Αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, να ακούμε από διάφορες προσωπικότητες αλλά κι εκπροσώπους ποικίλων φορέων να ομιλούν περί της κρίσεως που διέρχεται ο σημερινός πολιτισμός ή για την έκπτωση των αξιών που μέχρι πρό τινος οδηγούσαν την ανθρωπότητα σε μια σχετικώς «ομαλή» πορεία, χωρίς ν᾿ αντιλαμβάνονται τις περισσότερες φορές (εάν ευθέως δεν εμφορούνται από δόλο) ότι και οι ίδιοι είναι φορείς αυτής της εκτροπής, εναρμονιζόμενοι ψυχῇ τε και σώματι με το πνεύμα και τις επιταγές της συγχρόνου αντικοσμικής και απάνθρωπης Καταπτώσεως και των ψυχονοητικών και πολιτιστικών συμπλεγμάτων της.
Σ᾿ εμας που τηρούμε μιαν άλλην θέαση του Κόσμου, που διαπνεόμεθα από μιαν ευαισθησία διαφορετικού τύπου, που μας διακρίνει μία ριζικώς διαφορετική αντίληψη για τον πολιτισμό και τον άνθρωπο, μία συνολική και ολιστική ενιαία θέαση χωρίς ρωγμές και κατατμήσεις αλλά εκ παραλλήλου σ᾿ όλα τα επίπεδα, όπου μάλιστα κυρίως κεντρικήν θέση κατέχει η βιοθεωρία και το βίωμα σφραγίζοντας την αυθεντική εκπροσώπηση και ενσάρκωση της Ιδέας, παρόμοιες αλλοίθωρες κι επιδερμικές, αν μη κι επίπλαστες, προσεγγίσεις όχι απλώς μας είναι απολύτως ξένες αλλά μας προξενούν και αλλεργικές αντιδράσεις…
Έχουμε πολλαπλώς κι επανειλημμένως αναφερθεί σε συναφή κεντρικά ζητήματα, είτε ευθέως είτε εμμέσως ή υπαινικτικώς, στην ιστοσελίδα μας. Κρίνουμε σκόπιμο όμως ν᾿ αναδείξουμε μια πιο «γήινη» κι απτή διάσταση του ζητήματος, η οποία σαφώς εντάσσεται και λειτουργεί ιεραρχικώς μέσα στην ενότητα όπου εντάσσεται φυσικώς – και πάντα βεβαίως διά της τριττής παραδοσιακής θεάσεως κατά το Πνεύμα – την Ψυχή – και το Σώμα.
Φορείς του πολιτισμού είναι τα καθ᾿ έκαστα άτομα, εκ των οποίων και ακτινοβολεί προς τα έξω το είναι τους, ως έκφραση και αισθητοποίηση των αξιολογικών τους ροπών.
Τοιουτοτρόπως ο πολιτισμός και τα πολιτιστικά πλέγματα είναι σαρξ εκ της σαρκός μας. Γι΄ αυτό και υφίσταται στενή σχέση μεταξύ ατόμου και πολιτισμού – ή, όπως αναφερόταν παλαιότερα, μεταξύ υποκειμενικού και αντικειμενικού πνεύματος. Το ένα επενεργεί διαρκώς επί του άλλου κι έτσι τελούν σε σχέση αδιακόπου αλληλεπιδράσεως. Για τον λόγο αυτόν και οι ανωμαλίες που παρατηρούνται εις την εσωτερικήν υφήν του ενός έχουν αισθητόν αντίκτυπο επί της υφής του άλλου.
Περί ανωμαλιών της ψυχικής υφής του ατόμου φτάνουμε να ομιλούμε όταν ελλείπει το ψυχικό κέντρο, τουτέστιν όταν οι αξιολογικές ροπές και παρορμήσεις δεν συνυφαίνονται εις ένα αρμονικόν όλον υπό το ενοποιούν κέντρον αλλά τελούν σε κατάσταση αναρχίας, παραφωνίας και ασυναρτησίας μεταξύ τους. Διότι καμμία από αυτές τις ροπές δεν εμφανίζεται τόσον ισχυρή, ώστε να καθυποτάξει τις άλλες, να δημιουργήσει ενότητα και να επιβάλει τον χαρακτήρα της στον άνθρωπο. Αποτέλεσμα αυτής της καταστάσεως είναι μια διαρκής ταλάντευση, η απουσία σταθερών σκοπών της βουλήσεως, η ανικανότης προς οιανδήποτε ουσιώδη και καθαρή επίτευξη.
Περί ανωμαλίας ομιλούμε ακόμη κι όταν μία από τις αξιολογικές ροπές της ανθρωπίνης ψυχής έχει υπερτραφεί κατά τρόπο τόσον ασύμμετρο, ώστε να επισκιάζει ολικώς και καταπνίγει όλες τις άλλες, χωρίς όμως τις οποίες δεν είναι δυνατόν να νοηθεί αληθινός και πλήρης πνευματικός βίος. Έτσι ο άνθρωπος πάσχει από αφόρητη μονομέρεια. Όλα τα κρίνει από την περιορισμένη σκοπιά της καταδυναστεύουσας μονομέρειας, την οποίαν δουλικώς υπηρετεί. Γι΄ αυτό και μένει εσωτερικώς πτωχός και κατ΄ ουσίαν άνευ ήθους.
Μια τρίτη μορφή ψυχικής ανωμαλίας δημιουργείται όταν οι αξιολογικές ροπές που συγκροτούν την ψυχική υφή του ατόμου, όχι μόνον δεν εναρμονίζονται ως σύνολον διά της ηγεμονικής επιβολής μιας εξ αυτών επί των άλλων, αλλά και τελούν σε καθεστώς συρράξεως και ανταγωνιστικής συγκρούσεως μεταξὐ τους. Μέσα στην ψυχή του ανθρώπου δημιουργείται τότε αντιπαράθεση αξιολογικών ροπών, αγώνας μεταξύ αξιών. Στην περίπτωση αυτή ομιλούμε περί εσωτερικής κατατμήσεως του ατόμου.
