την πρώτη τους συνάντηση στο σπήλαιο Χίρα, βρίσκονται προς το τέλος του Κορανίου στο Κεφάλαιο 96 ενώ ο τελευταίος στίχος που του μετέφερε ο άγγελος όταν περατώθηκε η αποστολή του Μωάμεθ, 20 χρόνια αργότερα βρίσκεται στο 5ο κεφάλαιο (κατ’ αλλους στο 2ο κεφάλαιο). Επιπλέον ο τελευταίος αυτός στίχος δεν βρίσκεται στο τέλος του κεφαλαίου όπως θα περίμενε κανείς αλλά λίγο μετά την αρχή του.
Όλα τα ανωτέρω κάνουν κατανοητή την προβληματική του Κορανίου, που σε αντίθεση με άλλα μονοθεϊστικά κείμενα, όπως η Καινή Διαθήκη, δεν είναι μία εξιστόρηση με κάποια αρχή, μέση και τέλος, με παρουσία διαλόγων μεταξύ των χαρακτήρων και εξιστόρηση γεγονότων, αλλά είναι παράθεση ρήσεων και τυχαίων φιλοσοφικών σκέψεων περί του κόσμου και διάφορων ποιητικών εξάρσεων. Η εξιστόρηση είναι πάντοτε σε πρώτο πληθυντικό (πληθυντικός μεγαλοπρέπειας) ενώ γίνεται χρήση του δεύτερου ενικού όταν ο Αλλάχ απευθύνεται στον Μωάμεθ.
Ως προς τα νοήματα του κειμένου είναι σημαντική η παρατήρηση ότι όλα τα κεφάλαια είναι γραμμένα, ή ορθότερα απαγγελθέντα, εντός μεγάλου χρονικού διαστήματος.
Πράγματι, το ύφος των κεφαλαίων δεν είναι ενιαίο, αλλά ακολουθεί την πορεία και εξέλιξη του Μωάμεθ και της θρησκείας του. Στα πρώιμα κεφάλαια, τα οποία σήμερα βρίσκονται κυρίως στο τέλος του Βιβλίου, τα απήγγειλε ο Μωάμεθ όταν ήταν ακόμα ένας οραματιστής και ειρηνιστής, την περίοδο από το 610-613 (τρία έτη) οπότε δεν είχε ακόμη πολλούς οπαδούς και προσπαθούσε να κάνει εσωτερικές μεταρρυθμίσεις στην Μέκκα. Οι στίχοι του Κορανίου είναι μάλλον ποιητικοί, λακωνικοί και συνοπτικοί, και θέμα τους είναι η περιγραφή του μεγαλείου του Δημιουργού και η απαρίθμηση των θαυμαστών του κόσμου. Οι προπ
αγανδιστές υπέρ του Ισλάμ χρησιμοποιούν πολλές φορές στίχους από αυτή την ειρηνική περίοδο στη διάρκεια συνομιλιών με Δυτικούς και χαρακτηριστικά, όπως θα παρουσιαστεί παρακάτω, από το κεφάλαιο των Απίστων (Σούρα 109) με θέμα την ανεξιθρησκία. Ακολουθεί η φάση από το 613 έως το 622, όπου αυτός και οι οπαδοί του συγκρούονται με τους ειδωλολάτρες και κατά την οποία οι πρώτοι Μουσουλμάνοι είχαν υποστεί πολλούς διωγμούς και εξορίες. Σε αυτή την φάση οι στίχοι του Κορανίου γεμίζουν από παραινέσεις για υπομονή, εικόνες του παραδείσου και υποσχέσεις ανταμοιβής των πιστών και τιμωρίας των αδικούντων απίστων.Το έτος 622 ο Μωάμεθ μεταβαίνει στην Μεδίνα όπου μέχρι το 630 διοικεί πρακτικά ως ηγεμόνας ελέω θεού. Τα κεφάλαια του Κορανίου που αφορούν τις δομές και τους κανόνες του Ισλαμικού κράτους, εμφανίζονται σε αυτή την περίοδο, καθορίζοντας κάθε πτυχή της προσωπικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής. Αυτά είναι και τα κεφάλαια που συγκροτούν την Σαρία, τον Ισλαμικό νόμο. Οι στίχοι γίνονται μακροσκελείς και λιγότερο αόριστοι, αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα γεγονότα και καταστάσεις ενώ αποκτούν έναν αυταρχικό τόνο, όπως συνάδει με ένα νομικό κείμενο. Επίσης τότε είναι που γίνεται η επίθεση σε Χριστιανούς από τους οποίους θέλει να έχει ξεκάθαρη απόσταση και τους Εβραίους που ενώ αρχικά τους είχε προσεγγίσει, ήρθε τελικά σε σύγκρουση με αυτούς στην Μεδίνα. Χαρακτηριστικός είναι ο καθορισμός της κατεύθυνσης της προσευχής προς την Ιερουσαλήμ, μέχρι την χρονική στιγμή της ρήξης με τους Εβραίους οπότε και το Κοράνιο καθόρισε κατεύθυνση της προσευχής προς την Κάαμπα. Σε αυτή την χρονική περίοδο επίσης, ο Μωάμεθ πέρα από θρησκευτικός ηγέτης είναι και πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης και οδηγεί τους Μουσουλμάνους σε μάχες με την πόλη της Μέκκα. Αυτή η νέα κατάσταση αντανακλάται στο Κοράνι, στους στίχους με παραίνεση σε ιερό πόλεμο (Τζιχάντ) κατά των απίστων. Η σημασία αυτών των στίχων είναι καίριας σημασίας δεδομένου ότι οι πιστοί Μουσουλμάνοι έρχονται τότε αντιμέτωποι, όπως θα παρουσιαστεί παρακάτω, με μη Μουσουλμάνους.
