Σε μία εποχή κοινωνικής παρακμής και καθολικής σήψεως όπως αυτή που διανύουμε, εποχή στην οποία κυριαρχούν το ψεύδος και η κιβδηλότης, έξεις ποταπές, εξαχρείωσις των ηθών, κούφια έπαρσις, αναισχυντία στους τρόπους, ανούσια φλυαρία και δολιότης κάθε είδους, μοναδικό ανάχωμα αποτελούν τα λιγοστά παραδείγματα ανθρώπων, αμέμπτου ήθους, που με την στάση του βίου τους, με τον λόγο και τον τρόπο τους, ακτινοβολούν ανδρεία, ακεραιότητα, εντιμότητα, ειλικρίνεια, σταθερότητα και δωρική λιτότητα συνδυαζόμενη με οξυδέρκεια και πνευματικό βάθος.
Ένας τέτοιος ξεχωριστός Ανήρ ήτο ο Κωνσταντίνος Μπαϊκούσης, ιδρυτικό μέλος της Κοινότητός μας, που πρόωρα έφυγε από την ζωή μία τέτοια μέρα του Αυγούστου. Έκτοτε, κάθε που το θέρος βαίνει στο τέλος του, στην εν γένει μελαγχολία της εποχής έρχεται να προστεθεί η θλίψη που συνοδεύει την θύμηση της απώλειας ενός τόσο ξεχωριστού συναγωνιστού, τον οποίο είναι αδύνατον να λησμονήσουμε. Κι αν δεν βρίσκεται κοντά μας μένει διαρκώς ζωντανό το πρότυπο του ήθους και του χαρακτήρος του!
Κάθε τέτοια μέρα οι παλαιοί σύντροφοί του τραγουδούμε με συγκίνηση τους στίχους που τότε είχαν γραφεί στην μνήμη του, πάνω στην μελωδία του παλαιού Ε/Σ εμβατηρίου “Ich hatt’ einen Kameraden (Είχα έναν σύντροφο)”, https://www.youtube.com/watch?v=-h_OLOF1gxg) :
Ὠδὴ μνήμης
Στοῦ Λεωνίδα ἐστάθην κι ἔνοιωσα τὴν Τιμή
σὲ φίλου ἐμπρὸς τὸ μνῆμα, ὡσὰν σ᾿ αἰώνιο Βῆμα
καὶ συναγωνιστῆ,
ποὺ ἐχάθη πιά· εἶχε σθένος καὶ βλέμμα καθαρό,
σπινθηροβόλο πνεῦμα – ποὺ ἐμάχετο τὸ ψέμμα,
τὸ φαῦλο, τὸ σαθρό.
Τὸ φρόνημα ἀτσαλένιο κι ὁ νοῦς του διαυγής,
καὶ μιὰ καρδιὰ καθάρια, ἀμάθητη στὰ πλάγια
– στ᾿ ἀλήθεια εὐγενής.
Ὁ λόγος του σπουδαῖος, στεντόρεια ἡ φωνή
τὸ σῶμα γυμνασμένο, ἀθλητικὰ πλασμένο,
ἡ φύσις του λιτή.
Ἀπρόσμενη μιὰ μοῖρα τὸν πῆρε μακριά ·
κενὸ μεγάλο μένει, μὰ ἡ μνήμη του ἀναμμένη
αἰώνια πυρά.
Ποτὲ δὲν σὲ ξεχνοῦμε οἱ σύντροφοί σου ἐμεῖς!
Στὸ πλάι μας σὲ νογοῦμε, πιστὰ ὡς προχωροῦμε
στὸν Δρόμο τῆς Τιμῆς.