Καθώς ο πολιτισμός ή γενικώτερα ο πνευματικός βίος συνιστά έκφραση της ψυχικής υφής ομάδος ατόμων ή εθνών, αναμενόμενο είναι ότι υπόκειται κι αυτός σε ανωμαλίες και κρίσεις παραπλήσιες εκείνων των ατόμων, όπως οι προαναφερθείσες. Τα κυριώτερα συμπτώματα τέτοιων κρίσεων είναι η μονομέρεια και προ πάντων η διάσπαση.
Ο πολιτισμός ως διαρθρωμένη αλλά ενιαία ολότητα απαρτίζεται από επί μέρους στοιχεία, εμφανίζει δε πολλές πλευρές, εκάστη των οποίων είναι πραγματοποίηση μιας αξίας. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε αυτόν (τον πολιτισμό) ως ενιαίο σύστημα αξιών, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν εν τῇ ιστορίᾳ και οι οποίες έχουν υπερατομικό χαρακτήρα. Οι αξίες αυτές είναι τρόπον τινά τα βασικά μουσικά θέματα, τα οποία συντονιζόμενα κι εναρμονιζόμενα συγκροτούν την αιωνία μελωδία του πνευματικού βίου. Θα ήταν δυνατόν να παραβληθούν και προς τις λειτουργίες των οργάνων του σώματος, οι οποίες είναι απαραίτητες για την υγεία και την διατήρησή του στην ζωή. Το νόημα της μελωδίας καταστρέφεται, αν η πλειονότητα των βασικών της θεμάτων εκτοπισθεί ή διαταραχθεί από ένα εξ αυτών ή αν η σύζευξη αυτών είναι τέτοια, ώστε να προκαλείται δυσαρμονία. Ομοίως ο οργανισμός νοσεί ή και πεθαίνει, αν περιορισθούν οι λειτουργίες των οργάνων του προς μονομερή ωφέλειαν ενός εξ αυτών ή αν παύσουν αυτά να συνεργάζονται ιεραρχικώς, ενιαίως και αρμονικώς προς τον ανώτερο εκάστου των μερών κοινό σκοπό του συνόλου.
Κάτι παραπλήσιο συμβαίνει και με τον πνευματικό βίο, όταν στρέφεται μονομερώς στην εξυπηρέτηση μιας αξίας παραμελώντας τις υπόλοιπες ή όταν οι αξίες αυτές εκπέσουν σε απολίθωση, εξασθένιση της ζώσης ουσίας τους και αποσυνδεθούν εκ του κέντρου και του συνόλου, μοιραίως καταλήγοντας σε σύγκρουση μεταξύ τους, οπότε επέρχεται διάσπαση της συνολικής υποστάσεως του πολιτισμού.
Η ιστορία μάς παρέχει πολλά παραδείγματα τέτοιων κρίσεων του πνευματικού βίου. Κανένα όμως από αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί ως προς το εύρος και την τραγικότητα με την κρίση του πνευματικού βίου των χρόνων μας. Η διάσπασή του δημιούργησε μία κατάσταση η οποία μοιάζει με ανεξέλεγκτο χάος, που βαίνει επιδεινούμενο και αυξανόμενο από γενιά σε γενιά. Οι αξίες τις οποίες εκπροσωπούν οι πλευρές του πολιτισμού τελούν σε πόλεμο η μία προς την άλλη. Έτσι λ.χ αγωνίζονται η μία εναντίον της άλλης και δεν συνάδουν καθόλου μεταξύ τους η θρησκεία, η επιστήμη, η φιλοσοφία, η τέχνη, η ηθική. Ή ακόμη εξαίρεται και καλλιεργείται μονομερώς μία μόνον αξία εις βάρος των λοιπών.
Τα αίτια της διασπάσεως είναι πολλά. Αλλά κατά πρώτον λόγον οφείλεται στην εκρίζωση του ατόμου από το έδαφος της ιστορικής παραδόσεως, εκρίζωση που οδήγησε σε αχαλίνωτο υποκειμενισμό. Ότι η διάσπαση αυτή του αντικειμενικού πνεύματος τἀνάπαλιν επιδρά διαλυτικώς επί των ατόμων, επαυξάνοντας την σύγχυση και το ανερμάτιστο χάος του υποκειμενικού πνεύματος, είναι αυτονόητο.
Οι οργανισμοί των φυτών ρυθμίζουν ως γνωστόν αφ᾿ εαυτών την θεραπεία βλαβέντων οργάνων τους· οι οργανισμοί πολλών ζώων επανορθώνουν διά εκτάκτουεπιστρατεύσεως και επιτάσεως εσωτερικών τους δυνάμεων την απώλεια αποτμηθέντων μερών τους. Κατά παρόμοιο τρόπο αποκαθίσταται και η αρμονία των πλευρών του πνεύματος, τόσον του υποκειμενικού όσο και του αντικειμενικού, καθώς την επαναφέρει κάποιος μυστικός ρυθμός που διέπει την κίνησή τους. Επειδή όμως δεν πρόκειται εδώ περί φυσικού οργανισμού αλλά περί φαινομένου πνευματικού, που η ύπαρξή του εξαρτάται και από την βούληση του ανθρώπου, η αποκατάσταση της αρμονίας εκείνης προβάλλει και ως προαπαιτούμενο ηθικό αίτημα στην ανθρώπινη συνείδηση ΑΛΛΑ ΚΑΙ ως ενεργός πράξη της Βουλήσεως.
Καθώς λοιπόν το μεταμοντέρνο, αποϊεροποιημένο και άνευ βαθυτέρου νοήματος κοσμοείδωλο προελαύνει σ᾿ όλες τις ποικίλες του εκφράσεις και καρκινιικώς εξαπλούμενες κι επιμολύνουσες εκδηλώσεις, ζητούμενο είναι μοιραίως εκείνη η πνευματική δύναμη, η οποία θα εκφρασθεί και πολιτικώς για την ανάσχεση της αντικοσμικής λαίλαπας που σαρώνει κάθε υγιή οργανισμό.
