Κατἀ την μακραίωνα ιστορία του Ελληνικού Γένους διαδραματίστηκαν αμέτρητες συγκρούσεις τόσο στα πεδία των μαχών, όσο και σ΄ αυτά του πνεύματος, ώστε σήμερα η λεγομένη αρχαία ελληνική σκέψι να θεωρείται η κορωνίς του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ακόμη δε και παγκόσμιο σημείο αναφοράς, μιας και ο λευκός άνθρωπος εξαπλώθηκε με το «σπαθί και το αλέτρι» σ΄όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Συνεπώς, λοιπόν, το ν’ αναφερόμαστε σε ιστορικές επετείους της Ελληνικής Ιστορίας βοηθά στην μνήμη και την επίγνωσι της αυθεντικής ελληνικότητος. Ωστόσο το πλήθος και η ποικιλία των γεγονότων ανά τους αιώνες είναι τόσο μεγάλα, που μοιραίως είτε θα αδικήσουμε κάποιο είτε θα λησμονήσουμε ένα έτερο.
Επιλέξαμε να αναφέρουμε μια μαύρη επέτειο της πολύ προσφάτου ιστορίας μας, όπου δυστυχώς δεν χρειάστηκε να διεξαχθεί καμμία μάχη στο πεδίο της τιμής, ωστόσο το πλήγμα που εδόθη στον πυρήνα της ελληνικής ψυχής ήταν τόσο ισχυρό, που βιώνουμε τα αποτελέσματά του ευκρινώς στις μέρες μας. Ας εξηγηθούμε λοιπόν…
Το μονοτονικό, ολοκληρώνοντας την υπό Ν.Δ. κατάργησι των αρχαίων ελληνικών και της καθαρευούσης, επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – υπουργός αντιπαιδείας Βερυβάκης – με τροπολογία που αιφνίδια παρενεβλήθη, κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η βουλή (συνεδρίασι της 11-1-1982) είχε περατώσει την συζήτηση και είχε ψηφίσει το αρχικώς ένα και μόνο άρθρο του νόμου 1228 «Περί εγγραφής μαθητών στα λύκεια της γενικής και τεχνικής και επαγγελματικής εκπαιδεύσεως».
Ένα κεφαλαιώδες λοιπόν εθνικό θέμα, το θέμα της ιστορικής γραφής των λέξεων και κατά συνέπειαν των εννοιών και συναφειών μιας παναρχαίας και δυναμικής γλώσσης, αντιμετωπίστηκε βεβιασμένως και με ανατριχιαστική επιπολαιότητα (ή μήπως σκόπιμη ανθελληνικότητα;), καθώς: α) Εισάγεται προς συζήτησι με άρθρο προσκεκολλημένο σε θεματικώς άσχετο νομοσχέδιο, β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η μεγάλη πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει, γ) εισάγεται αιφνιδιαστικώς, δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκεκολλημένο σε νόμο άσχετο) και ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί όχι μόνον ο λαός – ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δυο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει … δημοψήφισμα – , αλλ᾿ ούτε η Ακαδημία Αθηνών ούτε τα πανεπιστήμια και, μάλιστα, οι φιλοσοφικές τους σχολές. Είναι χαρακτηριστική η δήλωσις του καθηγητού και τότε Γεν. Γραμματέως της Ακαδημίας Αθηνών Ι.Ν. Θεοδωρακοπούλου: «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι, οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες… Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμμιάν αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».
Προηγήθη, βεβαίως, πολύ νωρίτερα εξαγγελία υπό κύκλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. περί επιβολής όχι μόνον του μονοτονικού αλλά και περί εσχάτης απλοποιήσεως/σφαγής της γλώσσης μας. Στο «δελτίο συνδέσμου ελληνίδων επιστημόνων» (Οκτ. 1979) προαναγγέλλεται πως «το μονοτονικό είναι ένα βήμα» προς την ταύτισι της γραπτής με την προφορική λαλιά, δηλαδή την κατάργηση των διφθόγγων, των πολλών ι, των δύο ε και ο – και «σ΄ αυτή την επίμονη», λέει το κείμενο, «διεργασία πρωτοστατούν οι δημοσιογράφοι, οι προκηρυξιογράφοι-τοιχοκολλητές, οι μπροσουροποιοί, μανιφεστογράφοι… που θα λυτρώσουν την γλώσσα μας από την σκουριά αιώνων».
