Μέχρι της επιβολής της κοσμοθεωρίας του “θείου βρέφους” και των άλλων μεσανατολικών θρησκειών στους Αρίους λαούς, η αίσθηση της θειότητος της φλόγας ήταν κοινό σημείο όλων των Αρίων λαών, με περισσότερο ίσως γνωστή την πυρολατρία στους ζωροάστρες Πέρσες. Το Πῦρ ήταν στὸν Ηράκλειτο η εικόνα του Όντος, του Ενός· η ιερά εστία έκαιγε πάντα, πράγμα που επεβίωσε και μετά την επέλαση του ιουδαιοχριστιανισμού στην λαϊκή παράδοση και υιοθετήθηκε και από την εκκλησία (κατά την δολία της συγκρητιστική στρατηγική διεισδύσεως).Γενικώς, όμως, με την έλευση του χριστιανισμού (στην Ευρώπη) και εν συνεχεία του Ισλάμ (στην Περσία), και γενικώτερα με την μόλυνση της αρίας ψυχής από τους μεσανατολικούς ψυχικούς εισβολείς (οι οποίοι άνοιξαν τον δρόμο και για την μετέπειτα φυσική εισβολή, όπως μάλιστα διαπιστώνεται σήμερα), η λατρεία αυτή χαρακτηρίστηκε ως “ειδωλολατρία”, αφού εκπορευόταν από την ίδια ψυχή που γέννησε το ολυμπιακό πάνθεον αλλά και, φυσικά, επειδή ήταν συνυφασμένη με μία στάση ζωής η οποία, ούσα βαθύτατα πνευματική και υπερβατική, δεν θα μπορούσε να έχει καμμία σχέση με τις (υπό τον αποστεωμένο ψευδομεταφυσικό, μαγικοθαυματουργικό τους μανδύα) υλιστικές και αποκλειστικώς ατομικιστικές (ακόμη και με την υστεροβουλία της ατομικής “σωτηρίας”) εστιάσεις των μεσανατολικών εισβολέων. Καθώς όμως οι λευκοί λαοί εκράτησαν ένα βαθύτερο πυρήνα τους, εν είδει ασβέστου πυρός, η εσωτερική τους ροπή θαυμασμού του φυσικού κόσμου και ειδικότερα της φωτιάς, ως εικόνος του θείου, σιγά σιγά ξεκίνησε να αναβλύζει μέσα στην έρημο της μεσανατολικής απολιθωμένης δογματικότητος – και με την πάροδο των αιώνων και των χιλιετιών εγκαθίδρυσε ξανά, έστω και εν παραλλήλω με την απόκοσμη χριστιανική, την παράδοση του φωτός και της φωτιάς.
Τόσο στην αρχαία όσο και στην νεώτερή της μορφή η παράδοση αυτή ανεγνώριζε στην φωτιά όχι μόνον την θεία της φύση αλλά και την μέσω αυτής ικανότητα καθαρμού, απολυμάνσεως και, εν τέλει, αναγεννήσεως. Χαρακτηριστικές είναι οι διάφορες παραδόσεις που σχετίζονται με την καύση κατά την περίοδο της αποκριάς, με σκοπό τον καθαρμό από τα σκοτεινά πνεύματα, όπως οι γνωστές τζαμάλες στα Ιωάννινα αλλά και η καύση του βασιλιά καρνάβαλου σε διάφορα άλλα μέρη (πρβλ. και τα σχετικά ιστορικά περί των συναφών “φαρμακῶν” της αρχαιότητος στοιχεία στο https://www.armahellas.com/?p=17005).