Το ΑΡΜΑ, κατανοώντας βαθέως και αναγνωρίζοντας εξ αρχής αυτήν την τεραστίων διαστάσεων αλλ᾿ αόρατη για τους πολλούς εκ θεμελίων Εκτροπή, δίνει την μάχη καθημερινώς και διά βίου στο πλευρό των φωτεινών ηλιακών δυνάμεων, επικεντρωμένο στην βαθυτέρα ουσία του Αγώνος – κι επιζητώντας την αυθεντικήτης μετουσίωση σε ενεργό και δρώσα Βούληση, αφουγκραζόμενο τις επιταγές των εκάστοτε ιστορικών περιστάσεων ως προς την αυθεντική πραγμάτωση της Ιδέας, του Πνεύματος!
Τα οποία εκ της φύσεώς των και τάξεως είναι ακάθεκτα…
Κατωτέρω αντιγράφουμε συναφές απόσπασμα εν τ των “Οἰακισμῶν 14” (https://www.armahellas.com/2014/12/19/%ce%bf%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%ce%b9-14/ ) του Δεκεμβρίου 2014, το οποίον μάλιστα, πέραν της γενικής του εμβαθυντικής συναφείας με τις ανωτέρω εκτεθείσες σκέψεις μας, πρόσφατες κινήσεις και ζυμώσεις των … περιχώρων το καθιστούν ιδιαιτέρως επίκαιρο:
“Ἡ ψευδότης τίτλων, ὀνομάτων καὶ ἐπιγραφῶν διαποτίζει ἐπαγωγικῶς ὅλους τοὺς ἱστοὺς κι ὅλες τὶς πτυχὲς τοῦ ἐθνικοῦ ὀργανισμοῦ καί, ὄχι ἅπλῶς τὸν δηλητηριάζει, ἀλλὰ τὸν μεταλλάσσει εἰς ἕνα φρικαλέως διεστραμμένον ἠλίθιον τέρας. Τὸ μασκάρεμα καὶ ὁ τρανσβεστισμὸς καθίσταται ἐπικοινωνιακὸν ὅπλον ἀλλὰ καί, ἐν τέλει, ὁ μόνος τρόπος ποὺ οἱ θλιβεροὶ ἐπιβάται τοῦ τραίνου γνωρίζουν καὶ δύνανται νὰ διανοηθοῦν, καθὼς ἔχουν ἀπωλέσει κάθε σχέσιν μὲ τὴν ὅποιαν αὐθεντικότητα! Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀναζήτησις τῆς ἀληθείας, κάποτε ὑπὸ τῆς ἀληθοῦς φιλοσοφίας ἀναληφθεῖσα, ἀντικαθίσταται ὑπὸ τοῦ marketing, ἤτοι τῆς βελτιστοποιήσεως ἀνταγωνισιμότητος εἰς τὰ markets, τὰς ἐμπορικὰς δηλονότι ἀγορὰς τῶν καταναλωτῶν ἢ τῶν ψηφοφόρων – ὁμοίως.
Οἱ ὅροι αὐτοὶ δὲν ἐπιλέγονται, πλέον, ἢ ἀπορρίπτονται ὑπὸ τοῦ οἵου μετέχοντος αὐτοῦ τοῦ εὐτελοῦς θεάτρου μασκαράδων πού, πράγματι, εἶναι ἡ δημοκρατικὴ πολιτικὴ σκηνή – ἀλλὰ εἶναι κατὰ τὸ μέγιστον ἐκ προοιμίου ἐπιβεβλημένοι. Γι᾿ αὐτὸ καὶ γίνεται τόσον δυσχερὲς νὰ διακρίνῃ τις στοιχεῖα ἀληθείας μέσα εἰς τὸ γενικὸν ψευδολόγον μασκάρεμα, πόσῳ δὲ μᾶλλον ὁ ἀδαὴς καὶ ἐντελῶς συγκεχυμένος ἀγελοποιημένος λαός…
Ὑπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ὅρους δύναται κάλλιστα καὶ ὁ οἷος σκοτεινὸς δολοπλόκος νὰ προβάλλῃ ὅ,τι θέλει, ἐπικαλύπτων τὴν μετριωτάτην ἢ σκοτεινῶς διεστραμμένην ἢ ὅ,τι ἄλλο ἤθελε φύσιν του ὑπὸ τὸ οἷον πέπλον ἐπιλέξῃ νὰ μασκαρευθῇ, καθὼς στὴν Δημοκρατία ὄχι ἁπλῶς ἔχουν ἰσοπεδωθῆ καὶ ἀφαιμαχθῆ κάθε οὐσίας οἱ ἔννοιες – ἀλλὰ καί, κατ᾿ ἀντιστοιχίαν, ἔχουν δραστικῶς ἀποδυναμωθῆ ὅλες οἱ, πράγματι βαθύτατα ἀντιδημοκρατικές, “ῥατσιστικὲς” ἐνοράσεις, διαισθήσεις καὶ διακρίσεις, ποὺ βασίζονταιστὴν μουσικὴν αἴσθησι τοῦ μέτρου καί, ἀντιστοίχως, τοῦ ἀμέτρου, ἀφοῦ, κατὰ τὸν ἀρχαῖον ποιητήν, “ἀμουσία τὸ πλέον κατέχει”… Ὁ ἁψὺς καὶ θραμμένος ἀπὸ τὴν ζωντανὴν Παράδοσιν καὶ τὴν ἀληθῆ Μουσικὴν καὶ Ῥυθμὸν ᾿ξωμάχος τῆς ἑλληνικῆς ὑπαίθρου τοῦ παρελθόντος διαπερνοῦσε, ἀπεναντίας, μὲ τὸ αὐθεντικό του βλέμμα καὶ ᾿ζύγιζε τὸν ὅποιον “τενεκέ”, ὅμως τώρα οἱ τενεκέδες κατέχουν τὴν πρωτοκαθεδρίαν – καί, μάλιστα, ὅσο πιὸ ἄδειοι εἶναι, τόσο δυνατότερα βαρᾶνε…
