Είχαμε σκιαγραφήσει σε πρόσφατη ανάρτησή μας τους κυρίους άξονες της εθνοαποδομητικής πολιτικής των Συριζαν(θ)ελ, την οποία πιστά προωθούν αφ’ ης στιγμής κατέλαβαν την εξουσία, με απόλυτη συνέπεια προς την μακρά παράδοση αντεθνισμού που χαρακτηρίζει την ελλαδική κομμουνιστική αριστερά από καταβολών της (Βεντούρα, Μπεναρόγια, κλπ) σε απόλυτη επίσης συμφωνία με τις προεκλογικές εξαγγελίες και τις διεθνιστικές ιδεολογικές διακηρύξεις της αριστεράς, που δεν θυμίζει την, ως προς τους άλλους τομείς του κυβερνητικού έργου, τακτική της, τακτική αναίσχυντα ψευδών προεκλογικών υποσχέσεων και ξεδιάντροπων αλλεπαλλήλων ανακυβιστήσεων (π.χ. στους τομείς της οικονομικής και της κοινωνικής πολιτικής, όπως περίτρανα επιβεβαιώνουν και οι συνταρακτικές αποκαλύψεις που περιέχονται στο βιβλίο που προσφάτως εξέδωσε ο, λαλίστατος όσο και μεγαλομανής, πρώην ΥΠ.ΟΙΚ. Βαρουφάκης)…
Παρουσιάζουμε σήμερα, όπως είχαμε προαναγγείλει, το «Σχέδιο Προγραμμάτων Σπουδών για το Μάθημα της Ιστορίας», το οποίο συνέταξε προ μηνών μία «Επιστημονική Επιτροπή» του Ι.Ε.Π. (Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής) κατ’ εντολή του Υπουργού Παιδείας, σχέδιο που κινείται στην γνωστή εθνομηδενιστική γραμμή της «επιτροπής Λιάκου». Επί της βάσεως του σχεδίου αυτού αναμένεται να στηριχθούν οι αλλαγές που απεργάζονται οι επικίνδυνοι Συριζαν(θ)ελ, οι αφορώσες στα προγράμματα σπουδών όλων των τάξεων καθώς και στα αντίστοιχα βιβλία ιστορίας, αποσκοπούσες απροκαλύπτως στην περαιτέρω άμβλυνση του, ήδη δραστικά αποδυναμωμένου διαρκούσης της μεταπολιτεύσεως, εθνικού χαρακτήρος της ιστορίας που οι Ελληνόπαιδες καλούνται να διδαχθούν.
Η Ιστορία, αφού δέχτηκε, ως μάθημα, επί δεκαετίες αλλεπάλληλα εγκληματικά πλήγματα εκ μέρους των «δημοκρατικών» κυβερνήσεων, μοιραίως εκφυλίστηκε και απαξιώθηκε στην συνείδηση των μαθητών, περιπίπτοντας σε κατάσταση απολιθώσεως, με την καθιέρωση της αναθέσεως της διδασκαλίας της όχι αποκλειστικώς σε ιστορικούς, όπως θα έπρεπε, αλλά πολύ συχνά και σε εκπαιδευτικούς εντελώς ασχέτων ειδικοτήτων, οίτινες όχι μόνο δεν την εδιδάχθησαν σε επίπεδο πανεπιστημιακών σπουδών (π.χ. γλωσσολόγους, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, θεολόγους μέχρι και καθηγητάς …ξένων γλωσσών) αλλά συνηθέστατα δεν την αγαπούν καν, παρά την αντιμετωπίζουν περίπου ως αγγαρεία· επίσης όμως και κυριότατα με την παγίωση της θλιβεράς καταστροφικής μεθοδολογίας του γνωστού ψιττακισμού (παπαγαλισμού), τόσο κατά την διδασκαλία όσο και κατά την εξέτασή της. Τοιουτοτρόπως κατέστη προοδευτικώς ένα μάθημα βαρετό και εν πολλοίς μισητό από το σύνολον σχεδόν των μαθητών κάθε εκπαιδευτικής βαθμίδος, οι οποίοι, καίτοι «εδιδάσκοντο» επαναλαμβανόμενα σε τριετείς κύκλους τα ίδια λίγο πολύ περιεχόμενα επί εννέα συναπτά έτη (αλλεπαλλήλως σε δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο), κατέληγε να έχουν πλήρη μεσάνυχτα καθιστάμενοι εντελώς ανιστόρητοι, σε βαθμό μάλιστα ώστε οι περισσότεροι να αγνοούν πολύ βασικά γεγονότα ακόμα και του προσφάτου παρελθόντος της μακραίωνης πορείας του Ελληνισμού ανά τους αιώνας, όπως π.χ. τα της Επανάστασεως του 1821!
