Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, 21η Ἰουνίου 2016, σημαδεύεται κοσμικῶς ἀπὸ μιὰ μεγάλη συμπαντικὴ συγκυρία, τῆς ὁποίας οἱ μεταφυσικὲς ῥίζες καὶ προεκτάσεις εἶναι θεμελιώδους σημασίας κατὰ τὴν Ὀλυμπίαν, Ἡλιακήν μας Κοσμοθέασιν: Εἶναι ἡ πιὸ φωτεινὴ ἡμέρα τοῦ ἔτους, καθὼς ὁ Ἄξων τῆς κοσμικῆς μας περιστροφῆς κλίνει κατὰ μέγιστον τώρα ἀκριβῶς πρὸς τὸν Ἥλιον, θεωρώντας τὴν κατάστασιν ἐκ τοῦ βορείου ἡμισφαιρίου· ἀκριβῶς ταὐτοχρόνως στὸ νότιο ἡμισφαίριο τοῦτο σημαίνει, ἀντιδιαμετρικῶς, τὸ χειμερινὸ Ἡλιοστάσιον.
Τὸ Φῶς ὡς Ἰδέα καὶ ἐσωτερικὴ πνευματικὴ πραγματικότης ἀποτελεῖ ἀνέκαθεν τὴν κεντρικὴν ἀναφορὰν τοῦ Ἀρίου Ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος τὸ μετέφερε καί, κατὰ τὸ δυνατόν, μετέδωσε ὅπου κι ἂν προήλασε, ἐπικῶς καὶ καταλυτικῶς πάντοτε, στὸ διάβα τῶν αίώνων. Οἱ ἐκ Βορρᾶ φωτεινοὶ ἐπήλυδες ἔφεραν τὴν Ἀριοσύνη καὶ στὴν γῆ μας, μετατρέποντάς την στὴν φωτεινὴ Ἑλλάδα τῆς ἀρχαιότητος, ἀπὸ τὴν Πελασγίδα τῶν ποικίλου εἴδους καὶ χαρακτῆρος προελληνικῶν φύλων. Ἡ Μάχη τοῦ Αἵματος ὑπῆρξεν, οὕτω, ἐγγενῶς ἀδιαχώριστος ἀπὸ τὴν μάχην τοῦ Πνεύματος – καὶ ταῦτα παραμένουν ἔτσι ἐσαεί, ὡς δύο ὄψεις τοῦ αὐτοῦ νομίσματος: τοῦ νομίσματος τῆς αὐθεντικῆς Ἀξίας, Ἀξίας ποὺ εἶναι ἀπροσπέλαστος καὶ ἄθικτος ἀπὸ τὰ μαμμονιστικὰ τερτίπια καὶ καμώματα τοῦ σημερινοῦ Ἀντι-κόσμου τῆς δημοκρατίας, τοῦ Ὑλισμοῦ, τῆς Ἀντιστροφῆς, τῆς Δουλείας.
Ἀκριβῶς ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ ἐντοπίζεται τὸ ἔμπεδον καὶ ἡ ῥίζα τῆς Ὑποστάσεως καὶ τῆς Δράσεως τοῦ ΑΡΜΑΤΟΣ.
Ἀκριβῶς δὲ ὅπως οἱ ἀναλλοίωτες ἀπὸ νέφη καὶ συγχύσεις ἄμεσες ἡλιακὲς ἀκτῖνες, ἀτενίζουμε τὰ πράγματα χωρὶς φτιασιδώματα καὶ καλλωπισμούς, πηγαίνοντας κι ὅσο πίσω χρειάζεται, ἀρνούμενοι νὰ συνεχίσουμε νὰ φέρουμε τὶς ὅποιες ἐπιμολύνσεις καὶ συγχύσεις τοῦ νοῦ, τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ὑπάρξεώς μας, ἐπειδὴ ἴσως αὐτὲς νὰ εἶναι παλαιές, ἴσως δύο χιλιετίες ἢ καὶ περισσότερο ἐπὶ παραδείγματι. Στὴν παροξυσμικῶς, στὶς ἡμέρες μας ἀκριβῶς, ὠξυμένην ἀντιπαράθεσι Σημιτισμοῦ καὶ Ἀριανικότητος, δὲν στρέχουμε τὸν παραμικρὸ συμβιβασμό: κάθε τέτοιος, ἄλλως τε, ἐπιτείνει κι ἐπιρρωνύει τὴν Σύγχυσιν, ἡ ὁποία, ἀσχέτως διακηρύξεων καὶ ἀφετηρίας, μοιραίως τότε καταλήγει εἰς τὴν ὁλικὴν καὶ ὁριστικὴν ἐξάλειψιν τοῦ Ἀρίου Ἀνθρώπου, ὡς πρώτου καὶ θεμελιώδους ἀναχώματος κατὰ τῆς τάχιστα ἐκτυλισσομένης ἐκπιθηκιστικῆς ποιοτικῆς κατακρημνίσεως τῆς “ἀνθρωπότητος”…
Τυγχάνοντες κατ᾿ αὐτὴν τὴν Μάχη καὶ τὴν χωροχρονικήν μας συγκυρία τοποθετημένοι στὸ δεδομένο ἄθλιο καὶ δυσῳδέστατο πλαίσιο τοῦ σημερινοῦ ἀνεκδιηγήτου Γραικυλιστάν, πρέπει ἐν ταὐτῷ ἀπαραιτήτως νὰ κρατἠσουμε τὴν ἠρεμία μας καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ μένουμε ἀπρόσβλητοι ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν τόσον ἐλεεινὴ εἰκόνα, στάσι καὶ κατάστασι τῶν “συμπατριωτῶν” μας.