Ἔτσι εἶναι τελείως κανονικὸν στὶς εὐτελεῖς ἡμέρες μας νὰ ἐπαληθεύεται ὑπερθετικῶς τὸ γνωστὸν ῥητὸν ὅτι, “ἐκεῖ ποὺ οἱ καπεταναῖοι κρέμαγαν τ᾿ Ἄρματα, κρεμᾶνε τώρα οἱ γύφτοι τὰ νταούλια τους.” Βέβαια κάποτε, ὅταν ἀκόμα δὲν εἶχε … “προοδεύσει” τόσον ὁ ἑλληνικὸς Λαὸς καὶ ὑπῆρχεν ἀληθὴς διάκρισις, ἔλεγε τὸ δημῷδες ᾇσμα, “πὤχει μεσούλα γιὰ σπαθί, κορμάκι γιὰ ντουφέκι”, ὅπως κατὰ Πλάτωνα “ἀεὶ τὴν ἐν τῷ σώματι ἁρμονίαν τῆς ἐν τῇ ψυχῇ ἕνεκα συμφωνίας ἁρμοττόμενος” – ἀνάμνησις ποὺ δὲν μπορεῖ, ἐν προκειμένῳ, παρὰ νὰ μᾶς προξενήσῃ θυμῃδίαν καὶ γέλωτα, ἐν παραβολῇ πρὸς τοὺς γνωστοὺς ἐπιχρυσωμένους “νταουλτζῆδες”…
Διότι ὅλων αὐτῶν τῶν δεινῶν ἡ ἀπαρχὴ ἐντοπίζεται εἰς τὴν Ἀντιστροφὴν τῆς κοσμικῶς δεούσης, ἤτοι τῆς ἀληθῶς θεϊκῆς τάξεως καὶ ἱεραρχίας τῶν πραγμάτων, κυρίως κατὰ τὴν κορυφήν, ἀφοῦ ὅπως λέγει ὁ Λαός μας “ἀπ᾿ τὸ κεφάλι βρωμάει τὸ ψάρι”…
Ἡ Ἀντιστροφὴ ἐν ἀληθείᾳ ταὐτίζεται πρὸς τὴν ἰσοπέδωσιν, ἀφοῦ ἀμφότερα σημαίνουν τὴν καταστροφὴν τῆς ταξινομούσης καὶ ἱεραρχούσης τρίτης, ἤτοι τῆς κατακορύφου ὀντικῆς διαστάσεως, καταστροφὴν ἐκδηλουμένην εἴτε ὡς Δημοκρατίαν εἴτε ὡς Τυραννίαν. Καὶ “αὐθορμήτως” μὲν προκύπτουν συνεπείᾳ ἐκφυλισμοῦ, κοσμικῇ ἐντροπίᾳ, εἶναι δὲ δυνατὸν καὶ τυραννικῶς νὰ ἐπιβληθοῦν διὰ τυραννικῶν δογμάτων, θρησκευτικῆς ἢ παραθρησκευτικῆς (“ἀνθρωπιστικῆς”) φύσεως· εἰς ὅλας τὰς περιπτώσεις θὰ ὡμίλουν μᾶλλον περὶ προληπτικῆς σκοταδιστικῆς θρησκοληψίας, ἀσυμβάτου πρὸς στοιχειώδη πνευματικὴν ἐλευθερίαν καὶ γνησιότητα. Ἐπειδὴ ἀνεφέρθημεν συντόμως εἰς τὸ σχετικὸν θρησκόληπτον δόγμα καὶ τὰς μετεξελίξεις του (ἀκροθιγῶς), προχωροῦμεν εἰς τὴν ἐπισκόπησιν τῆς ἐκφυλιστικῆς διεργασίας ποὺ τὰς παράγει, ὅπου ὅμως πρέπει νὰ προσθέσωμεν ὅτι σήμερον (κατ᾿ ἀντίθεσιν πρὸς τὴν προχριστιανικὴν ἐποχὴν τοῦ Πλάτωνος) αὕτη συνδυάζεται εἰς τὸ ἔπακρον μὲ τὴν δογματικότητα, σφυροκοπουμένην διὰ τῶν ἀσυλλήπτου ἰσχῦος προπαγανδιστικῶν κι ἐκφοβιστικῶν μέσων ποὺ κατέχουν οἱ θιασάρχαι τῆς σκοτεινῆς μας ἐποχῆς.
Κατὰ τὸν πλέον κρυστάλινον τρόπον ὁ θεῖος Πλάτων ἀναλυτικῶς καὶ διεισδυτικώτατα ἀφηγεῖται εἰς τὸ ὄγδοον κυρίως ἀλλὰ καὶ καὶ τὸ ἔνατον (Η΄ καὶ Θ΄) βιβλίον τῆς “Πολιτείας” τὸ πῶς προχωρεῖ ὁ βαθμιαῖος ἐκτροχιασμὸς καὶ κατολίσθησις ἐκ τῆς ἀληθοῦς Ἀριστοκρατίας, ὅπου κυριαρχοῦν καὶ ὁρίζουν οἱ ὄντως ἄριστοι ἀληθεῖς φιλόσοφοι, ὑπὸ ἕνα θεῖον Βασιλέα, μέσῳ τῆς Τιμοκρατίας, ἔπειτα τῆς ὀλιγαρχίας (τῶν οἰκονομικῶς ἰσχυρῶν), κατόπιν δὲ τῆς Δημοκρατίας/Ὀχλοκρατίας, ἡ ὁποία τελικῶς καταλήγει εἰς τὴν Τυραννίαν: “ἡ γὰρ ἄγαν ἐλευθερία ἔοικεν οὐκ εἰς ἄλλο τι ἢ εἰς ἄγαν δουλείαν μεταβάλλειν καὶ ἰδιώτῃ καὶ πόλει. εἰκότως τοίνυν, οὐκ ἐξ ἄλλης πολιτείας τυραννὶς καθίσταται ἢ ἐκ δημοκρατίας, ἐξ οἶμαι τῆς ἀκροτάτης ἐλευθερίας δουλεία πλείστη τε καὶ ἀγριωτάτη.”
