Τῷ 1910 ἱδρύθη ἐν Ἀθήναις ὁ Ἐκπαιδευτικὸς Ὅμιλος, τοῦ ὁποίου σκοπός ἦτο ἡ διὰ τοῦ Δελτίου του προβολὴ τῆς λεγομένης δημοτικῆς, ἡ προπαγάνδισις ὑπὲρ αὐτῆς καὶ γενικώτερον ἡ καθιέρωσις-ἐπιβολή της εἰς τὴν νεοελληνικὴν γλωσσικὴν πραγματικότητα. [https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82] Ὁ Ἐκπαιδευτικὸς Ὅμιλος, εἰς τὸν ὁποῖον ἐδέσποζεν ὁ γνωστὸς Μανώλης (ἢ Μανόλης) Τριανταφυλλίδης, ἐφρόνει πὼς ἡ καθιέρωσις αὕτη θὰ ἦτο δυνατὴ διὰ τῆς διεισδύσεως εἰς τὰ σχολεῖα καὶ τῆς διὰ κρατικῆς ἐπιβολῆς διδασκαλίας ἀναγνωστικῶν βιβλίων εἰδικῶς πρὸς τοῦτο συγγεγραμμένων. Οὕτω λοιπὸν καθωρίσθη καὶ ἡ στρατηγική του: ἀφ᾿ ἑνὸς συγγραφὴ καὶ ἔκδοσις ἐκπαιδευτικῶν βιβλίων διὰ τὰς τάξεις τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, ἀφ᾿ ἑτέρου ἐν πολλοῖς πρόσδεσις εἰς τὸ κόμμα τῶν Φιλελευθέρων τοῦ Ἐλ. Βενιζέλου.
Οὕτω τῷ 1917 ἡ διὰ τῶν ὅπλων τῆς Ἀντὰντ ἐπιβληθεῖσα κυβέρνησις Ἐ. Βενιζέλου ἀναθέτει εἰς τὰ μέλη τοῦ Ὁμίλου Δ. Γληνόν [https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82], Ἀλ. Δελμοῦζον καὶ Μ. Τριανταφυλλίδην τὸν σχεδιασμὸν καὶ παρακολούθησιν τῆς σκοπουμένης γλωσσοεκπαιδευτικῆς μεταρρυθμίσεως μὲ συγκρότησιν Ἐπιτροπῆς ἐντὸς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Πρόκειται περὶ τῆς Ἐκπαιδευτικῆς Μεταρρυθμίσεως τοῦ 1917, καθ᾿ ἣν Δελμοῦζος καὶ Τριανταφυλλίδης (συνεργασίᾳ Γληνοῦ) διορίζονται ἀνώτεροι Ἐπόπται Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως καὶ οὕτως εἰσάγεται διὰ πρώτην φορὰν ἡ δημοτικὴ ὡς γλῶσσα καὶ ὡς ὄργανον διδασκαλίας εἰς τὰ δημοτικὰ σχολεῖα.
«Ἡ δημοτικὴ αὐτὴ ἔχει ἀποκτήσει περισσότερον ἀποδεκτὴν μορφήν, υἱοθετοῦσα εἰς τὴν φωνητικὴν καὶ μορφολογίαν τύπους ἐν χρήσει ἐκ τῆς καθαρευούσης» (Γ. Μπαμπινιώτης, «Συνοπτικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης» – ὁ τονισμὸς ἰδικός μου). Ἀποτέλεσμα: ὁ γνωστὸς καὶ ἀκραιφνὴς δημοτικιστὴς Ψυχάρης ἀπὸ τοῦ περιοδικοῦ «Νουμᾶς» κατηγορεῖ τὸν Τριανταφυλλίδην ὡς ἐκνοθευτὴν τῆς γνησίας δημοτικῆς.