Ἐν σχέσει, λοιπόν, καὶ πρὸς τοῦτο, πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὣς τὸ μεδοῦλι μας ὅτι δὲν πολεμοῦμε γιὰ νὰ δικαιὠσουμε κανένα γύφτουλα, κανένα ἀνάξιο γραικύλο: Ἀκριβῶς ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ μάλιστα! Πολεμοῦμε τὴν κατωτερότητα, τὴν φαυλότητα, τὴν ὑπανθρωπίλα ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ κι ἂν τὴν ἀντιμετωπίζουμε, οὐδέποτε συμπλέοντες ἢ συμμαχοῦντες μὲ τοὺς ὅποιους ἐκφραστάς της!
Πολεμοῦμε γιὰ τὸ Φῶς τῆς Ἰδέας μας, ποὺ τρέφει καὶ στηρίζει ὡς Κέντρον καὶ ἀφετηρία μας τὴν Οὐσίαν τῆς ὑπάρξεώς μας, ὡς πρωτογενὴς Ἰδέα-Ὄν, γενεσιουργὸς τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ψυχῆς μας.
Τὰ ὅποια καθημερινὰ τεκταινόμενα εἶναι παροδικὰ καὶ τελικῶς ἔχουν μόνον σχετικὴ σημασία, ὅμως ἡ προσήλωσις τῆς ψυχῆς, τοῦ πνεύματος στὸ Κέντρο μας ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπ᾿ ἐκείνου δίκην ἄξονος νοηματοδότησις καὶ ἡ πέριξ ἐκείνου ἀναφορὰ καὶ περιστροφὴ τοῦ καθημερινοῦ μας βίου πρέπει νὰ παραμένουν ἄθικτα ἀπὸ τὰ τεκταινόμενα καί, κυρίως, ἀπὸ τὴν μαυρίλα τῆς ἀρνητικότητος, τῆς σήψεως, τῆς διαλύσεως.
Ἂν τελικῶς δὲν συμβαίνῃ αὐτό, τότε παρέχουμε στὶς Δυνάμεις τοῦ Ἐνεργοῦ Θανάτου, ὅπως τὶς ἀπεκάλεσε ἡ Σαβίτρι Ντέβι, τὸν μοχλὸν καὶ τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς διαλύσουν ἐσωτερικῶς!
Ὁ ἡλιακὸς μαχητὴς ὄχι ἁπλῶς δὲν χάνει τὸν ἑαυτόν του καὶ τὴν ἐπικέντρωσίν του εἰς τὸν πυρῆνά του ἐν μέσῳ λυσσαλέας μάχης ἢ ταραχώδους ὄχλου ἀλλὰ μᾶλλον ἐκ τοῦτου ἐπιτείνει τὴν συγκέντρωσιν καὶ αὐτεπίγνωσίν του.