Το νέο, λοιπόν, «Σχέδιο Προγραμμάτων Σπουδών για το Μάθημα της Ιστορίας» όπως επιγράφεται, υποτίθεται ότι φιλοδοξεί να θεραπεύσει κάποιες διαχρονικές παθογένειες στην σχολική διδασκαλία της ιστορίας και να την βγάλει από το τέλμα στο οποίο έχει (όντως) περιπέσει – τουλάχιστον αυτό διατείνεται σε επίπεδο διαπιστώσεων και διακηρύξεων. Στην πραγματικότητα όμως, ουσιαστικός σκοπός του σχεδίου, ο οποίος, όπως θα δούμε, δεν επιχειρείται καν να αποκρυβεί, είναι η ολική εξάλειψη παντός εναπομείναντος ίχνους εθνικού προσανατολισμού στην θεώρηση και στην διδασκαλία της ιστορίας και η παράλληλη εισαγωγή και εμπέδωση της λεγομένης «πολυπολιτισμικής» (βλέπε βεβιασμένως εθνομηδενιστικής) προσεγγίσεως της ιστορίας!
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνουμε ότι το μαρξιστογενές εθνομηδενιστικό/«πολυπολιτισμικό» πνεύμα στην ιστοριογραφία έχει ήδη επικρατήσει στα περισσότερα πανεπιστημιακά τμήματα ιστορικών σπουδών της χώρας, στα δε σχολικά προγράμματα τα πρώτα βήματα δραστικής εισαγωγής του έγιναν επί κυβερνήσεως ΝΔ, όταν, επί θητείας στο Υπουργείο Παιδείας (από τον τίτλο του οποίου έχει, ας μην λησμονούμε, διόλου τυχαίως επαλειφθεί, το επίθετο «εθνικής»…) της, αλήστου μνήμης, λιμπεραλιστικής κοπής εθνομηδενιστρίας, Μαριέττας Γιαννάκου-Κουτσίκου, είχε ανατεθεί ρόλος συγγραφέως σχολικών εγχειριδίων στην γνωστή εθνομηδενίστρια καθηγήτρια Μαρία Ρεπούση (που έγινε ευρέως γνωστή λόγω της εξοργιστικώς διαστρεβλωτικής περιγραφής των γεγονότων της καταστροφής της Σμύρνης και της εξοντώσεως των Ελλήνων της Ιωνίας από του Τούρκους, με την ανεκδιήγητη έκφραση περί ενός κάποιου … «συνωστισμού την προκυμαία της Σμύρνης»…). Παρά την τότε γενική κατακραυγή, το ρεπούσειο πνεύμα ουδέποτε εγκατελείφθη. Επανέκαμψε ενισχυμένο, αρχικώς μεν με την «Επιτροπή» του σεσημασμένου εθνομηδενιστού καθηγητού Αντώνη Λιάκου και τα δηλητηριώδη πορίσματά της, εν συνεχεία δε με το περί ου ο λόγος «σχέδιο» της επιτροπής του Ι.Ε.Π. υπό τον καθηγητή Πολυμέρη Βόγλη. Κοινός παρονομαστής τους, ένας και μοναδικός: ο ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ!
