Όσοι έχουν περάσει από τα δημοκρατικά σχολεία της συγχρόνου Ελλάδος έχουν σαφή γνώση της «πολιτικώς ορθής» ιστοριογραφικής παραδόσεως που έχει επικρατήσει και της εν γένει ιστορικής προσεγγίσεως και αξιολογήσεως όσον αφορά τα κρίσιμα πολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά γεγονότα των αρχών του ταραχώδους 20ου αιώνος, περιόδου κατά την οποία δεσπόζει, αναμφιβόλως, η πολιτική φυσιογνωμία του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν θα προκαλούσε έκπληξη λοιπόν αν θα λέγαμε ότι η επίσημη ιστοριογραφική άποψη εμφανίζεται υπέρμετρα μεροληπτική και εγκωμιαστική υπέρ του εν λόγω Κρητικού πολιτικού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως εθνάρχης και ο οποίος, διόλου τυχαίως, προβάλλεται από το σύνολο σχεδόν των συγχρόνων πολιτικών, ιστορικών και δημοσιογράφων (του …δημοκρατικού τόξου) ως το απόλυτο πρότυπο πολιτικού ανδρός και ως γενάρχης όσων αυτοπροσδιορίζονται είτε ως «φιλελεύθεροι» είτε ως «δημοκρατικοί»… Αντιστρόφως η αυτή κατεστημένη ιστοριογραφική τάση έχει πλήρως δαιμονοποιήσει την αντίπαλη του Βενιζέλου ιστορική φυσιογνωμία της ιδίας περιόδου, ήτοι τον πρίγκηπα και εν συνεχείᾳ βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄.
Πολλά είναι τα θολά και ύποπτα σημεία που κηλιδώνουν τον βίο και την πολιτεία του Βενιζέλου, μεταξύ των οποίων ο ενεργός ρόλος και η κυρία ευθύνη του στην δημιουργία και την τραγική για την Ελλάδα όξυνση του εθνικού διχασμού (φθάνοντας στο σημείο της συστάσεως κυβερνήσεως κράτους Θεσσαλονίκης!), που επί της ουσίας οδήγησε στην ολεθρία Μικρασιατική Καταστροφή (ασχέτως των εξιλαστηρίων θυμάτων στα οποία απεδόθησαν οι τυπικές ευθύνες της καταστροφής) και υπενόμευσε καίρια την συνοχή του Ελληνικού Έθνους σε κρίσιμες στιγμές και ώς σήμερα, ή το γεγονός ότι με δικό του ανεξήγητο ενδοτισμό παρεδόθη στους Τούρκους, στα χαρτιά (με την συνθήκη της Λωζάννης) και αμαχητί (!), η ελληνικότατη πληθυσμιακώς Ανατολική Θράκη, καίτοι υπήρχαν επαρκείς ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις για να την υπερασπίσουν, ή επίσης ότι, τον Ιανουάριο του 1934, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της επιτροπής απονομής των βραβείων Νόμπελ, πρότεινε να δοθεί το βραβείο στον σφαγέα των Ελλήνων, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ!!! Και τόσα άλλα ακόμη…
Ένα ιδιαιτέρως κρίσιμο γεγονός στο οποίο η επικρατούσα διδασκόμενη ιστοριογραφία εστιάζει για να εγκωμιάσει τον Βενιζέλο και να επικρίνει τον Κωνσταντίνο έχει να κάνει με την απελευθέρωση της Μακεδονίας και δη της πόλεως της Θεσσαλονίκης κατά τον Α΄ βαλκανικό πόλεμο (26-10-1912) από τον προελαύνοντα ελληνικό στρατό του οποίου ηγείτο ως αρχιστράτηγος ο Κωνσταντίνος, διάδοχος τότε του θρόνου. Σύμφωνα λοιπόν με την κατεστημένη ιστοριογραφία ο Κωνσταντίνος επέμενε τάχα να στρέψει τον στρατό προς την δυτική Μακεδονία και όχι να τον οδηγήσει ανατολικώς, προς την Θεσσαλονίκη, ώστε να την καταλάβει πριν από την επαπειλουμένη άφιξη και είσοδο του βουλγαρικού στρατού – ο οποίος επίσης προήλαυνε, εξ ανατολών όμως, με στόχο την κατάληψη της Θεσσαλονίκης – και ότι τάχα αναγκάστηκε να το κάνει αυτό (ο Κωνσταντίνος) παρά την θέλησή του μόνον όταν διετάχθη προς τούτο από τον πρωθυπουργό Βενιζέλο (ο οποίος έστελνε τηλεγραφήματα από το γραφείο του στην Αθήνα…).
Παραπέμπουμε κατωτέρω εις ένα άκρως αποκαλυπτικό δημοσίευμα, όπου εκτίθενται ακλόνητα ντοκουμέντα τα οποία αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφισβητησεως το ακριβώς αντίθετο! Ότι δηλαδή, σε αντίθεση με την επικρατούσα (μυθ-)ιστοριογραφική εκδοχή, ο Βενιζέλος ήταν εκείνος που είχε αντιρρήσεις για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό – και ότι μόνον εκ των υστέρων, αφού δηλαδή ο ελληνικός στρατός υπό την ηγεσίαν του Κωνσταντίνου και των αξίων επιτελών του (Ιωάννου Μεταξά και Βίκτωρος Δούσμανη) την απελευθέρωσε, μόνον τότε έσπευσε, μετερχόμενος διάφορα πολιτικάντικα τεχνάσματα και πονηριές για να θολώσει τα νερά, να «καπελώσει» (εκ των υστέρων) και να οικειοποιηθεί τον θρίαμβο που είχαν επιτύχει τα ελληνικά όπλα και η ελληνική ανδρεία, ενώ αρχικώς δεν συμμεριζόταν καν το εγχείρημα! Επί τη βάσει αυτών των τεχνασμάτων χαλκεύθηκε εκ των υστέρων η επί του ζητήματος αναπτυχθείσα ιστοριογραφική άποψη, που, ελέω «δημοκρατικής» φιλοβενιζελικής μεροληψίας, επικράτησε ως ιστορική αλήθεια! Ιδού λοιπόν ένας ακόμα σαθρότατος μύθος της δημοκρατίας!
Υπό το φώς αυτών των ακλονήτων ιστορικών τεκμηρίων κατανοείται καλλίτερα και η επίκαιρη στάση εθνικής μειοδοσίας που επιδεικνύουν επί του Μακεδονικού Ζητήματος οι σύγχρονες, βενιζελογενούς προελεύσεως, πολιτικές δυνάμεις – είτε προσδιορίζονται ως «δημοκρατικές» (κεντρώοι-αριστεροί) είτε ως «φιλελεύθερες» (Μητσοτάκης, Θεοδωράκης, κ.λπ.).
Τὸ ἀρχικὸν δημοσίευμα: