Berlin 1945
Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς σημαδιακῆς γιὰ τὸν Ἐθνοκοινοτισμὸν μας ἐπετείου τῆς 20ῆς Ἀπριλίου, ἀνασύρω κι ἀναπλάθω ἐκ τῶν παλαιῶν μου σημειωμάτων τὸν πυρῆνα ἑνὸς ποιήματος, ποὺ εἶχα γράψει πρὸ 25ετίας περίπου καὶ ἐξ ἀφορμῆς τότε τῶν πρώτων πυρπολήσεων Ἑλληνικῶν Σημαιῶν ὑπὸ τῶν ἀνόων καὶ ἀλόγων ἀναρχικῶν ἀνδραπόδων τοῦ Συστήματος.
ΤΟ ΛΑΒΑΡΟΝ
Σ᾿ εἶδα μέσ᾿ στῶν δαιμόνων τῆς Ἀσίας νὰ ὑποστέλλεσαι τὰ οὐρλιαχτά,
ἀφιονισμένων ὑπὸ τῆς Σιὼν τῶν τέκνων, γιὰ αἷμ᾿ Ἀρίων διψασμένων
– ὣς τοῦ Ehrenburg τὴν λύσσα οἱ ὁμόφυλοί του μπολσεβῖκοι κομισάριοι μπολιάζαν
ὡσὰν ὀχιὲς πεντάλφαδες τὸ σὰν τὸ αἷμά τους κοινὸ φαρμάκι Μαμμονᾶ ξεχύνοντας
ἐχίδνης ὥσπερ ἰοβόλον παρακέντρισμα γιὰ τῆς Ἀσίας τὸν πανάρχαιο φθόνο
πρὸς τοῦ Ἀρίου τοῦ ἀνωτρόπου πνεύματος τὴν ἡλιόστροφον ὑπεροχήν
– ψηλὰ σ᾿ ἐσένα, ὦ Ἡλιακοῦ Σταυροῦ Λάβαρο θεϊκό, τὴν ἀΰλως σαρκωμένην,
στὴν δώρειον τοῦ προπυργίου μετόπην ὡς τῆς Εὐρώπης κέαρ παλλομένην…
Κι ὣς σὲ ὦ Κέντρου ἀφάτου ἔμβλημα οἱ Μογγόλοι ἀνελπίστως ἐκυκλῶναν
τῆς μπολσεβίκειας Ἀντιστροφῆς Ὕβρις ὑψίστη ἀνοσίως ἀπετολμήθη
καθὼς τοῦ ὑπανθρώπου τὸ ὑποχθόνιο κοχλᾶζον μῖσος ἐχυμοῦσε
νὰ σὲ ἁλώσῃ ἐλπίζοντας, ὣς στῆς θυσίας ᾿πάνω τὴν κορύφωσιν ἐφώρμα
τοῦ Ehrenburg τῆς ταλμουδείου λύσσης ἡ πάνοπλος Ἀρά
γιὰ νὰ σὲ πιάσῃ ἡ ἄνους, ὦ ἄπιαστο Πνεῦμα καὶ Nοὸς ἀθέατη κορφή
καὶ γηθομένη φθονερῶς, ἡ Ἀρά, καὶ φρικαλέως γρυλλίζουσα
– καὶ νὰ σὲ σβήσῃ ἐλπίζοντας μέσ᾿ στοῦ ἀντικόσμου της τὴν μέλαιν᾿ ἀντιδίνην…
…Νὰ σὲ ἀναιρέσῃ θέλοντας λοιπόν, ὣς ᾿μπρὸς στὰ μάτια ἔπεφτες
τῶν ἀδαῶν κι ἀμύητων θνητῶν ἀπ᾿ τὴν ὁλοῦθε βαλλομένην ὁρατὴν μετόπην
τῆς Κανσλαρίας τὴν ἀέτειον
στὴν κορυφαίαν ἐκείνην τῶν ἡρώων Μάχην δίχως τέλος
– κι ἄνευ ἐλπίδος, ἐπικὴν συντέλειαν τοῦ Κόσμου, Πτῶσιν ὁλικήν
στῶν ὑπανθρώπων τὴν ἀνόσιον κατοχήν…
Ὦ τῶν ἀνόων τῆς ἁδροτάτης Πλάνης!