Αξίζει επίσης να επισημάνουμε ότι, πέραν του ριζικώς αντεθνικού χαρακτήρος του, το σχέδιο είναι και προδήλως αντισυνταγματικό, με δεδομένο ότι το Σύνταγμα ρητώς προβλέπει ως θεμελιώδη πολιτειακή προτεραιότητα της εκπαιδεύσεως την εθνική διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων… Η τήρηση του Συντάγματος, για το οποίο συνήθως τόσον κόπτονται οι «μεγάλοι» αυτοί «δημοκράτες», πάει εν προκειμένω περίπατο, εφ’ όσον βεβαίως προέχει γι’ αυτούς η επίτευξη του κυρίως στόχου των, ήτοι η εθνοαποδόμηση…
Αξίζει να διαβάσει κανείς ολόκληρο το εν λόγω σχέδιο, που αποτελεί μνημείο γενιτσαρισμού:
http://www.iep.edu.gr/images/IEP/GENERAL/Deltia_Typou/2017-04-04_ps_istorias.pdf
Προς τιμήν της, αμέσως αντέδρασε στις δόλιες αυτές κυβερνητικές μεθοδεύσεις, με δριμεία και εμπεριστατωμένη ανακοίνωση που εξέδωσε, η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (Π.Ε.Φ.), η οποία κονιορτοποιεί το εθνοαποδομητικό σχέδιο του Ι.Ε.Π. για την διδασκαλία της ιστορίας, για να σπεύσει όμως να δεχτεί τα άμεσα πυρά μίας άλλης «επιτροπής», φιλοκυβερνητικών αυτή την φορά παπαγαλακίων-φερεφώνων των ανθελλήνων εξουσιαστών: https://www.esos.gr/arthra/51471/52-filologoi-apantoyn-stis-theseis-tis-pef-panellinia-enosi-filologon-gia-tis
Ολόκληρο το, περιεκτικό σε καίριες και εύστοχες επισημάνσεις, κείμενο της Π.Ε.Φ.: http://www.p-e-f.gr/docs/734.pdf
Σταχυολογούμε εν συνεχεία – χωρίς περαιτέρω σχολιασμό, διότι οι διατυπώσεις μιλούν, ή μάλλον κραυγάζουν, από μόνες τους – χαρακτηριστικά σημεία του σχεδίου του Ι.Ε.Π. για την διδασκαλία της Ιστορίας, στα οποία εκδἠλως αποκαλύπτεται ο εξόχως αντεθνικός διεθνιστικός/πολυπολιτισμικός προσανατολισμός του, σε συμφωνία με τις πάγιες επιδιώξεις της Ν.Π.Τ.Π. (Νέας Παγκόσμιας Τάξη Πραγμάτων) και των συστημικών της σκοτεινών παρασκηνίων:
[…] Αν πράγματι κύριος σκοπός του μαθήματος της ιστορίας είναι η καλλιέργεια ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αξιών, θα πρέπει να επιλέγονται και να ενισχύονται ιστορικά θέματα που εστιάζουν στην κοινωνία και ειδικότερα στις μη προνομιούχες ιστορικά κοινωνικές ομάδες (π.χ. στη γυναίκα, στο παιδί, στα άτομα με αναπηρία, στις θρησκευτικές μειονότητες).[…]
[…] Οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι της εκπαίδευσης έχουν βαρύνοντα λόγο στην κοινωνική αναπαραγωγή της γνώσης με αξιακό γνώμονα την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη […]
[…] Γενικοί σκοποί του μαθήματος της Ιστορίας
Το μάθημα της ιστορίας αποτελούσε ανέκαθεν μέσο ιδεολογικής χειραγώγησης και φρονηματισμού της νέας γενιάς από την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό και πίσω από το ερώτημα «γιατί διδάσκουμε ιστορία;» κρύβεται ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα: «Ποιον τύπο ανθρώπου και πολίτη θέλουμε να διαμορφώσουμε στο σχολείο;». Στις σύγχρονες δημοκρατικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες η απάντηση που δίνεται από τους θεσμικούς εκπαιδευτικούς φορείς είναι κοινή: «θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση». […]
