Συνεχίζουμε από την προηγούμενη ανάρτηση, με τα δύο επόμενα άρθρα του “Ριζοσπάστη” όπου ο γράφων επιδίδεται σε ένα αχαλίνωτο παραλήρημα ημιμάθειας, ανακατεύοντας γραμμικές Α και Β, πινακίδα του Δισπηλιού, όλα αποκρυπτογραφημένα (!), τον δίσκο της Φαιστού με την μετάφρασή του (!), επιγραφές από την Ιθάκη του 2700 π.Χ. σε γραμμική Α που αναφέρουν κάποιον Ανδρεάδη (!) και ότι παρανοϊκό μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Και όλα αυτά για να στηρίξει την κομματική γραμμή του περιβόητου “Αυτοχθονισμού” που υποστηρίζουν οι ορθόδοξοι Μαρξιστές-Λενινιστές.
Όπως τονίζει ο καθηγητής Ανθρωπολογίας κ. Νικ Ξηροτύρης, του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, αναφερόμενος στις παρερμηνείες της Ινδοευρωπαϊκής Θεωρίας:
“…Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η θεωρία της αυτόχθονης εξέλιξης του πολιτισμού, που έγινε αποδεκτή ως δόγμα στη Σοβιετική Ρωσία τη δεκαετία του 1930 και διαδόθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με εκπληκτική ταχύτητα αποδοχής ανά την Ευρώπη, είναι σωστή επιστημονικά…”.
Σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθούμε και στα ζητήματα αυτά. Προς το παρόν ας απολαύσουμε τα αμίμητα “ιδεολογικά” κείμενα του “Ριζοσπάστη”.
ΔΕΕ
Ο ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΜΥΘΟΣ
Τι πρέπει ν’ αλλάξει στην Ιστορία μας, στην Παιδεία μας,
στα σχολεία μας;
Β΄ Μέρος
Στο προηγούμενο σημείωμά μας τονίσαμε ότι οι τρεις ανακαλύψεις που έγιναν στη χώρα μας κατά τη δεύτερη πεντηκονταετία του 20ού αιώνα (αποκρυπτογράφηση της Β΄ και της Α΄ γραμμικής γραφής και της γραφής στην ξύλινη πινακίδα του Δισπηλιού Καστοριάς) διαλύουν αυτόματα τον Ινδοευρωπαϊκό μύθο ότι οι Έλληνες δεν είναι αυτόχθονες αλλά ετερόχθονες.
Το «αυτόματα» αυτό είναι αυθαίρετο και δεν έχει καμία αξία αν δεν εξηγηθεί ικανοποιητικά. Ο μύθος πρώτα πρώτα, αν τον δεχτούμε, οδηγεί στον ακόλουθο συλλογισμό: Εφόσον οι Ελληνες ήρθαν απ’ έξω, ό,τι βρήκαν στην Ελλάδα ήταν γι’ αυτούς ξένο, μη ελληνικό. Επομένως, ξένοι ήταν και οι δύο πολιτισμοί που βρήκαν εδώ. Ξένη βέβαια και η γλώσσα που εκφράζανε στις γραμμικές γραφές Β΄ και Α΄. Ετσι ο μύθος των Ινδοευρωπαίων έκλεινε μέσα του ένα αξεπέραστο εμπόδιο στην αποκρυπτογράφηση των γραφών. Γιατί προσανατόλιζε τους ερευνητές στο να ψάχνουν να βρουν κάποια άλλη γλώσσα.
