Ταφή του ήρωος καταδρομέως Γεωργίου Κατσάνη 46 έτη μετά τον θάνατό του κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο – Ανταπόκριση από την κηδεία και τις εκδηλώσεις στην γενέτειρά του, Σιδηρόκαστρο Σερρών.
Όποιος περνά την πύλη του στρατοπέδου των καταδρομέων στην Ρεντίνα, το πρώτο πράγμα που αντικρίζει είναι η επιγραφή “Στρατόπεδο Στρατηγού Γεωργίου Κατσάνη”. Το όνομα αυτό στην συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι εντελώς άγνωστο, αφού το μεταπολιτευτικό τυραννικό καθεστώς της πατρίδος μας έχει συστηματικώς αποσιωπήσει την ιστορία του Έθνους μας, ιδιαιτέρως κατά τον εικοστό αιώνα.
Ενδεικτικό είναι ότι κατά τις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις στο μάθημα της σύγχρονης ιστορίας είναι εκτός ύλης: ο μακεδονικός αγών, οι βαλκανικοί πόλεμοι, η μικρασιατική εκστρατεία, ο πόλεμος του 40, απουσιάζουν ασφαλώς και οι αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού, ιδίως δε τα γεγονότα της προδοσίας του 1974 – αναλύεται όμως εκτενώς η …σταφιδική κρίση!
Ο Γεώργιος Κατσάνης είναι ένας από τους λησμονημένους Έλληνες στρατιωτικούς που έπεσαν μαχόμενοι στη Κύπρο κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Σκοτώθηκε ως διοικητής της 33ης μοίρας καταδρομών πολεμώντας στις κορφές του Πενταδακτύλου στις 20 Ιουλίου 1974. Τέκνο προσφυγικής οικογένειας από την Ανατολική Θράκη, γεννήθηκε το 1934 στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. Κατά την εφηβική ηλικία ήταν διακεκριμένος αθλητής στίβου του Ηρακλέους. Την αθλητική του σταδιοδρομία τερμάτισε η εισαγωγή του στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία εξήλθε ως αξιωματικός αρχικώς του πεζικού και στην συνέχεια, κατόπιν εκπαιδεύσεως, των Καταδρομών.
Το 1973 μετετέθη στην Κύπρο, στην 33η μοίρα καταδρομών, με τον βαθμό του ταγματάρχη. Ως διοικητής της μοίρας, όπως άκουσα να συζητούν οι εν ζωή στρατιώτες του, στην κηδεία του, κάθε ημέρα τους έδειχνε το Πενταδάκτυλο και το μεσαιωνικό κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα, ώστε διαρκώς να τους υπενθυμίζει την αποστολή τους. Ήταν δε κατά την δήλωση των στρατιωτών του πρώτος σε όλα, στις πορείες, στις ασκήσεις, στη λεβεντιά και στην ανδρεία. Επέλεγε να εξασκεί την παλαιά του αγάπη, το τρέξιμο, σε περιοχές στρατιωτικού ενδιαφέροντος, π.χ. πλησίον Βρετανικών βάσεων, προκειμένου να κατασκοπεύει σημεία στα οποία ενδεχομένως στο μέλλον θα έπρεπε να δράσει. Καθώς ήταν ιδιαίτερα ανοιχτόχρωμος και ξανθός, περνούσε σχεδόν απαρατήρητος κοντά στον αγγλικό τομέα, αφού θύμιζε Άγγλο.