Ενδιαφέρον ηθικολογικό στοιχείο για τον Μωάμεθ, όπως διαφαίνεται από τα Χαντίθ, είναι ότι επηρεάζεται από την ισχύ της εξουσίας του, καθώς γίνεται οξύθυμος και ακραίος στην συμπεριφορά. Υπάρχουν αναφορές ότι παχαίνει και επίσης γνωστό είναι το γεγονός ότι σε μεγάλη ηλικία, αφότου έχει πεθάνει η πρώτη του γυναίκα, νυμφεύεται μεγάλο αριθμό μικρών κοριτσιών, παραβαίνοντας το καθορισμένο από το κοράνι όριο των τεσσάρων γυναικών. Είναι σαφές ότι δεν θα βρεθούν αρνητικά σχόλια για το πρόσωπο του Μωάμεθ από τις πηγές, αλλά μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα από την κριτική ανάγνωση των σωθέντων κειμένων, μεταξύ αυτών και του Κορανίου, για στοιχεία όπως η φιλαργυρία.Τα Χαντίθ (οι εξιστορήσεις) αποτελούν συλλογή περιστατικών από την ζωή του Μωάμεθ με έμφαση στα λόγια του, όπως διαλόγους. Αυτά έχουν συγκεντρωθεί κατά τον 8ο και 9ο αιώνα, δηλαδή πάνω από 150 χρόνια μετά τον θάνατο του Μωάμεθ και έχουν κατηγοριοποιηθεί βάσει της εγκυρότητάς τους. Αυτοί οι λόγοι παρά τις συχνές αμφισβητήσεις που δέχονται ως προς την ακρίβειά τους έχουν πρωτεύοντα λόγο για τους θεολόγους και όσους ακολουθούν την θρησκεία ως οδηγό στη ζωή τους (και όχι δευτερεύοντα όπως συχνά παρουσιάζεται) καθώς οι πράξεις και οι λόγοι του Μωάμεθ θεωρούνται παραδείγματα προς μίμηση.
Παρουσιάστηκε εν συντομία η δομή αλλά και εξέλιξη των ιερών κειμένων και τώρα θα εξηγηθεί για ποιο λόγο έχει σημασία αυτή η χρονολογική ανάλυση και στην σχέση της με το πραγματικό πρόσωπο του Ισλάμ.
Εσωτερικά διδάγματα
Αρχικά ως προς την ηθικολογική διαμόρφωση του χαρακτήρα του Μουσουλμάνου πρέπει να τονιστούν δύο σημεία. Σε αντίθεση με την θρησκεία όπως την αντιλαμβάνεται ο Δυτικός άνθρωπος, το Ισλάμ έχει έντονο το υλιστικό στοιχείο. Χαρακτηριστικά, τα πλούτη δεν θεωρούνται αντίθετα προς την πνευματικότητα, αλλά αντίθετα αναφέρονται σε διάφορα σημεία των ιερών κειμένων αποσπάσματα θετικά προς την απόκτηση υλικού πλούτου, όπως ενδεικτικά στο Κοράνι (18:46) «Το χρήμα και τα τέκνα είναι τα στολίδια αυτής της κατώτερης Ζωής». Επίσης ο Μωάμεθ ως απεσταλμένος του Θεού συμβούλευε όποιον είχε ερωτήσεις σχετικά με την ζωή ή την θρησκεία, όπως άλλωστε ήταν το καθήκον του. Ωστόσο φαίνεται όμως ότι μετά από κάποιο χρονικό σημείο, όταν ο αριθμός των πιστών αυξήθηκε σημαντικά, μία συνάντηση με τον Μωάμεθ γινόταν έναντι χρηματικής αμοιβής, όπως φαίνεται στο ακόλουθο απόσπασμα (Κοράνιο 58:12,13) «Ω πιστοί όσοι θέλετε να συμβουλευτείτε τον προφήτη πρέπει να προσφέρετε δωρεά σε αυτόν που σας συμβουλεύει. Αυτό είναι καλύτερο για εσάς και αγνότερο. Αν δεν βρείτε προσφορά να δώσετε ο Ελεήμων Αλλάχ συγχωρεί. Ή μήπως φοβάστε (αποφεύγετε) να προσφέρετε δωρεά για στην συμβουλή; Αν δεν το κάνετε και σας συγχωρήσει ο Θεός προσευχηθείτε και προσφέρετε δωρεές. Ο Αλλάχ γνωρίζει τι πράττετε». Διευκρινίζεται ότι εκείνη την περίοδο δεν ετίθετο για τον Μωάμεθ ζήτημα εξεύρεσης των προς το ζην, που ενδεχομένως θα δικαιολογούσε την ανάγκη προσέλκυσης δωρεών, καθώς αυτό το κεφάλαιο απαγγέλθηκε στην Μεδίνα, όταν ο Μωάμεθ ήταν πρακτικά κυβερνήτης μίας πλούσιας πόλης.
Μπορούν να ειπωθούν και άλλα πολλά για την υλιστική θέαση του κόσμου που συνδέονται και με την πνευματική αποστασιοποίηση από την φύση, την προσμονή του επόμενου κόσμου αλλά ακόμα και στην υλική φύση του Παραδείσου.
Ως προς την σχέση των Μουσουλμάνων με τους Δυτικούς, βρίσκουμε στο Κοράνι σαφείς οδηγίες.
Το Κοράνι (3:28) συγκεκριμένα αναφέρει: «Δεν θα συσχετίζονται οι πιστοί με τους απίστους αντί με τους πιστούς. Όποιος εκ των πιστών το πράττει, αυτό δεν έχει να κάνει με τον Αλλάχ, εκτός από όσους συμφιλιώνονται με τους απίστους για προληπτικούς λόγους», εννοώντας ως μέσο άμυνας.
Το ανωτέρω απόσπασμα έχει πολλάκις ερμηνευτεί ως θεϊκή άδεια να φέρουν οι πιστοί ένα διαφορετικό πρόσωπο όταν συναναστρέφονται Δυτικούς στην Ευρώπη, με σκοπό να πείσουν για την καλοπροαίρετη δήθεν φύση τους. Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να δει κανείς μουσουλμάνους να μιλάνε για διάφορα θέματα τα οποία οι ίδιοι θεωρούν ως απαράδεκτα, όπως για πολιτισμική ανοχή και για το κοσμικό πρόσωπο του πολιτικού Ισλάμ, για τα οποία όταν θα βρεθούν μόνοι, θα παρακαλάνε τον θεό για συγχώρεση για τα όσα είπαν ή ανέχτηκαν, δικαιολογώντας στον εαυτό τους ότι τα ανέχονται ως μέσο για εκπλήρωση σκοπού.
Τα ανωτέρω ενισχύονται από αποσπάσματα από τα Χαντίθ. Ο Μωάμεθ είχε πει στον Ανιψιό του ότι είναι επιτρεπτό το ψεύδος που αποσκοπεί στην παραπλάνηση του εχθρού. Bukhari (84:64-65) . Αυτό μάλιστα το είχε κάνει πράξη σε πολλά περιστατικά. Σε ένα από αυτά, είχε εγγυηθεί την ασφαλή διάβαση 30 ανθρώπων που ανήκαν σε φατρίες ευρισκόμενες σε εμπόλεμη κατάσταση με την Μεδίνα. Αυτούς ο Μωάμεθ τους έσφαξε παραβαίνοντας τον όρκο του και όταν ερωτήθηκε για αυτό φέρεται να είπε «Ο πόλεμος» είναι απάτη Bukhari (52:269).