Έτσι, πολλά χρόνια πέρασαν άκαρπα. Γι’ αυτό κι ο Βέντρις παιδεύτηκε πολύ, όταν καταπιάστηκε με την αποκρυπτογράφηση. Γιατί περίμενε να βρει την ετρουσκική και κάθε τόσο συναντούσε την ελληνική. Τελικά κατέληξε να στηριχτεί στην ελληνική, για να κατορθώσει το ακατόρθωτο. Ετσι πείστηκαν και οι Ινδοευρωπαϊστές ότι οι άνθρωποι της εποχής του 1500 π.Χ. οπότε εμφανίστηκε η γραμμική Β΄ γράφαν και μιλούσαν ελληνικά. Έτσι η Ιστορία μας προχώρησε σε βάθος πέντε αιώνων. Εμενε βέβαια αίνιγμα ανεξήγητο η γραμμική Α΄, που είχε πολλά συλλαβογράμματα όμοια με τη γραμμική Β΄. Γιατί η πρώτη πρόληψη ότι μπορεί να εκφράζει άλλη γλώσσα έμενε και μένει ακόμα πανίσχυρη. Κάθε τόσο που σκόνταφταν οι απόπειρες στην αποκρυπτογράφηση έμενε η υποψία ότι πρόκειται για άλλη, ξένη γλώσσα. Οι συντονισμένες όμως προσπάθειες πολλών μέσα σε 50 χρόνια σημείωσαν σημαντικές προόδους. Σχηματίστηκε τελικά η βεβαιότητα ότι πρόκειται μάλλον για ελληνική. Κι αν ολοκληρωθεί η αποκρυπτογράφηση με επιτυχία κι αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι της γραμμικής Α΄ μιλούσαν ελληνικά, τότε θα αναθεωρηθεί όλη η ελληνική Ιστορία. Αυτή τη σκέψη τη διατύπωσε και την υποστήριξε πρώτος ο διαπρεπής Γάλλος γλωσσολόγος και ιστορικός Georges Jean στο πολύκροτο βιβλίο του «Γραφή η μνήμη των ανθρώπων». Στο κεφάλαιο «Ελληνικά ντοκουμέντα», όπου ερευνά εκτεταμένα το πρόβλημα της ελληνικής γραφής, έχει κι ένα υποκεφάλαιο με το ενδεικτικό ερώτημα: «Ελληνική γλώσσα 4691 ετών;» Στο σημείο αυτό αναφέρεται πρώτα σ’ ένα δημοσίευμα του γνωστού αρχαιολόγου και ιστορικού Πολ Φορ, στο αμερικανικό αρχαιολογικό περιοδικό «Νέστωρ», όπου δηλώνει ότι ανέγνωσε επιγραφές σε γραμμική γραφή Α΄ σε όστρακα από τα Πηλικάτα της Ιθάκης, ηλικίας 2700 ετών π.Χ. Το ένα από τα όστρακα λέει «η Νύμφη με έσωσε». Και το άλλο «Ιδού εγώ ο Ανδρεάδης δίνω στην Ανασσα, τη Ρέα 100 κατσίκες και 10 πρόβατα και γουρούνια». Κι έπειτα καταλήγει: «Αν τελικά αποδειχτεί η ύπαρξη ελληνικής γραφής το 2700 π.Χ., η ιστορία της γραφής θα …γραφεί από την αρχή, αλλά και της Ελλάδας! Οι Ιωνες οι Αχαιοί και οι Δωριείς δεν ήρθαν το 2000, το 1600 και το 1200 π.Χ., αλλά βρίσκονταν στην ελληνική γη το 2700 π.Χ.».(1)
Από το τσιτάτο αυτό καταλαβαίνει κανείς τον προβληματισμό του Γάλλου επιστήμονα. Διαβλέπει το παραμύθι που κατασκεύασαν οι Ινδοευρωπαϊστές και προειδοποιεί ότι αν αποδειχθεί ότι οι κάτοικοι της Ιθάκης γράφαν και μιλούσαν ελληνικά πριν 2700 χρόνια π.Χ. τότε το παραμύθι της ετεροχθονίας των Ελλήνων διαλύεται και η ιστορία ξαναγράφεται. Απλή και τετράγωνη λογική.