Τα πρακτικά εκείνης της συνεδριάσεως της βουλής παρέχουν συγκλονιστικές πληροφορίες:
α) Περί τα μεσάνυχτα της 11-1-1982 είχε περατωθεί η συζήτησι για την εγγραφή μαθητών λυκείων, οπότε εντελώς αιφνιδίως εισάγεται, διά προσκολλήσεως καθώς είπαμε ως άρθρου 2, ένα εντελώς άσχετο θέμα: η επιβολή του μονοτονικού.
β) Μετά από μια «ατυχή» παρέμβασι του τότε αρχηγού της Ν.Δ. Αβέρωφ, που απλώς ρώτησε … ποιό είδος μονοτονικού(!) σκέφτεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση, παρεμβαίνει ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (Ν.Δ.) Κ. Μητσοτάκης και επισημαίνει «διαμαρτυρόμενος» τα ακόλουθα: 1) Το άρθρο αυτό περί μονοτονικού «προστίθεται σήμερα, την τελευταία ώρα… αιφνιδιαστικώς…». 2) Ζητεί να μετατεθεί στην επομένη συνεδρίασι της βουλής η συζήτησι του περί μονοτονικού άρθρου: «…Δώστε μας χρόνο να προετοιμασθούμε…». 3) Ανακοινώνει ότι αν η κυβέρνηση επιμείνει, η αξιωματικη αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αποχωρήσει από την αίθουσα.
γ) Από μέρους του ΚΚΕ η Δαμανάκη παρεμβαίνει και ζητεί κι εκείνη αναβολή γιατί το «βουλευτικό σώμα έχει κουραστεί»- ίσως θέλει να πει ότι δεν υπάρχει πια απαρτία. Αλλά ο προεδρεύων Στεφανίδης αποκρίνεται σ’ όλα αυτά με το εξής αμίμητο ποπουλίστικο τσιτάτο: «Είναι απαράδεκτο και αδιανόητο για τον ελληνικό λαό, ο οποίος όταν πληροφορηθεί την συζήτηση αυτή που γίνεται εδώ θα αισθανθεί απογοήτευση»… Ευτυχώς, τελικά … “σώθηκε” ο λαός κι “απαλλάχτηκε από την σκουριά αιώνων”!!!
δ) Ο Μητσοτάκης επανέρχεται, καταγγέλλει τον αντιδημοκρατικό και αντικοινοβουλευτικό τρόπο της συζητήσεως και καλεί τους βουλευτές της Ν.Δ. να αποχωρήσουν, όπως και έγινε… Βέβαια μετά από μερικά χρόνια, ως πρωθυπουργός της χώρας ο ίδιος πλέον, θα ξεχάσει εντελώς τους υποκριτικούς του … αγώνες και την σθεναρή κοινοβουλευτική του στάση για το θέμα του μονοτονικού, επιβεβαιώνοντας για μιάν ακόμη φορά την φήμη του ως ευπειθούς δούλου της Ν.Π.Τ.Π., η οποία, αφ᾿ ετέρου, δεν παραλείπει να στηρἰζει σθεναρώς την παλαιοκομματικήν του οικογένεια-πρωταθλήτρια της διαφθοράς, του συστηματικού ψεύδους και της απαρέγκλιτης κι απροκάλυπτης μειοδοσίας! (… Καθόλου μάλιστα διακριτικά: Είδαμε, έτσι, το βράδυ της Κυριακής 10/1 τους ψευδίζοντες μπουμπουκοντενεκέδες της ΝΔ να θριαμβολογούν που η Wall Street Journal πανηγυρίζει για την εκλογή του “πρίγκηπος” Κούλη από το … οξυδερκές ποίμνιο της κομματικής στάνης!!!).