Ἡ ἐπιδειχθεῖσα (ἐν σχέσει πρὸς τὰς ψυχαρικὰς θέσεις) «μετριοπάθεια» τοῦ Τριανταφυλλίδου ὑπῆρξε μία ἐξαιρετικὴ στρατηγικὴ κίνησις διὰ τὴν ἄμβλυνσιν τῶν ἐκ τῆς αἰσθητικῆς προκλήσεως ἀντιδράσεων καὶ τὴν σταδιακὴν ἀπόσπασιν εὐμενείας πρὸς τὸ κακότεχνον γλωσσικὸν κατασκεύασμά του, τὴν δημοτικήν του. Οὕτω, μὲ τὴν σύστασιν τῆς Ἐπιτροπῆς καὶ τὴν Ἐκπαιδευτικὴν Μεταρρύθμισιν τοῦ 1917 μεταβαίνομεν εἰς τὴν περίοδον τοῦ «ἐκπαιδευτικοῦ δημοτικισμοῦ» ἤ, ὅπως ὠνομάσθη ὑπ᾿ αὐτοῦ τοῦ Τριανταφυλλίδου, κρατικοῦ δημοτικισμοῦ (ἡ προηγουμένη περίοδος, ἤγουν ἡ μέχρι τοῦ 1917, ὀνομάζεται περίοδος τοῦ «μαχητικοῦ δημοτικισμοῦ»). Τὴν ἐκπαιδευτικὴν μεταρρύθμισιν αἰσίως τερματίζει ἡ ἧττα τῶν Φιλελευθέρων τῷ 1920. Ἐδῶ πρέπει νὰ ἀναφερθῇ ἡ ἀντεπίθεσις τῶν ὀπαδῶν τῆς καθαρευούσης, μὲ πρῶτον τὸν πατέρα τῆς ἐν Ἑλλάδι Γλωσσολογίας Γ. Ν. Χατζιδάκιν ὁ ὁποῖος διὰ δημοσιεύματος μὲ τίτλον «Γενηθήτω Φῶς – ὁ μαλλιαρισμὸς εἰς τὰ δημοτικὰ σχολεῖα» (1920) ἐπικρίνει σφοδρῶς τοὺς καινοτόμους μεταρρυθμιστάς-ἰσοπεδωτάς, κατηγορῶν αὐτοὺς ὡς πραξικοπηματίας ἀπὸ τῆς καθέδρας των τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.
Ὁ Τριανταφυλλίδης προχωρεῖ περαιτέρω: συντάσσει τὴν Νεοελληνικὴν Γραμματικὴν τῆς Δημοτικῆς (ἢ Κρατικὴν Γραμματικήν), ἡ ὁποία ἐξεδόθη τῷ 1941 πάλιν ὑπὸ Ἐπιτροπῆς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Ἡ Ἑπιτροπὴ αὕτη συνεκροτήθη τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1938 ἐπὶ Ἰ. Μεταξᾶ!
Ἔκτοτε ἡ δημοτικὴ κερδίζει βαθμηδὸν ἔδαφος. Οὕτως εἰς τὰ σχολεῖα ἐπανέρχεται τῷ 1964 μὲ τὸν Γ. Παπανδρέου (ἐκπαιδευτικὴ μεταρρύθμισις τοῦ 1964 – εἰσηγητὴς Εὐ. Παπανοῦτσος, πρβλ. ὁ Τέκτων Ευάγγελος Παπανούτσος), καταργεῖται ἐπὶ 21ης Ἀπριλίου καὶ ἐπανέρχεται, δυστυχῶς, τῷ 1976 ἐπὶ Κ. Καραμανλῆ, ὁ ὁποῖος ἔκρινε, αὐθαιρέτως καὶ δικτατορικῶς, ὅτι ἡ δημοτικὴ ὄχι ἁπλῶς ἔχει θέσιν εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν ἀλλὰ καὶ ὀφείλει νὰ γίνῃ ἡ ἐπίσημος γλῶσσα τοῦ κράτους, ἐκτοπίζουσα ὁλικῶς τὴν καθαρεύουσαν καί, ἄρα, κάθε ἀ-ληθῆ ἱστορικὴν βάσιν τῆς νεοελληνικῆς. Ἀκολουθεῖ ἡ πορεία πρὸς τὸ χάος καὶ τὴν ἀγλωσσίαν, ἀμάθειαν, ἀγραμματοσύνην ἐκτεινομένην πλέον καὶ μέχρι τῶς “πανεπιστημίων” μὲ διαδοχικὰς ἁπλουστεύσεις ὀρθογραφίας καὶ τονισμοῦ καί, ἐν τέλει, τὴν κατάργησιν καὶ τοῦ πολυτονικοῦ τῷ 1982 (Ἀ. Παπανδρέου Π.Δ. 297/29-4-1982, ἔνθα ἀναφέρονται καὶ οἱ γελοῖοι κανόνες τοῦ μονοτονικοῦ τῆς δημοτικῆς).
Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ἐπίσης πὼς εἰς τὸν Ν. 309/1976 ἀναφέρεται «ἡ Δημοτική, συντεταγμένη ἄνευ ἀκροτήτων», προφανῶς ἀφοῦ ἀναγνωρίζεται ἡ ἐγγενὴς τάσις τῆς δημοτικῆς πρὸς ἀκρότητας προκαλούσας τὸ δημόσιον αἰσθητήριον καὶ τὸ βασικὸν αἰσθητικὸν μέτρον.
Βεβαίως τὰ ἀνωτέρω ἐκτίθενται ἀκροθιγῶς καὶ ἐν συνόψει, εἶναι δὲ ἀδύνατος ἡ ἀνάλυσις τοιούτου ζητήματος ἐντὸς ὀλίγων γραμμῶν.
— — —
Διατί ἀπεφάσισα νὰ συνάψω πρὸς τὰ ὡς ἄνω τὸ ζήτημα τοῦ κιναιδισμοῦ: διότι, πέραν τῶν οὐσιωδῶν ἐγγενῶν ἀναλογιῶν τῶν δύο τούτων καθοδικῶν ῥευμάτων, κατ᾿ ἐμὴν ἀντίληψιν ἀκολουθοῦν τὴν αὐτὴν στρατηγικήν, ἤτοι τῆς διεισδύσεως εἰς σχολεῖα, πανεπιστήμια καὶ κράτος, τῆς ἐκ τῶν ἔσω ἁλώσεώς των καὶ τῆς διαβρωτικῆς εἶτα δίκην προελαυνούσης παθογενείας ἐπιβολῆς των εἰς τὴν κοινωνίαν.
Ὡς μὲν πρὸς τὰ πανεπιστήμια, εἶναι γνωστὸν πόθεν ἐκπορεύονται αἱ θεωρίαι περὶ «διαφορετικότητος», «ἀνοχῆς πρὸς τὴν ἰδιαιτερότητα» ἢ καὶ (εὐθέως πολεμικῶς πρὸς ὁ,τιδήποτε φυσιολογικόν) θεωρίαι περὶ «κοινωνικοῦ φύλου», τοῦ φύλου ὡς κοινωνικῆς κατασκευῆς (!), ἐνῷ ἀσφαλῶς τὰ διδάγματα τοῦ Julius Evola καὶ τῆς Παραδόσεως ἐν γένει μᾶς βεβαιοῦν ἀπεναντίας ὄχι ἁπλῶς περὶ τῆς φυσικῆς ἀλλὰ καὶ ἔτι βαθύτερον τῆς μεταφυσικῆς πραγματικότητος ὄπισθεν τῆς προφανοῦς πολικότητος τῶν φύλων.