Στο τρίτο κεφάλαιο του Κορανίου ιστορείται ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι απόστολοι ψευδώς, μόνο φαινομενικώς, ακλουθούσαν τους τύπους της θρησκείας. Η σκέψη ολοκληρώνεται με τον στίχο (3:54) “Και αυτοί ξεγέλασαν, αλλά ο Αλλάχ είναι ο μεγαλύτερος εξαπατητής”. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι, παρότι ο συγκεκριμένος στίχος εμφανώς αναφέρεται σε κάτι συγκεκριμένο, σύμφωνα με την Σουνιτική και η Σαλαφιστική άποψη, εφόσον πρόκειται για κάτι που έχει γραφτεί στο κοράνι, και δη σε ολοκληρωμένο στίχο, αυτομάτως του προσδίδεται οικουμενική ισχύς, και μπορεί να θεωρηθεί το μήνυμα του στίχου ως έχον νομική ισχύ.
Ανακεφαλαιώνοντας, φαίνεται από το κόρπους των αναφορών στο Κοράνι και τα Χαντίθ η προτροπή του Μουσουλμάνου προς το ψεύδος από την μία αλλά και συγκεκριμένα προς την αθέτηση συμφωνιών και υποσχέσεων όταν γίνεται για εξυπηρέτηση σκοπού, είτε είναι δογματικός είτε υλιστικός. Έτσι, ο Μουσουλμάνος στην Ευρώπη θα παρευρεθεί σε ομάδα ανθρώπων που πίνουν αλκοόλ ή που βρίσκονται γυναίκες, αν πρόκειται αυτό να τον κάνει δημοφιλή στον κύκλο συναναστροφών από τους οποίους μπορεί να αποκομίσει υλικό κέρδος, ή πιο απλά να κάνει μία ευνοϊκή παρουσίαση του Ισλάμ, γνωρίζοντας τι θέλουν να ακούσουν οι συνομιλητές του.
Αυτή η στάση συνάδει επίσης με την τάση προς προσηλυτισμό που (όπως εξάλλου και στον Χριστιανισμό) νοείται ως μέρος της αποστολής για την εξάπλωση της θρησκείας οπότε θεωρείται ιερό καθήκον. Για τον Ουχαμπιστή και Σαλαφιστή δε, η είσοδος ενός απίστου στο Ισλάμ αποτελεί το μεγαλύτερο κατόρθωμα του, καθώς, σύμφωνα πάντα και με την υλιστική προσέγγιση της θρησκείας, όλες οι καλές πράξεις του νέου Μουσουλμάνου, προσμετρώνται στις καλές πράξεις του ατόμου που προσηλύτισε (ως ένα είδος προμήθειας). Το Χαντίθ από την συλλογή «Σαχίχ Μούσλιμ» αναφέρει: «όποιος οδηγεί κάποιον στο καλό έχει την ίδια ανταμοιβή με αυτόν που πράττει το καλό».Ο τρόπος του προσηλυτισμού (στο Κοράνιο χρησιμοποιείται η λέξη κάλεσμα, «Ντά-ουα») μπορεί να είναι είτε ειρηνικός είτε βίαιος. Ο τελικός σκοπός των προσηλυτισμών, βίαιων και μη, είναι η τελική κυριαρχία του Ισλάμ σε όλο τον κόσμο ο οποίος μέχρι εκείνη την στιγμή θα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: Το «Ντάρ-ουλ-Ισλάμ» δηλαδή ο «Οίκος του Ισλάμ» και το «Ντάρ-ουλ-Κοφρ» ο «Οίκος των Απίστων». Αυτός ο τελευταίος δε αποκαλείται και ως «Νταρ-ουλ-Χαρμπ» δηλαδή «Οίκος του Πολέμου» (το μέρος που θα διεξάγεται ο πόλεμος). Καθώς η λέξεις Δύση και πόλεμος στην Αραβική γλώσσα τυχαίνει και παρουσιάζουν ομοιότητα, ενδιαφέρον έχει το λογοπαίγνιο που ταυτίζει τον χώρο του πολέμου με την Δύση, καθώς πολλές φορές γίνεται αναφορά στο «Ντάρ-ουλ-Γαρμπ», δηλαδή ο «Οίκος της Δύσεως.
Όπως φαίνεται από τα μέχρι τώρα στοιχεία, το Ισλάμ μπορεί να επεκταθεί είτε ειρηνικά, είτε πολεμικά (αναλυτικότερα περί τζιχάντ εν συνεχεία).
Ο τρίτος τρόπος της εξαπλώσεως συνάδει με την αρχή της εμπορικής διπροσωπίας που παρουσιάστηκε: είναι η μετανάστευση σε χώρους μη μουσουλμανικούς ευρισκόμενους στο Νταρ-ουλ-κουφρ έτσι ώστε σταδιακά να μετατραπούν σε Ντάρ-ουλ-Ισλάμ. Εκεί οι Μουσουλμάνοι θα κάνουν ότι μπορούν για να ενταχθούν στον οικονομικό ιστό και στον ενστερνισμό (φαινομενικά) των Δυτικών τρόπων έκφρασης.
Η λογική της μετανάστευσης
υσης (Χίτζρα-Εγίρα) είναι έντονη στους Μουσουλμάνους. Παραδειγματιζόμενοι από την μετανάστευση του Μωάμεθ από την Μέκκα στην Μεδίνα, όπου η θρησκεία του έγινε αποδεκτή, αποσκοπούν στην μετανάστευση σε περιοχές όπου δεν υπάρχουν Μουσουλμάνοι, ή όπου οι Μουσουλμάνοι αποτελούν την μειοψηφία, για να ενισχύσουν την εξάπλωση της Θρησκείας τους.
Η σημασία της Χίτζρα του Μωάμεθ στον Ισλαμικό κόσμο διαφαίνεται από την χρήση της ως ορόσημο (πρώτο έτος) στο ισλαμικό ημερολόγιο.
Αυτή η λογική (πέρα από τα μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη) οδηγεί πολλές ισλαμικές χώρες να μην δέχονται τους μετανάστες στα εδάφη τους παρά το γεγονός ότι αποτελούν «αδέρφια τους», προωθώντας τους προς την Ευρώπη. Επιπλέον όταν κάποιοι πρόσφυγες από μη εμπόλεμες περιοχές επαναπατρίζονται, όπως συνέβη πρόσφατα με Πακιστανούς μετανάστες τους οποίους η Ελληνική κυβέρνηση έστειλε με αεροπορική πτήση στο Ισλαμαμπάντ, η χώρα προορισμού δεν τους αποδέχτηκε, με αποτέλεσμα η χώρα υποδοχής (στην συγκεκριμένη περίπτωση η Ελλάδα) να είναι αναγκασμένη λόγω «ανθρωπιστικών λόγων» να τους ξαναδεχτεί!