Ένας μύθος, όμως, που συνδέει την αναγεννητική και καθαριστική (υπό την έννοια του καθαρμού) ιδιότητα της φωτιάς με την καυτή επικαιρότητα και το διαφαινόμενο ζήτημα του φυσικού αφανισμού του Αρίου Ανθρώπου είναι αυτή του φανταστικού πτηνού, του φοίνικος, που αφού κατά το τέλος της ζωής του καεί, κατόπιν αναγεννάται από τις στάχτες του. Ένας παρόμοιος συμβολισμός κρύβεται και πίσω από μιά επέτειο, καθώς μία μέρα σαν σήμερα, ένας Ολλανδός κομμουνιστής, θέλοντας να ξεκινήσει αντεπαναστατική εξέγερση στην Γερμανία του 1933, άθελά του ενδυνάμωσε ακόμη περισσότερο την τότε πνέουσα φλόγα της αναγεννήσεως, όχι δε μονάχα της Γερμανίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.Ο λόγος γίνεται για την πυρκαγιά που ξέσπασε στις 27 Φεβρουαρίου του 1933 στο γερμανικό Ράιχσταγκ (Reichstag). Όσον αφορά στο φυσικό γεγονός, ένας Ολλανδός κομμουνιστής ονόματι Μαρίνους βαν ντερ Λούμπε είχε βάλει σκοπό να σταματήσει την πορεία της προσφάτως αναλαβούσης την διακυβέρνηση της Γερμανίας ομάδος του Αδόλφου Χίτλερ – και ξεκίνησε να βάζει φωτιές σε διάφορα, κυρίως ασήμαντα, κτήρια στο Βερολίνο. Κάθε φορά, όμως, είτε απετύγχανε είτε συνελαμβάνετο, οπότε απεφάσισε, μέσα στην απογοήτευσή του, να προκαλέσει κάτι μεγάλο που, καθώς φανταζόταν, θα πυροδοτούσε κάτι εξ ίσου μεγάλο (όπως μια εξέγερση εναντίον του καθεστώτος). Απεφάσισε, λοιπόν, να πυρπολήσει το γερμανικό Ράιχσταγκ, το οποίον και έπραξε. Για κακή του τύχη όμως συνελήφθη επί τόπου, γεγονός που εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικώς ο Αδόλφος Χίτλερ, εγκαθιδρύοντας και στεριώνοντας πλήρως την εξουσία του στην Γερμανία.
Ο
συμβολισμός του γεγονότος αυτού (πλήρως παραγνωρισμένος από έναν απολιθωμένο κομμουνιστή υλιστή, όπως ο δράστης) ήταν καταλυτικός, αφού η φωτιά της καταστροφής σ᾿ ένα κτήριο, που συμβόλιζε την παλαιά και ουσιαστικώς παρηκμασμένη Γερμανία και εν γένει την Ευρώπη του 19ου αιώνος, θέριεψε την φλόγα της αναγεννήσεως της θνήσκουσας Ευρώπης.Δυστυχώς σε φυσικό επίπεδο, κυρίως λόγω αριθμητικών συσχετισμών, η μάχη χάθηκε και η φλόγα περιορίστηκε σε κάποιες ελάχιστες εστίες, τις οποίες οι νικητές (οι επίγονοι της παλαιότερης μεσανατολικής διεισδύσεως) και, κυρίως, οι συντονίζοντες περιούσιοι αφέντες τους, προσπαθούν λυσσασμένα να εξαλείψουν. Το περιστατικό λοιπόν αυτό, μέσω της μεταφυσικής του και ιστορικής σημασίας είναι άκρως διδακτικό, καθώς υποδεικνύει ότι το ιερό φως κι η σπίθα που παραμένει από εκείνη την αναζωπύρωση της φλόγας της αρίας ψυχής του ᾿33 πρέπει να διαφυλαχθεί και να μεταλαμπαδευθεί, ως την στιγμή που χρειαστεί να θεριέψει ακόμη ακμαιότερη, ώστε να κάψει πέρα ως πέρα ολόκληρο τον εκφυλισμό της ανθρωπότητος και να αναθερμάνει κι αναζωογονήσει την ψυχή και το πνεύμα του λευκού ανθρώπου, που φαίνεται να υποκύπτει άβουλος στην ασφυκτική πίεση του υπανθρωπισμού και των “πολιτικώς ορθών” τυμπανιστών, που τον οδηγούν μετά βεβαιότητος και στον οριστικό του όλεθρο κι αφανισμό.
ΔΙΑ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΦΩΣ!