Ὡς πρὸς δὲ τὸ σχολεῖον, τοῦτο εἶναι ἐντονώτερον κυρίως εἰς τὴν ἀλλοδαπήν, ὅπου καὶ ἐμφανίζονται ἐμετικὰ προγράμματα ἐξοικειώσεως τῶν μαθητῶν, ἔτι καὶ νηπίων (!), μὲ παρὰ φύσιν ἀποκρουστικὰς καταστάσεις (βιβλία, ἐπισκέψεις «drag queens» εἰς σχολεῖα κ.λπ.), ἐν ᾧ ἐνιαχοῦ ἀνατίθεται ὁ σεξουαλικὸς προσανατολισμὸς τῶν μικρῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν εἰς σαφῶς κιναίδου καὶ κουλτουρομαρξιστικῆς δογματικῆς κατευθύνσεως ΜΚΟ (π.χ. ἐν Δανίᾳ εἰς τὴν ”Sex og Samfund”). Ἐν Ἑλλάδι ἐνθυμοῦμαι τελευταίως τὸν πανελλήνιον μαθητικὸν διαγωνισμὸν «Ἀλλάζω φῦλον γιὰ μίαν ἡμέραν» (!), ὁ ὁποῖος πρὸ τῆς ἀναδυομένης κατακραυγῆς αἰσίως ἠκυρώθη. [https://www.protothema.gr/greece/article/941180/oi-mathites-den-tha-allaxoun-fulo-gia-mia-mera-akurothike-o-diagonismos/] Οὕτως οἱ νεαροὶ μαθηταὶ … δὲν θὰ μάθουν (ἀκόμη) «πῶς κατανοοῦν τὰς ἐρωτικάς των σχέσεις εἰς ζητήματα στερεοτύπων, διακρίσεων λόγῳ φύλου καὶ σεξουαλικῆς ἐπιλογῆς» καὶ ἐναπόκειται πλέον ἡ «διδασκαλία» αὕτη εἰς «προοδευτικοὺς» «ἐκπαιδευτικούς», εἰς τὸ διαδίκτυον, τὴν σηπογόνον τηλοψίαν καὶ ἀλλαχοῦ.
Ὡς δὲ πρὸς τὸ κράτος ἐν γένει, ἀναφέρομαι κυρίως καὶ ἐνδεικτικῶς εἰς τὰ ἀποκρουστικὰ athens pride, μὲ σῆμά των τὸν ἱερὸν Παρθενῶνα ἐνδεδυμένον τὰ χρώματα τοῦ «οὐρανίου τόξου», τῆς «διαφορετικότητος».
Οὕτω, λοιπόν, τῷ 2018, ὁ Ναὸς τῆς Δημοκρατίας μας ἐνεδύθη τὰ χρώματα τοῦ οὐρανίου τόξου [https://www.thebest.gr/article/489685-] μὲ ἐντολὴν Βούτση, οἱονεὶ οὕτω ἀπεικονιζομἐνης ἐγγενοῦς τινος συναφείας μεταξὺ κοινοβουλίου καὶ LGBT-καρναβαλικοῦ θιάσου. Συναφείας τὴν ὁποίαν πάντως καὶ ἐκ τῶν λοιπῶν στοιχείων ἀδυνατοῦμεν νὰ διαψεύσωμεν…
Τῷ 2018 κεντρικὸν θέμα τοῦ LGBT-θιάσου ἦτο ἡ «θηλυκότης», τὴν ὁποίαν βεβαίως κατευτελίζουν, στρεβλώνουν καὶ βιάζουν, ὁμοῦ μετὰ τῆς ἀντιστοίχως οἰκτρῶς βιαζομένης ἀρρενωπότητος. [https://www.youtube.com/watch?v=j6X-uDKLhGc] Παρόντες: ὑπουργοί, ὑφυπουργοί, βουλευταὶ τοῦ τότε κυβερνῶντος κόμματος. Παροῦσα λοιπὸν ἡ κυβέρνησις, παροῦσα καὶ ἡ Νέα Δημοκρατία ὡς ἀντιπολίτευσις δι᾿ ἐκπροσώπων της (ὁ ἴδιος ὁ γραμματεύς της παρέστη – βλ. καὶ ἐδῶ [https://www.news247.gr/politiki/antiprosopeia-tis-nd-sto-athens-pride.7458163.html]), παροῦσα καὶ ἡ Περιφέρεια Ἀττικῆς καί, γενικῶς, παρὸν τὸ νεο«ελληνικὸν» κράτος.
Ἡ ἐπίσημος σελὶς τοῦ κιναίδου ἀηδοῦς θιάσου [http://athenspride.eu/sponsors2019/] μᾶς ἐνημερώνει περὶ τῶν χορηγῶν καὶ ὑποστηρικτῶν. Χορηγὸς ἐπικοινωνίας ἡ Ε.Ρ.Τ., τὴν ὁποίαν συντηρεῖ βεβαίως ὁ ὑποτελὴς φορολογούμενος πολίτης, ἐνῷ ἡ ὅλη ἀηδὴς πανήγυρις τελεῖ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Περιφερείας Ἀττικῆς καὶ τοῦ Δήμου Ἀθηναίων. Ὑποστηρικταί; Ἡ «Εὐρωπαϊκὴ» Ἐπιτροπὴ καὶ τὸ «Εὐρωπαϊκὸν» Κοινοβούλιον, ὄργανα τῆς ὑπερκρατικῆς ἀντευρωπαϊκῆς «Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως».
