Προχθὲς ἀνηρτήσαμεν δημοσίευμα ἰδεολογικοῦ περιεχομένου ἐξ ἀφορμῆς συγκεκριμένου περιστατικοῦ ἐν τῇ «πολυπολιτισμοπλήκτῳ» Σουηδίᾳ (https://www.armahellas.com/?p=21487)· κατὰ δὲ τρομερὰν σύμπτωσιν τῇ ἑπομένῃ ἀκριβῶς, δηλαδὴ χθὲς (7ην Ἀπρ. 2017), ἐσημειώθη ἡ σφοδρωτάτη ἀραβικὴ ἐπίθεσις διὰ φορτηγοῦ κατὰ μισητοῦ των πλήθους λευκῶν εἰς τὸ κέντρον τῆς Στοκχόλμης (Drottninggatan).
Ἡ Σύγχυσις, αἱ εἰκονικότητες καὶ ἡ “εὐτυχία” τοῦ ἐφημέρου ἐγωπαθοῦς ἀτόμου.
Καθὼς λοιπὸν ἡ Εὐρώπη καθημερινῶς σύρεται ἑκοῦσα-ἄκουσα εἰς κατάστασιν πλέον καὶ ἀνοικτοῦ ἐναντίον της φυλετικοῦ πολέμου, μὲ τὸ σύνολον τῶν κατεστημένων δυνάμεων καὶ ἐξουσιῶν («Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσις», πολιτικοί, Πανεπιστήμια καὶ σχολεῖα, ΜΜΕ-δημοσιογράφοι, «διανόησις» καὶ συναφὴς νομενκλατούρα, ἐκκλησίαι κ.ο.κ.) νὰ εἶναι ὁλοψύχως καὶ ἀπροκαλύπτως στρατευμέναι εἰς τὴν πλευρὰν τῶν Ἐχθρῶν μας, ἐφησυχάζοντας καὶ παραπλανώντας αἰσχρῶς, ἐν ὅσῳ ἐν ταὐτῷ ἐξακολουθοῦν νὰ παριστάνουν ἡγεσίας τοῦ ἔτι μακαρίως ὑπνώττοντος καὶ ὀνειροβατοῦντος Ἀρίου εὐρωπαίου, ἡ (ἐξόχως κατεπείγουσα!) ἀφύπνισις τοῦ τελευταίου δυσχεραίνεται, ἀκόμη καὶ ὑπὸ τὸ ὁσημέραι ῥαγδαίως ἐπιδεινούμενον βάρος τῆς ἀκατασχέτου πλέον φοβερᾶς «πολυπολιτισμικῆς» πραγματικότητος, οὐ μόνον δ᾿ ἐκ τῆς προϊούσης του ψυχονοητικῆς ἀλλοιώσεως, συσκοτίσεως, συγχύσεως, κατακερματισμοῦ καὶ ἐπιβαρύνσεως μὲ πλεῖστα ἰδεοληπτικὰ λύματα καὶ ἀπορρίμματα, προλαμβάνοντα τὴν ἔστω καὶ στοιχειωδῶς ἐλευθέραν του λειτουργίαν, νόησιν, ἔκφρασιν, δρᾶσιν – ἀλλ᾿ εἰδικώτερον ἐξ ἑνὸς συγκεκριμένου του ἐπικτήτου νοσηροῦ γνωρίσματος:
Ἤτοι τοῦ νοσηροῦ του, σεληνιακῆς ὑφῆς, ἐγωπαθοῦς ἀτομισμοῦ, καθὼς ἔχει ἀποκόψει τὸν ὀργανικὸν καὶ ψυχικόν του φυσικὸν δεσμὸν πρὸς τὴν ἐθνοφυλετικὴν Κοινότητα. Ὁ ὁρίζων τοῦ οὕτω κατακερματισμένου ἀτόμου συρρικνοῦται εἰς ἕνα πομφολυγῶδες «ἐδῶ καὶ τώρα» τῆς κάθε κατωτέρας μορφῆς ἱκανοποιήσεως τῆς ἀνεξελέγκτου ἀδηφαγίας καὶ τῆς ἀκορέστου ἡδονολατρείας του, χωρὶς κανένα βάθος καὶ προοπτικήν, εἴτε ὑπὸ ψυχοφυσιολογικὴν εἴτε ὑπὸ μεταφυσικὴν εἴτε ὑπὸ ἱστορικὴν θεώρησιν. Τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Εἴδους, τῆς Κοινότητος, τῆς Παραδόσεως πλέον ἐξασθενοῦν κρισίμως, ἀπισχναίνονται, ἀτροφοῦν, καθὼς εἰς τὴν θέσιν τοῦ φύσει ἐκβλαστητέου ἐκφύονται παρασιτικῶς βρῦα, σαπρόφυτα, εἰκονικότητες· αἱ δὲ φιλοδοξίαι, ἀποκεκομμέναι ἐκ τῆς ὀργανικῶς ὡρισμένης κοσμικῆς των λειτουργίας, καταντοῦν ἐγωπαθεῖς λοξότητες, μᾶλλον τείνουσαι εἰς ἐκδηλώσεις σοβαρῶν ἐσωτερικῶν ἀνισορροπιῶν καὶ νοσηροτήτων: Τὸ ἀγόρι δὲν ὀνειρεύεται πιὰ νὰ γίνῃ ἥρως ἢ ἄξιος ἀγωνιστὴς τῆς Κοινότητος, τοῦ Ἔθνους, ἀντάξιος τῶν ἀρίστων προγόνων του ἀλλὰ διάσημος ποδοσφαιριστὴς τῆς Barcelona ἢ καί, πολὺ χειρότερον, ἐπὶ σκηνῆς λικνιζόμενος μοντέρνος ἀηδός, ἡ δὲ κορασίς, περιφρονοῦσα τὸν «ἄσημον» ῥόλον τῆς μητρὸς καὶ τῆς γιαγιᾶς της ὡς ἀξίων μητέρων καὶ συντρόφων ἀξίων ἀνδρῶν, ὀνειρεύεται πλέον νὰ καταχειροκροτῆται ὡς «στὰρ» ἐπὶ σκηνῆς, κενὴ μὲν περιεχομένου καὶ ἰδανικῶν ὅμως παραφουσκωμένη μὲ τὴν τόσον πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν της ἐπίζηλον χαρακτηριστικὴν ἐπίχρυσον «γκλαμουριάν», ὡς ἰδεῶδες ἄλλως τε ἀποτελοῦσαν διακριτικὸν γνώρισμα τῶν μοντέρνων δεσποινίδων καὶ δεσποιναρίων παντὸς φύλου καὶ γένους… Κι ἂν ὅμως ἀκόμη δὲν στοχεύῃ τόσον «ὑψηλά», ὅπου τὰ εἰσαγωγικὰ βεβαίως τίθενται διότι τὸ ἀληθὲς ὕψος παραδοσιακῶς χαρακτηρίζει μίαν παντελῶς πρὸς ὅλα τὰ τοιαῦτα φούμαρα ξένην, συγκεκριμένως μίαν κατακόρυφον διάστασιν, πάντως ὁ μοντέρνος ἄνθρωπος ἔχει πλέον στόχους ἀποκεκομμένους ἐκ τῆς Κοινότητος, τῆς Φυλῆς του, τοῦ Κόσμου – κατ᾿ οὐσίαν δ᾿ ἐκ τοῦ ἰδίου του ἑαυτοῦ· στόχους μάλιστα ἐνίοτε συνοψιζομένους ὑπὸ μίαν κατὰ τὴν ἔννοιαν νεολογιστικὴν λέξιν, τῆς ὁποίας τὸ ἀκριβὲς σύγχρονον νόημα εἶναι μόνον προσιτὸν ὑπὸ τὸ πρῖσμα τοῦ ἐσωτερικοῦ κατακερματισμοῦ καὶ ἐρημώσεως ἐποχῶν ἀπολύτου Παρακμῆς: ἀτομικὴ «εὐτυχία»!
Λέξις κατ᾿ οὐσίαν ἀντίθετος τῆς ἀρχαίας ἐννοίας τῆς «εὐδαιμονίας» (εὐ + δαίμων=θεός), περὶ ἧς ὁ Θουκυδίδης γράφει «εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον», ἤτοι τὸ αὐθεντικῶς πηγαῖον, ὡραῖον (:ὥριμον), οἰκεῖον, παντὶ ἐξωγενεῖ τρόπῳ ἀβίαστον, ἄρα ἐγγενῶς τοῦ ἰδίου Εἴδους. Ἀπεναντίας ἡ «εὐτυχία» τῶν συγχρόνων βρίθει τεχνητῶν καὶ ψευδῶν ὑποκαταστάτων κουλτούρας, πλαστικῶν προσποιητῶν συναισθημάτων, ψευδοφωνῶν, ψευδορόλων καὶ ψευδῶν περσονῶν, μετ᾿ ἀνουσίων «ἐπιτυχιῶν» μὴ ἀντιστοιχουσῶν εἰς οἱανδήποτε ἀληθῆ ἐσωτερικὴν μάχην καὶ νίκην: Μία «εὐτυχία» ἐξ ὑπαρχῆς ἀποτελοῦσα ἀπατηλὴν εἰκονικότητα, μίαν ἀπαστράπτουσαν αὐταπάτην, ἄνευ μὲν ἐσωτερικῶν ἐρεισμάτων, ἐπιζητοῦσαν ὅμως ἀντ᾿ ἐκείνων ἐξωτερικὰ στηρίγματα καὶ «δεκανίκια» εἰς τὴν ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀνάκλασιν τῆς ψευδοῦς φαινομενικῆς ἐκλαμπρότητος, ὡς ἀνακυκλουμένου ἀνουσίου ψυχροῦ ἀντικατοπτρισμοῦ, ἡ μόνη («δῆθεν», πάντοτε) «δικαίωσις» τοῦ ὁποίου εἶναι δυνατὴ ἀκριβῶς εἰς τὴν ἔξωθεν ἐπιβεβαίωσιν, διὰ τοῦ ποσοτικοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἀντανακλάσεων καὶ τῆς συναφοῦς βομβώδους συρροῆς τῶν «μυιῶν τῆς πλατείας» τοῦ Ζαρατούστρα… Πλέον δὲν ἐπιζητοῦνται οὔτε κἂν ἀναγνωρίζονται αἱ ποιότητες τοῦ ἀρίστου ἀλλ᾿ ἐξιδανικεύεται ἡ ματαιόδοξος θηλυκὴ κουφότης καὶ ἔξωθεν αὐτοταυτοποίησις τοῦ πλήθους – πλήθους κατὰ τὸ τελικόν του, μάλιστα, πεζοδρομιακὸν κατάντημα, ἀναδεικνυομένης πλέον τῆς πλήρους ἐσωτερικῆς δῃώσεως κι ἐρημώσεως τῆς Δημοκρατίας εἰς ἀδηφάγον πλαίσιον, ὅπου τὰ πάντα περικλείονται κι ἐντὸς ταύτης ἀναποδράστως ἐκτυλίσσονται, χωρὶς δυνατότητα διαφυγῆς ἐκ τοῦ πανισχύρου βαρυτικοῦ πεδίου τοσαύτης μαζικῆς ἐντροπιακῆς καθιζήσεως – συμπεριλαμβανομένων μάλιστα καὶ τῶν πλείστων τῶν ἐπικαλουμένων ἀντιδημοκρατικὰ ἢ καὶ ἀριστοκρατικὰ ἰδεώδη, ἐφ᾿ ὅσον πάντως καὶ οὗτοι ἐκφύονται κατὰ τὴν αὐτὴν ἐσωτερικὴν ἀνουσιότητα, προβαίνοντες ἐκκέντρως καὶ ἄνευ πραγματικῆς ἀντιστοίχου οὐσίας.
