Τὸ κάτωθι κείμενον μᾶς ἀπεστάλη ὑπὸ ἀποδήμου ὁμογενοῦς συναγωνιστοῦ.
Τὴν ἄνοιξη τοῦ 2014, λίγους μῆνες ἀφότου αὐτοεξορίστηκα στὴν Ἰσλανδία, συνήθιζα νὰ πηγαίνω κάθε Σαββατοκύριακο στοὺς Einherjar, ἕναν σύλλογο ἀναπαραστάσεως μαχῶν Βίκινγκς, ὅπου μαζί τους ἐξασκούσα τὸ ἀγαπημένο μου χόμπι, τὴν σπαθασκία. Ἂν καὶ ἡ ἀναπαράσταση ἀνήκει στὴν θεατρικὴ σπαθασκία καὶ ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν μεσαιωνικὴ σπαθασκία στὴν ὁποία ἐξασκούμουν, ἦταν ὅ,τι πιὸ κοντινὸ στὸ ἀντικείμενό μου μποροῦσα νὰ βρῶ ἐκεῖνον τὸν καιρὸ στὸ Ῥέικιαβικ.
Περνούσα ἀρκετὲς ὧρες μαζὶ μὲ τὰ μέλη τῶν Einherjar, καὶ ὅταν τὸ ἐπέτρεπε ὁ καιρὸς κατεβαίναμε στὴν παραλία τοῦ Nauthólsvík ποὺ βρισκόταν σὲ κοντινὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸν χῶρο ὅπου στεγαζόταν ὁ σύλλογος καὶ προπονούμασταν στὴν ἀμμουδιά.
Ἕνα ἡλιόλουστο μεσημέρι τοῦ Μαΐου ὁ σύλλογος εἶχε ἀπαρτία μελῶν, ποὺ προσῆλθαν προκειμένου νὰ προετοιμασθοῦν γιὰ τὸ Viking Festival ποὺ διοργανώνει κάθε χρόνο ὁ Δῆμος τοῦ Ῥέικιαβικ. Ἔτσι, κατεβήκαμε στὴν παραλία τοῦ Nauthólsvík ὅπου διεξήχθη ἡ καθιερωμένη προπόνηση.
Ἡ ἐξάσκηση κράτησε πολλὲς ὧρες καὶ εἴχαμε ἀφοσιωθῆ στὴν προπόνηση. Ἡ κλαγγὴ τῶν σπαθιῶν καὶ οἱ κραυγὲς ἦταν ὁ μοναδικὸς ἦχος ποὺ ἀκουγόταν στὴν ἐρημικὴ αὐτὴ παραλία καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς προπονήσεως. Τὸ πάθος ἦταν τόσο μεγάλο, ποὺ δὲν παρατηρούσαμε τίποτα τριγύρω μας παρὰ μόνο ἤμασταν ἀφωσιωμένοι στὴ μάχη.
Μετὰ τὸ πέρας τῆς ἐξαντλητικῆς καὶ πολύωρης προπονήσεως καθήσαμε στὴν ἀμμουδιὰ νὰ ξεκουραστοῦμε. Λαχανιασμένοι ἀπὸ τὴν κούραση ἀλλὰ μὲ τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἐπιτυχοῦς προπονήσεως ζωγραφισμένη στὰ πρόσωπά μας, ᾿ξαποστάσαμε κι ἀρχίσαμε νὰ κουβεντιάζουμε.
Δὲν πέρασαν παρὰ λίγα δευτερόλεπτα ὥσπου νὰ διαπιστώσουμε κάτι τὸ ἐκπληκτικὸ νὰ λαμβάνη χώρα ἐκείνη τὴν στιγμὴ γύρω μας. Λίγα μέτρα μακρύτερα ἀπὸ ἐμᾶς, καθὼς καὶ στὸ ὕψωμα πλησίον τοῦ χῶρου ἐξασκήσεως, εἶχαν μαζευτῆ θαλασσοπούλια, κοράκια καὶ διαφόρων εἰδῶν σαρκοβόρα πουλιά. Χωρὶς ὑπερβολή, θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πῇ ὅτι ἦταν ἑκατοντάδες, ἂν ὄχι χιλιάδες. Κάθονταν καὶ σὰν νὰ παρακολουθοῦσαν τὴν προπόνησή μας. Εἴχαμε συνηθίσει νὰ βλέπουμε περαστικοὺς ποὺ σταματοῦσαν γιὰ νὰ μᾶς δοῦν, ἀλλὰ πρώτη φορὰ εἴδαμε πτηνὰ νὰ κάνουν τὸ ἴδιο.
