Η λεπίδα (ή το ξυράφι) του Όκαμ είναι μια φιλοσοφική/επιστημονική αρχή που εν συντομία υποστηρίζει ότι μια απλή λύση σε ένα πρόβλημα είναι πιθανότερο να είναι ορθή από ότι μια περίπλοκη. Πιο αναλυτικά αυτό σημαίνει ότι εάν προταθούν διαφορετικές θεωρίες για την ερμηνεία ενός φαινομένου ή την επίλυση ενός προβλήματος τότε πιθανότερη είναι αυτή που απαιτεί τις λιγότερες υποθέσεις, καθώς όσο περισσότερες υποθέσεις απαιτείται να γίνουν για να υποστηριχθεί μια θεωρία, τόσο πιο απίθανο είναι να είναι ορθή. Αν και η αρχή αυτή αποδίδεται στον στον Άγγλο σχολαστικό φιλόσοφο, μοναχό και θεολόγο του 14ου αιώνα, Γουλιέλμο του Όκαμ, είχε πρωτοδιατυπωθεί πολύ παλαιότερα από τους Πυθαγορείους.
Ως παράδειγμα εφαρμογής της αρχής ας υποθέσουμε ότι σε κάποιο απομονωμένο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού ανακαλύπτεται μια πέτρα με κάποιες χαρακιές επάνω της που φαινομενικώς σχηματίζουν το γράμμα ‘Α’. Μια υπόθεση που θα μπορούσε να προταθεί για την ερμηνεία του φαινομένου είναι ότι αρχαίοι Έλληνες είχαν επισκεφθεί το νησί στο μακρινό παρελθόν και άφησαν τα ίχνη τους σε επιγραφές, κομμάτι των οποίων αποτελεί η συγκεκριμένη πέτρα. Μια άλλη υπόθεση θα ήταν ότι οι χαρακιές προέρχονται από την επίδραση κάποιου φυσικού φαινομένου και με τυχαίο τρόπο μοιάζουν να σχηματίζουν το γράμμα ‘Α’. Αν και δεν αμφιβάλουμε ότι θα βρισκόταν κάποιοι (πολλοί) υποστηρικτές της πρώτης θεωρίας, σύμφωνα με τη λεπίδα του Όκαμ η δεύτερη υπόθεση πρέπει να επιλεχθεί ως σαφώς επικρατέστερη καθώς η πρώτη απαιτεί ένα τεράστιο πλήθος υποθέσεων που έχουν να κάνουν με τις τεχνολογικές δυνατότητες των αρχαίων Ελλήνων, τα ιστορικά ευρήματα από την εποχή εκείνη, την επίσημη ιστορία, καθώς και με θεωρίες συνωμοσίας για τη συγκάλυψη της “πραγματικής ιστορίας” και άλλα πολλά.
Ας περάσουμε τώρα στους “Ρομά”. Αν και οι “Ρομά”, γνωστοί και ως γύφτοι ή τσιγγάνοι ή αθίγγανοι ή κατσίβελοι, έχουν αποδείξει δια μέσου των αιώνων την παρασιτική και παραβατική τους φύση, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια, τους τελευταίους μήνες (!) είναι πρωτοφανές, ασύλληπτο, ακατανόητο, εξωφρενικό, καθώς πλέον απολαμβάνουν μια ιδιότυπη ασυλία από το κράτος και τους μηχανισμούς του, με αποτέλεσμα την πλήρη αποθράσυνσή τους. Αν και οι “Ρομά” δεν φημίζονται για την συνέπειά τους, είναι εντυπωσιακή η μετρονομική ακρίβεια που επιδεικνύουν στο καθημερινό τους πλέον ραντεβού με το αστυνομικό δελτίο! Αγανάκτηση, οργή, φρίκη, αηδία, ντροπή, οι λέξεις δεν επαρκούν για να εκφράσουν τα συναισθήματα που προκαλούν οι διαρκώς αυξανόμενες σε συχνότητα και σε αγριότητα εγκληματικές ενέργειες των αφηνιασμένων “Ρομά” – αλλά ακόμη περισσότερο η απίστευτη στάση του σαθρού συστήματος απέναντί τους. Το τραγελαφικό είναι ότι αυτή η στάση πλήρους ανοχής, ασυλίας και προστασίας των “Ρομά” δεν οφείλεται στην αγάπη, στην αλληλεγγύη, στον αγώνα για την προστασία των αδυνάτων και σε όλες αυτές τις γλοιώδεις δικαιολογίες που ψευδώς επικαλείται το αριστεροδεξιό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.
Η φανατική υποστήριξη των “Ρομά” από την αριστερά δεν πηγάζει από την αγάπη της προς αυτούς, τους οποίους οι μεγαλοαστοί αριστεροί στην πραγματικότητα σιχαίνονται, αλλά από το μίσος της προς τις λευκές ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αντιστοίχως, η υποστήριξη της δεξιάς προς τους “Ρομά” δεν πηγάζει από αγάπη αλλά από δειλία και φόβο απέναντι στην τρομακτική μομφή του “ρατσισμού”.
Ας εξετάσουμε όμως τις θεωρίες που έχουν προταθεί για να εξηγήσουν το φαινόμενο της πρωτοφανούς παραβατικότητας/εγκληματικότητας των “Ρομά”, καθώς και το άθλιο επίπεδο υγιεινής τους, το τραγικό πολιτιστικό/μορφωτικό τους επίπεδο, την παντελή έλλειψη δειγμάτων πολιτισμού, και γενικώς όλα για τα οποία είναι γνωστοί. Η επίσημη θεωρία που μανιωδώς προπαγανδίζουν το πολιτικό και δημοσιογραφικό σύστημα καθώς και οι πάσης φύσεως “ανθρωπιστικές” οργανώσεις, υποστηρίζει ότι τα αίτια για την συμπεριφορά των Ρομά έχουν να κάνουν με τον “ρατσισμό”, με το οποίο τους έχει αντιμετωπίσει και συνεχίζει να τους αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, ο οποίος τους οδήγησε στον “κοινωνικό αποκλεισμό”, στην περιθωριοποίηση και άρα, αναπόφευκτα, στην παραβατικότητα. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία όταν τελικά οι “Ρομά” ενσωματωθούν στην κοινωνία, πράγμα το οποίο μπορεί να επιτευχθεί με μια σειρά μέτρων υποστήριξής τους αλλά πρωτίστως με την αλλαγή της στάσης της κοινωνίας απέναντί τους, τότε όλα τα προβλήματα θα λυθούν δια μαγείας.
Για να εξεταστεί αυτή η θεωρία υπό το πρίσμα της λεπίδας του Όκαμ πρέπει να μελετήσουμε τις υποθέσεις πάνω στις οποίες βασίζεται. Θα αναφέρουμε μόνο κάποιες βασικές από αυτές λόγω του πολύ μεγάλου πλήθους τους. Η πρώτη υπόθεση είναι ότι οι Έλληνες ήταν και είναι “ρατσιστές” απέναντι στους “Ρομά”. Παραβλέποντας το γεγονός ότι κανείς δεν προσφέρει έναν ακριβή ορισμό του “ρατσισμού” ώστε να ελεγχθεί η εγκυρότητα της υπόθεσης, απλά αναφέρουμε ότι όχι μόνο ο “ρατσισμός” των Ελλήνων θα πρέπει να έχει διάρκεια πολλών αιώνων αλλά δεν μπορεί να περιοριστεί στους Έλληνες καθώς η κατάσταση των “Ρομά” σε όλες τις χώρες της Ευρώπης που έχουν “λαμπρύνει με την παρουσία τους” δεν διαφέρει από την κατάστασή τους στην Ελλάδα. Οπότε η υπόθεση του “ρατσισμού” πρέπει να επεκταθεί για να καλύψει τους Ιταλούς, τους Ρουμάνους, τους Βούλγαρους, τους Ούγγρους, και γενικά σχεδόν όλους τους Ευρωπαίους. Παρά την επέκτασή της όμως η υπόθεση συνεχίζει να μην επαρκεί, μιας και μελετώντας την γενέτειρα των “Ρομά” (δηλ. την περιοχή της σύγχρονης Ινδίας και του Πακιστάν) συμπεραίνουμε ότι οι χειρότεροι “ρατσιστές” απέναντι στους “Ρομά” είναι οι κοντινότεροι συγγενείς τους, οι Ινδοί, στην κοινωνία των οποίων οι “Ρομά” θεωρούνται ως το τελευταίο σκαλοπάτι της κοινωνικής ιεραρχίας, χωρίς καν να αξίζουν την ένταξη εντός του συστήματος των καστών, στο οποίο βασιζόταν η ινδική κοινωνία, και το οποίο αν και λιγότερο ισχυρό από ό,τι στο παρελθόν συνεχίζει να υφίσταται σε κάποιο βαθμό. Πρακτικά λοιπόν η υπόθεση του “ρατσισμού” πρέπει να επεκταθεί ώστε να καλύψει όλους τους λαούς του πλανήτη που είχαν την “τύχη” να συμβιώσουν με τους “Ρομά”.
