Χαιρετισμὸς πρὸς τοὺς τὸ Μέγα Ἡλιοστάσιον τιμῶντας συναγωνιστάς:
Συναγωνισταί,
Τὸ ἐφετεινὸν Μέγα Ἡλιοστάσιον, περὶ τῆς μεταφυσικῆς σημασίας τοῦ ὁποίου ἔχω σημειώσει ἀρκετὰ καὶ εἰς τοὺς ἄρτι ἐκ νέου ἀναρτηθέντας 18ους Οἰακισμούς μου, μᾶς εὑρίσκει εἰς μίαν καθ᾿ ὅλα κρίσιμον καμπήν, συλλογικῶς ὡς Φυλήν, ὡς Ἔθνος, ὡς ΑΡΜΑ – ἀλλὰ κατὰ συγκυρίαν ἐπίσης καὶ πολλοὺς ἐξ ἡμῶν ἀτομικῶς ἀκόμη. Ἐξ ἄλλου ὅλων μας ἡ ἐπιβίωσις ἔχει καταστῆ ἐπίπονος καὶ δυσχερής, οὐ δὲ μόνον ἕνεκα τῆς γενικῆς δυσπραγίας ὡς ἐκ τῆς ἄφρονος, προδοτικῆς, ἐθνικῶς ὀλεθρίας καὶ αὐτοκτονικῆς κυριολεκτικῶς διαχειρίσεως τῶν κοινῶν ὑπὸ τῶν ἀπατεώνων λακέδων τοῦ Συστήματος, ποὺ πρωταγωνιστοῦν καὶ μετέχουν τοῦ θλιβεροῦ Θεάτρου Σκιῶν τῆς Δημοκρατίας/Δεινοκρατίας, ἀλλὰ προσέτι διά τινας ἐξ ἡμῶν καὶ δυνάμει ἐπιπροσθέτων εἰδικῶν δυσχερειῶν ποὺ τὸ Σύστημα μᾶς ἐπιβάλλει ὡς ἀνεπιθυμήτους καὶ σιωπηρῶς διωκομένους ἀντιφρονοῦντας…
Ἡ γενικὴ καὶ εἰδικὴ δυσπραγία φέρει ἕκαστον τῶν συναγωνιστῶν ἀλλὰ καὶ φίλων μας ἀκόμη εἰς κατάστασιν κρίσεως, καθὼς ἡ πρόσθετος πίεσις, ψυχολογικῆς ἢ καὶ μᾶλλον ἐξωτερικῆς φύσεως, δοκιμάζει τὴν ἀντοχὴν καὶ τὰς ἀντιστάσεις, θέτει δ᾿ ἐκ νέου διλήμματα, τὰ ὁποῖα θὰ ὤφειλεν πάντως ἕκαστος συντασσόμενος ὑπὸ τὰ λάβαρά μας νὰ εἶχε πρὸ πολλοῦ διευκρινίσει καὶ ἀποφασίσει. Καὶ τοῦτο ἀσφαλῶς ἔχει πράγματι γίνει καὶ ἀκλονήτως ἰσχύει διὰ τοὺς πλείστους τῶν τασσομένων ὑπὸ τὰ λάβαρα τοῦ Ἅρματος, ὅμως ὄχι πάντοτε δι᾿ ὅλους.