Δὲν εἶδαν, ἀδαμάστως εἰς τὰ γκρεμισμένα ὁποὺ ἐκάγχαζε τείχη γραμμένην, κι ἂν ἀκόμη
στοῦ SS Ἀρίου μαχητοῦ τὸ ὑπερχρόνιον βλέμμα ᾿ἐπλατάγιζεν ὡς φλόγα:
«Καὶ σὰν τὰ τείχη πέσαν᾿ ἡ
Καρδιά μας στέκει ὁλόρθα!»
Unsere Mauern brachen, aber unsere Herzen nicht!
Σὺ ὅμως τότε, ὦ Λάβαρο ἱερό, διόλου ἐκεῖ δὲν ἔπεφτες, δὲν σ᾿ ἄγγιζε ὁ Μογγόλος
παρὰ ἡ ψυχή σου μυστικῶς ἡ αἰθερία ὅθεν κατῆλθες ἐπανεπατρίσθη
στὴν μυστικὴν ψηλὰ τῆς Ὑγγδρασίλης τὴν ἀθέατη κορφή…
Κι ἐχάθη πιὰ τὸ Κέντρον, ἐσβήσθη ὁ Ἥλιος κι ἡ ψυχὴ ἔχει τοῦ Κόσμου δύσει
ἔκκεντρος «κόσμος» καὶ σκιὰ κι αἰσχρὸς τοῦ Ἐνεργοῦ Θανάτου ὑποτελής
καμώνεται δ᾿ ὡς «λευτεριὰ» στοὺς ὄχλους ἀδαῶν ὑποταγῆς ὁ νόμος…
Ἄβουλος «κόσμος» κι ἄκοσμος, Συγχύσεως ἕρμαιος καὶ τῆς Ἀντιστροφῆς
ἀσήμαντο ἄθυρμα κι ἄνοον – οἰήσεως ὅμως πλήρης, ἔκκεντρος ὅλος
καθὼς μακράν του ἔχει τοῦ Νοῦ, τῆς Μήτιος τὸ δῖον Κέντρον ἐκδημήσει…
Φωτιὰ κολάσεως θαρρεῖς τὴν γῆν καὶ τὰ ἱερὰ ρημάζει
μὰ καὶ τὰ δάση ἐπίσης, τὰ βουνά – κι οἱ ὠκεανοὶ ἐκβαίνουν τῶν ῥυθμῶν
σὰν τὶς ψυχὲς τὶς πλαστικὲς καὶ κούφιες τῶν ἀνούσιων τενεκέδων ἀπ᾿ τὴν Ὕβριν καὶ οὗτοι μιασμένοι
– ἀπὸ τὴν διάβολον τοὐτέστι Ἀντιψυχὴν τοῦ Ἰαχβαίου Ἀντικόσμου·
αὐτῆς, μακρὰν τοῦ Κέντρου, ἕρμαιον ἡ Εὐρώπη παραπαίει δουλικόν
κι αὐτὴ ψυχὴν καὶ νοῦν τοῦ ἀγαθοῦ, λαμπροῦ αἵματος σφιχτοδένει…
Στῶν λωτοφάγων ὁ Ἄριος πιὰ τοὺς ὁρισμούς, δίχως Ἰδέαν καὶ χωρὶς ἴδιον φῶς
ψυχῆς σκιὰ κι ἄνευ ἐλπίδος νόστου εἰς Ἑαυτόν
ἀρούρης ἄχθος δύσμοιρον, δεινὸν ὡς ὄναρ ἡμερόφαντον ἀλαίνει
χαμένος τῆς δουλείας του ψάχνει δ᾿ ἀπαλλαγήν – δὲν ξέρει πῶς…
Οἱ ἥρωες χλευάζονται λοιπόν, ἀνδρῶν παιᾶνες πλέον δὲν ἠχοῦνε
ὁ ἀντι-ἥρως ἀπελεύθερος μὰ φύσει πάντα δοῦλος ὅσια κι ἱερὰ μιαίνει
κορδώνεται καὶ χαίρει ὁποὺ ἔχει τοὺς ἀρίστους ἐκτοπίσει
ἀντὶ ἐκείνους ὁ μωρὸς ὡς ὁδηγοὺς ν᾿ ἀναζητήσῃ…
«Δημοκρατίας» δ᾿ ὡς ἔξαλλος τὰ εἴδωλα κραδαίνει
μ᾿ αὐτὰ θαρρώντας τὴν βαρειὰν ἀλήθειαν νὰ ξορκίσῃ·
κι ὣς πὸπ καὶ ρὰπ καὶ χὶπ καὶ χόπ πιθηκηδὸν βαροῦνε
στὴν κατηφόρα ὁλοταχῶς χαχανιστὰ κυλάει – μὰ τὸν προσμένει
ὡς τῆς ἀνοίας του τῆς μανικῆς ἡ ἄθλια ἐπικορωνίδα
τοῦ ἀπαισίου πιθηκανθρώπου ἡ μιγαδικὴ σφραγίδα…
Κριτὴς εἶν᾿ τὸ ἄθυρμα τὸ ἄβουλον τοῦ Ἰουδαίου
ἐδῶ κι ἐκεῖ τὴν «ἠθικήν» του τοῦ Ἐνεργοῦ Θανάτου διαλαλώντας…
Ἀδιάκριτος ἡ κρίσις τῶν κριτῶν – διακρίσεις ποὺ ὡς λέγουν δὲν γροικοῦν
μὰ πῶς τὸ Ἄριο εἰδικῶς νὰ ἐξολοθρεύουν γένος καθαρὰ διακρίνουν
καὶ μὲ λεπτὴν διάκρισιν, ποῦ πρῶτα ὀχιᾶς πικρὸ φαρμάκι νὰ ξεχύνουν;
Ψεύτης λοιπὸν εἶν᾿ ὁ κριτὴς καὶ σάπιος Φαρισαῖος
ρημάζει τὴν ψυχήν μας ὁ Ἰουδαῖος
ὡς νικητής…
Παντοῦ ἡ γάγγραινα μολύνει τῆς Ἀντιστροφῆς
καὶ ὡς θρησκεία τὴν χολέραν της παντοῦ ἁπλώνει
– τῶν Τσούντρας ἡ πανούκλα καμαρώνει…
Γύφτοι καὶ νέγροι ἀναστροφῆς ὡς κύριοι σφυροκοποῦν
τοῦ Ἀρίου κάθε ἰδέα καὶ παρουσία…
– τῶν κατωτέρων οἱ ὀχλοσυρροὲς γιὰ νὰ φτιασιδωθοῦν
τοῦ νέου ἰδανικοῦ ὡς ἡ γελοία πεμπτουσία!
Κριτὴς λοιπὸν ὁ κομισάριος νικητής, κριτὴς ὁ Ehrenburg ὁ λυσσασμένος
– ἀπὸ κοντὰ κι ὁ κάθε ὑπάνθρωπος ξεσαλωμένος…
Τοῦ Ἰούδα ἡ ἄχαρις ἀντιψυχὴ πάντ᾿ ἀκατάληπτη μοῦ μένει
Τοῦ Σκότους δίνη ἀπύθμενη, ἀβύσσου γόνος
ῥωγμὴ βαθειὰ τοῦ εἱρμοῦ, ἀντιστροφὴ καλὰ κρυμμένη…
Ἰὸς φιδιοῦ καὶ τῶν Πηγῶν τοῦ Κόσμου μόλυσμα καὶ τῆς Ζωῆς
καὶ ὡς ὁ Λόκι τοῦ Χοδέρου τοῦ τυφλοῦ τὸ χέρι ἀδελφοκτόνως
ὁπλίζει, ὡς δ᾿ ἰοβόλον τότε βέλος, δόλιος ἰός
καιρίως τὴν καρδιὰ τοῦ φωτεινοῦ τοῦ Μπάλδρου πλήττει·
τοῦ Ἀρίου εἶν᾿ ὁ Ἰούδας δόλιος Ἀρά, πρότυπος μολυντής
Ὕδρα Λερναία, ὄφις δολερός
– χωρὶς φωτιὰν δὲν τὴν συντρίβει ὁ Ἡρακλῆς…
Ἰερεμιάδες πάντα ὅμως τοῦ Ἰούδα γοερῶς ἠχοῦν
κι ἀποζημίωσιν μονίμως χρεωγράφων τους ἐπιτοκίζουν
ψευδῶν κι ἀνεκπληρώτων ρουφηχτρῶν, ποὺ ὡς κέντρα ἐκποιοῦν
στροβίλων τῆς Ἀντιστροφῆς τοῦ Κόσμου κάθε τὶ καὶ ξεζουμίζουν,
ὣς τῶν Ἐθνῶν καὶ τῶν Πατρίδων κάθε ἀξίαν ξεπουλοῦν.