Η δεύτερη υπόθεση που πρέπει να γίνει αφορά στα αναρίθμητα μέτρα υποστήριξης και ένταξης των “Ρομά” τα οποία έχουν αποτύχει παταγωδώς σε όλη την Ευρώπη αν κι έχουν κοστίσει έναν πακτωλό χρημάτων που φυσικά προήλθαν από τις τσέπες των Ευρωπαίων φορολογούμενων. Τα μέτρα αυτά έχουν συμπεριλάβει ή σχεδιάζεται να συμπεριλάβουν όλες τις πιθανές και απίθανες ιδέες, από τις πιο απλές (π.χ. ανέγερση σύγχρονων κατοικιών για τη δωρεάν στέγαση τους) ως τις πιο παρανοϊκές (π.χ. ελεύθερη πρόσβαση των “Ρομά” στην τριτοβάθμια εκπαίδευση!). Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μηδενική επιτυχία στον μεγάλο αγώνα για την “ένταξη των Ρομά”. Για να δικαιολογηθεί αυτή η αποτυχία πρέπει να γίνει μια νέα σειρά υποθέσεων, όπως για παράδειγμα ότι ακόμα δεν έχει βρεθεί το κατάλληλο μέτρο που θα οδηγήσει στην ένταξη αν κι έχουν δοκιμαστεί τα πάντα.
Μια άλλη κρίσιμης σημασίας υπόθεση πάνω στην οποία δεν βασίζεται μόνο το αφήγημα σχετικά με τους “Ρομά” αλλά κυριολεκτικά όλο το παρανοϊκό οικοδόμημα της πολιτικής ορθότητας, που πασχίζει να καταστρέψει την λευκή ανθρωπότητα, είναι η υπόθεση της ισότητας των φυλών, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των φυλών του πλανήτη στο ψυχονοητικό επίπεδο αλλά μόνο σε δευτερευούσης σημασίας χαρακτηριστικά, όπως στο χρώμα του δέρματος. Οπότε, το μόνο που εμποδίζει τους “Ρομά” και τις υπόλοιπες φυλές της Ασίας και της Αφρικής από την απόκτηση των προνομίων που απολαμβάνουν οι λευκοί δεν μπορεί παρά να είναι ο “ρατσισμός” των λευκών. Το πρόβλημα με την υπόθεση της ισότητας των φυλών είναι ότι για να υποστηριχθεί απαιτείται μια τεράστια αλυσίδα πρόσθετων, όλο και πιο απίθανων υποθέσεων, που συγκρούονται μετωπικά με την εξελικτική βιολογία, την γενετική, την ανθρωπολογία, την ιστορία αλλά και με την κοινή λογική.
Εάν όλα τα παραπάνω κριθούν υπό το πρίσμα της λεπίδας του Όκαμ, πρέπει αναγκαστικά να αναζητηθεί μια διαφορετική και απλούστερη ερμηνεία για το ζήτημα των “Ρομά” καθώς το τεράστιο πλήθος υποθέσεων που απαιτεί η θεωρία του “ρατσισμού” την καθιστά παντελώς απίθανη. Και υπάρχει άραγε απλούστερη και πιο φυσική θεωρία από την κοινώς αποδεκτή μέχρι και μερικές δεκαετίες πριν; Ότι δηλαδή η συμπεριφορά των “Ρομά” οφείλεται στα γενετικά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης φυλής; Η θεωρία αυτή απαιτεί μόνο μια υπόθεση, που δεν είναι άλλη από την διαφορετικότητα των φυλών σε όλα τα επίπεδα. Η υπόθεση αυτή είναι απλούστατη, υποστηρίζεται από όλες τις επιστήμες (όταν αφήνονται ελεύθερες να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα με επιστημονικά και μόνο κριτήρια), και είναι απολύτως συμβατή με την κοινή λογική, οπότε είναι σαφώς η θεωρία που προκρίνεται από την λεπίδα του Όκαμ.
Κλείνοντας πρέπει να επισημάνουμε την άκρως υποκριτική στάση της διεθνούς “επιστημονικής” κοινότητας, η οποία με μεγάλη ευκολία επικαλείται την λεπίδα του Όκαμ όταν αναζητά ερμηνείες σε φαινόμενα που παρατηρούνται σε “ακίνδυνες” επιστήμες (π.χ. στην Φυσική ή στην Πληροφορική) αλλά την παραβλέπει εντελώς όταν πρέπει να ερμηνευθούν φαινόμενα στις κοινωνικές/ανθρωπιστικές επιστήμες.