Συνεχίζοντας την αναζήτηση για το πώς θα κάνει την πολεμική κίνηση (όταν του δοθεί η ευκαιρία) και την άσκηση του τζιχάντ, ο δογματικός μουσουλμάνος θα βρει την απάντηση μεταξύ άλλων στον στίχο (Σούρα 47, 4) «Αν βρείτε τους άπιστους χτυπήστε στο λαιμό μέχρι να τους υποδουλώσετε, έπειτα δέστε τους και είτε βρείτε αντάλλαγμα ή κάνετε ανταλλαγή με λύτρα μέχρι να λήξει ο πόλεμος. Αυτή είναι η διαταγή του Αλλάχ. Και θα μπορούσε ο Αλλάχ να τους εκδικηθεί μόνος του αλλά θέλει να δοκιμάσει (τους πιστούς). Και αυτοί που πέθαναν για τον σκοπό του Αλλάχ, οι πράξεις τους δεν θα πάνε χαμένες.»
Ο ανωτέρω στίχος είναι νοηματικά συνδεδεμένος με προηγούμενους και επόμενους και θα μπορούσε να διαβαστεί ως μέρος ενός συνόλου. Πολλοί υπερασπιστές του Ισλάμ θέτουν αυτό ακριβώς το επιχείρημα, ότι πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη το υπόλοιπο κείμενο και οι διάφορες ιστορικές συνθήκες που συνόδευαν την απαγγελία αυτού του στίχου. Αλλά όπως αναφέρθηκε
και ανωτέρω αυτό δεν ενδιαφέρει τον δογματικό μουσουλμάνο, καθώς για αυτόν κάθε αυτοτελής στίχος αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο λέξεων και γραμμάτων ιερών και αιώνιων και το νόημά τους εκλαμβάνεται ως έχει.Αντίστοιχος στίχος είναι ο ακόλουθος (4:89): «Ετοιμάσατε κατά αυτών όση δύναμη μπορείτε και πολεμικά άλογα για να τρομοκρατήσετε τον εχθρό του Αλλάχ και τον εχθρό σας και άλλους πέρα από αυτούς τους οποίους εσείς δεν γνωρίζετε αλλά τους γνωρίζει ο Αλλάχ. Και ό,τι ξοδέψετε για τον σκοπό του Αλλάχ θα σας το αποζημιώσει ο Αλλάχ και δεν θα αδικηθείτε». Από αυτόν το στοίχο αξίζει να επισημανθεί η χρήση της λέξης τρομοκρατία στο πρωτότυπο κείμενο, η οποία πρέπει να μεταδίδεται στους απίστους, αλλά και επίσης ο υλιστικός χαρακτήρας του κειμένου, καθώς επισημαίνεται η υλική αποζημίωση για τα έξοδα του πολέμου. Ακόμα και ως για τον σκοπό της εξάπλωσης της θρησκείας και, στην προκειμένη περίπτωση της τρομοκρατίας, ο μουσουλμάνος θα ξοδέψει λεφτά όχι αφιλοκερδώς (όπως γίνεται αντιληπτή στην Ευρώπη αυτή την έννοια), αλλά διότι προσμένει υλική αποζημίωση σε αυτόν τον κόσμο ή στον επόμενο, ανάλογη του χρηματικού ποσού που διέθεσε για τον αγώνα. Αυτό το γεγονός της ανταμοιβής, η οποία είναι πάντοτε υλικής φύσης, αποτελεί πάγιο μοτίβο στο Κοράνιο. Μπορεί στο σημείο αυτό να παρατεθεί ο στίχο που είναι γνωστός με το όνομα «ο στίχος του ξίφους»: (9:5) «Όταν περάσουν οι ιεροί μήνες, θανατώστε τους πολυθεϊστές όπου τους βρείτε και αιχμαλωτίστε τους και πολιορκήστε τους και στήστε ενέδρες για αυτούς. Αν μετανοήσουν, και προσκυνήσουν και προσφέρουν φιλανθρωπία ελευθερώστε τους. Ο Αλλάχ συγχωρεί και είναι ελεήμων». Αυτός ο στίχος θεωρείται ότι αντικαθιστά σχεδόν όλους τους φιλειρηνικούς στίχους. Η λέξη πολυθεϊστής είναι λέξη που χρησιμοποιείται ως συνώνυμη με την λέξη άπιστος, καθώς για τους Μουσουλμάνους όλες οι άλλες θρησκείες είναι πολυθεϊστικές και μόνο το Ισλάμ είναι πραγματικά μονοθεϊστική. Μεταξύ των πολυθεϊστικών θρησκειών συγκαταλέγεται και ο Χριστιανισμός καθώς η Τριάδα είναι αντιληπτή στο Ισλάμ υπό ένα Νεστοριανικό πρίσμα. Ο Νεστοριανισμός ήταν, ως γνωστόν, μία αίρεση διαδεδομένη στην Ανατολή σύμφωνα με την οποία η Αγίας Τριάδα έπρεπε να νοηθεί ως διακριτές οντότητες και όχι πλήρως ομοούσιες, και αυτό με αφορμή το ερώτημα περί της φύσεως του Ιησού (η θεία και η ανθρώπινη φύση του θεωρούνταν μεταξύ τους διακριτές).
Έχει γίνει αναφορά σε αντικατάσταση στίχων από άλλους. Αυτό το φαινόμενο οφείλεται όπως εξηγήθηκε στο μεγάλο χρονικό εύρος που καλύπτει η σταδιακή αποκάλυψη του Κορανίου και η αλλαγή των προτεραιοτήτων στην διάρκεια αυτού του διαστήματος. Η προβληματική των στίχων των οποίων το περιεχόμενο αντιφάσκει και ο τρόπος επίλυσής με την μέθοδο της αντικατάστασης ή Κατάργησης στίχων (Νάσχ) είναι καίριας σημασίας στην θεολογία του Ισλάμ με επιπτώσεις και στην πολιτική του τζιχάντ. Σύμφωνα με αυτή την μέθοδο, ένας στίχος μπορεί να αντικατασταθεί από έναν άλλο ο οποίος είναι μεταγενέστερος. Αυτό προκύπτει μέσα από το Κ
οράνιο από στίχους όπως ο ακόλουθος (2:106) «Δεν καταργούμε ή προκαλούμε στίχους να ξεχαστούν αλλά τους αντικαθιστούμε από καλλίτερους ή ισάξιους. Δεν γνωρίζεις ότι ο Αλλάχ έχει εξουσία πάνω σε όλα;»Οι αντιφάσεις στο Κοράνιο σύμφωνα με κάποιες καταμετρήσεις ξεπερνούν τις 200 και αφορούν ποικιλία θεμάτων που συνάδουν με την εξελικτική πορεία της διαμόρφωσης της θρησκείας. Παράδειγμα είναι η αρχική ανοχή στο αλκοόλ, καθώς υπάρχει προτροπή στον στίχο (4:43) να μην προσεύχονται οι μουσουλμάνοι όταν βρίσκονται σε κατάσταση μέθης. Αλλά δεν μπορεί κανείς να επικαλεστεί αυτόν τον στίχο αν πίνει αλκοόλ καθώς υπάρχει μεταγενέστερος στίχος που απαγορεύει την κατανάλωση αλκοόλ (5:90). Επίσης δεν νοείται η προσευχή με κατεύθυνση προς την Ιερουσαλήμ όπως έκαναν αρχικά οι μουσουλμάνοι, γιατί αργότερα ορίστηκε η κατεύθυνση προς την Κάαμπα.
Αντίστοιχα δεν μπορεί κανείς να επικαλεστεί τις ειρηνικές φράσεις του Κορανίου από την στιγμή που το περιεχόμενό τους έχει αντικατασταθεί από άλλους που παρουσιάστηκαν ανωτέρω. Το κεφάλαιο 109 είναι ένα από αυτά τα αντικατεστημένα κεφάλαια. Οι προπαγανδιστές του Ισλάμ σήμερα, έχουν πολλάκις χρησιμοποιήσει τους στοίχους αυτού του κεφαλαίου οι οποίοι εκφράζουν τα ιδανικά της ανεξιθρησκίας. Συγκεκριμένα το κείμενο διαχωρίζει την πίστη των απίστων από αυτή του Μωάμεθ και αποδέχεται αυτή την διαφορετικότητα. Όπως θα φανταζόταν κανείς σχετικά με την εποχή γραφής αυτού του κεφαλαίου, πρόκειται για την αρχή της δεκαετίας του 610, οπότε ο Μωάμεθ ζητά ανοχή από τους ισχυρούς της Μέκκας προς την τότε αδύναμη ακόμα θρησκεία του.
Αυτή η στάση άλλαξε άρδην κατά τα τελευταία έτη, στα χρόνια δηλαδή της παντοδυναμίας του Μωάμεθ, οπότε, όπως διαφαίνεται από τους ύστερους στίχους του Κορανίου και τα λεγόμενα του Μωάμεθ, δεν υπήρχε καμία θρησκευτική ανοχή προς τους μη μουσουλμάνους.
Όπως προκύπτει από την ανάλυση, υπάρχουν πάρα πολλά περιθώρια ασκήσεως κριτικής ως προς τις ατέλειες του παρουσιαζόμενου ως θεϊκής εμπνεύσεως, κειμένου. Παραδείγματος χάριν, πως είναι δυνατόν να θεωρείται ένα κείμενο αιώνιο και «άκτιστο», όπως αποκαλείται, όταν περιέχει στίχους οι οποίοι έρχονται τόσο φανερά σε αντίφαση μεταξύ τους;
Ένα χαρακτηριστικό της ισλαμικής θρησκείας, από την στιγμή της καταγραφής του Κορανίου στην σημερινή του μορφή ήδη από το
ν 7ο αιώνα και των Χαντίθ λίγο αργότερα, είναι η συνέχειά του και η σταθερότητά του στον χρόνο. Αυτοί που αποκαλούνται σήμερα Σουνίτες και ειδικά οι Σαλαφιτές και οι Ουαχαμπιστές περηφανεύονται ότι είναι οι πολιτισμικοί απόγονοι των πρώτων μουσουλμάνων. Ο τρόπος ερμηνείας και χρήσης των ιερών κειμένων από τους πιστούς μένει απαράλλακτος μέχρι τις μέρες μας. Όντως διάφορα πολεμικά αποσπάσματα υπέρ του τζιχάντ χρησιμοποιούνται σήμερα από τους τζιχαντιστές με τον ίδιο τρόπο που είχαν χρησιμοποιηθεί σε ιστορικούς χρόνους, όπως διαβάζουμε στις πηγές. Παράδειγμα τέτοιου «ορθόδοξου Ισλαμιστή» ηγεμόνα, όπως φαίνεται από τις πράξεις του και τα λεγόμενά του είναι ο Νουρεντίν Ζένγκι, Αταμπέγκος της Δαμασκού κατά τον 12ο αιώνα και ένας κύριος αντίπαλος των Σταυροφορικών Βασιλείων της Παλαιστίνης.Αυτή η συνέχεια και σταθερότητα εξηγεί εν μέρει την άνοδο του λεγόμενου ακραίου (=αληθινού) Ισλάμ στην Μέση Ανατολή τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς πολύ απλά ποτέ δεν είχε εξαλειφτεί, παρά είχε παραμείνει ως λανθάνον κοινωνικό φαινόμενο κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Από τη δεκαετία του 1970 οπότε αρχίζει η παρακμή του πολιτικού συστήματος, λόγω της απογοήτευσης του (αραβικού) κόσμου από το πολιτικό σύστημα και κυρίως από τις στρατιωτικές ήττες του 1967 και 1973, άρχισε ο λαός να αναζητεί στήριγμα αλλού. Παρατηρείται το φαινόμενο της ανόδου του λεγόμενου πολιτικού Ισλάμ, δηλαδή της επιδίωξης της κατά γράμμα εφαρμογής των θρησκευτικών νόμων στις προσωπικές σχέσεις αλλά και στη λειτουργία του κράτους. Ενός πολιτικού Ισλάμ σε μίμηση των αλλαγών που έγιναν στο Ιράν, το οποίο εστιάζει στην ουσία της ενότητας του πάλαι ποτέ Χαλιφάτου ως πολυφυλετικής «Ούμμα» μάλλον, παρά ως εθνικής ένωσης. Χαρακτηριστική είναι η ρήση του Μωάμεθ: «Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε Άραβα, ξένο, άσπρο ή μαύρο, παρά μόνο στην
πίστη του». Έτσι ένας πιστός μουσουλμάνος θεωρεί αδελφό του έναν άλλο μουσουλμάνο από οποιαδήποτε ήπειρο και αν προέρχεται και εχθρό του π.χ. τον γείτονά του, εφόσον αυτός ανήκει σε άλλη θρησκεία. Αποτέλεσμα αυτής της λογικής είναι ότι οι θρησκευτικές μειονότητες των αραβικών περιοχών άρχισαν να εξισώνονται με τους ξένους.