[…] Με αυτή την έννοια ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι αναμφίβολα γεγονός μεγάλης ιστορικής σημασίας. Είναι όμως ιστορικά σημαντική η ζωή ενός εργάτη ή ενός σκλάβου; Ή είναι σημαντική η ζωή των προγόνων ενός μαθητή, οι οποίοι είναι σημαντικοί για αυτόν, αλλά όχι απαραίτητα για τους άλλους; Επομένως, η ιστορική σημασία εξαρτάται από την οπτική και το σκοπό του καθενός. Ένα ιστορικό πρόσωπο ή γεγονός μπορεί να αποκτήσει σημασία, αν οι ιστορικοί το συνδέσουν με ευρύτερες τάσεις ή ιστορίες που φωτίζουν κάτι σημαντικό για τους ανθρώπους σήμερα. Για παράδειγμα, η ιστορία ενός εργάτη το 1918, μολονότι είναι ασήμαντη αν την συγκρίνει κανείς με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί να γίνει σημαντική αν την προσεγγίσει κανείς με τρόπο που την κάνει μέρος μιας ευρύτερης ιστορίας: της ιστορίας των αγώνων των εργατών, της οικονομικής ανάπτυξης ή της μεταπολεμικής προσαρμογής και δυσαρέσκειας. […]
[…] Κατανόηση των ηθικών διαστάσεων της ιστορίας. Παρά την ιστορικότητα της συμπεριφοράς των ανθρώπων, των νοοτροπιών και του κώδικα των αξιών τους, έχουμε πάντα την τάση να διατυπώνουμε ηθικές κρίσεις για τις πράξεις και τις επιλογές των ανθρώπων στο παρελθόν. Σύγχρονα ερωτήματα, όπως «έχουμε χρέος να θυμόμαστε αυτούς που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία ή μαχόμενοι για την ελευθερία» ή «πώς κρίνουμε μαζικά εγκλήματα, όπως το Ολοκαύτωμα, οι γενοκτονίες και τα σταλινικά γκουλάγκ», αποτελούν αναπόφευκτα μέρος της ηθικής διάστασης της ιστορίας. Αυτό δημιουργεί ένα φαινομενικό παράδοξο. Η υιοθέτηση της ιστορικής οπτικής απαιτεί να κατανοούμε τις διαφορές ανάμεσα στο δικό μας ηθικό σύμπαν και σε αυτά των παρελθουσών κοινωνιών. Δεν θέλουμε να επιβάλουμε τα δικά μας αναχρονιστικά πρότυπα πάνω στο παρελθόν. Την ίδια στιγμή, η πλήρης νοήματος ιστορία δεν μεταχειρίζεται με ουδέτερο τρόπο τους κτηνώδεις εμπόρους σκλάβων, τους ενθουσιώδεις ναζί ή τους ευρωπαίους αποικιοκράτες. […]
[…] Η υιοθέτηση της ιστορικής οπτικής στην προσέγγιση του εθνικού παρελθόντος επιτρέπει την ιστορικοποίηση της ταυτότητας και την αναγνώριση της ετερότητας όχι μόνο εκτός αλλά και εντός του έθνους (π.χ. διαφορές και διακρίσεις βάσει φύλου, κοινωνικής τάξης, γλώσσας, εθνοτικής καταγωγής κλπ.). Αυτό σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να αναλύσουν τον εθνικό χρόνο, να αναδείξουν την πολυπλοκότητα της εθνικής ταυτότητας και να εστιάσουν στις έννοιες της συνέχειας και της αλλαγής. Η διδασκαλία της ιστορίας έχει, επομένως, ως κύριο στόχο να καλλιεργήσει μια πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα, η οποία θα είναι απαλλαγμένη από μισαλλοδοξία και ξενοφοβία. Αυτό συνδυάζεται με την καλλιέργεια της δημοκρατικής συνείδησης και την καλλιέργεια ανθρωπιστικών αξιών.