Διανύουμε βεβαίως ἐποχὴν ἀπολύτου ἠθικῆς ὑφέσεως καὶ τὸ γνησίως ἀνδρικὸν ἡλιακὸν ἦθος ἀποτελεῖ πλέον δυστυχῶς ἐξόχως δυσεύρετον σπανιότητα, πολλοὶ δὲ ἔχουν ἴσως κάπου ἀστοχήσει κατὰ τὴν ἀπόρριψιν τῆς ἐσωτερικῆς περιττωματικῆς μάζης ποὺ ἡ περιβάλλουσα Παρακμὴ μᾶς σωρεύει ἢ ἀκόμη καὶ μπολιάζει ἐντός μας, ὄχι δὲ μόνον ἀρχικὴν ἀπόρριψιν κατὰ τὸ παρελθόν, πρὸ τῆς ἀγωνιστικῆς ἑκάστου συνειδητοποιήσεως καὶ στρατεύσεως, ἀλλὰ συνεχῶς: Διότι ὅπως ὁ ὀργανισμὸς ἀπεκβάλλει τὰ περιττὰ προϊόντα καύσεως διὰ νὰ μὴ τοξινωθῇ καὶ ἀποθάνῃ, ἔτσι ἐπίσης καὶ ἡ ψυχή μας καὶ ὁ νοῦς ὀφείλουν διὰ τῆς συνειδητῆς μας συγκεντρώσεως καὶ ἐργασίας ν᾿ ἀποκαθαίρωνται συνεχῶς, ὥστε ν᾿ ἀκμάζῃ ἡ ψυχή, ὁ νοῦς καὶ τὸ σῶμά μας. Ἄλλως περιπίπτομεν εἰς ἐσωτερικὴν ἀθλιότητα, μιζέριαν, τοξίνωσιν – ἡ ὁποία τοξίνωσις κατόπιν διαχέεται καὶ συλλογικῶς πρὸς τοὺς ἐγγύτερον ἰδίως ἱσταμένους. Καὶ τότε ὁ συλλογικὸς πλέον ὀργανισμὸς ὀφείλει ν᾿ ἀπεκβάλῃ τὸ σεσηπὸς μέλος, ὥστε νὰ μὴ προσβληθῇ ὁλόκληρος ὁ ὀργανισμός.
Ἡ περιγραφεῖσα λειτουργικὴ συνειδητότης ὑπάγεται ἀκριβῶς εἰς τὸν ἡλιακόν, τὸν ὀλυμπιακὸν χαρακτῆρα καὶ τὴν ὑποκειμένην του μεταφυσικὴν οὐσίαν, ἀπορροιῶν τοῦ ἡλιακοῦ πυρῆνος, ὅστις ἐπιτάσσει καὶ ἐπάγει ἐντός μας τὴν ἀνωτροπικὴν ἐκείνην ἐσωτερικὴν φορὰν καὶ κίνησιν, τὴν ὁποίαν ἡ ρούνα-σύμβολον τοῦ Λαβάρου μας, ἡ ρούνα τοῦ Ζίου-Τύρ-Διὸς δηλαδή, ἀρχετύπως ἀπεικονίζει. Ἐπίσης δὲ ὑπαινίσσεται καὶ κάτι ἄλλον, ποὺ διὰ τὰς σημερινὰς μάζας παραμένει ἀσύλληπτον καὶ ἀσαφέστατον – ναί, ἀδιόρατον: Ὑπαινίσσεται τὴν κατακόρυφον ἐκείνην ἐσωτέραν διάστασιν, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἡ οὐσιώδης ἀξία ἐκτυλίσσεται καὶ διαβαθμίζεται – καὶ τῆς ὁποίας ἡ ἀνάπτυξις, ἡ ἁπτὴ αἴσθησις κι ἡ ἐσωτερικὴ θωριὰ λαμβάνεται μόνον ὡς καρπὸς ἁγνοῦ ἰδεαλισμοῦ, αὐταπαρνήσεως καὶ συνειδητοῦ ἀνιδιοτελοῦς ἀγῶνος ἐφ᾿ ὅλων τῶν ἐπιπέδων…