Έτσι το κατά της γλώσσης μας έγκλημα συνετελέσθη. Ψηφίστηκε γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα από όχι περισσοτέρους των 30 (τριάντα!) βουλευτών. Την πληροφορία επαναλαμβάνει και ο αριστερός ποιητής-ακαδημαϊκός Βρεττάκος (εφημ. “Έθνος” 8-5-1990). Ο δε αγαπημένος των αναρχοαριστερών φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης υπογράμμισε: «Τώρα για το μονοτονικό: Αν δεν θέλετε κύριοι του υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν΄ αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τα βάλανε ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. (ΣΗΜ.: Τότε χρησιμοποιούνταν μόνον κεφαλαία, μόλις δε εισήχθησαν τα “μικρά”, οι τόνοι και τα πνεύματα ήσαν αυτονόητα). Αυτοί, ο Κριαράς και οι άλλοι που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις, δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μια λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια γλώσσα. Ένα πλέγμα όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ΄ ένα γραφείο στο υπουργείο παιδείας. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού».
Ό,τι, λοιπόν, έπλασαν και διεμόρφωσαν οι αιώνες, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα της 12ης Ιανουαρίου 1982 το γκρέμισαν 30 περίπου βουλευτές της πράσινης “αλλαγής” των πρωταθλητών της δημοκρατικής απάτης και προδοσίας… Βεβαίως στὸ φιάσκο και στο γκρέμισμα είναι όλα τα πολύχρωμα παράσιτα της δημοκρατίας εν γένει πρωταθληταί, όμως η συγκεκριμένη αυτή λεπτομέρεια αποδεικνύεται και εκ των ιλαροτραγικών αποτελεσμάτων ότι είχε κομβική και συμβολική σημασία για την ένδοθεν κατάρρευση…
Ο συντάκτης του άρθρου αυτού δυστυχώς, λόγῳ ηλικίας, συγκαταλέγομαι στα ατυχή θύματα και εκείνης της σημαδιακής “μεταρρύθμισης” (: απορρυθμίσεως), με συνέπεια να μη κατέχω, δυστυχώς, ο ίδιος την ορθή (πολυτονική) γραφή της ελληνικής (που όμως σταδιακώς μαθαίνω μόνος!)…
Επιλέξαμε να αναφέρουμε μια μαύρη επέτειο της πολύ προσφάτου ιστορίας μας, όπου δυστυχώς δεν χρειάστηκε να διεξαχθεί καμμία μάχη στο πεδίο της τιμής, ωστόσο το πλήγμα που εδόθη στον πυρήνα της ελληνικής ψυχής ήταν τόσο ισχυρό, που βιώνουμε τα αποτελέσματά του ευκρινώς στις μέρες μας. Ας εξηγηθούμε λοιπόν…
Το μονοτονικό, ολοκληρώνοντας την υπό Ν.Δ. κατάργησι των αρχαίων ελληνικών και της καθαρευούσης, επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – υπουργός αντιπαιδείας Βερυβάκης – με τροπολογία που αιφνίδια παρενεβλήθη, κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η βουλή (συνεδρίασι της 11-1-1982) είχε περατώσει την συζήτηση και είχε ψηφίσει το αρχικώς ένα και μόνο άρθρο του νόμου 1228 «Περί εγγραφής μαθητών στα λύκεια της γενικής και τεχνικής και επαγγελματικής εκπαιδεύσεως».