Πλαστὰ καὶ πλαστικὰ ἀπορριμμάτων ἰδεώδη σωρὸ στήνουν
καὶ παραδείσους ψεύτικους σὲ φόρα καὶ παζάρια
πωλοῦν σ᾿ ἀλλοπαρμένα ὁποὺ πίνουν
τὰ φούμαρά τους ἄνοα παιδάρια…
Πλαστοὶ καὶ πλαστικοὶ κι οἱ ἡγέτες ποὺ αὐτοὶ ἐγκρίνουν
ὁποὺ κρατοῦν λιβάνια, δούλων θυμιατά
καὶ ἀναίσχυντα ξέρουν καλὰ νὰ δίνουν
τιμὲς στοὺς ψεῦτες, στὸν λαὸ ναρκωτικά.
Καϋμένη ἐσὺ Πατρίδα!
Μόν᾿ ἡ ἀθίγγανος φαιὰ πλημμύρα ἀκμάζει
σὲ ψήφους πλούσια καὶ τὴν γοερὰν ἀηδίαν της ξερνώντας
ἀνέμποδη κι ἀνέλεγκτη καὶ ἀπ᾿ τὴν ψευτιάν τους ἀποθρασυμένη
τὴν ἀναιδῶς σὲ θρόνους τῆς Δημοκρατίας γύφτικους στρωμένη…
Καὶ Σὺ ὦ Πατρὶς ὡς Λάβαρον καὶ ὡς Κέντρον κάπου μακριά
καταπατεῖσ᾿ ἐδῶ, ὡς οἱ οὐραγοὶ τοῦ Χάους οἱ θεότυφλοι σὲ βλασφημοῦν
ἀνδρείκελα αὐθεντῶν αἰσχρῶν μέσ᾿ στὴν ψευτιὰ φαρμακωμένα…
Ἐσένα, ὡς ζῶσαν σύνθεσιν κι ἄχρονη πρωταρχήν
κι ἀνδρειωμένη αἰώνων δόξα, διάφανο Πνεῦμα καὶ κρυφὸν Ἁρμόν
κι εἰς ἀρχεγόνων μας χορῶν σειρὲς παιδιὰ ζωσμένα
κι εὐζώνων ρωμαλέες τάξεις μαχητῶν συνειδητῶν
σ᾿ αἱματοπότιστα λαγκάδια καὶ εἰς ὅρους ὑψηλὴ κορφή
– Ἥλιος μαζὶ καὶ νύχτας εἶσαι περισυλλογή
ἁρμὸς Ζωῆς, συνείδησις σοφῶν
κι ὁ ἔρως τῆς ἀλκῆς, τοῦ κάλλους – τῶν ἀητῶν
πετάγματα στὰ οὐράνια τῶν Ὀλυμπίων
μάχιμο πνεῦμα τῶν προμάχων ὑπερασπιστῶν
πλεύσματα τολμηρὰ Ἀργοναυτῶν
κι ἀνδρεία ἀδάμαστη πολεμιστῶν μαραθωνίων.
Ἀρίας κάστρο κεφαλῆς κι αἰθέρια ἄδολης καρδιᾶς διαύγεια
ὅπου ὁ μύχιος Ἥλιος ὁδηγός – κι ἐκεῖ ὁ ἀχός
Κλέφτικος ῥυθμός.
Καὶ φλάμπουρό Σου ὦ Πατρὶς πηγαίας συνθέσεως ὀντικὴ συνάφεια
προγενεστέρας, Λάβαρο ἀρχικόν
Ὑπερβορέας σῆμα πολικόν
πλέγμα Ἀπολλώνειον, ἁπτὴ Ἰδέα καὶ κόψις
πανύψηλη ὣς τὸν Οὐρανὸ καὶ ἀπέραντη τῆς οἰκουμένης ὄψις.