Ἐδῶ πλέον ἰσχύει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον τοῦ θυμοσόφου ῥητοῦ «ὅ,τι γυαλίζει δὲν εἶναι καὶ χρυσάφι», καθὼς πλέον τὸ ζητούμενον καθόλου δὲν εἶναί τι ἀντιστοιχοῦν εἰς αὐθεντικὸν χρυσόν, ὅπως αὐτὸς ἐπὶ παραδείγματι συμβολικῶς ἀντιστοιχεῖ (ὡς σύμβολον κεντρικῆς ἡλιακότητος) εἰς ψυχοφυσιολογικὴν μετουσίωσιν καὶ ἀνωτέραν πνευματικότητα κατὰ τὴν ἀλχημικὴν παράδοσιν ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν παραδοσιακὴν ποιοτικὴν διαβάθμισιν τῶν διαδοχικῶν μεγάλων Ἐποχῶν, ἐκπεφρασμένων τόσον κατὰ τὴν ἀρχαϊκὴν παράδοσιν τῶν Ἰνδοαρίων ὅσον καὶ παρὰ τοῖς ἀρχαίοις Ἕλλησι (Ἡσίοδος, Πλάτων), ἀλλὰ διώκεται (δηλ. ζητεῖται) μᾶλλον ἡ «γυαλάδα» καθ᾿ ἑαυτή, καθὼς ἡ Σκοτεινὴ Ἐποχή μας τὴν καθιστᾷ λατρευτικὸν εἴδωλον ἐν μιᾷ θλιβερᾷ καθολικῇ σεληνιακῇ ὑποκουλτούρᾳ τῆς ἀντανακλαστικότητος, τοῦ φαίνεσθαι, τῆς προσμετρήσεως «ἀξίας» διὰ τῶν ἀγελαίων «likes» τοῦ facebook ἢ ἀντιστοίχων ἀγελαίων ἀναδείξεων, ὅπου ἡ πλήρης ἀποσάχλωσις τοῦ νεογραικύλου αἴφνης ἀναισχύντως διεκδικεῖ θετικὸν πρόσημον καὶ πρωτοκαθεδρίαν ἀντὶ ἁπλῶς νὰ στριμώχνεται εἰς τὰ παρασκήνια, ὁ δὲ κάθε ἡμίβλαξ δοκησίσοφος καθίσταται πλέον «προσωπικότης», ἐξ ἴσου εἰκονικὴ συνήθως κατ᾿ οὐσίαν εἴτε πρόκειται περὶ ἐπωνύμων «(δι)ασημοτήτων» εἴτε περὶ διαδικτυακῶν «περσονῶν»: Ἀφοῦ ἀκόμη καὶ αἱ ἐπώνυμοι (δι)άσημοι προσωπικότητες συνηθέστατα στεροῦνται πάσης οὐσίας, ἐπικαλύπτουσαι τὸ κενὸν ἢ καὶ τὴν ἄμεσον ἐσωτερικήν των (συχνότατα καὶ ἐξωτερικῶς ὁρατήν…) ἀποκρουστικότητα διὰ μιᾶς εἰκονικῆς, πάλιν, προβολῆς ἐφ᾿ ἑαυτῶν δίκην κελύφων τίτλων, ἰδεολογημάτων καὶ ὀνομάτων ποὺ κάποτε μὲν εἶχον ἀληθῆ ἀξίαν, ἐπ᾿ αὐτῶν ἐκείνων ὅμως προβαλλόμενα μεταλλάσσονται, ἔστω καὶ ἀνεπαισθήτως (:πρᾶγμα … «οὐσιῶδες» διὰ τὴν «εὔρυθμον» λειτουργίαν τῆς δημοκρατικῆς ἀνωμαλίας καὶ ἀνουσιότητος!) διὰ τοὺς πλαστικοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ἀγέλης, εἰς κενὰ κελύφη ἢ καὶ εἰς τὰ ἀντίθετά των ἀκόμη, διὰ τῆς σηπτικῆς των μεταλλοιώσεως!
Ἡ γλῶσσα κάθε ἐποχῆς ἀντικατοπτρίζει καὶ τὴν ὑπαρξιακὴν στάθμην της· ἡ ἔννοια λοιπὸν τῆς ἐν λόγῳ «εὐτυχίας», ὡς ἐξόχως ἀντανακλαστική, σεληνιακή, εἶναι φύσει θηλυκή, ἐκφράζεται συνεπῶς ἄριστα ὑπὸ τῆς συγχρόνου γυναικείας γλώσσης. Ἐν σχέσει πρὸς τοῦτο εἶναι ἀποκαλυπτικὴ ἡ συνήθης φρασεολογία γυναικῶν, ποὺ θέλουν νὰ ἐρωτήσουν φίλας των – τὶ ἄλλο; Φυσικὰ ἐὰν εἶναι εὐτυχισμένες – ὅμως ὄχι, τὸ κόβουν ἀκόμη πιὸ λιανά, καθὼς συνηθίζουν νὰ ἐρωτοῦν: «Περνᾷς καλά;» ΟΧΙ πλέον «εἶσαι καλά;» – ποιὸς δίνει πιὰ δεκάρα γιὰ τὸ εἶναι!
Εἰκὼν ἀρίστη τῆς ἀντιθέσεως τῆς παραδοσιακῆς ἀρίας γυναικὸς πρὸς τὰ μοντέρνα ξεπλυμένα ἀντίγραφά των λαμβάνεται δίκην ἀκτινογραφημάτων διὰ συγκρίσεως τῶν ἀντιστοίχων τύπων ὅταν τραγουδοῦν: Ἡ τοιαύτη δὲ σύγκρισις εἶναι τόσον συντριπτική, ὥστε ἡ λέξις «τραγῳδία» δὲν ἐπαρκεῖ διὰ νὰ χαρακτηρίσῃ τὴν διαφαινομένην καὶ ἐντὸς ἱστορικῶς ἐλαχίστου χρόνου ἐπισυμβᾶσαν ὁλικὴν κατακρήμνισιν τοῦ ὄντος. Ἐνθυμοῦμαι ἐκ τοῦ οἰκείου μου περιβάλλοντος τὴν γιαγιὰν Κώσταιναν, ἐπὶ παραδείγματι – μίαν ἀρχετυπικὴν μορφὴν Τζαβέλλαινας ἥτις, χηρεύσασα νεωτάτη κατὰ τὸν συμμοριτοπόλεμον, ἠγωνίζετο πασχίζουσα ν᾿ ἀναθρέψῃ τὰ τρία τέκνα της εἰς πτωχὸν χωρίον ἐπὶ μιᾶς ἀποτόμου κλιτύος τῶν νοτιοανατολικῶν Ἀγράφων… Ἡ ματιά της ἀντεκατόπτριζε τὰς ποιότητας ἐκείνας καὶ τὸν τύπον Ἑλληνίδος, τὸν ὁποῖον ἡ λαϊκή μας παράδοσις συνώψισε διὰ τοῦ ὅρου «γερακίνα», τὸ δὲ τραγούδισμά της ἀντιστοίχως ἀπήχει γνησίως καὶ αὐθεντικῶς τὰ βάθη αἰώνων καὶ γενεῶν ἀπροσμετρήτων, ἐπὶ τῶν ὁποίων ὡς δένδρον φυσικὸν καὶ φύσει ἀνωτρόπον, ὅπως περιέγραψε καὶ ὁ θεῖος Πλάτων (φυτὰ οὐράνια), ἡ ἀρχετυπικὴ ἐκείνη Κώσταινα ἐξεβλάστησε κι ἐκαρποφόρησε! Ἀκούω ἐνίοτε ἀκόμη καὶ συγχρόνους δημοτικὰς χορῳδίας κορασίδων – ὅμως σχεδὸν πάντοτε κάθε σύγκρισις πρὸς παραδοσιακὰς γυναῖκας προηγουμένων γενεῶν εἶναι τοὐλάχιστον ὀδυνηρά! Εἶναι δὲ ὄχι ἡ ἐλλιπὴς μουσικοτεχνική των ὠδικὴ κατάρτισις τὸ μειονέκτημα – ὄχι, εἶναι κάτι ἀπείρως βαθύτερον καὶ οὐσιαστικώτερον: Εἶναι ἡ ἀποψεύδισις τοῦ ὄντος ποὺ ἀποψευδίζει καὶ τὰς φωνὰς καὶ τὰς ψυχὰς καὶ τὸν βίον τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου!
Ἂν δὲ ἔλθωμεν εἰς τοὺς ἄνδρας, ἐκεῖ ἡ σύγκρισις εἶναι πολὺ ὀδυνηρωτέρα…
Ὅμως αἱ ῥίζαι τοῦ καταντήματος τούτου δὲν εἶναι καθόλου πρόσφατοι! Ἤδη κατὰ τὸ μεταφυσικὸν ἐπίπεδον, ἔνθαπερ καὶ τὸ πλαίσιον ἀναφορᾶς τῆς «εὐδαιμονίας» τῶν ἀρχαίων, ἐπισυνέβη ὁ πλέον βάρβαρος ἐκχυδαϊσμὸς καὶ τῆς «εὐδαιμονίας» ἀλλὰ καὶ τῆς «μεταφυσικῆς» γενικώτερον διὰ τῆς διεισδύσεως χυδαίων χονδροειδῶν ὑποκαταστάτων της.
Ἤτοι, διὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ ὄχι ἁπλῶς ἀνῃρέθη τὸ κοσμικὸν καὶ ἐσωτερικὸν βάθρον τῆς ἀληθοῦς εὐδαιμονίας ὡς ἐλευθερίας, αὐτοαναμνήσεως, αὐτοπραγματώσεως μετ᾿ οὐσιαστικοῦ, ἁπτοῦ ὑποβάθρου καὶ μετὰ φυλετικῶς καθωρισμένου ὀλυμπίου προσήμου, ἀλλ᾿ ἐξετοπίσθη ὑπὸ μιᾶς τῷ Κόσμῳ ῥιζικῶς ἐχθρικῆς «μεταφυσικῆς» μικρότητος καὶ ποταπῆς ἰδιοτελείας ἐπεκτεινομένης ἐπ᾿ ἄπειρον, δυνάμει τῆς φοβερᾶς ἐκδικητικῆς παντοδυναμίας τοῦ ἐξωκόσμου καὶ ἀντικόσμου αὐθέντου Ἰαχβέ, ὅστις ἀκριβῶς πρόκειται ν᾿ ἀνταμείψῃ διὰ τῆς μικρᾶς-μικρᾶς καὶ καταπτύστου καθὼς καὶ ἡ ψυχή του, ὅπως ἔλεγεν ὁ Καρυωτάκης, «εὐτυχίας» τοῦ ἀγελαίου «καλοῦ προβάτου», ποὺ πλέον τίθεται ὡς ψευδομεταφυσικὴ προοπτική: Καὶ ἀφοῦ «οἱ ἔσχατοι ἔσονται πρῶτοι», ὁ κατὰ τῶν ἰσχυρῶν καὶ τῶν μὴ πτωχῶν τῷ πνεύματι «ἱερὸς» ἰουδαιομπολσεβικικὸς ἀρχέγονος φθόνος τῶν προλεταρίων μεταλλάσσεται εἰς «εὐσεβῆ» προσδοκίαν χθαμαλῆς ἀτομικῆς ἀνταμοιβῆς – καὶ οὕτω καθ᾿ ἑξῆς, ἂς μὴ ἐπεκτείνω ἐδῶ τὴν ἀνάλυσιν. Ἂς μὴ σπεύσουν κάποιοι «θεολογίζοντες» ν᾿ ἀντιτάξουν πὼς ὑπάρχει βαθυτέρα οὐσία καὶ ἀνώτερον περιεχόμενον: Γνωρίζω καλῶς ὅτι ἐπίσης ὑπάρχει, ὑπάρχει ὅμως ὡς δανεικὸν χρυσοποίκιλμα ἀρίας ὀντολογίας ἐπὶ ἑνὸς χονδροειδοῦς πρωτοσημιτικοῦ καμβᾶ!
Ὁ ἐκτροχιασμὸς εἶχε μὲν ἀρχίσει ἐνωρίτερον, πρὸ τῆς ὑπὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ βιαίας διαβρωτικῆς ἐπιθέσεως τῆς ταφόπλακας, συνεπείᾳ ἐπιμειξιῶν καὶ ἐντροπιακῆς ἐνελίξεως, οὐχ ἧσσον δὲ καὶ τῆς δημοκρατικῆς φρενοβλαβείας – τὴν ὁποίαν ΟΥΔΕΙΣ τῶν ἀρχαίων στοχαστῶν καὶ φιλοσόφων ὑπεστήριξε – ὅμως διὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ βλάβη ἔλαβε χαρακτῆρα ῥιζικὸν καὶ ἀνεπίστρεπτον, δυνάμει τῆς ἐπακολουθησάσης τρομοκρατίας καὶ τῶν ἀπηνῶν διωγμῶν τῶν Χριστιανῶν – γενικὴ ὑποκειμενική ἐδῶ νοητέα, ὄχι ἀντικειμενική!!! Οἱ Χριστιανοὶ ἐξαπέλυσαν τοὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν Ἐθνικῶν/Ἑλλήνων, δὲν τοὺς ὑπέστησαν (δυστυχῶς!!!), καθὼς ἐπὶ αἰῶνας τώρα μινυρίζονται, πιστοὶ εἰς τὴν ἰουδαϊκήν των παρακαταθήκην ἐλεεινότητος! (ἐνδεικτικῶς βλ. π.χ. http://parganews.com/%CE%B7-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/).
Ἡ κατολίσθησις βεβαίως ἐξηκολούθησεν ἀκάθεκτος. Ἀπὸ τῆς θεανθρώπου βασιλείας τῶν μυθικῶν ἀρχαϊκῶν βασιλέων καὶ τῶν ἱερῶν τους βασιλείων-κρατῶν, κατήντησεν ἡ πνευματικῶς ἀδιαπέραστος ὀρθολογικὴ προτεσταντικὴ χρησιμοθηρία εἰς νομικὰ κατασκευάσματα ὅπως τοῦ “κοινωνικοῦ συμβολαίου” τοῦ Ρουσώ, ὑποβαθμίσαντος τὸ ἱερὸν Κράτος εἰς ξηρὰν ὠφελιμιστικότητα, ἀμοιβαίως ὠφέλιμον συμβόλαιον χωρὶς καμμίαν οὐσίαν, καμμίαν εὐρυτέραν ἱστορικήν, πνευματικήν, εὐγονικὴν κ.λπ. ἀνησυχίαν ἢ ἔγνοιαν, βολικώτατα διὰ τὸν τότε ἀναδυόμενον ἐξητομισμένον καὶ ὑλιστικῶς ἐγωπαθῆ ἀστόν, ἀφοῦ ἄλλως τε τοιαῦται ὑπερατομικαὶ μέριμναι κατ᾿ ἀρχὴν δὲν ἐγγίζουν τὸν μαλθακὸν ἀστὸν καλοπερασάκια ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, θὰ ἠπείλουν τὰς σιελορὸζ ἀμερίμνους (φαινομενικῶς καὶ ὑποκριτικῶς!) πομφόλυγας τῆς “εὐτυχίας” του!
