Η πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, για τα δεδομένα της μεταπολεμικής Ευρώπης, έχει μεταβάλει άρδην την καθημερινότητα σχεδόν του συνόλου των Ευρωπαίων. Πέρα από τις αναφορές θανάτων και κρουσμάτων, τις επιδημιολογικές αναλύσεις και τις σπουδές πάνω στις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, με τις οποίες μας βομβαρδίζουν καθημερινώς, υπάρχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα προσέγγιση στην όλη κατάσταση, που έχει να κάνει με τις κοινωνιολογικές προεκτάσεις του φαινομένου, καθώς μας έχει παρουσιαστεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μελέτη των αντιδράσεων της μάζας αλλά και της πολιτικής των “δημοκρατικών” κυβερνήσεων της Ευρώπης απέναντι σε μια γενικευμένη κρίση.
Σε σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί η μάζα έχουν γραφεί τόσα πολλά από μεγάλους στοχαστές του παρελθόντος που οποιαδήποτε ανάλυση δεν έχει να προσθέσει τίποτα το καινούργιο. Ο μεγάλος Γκουστάβ Λε Μπον (Gustave Le Bon) στο μνημειώδες έργο του “Η ψυχολογία των μαζών” (Psychologie des Foules) παρατηρεί ότι ο συλλογικός δείκτης ευφυίας ενός όχλου σαφώς υπολείπεται του μέσου όρου ευφυίας των μελών του. Δεν απαιτούνται περαιτέρω αναλύσεις. Ας παρατηρήσουμε απλώς ότι η ενδελεχής μελέτη της ψυχολογίας και των τρόπων αντιδράσεως των μαζών, δεδομένου και του κρισίμου ρόλου της μάζας στα “δημοκρατικά” πολιτεύματα, καθιέρωσε την διδασκαλία των σχετικών, ιδιαιτέρως σημαντικών, μαθημάτων στα πανεπιστήμια στα οποία
φοιτούν οι επαγγελματίες πολιτικοί, με αποτέλεσμα τέτοιου είδους πολιτικοί, όπως ο νυν πρωθυπουργός και πολλοί στο επιτελείο του, να κατέχουν κάποια γνώση σχετικά με διαφόρους τρόπους διαχειρίσεως και χειραγωγήσεως των μαζών, τόσο σε ήρεμες εποχές όσο και σε περιόδους κρίσεων. Εν αντιθέσει, οι ερασιτέχνες και οι ημιεπαγγελματίες πολιτικοί που έχουν αποκτήσει τις όποιες γνώσεις τους σχεδόν αποκλειστικώς με εμπειρικό τρόπο, όπως ο προηγούμενος πρωθυπουργός και οι γύρω του, διαθέτουν μια χονδροειδή αντίληψη σχετικώς με τον τρόπο διαχειρίσεως των μαζών, στοιχείο που, σε συνδυασμό με τις ιδεοληψίες αλλά και το χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης, μπορεί να επιφέρει την καταστροφή κατά την διάρκεια μιας κρίσεως.
Πέρα από την συμπεριφορά της μάζας, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δράσεις που αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις της Ευρώπης για να περιορίσουν την εξάπλωση του ιού. Το ένα μετά το άλλο τα ευρωπαϊκά κράτη προχωρούν σε πλήρες κλείσιμο των συνόρων τους αποτρέποντας την είσοδο σε οποιονδήποτε ξένο, θέτοντας ως ύψιστη προτεραιότητα, τουλάχιστον όπως διακηρύττουν, την υγεία των πολιτών τους, και ειδικώς των περισσότερο ευάλωτων. Και, βεβαίως, ορθώς πράττουν. Όμως πέρα από την εντύπωση που θα πρέπει να προκαλεί στους μη οξυδερκείς η ευκολία με την οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί το σφράγισμα των συνόρων ενός ευρωπαϊκού κράτους, σε αντίθεση με όσα μανιωδώς διατυμπανίζει εδώ και τόσα έτη η εθνομηδενιστική προπαγάνδα του συστήματος, πρέπει να τονιστεί και η παροιμιώδης υποκρισία των κατευθυνόμενων κυβερνήσεων σε ό,τι αφορά στην προστασία της ζωής των Ευρωπαίων. Καθώς φαίνεται, οι ευαισθησίες για την προστασία των πολιτών περιορίζονται στην απειλή που παρουσιάζει ένας ιός και δεν καλύπτουν άλλες πολύ σημαντικότερες απειλές, όπως είναι ο μαζικός εποικισμός της Ευρώπης από τις αφροασιατικές ορδές. Ο εποικισμός που κατευθύνεται από τις ίδιες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το