20ῆς Ἀπριλίου 2018
Καθὼς ὁ Λευκὸς κόσμος τελεῖ ἀθλίως ὑπόδουλος ὑπὸ τὰ πνευματικὰ καὶ ψυχονοητικὰ δεσμὰ τῆς πλήρους Συγχύσεως καὶ ἠλιθίως αὐταπαρνητικῆς ἀλλοπροσαλλοσύνης, βαλτωμένος εἰς ἕνα ἀνακυκλούμενον ἐκφυλισμόν, ἀνατροφοδοτούμενον ὑπὸ τῆς ἰδίας του θανασίμου βαρύτητος ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν διοχετευομένων τοξικῶν προϊόντων ἀλλοτριώσεως, ἀπονεγρισμοῦ, ἐκγυφτισμοῦ κι ἐξιουδαϊσμοῦ, συνήθως δ᾿ αἰσθανόμενος παντελῶς ἀνήμπορος νὰ προβάλῃ ἔστω καὶ τὴν ἐλαχίστην οὐσιώδη ἀντίδρασιν, παραδεδομένος εἰς τὴν δειλὴν ἡττοπάθειαν καὶ τὴν ἐγωπαθῆ ὑποτακτικότητα τοῦ ψυχικῶς συντετριμμένου καὶ ἠτιμασμένου ἰδιοτελοῦς δούλου ποὺ ἐλπίζει τὴν εὔνοιαν ἢ καὶ τὰ μέγιστα ὀφέλη ἐκ τοῦ στυγεροῦ του αὐθέντου, μία ἀκόμη 20ὴ Ἀπριλίου ἀνέτειλε φέρουσα τὸν ἰδιαίτερον ἐκεῖνον βαρὺν συμβολισμόν, διὰ τὴν συντήρησιν τοῦ ὁποίου ἀκουσίως τὸ ἴδιον τὸ Σύστημα μεριμνᾷ – καθὼς ἀείποτε οἱ ποικίλοι του ἰνστρούχτορες, ἱεροκήρυκες καὶ λοιποὶ κομπάρσοι του δίκην ἀπολύτου «ἠθικοῦ» σκιάχτρου καὶ ἀπαραβιάστου φοβήτρου προφέρουν κυρίως ἕνα ὄνομα πρὸς ἀποσόβησιν καὶ ἀποτροπὴν καὶ τῆς σκέψεως ἀκόμη παραμικρᾶς ἀνδρείας ἀντιδράσεως εἰς τὴν μακαβρίως διὰ τὸν Λευκὸν Ἄνθρωπον ἐξελισσομένην Ὕβριν τῆς ἀλλοτριωτικῆς του ὑποταγῆς καὶ διαστροφῆς κατὰ τὰς ἐπιταγὰς τῆς ἐπιβεβλημένης δουλικῆς του «ὀρθότητος»: Μεταβαίνων εἰς παλαιότερόν μου παρόμοιον ἐπετειακὸν μήνυμα (20ῆς Ἀπρ. 2015, https://www.armahellas.com/?p=15186), ὁ συμβολισμὸς λοιπὸν τῆς ἡμέρας συνδέεται πρὸς …
«… τὰ γενέθλια τοῦ πλέον κατασυκοφαντημένου καὶ διεστρεβλωμένου ἀνδρὸς τῆς συγχρόνου Ἱστορίας: τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ.
Τὸ ἀβυσσαλέον ἰουδαϊκόν–ταλμουδικὸν ἐναντίον του μῖσος ἔχει δυστυχῶς πλήρως συσκοτίσει καὶ δηλητηριάσει τὴν κρίσιν, τὴν σκέψιν καὶ τὰ συναισθήματα τοῦ μεταπολεμικοῦ λευκοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τρόπον ποὺ αὐτὸ ἐχρησίμευσεν εἰς τοὺς ἀστροφόρους πράκτορας τοῦ ἐνεργοῦ Θανάτου νὰ τὸ χρησιμοποιήσουν ὡς ἐφαλτήριον διὰ τὴν ὁλικήν, πλέον, ἐκρίζωσιν κάθε ὑγιοῦς ζωτικοῦ ἐνστίκτου, συναισθήματος καὶ σκέψεως, κάθε στοιχειώδους βιολογικῆς καὶ πνευματικῆς ἐρριζώσεως εἰς τὰ ἴδια νάματα καὶ πηγὰς Ζωῆς, Παραδόσεως καὶ Ὑπάρξεως.
Τοιουτοτρόπως ἔχει ἡ Ζωή, ἡ ἰδία Ψυχὴ καὶ ἡ Παράδοσις ἐκτοπισθῆ καὶ ἀντικατασταθῆ ὑπὸ ψευδῶν ἐννοιῶν, τεχνητῶν ἀρχῶν, ἐκβαλλουσῶν εἰς μίαν ἠθικὴν αὐτοχειριασμοῦ τοῦ λευκοῦ ἀνθρώπου ὡς εἴδους: αὐτοχειριασμοῦ μὲν ἀρχικῶς κατὰ τὸ βιοψυχικὸν καὶ νοητικὸν ἐπίπεδον συντελουμένου, ποὺ ὅμως τελικῶς, ἐπιτρέποντας μέσῳ τῶν ὀχλοκρατικῶν παγίδων τοῦ Συστήματος τὸν πλήρη στρατηγικὸν ἐξανδραποδισμὸν τῆς δημοκρατικῆς “πολιτικῆς”, ἄγει τάχιστα καὶ μετὰ μαθηματικῆς ἀκριβείας καὶ εἰς τὸν ῥιζικὸν βιολογικὸν ἀφανισμὸν τῶν εὐγενεστέρων εἰδῶν τῆς ἀνθρωπότητος καὶ δὴ τῆς Λευκῆς Φυλῆς συνολικῶς, καθὼς εἰς τὸ προσκήνιον ἀναδύεται ὁ πιθηκοτενὴς φαιὸς μαζάνθρωπος ὡς διάδοχος τῶν λευκῶν εὐρωπαίων, ὅπως προδιέγραψε ὁ ἰαπωνεβραῖος ἐλευθεροτέκτων Coudenhove-Kallergi (πρβλ. https://www.armahellas.com/?p=15806), ὁραματιστὴς τῆς “Πανευρώπης” (1923, προγραμματικῆς του διακηρύξεως/σχεδιασμοῦ).