Ἔτσι καὶ σήμερον, ἐνῷ ἀκριβῶς ἐκ θεμελίων ἀπειλοῦνται αἱ εὐρωπαϊκαὶ Πατρίδες καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ εἶδος τοῦ λευκοῦ ἀνθρώπου, ἐντὸς μάλιστα τῆς ἰδίας του κοιτίδος, κυρία μέριμνα καὶ ἐπιδίωξις τοῦ συγχρόνου ψυχονοητικῶς ηὐνουχισμένου ἀνάνδρου πολίτου τῶν θνησιγενῶν καὶ προδοτικῶν δημοκρατικῶν καθεστώτων εἶναι τὸ πῶς νὰ «κλειστοῦν στὸ καβοῦκί τους» καί … «νὰ περνοῦν καλά»!!!
Ἐξ αὐτῆς τῆς στάθμης καὶ καταστάσεως τῆς ἐλλιποβαροῦς καὶ ἀδιαφανοῦς θλιβερᾶς ὀντότητος εἰς τὴν ὁποίαν ὁ μοντέρνος ἄνθρωπος κατήντησε προκύπτει καί, εἰδικώτερον, τὸ γνωστὸν σύμπτωμα τῆς ἐπιλεκτικῆς ὁράσεως καὶ τοῦ στρουθοκαμηλισμοῦ του. Καθὼς δὲ ὑποσυνειδήτως ὁ σύγχρονος μικρανθρωπᾶκος ὁπωσδήποτε διαισθάνεται αὐτὸ ποὺ ἐπ᾿ οὐδενὶ δὲν θὰ εἶχέν ποτε τὸ θάρρος νὰ παραδεχθῇ, ὅτι δηλαδὴ (σχεδόν…) μονίμως κινεῖται ἐπὶ πλανερᾶς κρούστας αὐταπατῶν, δυνάμει καὶ μιᾶς κατὰ τὸ δυνατὸν θερμοκηπιακοῦ τύπου ἀπομονώσεως ἐκ τῆς περικλειούσης πραγματικότητος καὶ τῆς ὑποκειμένης ἀληθείας, ὅποιος καὶ ὅ,τι τοῦ ὑποδεικνύει κάτι πρὸς τὴν κατεύθυνσιν ἐκείνων τῶν ἀληθειῶν, ποὺ τόσον ἐπιμελῶς παραβλέπει, ἀπειλεῖ ὄχι μόνον τὴν «εὐτυχίαν» του – ἀλλὰ καὶ τὴν ὑποκριτικήν του (καὶ διὰ τὴν κούφιαν του τεχνητὴν αὐτοεκτίμησιν τόσον οὐσιώδη) ἀνθρωπιστικὴν ἢ καθολικὴν ἢ πουριτανοκαλβινικὴν ἢ καὶ νεο-ορθόδοξον “ἁγιότητα”, καταλυτικῶς πρόμαχον καὶ τῆς νῦν τρεχούσης των Προδοσίας!
Σημαντικὴ καὶ συναφὴς πρὸς τὰ ἀνωτέρω καὶ ἡ ἐπὶ τῆς ψυχολογίας τοῦ Καπιταλισμοῦ μνημειώδης μελέτη τοῦ (((Max Weber))), “Die protestantische Ethik und der ‘Geist’ des Kapitalismus”.
Κλείνω δὲ τὴν ἑνότητα ταύτην παραπέμπων εἰς μίαν ἔξοχον ὁμιλίαν, ἀναφερομένην ἀκριβῶς εἰς τὸ θέμα τοῦτο, ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Δόκτορος William Pierce, https://www.youtube.com/watch?v=cOi9WYPM-4o, («The Aryans᾿ Higher Mission on Earth»), διὰ τοὺς κατανοοῦντας τὴν ἀγγλικήν.
Ὁ «Ἰὸς» καὶ οἱ ἰοβόλοι ὄφεις τῆς «Ἐφημερίδος τῶν Συντακτῶν»…
Καὶ «αἴφνης» μᾶς «ἀνεκάλυψαν» οἱ «κύριοι» ἐμπαθέστατοι καὶ ἰοβόλοι πράκτορες τοῦ πλήρους ἀπεθνισμοῦ καὶ ἀφελληνισμοῦ μας (http://www.efsyn.gr/arthro/den-mas-eftane-i-hrysi-aygi-vgike-pagania-kai-arma)…
Θὰ ἤθελαν πολὺ οἱ «κύριοι» αὐτοὶ νὰ ἦτο τὸ ΑΡΜΑ, καθὼς περίπου ἐκεῖ ὑπαινίσσονται, μία κάπως διαφορετικὴ ἢ «σκληροπυρηνικὴ» ἐκδοχὴ τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς». Παρ᾿ ὅλην δὲ τὴν δογματικὴν νοσηρὰν στραβωμάραν τους δὲν ἔχω τὴν παραμικρὰν ἀμφιβολίαν ὅτι γνωρίζουν ἄριστα τὴν χαώδη μας ποιοτικὴν καὶ οὐσιαστικὴν διαφοράν. Παρ᾿ ὅτι δὲ καθόλου δὲν μοῦ εἶναι εὐχάριστον νὰ ἀσχολοῦμαι εἴτε μὲ τὸ μαφιακὸν ἐξάμβλωμα τῆς «Χ.Α.» εἴτε, πολὺ περισσότερον, μὲ τὸν βορβορώδη νονόν της, ἡ δὲ περὶ τούτων γνώμη μου εἶναι ἤδη γνωστή, ἀναγκάζομαι ὅμως νὰ πληροφορήσω καὶ ξεκαθαρίσω ἐδῶ ὡρισμένα πράγματα πρὸς τοὺς ποικίλους συστημικοὺς «ἰούς» – ἀλλὰ καὶ πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν.
Οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἀκριβῶς, ὅπως καὶ τὸ Σύστημα ὁλόκληρον, ἔχουν ἀπὸ ἐτῶν ἐπενδύσει εἰς τὴν «Χ.Α.» ὡς τέλειον μέσον διακωμῳδήσεως καὶ διασυρμοῦ ἀκριβῶς τῶν ἰδεωδῶν ἐκείνων, ποὺ οἱ παλιᾶτσοι τῆς Οἰκογενείας τόσον οἰκτρῶς ἐμπορεύονται… Τὸ εἶχα ἤδη πολὺ ἐνωρίς ἐκ τῆς τόσον ἐποικοδομητικῆς διὰ τὴν τότε οὐσιαστικῶς δημοσκοπικῶς ἀνύπαρκτον «Χ.Α.» συστημικῆς στηρίξεως καὶ σκανδαλώδους «σιγονταρίσματος» διαγνώσει – καὶ ἐν τέλει καὶ τὸ προέβλεψα δημοσίως ἐδῶ https://www.armahellas.com/?p=3128, ἤδη κατὰ τὴν ἐκπνοὴν τοῦ 2010, γράφων μετ᾿ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς (αἱ ὑπογραμμίσεις κ.λπ. ὅπως εἰς τὸ ἀρχικόν):
« Ὁ νοῦς, λοιπόν, τοῦ ὑποκρυπτομένου (ἀλλὰ πλέον δι᾿ ὅλους ἀποκαλυπτομένου) Μαμμονᾶ κατέχει ἄριστα τὴν τέχνην τοῦ νὰ προωθῇ ὁ ἴδιος ψευδῆ ὑποκατάστατα τοῦ αὐθεντικοῦ ψυχονοητικοῦ πυρῆνος τοῦ ἐν παραισθήσεσι καὶ ὀνείροις συνεπαρμένου δυστυχοῦς ὀργανισμοῦ-θύματος, προλαμβάνων τυχὸν αὐθεντικήν του ἐνσάρκωσιν μὲ δυστυχῆ διὰ τὸν ἴδιον καὶ τοὺς ἐκλεκτούς του καλλικαντζάρους κατάληξιν…
Κατὰ τὸ ἀμέσως προσεχὲς διάστημα, τὸ Σύστημα τῆς Δεινοκρατίας καὶ τῆς Προδοσίας θὰ συνεχίσῃ νὰ ξεγυμνώνεται. Καὶ θὰ θέλῃ, λοιπόν, νὰ μανδρώσῃ κι ἐλέγξῃ τὶς ἀντιδράσεις – ἀλλὰ καὶ τὶς δράσεις ποὺ ἐκεῖνες θὰ μποροῦσαν ὑπὸ κατάλληλον καθοδηγητικὸν πλαίσιον καὶ Νόημα νὰ τροφοδοτήσουν.
Ἐπειδὴ δὲ, ἐξ ἐνστίκτου φόβου καὶ ἀμηχανίας, ὁ ἀδαὴς ἐκλαμβάνει ὡς χρυσὸν ὁ,τιδήποτε γυαλίζει, ἀγνοῶν τὴν πιθανότητα γλοιώδους τινός ὑποστάσεως, ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΤ᾿ ΕΠΙΤΑΣΕΩΣ ὅτι ΑΜΕΣΩΣ θὰ εὐνοηθοῦν βάσει σχεδίου συγκεκριμένοι χρυσοκάνθαροι καὶ χρυσοθῆραι, μπαμπουΐνοι μετ᾿ ἐπιχρύσων προσωπίδων καὶ παραπλανητικῶν ἐτικεττῶν, ὥστε ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ, Σ᾿ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΟΝ ΡΟΛΟΝ ΤΗΣ ΒΑΛΒΙΔΟΣ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΕΚΤΟΝΩΣΕΩΣ γιὰ τὶς ὁλονὲν ἀναφυόμενες κραιπάλες, ἀσυδοσίες καὶ ἀτασθαλίες τοῦ Συστήματος!!!
Ὅπως μίαν τέτοιαν, ἁπλούστατα, βαλβίδα ψευδοῦς καὶ ἐκ προοιμίου ἀκύρου διαφυγῆς ἀπετέλεσε καὶ ἔν τινι μέτρῳ εἰσέτι ἀποτελεῖ ἡ ἄλλη γνωστὴ «φούσκα» ἐθνικολογοῦντος (ἐνίοτε…) φαιδροῦ ΛΑΟΣυμφύρματος. Μετὰ τῆς ὁποίας βεβαίως τόσον διακαῶς οἱ ἐπὶ τόσας δεκαετίας καιροσκοποῦντες γνωστοὶ μαθητευόμενοι μάγοι ὠρέγοντο τὴν σύμπραξιν, ἕως ὅτου διαπιστώσαντες ὅτι μᾶλλον ἐκεῖ δὲν εἶναι τόσον εὐπρόσδεκτοι, ἐπεδόθησαν εἰς ἀγῶνα … ἀποκαλύψεως τοῦ ψευδοῦς της χαρακτῆρος, μετὰ μίαν περίοδον μοναδικοῦ κι ἀνεπαναλήπτου ἱστορικῶς χρονικοῦ παλινδρομήσεων κι ἑβδομαδιαίων ἀνακαθορισμῶν!!! Τελικῶς, ἀφοῦ ἐμάδησαν τὴν … μαργαρίτα, ἑβδομαδιαίως ἐναλλὰξ ἀναφωνοῦντες πρὸς τὸ νοῆμον κοινόν των «γνήσιοι-ψεῦτες», ἡ μαργαρίτα ἔδειξε ὅτι … «δὲν μᾶς θέλουν» – καί, ἄρα, ἐφορέθη ἡ ἄλλη κελεμπία τοῦ ἀρχιμάγου, ἡ ἀναγράφουσα «ἀνένδοτος ἀγών – ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ»… «ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ», λοιπόν, ὅταν κανένα γελοῖο παραμάγαζο δὲν μᾶς θέλει – κυρίως δὲ ἐναντίον ὅσων ἐκπροσωποῦν ὄντως αὐτά τὰ ἰδεώδη, τὰ ὁποῖα οἱ ἴδιοι παίζουν ὡς ῥόλον! Καὶ τοῦτο ὄχι φυσικὰ ὡς ἄνδρες, ἀλλ᾿ ὡς τραβεστὶ καὶ τρωκτικὰ ποὺ κυριολεκτικῶς εἶναι, τῶν διαδικτυακῶν κυρίως ὑπονόμων!
