Το παγκόσμιο σύστημα χειραγωγήσεως φροντίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να ανανεώνει τα εργαλεία και την θεματολογία του αποπροσανατολισμού των μαζών, και ειδικώς της νεολαίας, ώστε να τις διατηρεί σε μια μόνιμη κατάσταση ναρκώσεως, παθητικότητος και συγχύσεως, χωρίς βεβαίως οι ίδιες να το συνειδητοποιούν. Έτσι, δίπλα στα εργαλεία αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιούνται σταθερά και με σίγουρα αποτελέσματα εδώ και αρκετές δεκαετίες, όπως είναι η βιομηχανία του ποδοσφαίρου και των λοιπών εμπορευματοποιημένων αθλημάτων, οι βιομηχανίες της μόδας, του κινηματογράφου, και της μουσικής, η βιομηχανία των ναρκωτικών, εφευρίσκονται διαρκώς νέοι τρόποι αποπροσανατολισμού, όπως τα ιδιαιτέρως επιτυχημένα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως που έχουν καταφέρει να προσφέρουν την δυνατότητα κατασκευής μιας ψευδούς εικονικής ζωής χαμόγελων, ξεγνοιασιάς, ευδαιμονίας κι επιτυχίας σε κάθε παθητική αποχαυνωμένη μετριότητα που σέρνει την απρόσωπη κακομοιριασμένη της ύπαρξη δια μέσου μιας βαρετής και ανούσιας ζωής.
Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι το σύστημα καταφέρνει να δημιουργεί τρόπους να αποπροσανατολίσει όλες τις κοινωνικές ομάδες προσαρμόζοντας τις γενικές μεθόδους ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες της κάθε ομάδας ή εφευρίσκοντας νέες τεχνικές εάν αυτό απαιτείται.
Στα πλαίσια της ανανέωσης των τεχνικών αποπροσανατολισμού, λίαν προσφάτως παρατηρείται μια αναβίωση του “ακτιβιστικού οικολογικού κινήματος” που γνώρισε μεγάλες δόξες σε περασμένες δεκαετίες αλλά είχε σχετικά περιθωριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια κάτω από την σκιά του κολοσσιαίου μηχανισμού την “αλληλεγγύης” προς τους “πρόσφυγες/μετανάστες” που στήθηκε από τον ΟΗΕ, τις διαβόητες ΜΚΟ, τα αναρίθμητα παρακλάδια τους, και φυσικά τους γνωστούς-αγνώστους που κρύβονται πίσω από όλα αυτά. Η ιδιαιτερότητα αυτής της καινούργιας εκδοχής του “οικολογικού κινήματος” είναι ότι επιφανειακώς, αλλά σε καμία περίπτωση ουσιαστικώς, αποτελεί μια έκφραση της αγωνίας της νέας γενιάς για το μέλλον του πλανήτη καθώς οι “αγωνιστές” του κινήματος είναι στην πλειονότητα τους ανήλικα σχολιαρόπαιδα.
Ως κεντρική μορφή ανάμεσα σε αυτούς τους “αγωνιστές” παρουσιάζεται η Greta Thunberg, μια δεκαεξάχρονη Σουηδή που υποτίθεται ότι εδώ και μερικά χρόνια έχει αφιερωθεί στον αγώνα για την σωτηρία του περιβάλλοντος μέσω διαφόρων “ακτιβιστικών” δράσεων που την έχουν αναδείξει ως την άτυπη ηγέτιδα του κινήματος.
Στην πραγματικότητα η οικολογική συνείδηση που πρεσβεύει αυτό το νέο “οικολογικό κίνημα” καμία σχέση δεν έχει με την αληθινή οικολογία καθώς αποτελεί άλλη μια χονδροειδώς συγκεκαλυμμένη προσπάθεια χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού των λευκών. Την στιγμή που η Ευρώπη λυγίζει και συντρίβεται κάτω από την πίεση των αφροασιατικών ορδών που οι ίδιοι οι εμπνευστές του “οικολογικού” κινήματος μετακινούν μαζικά στις πατρίδες μας, τα καθοδηγούμενα σχολιαρόπαιδα ανακυκλώνουν τις κοινοτοπίες σχετικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη, τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και την κατανάλωση βοοειδών.
Χωρίς βεβαίως να παραβλέπουμε και να υποτιμούμε τις μεγάλες καταστροφές που έχουν επιφέρει οι ανθρώπινες δραστηριότητες στο περιβάλλον, είναι σαφές ότι καμία σοβαρή σχετική συζήτηση δεν μπορεί να γίνει χωρίς να αναφερθεί πρωτίστως στο με διαφορά μεγαλύτερο οικολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης: τον καταστροφικό εκρηκτικό υπερπληθυσμό της Αφρικής και της Ασίας.