Δυστυχώς, αυτή η τετράγωνη λογική λείπει από το ακαδημαϊκό μας κατεστημένο, που έγραψε την «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, Εκδοτική Αθηνών ΑΕ, Αθήνα 1978». Στο έργο αυτό βλέπουμε τους Ινδοευρωπαίους να κατοικούν όλοι μαζί στην πρώτη περίοδο της Νεολιθικής Εποχής, από το 6000 έως το 3000 π.Χ., στα Κουργκάν(2) της Ουκρανίας. Μετά όμως, το 3000 π.Χ., αποφασίζουν να διασπαρούν και μερικές ορδές τους οι Ιωνες, οι Αχαιοί και οι Δωριείς να κατέβουν και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Αλλά όταν φτάνουν, ή όταν τους φέρνουν οι ιστορικοί μας εδώ, βλέπουν τους ντόπιους που δεν πήγαν πουθενά, να μιλούν την ίδια γλώσσα με τους νεοφερμένους από τις ουκρανικές στέππες «Ελληνοϊνδο – Ευρωπαίους! Το ομολογούν κιόλας ότι οι Τέμμικες, οι Αόνες, οι Υάντες, οι Πελασγοί, οι Κάδμειοι, οι Δρύοπες και λοιποί μιλούν μια γλώσσα που έχει αρκετά στοιχεία για να «υποστηρίξουν την υπόθεση για την παρουσία στην Ελλάδα Ινδοευρωπαίων πριν από την άφιξη των Πρωτοελλήνων».
Και δεν προβληματίζεται κανείς από τη διαπίστωση. Από ποιον έμαθαν οι αυτόχθονες την ίδια γλώσσα; Αντίθετα, προσπαθούν απεγνωσμένα ν’ αποδείξουν ότι και οι Δαναοί ήρθαν από έξω από τα περιβόητα Κουργκάν.(2) Δε διστάζουν να αυτοδιασύρονται γιατί κρύβουν τα ιστορικά ή μυθικά στοιχεία που αφορούν τη δράση των Δαναών στη Δύση, από τα οποία φαίνεται καθαρά ότι οι Δαναοί με κέντρο τον Αιγαιακό χώρο κινούνται, σκορπούν σ’ Ανατολή και Δύση.
Είμαστε σήμερα στην ευχάριστη θέση να διαπιστώσουμε ότι ο όρος αυτός εκπληρώθηκε. Οι επιφυλάξεις του Γάλλου επιστήμονα διατυπώθηκαν το 1987. Από τότε έγιναν πολλά. Το 1998 κυκλοφόρησε κιόλας στην Ελλάδα ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ο Δίσκος της Φαιστού έλυσε τη σιωπή του». Κι ο συγγραφέας τούτη τη φορά δεν είναι κάποιος μεγάλος ξένος, αλλά ένας ταπεινός αυτόχθονας, είναι ο Γιώργος Πολύμερος, ο άγνωστος στρατιώτης ενός οράματος: Να διαβάσει το Δίσκο! Και νομίζουμε ότι το πέτυχε. Κι επομένως μπορεί πια να ξαναγραφεί η Ιστορία. Γεννιέται βέβαια εύλογα το ερώτημα: Πώς ένα τόσο μεγάλο γεγονός όπως είναι η αποκρυπτογράφηση του Δίσκου της Φαιστού μια τέτοια είδηση κυκλοφορεί επί έξι τώρα χρόνια και κανένας Τύπος, κανένας τηλεπομπός, κανένας κήρυκας δεν το διαλάλησε, καμιά χαρμόσυνη καμπάνα δεν το εξάγγειλε; Αυτό είναι από τα σημεία των καιρών για το οποίο θα γίνει λόγος στο επόμενο.
1.Georges Jean, «Γραφή η μνήμη των ανθρώπων», ελλ. μετ. σελ. 217.
2. Κούργκαν, λέξη σλάβικη, τύμβος στα ελληνικά, με αρχαιολογικά ευρήματα.
(Συνεχίζεται)Νίκος ΚΥΤΟΠΟΥΛΟΣ
Κυριακή, 5 Σεπτέμβρη 2004
(τελευταίο)
Ο ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΜΥΘΟΣ
Τι πρέπει ν’ αλλάξει στην Ιστορία μας, στην Παιδεία μας,
στα σχολεία μας;
Στο προηγούμενο σημείωμα το θέμα μας ήταν: Αν επιβεβαιωθεί οριστικά ότι στο χώρο του Αιγαίου οι άνθρωποι μιλούσαν, το 2700 π.Χ. ελληνικά, τότε πρέπει ν’ αλλάξει η Ιστορία τόσο της γραφής, όσο και της Ελλάδας. Και τονίστηκε ότι αυτό έχει επιβεβαιωθεί. Γιατί αποκρυπτογραφήθηκε η γραμμική γραφή Α΄. Γιατί κυκλοφορεί κιόλας βιβλίο με τον τίτλο «Ο Δίσκος της Φαιστού έλυσε τη σιωπή του». Αλλά έλυσε πραγματικά τη σιωπή του; Πείθει η αποκρυπτογράφηση αυτή; Αλλο, βέβαια, να το λες και άλλο να το αποδείξεις. Πιστεύουμε ότι ο κ. Γιώργος Πολύμερος, ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, το αποδείχνει.