Ένα κεφαλαιώδες λοιπόν εθνικό θέμα, το θέμα της ιστορικής γραφής των λέξεων και κατά συνέπειαν των εννοιών και συναφειών μιας παναρχαίας και δυναμικής γλώσσης, αντιμετωπίστηκε βεβιασμένως και με ανατριχιαστική επιπολαιότητα (ή μήπως σκόπιμη ανθελληνικότητα;), καθώς: α) Εισάγεται προς συζήτησι με άρθρο προσκεκολλημένο σε θεματικώς άσχετο νομοσχέδιο, β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η μεγάλη πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει, γ) εισάγεται αιφνιδιαστικώς, δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκεκολλημένο σε νόμο άσχετο) και ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί όχι μόνον ο λαός – ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δυο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει … δημοψήφισμα – , αλλ᾿ ούτε η Ακαδημία Αθηνών ούτε τα πανεπιστήμια και, μάλιστα, οι φιλοσοφικές τους σχολές. Είναι χαρακτηριστική η δήλωσις του καθηγητού και τότε Γεν. Γραμματέως της Ακαδημίας Αθηνών Ι.Ν. Θεοδωρακοπούλου: «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι, οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες… Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμμιάν αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».
Προηγήθη, βεβαίως, πολύ νωρίτερα εξαγγελία υπό κύκλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. περί επιβολής όχι μόνον του μονοτονικού αλλά και περί εσχάτης απλοποιήσεως/σφαγής της γλώσσης μας. Στο «δελτίο συνδέσμου ελληνίδων επιστημόνων» (Οκτ. 1979) προαναγγέλλεται πως «το μονοτονικό είναι ένα βήμα» προς την ταύτισι της γραπτής με την προφορική λαλιά, δηλαδή την κατάργηση των διφθόγγων, των πολλών ι, των δύο ε και ο – και «σ΄ αυτή την επίμονη», λέει το κείμενο, «διεργασία πρωτοστατούν οι δημοσιογράφοι, οι προκηρυξιογράφοι-τοιχοκολλητές, οι μπροσουροποιοί, μανιφεστογράφοι… που θα λυτρώσουν την γλώσσα μας από την σκουριά αιώνων».
Τα πρακτικά εκείνης της συνεδριάσεως της βουλής παρέχουν συγκλονιστικές πληροφορίες:
α) Περί τα μεσάνυχτα της 11-1-1982 είχε περατωθεί η συζήτησι για την εγγραφή μαθητών λυκείων, οπότε εντελώς αιφνιδίως εισάγεται, διά προσκολλήσεως καθώς είπαμε ως άρθρου 2, ένα εντελώς άσχετο θέμα: η επιβολή του μονοτονικού.
β) Μετά από μια «ατυχή» παρέμβασι του τότε αρχηγού της Ν.Δ. Αβέρωφ, που απλώς ρώτησε … ποιό είδος μονοτονικού(!) σκέφτεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση, παρεμβαίνει ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (Ν.Δ.) Κ. Μητσοτάκης και επισημαίνει «διαμαρτυρόμενος» τα ακόλουθα: 1) Το άρθρο αυτό περί μονοτονικού «προστίθεται σήμερα, την τελευταία ώρα… αιφνιδιαστικώς…». 2) Ζητεί να μετατεθεί στην επομένη συνεδρίασι της βουλής η συζήτησι του περί μονοτονικού άρθρου: «…Δώστε μας χρόνο να προετοιμασθούμε…». 3) Ανακοινώνει ότι αν η κυβέρνηση επιμείνει, η αξιωματικη αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αποχωρήσει από την αίθουσα.
γ) Από μέρους του ΚΚΕ η Δαμανάκη παρεμβαίνει και ζητεί κι εκείνη αναβολή γιατί το «βουλευτικό σώμα έχει κουραστεί»- ίσως θέλει να πει ότι δεν υπάρχει πια απαρτία. Αλλά ο προεδρεύων Στεφανίδης αποκρίνεται σ’ όλα αυτά με το εξής αμίμητο ποπουλίστικο τσιτάτο: «Είναι απαράδεκτο και αδιανόητο για τον ελληνικό λαό, ο οποίος όταν πληροφορηθεί την συζήτηση αυτή που γίνεται εδώ θα αισθανθεί απογοήτευση»… Ευτυχώς, τελικά … “σώθηκε” ο λαός κι “απαλλάχτηκε από την σκουριά αιώνων”!!!