Ένας άλλος λόγος είναι η αλλαγή του οικονομικού χάρτη της περιοχής. Έτσι, η περιοχή της «Αραβικής κοιτίδας» την οποία αποτελούν τα κράτη των χωρών του κόλπου (Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Κάταρ, Ομάν) άρχισαν λόγω του πετρελαίου να αποτελούν την οικονομική δύναμη της περιοχής. Σε αυτές τις περιοχές οι οποίες δεν ήρθαν ποτέ σε άμεση επαφή με τους πολιτισμούς της εύφορης ημισελήνου, οι λόγοι περί αναβιώσεως του αρχαίου παρελθόντος των πολιτισμών της εύφορης ημισελήνου δεν συγκινούν. Αντίθετα, έχοντας το Ισλάμ ως το μοναδικό μέσο αυτοπροσδιορισμού, αλλά και όντας σε αντιπαράθεση με τον τοπικό σιιτικό πληθυσμό, άρχισε να εντείνεται σε αυτούς η άσκηση των πρακτικών του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Οι ορθόδοξοι μουσουλμάνοι εκλαμβάνουν τον κάθε στίχο του Κορανίου ως αδιαπραγμάτευτη διαταγή, που καθορίζει όλες τις πτυχές της ζωής, από την διευθέτηση των οικονομικών θεμάτων έως την διατροφή ή τον τρόπο διασκέδασης. Όσοι ασπάζονται αυτές τις θεωρίες, που συνήθως ονομάζονται σαλαφιστές και ουαχαμπιστές και οι οποίοι έχουν την υποστήριξη των χωρών του περσικού κόλπου, ωθούνται στην προσπάθεια επιβολής αυτού του τρόπου σκέψης στις αραβικές χώρες αρχικά αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, συνήθως υπό την κάλυψη του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ». Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 οι φορείς του πολιτικού Ισλάμ στις βόρειες αραβικές χώρες, χρηματοδοτούνταν και ενισχύονταν χρηματικά και ηθικά από τα ακραία κράτη του νότου. Σταδιακά τα συνθήματα «Έξω οι ξένοι» έγιναν «Έξω οι αλλόθρησκοι». Μάλιστα όσοι επιμένουν στην παραδοσιακή γραμμή του εθνικισμού περιθωριοποιούνται, ενώ εξακολουθούν να κυριαρχούν μόνο στις θρησκευτικές μειονότητες (Σιίτες, όπως
της Χεζμπολλάχ και Αλεβίτες όπως του Άσαντ της Συρίας) οι οποίες είναι εχθρικές προς το ορθόδοξο (Σουνιτικό) Ισλάμ.Η πτώση του Σαντάμ το 2003 σίγουρα ενθάρρυνε αυτή την πορεία, καθώς ήταν ο τελευταίος ίσως της «παραδοσιακής γραμμής» (του αραβικού εθνικισμού) ο οποίος ήταν Σουνίτης.
Τα κράτη του νότου, με κάλυμμα τα μέσα ενημέρωσης τα οποία έχουν εξωτερικά ένα κοσμικό πρόσωπο, συνεχίζουν την προώθηση της αντιπαράθεσης προς μη σουνιτικά καθεστώτα, καθώς και προς καθεστώτα που προσπαθούν να περιορίσουν την ισλαμοποίηση όπως η Συρία του Άσαντ, η Αίγυπτος επί Σίσι και πιο πρόσφατα, η επαναστατημένη Σιιτική κοινότητα των Χούθι της Υεμένης.
Χαρακτηριστική αυτής της συμπεριφοράς ήταν η πρωτοβουλία του κράτους του Κατάρ να ενθαρρύνει εμπράκτως και δημοσίως την κυβέρνηση των «Αδερφών Μουσουλμάνων» στην Αίγυπτο και μετά την ανατροπή τους να παραχωρήσει άσυλο σε φυγόδικους που καταζητούνται στην Αίγυπτο, καθώς και η πολιτική ρήξης με την κυβέρνηση Σίσι.
Τα κράτη του νότου, με την δύναμη που έχουν στο να κατευθύνουν τις μάζες, από την μία θρησκευτικά μέσω των κηρυγμάτων εκπαιδευμένων Ιμάμηδων, αλλά και κοσμικώς, καθώς ελέγχοντας τα μεγαλύτερα πρακτορεία ειδήσεων ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, πολλές Αραβικές κυβερνήσεις, συνεχίζουν την δράση τους και προς την Ευρώπη, όπου προωθούν όχι μόνο τα δικαιώματα των εκεί μουσουλμάνων μεταναστών, αλλά προωθούν και την ίδρυση ή τη ανακαίνιση ισλαμικών θρησκευτικών Κέντρων!
Κάποια στοιχεία για τα μέρη υπό ισλαμικό καθεστώς: πέντε φορές την μέρα θα σταματήσουν όλοι τις εργασίες τους για την προσευχή, ενώ κατά την διάρκεια του Ραμαζανίου όχι μόνο οι ίδιοι δεν τρώνε, τουλάχιστον εμφανώς, αλλά απαγορεύουν και στους αλλόθρησκους να τρώνε δημόσια. Σημειώνεται ότι αυτό είναι αντίθετο προς ό,τι συνέβαινε σε περιοχές της Συρίας, της Αιγύπτου
και αλλού, οπότε, κατά την διάρκεια του Ραμαζανίου, όποιος ήθελε νήστευε, ενώ οι υπόλοιποι, καθώς και οι Χριστιανοί μπορούσαν να φάνε δημόσια. Ένα ακόμα παράδειγμα είναι η πρόσφατη πρακτική που ακολουθείται σε περιοχές όπως το Κατάρ, όπου, απαγορεύεται στα μαγαζιά να είναι ανοιχτά τις Παρασκευές κατά την προσευχή του μεσημεριού (η πλέον ιερή προσευχή της εβδομάδας) και αυτό για να μην είναι αναγκασμένοι οι μουσουλμάνοι ιδιοκτήτες των μαγαζιών να επωμιστούν το «κρίμα» των απίστων.Αν όμως ερευνήσει κανείς περισσότερο, θα εντοπίσει ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι δείγμα ευλάβειας αλλά άκρατης υποκρισίας. Σε κάθε έκφανση της ζωής βλέπει κανείς νεοπλουτίστικες συμπεριφορές και χαρακτηριστικά που πέρα από την θυμηδία που προκαλούν, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές του Ισλάμ τις οποία «ευαγγελίζονται» οι αρχές.