Στὸ σκιάχτρο ἐπάνω ποὺ ἔφτιαξαν τοῦ Χίτλερ καὶ τοῦ “ναζισμοῦ” ἐπάτησαν οἱ ὀλέθριοι ταλμουδικοὶ ὁδοστρωτῆρες τῆς Σχολῆς τῆς Φραγκφούρτης καὶ τῆς UNICEF, μαζὶ μὲ τὶς ἀναρίθμητες παραλλαγὲς καὶ μεταμφιέσεις τους καὶ μὲ τὴν δουλόφρονα σύμπραξιν στρατιῶν ἐγκεφαλικῶς μετηλλαγμένων ὑποπροϊόντων τῆς ἐλεεινῶς καταβαραθρωθείσης κι ἐξιουδαϊσθείσης μεταπολεμικῆς παιδείας…
Βάσει τέτοιων σχεδίων καὶ ἀντιστροφικῶν διεργασιῶν ἡ Εὐρώπη ἔχει καταστῆ ὑποχείριον ἄθυρμα τῶν παγκοσμίων τραπεζοχρηματιστηριακῶν κέντρων καὶ τῶν συναφῶν τους ἀντιφυλετικῶν καὶ ἀντεθνικῶν δογμάτων τῆς καλουμένης “πολιτικῆς ὀρθότητος”, ἡ ὁποία περαιτέρω ἐπιτρέπει καὶ τὴν παθητικὴν τῶν δεσμίων εὐρωπαϊκῶν λαῶν ὑπόκυψιν εἰς τὴν κατακλύζουσαν εἰσβολὴν ἀλλοφύλων καὶ δὴ ἐγχρώμων ὀρδῶν, ποὺ τὸ Σύστημα μετὰ βεβιασμένης σπουδῆς προωθεῖ – ὥστε νὰ τελειώνῃ μὲ τὸν λευκὸν ἄνθρωπον ὁριστικῶς, προτοῦ ἀρχίσῃ ἐπικινδύνως κάτι ν᾿ ἀχνοφέγγῃ στὴν συσκοτισμένη κι ἀποπροσανατολισμένην του διάνοιαν…
Ὅταν ὁ λευκὸς ἄνθρωπος ξαναβρῇ μέσα του τὴν παρρησίαν, γενναιότητα καὶ διαύγειαν ποὺ τὰ συστημικὰ δηλητήρια τοῦ ἔχουν στερήσει, ὥστε ν᾿ ἀρχίσῃ νὰ ξαναβρίσκῃ τὸν ἑαυτόν του, τότε θὰ μπορέσῃ, κατὰ τὴν ὑστάτην στιγμήν, νὰ διασωθῇ ἐκ τῆς ἀμέσως σχεδὸν ἐπικειμένης του ὁλικῆς καταστροφῆς καὶ ἀφανισμοῦ.
Αὐτὴ ἡ ἰδία διαύγεια καὶ παρρησία ἐπίσης εἶναι ποὺ θὰ ἐπιτρέψῃ τὴν ἀντικειμενικὴν ἐκτίμησιν τῆς μεγίστης αὐτῆς καὶ μεγίστως κατασυκοφαντηθείσης μορφῆς, τοῦ Ἀνδρὸς ἐκείνου ποὺ ὀξυδερκέστατα διέκρινε διὰ μέσου τόσων νεφῶν συγχύσεως τὴν Ἀλήθειαν καὶ εἶχε μάλιστα τὴν ἱκανότητα, τὸ μέγεθος καὶ τὸ σθένος νὰ τὴν καταστήσῃ Ῥομφαίαν Φυλετικῆς Ἀναγεννήσεως, τόσον δὴ ἐπειγόντως ἀναγκαίας στὶς δραματικότατες ἡμέρες ποὺ διανύουμε.
Κι ἔχουμε πάντοτε τὸ θάρρος νὰ τοῦ ἀναγνωρίσουμε τὴν δέουσαν ἱστορικὴν θέσιν, χωρὶς ὑπαναστροφὰς καὶ ἀνάνδρους ὑποκλίσεις εἰς τὸ Σύστημα – ἔναντι τοῦ ὁποίου μόνον πόλεμος ὁλοκληρωτικὸς δύναται ἐκ μέρους μας νὰ ἀναμένεται! Οἱ δὲ ὅποιοι δειλοὶ καὶ προσκυνημένοι, οἱ ἐναγώνιοι διεκδικηταὶ καὶ ἐλεεινοὶ ζήτουλες μιᾶς στάλας ἀποδοχῆς εἰς τὴν “ἀγαστὴν ὁμήγυριν” τῶν σάπιων καὶ τῶν προδοτῶν, ἔχει πλέον ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως καταστῇ διὰ πάντα ἔμφρονα ἀγωνιστὴν σαφέστατον, ὅτι οὐσιαστικῶς ἀνήκουν εἰς τὸ ἀντίπαλον στρατόπεδον.
Ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες Ἐθνοκοινοτισταὶ τοῦ Ἅρματος ἀποτίομεν φόρον τιμῆς καὶ ἱερᾶς μνήμης εἰς αὐτὸν, τὸν ἔχθιστον τῆς ἰουδαιοκρατουμένης μας ἐποχῆς, τὸν ἐνσαρκοῦντα τὴν ἀπόλυτον κατάραν τοῦ Συστήματος, ὡς ἀκριβῶς οἱ ἀπόλυτοι καὶ οὐσιαστικοὶ ἐπαναστάται καὶ ὡς οἱ ὁλικοὶ καὶ κεντρικοὶ ἀντίπαλοί της.
Ἡ φωτεινὴ δὲ αὐτὴ ἐπέτειος φέρει ἀναποδράστως καὶ αὐθορμήτως εἰς τὰ χείλη μας τὸν μάχιμον χαιρετισμὸν τῶν τελευταίων μαχητῶν τῆς Εὐρώπης, τῇ ἡλιοτενεῖ ἀνατάσει τῆς δεξιᾶς: Heil Hitler! »
Ὁ κυκλικὸς χρόνος τοῦ παραδοσιακοῦ Ἀρίου ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου τὴν ὀπτικὴν καὶ οὐσίαν τὸ ΑΡΜΑ ἀκριβῶς ἐκπροσωπεῖ, ἐπιτρέπει καὶ τὴν περιοδικότητα καὶ ἀνακύκλησιν ὁμοίων ἄρθρων – πολλῷ δὲ μᾶλλον δεδομένης τῆς προσφάτου ἐκτοξεύσεως τῆς ἐπισκεψιμότητος τῆς ἱστοσελίδος μας, ποὺ σημαίνει ὅτι ἐλάχιστοι τῶν ἀναγνωστῶν ἔχουν δεῖ τὰς παλαιοτέρας μας ἀναρτήσεις· τούτου μᾶλλον ἕνεκα καὶ ἀρύομαι καὶ ἐκ τῆς σχετικῆς ἀναρτήσεως τοῦ 2016:
«Γιὰ μιὰν ἀκόμη φορὰν ἀνακυκλοῦται ἡ ἀπαράγραπτος σημερινὴ ἐπέτειος Μνήμης τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον ἐθνικοσοσιαλιστῶν· μία ἐπέτειος ἐπὶ τῆς ὁποίας πάντως μποροῦμε καὶ μὲ τοὺς πλέον ἀντιδιαμετρικῶς ἀντιθέτους ἐχθρούς μας νὰ ὁμονοήσουμε ὅτι συνοψίζει συμβολικῶς μίαν, παροξυσμικῶς ἤδη ἐπικαιροποιημένην, ἀντιπαράθεσιν τῶν 2 συγκεντρωτικῶν πόλων τοῦ παγκοσμίου γίγνεσθαι: ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τῶν ξεχυλωμένων δολίων κηρύκων τῆς “ἀνοικτότητος” πρὸς πάντα εἰσβολέα, τῆς “ἀνεκτικότητος” πρὸς κάθε παράγοντα ἐσωτερικῆς μας ψυχονοητικῆς/ἐθνοφυλετικῆς ἀποδομήσεως καὶ Καταρρεύσεως, Αὐταναιρέσεως καὶ αὐθυποταγῆς εἰς τοὺς διαβολικῶς μειδιῶντας αὐθέντας τῆς σχετικῆς “πολιτικῆς ὀρθότητος”, μετὰ παραλλήλου “ἱερᾶς” σημιτοταλιμπανικοῦ τύπου τυφλῆς μισαλλοδοξίας κατὰ πάσης ἐπικινδύνου ἐλευθέρας σκέψεως, ἐλευθέρου αὐτοπροσδιορισμοῦ καὶ συγκεκροτημένης ἀμφισβητήσεως, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ τῶν ἀληθῶν ἐνσαρκωτῶν αὐτῆς τῆς τελευταίας, ἐκ τῶν πραγμάτων συγκροτούντων τὸν θετικὸν πόλον τῆς Κοσμικῆς Ἀνελίξεως!
