Οἱ ἀληθεῖς Ἕλληνες, ὡς ζωτικὸν καὶ ἀναπόσπαστον μέρος τῆς Ἀρίας ὁμοφυλίας, εἶναι ἀπολύτως ξένοι μὲ τὴν ἐξ ἀνατολῆς προερχομένην ὑποκουλτούρα καὶ τὸν ὑποχθόνιον χαρακτῆρα της. Ἐφ᾿ ὅσον τις ἔχει αἷμα ἑλληνικὸν καὶ δὲν κουβαλεῖ τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴν γυφτιὰ ἐντός του, δύναται νὰ συνειδητοποιήσῃ τὴν ἀλλοτρίαν ἀπεχθεστάτην φύσιν τῆς κρατούσης γυφτολαϊκῆς ὑποκουλτούρας καὶ ν᾿ ἀποβάλῃ ὁριστικῶς ὁ,τιδήποτε ψοφοδεές, ἀνατολίτικον καὶ παρακμιακὸν ἔχει ἀσυνειδήτως ἀπορροφήσει, ἀπελευθερούμενος σταδιακῶς, συνειδητῶς καὶ ἐπιμόνως ἀπὸ τὴν δηλητηριώδη τοξίνωσιν ψυχῆς, σώματος καὶ νοῦ, ἀναβαπτιζόμενος εἰς τὰ ἀέναα κι ἀθάνατα νάματα τῆς πολυσχιδοῦς μας Ἀρίας Παραδόσεως, ἀπὸ τῆς ζωογόνου καὶ ἀναγεννητικῆς αὑθεντικῆς δημώδους μας μουσικῆς καὶ χοροῦ, μέσῳ καὶ τῶν θαυμασίων λαϊκῶν παραδοσιακῶν μουσικῶν παραδόσεων ἄλλων ἀρίων λαῶν – καὶ μέχρι τῆς φωτεινῆς καὶ ἀπολλωνείου μεγαλειώδους κλασσικῆς μουσουργίας.
Ὁ Διγενὴς Ἀκρίτας
Καβάλα πάει ὁ Χάροντας
τὸν Διγενὴ στὸν Ἄδη,
κι ἄλλους μαζί… Κλαίει δέρνεται
τ’ ἀνθρώπινο κοπάδι.
Καὶ τοὺς κρατεῖ στοῦ ἀλόγου του
δεμένους τὰ καπούλια,
τῆς λεβεντιᾶς τὸν ἄνεμο,
τῆς ὀμορφιᾶς τὴν πούλια.
Καὶ σὰ νὰ μὴν τὸν πάτησε
τοῦ Χάρου τὸ ποδάρι
ὁ Ἀκρίτας μόνο ἀτάραχα
κοιτάει τὸν καβαλλάρη
«Ὁ Ἀκρίτας εἶμαι, Χάροντα
δὲν περνῶ μὲ τὰ χρόνια.
Μ’ ἄγγιξες καὶ δὲ μ’ ἔνοιωσες
στὰ μαρμαρένια ἁλώνια;
Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀκατάλυτη
ψυχὴ τῶν Σαλαμίνων,
στὴν Ἐφτάλοφην ἔφερα
τὸ σπαθὶ τῶν Ἑλλήνων.
Δὲ χάνομαι στὰ Τάρταρα,
μονάχα ξαποσταίνω,
στὴ ζωὴ ξαναφαίνομαι
καὶ λαοὺς ἀνασταίνω!».
http://www.lieder.net/lieder/get_settings.html?ComposerId=10746