Συχνὰ βεβαίως εἶναι δύσκολο νὰ κρατήσῃ κανεὶς τὴν ἠρεμίαν του ἢ ἀκόμη καὶ τὸν αὐτοέλεγχόν του παρατηρῶν αὐτὰ ποὺ γίνονται – ἀκόμη δὲ χειρότερα, τὸν τρόπο ποὺ παρουσιάζονται ἀπὸ τὶς τσιριχτὲς πόρνες τοῦ Συστήματος, τὰ ΜΜΕ. Ὅμως εἶναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ αὐτὴ ἡ ἠρεμία – καὶ ὄχι μόνον πρακτικῶς άλλὰ καὶ μεταφυσικῶς, οὐσιαστικῶς! Εἶναι ἐπίσης μέγα τὸ λάθος ἐκείνων τῶν συναγωνιστῶν, ποὺ ἔχουν στὰ σπίτια καὶ στὶς οἰκογένειές τους μονίμως ἀνοιχτὲς τηλεοράσεις, μοιραίως ῥυθμιζόμενοι ἀπὸ αὐτές, λίγο-πολύ.
Ἀποτελεῖ δέ, πέραν τοῦ πρωταρχικοῦ ζητήματος ἀρχῆς καὶ προτύπων, ἀκόμη καὶ προϋπόθεσιν ἐπιβιώσεως πεδίου μάχης τὸ νὰ μάθουμε νὰ χειριζόμαστε τὴν ὀργὴ καὶ τὸ μένος μας! Ἀλλοιῶς τρῶμε τὰ σωθικά μας.
Εἶναι ἐπίσης ἀναγκαῖον ἡ ὅποια ἀναπόφευκτος ταραχή μας, ὅταν πράγματι δὲν μπορῇ ν᾿ ἀποφευχθῇ, ἐφ᾿ ὅσον ἐν τούτοις οἱ περιστασιακές της ἀφορμὲς συνήθως εἶναι ἀσήμαντες, θεωρούμενες ὑπὸ τὸ τελικόν μας πρῖσμα ποὺ πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἐθνοκοινοτικὸν πρῖσμα τοῦ Ὄντος, τῶν Αἰώνων, τῆς Φυλής, νὰ μὴ ἐπηρεάζῃ καθόλου τὸν πυρῆνά μας! Οἱ κυματισμοὶ τῆς καθημερινότητος πρέπει νὰ παραμένουν ἐπιφανειακά, ἂν μὴ καὶ στάσιμα κύματα.
Ἡ καθημερινότης μᾶς βάζει σὲ διαδικασίες ποὺ μᾶς ἀπορροφοῦν πολὺ περισσότερο ἀπ᾿ ὅ,τι ἀξίζει, διαρρηγνύοντας ἐτσι τὴν ψυχή μας. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ξεχωρίζουμε καὶ νὰ ἱεραρχοῦμε ἀναγκαιότητες, ξεφεύγοντας ἀπὸ τὸν φαῦλο κῦκλο τῆς μηχανιστικῆς ὑπαγωγῆς στὰ ψυχοβόρα δόκανα τῆς ῥοῆς τοῦ περιωρισμένου, μυωπικοῦ κι ἀσυνειδήτου “ἐδῶ καὶ τώρα”.
Μᾶς προσβάλλει κι ἐμᾶς κάπου μοιραίως ἡ κατάκλυσις ἀπὸ πλασματικὲς “ἀνάγκες”: ἂν δὲν τὸ παρατηρήσουμε καὶ συνειδητοποιήσουμε αὐτό, τότε καταντοῦμε ἀβοήθητα ἕρμαια ἐκείνων. Ὁ Ἐχθρὸς συνεχῶς ἁλώνει κάτι μέσα μας, καθιστώντας μας στὸ τέλος εἰκονικοὺς καὶ κατὰ φαντασίαν “ἐθνοκοινοτιστὰς μαχητάς”!
Ἐλάχιστα, ὅμως, εἶναι τὰ ἀληθῶς “ἀναγκαῖα”! Εἶναι δὲ πρωταρχικῶς ἀναγκαία ἡ συνειδητὴ ἱεράρχησις ἐντός μας τῶν ἀναγκαιοτήτων, ὥστε νὰ μὴ καταντήσουμε νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν Ἀριστοκρατίαν φέροντες, ὅμως, τὸ δημοκρατικὸν Χάος ἐντός μας! Ἡ Πατρίς μας δὲν πάσχει καθόλου ἀπὸ ἔλλειψιν τραγελαφικῶν κλώουν ποὺ καμώνονται τοὺς ἀγωνιστάς – καὶ δὲν χρειάζεται μηδὲ κατ᾿ ἐλάχιστον νὰ τοὺς μοιάσουμε!!!