Κι ἂν ὁ πόλος αὐτὸς παραμένει δυνάμει τῆς Συγχύσεως ἐν μέρει ἀδιαμόρφωτος καὶ ἀθέατος, ἄνευ ἀναλόγου ἰσχύος διαυγοῦς πολιτικῆς συγκροτήσεως, ὅμως ἐκ τῶν πραγμάτων συγκεντρώνει καὶ ἀποτελεῖ τὴν μόνην ἀληθῆ διέξοδον καὶ ἐλπίδα τῆς Ἀρίας Ἀνθρωπότητος, κατὰ μίαν ἱστορικὴν στιγμὴν καθ᾿ ἣν ἔχει κορυφωθῆ ἡ ἐπέλασις τοῦ Πιθηκανθρωπισμοῦ καθ᾿ ὅλα τὰ μέτωπα κι ἐπίπεδα, ὑπὸ παντοίαν παραλλαγήν, ἐπικάλυψιν καὶ πρόσμειξιν.
Τὸ ΑΡΜΑ παραμένει ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του εἰς τὸ ἐπίκεντρόν του. Κεντρικόν μας δὲ στῖγμα ἐξ ἀρχῆς προσδιωρίσθη ἡ ἐνσάρκωσις τῶν Ἀρχῶν τοῦ Ἐθνοκοινοτισμοῦ, ὡς Αἰωνίας ἀφ᾿ ἑνὸς Ἀρχῆς ἀλλὰ καὶ ὡς ἐπικαίρου καὶ μαχομένης Συνειδητότητός της: τὸ ΑΡΜΑ δὲν ἀποτελεῖ οὔτε μουσειακὴν ἀναβίωσιν ἢ ἱστορικὴν ἀναπόλησιν οὔτε ἀνερμάτιστον ἢ ἰδιοτελῶς προσδιωρισμένον καιροσκοπικὸν ὀργανισμόν.
Ὡς πλαίσιον Κεντρικῆς Ἀναφορᾶς καὶ Ἐντάξεως συγκεντρώνει μάλιστα κατὰ τὶς κρίσιμες ἡμέρες ποὺ διανύουμε ὅ,τι καλλίτερον, ὅ,τι ἁγνότερον καὶ ὅ,τι ἀνιδιοτελέστερον δύναται ἀκόμη μεταξὺ τῶν ἐρειπίων τῆς ἀρνητικῶς κορυφουμένης Σκοτεινῆς Ἐποχῆς ἐν Ἑλλάδι ν᾿ ἀνευρεθῇ.»
Τὰ ὡς ἄνω ἀποσπάσματα παλαιοτέρων ἐπετειακῶν ἀναρτήσεών μας ἐπὶ τῇ 20ῇ Ἀπριλίου οὐ μόνον παραμένουν ἐξ ἴσου ἐπίκαιρα ἀλλ᾿ ὁσημέραι καθίστανται καὶ κρισιμώτερα.
Δρᾶσις καὶ λόγος – μετὰ καὶ ἄνευ συνειδητοῦ φορτίου
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει ἀπωλέσει τὴν διαχρονικὴν καὶ συμβολικήν, ἀρχετυπικῶς πεπληρωμένην οὐσίαν τοῦ παραδοσιακοῦ. Τοῦτο εἶναι συναφὲς καὶ πρὸς τὴν ἐγγενῆ του φυγόκεντρον ἐξωστρέφειαν. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τείνει ὁλονὲν καὶ περισσότερον νὰ ἐπικαλύπτῃ καὶ «λύνῃ» τὰς ἐσωτερικάς του ῥωγμὰς καὶ προβλήματα διὰ φυγῆς πρὸς τὰ ἔξω. Ἡ ὑπεκφυγὴ ἀποτελεῖ γνώρισμα τοῦ δειλοῦ καὶ ἀνάνδρου, ἐν γένει δὲ καὶ κάθε ὑποσυνείδητος ἐπιλογὴ σαρώσεως τῶν ἀπορριμμάτων «κάτω ἀπὸ τὸ χαλὶ», ἡ στροφὴ τοῦ βλέμματος μακρὰν τοῦ ἐπικέντρου τοῦ προβλήματος. Τὰ προβλήματα μεταφράζονται εἰς ἀβαρῆ λόγια, ποὺ λειτουργοῦν τότε ὡς ἀπομυζητικὰ καὶ ἀποξηραντικὰ τοῦ οὐσιώδους των συνειδησιακοῦ περιεχομένου, ζωγραφίζοντας ἀντ᾿ ἐκείνου ἄψυχα κι ἄνοα εἴδωλα τῆς πραγματικότητος, εὐφυολόγα ἀντικείμενα τῆς αὐταρέσκου ψυχρᾶς θηλυκῆς, ἀντανακλαστικῆς (πρβλ. “reflection”), σεληνιακῆς «λογικῆς» χωρὶς προαπαιτούμενον συνειδησιακὸν βάρος τῶν συστατικῶν της. Ἡ οὕτω πως προελαύνουσα ἐκκελύφωσις, ἡ μετατροπὴ δηλαδὴ τοῦ οὐσιώδους πυρῆνος εἰς κέλυφος, εἰς ἄψυχον, εἰκονικὸν καὶ ἀνόργανον τσόφλι, προχωρεῖ ἀνεπαισθήτως διὰ τὴν ναρκωμένην συνείδησιν δῃοῦσα καὶ ἀποστεοῦσα, συχνὰ μάλιστα ὡς «μόρφωσις», ὡς «πρόοδος», ὡς «διαφωτισμός» – ἡ δὲ συγ-κέντρωσις τοῦ ὄντος, τοῦ κεντρικοῦ ἡλιακοῦ νοός καθίσταται ἀνέφικτος: ἀντ᾿ αὐτοῦ ὁ γενικὸς ἐξεικονισμὸς καὶ ἡ μετάφρασις εἰς κούφια λόγια ἀπολιθώνει παντοῦ τὴν οὐσίαν εἰς κέλυφος, κέλυφος ἄνευ περιεχομένου, ὅπως τὸ στυγερὸν βλέμμα τῆς Μεδούσης…
Μέχρις ὅτου ἀφυπνισθῇ κι ἀναστῇ ὁ ἡλιακὸς Περσεὺς καὶ ἀποκόψῃ τὴν δεινὴν κεφαλήν της, καθισταμένην πλέον τρόπαιον τῆς ἡλιακῆς βουλήσεως ἐπὶ τῆς ἁσπίδος τῆς Μήτιος-Ἀθηνᾶς, ἀπο-τρόπαιον τῶν ἐχθρῶν της.