Κατά την διάρκεια της εισβολής ως διοικητής της 33ης μοίρας συμβούλευσε την οικογένειά του να μη εγκαταλείψει το σπίτι τους, ενώ ο ίδιος έφυγε για το μέτωπο. Μάλλον δεν μπορούσε να φαντασθεί την προδοσία που είχε στηθεί εις βάρος του Ελληνισμού από την ίδια του την ηγεσία! Η μοίρα που διοικούσε είχε ως αποστολή κατά την εφαρμογήν του σχεδίου “Λαβίδα” να καταλάβει την Πετρομούθια και το Κοτζάκαγια και εν συνεχείᾳ να αναμένει ενισχύσεις από το πεζικό, ώστε να απαγκιστρωθεί. Οι καταδρομείς των ΛΟΚ με καταδρομική ενέργεια κατάφεραν να καταλάβουν του στόχους τους, ο Κατσάνης ατρόμητος εφορμούσε πρώτος μπροστά από τους στρατιώτες του και εκκαθάριζε ένα-ένα τα τουρκικά πολυβολεία! Όπως ανέφερε στον επικήδειο η κόρη του, από το σημείο εκείνο ερρίφθη φωτοβολίδα ως σινιάλο προς το πεζικό. Οι ενισχύσεις όμως δεν έμελλε να φθάσουν ποτέ και η 33η μοίρα καταδρομών έμεινε απομονωμένη στον Πενταδάκτυλο με τα πυρομαχικά να λιγοστεύουν. Οι Τούρκοι εισβολείς ενισχύονταν εν τω μεταξύ συνεχώς με αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς. Υπ᾿ αυτές τις συνθήκες οι άνδρες του Κατσάνη διετάχθησαν να πυροβολούν μόνο από κοντινή απόσταση προς εξοικονόμηση πυρομαχικών. Κατά την μοιραία ώρα, ο διοικητής ετέθη επί κεφαλής μια διμοιρίας του αριστερού άκρου, ώστε να αποκρούσει μίαν ακόμη τουρκική επίθεση. Κάποια στιγμή, επιχειρώντας να εποπτεύσει την περιοχή, εν μέσω καταιγισμού πυρών χτυπήθηκε από τις τουρκικές σφαίρες! Σε μίαν άλλη εκδοχή της ιστορίας, ο Κατσάνης άκουσε να του φωνάζουν στα Ελληνικά να σταματήσει την επίθεση από την πλευρά των Τούρκων και μόλις σηκώθηκε να δει περί τίνος πρόκειται δέχτηκε το θανατηφόρο χτύπημα. Το σώμα του δεν κατάφερε να ανακτηθεί από τους καταδρομείς και έτσι για 46 χρόνια (!) έμενε αγνοούμενο στις πλαγιές του Πενταδακτύλου.
Η ενισχύσεις από την Ελλάδα δεν έφθασαν ποτέ και το μετέπειτα ελλαδικό καθεστώς, θέλοντας να απεμπολήσει τις ευθύνες της προδοσίας, φρόντισε επιμελώς να αποσιωπήσει ή να διαστρεβλώσει τα γεγονότα του ᾿74. Οι μόνες σχετικές με τα γεγονότα αναφορές της μεταπολιτευτικής καθεστωτικής ιστοριογραφίας απέβλεπαν στην κατασυκοφάντηση του στρατιωτικού καθεστώτος και την αποσιώπηση των ευθυνών της καραμαν-λικής προδοσίας. Σ᾿ ένα τέτοια στρεβλό “αφήγημα”, πραγματικοί ήρωες όπως ο Κατσάνης δεν θα μπορούσαν να έχουν θέση. Ο διοικητής της 33ης μοίρας καταδρομών, παρά τον ηρωικό του θάνατο, στα άδοξα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως λησμονήθηκε, μαζί με πολλούς άλλους ήρωες.
Φέτος, μετά από σχεδόν μισό αιώνα κατάφεραν να ταυτοποιηθούν τα οστά του και να σταλούν στην οικογένεια του, προκειμένου να ταφούν με μια πρέπουσα κηδεία η οποία ετελέσθη στην γενέτηρά του, Σιδηρόκαστρο Σερρών το Σάββατο 16.02.2020. Είχαν βέβαια πραγματοποιηθεί εκδηλώσεις-ομιλίες και την προηγουμένη μέρα. Δυστυχώς όμως η κηδεία του δεν νομίζω ότι ανταποκρινόταν στην αξία του Ήρωος, παρά τις όποιες φωτεινές μεμονωμένες εξαιρέσεις! Για να τιμηθεί ο Κατσάνης συγκεντρώθηκε στο Σιδηρόκαστρο μία μάζα ανθρώπων, παρταλοειδείς τύποι με μούσια και μακρυά μαλλιά οι οποίοι φετιχιστικά έφεραν σε κάθε σημείο του σώματός τους αυτοκόλλητα και σήματα των ειδικών δυνάμεων σε (μάλλον παραποιημένες) στρατιωτικές στολές, κατά τρόπο εντελώς μη στρατιωτικό… Αυτός ο κακόγουστος συρφετός μετέτρεψε την κηδεία σε εκδήλωση αυτοπροβολής τους. Παρατηρώντας τους ανθρωπότυπους μπορώ να εικάσω ότι επρόκειτο για στρατιώτες οι οποίοι κατά την διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας έψαχναν τρόπους να αποφύγουν το καθήκον τους, που έρχονται τώρα, κατόπιν εορτής, να βαυκαλισθούν και διατυμπανίσουν υποτιθέμενα κατορθώματα. Ύβρις!