(“Διότι ἡ ὑπερβολικὴ ἐλευθερία προφανῶς ὁδηγεῖ εἰς ὁλικὴν δουλείαν, τόσον κατὰ τὸ ἐπίπεδον τοῦ ἀτόμου ὅσον καὶ τῆς πολιτείας. Ἕπεται, λοιπόν, ὅτι ἡ Τυραννία δὲν προκύπτει παρὰ μόνον ἐξ αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ πολιτεύματος, τῆς Δημοκρατίας, πιστεύω δὲ ὅτι ἡ μεγίστη καὶ ἀγριωτάτη δουλεία εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀκροτάτης ἐλευθερίας.”)
Αὐτὸ ποὺ ἀποτελεῖ θεμελιῶδες γνώρισμα τῆς Πλατωνικῆς ἀλλὰ καὶ τῆς ἐν γένει παραδοσιακῆς σκέψεως εἶναι ἡ ἐσωτερικότης, δηλαδὴ ἡ οὐσιαστικότης της, κατὰ τὴν ὁποίαν παρατηροῦνται καὶ διαγιγνώσκονται ταὐτοχρόνως τὰ ἐπίπεδα, οἱ καταστάσεις, τὰ ΓΕΝΗ καὶ τὰ στάδια ἐξελίξεως τῶν ἀτόμων ποὺ πρωταγωνιστοῦν ἀφ᾿ ἑνὸς καὶ τῶν πολιτευμάτων/καθεστώτων ἀφ᾿ ἑτέρου. Μάλιστα δὲ ἀναφέρει ἀκριβῶς ὅτι ἀναλόγως τοῦ βαθμοῦ τοῦ Εἶναι, τοῦ κατὰ πόσον δηλαδὴ ἀληθῶς ὑπάρχουν, τῶν ἀτόμων ποὺ διοικοῦν, κεῖται ὑπαρξιακῶς καὶ τὸ ἀντίστοιχον καθεστώς! Περαιτέρω ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου διακρίνονται τρία ἐπίπεδα, ἤτοι λογιστικόν, θυμοειδὲς καὶ ἐπιθυμητικόν, καλούμενα μάλιστα γένη, ἤτοι ἀμετάβλητα κατὰ τὴν βασικήν των φύσιν, τῶν ὁποίων ἡ ἱεραρχικὴ τάξις καὶ σχέσις ἐξουσίας πρέπει νὰ εἶναι ἡ φυσική, ἤτοι τὸ κατώτερον νὰ ὑποτάσσεται εἰς τὸ ἀνώτερον – ὄχι μόνον χάριν τῆς ὁλικῆς τάξεως ἀλλά, πράγματι, ἐπίσης καὶ πρὸς τὸ συνολικὸν ὄφελος ὅλων: “Τῷ φιλοσόφῳ ἄρα ἑπομένης ἁπάσης τῆς ψυχῆς καὶ μὴ στασιαζούσης, ἑκάστῳ τῷ μέρει ὑπάρχει εἴς τε τἆλλα τὰ ἑαυτοῦ πράττειν καὶ δικαίῳ εἶναι, καὶ δὴ καὶ τὰς ἡδονὰς τὰς ἑαυτοῦ ἕκαστον καὶ τὰς βελτίστας καὶ εἰς τὸ δυνατὸν τὰς [587a] ἀληθεστάτας καρποῦσθαι. ῞Οταν δὲ ἄρα τῶν ἑτέρων τι κρατήσῃ, ὑπάρχει αὐτῷ μήτε τὴν ἑαυτοῦ ἡδονὴν ἐξευρίσκειν, τά τε ἄλλ᾿ ἀναγκάζειν ἀλλοτρίαν καὶ μὴ ἀληθῆ ἡδονὴν διώκειν.”
(Ὅταν λοιπὸν ἡ ψυχὴ ὁλόκληρος καὶ ἀστασίαστος ὑποτάσσεται εἰς τὸ ἀνώτερον νοητικόν (τὸ φιλόσοφον) μέρος/γένος της, τότε παρέχεται καὶ εἰς ἕκαστον τῶν ἄλλων μερῶν ἡ δυνατότης νὰ εὐδοκιμῇ ἐν δικαίῳ καί, ἐπιδιδόμενον κατὰ τρόπον βέλτιστον εἰς τὰς οἰκείας του δραστηριότητας ἐκ τῶν ὁποίων φύσει εὐχαριστεῖται, νὰ καρποῦται τὴν ἀρίστην καί, ἐν σχέσει πρὸς τὸ οἰκεῖόν του ὀντικὸν ἐπίπεδον, ἀληθεστάτην δυνατὴν εὐχαρίστησιν. Ὅταν, ὅμως, κυριαρχῇ τι τῶν ἑτέρων μερῶν (κατ᾿ ἀντιστροφὴν τῆς φυσικῆς τάξεως), τοῦτο ἐπιφέρει οὔτε αὐτὸ, τό (στρεβλῶς) κυρίαρχον στοιχεῖον νὰ ἐξευρίσκῃ τὴν φύσει οἰκείαν του ἡδονὴν καὶ εὐχαρίστησιν, νὰ ἀναγκάζῃ δὲ καὶ τὰ ἄλλα στοιχεῖα (γένη) νὰ ἐπιδιώκουν ξένας πρὸς τὴν φύσιν των καὶ μὴ ἀληθεῖς δι᾿ αὐτὰ τὰ ἴδια ἡδονάς.)
