Στὴν ἀκαδημαϊκὴ βιβλιογραφία τῶν πολιτικῶν ἐπιστημῶν ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς συγκαταλέγεται στὰ συγκεντρωτικὰ καθεστῶτα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἀντικρατισταὶ φιλελεύθεροι, ὅταν ἀναφέρωνται σὲ συστήματα μὲ ἰσχυρὸ κρατικὸ παρεμβατισμό, ἀντιμετωπίζουν τὸν κομμουνισμὸ καὶ τὸν Ἐθνικοσοσιαλισμὸ σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ συστήματα ποὺ ἐκπηγάζουν καὶ διέπονται ἀπὸ τὶς ἴδιες ἀξίες.
Αὐτὸ ποὺ ἐσκεμμένως παραβλέπεται ἀπὸ τοὺς φιλελευθέρους καὶ προπαγανδιστικῶς δὲν μελετᾶται στὶς πολιτικὲς ἐπιστῆμες εἶναι τὸ ἐξῆς: Ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς λαμβάνεται ὡς κρατισμός, ὄχι γιατὶ ἀπαγορεύει τὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία (ὅπως συμβαίνει στὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα), ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀποτελεῖ τὸ ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράδειγμα ἐπιτυχημένου μοντέλου μὲ ἔντονο τὸν κρατικὸ παρεμβατισμό.
Ὁπότε, ἀντὶ σήμερα ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς νὰ ἀποτελῇ τὸ πρότυπο μιᾶς ὁλοκληρωμένης φιλοσοφικῆς-πολιτικῆς κοσμοθεάσεως μὲ οἰκονομικὲς ἐπίσης προεκτάσεις, λοιδορεῖται συστηματικῶς τόσον ἀπὸ τοὺς φιλελευθέρους ἰδεοληπτικοὺς ἀντικρατιστὰς ὅσον καὶ ἀπὸ τοὺς ἀριστερούς, ποὺ ἐπανειλημμένως ἀποτυγχάνουν παταγωδῶς νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἀντιφυσικὴ δογματικὴ θεωρία τους στὸν πραγματικὸ κόσμο.
Ἱστορικῶς, ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς εἶναι τὸ μοναδικὸ πολιτικὸ σύστημα τοῦ 20οῦ αἰῶνος τὸ ὁποῖο δὲν κατέρρευσε ἐκ τῶν ἔσω (ὅπως συνέβη μὲ τὸν κομμουνισμὸ καὶ τὶς καπιταλιστικὲς δημοκρατίες) ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, χρειάστηκε νὰ ἐπιστρατευθῇ ὁλόκληρος ὁ πλανήτης ἐναντίον τῆς Ἐθνικοσοσιαλιστικῆς Γερμανίας προκειμένου νὰ τὸν καταπνίξουν βιαίως καὶ διὰ τῆς μεγίστης ἀνθρωποσφαγῆς, βάσει τῆς ὁποίας κατόπιν, ὡς ἀπόλυτοι πλέον κύριοι τῆς προπαγάνδας καὶ τῆς ἱστοριογραφίας, δαιμονοποιοῦν τὸν Ἐθνικοσοσιαλισμό, ἀσυστόλως ψευδολογοῦντες, πλαστογραφοῦντες καὶ διαστρέφοντες γεγονότα, νοήματα, παραδόσεις, λαοὺς καὶ συνειδήσεις. Ὁ Χίτλερ μισήθηκε τόσο πολὺ ἀπὸ τὸ πολιτικὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του διότι, μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ στὴν πράξη, παρεβίαζε τὴν καθιερωμένη ἀντιστροφὴ ἀξιῶν καὶ προτεραιοτήτων, ποὺ στὸ ἀποκορύφωμά της καταντάει στὴν πρακτική, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ «ἡγέτες» πλουτίζουν καὶ ὁ λαὸς δυστυχεῖ.
Ὁ Χίτλερ δημιούργησε τὸ πρῶτο (καὶ μοναδικὸ μέχρι σήμερα) σύγχρονο κοινωνικὸ κράτος, ποὺ παρεῖχε στὸν πολίτη ὄχι μόνον τὰ ἀπαραίτητα πρὸς τὸ ζῆν ἀλλὰ καὶ μία πρωτόγνωρη γιὰ τὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς πολυτέλεια. Πέραν δηλαδὴ τῶν ἐργατικῶν δικαιωμάτων, τοῦ δωρεὰν συστήματος ὑγείας, τῆς δωρεὰν παιδείας, τῶν ἐργατικῶν κατοικιῶν κ.λπ., ὁ Χίτλερ εἶχε πάει λίγο παραπέρα: Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ τὸ αὐτοκίνητο ἀποτελοῦσε εἶδος πολυτελείας, μόνον δὲ οἱ βασιλεῖς ἢ οἱ πολὺ πλούσιοι τὸ διέθεταν, ὁ Χίτλερ ἀπεφάσισε νὰ δώσῃ στὸν λαὸ αὐτὸ ποὺ ὣς τότε κανένας ἐργάτης στὸν κόσμο δὲν μποροῦσε κἂν νὰ ὀνειρευθῇ. Τὸ Volkswagen (αὐτοκίνητο τοῦ λαοῦ) ἔδωσε στὸν Γερμανὸ ἐργάτη τὴν ἀξιοπρέπεια ποὺ τοῦ ἄξιζε, ὥστε πλέον ἡ πολυτέλεια νὰ μὴ ἦταν προνόμιο μόνον τῆς πλουτοκρατίας ἢ τῆς ἡγεσίας μιᾶς χώρας, ἀλλὰ κοινωνικὸ ἀγαθὸ ἑνὸς ὁμοψύχου Λαοῦ. Ἔτσι, οἱ ἐργάτες ἀπελάμβαναν τὴν κυριακάτικη ἐκδρομή τους στὶς παρεχόμενες ἀπὸ τὸ κράτος ἐξοχικὲς κατοικίες των, ὁδηγώντας τὸ δωρεὰν Volkswagen στὶς (χωρὶς διόδια) Autobahn ποὺ μέχρι καὶ σήμερα παραμένουν ἐν λειτουργίᾳ ὡς πρότυπα αὐτοκινητοδρόμων.