Ιστορία διδάσκουμε για να καλλιεργήσουμε δημοκρατική συνείδηση. Και επειδή η δημοκρατία αποστρέφεται το δογματισμό και την αυθεντία, ενώ ενθαρρύνει τον πλουραλισμό των απόψεων, δημοκρατικό χρέος απέναντι στις επερχόμενες γενιές πολιτών είναι η αποκήρυξη της μονοδιάστατης ανάγνωσης του παρελθόντος και της μοναδικότητας της ιστορικής αλήθειας. Το Συμβούλιο της Ευρώπης σε μια πρόσφατη έκδοσή του, η οποία βασίστηκε σε μια μακρά και συστηματική έρευνα, παρουσιάζει ένα «Μοντέλο ικανοτήτων για τη δημοκρατική κουλτούρα», οι οποίες κρίνει αναγκαίο να καλλιεργηθούν στην εκπαίδευση γενικά και όχι μόνο στο μάθημα της ιστορίας, προκειμένου να ενισχυθεί η συνεκτικότητα των σύγχρονων ευρωπαϊκών πολυπολιτισμικών κοινωνιών στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αξιών χωρίς αποκλεισμούς (Council of Europe, Competences for Democratic Culture. Living together as equals in culturally diverse democratic societies, Strasbourg 2016). Το μοντέλο αυτό περιλαμβάνει είκοσι ικανότητες, τις οποίες κατανέμει σε τέσσερις αναλυτικές κατηγορίες: αξίες, στάσεις, δεξιότητες και γνώση και κριτική ικανότητα. Τη δημοκρατική κουλτούρα των νέων πολιτών στις παρούσες συνθήκες μορφοποιεί ένα σύνολο δεξιοτήτων, όπως η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, ο σεβασμός και η ανεκτικότητα της πολιτισμικής ετερότητας, το αίσθημα ευθύνης, η ανάλυση και κριτική κατανόηση των διαφορετικών οπτικών απέναντι στο ίδιο γεγονός, η ανακάλυψη της λογικής αλληλουχίας των συμβάντων, η αποδόμηση της ρητορικής του πολιτικού λόγου και της προπαγάνδας, η αξιολόγηση βάσει λογικών κριτηρίων, η κριτική επεξεργασία στερεοτύπων και προκαταλήψεων κτλ. Γίνεται φανερό λοιπόν ότι η ιστορική εκπαίδευση μπορεί να διαδραματίσει κρίσιμο και αποφασιστικό ρόλο στην καλλιέργεια της δημοκρατικής συνείδησης των νέων ανθρώπων και να αποτελέσει ανασχετικό φραγμό στην ξενοφοβία, το μίσος, τη μισαλλοδοξία και την εθνική και πολιτισμική περιχαράκωση.
Ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας του μαθήματος επιβάλλει αφενός την καλλιέργεια αξιών, όπως η υπευθυνότητα, ο αλληλοσεβασμός, η αλληλεγγύη, η ελευθερία, η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη και αφετέρου τη διαρκή κριτική επεξεργασία και αναίρεση στερεοτύπων και προκαταλήψεων εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών, κοινωνικών, έμφυλων, πολιτικών και πολιτισμικών. Άλλωστε, θεμελιώδης αρχή της ανθρωπιστικής παιδείας είναι να κατανοήσουμε ότι αυτά που ενώνουν τους λαούς είναι περισσότερα και πιο ισχυρά από αυτά που τους χωρίζουν και ότι, παρά τις ιστορικές και πολιτισμικές τους διαφορές, μπορούν και οφείλουν να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν για το κοινό καλό. Αυτός ο σκοπός δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποσιωπώνται ή να υποβαθμίζονται οι ιστορικές συγκρούσεις μεταξύ των λαών. Αντίθετα, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές/τριές τους οφείλουν να τις φωτίζουν, να τις διαχειρίζονται, να τις αναλύουν και να τις κατανοούν με ψυχραιμία και ρεαλισμό αποφεύγοντας την εθνικιστική ή λαϊκιστική ρητορεία που αναπαράγει την εμπάθεια, τις προκαταλήψεις και το δογματισμό. […]
Παρήγορο είναι τουλάχιστον το γεγονός ότι στις γενιτσαρικές μεθοδεύσεις των νεομπολσεβίκων εξουσιαστών, που, διόλου τυχαία, έχουν ως αιχμή τους την αλλοίωση της διδασκαλίας της ιστορίας στην ελληνική εκπαίδευση και την εξάλειψη του εθνικού χαρακτήρος της, εναντιώνονται πλέον και ορισμένοι έντιμοι (πρώην;) αριστεροί, όπως π.χ. ο Γ. Καραμπελιάς, ο οποίος έχει αναλάβει σχετική καμπάνια, ορθώς προσδιορίζοντας το συγκεκριμένο θέμα ως ζήτημα υψίστης σπουδαιότητος: