Την επικαιρότητα μονοπώλησε χθες η είδηση ότι η «Eldorado Gold» – ήτοι, η καναδικής βάσεως εταιρεία που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα στον τομέα της εξορύξεως χρυσού, της οποίας η κύρια μεταλλευτική δραστηριότητα εντοπίζεται στην ορεινή Χαλκιδική και συγκεκριμένως στην περιοχή των Σκουριών και της Ολυμπιάδος – προτίθεται να τερματίσει την επενδυτική της δραστηριότητα και να αποσύρει τα κεφάλαιά της από την Ελλάδα, εφ’ όσον η ελληνική κυβέρνηση δεν άρει άμεσα (ετέθη από την εταιρεία σχετικό εκβιαστικό τελεσίγραφο έως τις 22 Σεπτεμβρίου!) τα γραφειοκρατικά κωλύματα που θέτει στην εταιρεία, μη αδειοδοτώντας κάποιες πλευρές της μεταλλευτικής δραστηριότητάς της που σαφέστατα συνδέονται με σοβαρότατους περιβαλλοντικούς κινδύνους.
Η απόφαση της πολυεθνικής εταιρείας που, εφ’ όσον υλοποιηθεί, θα σημάνει την απόλυση αρκετών χιλιάδων εργαζομένων που απασχολούνται είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσω εργολαβιών, στις μεταλλευτικές δραστηριότητες, ήρθε να επισκιάσει απότομα το τεχνητό κλίμα προσποιητής αισιοδοξίας γύρω από τις επιχειρηματικές και επενδυτικές ευκαιρίες που εμφανίζονται τάχα στην Ελλάδα, που προσπάθησε να ζωγραφίσει ο Τσίπρας με την ομιλία του στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης καθώς και κατά διάφορες πρόσφατες επισκέψεις του σε επιχειρήσεις.
Η υπόθεση της εξορύξεως χρυσού στην Χαλκιδική έχει μακρύ παρελθόν. Η περιοχή ήταν ξακουστή για τα χρυσοφόρα κοιτάσματά της και γενικώς για το πλούσιο σε μεταλλεύματα υπέδαφός της ήδη από την αρχαιότητα. Η περιοχή κατά την αρχαιότητα ήδη συνέβαλε καθοριστικώς διά του ορυκτού της πλούτου στην ενδυνάμωση του βασιλείου της Μακεδονίας και δή επί βασιλείας του Φιλίππου και του Μ. Αλεξάνδρου που, ως γνωστόν, ενοποίησαν για πρώτη φορά τους Έλληνες και τους οδήγησαν στην θριαμβευτική νικηφόρο εκστρατεία στην Ανατολή και την εκεί εξάπλωση και επικυριαρχία του Ελληνισμού.
Η μεταλλευτική δραστηριότητα υπήρξε συνεχής στην περιοχή αυτή της Ελλάδος και κατά τις κατοπινές εποχές, κατά την περίοδο μάλιστα της τουρκοκρατίας τα εκεί χωριά, γνωστά ως Μαντεμοχώρια, έχαιραν ειδικών προνομίων λόγω ακριβώς του πλούτου που επέφερε η μεταλλευτική δραστηριότητα.
Ωστόσο οι παραδοσιακές φυσικές μέθοδοι εξορύξεως που εφαρμόζονταν κατά το παρελθόν με ήπιους ρυθμούς εντός στοών στα έγκατα της γης (με το πτυοσκάπανο στο χέρι), δεν έχουν καμμία σχέση με ό,τι γίνεται σήμερα. Σήμερα, με την χρήση κολοσσιαίων μηχανημάτων και εκρηκτικών υλών, καταστρέφονται τεράστιες δασικές εκτάσεις, οι οποίες αποψιλώνονται από κάθε είδους βλάστηση, μετατρεπόμενες έτσι σε «κρανίου τόπο»… Εν συνεχείᾳ, με την χρήση άκρως επικινδύνων χημικών ουσιών, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται τοξικότατες ουσίες όπως το υδροκυάνιο, γίνεται ο διαχωρισμός του χρυσού από τους ξερριζωμένους μεγατόνους ακατεργάστων πετρωμάτων – που λαμβάνονται με το κυριολεκτικό «ξεκοίλιασμα» του βουνού – εντός των οποίων τεραστίων μαζών εδάφους περιέχονται κάποια …ψήγματα χρυσού. Το αποτέλεσμα μπορούμε μετά βεβαιότητος να πούμε ότι είναι άκρως καταστροφικό για το περιβάλλον και εξαιρετικώς επικίνδυνο για την υγεία των κατοίκων, όχι δε μόνον της εγγύς αλλά και της ευρυτέρας περιοχής, δεδομένου ότι οι χρησιμοποιούμενες τοξικές ουσίες είναι πολύ εύκολο να μολύνουν και τα υπόγεια ύδατα!
Οι εκεί δραστηριοποιούμενοι επενδυτικοί κολοσσοί φρόντισαν, βεβαίως, διαθέτοντας πακτωλούς χρημάτων, να εξασφαλίσουν σχετικές «γνωμοδοτήσεις» και «μελέτες», σύμφωνα με τις οποίες πληρούνται δήθεν οι περιβαλλοντικοί όροι και οι προδιαγραφές ασφαλείας, και παραλλήλως απέκτησαν κάποια ερείσματα σε μέγα τμήμα του τοπικού πληθυσμού, λόγω της απασχολήσεως σημαντικού εργατικού δυναμικού από τα γύρω χωριά – αλλά και μοιράζοντας δεξιά κι αριστερά χρήματα, σε συλλόγους, τοπικούς φορείς, δήμους, σχολεία, κ.λπ., ως δήθεν χορηγίες, στην πραγματικότητα όμως ως μέσον προπαγάνδας και εξαγοράς συνειδήσεων…
Ο ΣυΡιζΑ επένδυσε παλαιόθεν στην εν λόγῳ αντιπαράθεση, τασσόμενος αναφανδόν, όσο τουλάχιστον ευρίσκετο στην αντιπολίτευση, εναντίον της συγκεκριμένης επενδύσεως, παρέχοντας πολιτική κάλυψη στους αντιδρώντες. Οι δε αντιδράσεις χώρισαν τις τοπικές κοινωνίες σε δύο σφόδρα αντιτιθέμενες παρατάξεις: στους εργαζομένους αφ’ ενός, οι οποίοι συνέδεαν την εργασιακή τους μοίρα με την μοίρα της εταιρείας, και τους υπολοίπους (π.χ. αγροτοκτηνοτρόφους, απασχολουμένους στον τουρισμό), που αγωνίζονταν για την εκδίωξη της εταιρείας και την ματαίωση της επενδύσεως, κυρίως για λόγους περιβαλλοντικούς. Η κατάσταση ήταν για μεγάλα διαστήματα άκρως πολεμική: συλλαλητήρια, συγκρούσεις, εκρήξεις βομβών, συλλήψεις, φυλακίσεις, κ.ο.κ.
Η κυβέρνηση μετά την αναρρίχησή της στην εξουσία ελησμόνησε και επ᾿ αυτού του ζητήματος όλες δις διακηρυγμένες θέσεις και δεσμεύσεις της και απέφυγε να εκδιώξει την «Eldorado Gold», όπως σαφώς είχε προεξαγγείλει ως αντιπολίτευσις. Ωστόσο, προκειμένου να ικανοποιήσει κάπως το εσωτερικό ακροατήριο των ψηφοφόρων της, συνέχιζε να θέτει διάφορα τυπικά γραφειοκρατικά προσκόμματα στην εταιρεία, όντας εν τέλει ανίκανη να ακολουθήσει οποιαδήποτε συνεκτική και αυτοσυνεπή γραμμή, μέχρι που φθάσαμε στην σημερινή εκβιαστική ανακοίνωση της διοικήσεως της «Eldorado Gold».
Παρ’ ότι βλέπουμε ασφαλώς με μεγάλη συμπάθεια και κατανόηση την αγωνία των εργαζομένων που κινδυνεύουν να απολυθούν, στο θέμα αυτό, όσο και αν φαντάζει παράδοξο, επικροτούμε την στάση της κυβερνήσεως εναντίον της μεταλλευτικής δραστηριότητος της «Eldorado Gold», της οποίας οι επενδυτικοί όροι, πέραν της δεδομένης κακοποιήσεως του φυσικού περιβάλλοντος, προσιδιάζουν σε αποικιοκρατικό καθεστώς τύπου Μπανανίας! Τα έσοδα για το ελληνικό δημόσιο είναι αμελητέα σε σύγκριση με την κερδοφορία της εταιρείας, αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο, αφού η καταστροφή του δάσους, η εν γένει υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και η δυνητική μόλυνση του εδάφους και των υδάτων θα σημάνουν την απόλυτη καταστροφή ενός από τους πλέον θαυμασίας και πολυσχιδούς φυσικής καλλονής και πλέον τουριστικώς ανεπτυγμένους νομούς της Ελλάδος, του οποίου η τουριστική αξία ακριβώς συνδέεται με την πολυσχιδή ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος. Ο νομός με τις καλλίτερες παραλίες στην Ελλάδα και ίσως σ’ ολόκληρο τον κόσμο (ο νομός Χαλκιδικής είναι ο νομός που διαθέτει τις περισσότερες «γαλάζιες σημαίες» απ’ όλους τους νομούς της Ελλάδος και ο δεύτερος παγκοσμίως!), ο νομός που διαθέτει ένα απέραντο δάσος (στο όρος Χολομώντα), με πυκνή βλάστηση και μοναδική βιοποικιλότητα, ο νομός που βρίθει αρχαιολογικών θησαυρών κάθε είδους (πατρίδα του Αριστοτέλους!), ο νομός που διαθέτει μοναδικά μνημεία της παγκοσμίου πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως τα μοναστήρια της Αθωνικής Πολιτείας, ο νομός που παράγει το καλύτερο ίσως μέλι και τις καλλίτερες βρώσιμες ελιές παγκοσμίως, δεν μπορεί να θυσιάσει όλες αυτές τις αρετές στον βωμό της αλόγιστης (και παροδικής) υπερεκμεταλλεύσεως του ορυκτού πλούτου (και μάλιστα υπό αποικιοκρατικούς όρους…), όταν αυτή έχει εμφανώς ολέθριες περιβαλλοντικές συνέπειες!
Αν και διατηρούμε πολλές επιφυλάξεις σχετικά με την οριστική ματαίωση αυτής της καταστροφικής για το περιβάλλον επενδύσεως, ευχόμαστε ολόψυχα να συμβεί! Επιφυλασσόμεθα ασφαλώς, διότι η ευκολία με την οποία η νυν κυβέρνηση έχει αθετήσει όλες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και επί δύο έτη πραγματοποιεί αλλεπάλληλες ανακυβιστήσεις προς όφελος των υπερεθνικών διευθυντηρίων της Ν.Π.Τ.Π. και των διεθνών χρηματεμπόρων είναι πλέον παροιμιώδης! Μακάρι στο θέμα αυτό να υπάρξει εξαίρεση! Θα είναι ίσως η μοναδική θετική ενέργεια που θα πιστώσουμε σε μία κυβέρνηση που, μέχρι στιγμής, σ’ όλα τα υπόλοιπα θέματα αποδεικνύεται καθ’ όλα ολεθρία για την Ελλάδα!
Επ᾿ ευκαιρίᾳ δηλώνουμε με την μεγαλύτερη δυνατή έμφαση την γενικήν μας περί το ζήτημα θέση: η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και η διασφάλιση της δημοσίας υγείας και των φυσικών βιοτόπων αποτελούν αγαθά αδιαπραγμάτευτα, ασυγκρίτως δε υπέρτερα της όποιας (αμφιβόλου) επενδυτικής κερδοφορίας!