Σημειώσατε ἐδῶ ἰδιαιτέρως τὸ πῶς ἡ ἀλήθεια παραδοσιακῶς πάντοτε παρ᾿ ἡμῖν ἀναφέρεται ὡς πρὸς τὸ γένος, τὴν φύσιν, τὸν τρόπον καὶ τὸ ὀντικὸν ἑκάστου ἐπίπεδον – τὸ ὁποῖον θὰ ἔδει νὰ εἶναι προφανέστατον, ἀλλὰ ἐχρειἀζετο ἡ νοητικὴ ὀξυδέρκεια καὶ ῥηξικέλευθος τόλμη ἑνὸς Alfred Rosenberg (κυρίως στὸν “Μῦθο τοῦ 20οῦ Αἰῶνος”) διὰ νὰ καταστῇ, ὡς ἡ Φυλετικὴ Ψυχή, ἐκ νέου ἡ βάσις τῶν πλέον θεμελιωδῶν ἀναγνωρίσεων, ποὺ παρέμεναν θαμμένες κάτω ἀπὸ τὸν γῦψο δύο σχεδὸν χιλιετιῶν ἰσοπεδωτικῆς μισαλλοδόξου μεσανατολικῆς δογματικῆς προληπτικότητος, ἐντὸς ἀλλὰ καί, ἐν συνεχείᾳ, ἐκτὸς Χριστιανισμοῦ. Γιὰ νὰ ταφῇ ἐκ νέου (προσωρινῶς!) κάτω ἀπὸ τὰ συντρίμμια τοῦ Βερολίνου καὶ τῆς Δρέσδης, καθὼς καὶ κάτω ἀπὸ τὰ τρεχόντως ἐπισωρευόμενα ψυχονοητικὰ συντρίμμια τῆς μεταπολεμικῆς ὁλικῆς δῃώσεως καὶ βιαίας ἱεροεξεταστικῆς καθυποτάξεως τοῦ μόλις ἀναγεννωμένου ἐλευθέρου εὐρωπαϊκοῦ Πνεύματος – καὶ κάτω ἀπὸ τὰ μιάσματα τῆς συστηματικῆς διαστροφῆς τοῦ λευκοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖον οἱ περιούσιοι δυνάσται ὁδηγοῦν τάχιστα καὶ στὸν πλήρη βιολογικόν του, πλέον, ἀφανισμόν, μὲ τὸ θῦμά των ἐν πλήρει ναρκώσει καὶ ὑποτακτικῇ συνεργείᾳ… Ὅμως κάποιοι ἀκόμη ὀρθώνουμε ἀκέραιον καὶ ῥωμαλέον τὸ Λάβαρον τῆς Ἐλευθερίας μας!
Ἀκριβῶς ἡ ἰδία σχέσις καὶ ἁρμονία τῶν ἐσωτερικῶν μερῶν (γενῶν) εἶναι ὁμοίως ἡ μόνη φυσιολογικὴ καὶ δέουσα καὶ ἐξωτερικῶς, κατὰ τὶς κοινωνικὲς δηλαδὴ “τάξεις”, τῶν ὁποίων σημειωτέον ἡ ἀρχέγονος ἔννοια εἶναι ἐντελῶς ξένη πρὸς τὴν σύγχρονον ἔννοιαν τῆς οἰκονομικῆς τάξεως, ποὺ συνᾴδει πρὸς καὶ ἐπαρκεῖ μόνον διὰ τὴν χονδροειδῆ καὶ ἀβοήθητον ἀντιληπτικὴν ἱκανότητα ἀνθρωπίδων τοῦ τελευταίου σταδίου ἐκφυλισμοῦ, προδρόμου τῆς πλήρους πιθηκοποιήσεως· γι᾿ αὐτὸ καί, πρὸς ἀποφυγὴν παρανοήσεων, προσφορωτέρα λέξις διὰ τὴν σύγχρονον ἀπόδοσιν εἶναι ἡ “κάστα”, παραπέμπουσα εἰς τὴν ἐσωτέραν φυσικὴν καὶ κληρονομικὴν φύσιν (γένος) καὶ κλίσιν ἑκάστου. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρομεν διὰ τὸ κοινωνικῶς ἀντίστοιχον τοῦ προηγουμένου ἀποσπάσματος τό: “ἵνα οὖν καὶ ὁ τοιοῦτος ὑπὸ ὁμοίου ἄρχηται οἵουπερ ὁ βέλτιστος, δοῦλον αὐτόν φαμεν δεῖν εἶναι ἐκείνου τοῦ [d.]βελτίστου καὶ ἔχοντος ἐν αὑτῷ τὸ θεῖον ἄρχον, οὐκ ἐπὶ βλάβῃ τῇ τοῦ δούλου οἰόμενοι δεῖν ἄρχεσθαι αὐτόν, ὥσπερ Θρασύμαχος ᾤετο τοὺς ἀρχομένους, ἀλλ᾿ ὡς ἄμεινον ὂν παντὶ ὑπὸ θείου καὶ φρονίμου ἄρχεσθαι, μάλιστα μὲν οἰκεῖον ἔχοντος ἐν αὑτῷ, εἰ δὲ μή, ἔξωθεν ἐφεστῶτος, ἵνα εἰς δύναμιν πάντες ὅμοιοι ὦμεν καὶ φίλοι, τῷ αὐτῷ κυβερνώμενοι.” Ἤτοι: ”Προκειμένου, λοιπόν, καὶ αὐτὸς νὰ ἄρχεται ὑπό ὁμοίου στοιχείου ὅπως καὶ ὁ ἄριστος, ὁρίζομεν ὅτι αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι σαφῶς ὑποδεέστερος (“δοῦλος”) ἐκείνου (: τοῦ ἀρίστου), ποὺ ἐντός του φέρει τὸ θεῖον ὡς ἡγεμονικόν του στοιχεῖον, ὄχι ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς ἀσκήσεως ἐπὶ τοῦ ὑποδεεστέρου ἐξουσίας εἰς βάρος τοῦ ἰδίου, καθὼς θεωροῦσε τοὺς ἀρχομένους ὁ (δημοκρατικός) Θρασύμαχος, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἶναι διὰ τὸν καθένα τὸ καλλίτερον δυνατὸν νὰ ἄρχεται ὑπὸ τῆς θεϊκῆς σοφίας, μάλιστα δὲ ὅταν τις φέρῃ ἐντός του ἀνεπτυγμένην τὴν ἀντίστοιχον ἀρχήν (γένος, τὸ ἡγεμονικόν). Ὅταν, ὅμως, ἡ ἀντίστοιχος τῆς θεϊκῆς σωφροσύνης ἀρχὴ δὲν ἐνοικεῖ ὡς ἀπόλυτος κύριος μέσα εἰς τὸν ἴδιο, τότε χρειάζεταί τις κάποιον ἀντιστοίχου ποιότητος ὁδηγὸν ἔξωθεν, ὥστε ὅλοι μας τοιουτοτρόπως νὰ μετέχωμεν τῆς αὐτῆς δυνάμεως καὶ νὰ ὁμοφρονοῦμε, κυβερνώμενοι ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ ἄρχοντος (δηλ. τῆς θείας σωφροσύνης, εἴτε ἔνδοθεν εἴτε ἔξωθεν, μέσῳ δηλαδὴ τῶν ἀρίστων, καθοδηγούσης)”