Ὁ φλύαρος, ἐπιφανειακός, ἐξεικονιστικὸς κι ἐξωστρεφὴς ἄνθρωπος τῆς νοσηρᾶς μας ἐποχῆς ὅσον περισσότερον ἐκ-κεντροῦται καὶ ἀποστρέφει τὸ βλέμμα του πρὸς τὰ ἔξω καὶ μακρὰν τῆς πυρηνικῆς του ἐλλειπτικότητος καὶ νόσου, τόσον ἀκόμη περισσότερον χρειάζεται τὴν παυσίπονον παραμυθίαν τῆς κεντροφύγου «δράσεως» ἄνευ νοήματος ἄλλου πλὴν τῆς πρὸς τὰ ἔξω φυγῆς καθ᾿ ἑαυτῆς, ἄνευ ἐσωτερικῆς ἀναφορᾶς καὶ ἕρματος – οὕτω δ᾿ ὑποτάσσεται εἰς ἕνα φαῦλον κύκλον, μίαν ἐντροπιακὴν δίνην ποὺ ἐκμηδενίζει τὴν οὐσίαν του κι ἐκταρταρώνει τὴν ὕπαρξίν του. Ὅ,τι τοῦ λείπει ἔνδον πασχίζει νὰ τὸ ἀναπληρώσῃ ἐξ ἀντανακλάσεως ἔξωθεν. Ὁ βίος τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου δὲν εἶναι παρὰ μία συνεχὴς ἀνούσιος φλυαρία – λόγων καὶ πράξεων, ἡ ἀλυσιτέλεια καὶ ἀστοχία τῶν ὁποίων φορτίζει αὐτὰς καὶ αὐτὸν τὸν ἴδιον μὲ ἀρνητικότητα καὶ σύγχυσιν.
Ἀπεναντίας, ἡ συνειδητὴ πρᾶξις καὶ δρᾶσις εἶναι ἀναγκαίως πυρωμένη ὑπὸ τῆς φωτιᾶς τῆς συνειδήσεως, ἀπαιτούσης ἐγρήγορσιν καὶ ὀντικὴν διαύγειαν – εἰς τὰ ὁποῖα συνήθως μόνον ἡ ἐξαιρετικὴ κατάστασις, ὁ πόλεμος τοῦ ἑνὸς ἢ ἄλλου εἴδους καὶ ἐπιπέδου ἐξαναγκάζουν τὴν ἐγγενῆ νωθρότητα καὶ ὑπνηλίαν τοῦ συγχρόνου ἰδίως ἀνθρώπου καὶ τῆς σκοτεινῆς μας ἐποχῆς. Ὁ Dominique Venner ἀφηγεῖται κάπου («Le cœur rebelle») περὶ ἑνὸς ἀθλίου μικροαστοῦ τὸν ὁποῖον ὡς παιδὶ ἐγνώριζε ὡς γείτονα, ὅστις διῆγε τὸν ἀνούσιον βίον του ὑπὸ τὴν φοβερὰν σκιὰν τῆς γυναικός του ὡς δοῦλος μιᾶς ἐλεεινῆς καθημερινότητος, δίδων τὴν ἐντύπωσιν ἑνὸς ἀνικάνου δι᾿ ὁ,τιδήποτε σοβαρὸν ἀτόμου. Κι ὅμως, ἀνεκάλυψεν κάποιαν στιγμὴν ὅτι ἐκεῖνος ὁ τιποτένιος ἀνθρωπᾶκος γινόταν ἄλλος ἄνθρωπος ὅποτε θυμόταν καὶ ζωντάνευε πάλιν ἐντός του ἐκεῖνος ὁ ἥρως τῶν χαρακωμάτων τοῦ Α΄ Π.Π., ῥόλος εἰς τὸν ὁποῖον ὁ μικρὸς Dominique ἠδυνάτει νὰ τὸν φαντασθῇ ἐξ αὐτοῦ τὸ ὁποῖον καθημερινῶς ἔβλεπε μπροστά του! Συνεχίζει λοιπόν:
«…Χάρις σ᾿ αὐτὸν ἀνεκάλυψα μιὰ συγκλονιστικὴν ἀλήθεια: ὅτι ἡ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ ἄθλια χρόνια ποὺ σύρονται ἀπὸ τὴν κούνια ὣς τὸν τάφο – ἀλλ᾿ ἀπὸ ἐλάχιστες, σπάνιες, ἐκθαμβωτικὲς λάμψεις κεραυνοῦ. Αὐτὰ εἶναι καὶ τὰ μόνα ποὺ ἀξίζουν νὰ ὀνομάζωνται ζωή. Οἱ στιγμὲς ποὺ ὀφείλουμε στὸν πόλεμο, τὴν ἀγάπη, τὴν περιπέτεια, τὴν μυστικιστικὴ ἔκστασι ἢ τὴν δημιουργία. Σ᾿ αὐτὸν ἐδῶ ὁ πόλεμος εἶχε γενναιόδωρα δωρίσει τέσσερα συνεχῆ χρόνια ζωῆς, ἕνα ὑπερβολικὸ προνόμιο ἐν συγκρίσει πρὸς ὅλα τὰ κοινὰ δίποδα, ποὺ πηγαίνουν στοὺς τάφους τους χωρὶς ποτέ νὰ ἔχουν ζήσει!»