Ἡ κατακόρυφος διάστασις εἶναι ἐκείνη ποὺ κατ᾿ οὐσίαν ἐνέχει, διαβαθμίζει καὶ διαφορίζει τὸν ἥρωα ἐκ τοῦ ἐμποράκου, τὸν ἁγνὸν ἰδεαλιστὴν ἐκ τοῦ πολιτικάντου, τὸν αὐθεντικὸν φιλόσοφον ἐκ τοῦ φλυάρου τρόλ τοῦ διαδικτύου, τὸν ἀγωνιστὴν ἐκ τοῦ ἰδιοτελοῦς καὶ συμβιβασμένου καιροσκόπου, τὸν ἱππότην ἐκ τοῦ κακοποιοῦ στοιχείου, τὴν αὐτοθυσιαζομένην μητέρα ἐκ τῆς ἐκδιδομένης πόρνης. Ἡ διάκρισις ποιοτήτων δὲν εἶναι πάντοτε τοσοῦτον ἐμφανὴς ἤδη ὡς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ ῥόλου ὅσον εἰς τὰ ἀναφερόμενα παραδείγματα – καθὼς συχνὰ οἱ ἐξωτερικοὶ ῥόλοι δὲν ἐπαρκοῦν καὶ δὲν καλύπτουν τὴν διάκρισιν, ἥτις καθ᾿ αὑτὴν μόνον εἶναι δυνατὴ διά τινος κατ᾿ ἀρχὴν ἀνεκφράστου ἀλλ᾿ ἀσφαλοῦς ἐσωτερικῆς αἰσθήσεως, μιᾶς πρωτογενοῦς ἀπ᾿ εὐθείας ὁράσεως – τὴν ὁποίαν μὲν ὁ παραδοσιακὸς ἡλιακὸς ἀνὴρ κατεῖχεν, ὅμως ὁ ἐν ἀποπνικτικῇ κατακλύσει ὑπὸ λόγων κι εὐφυολογιῶν ἄνευ οὐσιώδους ἀντικρύσματος συγκεχυμένος κι ἀποπροσηνατολισμένος σύγχρονος ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβῃ ἀλλὰ καὶ νὰ ἐκτιμήσῃ τὴν ἀξίαν της. Διότι ὅσον περισσότερον οὐσιώδης καὶ ἄμεσος ἡ ἀντίληψις/θέασις, τόσον ἀκόμη μᾶλλον καθ᾿ ἑαυτὴν παραμένει ἀνέκφραστος καὶ ἀπρόσιτος εἰς ἀναλύσεις, μόνον δὲ τ᾿ ἀποτυπώματα καὶ τεκμήριά της τὴν καθιστοῦν ἴσως καὶ διὰ πλείονας ὁρατήν.
Καὶ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ διάστασις ἡ ὁποία συνήθως παραμένει ἐξ ὑπαρχῆς ἐκτὸς θεωρήσεως, ἐκ προοιμίου ἀναξιολόγητος κατὰ πᾶσαν δημοκρατικοῦ τύπου συλλογικότητα, μάλιστα δὲ καὶ τῇ ἀτόπῳ ἐπικλήσει κάποιας οὐσιαστικῶς ἐξ ὑπαρχῆς αὐταναιρουμένης φορμαλιστικῆς «ἀντικειμενικότητος». Εἰς τὴν διάστασιν αὐτὴν ἀκριβῶς ὅμως διαδραματίζεται κατ᾿ ἀρχὴν καὶ ἡ ἀληθὴς ἐπίτευξις, τόσον ἀτομικῶς ὅσον καὶ συλλογικῶς. Τὰ δὲ Ἔθνη μεγαλουργοῦν ὅταν μία αὐθεντικὴ ὑψηλὴ Ἰδέα κι ἕνας ὑπέροχος φέρων Μῦθος τὰ ἐμπνέῃ, ἀφυπνίζοντας ἀκριβῶς κι ἐνεργοποιώντας ἐκείνην τὴν κατακόρυφον διάστασιν, ὅπου τὰ Ἔθνη καὶ οἱ ἥρωές των κυρίως κατακτοῦν καὶ ἀνδροῦνται καὶ ἀνέρχονται ἀοράτως, τὸ ὁποῖον ὅμως καθίσταται ὁρατὸν τοῖς πᾶσι μόνον δυνάμει τῶν ἐξωτερικῶν των συνεπειῶν καὶ προβολῶν.
Μετριότητες, μικρόνοες καὶ τετριμμένοι ἀκαδημαϊκοὶ ἱστοριογράφοι ἀδυνατοῦν νὰ τὴν συλλάβουν, πολιτικάντηδες δὲ κάθε ὑποκατηγορίας ταὐτίζουν τὴν περιβόητον λατρευτήν των «ρεαλιστικότητα» καὶ “ὀρθολογικότητα” πρὸς τὴν ἠλιθίως ὑπερήφανον ἀνικανότητά των νὰ συλλάβουν, παρακολουθήσουν, ἐκτιμήσουν, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ πραγματοποιήσουν ποιότητας, ἐνοράσεις, κατακτήσεις, δράσεις κατ᾿ αὐτὴν τὴν διάστασιν. Τοιουτοτρόπως πελαγοδρομοῦν, καιροσκοποῦν, φλυαροῦν ἢ καὶ δροῦν ἀνουσίως καὶ ἀνερματίστως, καθ᾿ ὃν τρόπον ὁ Ἰούλιος Ἔβολα περιέγραψεν ὡς «δρᾶσιν ἄνευ Νοήματος».
Τὸ ζητούμενον λοιπὸν Νόημα τῆς Ὑπάρξεως καὶ τῆς Δράσεώς μας δὲν εἶναι καμμία θεωρητικολογία ἢ ἀπεραντολογία – ἀλλὰ τὸ ἀληθῶς προσιτὸν ἀλλ᾿ ἀνέκφραστον Κέντρον, ὁ Ἄξων τοῦ ἀτομικοῦ καὶ τοῦ Κοινοτικοῦ μας βίου, τοῦ Ἅρματος ὡς Κοινότητος νοουμένου, Κοινότητος φιλοδοξούσης νὰ λειτουργήσῃ ὡς πρότυπον θεμελιῶδες πρωταρχικὸν βλαστοκύτταρον τῆς ἐθνοφυλετικῆς μας ἀναγεννήσεως. Τὸ βάθος τοῦ ῥιζώματος καὶ τὸ ὕψος τῆς ἐπιτεύξεως ὁρίζει τὴν θεμελιώδη κατακόρυφον διάστασιν τῆς Ψυχῆς καὶ τῆς Δράσεώς μας. Δείχνει δὲ ὅπως τὸ ἀνωτρόπον βέλος τοῦ συμβόλου μας πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τὸν ἀνίκητον Ἥλιον τοῦ Κόσμου καὶ τοῦ Πνεύματός μας, ὑπὸ τοῦ ὁποίου τὰ δεξιόστροφα λάβαρα ἀκλόνητοι, ἀπτόητοι κι ἀμετανόητοι μαχόμεθα – μέχρι τῆς τελικῆς Νίκης ἀλλὰ καὶ ἐπέκεινα!
Συναγωνισταὶ μὴ πτοῆσθε, σταθῆτε ὀρθοὶ καὶ πολεμῆστε μέσα κι ἔξω σας, ἑνιαίως κι ἐν πλήρει καὶ ἀρραγεῖ Νοήματι πιστοὶ στὰ Λάβαρά μας, πιστοὶ σ᾿ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, σ᾿ αὐτὸ ποὺ συνεχῶς πρέπει νὰ γινόμαστε ὡς ἀντάξιοι τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῆς κληρονομιᾶς μας – καὶ πρὸ παντὸς σ᾿ αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε ἀκόμη πιὸ ξεκάθαρο καὶ ἁπτὸν ὡς Στὀχον, Δρόμον καὶ Ταὐτότητα ἐν ἑνὶ νὰ παραδώσουμε εἰς τοὺς ἐπερχομένους, διὰ τῶν ὁποίων τὴν ἀληθῆ ἐλευθερίαν καὶ πραγμάτωσιν, ἐπιβίωσιν καὶ εὐγενῆ ἀνέλιξιν πρώτιστα ἀγωνιζόμεθα – καὶ μέχρι τῆς τελευταίας μας πνοῆς ἀκαταπαύστως!
Ζήτω ἡ Νίκη!
Στέφανος Γκέκας