Τὴν στήριξίν των δίδουν ἐπίσης καὶ οἱ διπλωμάται. [http://athenspride.eu/diplomates-32-choron-ypostirizoyn-to-athens-pride-2018/]
Καὶ βεβαιότατα ἡ δικαστικὴ λειτουργία τῆς Δημοκρατίας μας ἕπεται ἐπὶ τὸ «προοδευτικώτερον», καθ᾿ ὅσον ὡς πρόοδος θεωρεῖται πλέον πᾶσα ἀπόκλισις ἐκ τοῦ κατὰ φύσιν, ἐκ τοῦ ὡραίου, τοῦ ἀληθοῦς. [ἰδὲ τὸ πρόσφατον https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiosyni/230700_dikastiki-apofasi-stathmos-gia-tin-allagi-taytotitas-fyloy].
Καὶ ταῦτα πάλιν λίαν ἐνδεικτικῶς, ἀφοῦ τὸ ζήτημα δὲν δύναται νὰ ἐξαντληθῇ ἐντὸς ὀλίγων γραμμῶν.
— — —
Τίς θὰ εἶναι ἡ ἐξέλιξις τοῦ πράγματος, δὲν γνωρίζομεν. Γνωρίζομεν ὅμως ὅτι ἡ κιναιδικὴ αἰσθητικὴ ἐπιβάλλεται τόσον μεθοδικῶς καὶ «ἐκ τῶν ἔσω», ὥστε ἤδη μᾶς περικλείει καὶ ἐπιτίθεται πανταχόθεν, ἀπροκαλύπτως ἢ καὶ συγκεκαλυμμένη/παρηλλαγμένη…
Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον κατ᾿ ἀρχὴν ἀναγνωρίζεται ὡς παράλογον, ἐξοργιστικόν, ἐθνικῶς ἐπιζήμιον καὶ ἀνήκουστον, διὰ συνεχοῦς προβολῆς καὶ ἐπιμολυτικοῦ σφυροκοπήματος, ἐν τέλει δὲ καὶ διὰ τῆς κρατικῆς ἐπιβολῆς καθιεροῦται καὶ λογίζεται πλέον ὡς φυσικόν.
Τὶς σήμερον, ἐν μιᾷ ἐποχῇ καθ᾿ ἣν οἱοσδήποτε, δημοκρατικῷ δικαίῳ, ἔχει γνώμην ἐπὶ παντὸς ζητήματος, συναισθάνεται τὴν ἔλλειψιν καὶ ἀνεπάρκειάν του ὡς πρὸς τὸ πενιχρότατον γλωσσικόν του ἐπίπεδον καί, συνεπῶς, καὶ τὸ διανοητικόν του ἐπίπεδον; Καὶ ὅμως, τὸ ἐπίπεδον τοῦτο ἔχει κατακρημνισθῆ: ἀγλωσσία, σύγχυσις, λεξιπενία, μὲ μίαν νεολαίαν νὰ εὑρίσκηται ἓν βῆμα πρὸ τῆς υἱοθετήσεως χειρονομιῶν καὶ νευμάτων πρὸς στοιχειώδη συνεννόησιν εἰς ἓν ἐπίπεδον θλιβεροῦ πρωτογονισμοῦ καὶ ἐκχυδαϊσμοῦ.