Ἡ ἐγρηγορῶσα συνείδησις ὡς ψυχὴ τῆς δράσεως ἀποτελεῖ τὸ μόνον νόημα τῆς ζωῆς – κι αὐτὸ εἶν᾿ ἐξ ὁρισμοῦ Πόλεμος κατὰ τὸν ἕνα ἢ ἄλλον τρόπον, ἡ ἀτραπὸς πρὸς τὴν ἁπτὴν ὑπερβατικότητα τοῦ θείου Κόσμου. Ἡ ἐξωτερικὴ πίεσις τοῦ οἵου πολέμου προλαμβάνει τὴν ἔκπτωσιν τῆς συνειδήσεως εἰς κατάστασιν ὑπνηλίας, ἡ δὲ ἔμπυρος συνείδησις προλαμβάνει τὴν ἔκπτωσιν τῆς ἐξωτερικῆς δράσεως εἰς ἀνούσιον φλυαρίαν καὶ τετριμμένην ἐπαλληλίαν κενῆς κινητικότητος.
Ἡ φλύαρος ῥοὴ τῶν λόγων καὶ τῆς κενῆς δραστηριότητος, ἔστω καὶ πολιτικοῦ ἀκτιβισμοῦ, ἀποτελεῖ ἴδιον τῆς ἐκκελυφώσεως, τῆς ἐκκεντρώσεως, τῆς ἀνεξελέγκτου καταρροϊκῆς Ἐντροπίας – ἀσχέτως μάλιστα τοῦ δίκην ἐτικέτας προσεπικολλωμένου «ἰδεολογικοῦ τίτλου»! Ἀπεναντίας, εἰς τὸ ἕτερον ἄκρον δυνατῆς ἀντιθέσεως ἐτικέτας καὶ περιεχομένου, εἶναι ἐπὶ παραδείγματι βέβαιον ὅτι ὑπῆρξαν καὶ ἄνδρες ποὺ ἐπολέμησαν ἐκ τῶν τάξεων τοῦ ΕΛΑΣ, οὐδέποτε βεβαίως πράγματι κατανοήσαντες τὸ ἀληθὲς ἰδεολογικὸν περιεχόμενον τῆς ἡγεσίας των, οἱ ὁποῖοι ὅμως κατ᾿ οὐσίαν, κατ᾿ αἰσθητικὴν καὶ κατὰ βίωμα ἦσαν πράγματι κυρίως καὶ κατὰ βάσιν φορεῖς τῆς ἡλιακῆς ἐκείνης πρωτοαρίας μαχιμότητος, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ πραγματικὸν ἐθνικοσοσιαλιστικὸν πρότυπον.
Μία συναφής μου ἀνάμνησις
Κάποτε προσεκλήθην ὑπό τινος πολιτικοῦ προσανατολισμοῦ ῥαδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Θεσσαλονίκης νὰ συμμετάσχω εἰς ἐκπομπὴν ἐξ ἀφορμῆς τῆς ὑπ᾿ ἐμοῦ ἐκδόσεως τοῦ περιοδικοῦ «Βόρειον Σέλας»· ὅπως τοὐλάχιστον οἱ παλαιότεροι ἐνθυμοῦνται, ἤμουν τότε περιφερειάρχης Βορείου Ἑλλάδος (τῆς τότε «Χρυσῆς Αὐγῆς») καὶ ἡ Θεσσαλονίκη εἶχεν ἀναχθῆ εἰς κάστρον ἀπόρθητον ἐθνικοσοσιαλιστικῆς ζυμώσεως, ἐκπαιδεύσεως καὶ δράσεως. Μετέβην λοιπόν, ὁμοῦ μετά τινος ἀρκετὰ μεγαλυτέρου μου ἡλικιακῶς συναγωνιστοῦ, πρώην μεγαλοστελέχους τῆς ΚΝΕ σημειωτέον, ὁ ὁποῖος εἶχεν ὑπὸ τοῦ κόμματος ἀποσταλῆ ὑπότροφος νὰ σπουδάσῃ πολιτικὰς ἐπιστήμας εἰς τὴν παλαιὰν ΕΣΣΔ (Σοβιετικὴν Ἕνωσιν) – ὅμως ἀπέτυχαν παταγωδῶς οἱ εἰδήμονες τοῦ ΚΚΕ, καθὼς ὁ νεαρός των εὔελπις ἐπέστρεψεν ἐκεῖθεν μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν του … ἀντικομμουνιστὴς καὶ φυλετιστής!
Ἐντὸς τοῦ δωματίου λήψεως λοιπὸν ἀνέμενε κι ἕνας ἡλικιωμένος κύριος, περὶ τοῦ ὁποίου οὐδὲν εἶχον ἐνημερωθῆ.
Ἡ ἐκπομπὴ διήρκεσεν ἀρκετά, ἐν τούτοις ὁ μυστηριώδης ἐκεῖνος κύριος δὲν ἄνοιξε τὸ στόμα του, ἐρωτηθεὶς δὲ κατ᾿ ἀπανάληψιν ὑπὸ τοῦ συντονιστοῦ τῆς ἐκπομπῆς, ποὺ ἦτο καὶ ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ σταθμοῦ καθὼς καὶ ἰδιωτικῆς σχολῆς δημοσιογραφίας αὐτόθι, ἂν εἶχε κάτι νὰ παρατηρήσῃ, ἠρνήθη πλὴν ἅπαξ μόνον, ὁπότε ἁπλῶς συνεφώνησε πρὸς ὅσα ἐλέγομεν.
Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἀφοῦ ἔληξεν ἡ ἐκπομπή, ἡ ὁποία σημειωτέον μετεδίδετο ἀπ᾿ εὐθείας καὶ ἐδέχθημεν καὶ τηλεφωνήματα ἀκροατῶν πρὸς ζῶντα διάλογον, ὁ ἡλικιωμένος κύριος μᾶς ἔδωσε τὸ χέρι του συγκινημένος καὶ μᾶς εἶπε: «Μπράβο παιδιά, νὰ συνεχίσετε νὰ εἶστε ἔτσι ὅπως εἶστε!» Τότε ἐνετάθη ἡ ἀπορία μου περὶ τῆς ταὐτότητός του καὶ τοῦ νοήματος τῆς παρουσίας του· εἶχα ὑποθέσει πὼς ἦτο συνεργάτης τοῦ σταθμοῦ, ὅμως δὲν κατενόουν διατὶ παρεκάθητο παρὰ τὴν τράπεζαν τῆς συζητήσεώς μας, χωρὶς ἐν τούτοις νὰ συμμετέχῃ!
Τότε μᾶς ἐξήγησεν ὁ σεβάσμιος γέρων ὅτι προσεκλήθη ὡς παλαιὸς ΕΛΑΣίτης προκειμένου ν᾿ ἀποτελέσῃ ἀντίλογον εἰς ἡμᾶς κατὰ τὴν ἐκπομπήν – πλὴν ὅμως ᾐσθάνθη καταληφθεὶς ἐξ ἀπίνης ἀκούων τὰ ὅσα ἀνεπτύσσομεν ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς ὅλης μας παρουσίας. Ὁ παλαιὸς ἐκεῖνος πολεμιστὴς προφανῶς ἀπετέλει συγκεκριμένην περίστασιν τοῦ παραδείγματος ποὺ προανέφερα.