Παραλλήλως ἀναφέρεται καὶ στὴν ἀντίστοιχον διάκρισιν τοῦ Ἡσιόδου, κατὰ τὴν ἀναλογίαν τοῦ ἐσωτερικοῦ μετάλλου τοῦ καθενὸς ἀλλὰ καὶ τῆς κάθε Ἐποχῆς, ἀναλόγως τῶν κυριάρχων της ἀνθρωπίνων τύπων.Τὰ μέταλλα ταῦτα εἶναι ὁ χρυσός, ὁ ἄργυρος, ὁ χαλκὸς καὶ ὁ σίδηρος.
Πλέον διανύουμε ὄχι τὴν ἐποχὴ τοῦ ἐσωτερικοῦ σιδήρου – ἀλλὰ τῆς σκουριᾶς!
Ὅμως αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἡ δική μας ἐσωτερικὴ διάκρισις. Σὲ μιὰν ἐποχὴ τίτλων καὶ ἐπιγραφῶν ἄνευ περιεχομένου ἀναζητοῦμε ἀκριβῶς τὴν οὐσίαν.
Ἡ κατὰ τὴν οὐσίαν, κατὰ τὸ ἔμφυτον ἐσωτερικὸν δηλαδὴ μέταλλον ἀλλὰ καὶ καθεστώς, διάκρισις εἶναι ποὺ μᾶς παρέχει τὸ κριτήριον κατατάξεως καὶ ἱεραρχήσεως, ὄχι τὰ ὅποια μηντιακὰ πακέτα προϊόντων τῆς δημοκρατικῆς Παρακμῆς – τῶν ὁποίων, τοιουτοτρόπως, ἀποτελοῦμεν τὸν ἀπόλυτον ἀντίποδα.
Αὐτὴ δὲ ἡ διάκρισίς μας συνοδεύεται καὶ ὑπὸ τῆς ἀσυμβιβάστου καὶ ἀδιαπραγματεύτου μας ἀρχῆς περὶ τῆς μόνης δυνατῆς φυσικῆς καὶ ἁρμονικῆς ἱεραρχήσεως τῶν μερῶν ἑνὸς ὀργανικοῦ ὅλου, καθ᾿ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ κλίμακας, ὅπως διαφωτίζει ὁ Πλάτων.
Ἕνας ποικιλοτρόπως πολυφορεμένος στὶς μέρες μας τίτλος εἶναι κι ἐκεῖνος τοῦ “ἐπαναστάτου”. Ἔννοια, ὅμως, ἐπαναστάτου ἄνευ ἀντιστοίχου ἐπαναστάσεως εἶναι ἀδιανόητος. Ἐπίσης δέ, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ Ἡσιόδειος/Πλατωνική μας Παράδοσις διαφωτίζει, μπορεῖ μὲν ὁ τὴν ἐπανάστασιν ἢ τὴν ἀρχὴν τῶν ἀρίστων ἢ ὅπως ἄλλως εὐαγγελιζόμενος νὰ μὴ δύναται, καθ᾿ ὃ μὴ καθορίζων τὰ ἐξωτερικὰ πράγματα, νὰ τὴν ἐπιβάλῃ εἰς τὴν περιβάλλουσαν κοινωνίαν, ὅμως πρέπει αἱ ἀντίστοιχοι ποιότητες, τὸ ἀντίστοιχον δηλαδὴ μέταλλον, νὰ εἶναι χαρακτηριστικῶς καθοριστικὸν διὰ τὴν ἰδίαν αὐτῶν ἀτομικὴν ὕπαρξιν καὶ ὀντότητα, ὡς φορέων Ἰδεῶν· διότι ἄλλως, ὡς γνωστόν, “οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τῷ μὴ ἔχοντι”…
Ἐκεῖ τὰ πράγματα μᾶς ἀναγκάζουν, ἀσφαλῶς, νὰ διαπιστώνουμε ὅτι πολλὰ μὲν περὶ χρυσοῦ ἀκοῦμε πομπωδῶς διατυμπανιζόμενα, τίποτε δὲν βλέπουμε, ὅμως, ποὺ νὰ εἶναι πράγματι φτιαγμένο ἀπὸ αὐτὸ τὸ μέταλλον! Ὅσον δὲ διὰ τὰ περὶ ἐπαναστατικότητος, ὀφείλουμε νὰ καταλήξουμε ἀκριβῶς στὸ ἴδιο συμπέρασμα, καθὼς καμμία οὐσιαστικὴ ἐπανάστασις δὲν θὰ ἦταν ποτὲ νοητὴ χωρὶς τὴν ἀντίστοιχη ὀντικὴ ποιότητα. Ἐπανάστασις σημαίνει ποιοτικὴν ἐκτόξευσιν, νοουμένην κατὰ τὴν ἴδια τὴν ποιότητα τῆς Ὑπάρξεως, ποὺ τόσον ἀποτελεῖ θεμελιώδη προϋπόθεσιν διὰ τὴν σάρωσιν καὶ ῥιζικήν, κατὰ τὸ δυνατόν, ἀναίρεσιν τοῦ Ψεύδους καὶ τῆς Ψευδότητος τῆς Σκοτεινῆς μας Ἐποχῆς. Καὶ τίποτε δὲν προάγει καὶ κηρύσσει μίαν τέτοιαν ἀληθινὴν ἐπανάστασιν καλλίτερα ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες ἐπαναστατικὲς ποιότητες τῶν φορέων της.
