Καθώς ο εποικισμός της χώρας μας από τις αφροασιατικές μάζες συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, το σύστημα διαχειρίσεως του εποικισμού που κυρίως αποτελείται από την πολιτική εξουσία όλων των αποχρώσεων, το δημοσιογραφικό κατεστημένο και τις ποικίλες “ανθρωπιστικές” οργανώσεις, φροντίζει να μεταλλάσει διαρκώς το κρίσιμο κεντρικό επικοινωνιακό/προπαγανδιστικό μήνυμα προς τις, προς αντικατάσταση, μάζες των γηγενών ώστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να εξασφαλίζει, εάν όχι την αποδοχή και την πλήρη παθητικότητα, σε κάθε περίπτωση την αναιμικότητα και υποτονικότητα των όποιων αντιδράσεων. Στην τρέχουσα φάση της διακυβερνήσεως από την αριστεροδεξιά Ν.Δ., και κυρίως μετά την ανακοίνωση κι εφαρμογή του σχεδίου διαρκούς μεταφοράς εποίκων στην ηπειρωτική χώρα με το πρόσχημα της “αποσυμφόρησης των νησιών”, το κυρίαρχο μήνυμα που διοχετεύεται προς τις μάζες, προφορικώς και γραπτώς, είναι αυτό της μοιρολατρικής αποδοχής της υφισταμένης καταστάσεως.
Πριν το αναλύσουμε αυτό περαιτέρω, ας θυμηθούμε το 2015 οπότε και ξεκίνησε η μεγάλης κλίμακος μαζική μεταφορά αφροασιατών εποίκων στην Ευρώπη διά μέσου της Ελλάδος. Με αφορμή τον πόλεμο στην Συρία, είχε στηθεί ένας καθημερινός βομβαρδισμός μηνυμάτων “αλληλεγγύης” προς τους “δυστυχείς πρόσφυγες” από όλα τα Μ.Μ.Ε. και τα λοιπά κέντρα εξουσίας. Το βασικό μήνυμα της προπαγάνδας του συστήματος ήταν ότι η “διάσωση”, η “περίθαλψη” και η “αλληλεγγύη” προς τους “πρόσφυγες” ήταν κάτι παραπάνω από ηθικώς σωστά∙ αποτελούσαν “ανθρωπιστική” μας υποχρέωση και καθήκον, το οποίο υπαγόρευαν οι (αντεστραμμένες) “ευρωπαϊκές αξίες”… Σε συνδυασμό με τις επιμελώς μονταρισμένες εικόνες με εγκύους, βρέφη και παιδάκια σε λέμβους, η πλύση εγκεφάλου είχε γρήγορα επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα καθώς συναισθήματα οίκτου, συμπόνιας και φυσικά ενοχών, ενεργοποιήθηκαν τάχιστα στις αστοιχείωτες μάζες που έσπευσαν να συνεισφέρουν στην αρωγή των “προσφύγων”. Τα συναισθήματα του οίκτου και της συμπόνιας είναι μεν εγγενή στην λευκή φυλή, αλλά διά μέσου των αιώνων κυριαρχίας του χριστιανισμού στην Δύση έχουν διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον αντί να αποτελούν ανώτερες έννοιες που χαρακτηρίζουν ανθρώπους ευγενείς, έχουν καταντήσει λέξεις κενές από νόημα – εργαλεία χειραγωγήσεως της μάζας.
Όταν όμως πέρασε το πρώτο μαζικό εποικιστικό κύμα και ξεκίνησε η ποικιλότροπη εγκατάσταση των αφορασιατών εντός της ελληνικής επικρατείας, παράλληλα με την έντονη αλλαγή στην εθνολογική σύνθεση των εποίκων, καθώς οι Σύριοι άρχισαν να αποτελούν μικρή μειονότητα συγκριτικά με τους Αφγανούς, τους Πακιστανούς, τους Αλγερινομαροκινούς, και ακολούθως και τους νέγρους, η αντιμετώπιση της μάζας απέναντι τους άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει. Αυτή η αλλαγή στην στάση της μάζας άρχισε να γίνεται πολύ έντονη μετά το άνοιγμα των συνόρων στον Έβρο και κυρίως κατά την διάρκεια του φετινού καλοκαιριού οπότε και ξεκίνησε ένα δεύτερο μεγάλο κύμα μαζικού εποικισμού (ο οποίος δεν είχε σταματήσει στο ενδιάμεσο αλλά ήταν σε σχετική ύφεση). Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την απότομη αύξηση της εγκληματικότητος και την υποβάθμιση της καθημερινής ζωής όχι μόνο στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, αλλά κυριολεκτικώς σε κάθε γωνία της χώρας. Και ναι μεν η μάζα είναι ανίκανη για αφαιρετική κι επαγωγική σκέψη, αλλά όταν η καθημερινότητά της διαταράσσεται τόσο βάναυσα και το πρόβλημα εμφανίζεται ακριβώς μπροστά στα μάτια της, πολύ συχνά τείνει να αντιδρά έως έναν βαθμό. Αυτές οι αντιδράσεις συνέπεσαν με την αλλαγή σκυτάλης στην διακυβέρνηση της χώρας από την ροζ στην γαλάζια αριστερά.