Τὰ πουλιὰ δὲν ἦταν κάποιο σμῆνος ποὺ ἔτυχε νὰ ξαποστάσῃ στὸ μέρος ὅπου προπονούμασταν. Ἦταν διαφορετικὰ μεταξύ τους εἴδη ποὺ μᾶς κοίταζαν ὑπομονετικά, σὰν νὰ περίμεναν κάτι ἀπὸ ἐμᾶς. Δὲν ἦταν ἀπλῶς ἡ περιέργεια τῶν συμπαθητικῶν αὐτῶν ζώων ποὺ τὰ ὁδήγησε στὴν παρατήρηση τῆς μάχης… ἦταν κάτι περισσότερο. Ἦταν ἡ ἴδια τους ἡ φύση ποὺ ξυπνοῦσε τὰ ἀρχέγονα ἔνστικτά τους. Ἂν καὶ πέρασαν πολλὲς γενιὲς σαρκοφάγων πουλιῶν ποὺ δὲν ἀντίκρυσαν ποτὲ μάχη ἀνθρώπων, μέσα ἀπὸ τὸ συλλογικὸ ἀσυνείδητο καὶ τὴν μνήμη τῶν προγόνων τους ἄκουσαν τὶς κλαγγὲς τῶν σπαθιῶν καὶ ἔλαβαν θέση, ὥστε νὰ κατασπαράξουν νὰ νεκρὰ σώματα τῶν πολεμιστῶν μετὰ τὸ πέρας τῆς μάχης!
Ἦταν ἀνατριχιαστικὸ τὸ θέαμα ἀλλὰ συγχρόνως ἐκπληκτικό. Μείναμε ἔκθαμβοι ὅλοι μας. Διαπιστώσαμε πόσο εναρμονισμένο μὲ τὴν φύση ἦταν αὐτὸ ποὺ κάναμε – καὶ πόσον ἀφύσικοι εἶναι οἱ ὑπόλοιποι «εἰρηνιστὲς» ποὺ ζοῦν ἀνάμεσά μας. Πόσο ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς φύσεως εἶναι ὁ πόλεμος.
Αὐτὴ ἡ ἔλλειψη ἀνδρείας καὶ ἡ «καταδίκη τῆς βίας ἀπ’ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται» (φράση ἡ ὁποία ἀκούγεται συχνά ἀπὸ τὰ ΜΜΕ) ἔχει, ἐκ παραλλήλου πρὸς ὁλόκληρη δέσμη ἀναλόγων χειραγωγητικῶν ἐκφυλιστικῶν κατευθύνσεων, ὁδηγήσει τὸν ἄνδρα σὲ ἐκθηλυσμὸ καὶ τὴν φύση σὲ καταστροφή. Ἡ κουστουμαρισμένη μᾶζα τῶν γιάπηδων, ποὺ ἀναλίσκεται σὲ ξέφρενα πάρτυ καὶ κάθε εἴδους ὑλιστικὴ καὶ σαρκικὴ διασκέδαση, εἶναι καταδικασμένη νὰ ἀφανισθῆ – καὶ μαζί της θὰ συμπαρασύρη κάθε τὶ ζωντανὸ στὴ φύση.
Ὅσο καὶ ἂν τὸ προοδευτικὸ φιλελεύθερο σκυλολόι προσπαθεῖ νὰ ἀποκόψη τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες ἀπὸ τὴν φύση καὶ νὰ «ερμηνεύση» ως ὑπόθεση «κοινωνικῆς συμβάσεως/κατασκευῆς» τὸ φῦλο, ἡ φύση καὶ ἡ πραγματικότητα τοὺς διαψεύδουν παταγωδῶς. Ἡ ἀντιστροφὴ τῶν ῥόλων τοῦ κάθε φύλου καθὼς καὶ ἡ ἀποδοχὴ/κανονικοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας δὲν ἐμφανίζονται μόνο σὲ κοινωνικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ σὲ φυσικό. Βλέπουμε τὴν ἀνδρικὴ γονιμότητα καὶ τὰ ποσοστὰ τεστοστερόνης στὸν σύγχρονο ἄντρα νὰ μειώνονται παραλλήλως πρὸς τὴν αὔξηση τοῦ ποσοστοῦ τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τὸ ἴδιο παρατηρεῖται (ἐκφυλισμὸς) ὄχι μόνο στὸ ἀνθρώπινο εἶδος ἀλλὰ στὸ ὅλον οἰκοσύστημα, ὅταν τοῦτο ἐκτίθεται στὴν μέσῳ τοῦ ἀνθρωπίνου παράγοντος ἐπιβεβλημένη μόλυνση, τοξίνωση καί, ἐν γένει, οἰκολογικὴ καταστροφή.