Ἂν ὅμως, ἀντ᾿ αὐτοῦ, βλέπωμεν ἕνα θλιβερὸν συμπίλημα μετριοτήτων μὲ πραγματικοὺς προλεταρίους τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ χαρακτῆρος, διοικούμενον ὑπὸ ἑνὸς σκοτεινοῦ διεφθαρμένου κύκλου “ἡμετέρων”, ἐν εἴδει Καμόρας, μᾶλλον ἐκ σκωριώδους μετάλλου παρὰ ἐκ χρυσοῦ συντεθειμένου, τότε πρόκειται ἀκριβῶς περὶ ζωντανῆς γελοιογραφίας εἰς βάρος τῆς “ἐπαναστάσεως”, τῆς ἀριστοκρατίας, τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ καὶ οὕτω καθ᾿ ἑξῆς, ὅ,τι ἑκάστοτε ἀτόπως ἐπικαλοῦνται καλυπτόμενοι, καθὼς δὲν εἶναι καὶ εὔκολον νὰ παρακολουθήσῃ κανεὶς τὴν ταχύτητα τῶν μεταλλάξεων τῶν ὑποτιθεμένων των “ἰδεολογιῶν”.
Τοῦτο δὲ καὶ εἶναι ὁ μόνος λόγος γιὰ ν᾿ ἀσχοληθῇ κανεὶς σοβαρῶς μαζί τους, καθ᾿ ὅτι χρησιμοποιοῦνται δολιώτατα καὶ μεθοδικῶς ὑπὸ τοῦ Συστήματος ὡς ἀνέλπιστος ζωντανὴ δυσφήμησις τῶν ἰδικῶν μας Ἰδεωδῶν, τὰ ὁποῖα λοιπὸν τὸ Σύστημα ἐπιζητεῖ δι᾿ ἐκείνων νὰ ἀμαυρώσῃ καὶ νὰ διαστρεβλώσῃ. Δύσκολον δὲ νὰ εἴπῃ τις, ποιοὶ “νταουλτζῆδες” εἶναι οἱ χειρότεροι ἀμαυρωταὶ καὶ διαστρεβλωταί, οἱ τῶν ΜΜΕ ἐντεταλμένοι καὶ δεδηλωμένοι ἐχθροί μας ἢ οἱ στρεβλωτικώτατα εὐτελίζοντες ἰδεώδη καὶ διασύροντες ἀρχὰς καὶ ἀγῶνας, ἐμπορευόμενοι ψυχὰς καὶ εὐτελίζοντες τὰ ὁράματα ἁγνῶν νέων Ἑλλήνων ἰδεαλιστῶν;
Ἡ ποιοτικὴ καθίζησις, ἡ Ἀντιστροφὴ καθ᾿ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ ἡ ὁλικὴ Σύγχυσις ἀποτελοῦν, ὡς συστατικὰ τοῦ Μὴ Ὄντος καὶ τοῦ Ἐνεργοῦ Θανάτου, τὰ σκιώδη θεμέλια τοῦ κρατοῦντος Συστήματος τοῦ Ψεύδους, τοῦ Ἐρέβους, τοῦ Ὑλισμοῦ, τῆς Διαλύσεως καὶ τῆς καθυποτάξεως εἰς ἕνα ὑπάνθρωπον ὑπερεθνικὸν χρηματιστηριακὸν σιωνιστικὸν κατεστημένον. Εἰς τοῦτο δὲ συνδράμουν ὅσοι προάγουν κι ἐνισχύουν τὰς ἀντιστοίχους ποιότητας διὰ τοῦ τρόπου καὶ ποιοῦ τῆς ὑπάρξεώς των: ἂν δὲ ταὐτοχρόνως χρησιμοποιοῦν ἐκ παραλλήλου τελείως ἀντίθετα τῶν κραυγαλέων ποιοτήτων τους ἰδεολογήματα, συνθήματα καὶ σύμβολα, ἀκόμη καὶ ἐθνικοσοσιαλιστικῆς συναφείας, μακρὰν τοῦ νὰ μετατρέπωνται αὐτομάτως εἰς ἐπαναστάτας ἐθνικοσοσιαλιστὰς ἢ ἐθνικιστὰς ἢ ἐθνικοδημοκράτας ἢ … κ.ο.κ. (!), πολλῷ μᾶλλον ἐπιβαρύνουν καὶ διογκώνουν τὸν ἀρνητικόν καὶ ἄκρως ἀντιεπαναστατικὸν ῥόλον τῶν ἐκδήλως κατωτέρων ποιοτήτων τους… ”
[Εξόχως συναφἐς είναι και το απόσπασμα του Πλάτωνος που αναφέρεται στην αμέσως επομένη παράγραφο, την οποίαν όμως δεν αντιγράφουμε εδώ, προτρέποντας τον αναγνώστη ν᾿ ανατρέξει εκεί ο ίδιος https://www.armahellas.com/2014/12/19/%ce%bf%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%ce%b9-14/ ]