Ὅμως ἡ θωριά καὶ ἡ γεῦσις τοῦ ἀληθοῦς καὶ αὐθεντικοῦ ἐκθέτει ἀμέσως τὸν ψευδῆ καὶ σάπιο χαρακτῆρα τοῦ εἰς τὴν ἀγαστὴν ὁμήγυριν ἐν ὀνόματι κάποιου ῥόλου συνωθουμένου ἠθοποιοῦ, καθ᾿ ὅσον ὁ ὄνος καὶ ἂν φορέσῃ λεοντὴν παραμένει ὄνος… Ὅσο κι ἂν ὀρύεται πὼς εἶναι πραγματικὸ λιοντάρι, παραπλανώντας μόνον παιδάκια ἀνίδεα καὶ ἠλιθίους, ἀφοῦ ὀρυόμενος δὲν βρυχᾶται ὡς λέων ἀλλ᾿ ὀγκανίζει γαρύων, κατὰ τὴν ἀβοήθητον πραγματικήν του φύσιν.»
Ἀπεδείχθησαν δὲ πράγματι τέλειοι εἰς τὸν προβλεφθέντα ῥόλον τους, δικαιοῦντες πλήρως ἐκείνους ποὺ τεχνηέντως τοὺς ἀνέσυραν ἐκ τῆς ἀφανείας καὶ ἐκ τῆς διακοπῆς ἀκόμη λειτουργίας των, τὴν ὁποίαν εἶχον περὶ τὰ μέσα τῆς προηγουμένης δεκαετίας διακοινώσει. Τοὺς ἀνέσυραν μάλιστα δι᾿ «ἀρνητικῆς» ὑποτίθεται διαφημίσεως καὶ ἀποδόσεως εἰς ἐκείνους πάσης πραγματικῆς ἢ φανταστικῆς ἐνεργείας κατὰ τὰ ἔτη ποὺ προηγήθησαν τῆς ἐκλογικῆς των ἀναδείξεως. Τοῦτο παρατηρῶν καὶ γνωρίζων τὴν μετὰ μαθηματικῆς βεβαιότητος δεδομένην ὁλικήν των ἀστοχίαν, ἐκτροχιασμὸν καὶ γελοιοποίησιν τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν λαβάρων ὑπὸ τὴν σκοτεινὴν νονείαν τοῦ γνωστοῦ παλιάτσου, κατέληξα εἰς τὴν βεβαιότητα περὶ ἀμέσως ἐπικειμένων ἐξελίξεων, ὅπως τὰς προέβλεψα εἰς τὸ ὡς ἄνω ἀπόσπασμα τῶν πρώτων μου «Οἰακισμῶν».
Κατὰ μίαν δὲ ἐποχὴν ἄκρας κρίσεως ποὺ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς φυσιολογικῶς θὰ ἐπύκνωνεν ἀσφαλῶς τὰς τάξεις μιᾶς σοβαρᾶς, ἰδεολογικῶς συμπαγοῦς, συγκεκροτημένης καὶ στελεχειακῶς πράγματι ἀριστοκρατικῆς καὶ ἀμέμπτου ἐθνοκοινοτικῆς Κινήσεως, τοῦ παρέχεται ὡς «διέξοδος» μία δυσώδης γελοία καρικατούρα, προκειμένου ἀκριβῶς τοιουτοτρόπως τὸ Σύστημα νὰ ἀχρηστεύσῃ καὶ μελλοντικῶς κάθε τοιαύτην ἐπιλογήν, γνησίαν ἢ νόθον ὁμοίως!
Ἡ «Χρυσῆ Αὐγὴ» εἶναι ἡ χαρὰ τῶν πλέον συνειδητῶν καὶ ὡρκισμένων πολεμίων πάσης ἐθνικῆς ἰδέας καὶ παντὸς ἀληθῶς ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ ἰδεώδους, διότι ἀκριβῶς ἐνσωματώνει «ζωντανὰ» τὸν ἀπόλυτον διασυρμόν των – ὄχι ἀσφαλῶς πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν ποὺ γνωρίζομεν Ἰδέας, πρόσωπα καὶ πράγματα ἀλλὰ βεβαίως πρὸ τῶν ἀδαῶν ὀφθαλμῶν ὅλων τῶν ἄλλων, παρέχουσα ἀνοικτὸν καὶ ἀκαταμάχητον πεδίον προπαγάνδας καὶ εἰς τοὺς δεδηλωμένους ἐχθρούς μας, τοὺς ποικίλους συστημικοὺς ἰνστρούχτορας! Πετώντας καὶ διασύροντας δηλαδὴ τὰ ἅγια τῶν ἁγίων, τὰ Λάβαρα καὶ τὰ σύμβολα τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, τὰ ὁποῖα μάλιστα εὐκαιριακῶς ἄλλοτε υἱοθετεῖ, ἀλλοτε δὲ ἀποποιεῖται ἢ καὶ καταρᾶται καὶ ἐκβάλλει εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον κατὰ τὸ ἑκάστοτε δοκοῦν συμφέρον καὶ κατὰ τὸν πλέον ἀπιθάνως εὐτελῆ καὶ γελοῖον τρόπον!
Ἂν ἡ Ἀλήθεια εἶναι τὸ βασικὸν στοιχεῖον τοῦ πραγματικοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, οἱ παλιᾶτσοι τῆς «Χ.Α.» καὶ ἰδίως ὁ ἐπὶ κεφαλῆς της, ἀποτελοῦντες τοὺς πλέον δεινοὺς καὶ ἀναισχύντους ψεύτας ποὺ ἔχω ποτὲ συναντήσει, πρὸ τῶν ὁποίων ἀκόμη καὶ οἱ πλεῖστοι τῶν Ἑβραίων ὠχριοῦν, εἶναι συναφεῖς πρὸς τὸ ἀντίθετόν του: Εὑρίσκονται λοιπὸν κατ᾿ οὐσίαν εἰς τὸν ἀπόλυτον ἀντίποδα τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ! Διότι κανεὶς δὲν εἶναι πράγματι κάτι ἐπειδὴ ἁπλῶς τὸ δηλώνει – ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἀκόμη ἦτο ἔτσι, αὐτοὶ ἔχουν κατὰ καιροὺς δηλώσει τὰ πάντα, μόνον δὲ κομμουνισταὶ δὲν ἔχουν ἀκόμη δηλώσει!
Ἐξ ἄλλου ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς ἐκπροσωπεῖ τὴν Εὐγένειαν καὶ τὴν Ἀριστοκρατίαν: Μία ὅμως ἀληθῶς ἀριστοκρατικὴ καὶ εὐγενικὴ Τάξις θὰ τοὺς κατέτασσε, τοὐλάχιστον δὲ πάντως τὴν κεντρικὴν περὶ νονὸν ἔμπιστον κλίκαν, κάτι μεταξὺ δούλων καὶ αὐτοῦ πού, προκειμένου δι᾿ ἐξοπλισμόν, εἰς τὸν Στρατὸν χαρακτηρίζεται «Π.Ε.» (πέραν ἐκμεταλλεύσεως), διὰ δὲ ἀνθρώπινα στοιχεῖα ἀντιστοίχου κατατάξεως ἡ ἀρχαία εὐγενικὴ Σπάρτη ἐπεφύλασσε τὸν Καιάδα. Ποία ἡ σχέσις τοιούτων ἐλεεινῶν προλεταρίων αἵματος καὶ πνεύματος μὲ τὸν Ἐθνικοσοσιαλισμόν; Ἴσως κάποιος ἐπιδερμικὸς «ἐθνικισμὸς» τῶν Ρωμηῶν ἤ, ἀκόμη καλλίτερον δι᾿ ὡρισμένους ἐξ ἐκείνων, τῶν Ρομὰ νὰ τοὺς ἦτο κατάλληλος κι ἐνδεδειγμένος (πρβλ. καὶ «Οἰακισμοὺς 17», https://www.armahellas.com/?p=15907)!
Ἡ «Χρυσῆ Αὐγὴ» ἐξεκίνησε μὲν τὸ πρῶτον ἀπὸ τοῦ 1981 δι᾿ ἀναθέσεως εἰς τὸν ἔκτοτε εἰς «νονὸν» ἐξελιχθέντα, τὴν δὲ κίνησιν εἰς ἰδιωτικὸν ἐμπορικὸν μαγαζὶ ἰδεῶν καὶ παροχῆς προστασίας τῆς «οἰκογενείας» θλιβερῶς ὑποβαθμίσαντα, ΟΧΙ τοῦ ῥόλου ἡγέτου ἀλλὰ γραμματέως!
Παρήλασαν δ᾿ ἐκ τῶν τάξεών της σημαντικώταται καὶ συγκεκροτημέναι προσωπικότητες, παρὰ τὰς ὁποίας ἡ παράθεσις τῆς νῦν παρούσης ἡγετικῆς κλίκας θὰ παρουσίαζε γελοίαν ἀπὸ πάσης ἀπόψεως ἀντίθεσιν. Ὁμιλῶ περὶ ἡγετικῆς κλίκας ἀντὶ ἡγεσίας ὄχι ἐκ πάθους – ἀλλὰ κατὰ τὴν ἀληθῆ φύσιν τῶν πραγμάτων: διότι ἡ «ΧΑ» ὑπὸ τὸν Μιχαλολιᾶκον βαθμηδὸν ἀπώλεσε κάθε γνησίως ἱεραρχικὸν καὶ στρατιωτικὸν χαρακτῆρα, ὁλονὲν καὶ περισσότερον διολισθαίνουσα εἰς τὴν τάξιν τῆς Μαφίας μὲ συμβούλιον κολάκων πέριξ τοῦ νονοῦ. ΓΝΩΡΙΖΩ ΔΕ ΚΑΛΩΣ ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΟΜΙΛΩ! Οὕτω ἐπὶ παραδείγματι, καὶ ἐν ᾧ τύποις ὑφίστατο ἱεραρχία καὶ κεντρικὴ διοίκησις, συνέβαινε συστηματικῶς (ἤδη δὲ καὶ πρὸ τοῦ 1990) κάποιος νὰ τηλεφωνῇ διὰ νὰ δώσῃ γραμμὴν καὶ ἐντολὰς εἰς ἱεραρχικῶς ἀνωτέρους του, ἁπλῶς ἐπειδὴ εὑρίσκετο εἰς τὸν οἰκογενειακὸν κύκλον αὐλοκολάκων τοῦ νονοῦ! Ἡ «κεντρικὴ διοίκησις» σπανιώτατα συνεκλήθη, αἱ δὲ ἀποφάσεις της παρεκάμπτοντο καὶ διεστρέφοντο κατὰ τὸ δοκοῦν ἢ καὶ ἀκολούθως ἠχρηστεύοντο ἐκ τῶν ἀποφάσεων τῆς καμαρίλας τοῦ νονοῦ…
Ἔχω δὲ νὰ πληροφορήσω τὸν οἱονδήποτε ἰὸν ἀλλὰ καὶ εὐρύτερον ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξα ὑπαρχηγὸς τοῦ (γενικοῦ γραμματέως) Μιχαλολιάκου, ὅπως ἀναφέρει τὸ παραπλανητικώτατον δημοσίευμα. Ὑπῆρξα ἀρχικῶς μὲν τοπάρχης τῆς Θεσσαλονίκης, ἱδρύσας καὶ ἀναδιοργανώσας κατ᾿ ἐπανάληψιν τὸ ἐκεῖ τμῆμα, ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν ἐν Δανίᾳ λόγῳ σπουδῶν ἀπουσίαν μου (1984-90), ὁπότε συμμετεῖχον καὶ εἰς τὸ πολιτικὸν συμβούλιον τοῦ τότε μεσουρανοῦντος DNSB, ἐν τέλει δὲ περιφερειάρχης Βορείου Ἑλλάδος.
Ὁ γραμματεὺς εἶχεν ἀνέκαθεν μίαν ἐκλεκτικὴν ἕλξιν πρὸς ἀνθρωπομαζικὰς σαβούρας καὶ προλεταρίους, προφανῶς δυνάμει ἐκλεκτικῆς συγγενείας καὶ συναφείας. Ὡς δ᾿ ἐκ τούτου ἐπίσης, ὅποτε ἔλειψα ἡ κατάστασις καὶ ἐν Θεσσαλονίκῃ ἔτεινε πρὸς σαβουροποίησιν. Μέχρις ὅτου ἐτελείωσα τὴν θητείαν μου ὡς ΔΕΑ τῶν Εἰδικῶν Δυνάμεων (1991-3) καὶ ἀνέλαβα τὴν Περιφέρειαν Βορείου Ἑλλάδος, ἐν τῇ ὁποίᾳ πλέον ἐφ᾿ ἑξῆς οἱ ἰσχύοντες νόμοι ἦσαν τελείως διαφορετικοὶ τῶν (ὁλονὲν νοσηρωτέρων) ἀθηναϊκῶν τάσεων. Δὲν θὰ ὑπεισέλθω ἐδῶ εἰς λεπτομερείας, ἴσως ἀλλοῦ καὶ ἄλλοτε – ὅμως ἡ ἐξέλιξις τοῦ τομέως μου, καὶ ἐν ὅσῳ μάλιστα ὁ νονὸς καὶ ἡ ἄτυπος νομενκλατούρα του μονίμως καὶ μυσαρῶς μὲ ὑπέσκαπτον, ἦτο πράγματι θεαματική, ποιοτικῶς καὶ ποσοτικῶς, ἐσωτερικῶς καὶ ἐξωτερικῶς, κατά τε τάξιν καὶ κατὰ στράτευμα. Ὅπου πατοῦσε ἡ ἀρβύλα μας ὑπῆρχε σεβασμὸς καὶ δέος, ὑπὸ φίλων καὶ ἐχθρῶν, χωρὶς καθόλου ἐπιδεικτικοὺς θρασυδείλους τραμπουκισμοὺς καὶ κούφια πυροτεχνήματα. Οἱ ἀναρχικοὶ δὲν ἐτόλμων νὰ πλησιάσουν κἂν εἰς τὴν περιοχὴν τῶν γραφείων μας, ἐν ᾧ μόλις ἔφυγα εἰσέβαλαν ἐκεῖ, τὰ ἐλαφυραγώγησαν καὶ τὰ κατέκαυσαν…
Δεκάδες μεγαλειώδεις, εὐπρεπεῖς, εὐάρμοστοι καὶ πειθαρχημέναι ἐξωτερικαὶ ἐκδηλώσεις καθ᾿ ἅπασαν τὴν Βόρειον Ἑλλάδα, ἀπὸ Βιτσίου, Καστοριᾶς, Βεροίας, Κατερίνης καὶ Λαρίσης (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἀμερικανικῆς βάσεως καὶ τοῦ νατοϊκοῦ στρατηγείου!) μέχρι Ξάνθης καὶ Κομοτηνῆς. Ἐγὼ καθιέρωσα καὶ τὴν τελετὴν καὶ πορείαν πρὸς τιμὴν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Θὰ ἐχρειάζετο βιβλίον ὁλόκληρον πρὸς πλήρη ἀπαρίθμησιν…
Κάθε σύγκρισις ποιοτικὴ μετὰ τῶν Ἀθηνῶν ἦτο συντριπτική, ἔτι δὲ καὶ ἀριθμητικῶς κάποιαν στιγμὴν τοὺς ὑπερέβημεν, καὶ παρὰ τὴν μεγίστην πληθυσμιακὴν δυσαναλογίαν περιοχῆς Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης.