Διότι ἡ ἁπτὴ παρουσία ἐθνικοσοσιαλιστῶν πράγματι ζυμωμένων ἐκ τοῦ φυράματος καὶ ἐν τῷ αὐθεντικῷ πνεύματι τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, συνεζευγμένη πρὸς αὐθεντικὸν λόγον ἐκπηγάζοντα ἐκ τῆς Ἡρακλειτείου οὐσίας τοῦ ἀληθοῦς ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, δὲν δύναται παρὰ νὰ σαρώσῃ καὶ ἐκμηδενίσῃ τὰς ἐναντίον μας προλήψεις καὶ συκοφαντίας. Ἀπεναντίας πάλιν, ἄτομα ἀνώριμα, ἐλλειμματικά, συμπλεγματικὰ καὶ συμμείκτου, μὴ διαυγοῦς φύσεως, ὅμως ἐν τούτοις δηλοῦντα ἢ ἔστω ὑπὸ ἄλλων καταδεικνύμενα ὡς «ἐθνικοσοσιαλισταὶ» χρησιμεύουν μόνον εἰς τὴν ἐνδυνάμωσιν καὶ ἀνακύκλωσιν τῶν ὑποβολιμαίων δολίων κακολογιῶν καὶ ὕβρεων ὑπὸ ἐχθρῶν καὶ ποικίλων χαμερπῶν πρακτορίσκων.
Ἡ «προσφορά», λοιπόν, τῶν τοιούτων «συναγωνιστῶν» εἶναι λίαν ἀμφίβολος καὶ ἀμφίρροπος. Ἡ ἐποχὴ καὶ ἡ χώρα μας δυστυχῶς παρέχουν ἀφειδῶς ἀκραῖα παραδείγματα ἐξόχως σκοτεινῶν, βαθύτατα ἀντι-ἀρίων ἀτόμων, ἀκόμη καὶ δηλητηριωδῶν ῥυπαρωτάτων ἑρπετῶν, ποὺ καταχρῶνται τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ τίτλου ποὺ οἱ ἴδιοι ἀπονέμουν ἑαυτοῖς καὶ ἀλλήλοις – καὶ ποὺ κατ᾿ οὐσίαν ἀποτελοῦν τὸ πρῶτον καὶ μεῖζον ἐμπόδιον ἀνδρώσεως κάθε αὐθεντικῶς ἐθνικοσοσιαλιστικῆς κοινότητος καὶ κινήματος! Πρᾶγμα ποὺ διόλου βεβαίως διαφεύγει τῆς προσοχῆς καὶ τῆς μεθοδολογίας τοῦ Συστήματος καὶ τῶν ποικίλων ὑπηρεσιῶν του – ποικίλης μὲν «ἐθνικότητος» ἀλλὰ κοινοῦ αὐθέντου!
Ὁ Ἐθνοκοινοτισμὸς τοῦ Ἅρματος
Ὁ Ἐθνοκοινοτισμὸς τοῦ Ἅρματος ἀποτελεῖ τὸ ἑπόμενον βῆμα τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ – ἀληθῶς τὴν ὁλοκλήρωσίν του. Ἀποτελεῖ τὴν σύζευξιν τοῦ βάθους τῆς Παραδόσεως, τοῦ ὕψους τῆς Μεταφυσικῆς της καὶ τῆς βιουμένης δυναμικῆς τῆς πραγματώσεώς των ἐν τῇ τρεχούσῃ πραγματικότητι, ἀτομικῶς μὲν κατ᾿ ἀρχήν, ἤτοι κυρίως ἐσωτερικῶς καὶ βιωματικῶς, ὅθεν καὶ πληροῦται νοήματος καὶ συνειδήσεως ἡ κοινοτικὴ συλλογικὴ δρᾶσις καὶ πραγμάτωσις – καί, ἄρα, κοινοτικῶς τελειουμένη καὶ τελειοῦσα καὶ τὴν ἀτομικότητα.
Ἡ οὐσία τοῦ Ἐθνοκοινοτισμοῦ γίνεται μόνον ἁπτὴ ὡς βιούμενον καὶ ἐνσαρκούμενον καὶ καταδεικτὸν παράδειγμα, ἄλλως θὰ παραμένῃ γραπτὴ θεωρία, ποὺ ὡς ἱστορικὴ ἀναδημιουργικὴ δύναμις οὐδέποτε θὰ καθίσταται ἐπίκαιρος. Ἡ οὐσία αὐτὴ ὑπερβαίνει χρόνον καὶ χῶρον καὶ συνενοῦται ὑπὸ κοσμικὴν ἔννοιαν καὶ συντήκεται εἰς μίαν ἀνωτέραν ἀκάθεκτον διαχρονικὴν ἑνότητα, ἡ ὁποία ἀπὸ μόνη της ἤδη ἐνσαρκώνει οὐ μόνον τὸν Ἀγῶνα ἀλλὰ καὶ τὴν Νίκην.
Ἀπεναντίας, ὁ σύγχρονος ἐσωτερικῶς ἄστοχος καὶ ἀνερμάτιστος ἀνθρωπᾶκος, εἴτε ἀποκληθῇ ἐθνικοσοσιαλιστής, εἴτε … Μπισέρκος, εἴτε SS ἢ ὅ,τι ἄλλο φαντάζεται θὰ παραμείνῃ μοιραίως καθηλωμένος εἰς τὴν βαλτωμένην του ἀνθυπομετριότητα, ὑποκαθιστῶν τὴν ἐλλείπουσαν οὐσίαν μὲ κενὴν φλυαρίαν, μὲ οὐσιαστικὴν ψευδολογίαν, προσποίησιν καὶ τὸ πολὺ ἕνα σποραδικὸν καὶ ἐλλειπτικὸν ἀκτιβισμόν. Ὁ μαχητὴς ὅμως τῆς Ἰδέας μας δὲν εἶναι οὔτε ἀλλοπρόσαλλος, οὔτε ἀνισόρροπος, οὔτε ἀπείθαρχος ἡμι-ἀναρχικὸς ἀλητᾶκος ποὺ ψάχνει νὰ καλύψῃ ὅπως-ὅπως τὰ συμπλέγματά του καὶ τὰ ὑπαρξιακά του κενὰ οἰκειοποιούμενος βολικῶς αὐθαίρετα σπαράγματα αὐτοῦ ποὺ δύναται στὸ μικρὸ μυαλουδάκι του ὁ κακόμοιρος νὰ ἐννοήσῃ ὡς «ἐθνικοσοσιαλισμόν»! Ὁ ἐθνικοσοσιαλιστὴς εἶναι πρώτιστα σεμνὸς Στρατιώτης, εἶναι αὐθεντικὸς καὶ διαυγής, μαχητικὸς καὶ εὐγενής, παραδοσιοκράτης ποὺ ὅμως βιώνει τὴν οὐσίαν τῶν προτύπων του, ἐπειδὴ τὴν ἔχει ἀναγνωρίσει ὡς ἰδίαν του οὐσίαν – καὶ ὄχι μουσειακὸς φετιχιστὴς καὶ ἀνόργανον ἀπολίθωμα ἢ φαιδρά τις ἀπομίμησις ἐξωτερικοτήτων.
