Ὁ Beethoven ἐξῇρε τὴν μουσικὴν ἰδιοφυΐαν τοῦ Haendel (Händel), χαρακτηρίζοντάς τον ὡς τὸν κορυφαῖον μουσουργὸν τῆς ἐποχῆς του. Ἡ διαυγὴς ἁπλότης τῶν συνθέσεων ἐν συνδυασμῷ μὲ τὴν ἀρχέγονον δραματικότητα τῶν ὀρχηστρικῶν δημιουργιῶν του ὑπῆρξαν ἀντικείμενο βαθείας μελέτης διὰ τον Beethoven, ὅπως ἐσημείωσεν ὁ στενός του φίλος καὶ μαθητής, Ferdinand Ries: “Ἐξ ὅλων τῶν συνθετῶν ὁ Beethoven ἐξετίμα περισσότερον τοὺς Mozart καὶ Haendel καὶ ἀκολούθως τὸν J.S. Bach. Ἡ μουσικὴ ποὺ ἐμελέτα καὶ πάντοτε εὑρίσκετο ἐπὶ τοῦ γραφείου του ἦσαν συνθέσεις αὐτῶν τῶν ἰνδαλμάτων.”