Πατρὶς εἶν᾿ ἡ πηγαία Σύνθεσις, τοῦ πρώτου Κέντρου ἡ ἀναφυή
τοῦ Κόσμου εἰκὼν συνοπτική, ἀθέατη μὰ ζῶσα ἐντός μας μυστικῶς
ποὺ ἕνα αἰθέριο θεῖον σῆμα συνοψίζει, λάβαρον θεῖον
ἁπτὸν ἀλλ᾿ ἄθικτον – καὶ δὲν τὸ ἐθώρει ὁ Κόκκινος Στρατός
μηδὲ τοῦ χάους τ᾿ ἄνοα τέκνα κι οὔτ᾿ ἡ σπορὰ τῶν ἠλιθίων.
Τοῦ σώφρονος πυξίδα κι ἀληθὴς ἐπιταγή
δείχνει ἀσφαλῶς ποῦ ὁ δρόμος εἶναι ὁ αὐθεντικός.
Πατρὶς εἶναι ἡ Ἰδέα, εἶν᾿ τὸ Αἶμα, ἡ Ψυχή
εἶν᾿ ἡ Φυλή μας κι εἶν᾿ τὸ Κέντρον καὶ ἡ θεία συναρμογή
τὸ ῥίζωμα εἰς τὸ Πνεῦμα τῶν πρώτων μας πηγῶν
εἶναι τὸ «γένοιο οἷος ἀεί ἐσσι μαθών».
Πατρὶς τὸ σῆμα τῆς σημαίας κι ὁ λευκὸς σταυρός
κι εἶν᾿ τῶν ἀνδρείων ὁ πάντα εἷς καὶ ἄριστος οἰωνός.
Τῶν ἀκαμάτων τῶν ἡρώων τοῦτο σῆμα
οἱ ἀνάλκιδες πῶς νὰ μιαίνουν ἀχρεῖοι κοπρίτες συνηθίζουν!
Πῶς τῆς Παντείου «δάσκαλοι» παντοίας ἀνοίας καθυβρίζουν, «παιδιὰ» τῶν φαύλων πυρπολοῦν
καὶ πῶς μ᾿ αὐτὸ σὰν ψεύδους πρόσχημα οἱ σκοτεινοὶ σταδιοδρομοῦν
κι ἀνούσιαν τῆς ψυχῆς πενίαν δανεικῶς ἐξωραΐζουν…
Μὰ Σὺ ψηλά, σῆμ᾿ ἄφταστο, ἀπ᾿ τὰ μιάσματα πολὺ μακρὰν τῶν χαύνων καὶ τὶς προστυχιές
στοῦ Ὀλύμπου ὡς ἄστρο πολικὸ ψηλὰ τὸν θόλον-Νοῦν
ἀλάργ᾿ ἐκεῖθε ἀκτῖνες στέλνεις κι ἄπιαστες ἀκόμη κι ἀπ᾿ τὴν Ὄσσα
χρυσές, ποὺ τῶν ἀρίστων μόνον οἱ ὀλύμπιοι ὀφθαλμοὶ νογοῦν
– ὁποὺ κατέχουν τῆς οὐράνιας φωτιᾶς τὴν γλῶσσα
κι ὁποὺ τὰ βλέμματά τους ἀστραποβολές.
«Εἴμαστ᾿ οἱ μαῦροι λιγοστοί, λίγοι καὶ διαλεγμένοι»
τῆς ὀρεινῆς σου τῆς ἀλκῆς κηρύσσει ἡ ὠδή·
κι ὃς ἀπ᾿ τὸ Φῶς σου ὁλόφωτος μ᾿ ἐπίγνωσιν διαβαίνει
Ἰουδαίων μέσ᾿ ἀπὸ χαβρώδη «νικητῶν» ὀχλοβοἠ
ὄχλου ποὺ αἰσχρῶς κι ἀνάνδρως δούλειο ζυγὸ ὑπομένει
καὶ εἰδώλων Φαρισαίων προσκυνάει τοὺς βωμούς,
βαθειὰ βιώνει κι ἅπτεται ἀσφαλῶς μιὰν γνῶσιν μυστική:
Τὸ ἄκτιστό σου Φῶς, Σημαία, καὶ τῆς Βερολινείου μετόπης ἀντιφέγγουν
ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους Οὐρανούς!