Ἡ ἐποχή μας, τυγχάνουσα τὸ ἔσχατον στάδιον τῆς πλέον διαστροφικῆς Παρακμῆς, ἀποτελεῖ δυσμενέστατον προϋπόθεσιν καὶ στάδιον πραγματώσεως τῆς Ἰδέας μας, τόσον ἀτομικῶς ὅσον καὶ συλλογικῶς. Οἱ δὲ ἀχυράνθρωποί της δύνανται κανονικῶς τὸ πολὺ νὰ γίνουν ἔκτυπα τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης θλιβερᾶς καρικατούρας «ἀγωνιστοῦ».
Ταὐτοχρόνως ὅμως τοσούτῳ μᾶλλον κρισίμως ἀναγκαία εἶναι ἀκριβῶς σήμερον ἡ πραγμάτωσις αὕτη, ἔστω καὶ ὑπὸ ἐλαχίστων. Ἐλάχιστοι δύνανται ἄλλως τε μόνον νὰ εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ ἀνοίξουν τὸν δρόμον πρὸς τὴν ὑπέρβασιν καὶ τὴν θραῦσιν τῶν ἀδιεξόδων. Οὗτοι πρέπει νὰ εἶναι οἱ ἐκλεκτοὶ τῶν ἐκλεκτῶν – καὶ νὰ ἐργασθοῦν σκληρὰ μὲ τὸν ἑαυτόν τους, ὥστε νὰ ἀπεκβάλουν καὶ κυρίως ὑπερβοῦν τὰ ἀναπόφευκτα ἀρνητικὰ ἀποτυπώματα τῆς ἄκρως νοσηρᾶς ἐποχῆς μας.
Δὲν δυνάμεθα μηδὲ κατὰ διάνοιαν νὰ συντρίψουμε ἐξωτερικῶς τὸ Σύστημα ὑπὸ τοὺς ὅρους καὶ τὰ πλαίσια τοῦ Συστήματος! Τὸ Σύστημα ὅμως ἀποτελεῖ ἕνα κέλυφος-φούσκαν, μίαν πομφόλυγα ποὺ μοιραίως θὰ σκάσῃ – καὶ κατὰ τοῦτο δύναται καὶ αὐτὴ ἡ παρουσία μας ἀκόμη νὰ δράσῃ καταλυτικῶς ἐπιταχύνουσα τὴν διαρραγήν του. Τότε, κατὰ τὴν ἔκρηξιν τῆς πομφόλυγος τὸ ζητούμενον θὰ εἶναι οἱ ἄνδρες ποὺ θὰ εἶναι πράγματι ζυμωμένοι μὲ τὴν Ἰδέαν καὶ πλασμένοι ὑπὸ ταύτης, ὥστε νὰ ἡγηθοῦν καὶ ὁδηγήσουν εἰς τὴν ἑπομένην φᾶσιν, ἐκείνην τῆς Ἀναγεννήσεως.
Εἰς τὴν ἀντιστροφὴν τῆς Ἀντιστροφῆς – ἤτοι τὴν Ἀνόρθωσιν. Πρόκειται περὶ Ἀγῶνος κοσμικῶν διαστάσεων – καὶ μόνον ὅσοι ἔχουν ἤδη πραγματώσει τὴν Ἀνόρθωσιν ἐντός των καὶ βιώνουν πολλαπλῶς τὸν Ἀγῶνα ὡς ἐν παντὶ βιουμένην πολυεπίπεδον πραγματικότητα θὰ δύνανται νὰ τὸν διεξαγάγουν ἐπιτυχῶς. Οἱ δὲ σκουριασμένες ρέπλικες καὶ οἱ καρικατοῦρες στέκουν ἐμπόδια καὶ φράγματα στὸν δρόμο τους, ὡς τὰ πρῶτα ποὺ θὰ πρέπει νὰ σαρωθοῦν.
Εἶναι βέβαιον ὅτι ἐκ πολλῶν προσερχομένων εἰς τὰς τάξεις τοῦ Ἀγῶνός μας οἱ πλεῖστοι θὰ διηθηθοῦν καὶ θὰ ἐκβληθοῦν κατὰ τὴν διαδικασίαν. Εἶναι τοῦτο ἀναπόφευκτον κατὰ τὴν σκοτεινήν μας ἐποχήν – καὶ ὑπὸ τὴν ἀντικειμενικῶς βεβαρυμένην ἀνθρωπογεωγραφίαν τῆς σημερινῆς ξεχαρβαλωμένης καὶ σχεδὸν ὁλικῶς ἐκμαυλισμένης Γραικυλίας. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὅσον πρότερον πραγματοποιεῖται ἡ μοιραία ἀπεκβολὴ ἀναξίων καὶ ποιοτικῶς ἐπαμφοτεριζόντων στοιχείων τόσον τὸ καλλίτερον. Κάθε τέτοια ποσοτικὴ μείωσις συνιστᾶ ποιοτικὴν βελτίωσιν.
Εὐτυχῶς ἀκόμη ὑπάρχουν κάποιοι ἐκλεκτοί, ὑπάρχουν ἀκόμη ἰδεαλισταὶ Στρατιῶται, ἐπίσης δὲ καὶ πολὺ νεαρᾶς ἡλικίας, ἕτοιμοι νὰ ἀγωνισθοῦν – καὶ ἕτοιμοι νὰ νικήσουν, δυνάμει ἀκριβῶς τοῦ ὅτι εἶναι ἕτοιμοι νὰ θυσιασθοῦν. Ὁ ὑπολογιστικὸς ἰδιοτελὴς νοῦς εἶναι καταδικασμένος νὰ ἀστοχήσῃ. Εἶναι ἐγκλωβισμένος εἰς τὰ ἐπίχρυσα δεσμὰ τῶν ψευδορεαλιστικῶν φαντασμάτων τοῦ ἀντανακλαστικοῦ του μυαλοῦ καὶ τοῦ ἀναποδράστου του «ἐγώ», ποὺ μαραίνεται κι ἀποξηραίνεται ἐντὸς τῆς ἰδίας του εἰρκτῆς (φυλακῆς).
Φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως ἐνθαρρυντικὴ ἡ διαπίστωσις ὅτι πολλοὶ νέοι σήμερα ἐνδιαφέρονται διὰ τὰς ἰδέας μας. Ἡ προσωπική μου ἔντιμος ἐκτίμησις εἶναι ὅτι οἱ πλεῖστοι τούτων ἀποτελοῦν ἄχρηστον ἢ καὶ εὐθέως ἐπιβλαβῆ φύραν καὶ μόνον τὸ πολὺ ὡς κομπάρσοι β΄ καὶ γ΄ κατηγορίας κάποιοι ἐξ ἐκείνων θὰ καταστοῦν ἴσως κάποτε χρήσιμοι.
Ὅμως μεταξὺ ὅλων τούτων ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ἐλάχιστοι, ποὺ πράγματι εἶναι ἐν δυνάμει ἄριστοι καὶ ἐκλεκτοὶ – καὶ οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ἐκλεπτυνθοῦν κι ἀνελιχθοῦν οὐσιαστικῶς διὰ τοῦ Ἀγῶνος, θὰ ἀποτελέσουν τοὺς πραγματικοὺς ἀρίστους τοῦ μέλλοντος. Εἰς τὸ Ἅρμα δὲν σωρεύουμε κι οὔτε ἐπιζητοῦμε πλήθη – ἀπεναντίας, τὰ ἀποστρεφόμεθα. Ἀποστρεφόμεθα καὶ καθ᾿ αὑτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τοῦ πλήθους, τοὺς φέροντας τὴν ἐμφανῆ σφραγῖδα τοῦ πλήθους – ὅλους ὅσοι μυρίζουν ἀνθρωπίλαν…
Διότι ἐπιστήθιος μᾶς παραμένει ἡ Ἡρακλείτειος ἀρχή: «Εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ᾖ»!
Ἀρχὴ ἥτις ἀκόμη ἐντονώτερον κατ᾿ ἐποχὰς δυστόκους καὶ δυσμενεῖς ἰσχύει, παρὰ τὴν ἀντίθετον ὑπόδειξιν τῆς ἐπιφανειακῆς ἀντανακλαστικῆς λογικῆς. Τοῦτο καταδείκνυται μάλιστα σαφέστατα καὶ ἐκ τῆς ἱστορικῆς ἀναλύσεως τοῦ ἰδίου περιβάλλοντος τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ κατὰ τὰς διαφόρους φάσεις τοῦ Ἀγῶνός του – μάλιστα δὲ καὶ μετὰ τὴν δυσμενῆ ἔκβασιν τοῦ πολέμου.
Ὁ Ἀγὼν διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ ἀνόρθωσιν τῆς φυλῆς μας, τὸν ὁποῖον ὁ Ἀ.Χ. τόσον καταλυτικῶς ἐνεσάρκωσε, συνεχίζεται ἀκάθεκτος. Τὰ Λάβαρά μας ἀναπετάσσονται ἀποφασιστικώτερον παρὰ ποτέ. Σμιλεύουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους διὰ τὴν Τελικὴν Μάχην – ἡ ὁποία εἶναι πολὺ ἐγγύς. Παραμερίζοντας μετὰ μεγίστης περιφρονήσεως δειλοὺς καὶ λιποτάκτας προχωροῦμε φωτεινοὶ κι ἀπρόσβλητοι ἀπὸ ὀφιοδήγματα, ἀφωσιωμένοι μόνον εἰς τὸν πλήρη καὶ μετὰ πλήρους αὐταπαρνήσεως Ἀγῶνα!
Κλείνω παραθέτων ἐκτενὲς ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ ὕμνου τῶν ἱπποτῶν (Reiterlied) τοῦ Schiller, κορυφαῖον ᾇσμα τοῦ Ἅρματος, ὅπως τὸ μετέφρασα κατὰ τὴν ἐκκίνησιν τῆς ὀλυμπίου πορείας μας:
ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ τὸ ΑΡΜΑ: τὸ Τραγούδι τῶν Ἱπποτῶν
[Μελῳδία: https://www.youtube.com/watch?v=gBYa6HoB5XI – ἄλλες ἐξαιρετικὲς ἐκτελέσεις, https://www.youtube.com/watch?v=xvECfRsqgao, https://www.youtube.com/watch?v=QXbHJ436LSw, καὶ ἡ πληρεστέρα καὶ νεωτέρα, ἄνευ ὀργάνων καὶ ταχίστη ὅλων ἐκτέλεσις https://www.youtube.com/watch?v=MciCKJDF-l0&t=3s]
Ἐμπρός! Στὸ Ἅρμα τῆς Μάχης ἐμπρός!
Μὲ τοὺς ἵππους ἐμπρὸς στὰ πεδία·
τῆς Δουλείας ἐκεῖ ὡς τρίζει ὁ ἁρμός
μετριέτ᾿ ἡ καρδιά κι ἡ ἀνδρεία.
Τὸν Ἄνδρα ὡς μονάχο στ᾿ ἁλώνια καλεῖ
τῆς Αλήθειας ἡ Ὥρα, γυμνὴ εἶν᾿ ἡ ψυχή…
Τὸ λεύτερο ἔχ᾿ ἀπ᾿ τὸν κόσμο χαθῆ
τὸ Πνεῦμα· οἱ ἀφέντες κι οἱ δοῦλοι
περίτεχνη ὑφαίνουν μὲ Ψέμμα πλοκή
δολεροί, δειλοί, ῥαδιοῦργοι:
Στὰ μάτια νὰ ἰδῇ ποὺ τὸν Χάρο τολμᾷ
᾿νογάει ὁ Μαχητής, μοναχά, Λευτεριά!
Σκοτούρα δὲν στρέχω νὰ στεριωθῇ
- ἐλαφρὺς στῆς Μάχης τὸν Δρόμο,
στῆς Μοίρας καλπάζω τὴν ἄγρια καμπή,
ποὺ σήμερα ἢ αὔριο ἀνταμώνω:
κι ἂν αὔριο μ᾿ εὕρῃ, τ᾿ ἀτίμητο ἂς πιῶ
τοῦ χρόνου τ᾿ ἀπόπιωμα τώρα κι ἐδῶ!
Τ᾿ Οὐρανοῦ εἶν᾿ ὁ κλῆρος χαρᾶς τιμή,
χωρὶς ἀγκομάχη καὶ ψόγο,
ἐλαφριά· τ᾿ ἀγκομάχου ἡ δούλα ψυχή
γιὰ πλούτη ἀνασκάπτει μὲ μόχθο:
Φτυαρίζει, σκάβει φωλιὲς στὴν Γῆ
- ὣς ὅτου ὁ ἴδιος στὸν λάκκο του μπῇ!
……………………………………………………………………..
Συντρόφοι στοὺς ἵππους, λοιπόν, χαλινά,
προτᾶξτε τά στήθη στὴν Μάχη!
Ἡ Ζωή ἀφρίζει, ἡ Νιότη αψηφᾷ
ἀκόμα ὡς τὸ Πνεῦμά μας ἄρχει…
- Ἐμπρός! Κι ἂν δὲν ῥίξτε στὴν Μάχ᾿ τὴν ζωή
ποτέ δὲν θὰ νοιῶστε σὲ σᾶς νἄχῃ ᾿ρθῆ!