Από την εποχή που ο Αγγλος Μίκαελ Βέντρις αποκρυπτογράφησε τη γραμμική γραφή Β΄, από το 1952, μια ολόκληρη στρατιά από επώνυμους κι ανώνυμους ερευνητές καταπιάστηκε με την αποκρυπτογράφηση της γραμμικής γραφής Α΄. Και φυσικά, του Δίσκου της Φαιστού, που αποτελεί κλασικό δείγμα ιερογλυφικής γραφής, που θεωρείται από πολλούς μητέρα της γραμμικής Α΄. Από τότε μεσολάβησαν πενήντα δύο χρόνια. Σ’ αυτά τα χρόνια έγιναν πολλά βήματα για τη λύση του αινίγματος. Οταν μπήκε στον ευγενή αυτόν αγώνα ο κ. Γ. Πολύμερος ήταν πια πεποίθηση ότι και η ιερογλυφική γραφή, όπως και η γραμμική γραφή Α΄, αποτελείται από συλλαβογράμματα. Οτι τα περισσότερα απ’ αυτά είχαν καθορισμένη φωνητική αξία. Οτι μια από τις δυσκολίες στην ανάγνωση της γραμμικής τόσο της Β΄, όσο και της Α΄ γραφής ήταν ότι δε χώριζαν μεταξύ τους οι λέξεις. Λέξεις και φράσεις ήταν κατά παράταξη αδιαίρετη. Και το έργο του χωρισμού σε λογικές ενότητες αποτελούσε την πρώτη δοκιμασία του ερευνητή. Εκεί κατ’ αρχήν δοκιμάζονται οι πρώτες ικανότητές του: Η ευστροφία, η διορατικότητα και η άριστη γνώση της αρχαιοελληνικής γλώσσας με όλες τις διαλέκτους της. Για τις επιτυχίες και τις δυσκολίες του ίδιου και των συναδέλφων του, μας εξομολογείται ο συγγραφέας στην προμετωπίδα του βιβλίου του: «Περπάτησα σ’ έναν δρόμο τον οποίο άνοιξαν άλλοι. Απλώς σε μένα έτυχε η τιμή να κάνω το τελευταίο βήμα. Η μεγάλη τιμή πρέπει ν’ αποδοθεί στους Εβανς, Βέντρις και Τσάντγουικ όσο και στους κατόχους λιγότερο ηχηρών ονομάτων και άλλους ερευνητές».
Ξανάρθε φορτικότερος ο Ινδοευρωπαϊκός μύθος ότι η γραμμική Α’ κι ο Δίσκος εκφράζουν άλλη γλώσσα, άλλου λαού άγνωστης προέλευσης. Γι’ αυτό το λόγο όσοι ασχολούνται με την αποκρυπτογράφηση κύριο μέλημά τους είχαν να εξακριβώσουν σε ποια γλώσσα είναι γραμμένος. Έτσι, λοιπόν, η όλη υπόθεση συνδέθηκε αυτόματα με την υπόσταση του Ινδοευρωπαϊκού μύθου: Αν αποδειχνόταν η γραμμική Α΄ ελληνική, τότε οι Έλληνες δεν ήρθαν απέξω. Αν όχι, τότε μπορεί και να ήρθαν από κάποια Ουκρανία! Αυτό εκφράζεται επιγραμματικά από τον μεγάλο Γάλλο γλωσσολόγο Ζορζ Ζεάν.
