«Όταν φθάσαμε στο αεροδρόμιο Χήθροου του Λονδίνου, επεκοινώνησα τηλεφωνικώς με την αντιπροσωπία μας στα Ηνωμένα Έθνη και ζήτησα να έλθουν σε επαφή με τον Μακάριο. Ο Μακάριος είχε ζητήσει σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Επιδίωξή μας ήταν να πείσουμε το Μακάριο να μην καταφερθή εναντίον της Τουρκίας κατά την ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
»Πράγματι, ο Οσμάν Ολτσάϊ έδωσε οδηγίες στην αντιπροσωπεία και ήλθε σε επαφή με το Μακάριο. Χάρηκε πάρα πολύ από την πρωτοβουλία του Ολτσάϊ και παρακάλεσε την τουρκική αντιπροσωπεία να διαβιβάση στην τουρκική κυβέρνηση τα αισθήματα ευγνωμοσύνης και υποχρέωσής του. Όλα αυτά τα διεβίβασε ο Οσμάν Ολτσάϊ. Ο Μακάριος είχε πέσει στη θάλασσα και αναζητούσε σανίδα σωτηρίας. Έβλεπε την Τουρκία σαν δύναμη σωτηρίας. Έπρεπε λοιπόν να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία του, πράγμα που έγινε.
»Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν θετική ως προς την εγκυρότητα της Συνθήκης Εγγυήσεως. Μέχρι τότε ο Μακάριος απέρριπτε τη Συνθήκη Εγγυήσεως [Σημείωσις: τῶν ὀλεθρίων δηλαδὴ προδοτικῶν συμφωνιῶν Ζυρίχης-Λονδίνου, ποὺ ἀδοκήτως εἶχεν ὑπογράψει τὸ 1959 ὄχι μόνον ὁ Μακάριος ἀλλὰ καὶ ὁ Κ. Καραμανλῆς – δῶρον ἀπρόσμενον γιὰ τοὺς Τούρκους, ποὺ ἦσαν τελείως ἐκτὸς παιγνίου…], υποστηρίζοντας ότι οι πρόνοιές της είναι αντίθετες προς τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Με την στάση του ανεγνώριζε την ισχύ μιας Συνθήκης, την οποία μέχρι πριν από λίγο απέρριπτε.»