Τὸ χείριστον ὅμως ὅλων ἦτο ἡ σταδιακὴ διολίσθησις καὶ ἡ (ὑπὸ τοῦ νονοῦ φυσικά) ἐσκεμμένη ἀντιστροφὴ τῶν ποιοτήτων, σταδιακῶς εἴτε ἐκμαυλίζουσα εἴτε ἐκδιώκουσα κάθε ἀνωτέραν ποιότητα ἐκ τῶν ἐν τέλει οὐσίᾳ προλεταριακῶν της τάξεων, σχεδὸν ὅπως ταιριάζει εἰς τὸ “ἦθος” καὶ τὸ ψυχικὸν περιεχόμενον τοῦ νονοῦ…
Χαρακτηριστικὴ καὶ ἀντιπροσωπευτικὴ ἦτο ἡ εὐθεῖα διὰ τῆς πανελληνίου ἐπισήμου ἑβδομαδιαίας των ἐφημερίδος ἀντιπαράθεσίς μου πρὸς ἀνόητον ἀνερμάτιστον 15ετὲς μειράκιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐδόθη ἄδεια καὶ χῶρος νὰ γράψῃ περὶ … ἐναλλακτικῆς «ἐθνικοσοσιαλιστικῆς» μουσικῆς καὶ „mother fuckers techno“ (ΝΑΙ, ὅπως ἀκριβῶς τὸ γράφω!!!) ποὺ θἄπρεπε, ἰσχυρίζετο, νὰ ἔχῃ «ἴσην ἀναγνώρισιν», καθὼς … “ὅλες οἱ τάσεις πρέπει νὰ ἐκφράζωνται κι ὅλοι νἆναι ἴσοι”!!! Ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἐξεμάνην, ἐξεσπάθωσα δὲ εἰς τὸ ἑπόμενον (ἑβδομαδιαῖον) φύλλον ἐκ τῆς στήλης ὅπου τακτικῶς ἐπί τινα περίοδον ἠρθρογράφουν – ἡ δὲ ἐπακολουθήσασα ἐξέλιξις ἦτο ἀκόμη περισσότερον σουρρεαλιστική:
Συγκεκριμένως ἀνέλαβεν ὁ Δ.Ζ. – ἀνερχόμενος δελφῖνος καὶ ἱεραρχικῶς τότε πολὺ κατώτερός μου, μετὰ σπουδῆς μεγάλης ὅμως προωθούμενος καθ᾿ ὅτι ἐκ λίαν εὐπόρου οἰκογενείας προερχόμενος, ὁ δὲ χοντρὸς νονὸς συμβαίνει νὰ ἔχῃ μεγίστην ἀδυναμίαν ἐπὶ τοῦ λεπτοῦ ζητήματος τῶν … λεπτῶν, πρᾶγμα ποὺ μάλιστα παρεδέχετο ἀπροκαλύπτως (ἐρωτήσατε σχετικῶς καὶ τὸν ἔντιμον πατριώτην Ὀδυσσέα Τ., ποὺ κάποτε ἐνεπλάκη εἰς τὰς ἄρκυάς του…) – ἀνέλαβε λοιπόν, καὶ ὡς δικηγόρος ἴσως, τὴν ὑπεράσπισιν τῆς αὐθάδους ἀσχετοσύνης τοῦ μειρακίου καὶ τῆς ἄκρως ἐχθρικῆς πρὸς κάθε ἀληθῆ Ε/Σ Ἰδέαν ἱταμῆς του θέσεως, πρὸς τοῦτο μάλιστα δολιώτατα συμμειγνύων ἕνα ῥωμαίηκον ἀχταρμᾶν συμπεριλαμβάνοντα (i) Ἔβολα (ὁ ὁποῖος μάλιστα καὶ ἀπεικονίζετο παραπλεύρως – διὰ νὰ γράψῃ πονηρότατα ὅ,τι πιὸ ἀντι-εβολιανὸν ἔχει ποτὲ γραφῆ!), (ii) «πολιτικοὺς στρατιώτας» συμφώνους πρὸς τὴν ἐποχήν μας (ποὺ ὑποτίθεται πὼς πολεμοῦμε – πράγματι, πολὺ … ἐβολιανὴ θέσις!) διὰ νὰ καταλήξῃ περίπου (iii) ὅπου καὶ τὸ μειράκιον, σὺν ἴσως τὴν μαιναδικὴν χανουμοειδῆ μπουζουκοκουλτούραν, τῆς ὁποίας ὁμοίως ὁ ἐν λόγῳ κατέστη διάσημος ὡς ἔμπρακτος ζηλωτὴς καὶ ὑπέρμαχος!
Δυστυχῶς ἐξ Ἀθηνῶν μόνον μεμονωμένα ἁπλᾶ μέλη συνετάχθησαν πρὸς τὴν πλευράν μου, κατὰ τὴν ἀγεφύρωτον ἐκείνην πόλωσιν, ἡ ὁποία μοιραίως κατέστη ἔκδηλος. Τὰ μέν, λοιπόν, ἐν Ἀθήναις στελέχη ἦσαν ἀσφυκτικῶς καθηλωμένα ὑπὸ πλήρη ἔλεγχον, οὐ δὲ μόνον πολιτικὸν ἀλλὰ καὶ ψυχονοητικόν, τοῦ χοντροῦ δολοπλόκου· οἱ δὲ πλεῖστοι τῶν ἁπλῶν μελῶν ἐξ Ἀθηνῶν μὲ «ἐγνώριζαν» μόνον ἐκ τοῦ μονίμως σκοτεινῶς καὶ ὑπογείως ἐνεργοῦντος δηλητηριώδους ψιθύρου, συμφώνως πρὸς τὸν ὁποῖον ἤμουν ἕνας τρελλὸς στρατοκράτης ὀρειβάτης ποὺ ἐπέβαλλεν τυφλὴν πειθαρχίαν πτωμάτων καὶ τὰ τοιαῦτα – οὐδὲν δ᾿ ἦτο ἀναληθέστερον ὡς πρὸς τὴν φύσιν τῆς τότε (καὶ νῦν, ὁμοίως) παρ᾿ ἡμῖν ὑφισταμένης πειθαρχίας! Καὶ ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀκόμη ἀναισχύντως εὐθέως ὑπαινίσσετο εἰς τὸ ὑπερασπιστικὸν τοῦ … „techno- mother fucker “ μειρακίου καὶ τῆς … πολιτικῆς ἐκείνου προτάσεως (!!!) ὁ προαναφερθεὶς εὐνοούμενος μπουζουκοχανουμίδης, θὰ ἔπρεπε ν᾿ ἀποτραβηχθῶ εἰς τὰ βουνά μου καὶ ν᾿ ἀφήσω τοὺς χανουμοβρύτους “πολιτικοὺς στρατιώτας” τοῦ εἴδους του νὰ κάμουν “πολιτικὸν ἀγῶνα”!!! Συνεπῶς καὶ κατ᾿ ἐκείνην τὴν ἀντιπαράθεσιν ΗΜΟΥΝ ΜΟΝΟΣ – τοῦτο δ᾿ εἶναι ἡ μοναδικὴ, πικρὰ δι᾿ ὡρισμένους ἔκτοτε ἀποχωρήσαντας, ἀλήθεια…
Οὐδεὶς ἀρχηγὸς ποτὲ συνωμότει συστηματικῶς, σκοτεινῶς δολοπλοκεύων ἐντὸς τῆς ἰδίας του ὀργανώσεως! Τοιαύτη ὅμως εἶναι ἡ μεσανατολικοῦ τύπου «ἡγεσία» τοῦ νονοῦ…
Ἀφ᾿ ἑτέρου μόνον ἀκριβῶς ἡ γεωγραφικὴ αὕτη ἀπόστασις καὶ καθίστα δυνατὴν τὴν τυπικήν μας συνύπαρξιν ἐντὸς τῶν κόλπων μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς ὀργανώσεως. Εὑρέθημεν δ᾿ ἐπανειλημμένως εἰς τὰ πρόθυρα διασπάσεως, ἤδη ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ 1998. Ὅταν προέκυψε τὸ ζήτημα τοῦ Περιάνδρου, μόνον τὰ δικά μου τμήματα παρέμειναν ὄρθια, πυκνώνοντας μάλιστα τὰς ἡμέρας λειτουργίας καὶ τὴν ἐν γένει δραστηριότητα, ἐν ὅσῳ κατὰ νότον «κατέβασαν ρολὰ» κι ἐξηφανίσθησαν ὡς ἀρουραῖοι ἅπαντες, ἀκολουθοῦντες τὸ … γενναῖον παράδειγμα τοῦ νονοῦ των! Ὁ ὁποῖος καὶ ἦτο ἀντίθετος πρὸς τὴν πρωτοβουλίαν μου διοργανώσεως τοῦ μεγάλου παγκοσμίου Ε/Σ Συνεδρίου τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ ίδίου ἔτους (1998) εἰς τὸ Φίλυρον Θεσσαλονίκης, ἐπιτυχίας μου παγκοσμίου διαστάσεως καὶ περιωπῆς. Τόση δὲ ἦτο ἡ ὀργανωτικὴ ἐπιτυχία καὶ ἡ ἀσφάλεια μιᾶς τόσον μεγάλης διοργανώσεως, ἐκτεινομένης ἐπὶ πενθήμερον δι᾿ ὡρισμένους, μετὰ διαμονῆς, διατροφῆς, περιηγήσεων κ.ο.κ., ὥστε τὰ ᾿ξεφτέρια τῆς δημοσιογραφίας τὸ ἔμαθον περίπου μίαν ἑβδομάδα μετὰ τὴν πραγματοποίησίν του – ἐκ τοῦ ξένου τύπου! …Καὶ ἀνεζήτουν μεταξύ των εὐθύνας διὰ τὴν μεγίστην των ἀστοχίαν, ἀστοχίαν ὅμως ἀναγκαίαν διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τῆς διοργανώσεως. Ὁ … “νονὸς” βεβαίως δὲν προσῆλθε, πρὸς τιμήν του ὀφείλω ν᾿ ἀναγνωρίσω, καθὼς ἦτο μία τῶν ἐλαχίστων περιπτώσεων ὅπου ἐπέδειξε στοιχειώδη αὐτογνωσίαν…
Τιτᾶνες τοῦ μεγέθους ἑνὸς δόκτορος William Pierce ἐξ ΗΠΑ καὶ μιᾶς Κυρίας Florentine Rost van Tonningen ἐξ Ὁλλανδίας, ἥτις σημειωτέον ἄλλως οὐδὲ εἰς τὴν Γερμανίαν πλέον μετέβαινε δι᾿ ἐκδηλώσεις, λόγῳ γήρατος, τοῦ εὐγενοῦς νοτιοαφρικανοῦ Léon Strydom (δυστυχῶς νεωτάτου ἀποβιώσαντος μετ᾿ οὐ πολύ), δεκάδων ἐπωνύμων Γερμανῶν συναγωνιστῶν, ἐπίσης δὲ Πορτογάλων, Φλαμανδῶν, Ὁλλανδῶν κ.λπ. ἔδωσαν βροντερὸν «παρών»! Ἡ Κυρία Florentine Rost van Tonningen μάλιστα εἶπεν πρὸς τὴν ἀκολουθίαν της κατὰ τὴν ἐπιστροφήν των, «αὐτὸ ποὺ μόλις ἐβιώσαμε ἦτο ὅ,τι σημαντικώτερον συνέβη μεταπολεμικῶς διὰ τὸν Ἐθνικοσοσιαλισμόν!» Τότε καὶ εἰσήχθη διὰ πρώτην φορὰν καὶ τὸ Λάβαρον τοῦ Ἅρματος, τὸ δὲ Ἅρμα ἐφέρετο ὡς διοργανωτικὸς φορεύς.