Το σύστημα διαχειρίσεως του εποικισμού ορθώς διέγνωσε ότι η “αλληλεγγύη” προς τους “δυστυχείς πρόσφυγες” είναι ένα ξεπερασμένο μήνυμα που πλέον δεν πείθει κανέναν παρά μόνο τους προβληματικούς εγκεφάλους των γνησίων αριστερών. Οπότε είναι εντυπωσιακή η στροφή που έχει γίνει στην προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. και των πολιτικών τους τελευταίους μήνες. Αντί νυχθημερόν να μας υπενθυμίζουν το “ανθρωπιστικό μας καθήκον” απέναντι στους “πρόσφυγες”, όπως έκαναν έως λίαν προσφάτως, τώρα μας ζητούν ουσιαστικώς να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να αποδεχθούμε την μοίρα μας διότι η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη, οι “ροές” δεν σταματούν γιατί ελέγχονται από την Τουρκία, η Ε.Ε. νίπτει τας χείρας της και δεν μας βοηθά απορροφώντας τις ανθρωπομάζες των εποίκων “που της αντιστοιχούν”, οι πόλεμοι συνεχίζονται, ο Ερντογάν παίζει πολιτικά παιχνίδια, ο Τράμπ δεν ασχολείται, ο Πούτιν άλλαξε στάση, κλπ., κλπ. Έχουμε λοιπόν μια επίκληση στα μοιρολατρικά ένστικτα, που όλως τυχαίως πάλι ο χριστιανισμός κληροδότησε στην Δύση, ώστε να πειστούμε για την ματαιότητα κάθε μορφής αντιδράσεως. Επιπροσθέτως παρατηρείται μια έκκληση για αλληλεγγύη, αλλά όχι πια προς τους “πρόσφυγες/μετανάστες”, αλλά προς τους νησιώτες Έλληνες του Ανατολικού Αιγαίου που υποφέρουν από την δραματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι κοινωνίες τους λόγω της “υπερχείλισης με πρόσφυγες/μετανάστες”!
Παρόλα αυτά, αντιδράσεις υπάρχουν και μάλιστα διαρκώς κλιμακούμενες, αλλά δυστυχώς περιορισμένες στο τοπικό επίπεδο διαφόρων κοινωνιών πόλεων και χωριών στα οποία έχει γίνει – ή προβλέπεται να γίνει – μαζική εγκατάσταση εποίκων. Προς αποφυγή της γενικεύσεως των αντιδράσεων, το σύστημα διαχειρίσεως του εποικισμού έχει ήδη έτοιμο το τρίτο σχέδιο, που δεν είναι άλλο από την καταστολή και την τρομοκράτηση μέσω μηνύσεων στα πλαίσια του διαβόητου “αντιρατσιστικού νόμου”, δημόσιας διαπομπεύσεως, και φυσικά των “επεμβάσεων” των ειδικών μονάδων καταστολής ενδεδυμένων με τους μανδύες των “αντιεξουσιαστών” και των “αναρχικών”. Ήδη το σχέδιο αυτό έχει εφαρμοστεί όπου οι αντιδράσεις υπήρξαν ιδιαιτέρως έντονες (όπως στα Βρασνά του νομού Θεσσαλονίκης). Αυτή την φορά θα έχουμε κινητοποίηση του φόβου στις μάζες, κι έτσι θα ολοκληρωθεί ένας κύκλος συμπόνιας, παραιτήσεως, και φόβου, όλα σχεδιασμένα ώστε με κάθε τρόπο να αποδεχθούμε την καταστροφή της Ελλάδος και της Ευρώπης.