Στον χώρο έξω από την εκκλησία περιφέρονταν διάφοροι μελαμψοί ρασοφόροι με ρυπαρές φυσιογνωμίες, αραιά γένια, σκοτεινά μάτια… Ο λόγος τους απολύτως μη στρατιωτικός, άνευρος, σκοπίμως μακρόσυρτος και επιτηδευμένα μακάριος… Καμία σχέση με το αγέρωχο παρουσιαστικό του νεκρού ταγματάρχου. Μοναδική ίσως εξαίρεση απετέλεσε ο λόγος ενός ιερωμένου (πιθανώς ο τοπικός Μητροπολίτης), του οποίου το περιεχόμενο, ήταν εθνικής χροιάς, αν και εκφωνημένος με τον γνωστό εκκλησιαστικό τόνο. Πόσο υβριστικά παράταιρο ακουγόταν να παρακαλούν ως διαμεσολαβητές τον Ύψιστο να “συγχωρήσει” τον Κατσάνη και να “δεχθεί την ψυχήν του εν κόλποις Αβραάμ”. Ποιόν; τον Κατσάνη!
Εκτός από την εκκλησία, οι ένοπλες δυνάμεις ήσαν επίσης παρούσες. Αν εξαιρεθεί το υπέροχο τελετουργικό που ακολούθησαν οι καταδρομείς, τα υπόλοιπα ήσαν επιεικώς τραγικά. Παρόντες ήταν ανώτατοι αξιωματικοί και πρώην αξιωματικοί (…νυν υφυπουργοί), οι οποίοι υπηρετούν πιστά τους πολιτικούς επιγόνους του ανθρώπου που ξεστόμισε το προδοτικό “η Κύπρος κείται μακράν”. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, όχι μόνο δεν παραιτούνται, αλλά συντονίζουν την εισβολή των αφροασιατικών μαζών από τα μικρασιατικά παράλια. Ύβρις!
Μόνες φωτεινές εξαιρέσεις μέσα σε όλα αυτά ήσαν οι επικήδειοι λόγοι της κόρης και των συμπολεμιστών του ήρωος αξιωματικού. Λόγοι αυθεντικά πατριωτικοί, γεμάτοι βιώματα και αληθινά συναισθήματα. Το συγκεντρωμένο πλήθος, παρά την εν γένει μετριότητα, έδειχνε να διατηρεί αρκετά ψήγματα αυθεντικότητας, καθώς πολλοί βούρκωσαν παλλόμενοι σε αυτόν τον εθνικό τόνο.
Δυστυχώς όμως, παρά την συγκίνηση που καθένας από τους παρισταμένους ενδεχομένως βίωσε σε συγκεκριμένες στιγμές της τελετής, είναι βέβαιον ότι πολύ γρήγορα ότι η ανάμνηση θα ενταφιασθεί στο ψεύδος μιας άκρως αντιηρωικής εποχής…
Οι διοικούντες αξιωματικοί και πολιτικοί (πρώην αξιωματικοί) θα συνεχίσουν την άσκηση αντεθνικής προδοτικής πολιτικής, διασπείροντας αλλεπάλληλα ψεύδη και φρούδες ελπίδες. Οι συγκεντρωθέντες θα τους πιστέψουν (ή … θα κάνουν πως τους πιστεύουν κατά ένα ελεεινό κοινωνικό συμμορφωτισμό!) μα και θα τους (ξανα)ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Ο Κατσάνης, παρά τον ηρωισμό του, δυστυχώς θα επιστρέψει στην λήθη, όπως τόσοι και τόσοι επώνυμοι και ανώνυμοι ήρωες πολεμισταί που θυσιάστηκαν για την Πατρίδα. Ελάχιστοι πλέον θυμούνται τον ήρωα των ηρώων ταγματάρχη Βελισσαρίου, ο οποίος με τους Εύζωνές του εκπόρθησε το Μπιζάνι και τα Γιάννενα.
Η ψυχή όμως του – Στρατηγού πλέον – Γεωργίου Κατσάνη, μαζί με αυτή του Βελισσαρίου και όλων των ηρώων της Πατρίδος, θα ζει παντοτινά στον νου και την καρδιά των πραγματικών Ελλήνων. Όσο ζουν Έλληνες τόσο θα ζει και ο Κατσάνης!