Σὲ μία μελέτη τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κολοράντο σχετικὰ μὲ τὴν μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς πέστροφας στὸν χείμαρο Boulder Creek κοντὰ στὴν πόλη τοῦ Ντένβερ διαπιστώθηκε τὸ ἑξῆς σοκαριστικό: Σὲ τυχαῖο δεῖγμα ἀπὸ 123 πέστροφες, οἱ 101 ἦταν θηλυκές, μόλις 12 ἀρσενικὲς καὶ 10 πέστροφες ἦταν ἑρμαφρόδιτες. Καθόλου τυχαῖο δὲν εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πόλη τοῦ Ντένβερ εἶναι μία ἔντονα βιομηχανικὴ περιοχή, τὰ τοξικὰ λύματα τῆς ὁποίας περιέχουν οἰστρογόνα, στεροειδεῖς ὁρμόνες καὶ πλαστικὲς οὐσίες, ἐγνωσμένης ἐκθηλυντικῆς δράσεως, καὶ τὰ ὁποῖα ἔχουν μολύνει τὰ γύρω ἀπὸ τὴν πόλη ὕδατα. Ἡ ἴδια αὔξηση τοῦ θηλυκοῦ πληθυσμοῦ παρατηρεῖται σὲ ὅλες τὶς περιοχὲς μὲ ἔντονα περιβαλλοντικὰ προβλήματα (π.χ. ἀπὸ ἐντομοκτόνα) καὶ οἰκολογικὲς καταστροφές.
Στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες δὲν εἶναι μόνο ἡ μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος ποὺ δρᾶ ἀρνητικὰ στὴν ἀρρενωπότητα ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχικὴ/πνευματικὴ παρακμή. Ὅταν γιὰ παράδειγμα ὁ Ἄνδρας, ἀντὶ νὰ πολεμᾶ ὅπως τοῦ ἐπιβάλλει ἡ ἴδια του ἡ φύση, ἀσχολῆται μὲ τὸν καλλωπισμό του, τὰ ῥοῦχα καὶ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὰ «δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων», λικνίζεται δὲ σὲ θηλυπρεπεῖς ῥυθμοὺς θηλυπρεπῶν ἀκουσμάτων κ.ο.κ., τότε εἶναι λογικὸ τὰ ἀνδρικά του χαρακτηριστικὰ καί, συναφῶς, τὰ ἐπίπεδα τεστοστερόνης του νὰ ὑποβαθμίζωνται. Σὲ μία κοινωνία ὅπου οἱ ὁμοφυλόφιλοι χαίρουν τῆς ἴδιας (ἢ καὶ καλλίτερης) ἀντιμετωπίσεως μὲ τοὺς οἰκογενειάρχες, ὅταν τὰ «δικαιώματα» τῶν LGBT διδάσκωνται στὰ σχολεία, καταλαβαίνει κανεὶς ὅτι ἡ σήψη τῆς κοινωνίας εἶναι βαρύτερη ἀπὸ ὁποιανδήποτε τοξικὴ οὐσία.
Εἶναι λοιπὸν ἡ ἴδια ἡ δημοκρατία καὶ ἡ συναφής της ἐκφυλιστικὴ ὑποκουλτούρα ποὺ ἀντιβαίνει στὴν φύση και δημιουργεῖ αὐτὰ τὰ ἀγνώστου φύλου ὑβρίδια. Καὶ γιὰ ὅσο καιρὸ ἐπικρατεῖ ἡ δημοκρατία, τόσο ἡ θηλυκοποίηση τοῦ ἀνδρός θὰ ἐπιταχύνεται. Ὁ μοναδικὸς τρόπος νὰ σταματήση αὐτὴ ἡ καταστροφὴ εἶναι νὰ πάψη ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος νὰ θεωρῆ τὸ εἶδός του ὡς κοινωνικὴ πρωτοτυπία ποὺ ὑπάρχει σὲ μία παράλληλη πραγματικότητα ἐκτὸς τῆς Φύσεως καὶ νὰ ἐπανεναρμονισθῆ μὲ τὴ φύση του.
Δ. Τ.
25 Φεβρουαρίου 2017