Την απάντηση την έδωσε, τελικά, ο Γιώργος Πολύμερος, ο γλωσσολόγος, που για να ζήσει επαγγέλλεται τον λογιστή, στη Λαμία. Αυτός ανακάλυψε, όπως μας λέει, το «Μίτο της Αριάδνης» στο λαβύρινθο της σπειρωτής γραφής του Δίσκου της Φαιστού. Υστερα από πολύμοχθες και βασανιστικές μελέτες, δοκιμές, συγκρίσεις και συνδυασμούς έφτασε μια μέρα στην ιδέα να διαβάσει τα συλλαβογράμματα με αντίστροφη φορά από την καθιερωμένη: Όχι από την περιφέρεια προς το κέντρο, αλλά από το κέντρο προς την περιφέρεια. Στο βιβλίο του εξηγεί το πώς και το γιατί. Και πείθει. Μια σύγκριση, όμως, θα πείσει περισσότερο. Από τους ερευνητές πολλοί, κατά καιρούς, πίστεψαν ότι λύσαν το αίνιγμα. Κι έγραψαν βιβλία. Παίρνουμε στην τύχη για σύγκριση το βιβλίο της κ. Εφης Πολυγιαννάκη με τον τίτλο: «Ο Δίσκος της Φαιστού μιλάει ελληνικά» και το βιβλίο του κ. Γ. Πολύμερου: «Ο Δίσκος της Φαιστού έλυσε τη σιωπή του». Το κοινό τους γνώρισμα: Και οι δύο χρησιμοποιούν τα ίδια συλλαβογράμματα με τις ίδιες φωνητικές αξίες, με τα ίδια μέτρα και σταθμά. Η διαφορά τους: Η πρώτη επιχειρεί να διαβάσει σύμφωνα με την «πεπατημένη» από την περιφέρεια προς το κέντρο. Ενώ, ο δεύτερος, αντίθετα, από το κέντρο προς την περιφέρεια.
Τα αποτελέσματα. Ας κρίνει ο αναγνώστης. Παραθέτουμε από τα δύο βιβλία τα κείμενα της Α΄ πλευράς του Δίσκου. Πρώτα της κ. Πολυγιαννάκη:
«Ακουε Αρπυια περαιά τε `Αιδι θωκεί / σα νέφη με σέσωκες διατοράντα. / δόδε ημίν / τάγα, Δόδελας άδην, Ζευ, ιά έφυτε / αιγοκόπους (;) Φοινικάδε καέεσω τε / διάσυρα χαμιδε / ότε επλείμεν Αιθιοπία δε / κα-qo-ja-no (;) χάνδον Καριαja / sa-ka-qo-ja-no / pi-ru-to-ne (;) ιαλά τε ιαρήϊα / ιάτορά (ε) sa-ka-qo-ja-no / τιμάειν ραϊα, άνω τε τοία / κα-ru-to-ne (;) Ρέα:
Μετάφραση στα νεοελληνικά: Ακουε Αρπυια περνά και στον Αδη κάθεται. Εμένα έσωσες τα νέφη σου διαπερνώντας / Δώσε σε μας! / χρόνο εξουσίας (ή τόπο) στον Δόδελα / (ο οποίος) αρκετά βέλη φύτεψε Ζευ! / τους θαλασσομάχους στη Φοινίκη έκαψα / (τους) κατέκοψα στη χάρι… / όταν καταπλέαμε στην Αιθιοποία / Με άπληστη επιθυμία από την Καρία /…/…/ και έπεμψα σφάγια / ιατρέ /… / να τιμά για την ανάρωση ακούω αυτά εδώ /… / Ρέα!
Τώρα η αποκρυπτογράφηση και μετάφραση του κ. Γ. Πολύμερου.
«Ιέρεια ανακτορική. / ιαθώ τε βόα / ιερά μάτια ανήγογα σά. / Ερατοία, ιαρήια τέλεια ανακτορόποι / ανήγαγα σα. / (Η) δε Πυθία μοι ειπέ τε βω, / δε μέγα ιλάσουσα θύσω αίγας δέκα, νάπη, / φυγοιόα τε ποέjα ανασταθείσα / Ολα δίδω ιατά /Μϊι δίδω άλλα τόσα. / Και έσω εμοί, επίνοσα κειτοντία, / θεραπεία. Ζάφυσα Γαία.
