Τα τελευταία χρόνια γράφεται σταδιακώς άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του ελλαδικού “κράτους”, αυτή της καταστροφής της παρθένου φύσης των Αγράφων εις τον βωμό της οικονομικής αναπτύξεως, των επενδύσεων και, εσχάτως, της “οικολογίας” (!!!)
Προ 2 μηνών το ΣτΕ απέρριψε τελεσίδικα τις ενστάσεις ακύρωσης, ανοίγοντας έτσι οριστικά τον δρόμο για την εκκίνηση και ολοκλήρωση των έργων.
https://www.evrytanika.gr/index.php?option=com_content&id=1330273%3A2019-06-10-08-30-39&Itemid=171
Συγκεκριμένα, το έργο περιλαμβάνει την τοποθέτηση 40 ανεμογεννητριών ύψους 80-120 μέτρων στις βουνοκορφές των Αγράφων, σε υψόμετρο 1600-2000 (!) μέτρων. Για να επιτευχθεί η μεταφορά και συναρμολόγηση των γιγαντιαίων αυτών κατασκευών στις κορυφογραμμές απαιτείται η διάνοιξη νέων, ειδικών δρόμων, πλάτους 8 μέτρων και με μικρή κλίση. Το μήκος των νέων δρόμων υπολογίζεται στα 25χλμ.
Αξίζει να σημειωθεί πως οι κινήσεις αυτές δεν είναι μεμονωμένες αλλά αποτελούν τμήμα ενός ευρύτερου σχεδιασμού που, νομοτελειακώς, οδηγεί στην πλήρη κάλυψη και οικονομική “αξιοποίηση” των ελληνικών κορυφογραμμών.
Τα γεγονότα αυτά σαφώς δεν αποτελούν έκπληξη. Στην εποχή μας έχει ήδη, προ πολλού, καταστεί προφανής η φύση της οικονομικής ανάπτυξεως, αλλά και του καπιταλισμού εν γένει, ως μορφή επιθετικού καρκίνου.
Καρκίνου που εξαπλώνεται και αφού κατακλύσει ολοκληρωτικώς τις εκτρωματικές τσιμεντουπόλεις διαχέεται και επιτίθεται εσχάτως, κατά την νοσηρά περίοδο που διανύουμε, και στους τελευταίους απόμακρους, αμόλυντους πυρήνες Αυθεντικότητος, που μυστικά, με την ύπαρξή τους, μαρτυρούν στους έχοντες μάτια και αυτιά, μίαν άλλην εποχή και Τάξη πραγμάτων.
Καθόλου δεν εκπλήσσει και η παντελής αδιαφορία, αν όχι και στήριξη, του σύγχρονου τυφλωμένου μαζανθρώπου απέναντι σε τέτοιες κινήσεις. Αυτός άλλωστε χαρακτηρίζεται από μια εγγενή και υπαρξιακή αδυναμία εκτιμήσεως, αλλά και αντιλήψεως ακόμη, του μεγαλείου και της μαγείας της βουνοκορφής, του παρθένου δάσους.
Η μοναδική “θετική” επίδραση αυτής της καταστάσεως έγκειται στην συνεισφορά της στο “ξεγύμνωμα” της σύγχρονης, “ρηχής”, οικολογίας, η οποία, χάριν αφηρημένων στόχων όπως η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακος, προθύμως “θυσιάζει” κάποια εκ των τελευταίων ανέγγιχτων τμημάτων της ελληνικής υπαίθρου .