Καὶ μάλιστα, σὲ μία χώρα ποὺ ἡ αὐτοκινητοβιομηχανία εἶχεν ἤδη ἀρχίσει νὰ ἀποτελῇ βασικὸ τομέα τῆς ἰδιωτικῆς οἰκονομίας, ἡ κρατικὴ Volkswagen κατάφερε νὰ ἀνταγωνισθῇ τὶς ἰδιωτικὲς αὐτοκινητοβιομηχανίες ὄχι μόνον στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Γερμανίας ἀλλὰ καὶ στὶς ἐξαγωγές.
Τὸ παράδειγμα τῆς Volkswagen εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ παραδείγματα τῆς ἐπιτυχημένης κρατικῆς Ἐθνικοσοσιαλιστικῆς πολιτικῆς. Ὁ κρατισμὸς τῆς Ἐθνικοσοσιαλιστικῆς Γερμανίας ἔχει ἐπιτύχει τὸν ὑψηλότερο ῥυθμὸ ἀναπτύξεως καὶ τὴν μεγαλύτερη πρόοδο ποὺ ἔχει ἐπιτύχει ποτὲ χώρα στὴν παγκόσμιο οἰκονομικὴ ἱστορία, διαψεύδοντας πανηγυρικὰ τόσο τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν φιλελευθέρων περὶ ἐλεύθερης οἰκονομίας, ὅσο καὶ τοὺς κομμουνιστάς πού, ὅπου καὶ ἂν ἐφήρμοσαν τὴν μαρξιστικὴ θεωρία τους, ἔφεραν τὴν ἀπόλυτη καταστροφή.
Ἡ ἐπιτυχημένη οἰκονομικὴ πολιτικὴ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀναβάθμιση τῆς ποιότητος ζωῆς τοῦ ἐργάτη, ἀναδεικνύει τὸν Ἐθνικοσοσιαλισμὸ ὡς τὴν μοναδικὴ ἐπιτυχημένη πολιτικὴ κοσμοθεωρία ποὺ ἔχει ποτὲ ἐφαρμοσθῆ, ὅπου δέον νὰ ληφθῇ καὶ ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι εἶχε μόνον ἓξ ἔτη εἰρηνικῆς ἐφαρμογῆς καὶ δὴ ὑπὸ τὴν ἀσφυκτικὴν πίεσιν διεθνοῦς οἰκομικοῦ κ.λπ. πολέμου.
Γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὰ πρωτοφανῆ προνόμια ποὺ ἐξησφάλισε ὁ Χίτλερ γιὰ τὸν ἐργάτη μισήθηκε τόσο πολὺ ἀπὸ τοὺς κομμουνιστάς, διότι ἀφῄρεσε τὴν βάση τῆς κομμουνιστικῆς προπαγάνδας, ἀφοῦ μάλιστα ἐπίσης, παρ ὅλο ποὺ ἡ ΕΣΣΔ ἦταν πολὺ πιὸ πλούσια ἀπὸ τὴν Γερμανία σὲ (ἀνεξαντλήτους καὶ ἀχανεῖς!) φυσικοὺς πόρους, δὲν κατάφεραν οἱ «ἐργατοπατέρες» μπολσεβῖκοι ποτὲ νὰ προσφέρουν στὴν ἐργατικὴ τάξη μιὰ ζωὴ στοιχειωδῶς ἔστω ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὸν φόβο. Γι’ αὐτὸ καὶ κατὰ τὸν Β΄ Π.Π. οἱ κομμουνισταὶ ἀνεγνώρισαν ὡς φυσικό τους σύμμαχο ἀπέναντι στὴν ἀναδυομένη ἐθνοφυλετικὴ ἐπίγνωση καὶ ἀναγέννηση τοὺς καπιταλιστὰς αὐθέντας τῆς Ἀγγλίας, τῶν ΗΠΑ καὶ τοῦ δεινῶς καταδυναστευομένου δυτικοῦ κόσμου συνολικῶς.