Σύστημα το οποίο δουλικώς υπηρετούν έχει ήδη κοστίσει χιλιάδες ζωές, είτε μέσω τρομοκρατικών ενεργειών είτε μέσω του κοινού εγκλήματος, και όχι μόνο αναμένεται να κοστίσει πολύ περισσότερες στο άμεσο μέλλον, αλλά απειλεί με θανάτωση την ίδια την Φυλή μας στο σύνολό της. Αυτά όμως δεν φαίνεται να συγκινούν τους κυβερνήτες της Ευρώπης. Αυτό διαπιστώνεται εύκολα συγκρίνοντας για παράδειγμα τις αποφασιστικές και δυναμικές δράσεις των περισσοτέρων ευρωπαϊκών ηγεσιών για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού με τις παθητικές, τραγελαφικές, μοιρολατρικές, αντιδράσεις τους σε κάθε ένα από τα τρομοκρατικά χτυπήματα των ισλαμιστών που αιματοκύλησαν την Ευρώπη τα προηγούμενα έτη.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος με τον οποίον οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τις μάζες στην προσπάθεια τους για τον περιορισμό της εξαπλώσεως του ιού. Συνεχείς παρακλήσεις, παρατηρήσεις, προτροπές, διαρκής επανάληψη απλών μηνυμάτων, απειλές, απαγορεύσεις, τιμωρίες. Είναι σαφές ότι το σύστημα δεν αντιμετωπίζει τις μάζες ως σύνολα συνειδητοποιημένων ενηλίκων ατόμων αλλά ως ασύντακτες ομάδες μικρών παιδιών που αδυνατούν να λάβουν υπεύθυνες αποφάσεις ακόμη και για τα πιο απλά ζητήματα που αφορούν την προσωπική και την δημόσια υγεία. Και βεβαίως αυτή είναι η ορθή αντιμετώπιση καθώς εκ φύσεως απαιτείται ισχυρή και αυστηρή διακυβέρνηση των μαζών ώστε να επιτευχθεί η αρμονική λειτουργία μιας κοινωνίας. Στην παρακμιακή σύγχρονη εποχή κατά την οποία οι μάζες έχουν δηλητηριαστεί μετά από δεκαετίες (ή και αιώνες) “δημοκρατίας”, “ελευθερίας” και “ισότητος”, οι απαιτήσεις σε αυστηρότητα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Μόνο μέσω του φόβου και της επιβολής μπορούν να συνετιστούν οι ετερόκλητες και ασυνάρτητες μάζες που αποτελούνται μεταξύ άλλων από ανοϊκούς γέροντες, ανεύθυνους και αστοιχείωτους νεαρούς, ανόητες γυναικούλες, αντικοινωνικά και περιθωριακά στοιχεία, κάθε λογής αριβίστες και οπορτουνιστές, λοβοτομημένους πιστούς θρησκειών και ιδεολογημάτων, για να μην αναφερθούμε καν στις ορδές φυλετικώς, και συνεπώς πνευματικώς και πολιτιστικώς, υποδεέστερων αλλοφύλων που έχουν πλημμυρίσει την Ευρώπη.
Κι όμως, αυτές ακριβώς οι μάζες αποτελούν τον “κυρίαρχο λαό” που αποθεώνεται από το Σύστημα κάθε φορά που δίνει τις εκλογικές του παραστάσεις το τσίρκο της δημοκρατίας. Αυτές οι ίδιες μάζες, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις πιο στοιχειώδεις υποχρεώσεις, θεωρούνται σύνολα υπεύθυνων πολιτών που υποτίθεται ότι λαμβάνουν συνειδητές και λογικές αποφάσεις μέσω της ψήφου τους. Οι ίδιοι άνθρωποι που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν και να πράξουν απλούστατα πράγματα για τον περιορισμό της εξαπλώσεως ενός ιού, υποτίθεται ότι διαθέτουν τις γνώσεις, την πολιτική κρίση, την ωριμότητα, την κοινωνική ενσυναίσθηση, την διαύγεια πνεύματος, την ισορροπία στην σκέψη και την αποφασιστικότητα στην πράξη ώστε να επιλέξουν με νηφαλιότητα τους ανθρώπους που θα τους κυβερνήσουν… Μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί αυτό!
Η δημοκρατία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια επιμελώς σκηνοθετημένη παράσταση με λίγους πρωταγωνιστές, αμέτρητους κομπάρσους και “αθέατους” στο κοινό σκηνοθέτες και παραγωγούς. Είναι όμως τόσο καλοστημένη η παράσταση που στα μάτια της μάζας μοιάζει για πραγματικότητα. Ωστόσο, όταν οι καταστάσεις το επιβάλλουν, η δημοκρατία ξεχνιέται και με συνοπτικές διαδικασίες αναλαμβάνει δράση ο μόνος φυσικός τρόπος διακυβερνήσεως των μαζών.