Ὁμοίως ἔχει καὶ τὸ ζήτημα τῶν κιναίδων. Ἀρχῆθεν μιαροί, ἔπειτα «χαριτολογοῦντες» εὐφυολόγοι καὶ ἁβροβάται ἐπὶ τηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν, εἶτα «ἠδικημένοι ὑπὸ τῆς κοινωνικῆς σκληρότητος», εἶτα φορεῖς «φυσικῶν» δικαιωμάτων (οἱονεὶ τῶν … «φυσικῶν» δικαιωμάτων τοῦ ἀντι-φυσικοῦ!!!) καὶ ὡς λυσσώδεις καὶ ἐμμανεῖς διεκδικηταὶ πλέον καὶ τοῦ κεκτημένου «δικαιώματός» των νὰ ἁλώσουν τὴν ἑλληνικὴν καὶ τὰς εὐρωπαϊκὰς κοινωνίας μὲ τὴν ἀποσυνθετικὴν πάσης στοιχειώδους ἐπιγνώσεως καὶ αἰδοῦς προβολὴν τοῦ νοσηροτάτου ἀντι-φυσικοῦ των ψυχισμοῦ ἐφ᾿ ὅλων τῶν πτυχῶν καὶ ἐκτυλίξεων τοῦ κοινωνικοῦ πεδίου!
Οἱ δέ, κατ᾿ ἀναλογίαν πρὸς τὰ ἀνωτέρω περὶ δημοτικισμοῦ ἐκτεθέντα, «μετριοπαθεῖς» τοιοῦτοι, εἶναι μᾶλλον ἐπικίνδυνοι ἢ οἱ αὐτόχρημα αὐτογελοιοποιούμενοι, δίκην καρναβαλικῶν σχηματισμῶν ἐν παρελάσει, ἀκραῖοι θιασῶται. 
Ἡ ἀναλογία πρὸς τὸν «μετριοπαθῆ» Τριανταφυλλίδην ἀντὶ τοῦ μαλλιαροῦ Ψυχάρη, ὡς πλέον ἀποτελεσματικοῦ ὀλεθρίου ἰσοπεδωτοῦ, εἶναι προφανής! Ἄλλως τε ἡ ἀνδροπρεπὴς καὶ ἀρχιτεκτονικῶς εὐάρμοστος τάξις τῆς ἀρχαϊζούσης ἀποτελοῦσα τὴν φυσικὴν βάσιν μελέτης, ἀναφορᾶς καὶ θεμελιώσεως ἀκόμη καὶ τῶν αὐθεντικῶν δημωδῶν διαλέκτων, συμβολικῶς καὶ οὐσιαστικῶς ἐκπροσωπεῖ τὴν ἡλιακὴν Πατριαρχίαν, ἐν ᾧ τὸ τριανταφυλλίδειον γελοῖον, ἀλλοπρόσαλλον, κακότεχνον, ψευδῖζον, ἀντιφατικὸν καὶ ἀσυντόνιστον ἔκτρωμα, τὸ κακήν-κακῶς ὡς «Γραμματικὴ» παρουσιασθέν, φέρει πλείστας ἀναλογίας πρὸς τὸν θρασύτατα καὶ ἀναιδέστατα προελαύνοντα κιναιδισμόν.
Περαιτέρω καὶ ὁμοίως κατ᾿ ἀμφοτέρας τὰς περιπτώσεις πρόκειται περὶ ἐπιθέσεως τῶν δυνάμεων τῆς διαλύσεως, τῆς ἐντροπίας, τῆς ἀποσυνθέσεως, τῆς ἀντι-αἰσθητικῆς ἀσχημίας, τῆς ἀηδίας, τῆς ἀμουσίας καὶ τοῦ Χάους.
Καὶ ἐφ᾿ ὅσον ὁ ἐπιθετικὸς βάκιλλος τοῦ Κιναιδισμοῦ ὁμοίως πάλιν προστατεύεται καὶ προωθεῖται ὑπὸ τῆς τερατώδους (καθ᾿ ὃ καπηλεύεται τὴν οἵαν του ἐθνικὴν ἀναφορὰν καὶ ἀφετηρίαν, οὐσιαστικῶς ὅμως ἄκρως ἀντεθνικὴ ὑπάρχουσα, ὅπως πλέον καθολικῶς καὶ ἀδιαλλείπτως ἀποδεικνύει!) κρατικῆς ἐξουσίας, συμπεραίνεται πὼς τώρα πλέον διανύομεν τὸ στάδιον τοῦ κρατικοῦ κιναιδισμοῦ.
Ῥηξίνοος