δ) Ο Μητσοτάκης επανέρχεται, καταγγέλλει τον αντιδημοκρατικό και αντικοινοβουλευτικό τρόπο της συζητήσεως και καλεί τους βουλευτές της Ν.Δ. να αποχωρήσουν, όπως και έγινε… Βέβαια μετά από μερικά χρόνια, ως πρωθυπουργός της χώρας ο ίδιος πλέον, θα ξεχάσει εντελώς τους υποκριτικούς του … αγώνες και την σθεναρή κοινοβουλευτική του στάση για το θέμα του μονοτονικού, επιβεβαιώνοντας για μιάν ακόμη φορά την φήμη του ως ευπειθούς δούλου της Ν.Π.Τ.Π., η οποία, αφ᾿ ετέρου, δεν παραλείπει να στηρἰζει σθεναρώς την παλαιοκομματικήν του οικογένεια-πρωταθλήτρια της διαφθοράς, του συστηματικού ψεύδους και της απαρέγκλιτης κι απροκάλυπτης μειοδοσίας! (… Καθόλου μάλιστα διακριτικά: Είδαμε, έτσι, το βράδυ της Κυριακής 10/1 τους ψευδίζοντες μπουμπουκοντενεκέδες της ΝΔ να θριαμβολογούν που η Wall Street Journal πανηγυρίζει για την εκλογή του “πρίγκηπος” Κούλη από το … οξυδερκές ποίμνιο της κομματικής στάνης!!!).
Έτσι το κατά της γλώσσης μας έγκλημα συνετελέσθη. Ψηφίστηκε γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα από όχι περισσοτέρους των 30 (τριάντα!) βουλευτών. Την πληροφορία επαναλαμβάνει και ο αριστερός ποιητής-ακαδημαϊκός Βρεττάκος (εφημ. “Έθνος” 8-5-1990). Ο δε αγαπημένος των αναρχοαριστερών φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης υπογράμμισε: «Τώρα για το μονοτονικό: Αν δεν θέλετε κύριοι του υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν΄ αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τα βάλανε ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. (ΣΗΜ.: Τότε χρησιμοποιούνταν μόνον κεφαλαία, μόλις δε εισήχθησαν τα “μικρά”, οι τόνοι και τα πνεύματα ήσαν αυτονόητα). Αυτοί, ο Κριαράς και οι άλλοι που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις, δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μια λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια γλώσσα. Ένα πλέγμα όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ΄ ένα γραφείο στο υπουργείο παιδείας. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού».
Ό,τι, λοιπόν, έπλασαν και διεμόρφωσαν οι αιώνες, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα της 12ης Ιανουαρίου 1982 το γκρέμισαν 30 περίπου βουλευτές της πράσινης “αλλαγής” των πρωταθλητών της δημοκρατικής απάτης και προδοσίας… Βεβαίως στὸ φιάσκο και στο γκρέμισμα είναι όλα τα πολύχρωμα παράσιτα της δημοκρατίας εν γένει πρωταθληταί, όμως η συγκεκριμένη αυτή λεπτομέρεια αποδεικνύεται και εκ των ιλαροτραγικών αποτελεσμάτων ότι είχε κομβική και συμβολική σημασία για την ένδοθεν κατάρρευση…
Ο συντάκτης του άρθρου αυτού δυστυχώς, λόγῳ ηλικίας, συγκαταλέγομαι στα ατυχή θύματα και εκείνης της σημαδιακής “μεταρρύθμισης” (: απορρυθμίσεως), με συνέπεια να μη κατέχω, δυστυχώς, ο ίδιος την ορθή (πολυτονική) γραφή της ελληνικής (που όμως σταδιακώς μαθαίνω μόνος!)…