Η παιδική παχυσαρκία (καθώς και η ενήλικη) είναι πανταχού παρούσα και προωθείται από τα πρότυπα καθιστικής ζωής, όπως οι αλυσίδες γρήγορου φαγητού, αλλά και η γενικότερη απραξία και αποχή από χειρονακτική εργασία. Κάθε αραβική οικογένεια από χώρα του κόλπου έχει άνω του ενός υπηρέτες (συνήθως από χώρες τις νοτιοανατολικής Ασίας). Ο τρόπος συμπεριφοράς προς αυτούς τους πληθυσμούς, αλλά και προς άλλους Άραβες (μετανάστες από τις βόρειες αραβικές χώρες) θα έπρεπε βάσει Ισλαμικών νόμων να είναι άριστη, καθώς το Ισλάμ δεν παραδέχεται φυλές και έθνη.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η συμπεριφορά προς αυτούς του υπηρέτες ή ξένους εργάτες είναι κάτι παραπάνω από συμπεριφορά υπεροψίας και εκμετάλλευσης. Οι φωνές, οι βάναυσες συμπεριφορές, οι ξυλοδαρμοί, οι αναφορές βιασμών και εργατικών ατυχημάτων θα άφηναν άφωνο οποιονδήποτε Ευρωπαίο ή Δυτικό τα αντιλαμβανόταν. Οι Ινδοί εργάτες κτίζουν τις αραβικές μεγαλουπόλεις υπό συνθήκες δουλείας. Το Κατάρ έχει αναλάβει να διοργανώσει το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου του 2022 (εν μέσω υποψιών περί χρηματισμού) για τις εργασίες του οποίου οι θάνατοι εργατών φτάνουν ήδη τις εκατοντάδες. Πρόσφατα ρεπόρτερ του ΒΒC ο οποίος μπήκε στη χώρα και πήρε συνεντεύξεις από τους εργαζόμενους κλείστηκε από την αστυνομία δύο μέρες στην φυλακή υφιστάμενος γι’ αυτό διαδικασία ανάκρισης και κατόπιν απελάθηκε από την χώρα μαζί με το συνεργείο του.Χαρακτηριστικότερο σημείο της θρησκευτικής υποκρισίας, είναι η εντολή σε κράτη όπως π.χ. στο Κατάρ, ότι ο Καταρινός πολίτης επιτρέπεται μεν να πιει αλκοόλ σε δημόσιο μαγαζί, ωστόσο απαγορεύεται να το κάνει ενδεδυμένος την παραδοσιακή κελεμπία ∙ θα πρέπει να είναι ενδεδυμένος με δυτικά ρούχα! Αυτό φανερώνει σαφώς ότι το βάρος δεν αποδίδεται στο ποιόν του ατόμου αλλά στο φαίνεσθαι και από την άλλη αποτελεί έμμεση παραδοχή του γνωστού τοις πάσι φαινομένου της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς των κατοίκων του κόλπου όταν επισκέπτονται την Δύση ή άλλα μέρη όπου, όντας ενδεδυμένοι με δυτικά ρούχα και όντας μακριά από τα επικριτικά μάτια των συγχωριανών τους, προβαίνουν στις πλέον ακραίες καταναλωτικές πρακτικές και σε ασύμβατες προς τις επιταγές του Ισλάμ, συμπεριφορές.
Μετανάστευση
Σε ό,τι αφορά πιο άμεσα την Ευρώπη, τα διεθνή δίκτυα των χωρών του κόλπου φέρονται να συμμετέχουν στις αγωνίες των Δυτικών ως προς τα ευαίσθητα ζητήματα της τρομοκρατίας και του αντισημιτισμού, μένοντας πιστοί στην υποκριτική πολιτική της «μίμησης» και του επιφανειακού ενστερνισμού της Δυτικής κουλτούρας, τόσο στην ένδυση όσο και στην συμπεριφορά. Ταυτόχρονα, το θέμα των μεταναστών στην Ευρώπη παρουσιάζεται από τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία, από την ανθρώπινη πλευρά, ακολουθώντας ανθρώπινες ιστορίες με έμφαση σε προσωπικές τραγωδίες, ενώ γίνεται δριμεία κριτική σε ξενοφοβικές κινήσεις ή πολιτικές όπως αυτές εκδηλώθηκαν π.χ. από την Δανία και την Ουγγαρία.
Πίσω από αυτό το παραπέτασμα όμως κρύβονται ο Άραβες οι οποίοι βλέπουν με μεγάλη χαρά να επιστρέφει η Ευρώπη στα χέρια των μουσουλμάνων, καθώς υπάρχει αναπόληση της εποχής που τα ισλαμικά στρατεύματα παρήλαυναν στην Ευρώπη, όπως αναφέρουν με ονειροπόλο ύφος όταν θεωρούν ότι δεν τους παρακολουθούν Ευρωπαίοι. Για αυτούς τα ερειπωμένα τζαμιά-μουσεία όπως αυτό στο Μοναστηράκι στην Αθήνα ή το Φετιχέ τζαμί των Ιωαννίνων είναι «φάροι του παρελθόντος» που πρέπει να ανάψουν και πάλι, ενώ διακατέχονται από συγκίνηση όταν εγκαινιάζεται ένα νέο τζαμί σε περιοχές που ποτέ δεν είχαν φτάσει οι μουσουλμανικοί στρατοί στο παρελθόν, όπως π.χ. στην Σκανδιναβία. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο να κατανοηθεί από τους Ευρωπαίους. Το πρόβλημα έγκειται στο γε
γονός ότι οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται και ερμηνεύουν πάντοτε βάσει των δικών τους αντιλήψεων για το τι είναι ορθό και τι όχι, κάτι που πηγάζει ίσως από την ανώτερη φύση τους. Έτσι, κάνοντας το «καλό» όπως θεωρούν, αναμένουν την ανάλογη «πολιτισμένη» συμπεριφορά από την πλευρά του αποδέκτη της. Το πρόβλημα των Ευρωπαίων είναι η αδυναμία ορθής κρίσεως βάσει των πραγματικών κινήτρων που οδηγούν τους μουσουλμάνους, τα οποία μπορούν να γίνουν κατανοητά ακόμα και με μία σύντομη μελέτη των ιερών κειμένων τους όπως παρουσιάστηκε ανωτέρω, με ταυτόχρονη κατανόηση του ρόλου αυτών των κειμένων στον καθορισμό της καθημερινής τους συμπεριφοράς. Ο Ευρωπαίοι σήμερα κρίνουν την θρησκεία από την δική τους σκοπιά, με βάση την εσφαλμένη βεβαιότητα ότι στον 21ο αιώνα ο διαχωρισμός θρησκείας-κράτους είναι δεδομένος. Ο μέσος δυτικός άνθρωπος που δεν μπορεί να διανοηθεί ότι σε άλλους πολιτισμούς υπάρχουν τελείως διαφορετικοί προσανατολισμοί, προτεραιότητες και επιδιώξεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της εθελοτυφλίας, αποτελούν οι αστείες ελπίδες των Ευρωπαίων για το μέλλον που υποτίθεται ότι διαγραφόταν από την αποκαλούμενη «Αραβική Άνοιξη» και την τάχα δημοκρατική προοπτική των Αραβικών χωρών. Τα αποτελέσματα είναι γλαφυρά: λιγότερο από 3 έτη μετά από τις επιτυχείς επαναστάσεις σε χώρες όπως η Λιβύη, Υεμένη και Αίγυπτος, τις οποίες με τον τρόπο της είχε υποδαυλίσει και υποστηρίξει η Ευρώπη, οι ανωτέρω χώρες ακόμα ταλανίζονται από θρησκευτικούς, μεσαιωνικού τύπου, πολέμους.