Περαιτέρω δὲ καταλήγουμε καὶ μὲ τὴν διατύπωσιν ἑνὸς ἕνα γενικωτέρου ζητήματος συναφοῦς πολιτικῆς μας ἀρχῆς:
Ὁ ὀρυκτὸς πλοῦτος τῆς χώρας ἀποτελεῖ ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ, ποὺ δὲν δωρίζεται (καὶ δὴ ἔναντι πινακίου φακῆς καὶ παροδικῶν ἀνταλλαγμάτων) στὴν ὅποια κερδοσκοπικὴ πολυεθνικὴ ἑταιρία! Στόχος τοῦ Ἐθνικού Κράτους θὰ εἶναι ἡ κατά προτεραιότητα ὑπό την αἰγίδα καὶ συνολικὸν ἔλεγχόν του ἀξιοποίησίς του, πρὸς ἐξυπηρέτησιν ἐθνικῶν συμφερόντων καὶ συμφώνως πρὸς τὴν οἰκείαν ἐθνοκοινοτικὴν κλίμακα ἀξιῶν, ὅπου ἐπ᾿ οὐδενί δὲν δύναται ἡ οἰκονομία, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἡ ἀχαλίνωτος κερδοσκοπία ἰδιωτικῶν καὶ ξένων συμφερόντων, νὰ τίθεται ὑπεράνω τῶν κατὰ τάξιν ἀσυγκρίτως ὑπερτέρων της ἀΰλων ἀλλὰ καὶ ἁπτῶν ἀξιῶν, ὅπως τοῦ Αἵματος, τῆς ἱερᾶς μας Γῆς, τοῦ πάντοτε κατὰ προτεραιότητα σεβασμοῦ τῆς Κοσμικῆς καὶ φυσικῆς Τάξεως καὶ Ἁρμονίας. Συγκεκριμένως, τυχὸν ἐμπλοκὴ ἰδιωτῶν πρῶτον μὲν θὰ ἀφορᾷ εἰς μετρίου μεγέθους ὑγιεῖς καὶ προσηρμοσμένας/ὑπηγμένας εἰς τὴν Νέαν Ἐθνοκοινοτικὴν Τάξιν ἐπιχειρήσεις καὶ ὄχι εἰς ἐξαμβλωματικοὺς πολυεθνικοὺς κολοσσούς, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἡ οἵα ἐμπλοκὴ θὰ τελῇ ὑπὸ τὸν πλήρη καὶ ἀδιαπραγμάτευτον τελικὸν ἔλεγχον τοῦ Ἐθνικοῦ Κράτους!
Ὅμως ἀντὶ τοῦ Ἐθνικοῦ Κράτους ἔχουμε ἀκόμη τὸ εὐτελὲς καὶ ὑλιστικὸν δημοκρατικὸν Θέατρον Σκιῶν τῶν ἰδιοτελῶν συμμοριῶν (δεξιοῦ ἢ ἀριστεροῦ προσήμου, σχεδὸν ἀδιαφόρως…) καταλήψεως κι ἐκμεταλλεύσεως τῆς ἐξουσίας, μεταξὺ ἄλλων δι᾿ ἄνευ Ἐθνικῶν Ἀρχῶν μειοδοτικῆς παραδόσεως, ὑπαγωγῆς καὶ ὑποδουλώσεως τοῦ Ἔθνους καὶ τῶν, ἀΰλων τε καὶ ὑλικῶν, ἀξιῶν του εἰς τὴν ἀκόρεστον ἀλλοτρίαν βουλήν, βουλιμίαν καὶ ὁρισμὸν τῶν βαμπιρικῶν κολοσσῶν καὶ κέντρων τῆς ἐθνοκαταλυτικῆς παγκοσμιοκαπιταλιστικῆς Ἐκτροπῆς.