Ἄλλως θὰ εἶναι φύσει ἀδύνατον καὶ ἀδιέξοδον ἐσωτερικῶς ἤδη τὸ νὰ στοχεύσουμε δεόντως καὶ ν᾿ ἀνταποκριθοῦμε στὴν πλέον οὐσιώδη καὶ ἀληθῶς ἀπαρέγκλιτο πρώτην ἀνάγκη, ποὺ εἶναι ἡ βελτίστη δυνατὴ ἐπιτέλεσις τοῦ Καθήκοντός μας.
Αὐτὴ ἡ ἀνάγκη εἶναι ἀφ᾿ ἑτέρου, ἔσωθεν ὁρωμένη, ἀκριβῶς ἡ (Αὐτο)πραγμάτωσις τοῦ Πινδαρείου ἐπιτάγματος “Γένοιο οἷός ἐσσι”, ποὺ περνάει μόνον μέσα ἀπὸ τὸν πλήρη, πολυεπίπεδο κι ὁλοκληρωτικὸ Ἀγῶνα.
Ἀνάγκη, λοιπόν, νὰ μάθουμε νὰ βλέπουμε τὸν Ἀγῶνα, πολυσχιδῶς καὶ πολυεπιπέδως νοούμενον, ὡς τὴν μόνην ἀπαρέγκλιτον ἀναγκαιότητα, τὸ ὕψιστον προσωπικόν μας καὶ ἀτομικὸ Καθῆκον!
Ὅπως εἶπεν ὁ Φρειδερῖκος ΙΙ ὁ Μέγας τῆς Πρωσσίας, ὅταν τὸν ἐκάλουν νὰ προσέχῃ, σκεπτόμενος τὴν ζωήν του: “Τὸ νὰ ζήσω δὲν εἶναι ἀναγκαῖον, ὅμως ἀπεναντίας εἶναι ἀναγκαῖον νὰ πράξω τὸ ἔναντι τῆς Πατρίδος Καθῆκόν μου καὶ νὰ τὴν σώσω”!!! – κατὰ τὸ πρωτότυπον:
„Es ist nicht nötig, daß ich lebe, wohl aber, daß ich meine Pflicht tue und für das Vaterland kämpfe, um es zu retten.“
―Friedrich II. der Große
Ἡ ἡλιακή, ἀπολλώνειος ἠρεμία πρέπει, λοιπόν, νὰ κατακτηθῇ μέσα ἀπὸ καὶ κατὰ τὸν Ἀγῶνα. Τότε μόνον θὰ ἔχουμε ὁλοκληρωθῆ ὡς Στρατιῶται, τέτοιοι ποὺ τὸ πρότυπό τους ἐσκιαγράφησεν ἀριστοτεχνικῶς ὁ μέγας Φρ. Σσίλλερ, στὸ γνωστὸ τραγοῦδι τῆς Κοινότητός μας:
Τ᾿ Οὐρανοῦ εἶν᾿ ὁ κλῆρος χαρᾶς τιμή,
χωρὶς ἀγκομάχη καὶ ψόγο,
…
Αὐτὸ τὸ δίστιχο καὶ συνοψίζει ὅλα τὰ προηγούμενα!
Συναγωνισταί, ἡ ἐποχή μας εἶναι ἄκρως εὐμετάβλητος καὶ εὐαίσθητος: ἡ Μάχη ΔΕΝ ἔχει ἀκόμη κριθῆ! Συντονισθῆτε καὶ ἀγωνισθῆτε, καμμία δικαιολογία δὲν ἔχει ἰσχὺν πρὸ τοῦ Ἀγῶνος!
Εὔχομαι δὲ κι ἐλπίζω πλέον συγκεκριμένως, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ, ἀπὸ τῆς ἐρχομένης Πέμπτης ν᾿ ἀρχἰσῃ νὰ καταρρέῃ ἀνεξελέγκτως τὸ ὀλέθριον διὰ τὴν Εὐρώπην Πορνεῖον ποὺ ὀνομάζεται “εὐρωπαϊκὴ ἕνωσις”, κατόπιν δὲ καὶ τὰ καλοβολεμένα πορνίδια τῆς σιωνιστικῆς/χρηματιστηριακῆς παγκοσμίου τυραννίας ποὺ ἀποκαλοῦνται “πολιτικοί”, δημοσιογράφοι, “διανοούμενοι” κ.ο.κ., διὰ τῆς βρεττανικῆς (ὁμοῦ μετὰ ἑκατομμυρίων “βρεττανῶν” ἀλλοφύλων…) ψήφου.
Συναγωνισταί, ἀνασκουμπωθῆτε κι ἀναθαρρήσατε!
ΔΙΑ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΦΩΣ!
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