Ὅτε τῷ 2002, ὅπως καὶ παλαιότερον εἰς τὸν μαφιόζον ὁμοτράπεζόν του Μιχαλόπουλον («Ἐλεύθερη Ὥρα»), ἐμυρίσθη “ψαχνὸν” εἰς τὸν Καρατζαφέρην, ἔσπευσε νὰ συνασπισθῇ μαζί του, ὅμως τὸ ἐκράτει μυστικὸν ἐξ ἐμοῦ, δι᾿ ὅρκων (ὡς ὁ ἀπόλυτος ἐλεεινὸς ψεύτης ποὺ εἶναι…) ἀρνούμενος τὰς φήμας – κατ᾿ ἐπαλήθευσιν τοῦ παροιμιώδους «ὁ κόσμος τὤχει τούμπανο κι ἐγὼ κρυφὸ καμάρι»! Διότι ἐγνώριζε καλῶς ὅτι θὰ ἦτο ἀδύνατον ἐγὼ νὰ παραμείνω καὶ νὰ συμβιβασθῶ πρὸς τοιαύτην συμμαχίαν. Ἐφοβεῖτο δέ, θεωρῶν τοῦτο μάλιστα δεδομένον, ὅτι θὰ ἔπαιρνα μαζί μου ὅλην τὴν Βόρειον Ἑλλάδα.
Πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὅμως ΔΕΝ ἔπραξα, ὅτε πλέον τὰ μαϊμουδοκαμώματά του δὲν ἠδύναντο ἄλλο ν᾿ ἀποκρυβοῦν, ὡς δ᾿ ἐκ τούτου στιγμιαίως καὶ τηλεφωνικῶς τοῦ ἐδήλωσα τὴν ἀποχώρησίν μου! Σημειωτέον ὅτι ἡ συμμαχία τελικῶς δὲν εὐωδόθη κἄν, ἐξεκίνησε δὲ μετ᾿ ὀλίγον πόλεμον κατὰ τοῦ Καρατζαφέρη, ποὺ μέχρι τῆς προτεραίας ἔγλειφεν γλοιωδέστατα: τοῦ Καρατζαφέρη χάριν τοῦ ὁποίου εἶχε προκαλέσει ἐσωτερικὸν σχῖσμα, εἶχεν ἐξαπατήσει ἀθλιότατα τὸν εὐπατρίδην ἐπιχειρηματίαν ποὺ εἶχεν προβάλει ὡς ὑποψήφιον διὰ τὸν Δῆμον Ἀθηναίων κ.ο.κ.
Ἀντὶ προκλήσεως γενικευμένου σχίσματος, ὅπως κάλλιστα τότε ἠδυνάμην καὶ ὅπως ὁ ἴδιος ὁ νονὸς ἐθεώρει βέβαιον, συνεκάλεσα ὁλομέλειαν Θεσσαλονίκης, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν παρέστην ὁ ἴδιος ἀλλ᾿ ἔστειλα γραπτὸν μήνυμα πρὸς ἀνάγνωσιν, καλῶν τελικῶς δι᾿ ἐκείνου τοὺς λοιποὺς νὰ μὴ ἀποχωρήσουν μέχρις ὅτου εὐθέως λάβουν ἐντολὰς καὶ ὁδηγίας ἀντιθέτους πρὸς τὰς Ἰδέας καὶ Ἀρχὰς ποὺ τοὺς εἶχον ὁ ἴδιος ἐμπεδώσει. Οἱ ἄριστοι τῶν ἐκεῖ μελῶν, ποὺ κατ᾿ ἀρχὰς ἐκάλουν νὰ παραμείνουν, ὅμως ἐν ἐγρηγόρσει, πράγματι μετ᾿ ὀλίγον προσεχώρησαν εἰς τὸν πρῶτον πυρῆνα τοῦ ΑΡΜΑτος: Μόνον δ᾿ ἐκεῖνοι, οἱ ΑΡΙΣΤΟΙ δηλαδή, μ᾿ ἐνδιέφερον. Γνωστὰ (πλέον) στελέχη ποὺ παρέμειναν μὲ ἐκάλεσαν ἐπανειλημμένως διὰ νὰ μὲ ἐρωτήσουν ἂν θὰ ἤθελα νὰ προσχωρήσουν εἰς τὸ ΑΡΜΑ – καὶ τοὺς ἀπέτρεψα ὁ ἴδιος. Διότι δὲν μ᾿ ἐνδιαφέρουν ἀποδεδειγμένοι ἐπαμφοτερίζοντες καὶ ἀσταθεῖς χαρακτῆρες. Ἄλλοι δ᾿ ἀνεσύρθησαν ἐκ τῆς ἀδρανοῦς των ἐφεδρείας διὰ νὰ λάβουν θέσεις ποὺ ἐγὼ οὐδέποτε θὰ τοὺς ἔδιδα, τοιουτοτρόπως μεταφέροντες καὶ εἰς τὸν βορρᾶν τὸν μιχαλολιἀκειον χρυσοῦν κανόνα τῆς ἐπιπλεούσης ἀνθυπομετριότητος ποὺ τοὺς ἀνέδειξε, ὡς δ᾿ ἐκ τούτου καὶ τοῦ παραμένουν βαθύτατα εὐγνώμονες…
Μὲ ἠρώτησαν πολλοί, διατὶ λοιπὸν δὲν προεχώρησα τότε εἰς ἄμεσον πολιτικὴν διάσπασιν; Ἡ δὲ ἀπάντησίς μου εἶναι ἁπλουστάτη:
Διότι καθ᾿ ὅλον μου τὸν βίον οὐδέποτε κατεδέχθην νὰ προβῶ εἰς τὴν παραμικρὰν κίνησιν ἢ ἐνέργειαν ποὺ θὰ ἐσκίαζε τὴν Τιμήν μου.
Εἶχα ἐν τούτοις ν᾿ ἀντιμετωπίσω ἕνα πραγματικὸν ἄντρον ἀτιμίας, εἰς ἕνα βαθμὸν ποὺ ἠδυνάτουν καὶ κατὰ προσέγγισιν ἔστω νὰ ὑποψιασθῶ, ἔκτοτε ὅμως εἶχον τὴν εὐκαιρίαν νὰ γνωρίσω ἀμέσως καὶ τοῦ ὁποίου τὰ ἰοβόλα ὀφιοδήγματα ἔκτοτε κατ᾿ ἐπανάληψιν ἐδέχθην, πάντοτε ἀνωνύμως καὶ ἐν αἰσχρᾷ παραλλάξει, πάντοτε ὅμως χαρακτηριστικώτατα ἐκ τοῦ γνωστοῦ μολυσματικοῦ κέντρου ὁτὲ μὲν κατευθυνόμενα, ὁτὲ δ᾿ εὐθέως καὶ καταφανέστατα ἰδιοχείρως ξερασμένα, κυριολεκτικῶς καὶ ἀηδέστατα, ἀπὸ τὰ ἀφορήτως ὄζοντα ξεχειλίζοντα ἐνδόψυχά του…
Ἐπρόκειτο λοιπὸν τότε περὶ μιᾶς παραλλήλου πορείας δύο τελείως διαφορετικῶν κατ᾿ οὐσίαν ῥευμάτων, ἐφικτῆς μόνον δυνάμει τῆς γεωγραφικῆς ἀποστάσεως – ὡς καὶ δυνάμει ἐπίσης τῆς ἀγαθῆς μου περὶ πολιτικῆς ἑνότητος προαιρέσεως ἀλλ᾿ ἀκόμη, ὁμολογουμένως, καὶ τῆς ἀνυποψιάστου ἀγνοίας καὶ ἀφελείας μου. Ὅμως ἡ τελικὴ διάσπασις ἦτο ἐξ ἀρχῆς ἀπολύτως βεβαία καὶ προβλέψιμος!
Δὲν ὑπεισῆλθον εἰς λεπτομερείας ἢ καθ᾿ ἕκαστα ἀναφορὰς γεγονότων, ἁπλῶς ἔκαμα ὡρισμένας νύξεις πρὸς χάριν τῶν νεωτέρων, οἱ ὁποῖοι μόνον ψεύδη καὶ δηλητήριον τροφοδοτοῦνται ἐκ τῆς ἑτέρας πλευρᾶς. Ψεύδη εἰς τῶν ὁποίων τὴν παραγωγὴν ἡ γνωστὴ πηγὴ εἶναι ἀδίστακτος πρωταθλήτρια, καθὼς πλέον καὶ δημοσίως τοσάκις ἐξετέθη καὶ κατὰ ζῶντα τηλεοπτικὸν χρόνον! Ἀλλὰ ποιὸς ἔχασε τὴν ἐντροπὴν διὰ νὰ τὴν εὕρισκαν ἴσως κάποιοι, ἐκ τῆς ἀναιδείας μέχρι τοῦ σημείου ἐκρήξεως πρησμένοι…
Ταῦτα πρὸς πρόχειρον καὶ ἐν τάχει ἀποκατάστασιν κάποιων βασικῶν ἀληθειῶν ἐξ ἀφορμῆς τοῦ Ἰοῦ… Ἂν χρειασθῇ ἐπανέρχομαι ἐκτενέστερος – καὶ δριμύτερος!
Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἰὸς ἐπέδειξεν τοσοῦτον ἐνδιαφέρον δι᾿ ἀντιμεταναστευτικὰς προκηρύξεις τοῦ Ἅρματος, τοῦ ἀφιερώνω ἀκόμη 2, ἐλπίζων νὰ τὸν χαροποιήσουν ἐξ ἴσου ὅπως καὶ ἡ σχολιασθεῖσα!
ΦΡΑΓΜΟΣ στην αλλόφυλη εισβολή ΤΩΡΑ
Προκήρυξις 17ης Σεπτεμβρίου 2016
Ἐπανερχόμενος δὲ εἰς τὸ εἰσαγωγικῶς θιγὲν ζήτημα τῆς Συγχύσεως, ὡς προαγούσης τὴν νάρκωσιν καὶ τὴν ἀτελεσφορίαν, παραθέτω κατωτέρω, καὶ κλείνω δι᾿ αὐτοῦ, τὸν χαιρετισμόν μου ποὺ ἀνεγνώσθη κατὰ τὴν πρόσφατον ὁμιλίαν ἰδεολογικῆς καταρτίσεως ἐπὶ τοῦ θεμελιώδους ζητήματος τῆς ἑνιαίας κοιτίδος τῶν Ἀρίων (πρβλ. https://www.armahellas.com/?p=21103):
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΣ 11ης Μαρτίου 2017:
Συναγωνισταί,
Ἡ εἴσοδος τῶν Ἰνδοευρωπαϊκῶν φύλων στὴν προϊστορικὴ Εὐρώπη, μέρος τῆς ὁποίας ὑπῆρξεν ἡ κάθοδος τῶν Ἑλληνικῶν, καθὼς καί τινων προγενεστέρων τούτων φύλων (ὅπως τῶν Μινύων), ὑπῆρξε τὸ ἀπολύτως σημαντικώτερον γεγονὸς τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας.
Διότι ἡ Φυλὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς μία παράμετρος ἀλλ᾿ αὐτὸ καθ᾿ ἑαυτὸ τὸ αἰώνιον βάθρον τῆς ὑπάρξεως, τοῦ ὁποίου ἡ ἀτομικὴ ἐκδήλωσις ἀποτελεῖ παροδικὴν καὶ μικροσκοπικὴν περίστασιν, ἀσήμαντον μὲν ὅταν ἀναλίσκηται εἰς φευγαλέας ἀσημαντότητας καὶ ἀνουσιότητας, κεκτημένην δὲ στοιχεῖα αἰωνιότητος ὅταν σφραγίζηται ὑπὸ τῶν αἰωνίων καὶ ἀνωτέρων χαρακτηριστικῶν καὶ οὐσίας τῆς Φυλῆς.
Ἀντιστοίχως, τὸ Αἷμα δὲν ἐξηγεῖται ὡς χημικὸς τύπος, ἀλλ᾿ εἶναι ὁ ὁρατὸς φορεὺς αὐτῆς τῆς ὑπερβατικῆς οὐσίας, ὡς ἡ ὁρατὴ γέφυρα μεταξὺ βιολογίας ἀφ᾿ ἑνός, Ψυχῆς καὶ Πνεύματος ἀφ᾿ ἑτέρου.