Σε όποιον διαθέτει στοιχειώδη νοημοσύνη και κριτική σκέψη όλα αυτά τα οικολογικά παιδικά παιχνίδια μπορεί να φαίνονται φαιδρά, αλλά δυστυχώς πέρα από την γελοιότητα του πράγματος υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά. Η Greta Thunberg διεγνώσθη με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, σύνδρομο Asperger (διαταραχή του αυτιστικού φάσματος), και επιλεκτική αλαλία σε ηλικία έντεκα ετών, όταν περίπου υποτίθεται ότι ξεκίνησε τον αγώνα της. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχίατρος για να αντιληφθεί ότι ένα παιδί που υποφέρει από τόσο σοβαρές παθήσεις όχι μόνο είναι αδύνατο να μπορεί να παίξει τον ρόλο τον οποίο υποτίθεται ότι έχει επιφορτιστεί αλλά σίγουρα θα δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει και σε απλές ανάγκες της καθημερινότητας.
Οπότε πρόκειται ξεκάθαρα για μια κακόγουστη φαρσοκωμωδία με θύμα το συγκεκριμένο παιδί που σίγουρα κατά βάθος λίγα καταλαβαίνει από αυτά που του έχουν βάλει να κάνει και να λέει. Η πολυδιαφημισμένη συναισθηματική εμπλοκή, το πάθος και η αγωνία της δυστυχούς Greta για το μέλλον του πλανήτη δεν μπορεί παρά να είναι κατασκευασμένα καθώς ένα βασικό χαρακτηριστικό των ατόμων που υποφέρουν από σύνδρομο Asperger είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης και κοινωνικής ευαισθησίας! Ο ηγετικός ρόλος της δυστυχούς Greta σε αυτό το ψευδοκίνημα δεν μπορεί παρά να είναι και αυτός κατασκευασμένος καθώς τα άτομά που υποφέρουν από σύνδρομο Asperger δυσκολεύονται ιδιαιτέρως να αναπτύξουν κοινωνικές σχέσεις και φιλίες, πόσο μάλλον να ηγηθούν μιας ομάδας! Η ίδια η ενασχόληση της δυστυχούς Greta με το περιβάλλον και την οικολογία, στον βαθμό που ισχύει, δεν μπορεί παρά να είναι πολύ περισσότερο παρενέργεια των παθήσεων της παρά ενσυνείδητη πράξη καθώς τα άτομα που υποφέρουν από σύνδρομο Asperger επιδεικνύουν μανιώδη άνευ ουσίας επαναληπτική ενασχόληση με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, όπως ακριβώς και τα άτομα που υποφέρουν από ιδεοψυχαναγκασμούς!
Οπότε η αναγωγή σε παγκόσμιο αστέρι του ακτιβισμού ενός προβληματικού παιδιού που περιφέρεται ως λάβαρο από πορεία σε πορεία και από διαδήλωση σε διαδήλωση, ανήμπορο συχνά να μιλήσει λόγω των σοβαρών προβλημάτων του, και μ’ ένα μόνιμο αυτιστικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, αποτελεί μια διεστραμμένη έμπνευση του άθλιου μισανθρωπικού συστήματος παγκόσμιας χειραγώγησης. Η επιλογή του δυστυχούς αυτού παιδιού για τον συγκεκριμένο ρόλο, με την ανοχή αν όχι την υποστήριξη των γονέων του (!), εξυπηρετεί διάφορους στόχους της προπαγανδιστικής ατζέντας που μανιωδώς προωθεί το σύστημα, με κεντρικό μήνυμα πάντα την “ισότητα”, δηλαδή την ισοπέδωση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πέρα από την πανταχού παρούσα φεμινιστική συνιστώσα, κυρίαρχο μήνυμα είναι αυτό των “ατόμων με ειδικές ικανότητες” όπως αποκαλούνται τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην εποχή της πολιτικής ορθότητας.
Ε
φ’ όσον λοιπόν ένα παιδί με τόσο σοβαρά προβλήματα υγείας μπορεί να καταφέρει τόσα πολλά, όλοι μπορούν να καταφέρουν ό,τι θελήσουν, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, ψυχονοητικής κατάστασης, και οποιουδήποτε άλλου παράγοντα διαφοροποίησης των ανθρώπων, μιας και όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι! Ή τουλάχιστον με αυτά μας βομβαρδίζει η υστερική προπαγάνδα της πολιτικής ορθότητας.