Φαίνεται λοιπόν ότι η Ευρώπη εξακολουθεί να μην διδάσκεται από παραδείγματα σαν αυτά, καθώς επιμένει και σήμερα να υποδέχεται μάζες μουσουλμάνων (λαθρο-)μεταναστών, υπό το πέπλο ενός κίβδηλου, ψευδεπίγραφου και αυτοκαταστροφικού «ανθρωπισμού», συζητώντας πλέον ανοικτά για το κατά πόσο το Ισλάμ θα είναι πλέον η τρίτη επίσημη θρησκεία στην Γερμανία (δηλώσεις του Προέδρου Γκάουκ το καλοκαίρι του 2015) ή για το αν τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα προσβάλλουν τους μουσουλμάνους ή για το κατά πόσο ο σταυρός στις σχολικές αίθουσες αποτελεί σύμβολο προσβλητικό για τους μουσουλμάνους μαθητές (συζήτηση σε Ελβετία, και στης Βαυαρίας!) ή ακόμα για περιορισμό του Oktoberfest στο Μόναχο με το αιτιολογικό ότι οι μουσουλμάνοι προσβάλλονται όταν οι γυναίκες καταναλώνουν δημόσια αλκοόλ!!! Οι μουσουλμάνοι όμως, δεν ενσωματώνονται στον τρόπο ζωής των Ευρωπαίων και κυρίως δεν αποδέχονται τις αξίες και τις αρχές τους. Μπορεί να τις υπερασπίζονται φαινομενικώς ή να επιχειρούν μία οικονομική (επιφανειακή) ενσωμάτωση (καθώς τελικά κάτι τέτοιο υποστηρίζεται και από τις διδαχές του Κορανίου όπως παρουσιάστηκε ανωτέρω) αντιδρούν ωστόσο με τον δικό τους τρόπο, διατηρώντας άσβεστες τόσο τις αντιλήψεις, όσο και το μίσος που τους πλημμυρίζει. Η Ευρώπη σκέφτεται με άξονα τον Ανθρωπισμό, επί παραδείγματι σε σχέση με τους πρόσφυγες, για να εισπράξει βεβηλώσεις χώρων, απαιτήσεις για περισσότερες παραχωρήσεις και τελικά, όπως αποδείχτηκε πρόσφατα, τρομοκρατική βαρβαρότητα και φόνους!
Καθίσταται, κατόπιν τούτων ερμηνεύσιμη η εκ πρώτης όψεως παράξενη στάση των εύπορων μουσουλμανικών κρατών έναντι της μετανάστευσης, σε πολιτικό επίπεδο. Διότι δεν βλέπουν τις τραγικές ιστορίες των μεταναστών ως ανθρώπινες τραγωδίες αλλά ως μέσο πραγματοποίησης της πολιτικής τους. Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί διαφορετικά (και ειδικά αναφερόμενοι στα κράτη του κόλπου) η άρνηση υποδοχής των Σύρων προσφύγων, με τους οποίους εξάλλου μοιράζονται κοινή γλώσσα, θρησκεία και πολλά ήθη και έθιμα. Ή η διατήρηση των συνόρων τους, που είναι πιο εύκολα προσβάσιμα προς την εμπόλεμη περιοχή της Συρίας, κλειστών. Το να πάρει ένας π.χ. Σύριος βίζα για είσοδο σε κράτος του κόλπου, είναι πρακτικά αδύνατον, καθώς οι διαδικασίες καθυστερούν πολύ και έχουν υψηλό κόστος. Αυτό το θέμα μάλιστα είχε φτάσει στα Ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης όπου είχε τεθεί το ερώτημα γιατί η Ευρώπη δείχνει μεγαλύτερη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες από ό,τι τα αδελφικά αραβικά κράτη, τα οποία θα μπορούσαν με το να καλέσουν τους μετανάστες, να τους γλυτώσουν από τον κίνδυνο του θαλάσσιου ταξιδιού. Αυτή η συζήτηση για την ώρα όμως φαίνεται να έχει σταματήσει και δεν έχει φτάσει σε πολιτκό επίπεδο. Αντιθέτως η Ευρωπαϊκή πολιτική εστιάζει το ενδιαφ
έρον και την προσοχή της στην υποδοχή των μεταναστών στο έδαφός της, συνεχίζοντας κανονικά τις διπλωματικές τη σχέσεις με τις χώρες του κόλπου, κάνοντας ότι δεν βλέπει ούτε τον ρόλο των χωρών αυτών στην διεθνή τρομοκρατία και στην χρηματοδότηση των Ισλαμικών οργανώσεων στην Ευώπη, αλλά και ούτε φαίνεται να ενοχλείται από την ύπαρξη εκεί αυταρχικών καθεστώτων (σε κάποια από τα μικρά βασίλεια της περιοχής δεν διεξάγονται καν εκλογές, ούτε υφίσταται βουλή αντιπροσώπων…).
Ο μέσος μετανάστης δεν είναι απαραίτητα φανατισμένος λένε φιλανθρωπικές οργανώσεις και αυτό ίσως είναι αλήθεια. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι ο μέσος μετανάστης είναι φορέας ενός τρόπου σκέψεως ξένου και εχθρικού προς αυτού της Δύσεως και θα ακούσει με μεγάλη προσοχή τον ιμάμη του, ο οποίος συνήθως έχει εκπαιδευθεί σε χώρα του κόλπου και είναι έτοιμος να δράσει αν πειστεί ότι προσβάλλεται η θρησκεία του ή η ταυτότητά του.
Έτσι, η προώθηση των μεταναστών στην Ευρώπη και η αξιοποίησή τους ως φορέων του Ισλάμ είναι για τις μουσουλμανικές χώρες (όπως αυτές του κόλπου και η Τουρκία) μία πολύ σημαντική υπόθεση, που, όπως και η εγκαθίδρυση ισλαμικών κρατών στην περιοχή, ενισχύουν τον γεωστρατηγικό τους ρόλο και την επιρροή τους στην Δύση.
Σημείωση: Οι μεταφράσεις των αποσπασμάτων από το Κοράνιο και τα Χαντίθ είναι ενδεικτικές.