Ἡ σύγχρονος ψυχολογικὴ καὶ νευροφυσιολογικὴ ἔρευνα ἀποδεικνύει σαφέστατα καὶ ἀδιαμφισβητήτως αὐτὸ ποὺ κάθε διεισδυτικὸ πνεῦμα ἤδη γνωρίζει: ὅτι αἱ ἀποφάσεις, ἀκόμη δὲ καὶ αἱ κρίσεις, θέσεις καὶ ἀπόψεις ἀκόμη καὶ τοῦ πλέον διανοητικοῦ ἀτόμου ΔΕΝ καθορίζονται ὑπό τινος λογικῆς διαλεκτικῆς συμπερασματολογίας, ἡ ὁποία μόνον προστίθεται ἐκ τῶν ὑστέρων, ὡς ὑποκειμενικὴ αἰτιολόγησις εἴτε ἔναντι ἑαυτοῦ εἴτε ἔναντι ἄλλων, εἴτε καὶ προκειμένου νὰ ἐπηρεάσῃ καὶ ἄλλους πρὸς τὴν ἰδίαν κατεύθυνσιν.
Ἀπεναντίας αἱ κρίσεις, θέσεις καὶ ἀποφάσεις τοῦ ἀτόμου καθορίζονται ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ὑπὸ τὸ κράτος ἐντυπώσεων καὶ δοξασιῶν, ὑποκειμένων καὶ ὑποτελῶν κυρίως εἰς τὴν κρατοῦσαν προπαγάνδα καὶ τὸ βάσει ἐξωτερικῶν συσχετισμῶν ἰσχύος διὰ τὰς μάζας καθοριζόμενον κῦρος ἑκάστου μέρους, ἐφ᾿ ὅσον τὸ ἄτομον κινῆται εἰς τὸ ἐπίπεδον τῆς «δόξης» τῶν ἀρχαίων, δηλαδὴ τῆς δοξασίας, τῶν ἐπιπολαίων καὶ φαινομενικῶν κατὰ τὸν χαρακτῆρα ἐντυπώσεων – ὅταν δὲ τύχῃ τὸ ἄτομον νὰ διατηρῇ ἀκμαῖον τὸν πρωταρχικόν του χαρακτῆρα καὶ ἐκφράζει τοῦτον αὐθεντικῶς, τότε εἶναι ἡ ἐνδογενὴς φωνὴ τοῦ Αἵματος ποὺ ἔχει τὸν πρῶτον λόγον.
Ἡ πρώτη περίπτωσις ἀφορᾷ κυρίως εἰς τὰς μάζας. Ὅσον δὲ περισσότερον αἱ δοξασίαι χαρακτηρίζουν τὴν ἐποχήν, τόσον περισσότερον ὁ Λαὸς ὀχλοποιεῖται, καθιστάμενος ἀνάξιον καὶ ἄνευ χαρακτῆρος ἄθυρμα τῆς κυριάρχου προπαγάνδας. Ἡ ὁποία δὲν δρᾷ μόνον δι᾿ ὑποβολῆς ἀπόψεων, ἀλλὰ κυρίως δρᾷ ἀκριβῶς διαλύουσα τὸν ἴδιον χαρακτῆρα, Πνεῦμα καὶ τὴν συναφῆ Παράδοσιν, ἀποτελοῦσαν τὸ στερρὸν ἔρεισμα τοῦ αὐθεντικοῦ χαρακτῆρος καὶ πνεύματος τοῦ Λαοῦ. Οὕτω παρεμβαίνουν δολίως αἱ διαλυτικαὶ αὗται δυνάμεις πρώτιστα εἰς τὴν μουσικὴν καὶ τὸν χορόν, ἐκτοπίζουσαι τὴν αὐθεντικὴν σχετικὴν παράδοσιν καὶ τὴν ἰδιοπροσωπίαν της, πρὸς ὄφελος πάντοτε παντοειδοῦς τεχνητῆς καρικατούρας καὶ τραγελαφικοῦ πιθηκισμοῦ κατωτέρων καὶ χθονιωτέρων ῥευμάτων, ἑκάστου συνήθως χείρονος τοῦ προηγουμένου. Παρομοίως δὲ εἰς τὴν Τέχνην ἐν γένει. Καταλυτικὴ κλεὶς τῆς τοιαύτης διαλυτικῆς καταρρεύσεως, ὑπὸ τῆς Ἀριστερᾶς κυρίως καὶ τοῦ Μοντερνισμοῦ «προόδου» καλουμένης, εἶναι ἡ διάλυσις τῆς ὑπαίθρου καὶ τοῦ κοινοτικοῦ βίου ἀλλὰ καὶ ἡ διάδοσις πρῶτον μὲν τῆς ἐκχυδαϊστικῆς «καθολικῆς παιδείας», κατόπιν δὲ καὶ πολὺ χειρότερον τῆς σημερινῆς φοβερᾶς ἐπικοινωνιακῆς τεχνολογίας, ἐπιτρεπούσης τὴν μαζικὴν ἐκτροπὴν καὶ διεστραμμένην ἀλλοίωσιν τοῦ συγχρόνου (μαζ)ανθρώπου καὶ τὸν πλήρη ἐξανδραποδισμόν του, ἐν εἴδει ἀβούλου τηλεκατευθυνομένου ἀθύρματος, ποὺ φαντάζεται πὼς ἐκφράζει ἰδικάς του σκέψεις καὶ ἀπόψεις, ἐν ᾧ ἁπλῶς ἀποτελεῖ ἕνα θλιβερὸ παπαγαλάκι τοῦ συστήματος πλύσεως ἐγκεφάλου καὶ ἐκφοβιστικῆς προπαγανδιστικῆς ἐπιβολῆς.
Ὅλα ταῦτα ἀναπτύσσονται καὶ ἐκδηλοῦνται καθ᾿ ὕψιστον ἀκριβῶς ὅταν ἡ «δόξα», δηλαδὴ ἡ ἐπιπολαία γνώμη, ἡ δοξασία, τίθεται εἰς τὸ προσκήνιον – καὶ τὸ καθεστὼς τοῦτο ἔχει ὄνομα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Τότε συμβαίνει κατ᾿ ἀρχὴν μία Ἀντιστροφή, τῆς ὁποίας αἱ διαδικασίαι χρῄζουν ἰδιαιτέρας παρατηρήσεως – παρατηρήσεως καὶ μελέτης διὰ τὴν ὁποίαν ἡ ἐποχή μας εἶναι ἰδεώδης!
Τότε ἡ Ἱστορία γίνεται φάρσα, καθὼς λαοὶ καὶ ἄτομα ἐκφυλίζονται, κι ὁ ἐκφυλισμός τους φθάνει ὣς τὸ μεδοῦλί τους. Οἱ λαοὶ καταντοῦν σιγά-σιγὰ ἕνα φάντασμα, τελικῶς δὲ μιὰ γελοιογραφία τοῦ ἑαυτοῦ τους…
Ὅμως ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν προκεχωρημένην φᾶσιν τοῦ τοιούτου ἐκφυλισμοῦ, ἡ φωνὴ τοῦ αἵματος καὶ ὁ ἀρχέγονος χαρακτὴρ ἐλλοχεύουν ἐν τῷ βάθει, ἀσκοῦν δὲ μίαν ἐνίοτε ἀκόμη δυσδιάκριτον ἐπιρροήν, ἡ ὁποία ὅμως κατά τινα κρίσιμον στιγμὴν δύναται νὰ φουντώσῃ καὶ ν᾿ ἀποβῇ κρίσιμος, ὄχι δὲ μόνον διὰ τὸ ἄτομον ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ σύνολον – τὸν λαόν, τὸ Ἔθνος, τὴν φυλήν.
Ἐν τούτοις ὅποτε ἡ Ἱστορία κινεῖται πραγματικῶς, κινεῖται ὑπὸ ἐξαιρετικῶν προσωπικοτήτων. Ἐκεῖ δὲ ἡ ἰσχὺς τῆς φωνῆς τοῦ αἵματος εἶναι καθοριστικῶς πρωταρχική.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω συμπεραίνουμε ὅτι ἡ φωνὴ τοῦ αἵματος καὶ ὁ πρωταρχικὸς χαρακτὴρ τῆς φυλῆς κυρίως ἐκφράζεται ὑπὸ τῶν ἀρίστων, μόνον δὲ κατὰ περιόδους αὐθεντικοῦ κοινοτικοῦ βίου καὶ ἀ-ληθοῦς Κουλτούρας καὶ ὑπὸ τοῦ Λαοῦ συνολικῶς, ὁ ὁποῖος μάλιστα τότε ἐπιζητεῖ, ἀναγνωρίζει καὶ στηρίζει τοὺς ἀρίστους – οἱ ὁποῖοι καὶ μόνον δύνανται νὰ τὸν στηρίξουν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΣ.
Ὁ χαρακτὴρ τῶν εὐρωπαϊκῶν Ἐθνῶν ἔχει κυρίως καθορισθῆ καὶ σχηματισθῆ ἀποφασιστικῶς ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴν τοῦ πρωτογενοῦς Ἀρίου αἵματος καὶ χαρακτῆρος.
Οἱ πυρῆνες τῶν Ἰνδοευρωπαίων, ἐγκαθιστάμενοι ὁτὲ μὲν μεταξὺ δεκτικῶν καὶ μᾶλλον συναφῶν ὁτὲ δὲ μεταξὺ ῥιζικῶς ἀλλοτρίων καὶ ὑπαρξιακῶς/κοσμικῶς ἀντιρρόπων στοιχείων, ὅπου ἐπεβλήθησαν, ἐπέβαλον ὄχι μόνον τὴν γλῶσσάν των ἀλλὰ καὶ τὸν χαρακτῆρα, τὴν πνευματικότητα, τὸν τρόπον σκέψεως, τὰ ὁποῖα μάλιστα καὶ διεπότισαν ὅ,τι τυχὸν ἐκ τῶν προαρίων μορφῶν ἐπεβίωσεν ὡς κέλυφος, κατ᾿ οὐσίαν ὅμως πλέον τελείως διαφορετικοῦ περιεχομένου καὶ οὐσίας.
Ὡς χαρακτηριστικότατον παράδειγμα θὰ ἀναφέρω τὴν «γλαυκῶπιν» Ἀθηνᾶ, ἡ ὁποία ὡς ὄνομα μὲν θεότητος προϋπῆρχε τῆς καθόδου τῶν ἑλληνικῶν φύλων, ὅμως πέραν τοῦ ὀνόματος δὲν εἶχεν, ἐν τῷ προελληνικῷ πλαισίῳ μητριαρχίας καὶ χθονιολατρείας, τὴν παραμικρὰν σχέσιν πρὸς τὴν Ἀθηνᾶν ποὺ γνωρίζουμε, τὴν ἐνσάρκωσιν δηλαδὴ τῆς μαχομένης Σοφίας τοῦ Πατρὸς-Διὸς τοῦ Οὐρανοῦ τῶν Ἀρίων, ἐκπηδήσασαν ἐν πλήρει πανοπλίᾳ ἐκ τῆς κεφαλῆς του!
Ὁ Ζεύς-Πατὴρ τῶν Ἑλλήνων, ὁ Ντζιάους-Πίταρ τῶν Ἰνδοαρίων, ὁ Γιούπιτερ τῶν Ῥωμαίων, ὁ Ζίου-Φάτηρ τῶν βορείων Γερμανῶν καὶ οὕτω καθ᾿ ἑξῆς δὲν ἀπετέλεσαν, ὡς ἐνσαρκωταὶ τοῦ ὑψίστου των ἰδεώδους καὶ τῆς πρώτης των Ἀρχῆς, γνωρίσματα καὶ ἰδιώματα γεωγραφικῶν περιοχῶν καὶ τῶν πληθυσμῶν τους – ἀλλὰ τὸ ἑνιαῖον ἡλιακὸν λάβαρον μιᾶς ὁμάδος ἀδελφικῶν φύλων, ποὺ διεισέδυσαν, κατέκτησαν, κατέλαβαν, ἐπεβλήθησαν, ἐκυριάρχησαν καθ᾿ ὁλόκληρον τὴν Εὐρώπην.
Ὁ μαχόμενος οὐράνιος Πατὴρ καὶ ἡ ἀληθὴς καὶ πολεμική του Σοφία (Ἀθηνᾶ), τὸ Φῶς ἀκόμη, συναφῶς, ὡς Ἰδέα καὶ ἐσωτερικὴ πνευματικὴ πραγματικότης ἀποτελεῖ ἀνέκαθεν τὴν κεντρικὴν ἀναφορὰν τοῦ Ἀρίου Ἀνθρώπου: ἀναφορὰν καὶ ἄξονα ποὺ ὁ Ἄριος μετέφερε καί, ὅπου συνήντησε φυλετικῶς συναφῆ στοιχεῖα, τὰ μετέδωσε ὅπου κι ἂν προήλασε, ἐπικῶς καὶ καταλυτικῶς πάντοτε, στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Οἱ ἐκ Βορρᾶ φωτεινοὶ ἐπήλυδες ἔφεραν τὴν Ἀριοσύνη καὶ στὴν γῆ μας, μετατρέποντάς την στὴν φωτεινὴ Ἑλλάδα τῆς ἀρχαιότητος, ἀπὸ τὴν Πελασγίδα τῶν ποικίλου εἴδους καὶ χαρακτῆρος προελληνικῶν φύλων. Ἡ Μάχη τοῦ Αἵματος ὑπῆρξεν, οὕτω, ἐγγενῶς ἀδιαχώριστος ἀπὸ τὴν μάχην τοῦ Πνεύματος – καὶ ταῦτα παραμένουν οὕτω ἐσαεί, ὡς δύο ὄψεις τοῦ αὐτοῦ νομίσματος: τοῦ νομίσματος τῆς αὐθεντικῆς Ἀξίας καὶ ὄχι δοξασιῶν κι ἀνουσίων ἐπιφανειακοτήτων, Ἀξίας ποὺ εἶναι ἀπροσπέλαστος καὶ ἄθικτος ἀπὸ τὰ μαμμονιστικὰ τερτίπια καὶ καμώματα τοῦ σημερινοῦ Ἀντι-κόσμου τῆς δημοκρατίας, τοῦ Ὑλισμοῦ, τῆς Ἀντιστροφῆς, τῆς Δουλείας.
Ἀκριβῶς ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ ἐντοπίζεται τὸ ἔμπεδον καὶ ἡ ῥίζα τῆς Ὑποστάσεως καὶ τῆς Δράσεως τοῦ ΑΡΜΑτος.
Ἀκριβῶς δὲ ὅπως οἱ ἀναλλοίωτες ἀπὸ νέφη καὶ συγχύσεις ἄμεσες ἡλιακὲς ἀκτῖνες, ἀτενίζουμε κι ἐμεῖς τὰ πράγματα χωρὶς φτιασιδώματα καὶ καλλωπισμούς, πηγαίνοντας κι ὅσο πίσω χρειάζεται, ἀρνούμενοι ἀκόμη νὰ συνεχίσουμε νὰ φέρουμε τὶς ὅποιες μεταγενέστερες ἐπιμολύνσεις καὶ συγχύσεις τοῦ νοῦ, τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ὑπάρξεώς μας, ὅσον κι ἂν αὐτὲς μπορεῖ ἀκόμη νὰ εἶναι παλαιές, πηγαίνοντας πίσω ἴσως δύο χιλιετίες ἢ καὶ περισσότερον ἐνίοτε.
Στὴν παροξυσμικῶς δέ, ἀκριβῶς στὶς ἡμέρες μας, ὠξυμένην ἀντιπαράθεσι Σημιτισμοῦ καὶ Ἀριανικότητος δὲν στρέχουμε τὸν παραμικρὸ συμβιβασμό: κάθε τέτοιος, ἄλλως τε, ἐπιτείνει τὴν Σύγχυσιν, τὴν προαναφερθεῖσαν Ἀντιστροφήν, τὴν καταβαράθρωσιν τῶν λαῶν, μοιραίως σημειωτέον προϋποθέτουσαν τὴν ὁλικὴν καὶ ὁριστικὴν ἐξάλειψιν τοῦ Ἀρίου Ἀνθρώπου, ὡς πρώτου καὶ θεμελιώδους ἀναχώματος κατὰ τῆς τάχιστα μαμμονιστικῶς διευθετουμένης κι ἐκτυλισσομένης ἐκπιθηκιστικῆς ποιοτικῆς κατακρημνίσεως τῆς “ἀνθρωπότητος”…
Τυγχάνοντες κατ᾿ αὐτὴν τὴν Μάχην καὶ τὴν χωροχρονικήν μας συγκυρία τοποθετημένοι στὸ δεδομένο ἄθλιο καὶ δυσῳδέστατο πλαίσιο τοῦ σημερινοῦ ἀνεκδιηγήτου Γραικυλιστάν, πρέπει ἐν ταὐτῷ ἀπαραιτήτως νὰ κρατήσουμε τὴν ἠρεμίαν μας καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ μένουμε ἀπρόσβλητοι ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν τόσον ἐλεεινὴν γενικὴν εἰκόνα, στάσιν καὶ κατάστασιν τῶν “συμπατριωτῶν” μας: Ἄλλως τε τὸ ἐνδιαφέρον μας ὡς Ἅρματος ἀνέκαθεν ἐπικεντρώνεται εἰς τὴν ποιότητα καὶ τὴν αὐθεντικότητα – ὄχι εἰς τὰ πλήθη ἀμφιβόλου χαρακτῆρος καὶ κατωτέρου φυράματος ὀπαδικῶν βαστάζων καὶ ψηφοφόρων.
Ἐν σχέσει, λοιπόν, καὶ πρὸς τοῦτο, πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὣς τὸ μεδοῦλι μας ὅτι δὲν πολεμοῦμε γιὰ νὰ δικαιώσουμε κανένα γύφτουλα, κανένα ἀνάξιο γραικύλο: Ἀκριβῶς ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ μάλιστα! Πολεμοῦμε τὴν κατωτερότητα, τὴν φαυλότητα, τὴν ὑπανθρωπίλα ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ κι ἂν τὴν ἀντιμετωπίζουμε, οὐδέποτε συμπλέοντες ἢ συμμαχοῦντες μὲ τοὺς ὅποιους ἐκφραστάς της, ἀσχέτως πολιτικοῦ χρώματος ἢ παρατάξεως καὶ «λαβάρων» ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπικαλοῦνται!
Πολεμοῦμε γιὰ τὸ Φῶς τῆς Ἰδέας μας, ποὺ τρέφει καὶ στηρίζει ὡς Κέντρον καὶ ἀφετηρία μας τὴν Οὐσίαν τῆς ὑπάρξεώς μας ὡς πρωτογενὴς καὶ πρωτουργὸς Ἰδέα–Ὄν, γενεσιουργὸς τοῦ πνεύματός μας καὶ τῆς ψυχῆς μας.
Δὲν γνωρίζουμε “ἐνδιαμέσους” σ᾿ αὐτὴν τὴν ἀντιπαράθεσι. Στὴν πραγματικότητα δέ, ξανὰ καὶ ξανὰ ἀποδεικνύεται καθημερινῶς ὄχι μόνον ἡ δηλητηριώδης ἐπικινδυνότης τοιούτων «ἐνδιαμέσων» – ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι ἐνστικτωδῶς καὶ οἱ ἴδιοι μᾶς διαισθάνονται καὶ ταυτοποιοῦν ὡς θανασίμους των ἐχθρούς!
Καὶ δικαίως: Διότι ἡ ὕπαρξίς μας, ὁ χαρακτὴρ καὶ τὸ φῶς μας, ὁ ξεκάθαρος, ἀσυμβίβαστος, ἀνδρεῖος καὶ σὰν ξῖφος κοφτερὸς λόγος μας ἀπειλοῦν τὴν ψευτιὰ καὶ τοὺς θεατρινισμούς των, καθὼς αὐτοὶ κινοῦνται ὡς ἐπιφανειακὲς σκιὲς εἰκονικῶν εἰδώλων ποὺ οἱ ἴδιοι τους ἔχουν διαμορφώσει καὶ προσαρμόσει, ὥστε νὰ ἱκανοποιοῦν εἴτε ἐσωτερικὰ συμπλέγματα κατωτερότητος εἴτε ταπεινὲς ἰδιοτέλειες, ἐμπορευόμενοι πλαστὰ καὶ πλαστικὰ εὐτελῆ εἴδωλα μεγάλων ἰδεῶν.
Ἐμεῖς ὡς Ἅρμα ἐκφράζουμε ἀκριβῶς τὸν πρωτογενῆ ἐκεῖνον πνευματικὸν Ἄξονα τοῦ Ἀρίου Ἑλληνικοῦ Αἵματος, τὸν ἐκλάμπρως εἰς τὴν Ἰλιάδα, τὴν Ὁρέστειαν, τὸν Πλάτωνα, τὰς Θερμοπύλας ἐκφρασθέντα – μαχόμενοι δ᾿ ὥστε συνεχῶς ἐκεῖνος νὰ εἶναι κυρίαρχος ἐντός μας, ὡς ἄξων πρώτιστα τῆς ἰδικῆς μας προσωπικῆς ὑπάρξεως καὶ οὐσίας, εἰ δυνατὸν σὲ κάθε μας ἐκδήλωσι.
Κάθε ἄλλη θέσις καὶ στάσις θὰ ἦτο κήβδιλος!
Ἡ Ἱστορία εἶναι κυρίως Ἱστορία ἀντιπαραθέσεως αἵματος κατὰ αἵματος, πνεύματος κατὰ πνεύματος, ψυχῆς ἐναντίον ψυχῆς. Κατὰ δὲ τὴν περίοδον τῆς μεγίστης Ἐντροπίας, τῆς αἰσχίστης Παρακμῆς, ὅταν ὅλα φαίνωνται νὰ βυθίζωνται στὴν Ἄβυσσο ἐν ᾧ οἱ ἀλλόφυλοι Βάρβαροι εἰσβάλλουν κατὰ στίφη διὰ μέσου ἀνοικτῶν πυλῶν καὶ ἐν μέσῳ γενικῆς ναρκώσεως, δογματικοῦ ἐκφοβισμοῦ, ἐκφυλιστικῆς ἀλλοιώσεως καὶ ὁλικῆς παραλύσεως, ἡ μόνη ἐλπὶς μπορεῖ μόνον νὰ στηριχθῇ εἰς τοὺς τελευταίους ἀριστεῖς τοῦ αἵματος καὶ τοῦ συναφοῦς πρωτογενοῦς Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀριανικότητος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἐθνοκοινοτισμοῦ, τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἅρματος!
Συναγωνισταί, μὲ ἀτρόμητη ἐσωτερικὴν ἀνδρεία, καθαρότητα καὶ ἀποφασιστικότητα, ξεδιαλύνοντας μέσα σας κάθε κηλῖδα καὶ κάθε σύγχυσι καὶ δισταγμό, σπεύσατε νὰ πράξετε τὸ καθῆκόν σας: Καθῆκον ὄχι μόνον ἀπέναντι τῆς Φυλῆς καὶ τοῦ Ἔθνους ἀλλ᾿, ἐν ταυτῷ, καὶ Καθῆκον ἔναντι τοῦ Ἑαυτοῦ σας, ποὺ ζητεῖ αὐθεντικὴν ἐκφρασιν καὶ ἐλευθερίαν, ζητεῖ ἄνδρωσιν, ζητεῖ καὶ διψάει γιὰ αὐτοπραγμάτωσιν: Γένοιο οἷος ἐσσί, σημαίνει ὁ ἡλιακὸς Πίνδαρος – ἤτοι: Γίνε, ἐπὶ τέλους, αὐτὸ ποὺ εἶσαι, τὸ μόνον ποὺ μπορεῖς νὰ εἶσαι! Διαφορετικὰ εἶσαι ἕνα τίποτα, ἕνα ἀσήμαντο ἄθυρμα, ποὺ δὲν ἀξίζει κανεὶς νὰ θυμᾶται!
Τὸ ΑΡΜΑ ἀγωνίζεται ἐν μέσῳ μεγάλων καὶ μικρῶν (ποὺ συχνὰ εἶναι κι οἱ ἐπικινδυνότεροι…) διαστρεβλωτῶν καὶ ἀνοήτων δοκησισόφων κομπλεξικῶν πολεμίων καὶ διαστρεβλωτῶν τῆς Ἀριανικότητος νὰ προασπισθῇ τὴν ἀλήθειαν ἐφ᾿ ὅλων τῶν τομέων καὶ καθ᾿ ὅλας τὰς διαστάσεις. Ἔτσι θὰ πρέπει νὰ δῆτε καὶ τὴν σημερινὴν ἀναδίφησιν τοῦ σημαντικοῦ ζητήματος τῆς κοιτίδος τῶν Ἰνδοευρωπαίων.
Προσωπική μου πεποίθησις εἶναι ὅτι ὁ ἐντοπισμός της βορείως τῆς Κασπίας εἶναι ὀρθὸς ἀλλὰ προσωρινός, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι δὲν ἦτο ἐκεῖ ἡ ἀρχικὴ Πρωτοπατρίς, καθ᾿ ὅσον αὕτη προφανῶς ἔκειτο πολὺ βορειότερον, ἔν τινι δακτυλιοειδῇ ὁροσειρᾷ τῆς βορείου Σιβηρίας, ποὺ οὐδέποτε ἐπεκαλύφθη ὑπὸ παγετώνων καὶ ἐπὶ τῆς ὁποίας ἀνευρίσκονται σημαντικὰ ἴχνη πολιτισμοῦ ἡλικίας ὑπεράνω τῶν 30 χιλιετιῶν.
Ταῦτα ὅμως παραμένουν δυσεξιχνίαστα – καὶ δὲν θὰ ὁμιλήσω περισσότερον. Ὁ κύριος ὁμιλητὴς θὰ σᾶς ἐνημερώσῃ ἐπὶ τῆς σχετικῆς ἐπιστημονικῆς ἐρεύνης, συντελουμένης διὰ συνεργασίας καὶ συμβολῆς πλείστων ἐπιστημονικῶν κλάδων, μὲ χρονικὸν βεβαίως ὁρίζοντα περὶ τὸ ἓν ἕκτον τῆς ἀναφερθείσης περιόδου. Συγχωρῆστέ μου τὴν μακρηγορίαν πρὸ τοῦ κυρίου ὁμιλητοῦ, ὅμως δράττομαι τῆς (σπανίας) εὐκαιρίας ἔστω κι ἔτσι νὰ ἐπικοινωνήσω μαζί σας.
Ἔρρωσθε καὶ ἀγωνίζεσθε!
Στέφανος Γκέκας