Πριν λίγα χρόνια απολύθηκα από τον στρατό και ευθύς αμέσως άρχισα να αναρωτιέμαι τί, αλήθεια, αποκόμισα από αυτόν. Ήταν η εκπαίδευση και οι ασκήσεις ή μήπως η αναγνώριση μερικών παραγγελμάτων, βαθμών και τυπικών συμπεριφορών; Μετά από πολύ σκέψη κατέληξα ότι το κύριο χαρακτηριστικό που διαπερνά κάθε εκδήλωση της στρατιωτικότητoς, από τον λακωνικό τρόπο ομιλίας ως τις δωρικές κοφτές κινήσεις, είναι η σεμνότητα και η απλότητα.
Κάποιοι ίσως να διαφωνήσουν με αυτή την διαπίστωση, διότι θα έρθουν στο μυαλό τους εικόνες από την δική τους θητεία με τις γνωστές ορδές των χαζοχαρούμενων-βαρβάρων “φαντάρων”. Η εικόνα αυτή μπορεί να είναι αληθής αλλά η γενικότερη τάση εντός των στρατοπέδων δείχνει, ακόμη και σήμερα, παρά τον εν γένει εκφυλισμό του συγχρόνου στρατού, προς τα ελληνικά στρατιωτικά ανδρικά ιδανικά. Από αισθητικής σκοπιάς, τί περισσότερο ελληνικό, στρατιωτικό και ανδρικό μπορεί να υπάρξει π.χ. από την εικόνα του Εύζωνος σε στάση προσοχής; Αυτή είναι η αισθητική των Ελλήνων. Απλότητα και σεμνότητα στην κίνηση, στην ομιλία και γενικώς στην παράσταση.
Δυστυχώς, στην σύγχρονη Ελλάδα τείνει να επικρατήσει μία εννοιολογική στρέβλωση. Υπό την επίδραση μιάμισης χιλιετίας ιουδαιοχριστιανισμού, η ελληνική έννοια της σεμνότητος (καθώς και η συναφής έννοια της κοσμιότητος) έχει καταστεί ταυτόσημη με την βαθύτατα εμποτισμένη από το ιουδαιοχριστιανισμό πνεύμα, έννοια της ταπεινότητος. Το ότι οι έννοιες αυτές είναι, στην πραγματικότητα, εντελώς αντίθετες, προκύπτει σαφώς, εφ’ όσον προσεκτικά εξετασθούν η καθεμία ξεχωριστά. Η λέξη “ταπεινός” φέρνει στο μυαλό κάτι το ελλιπές κάτι το μίζερο. Αντιθέτως η λέξη “σεμνός” φέρνει στο μυαλό την εικόνα της απλότητος, της αξιοπρέπειας και του μεγαλείου. Ένα ταπεινό γεύμα είναι ένα ελλιπές γεύμα. Ενώ μια σεμνή γυναίκα είναι αξιοπρεπής.
Αυτή η στρέβλωση, διέστρεψε το “ταπεινό”. Του προσέδωσε την αίγλη του “σεμνού”. Για τον λόγο αυτό η ταπεινότητα, αντί να θεωρείται στίγμα, εθεωρήθη αρετή (!), με την οποία πολλοί θέλησαν να ταυτιστούν! Ασφαλώς, οιοσδήποτε είναι εκ φύσεως ταπεινός, δηλαδή καχεκτικός, ή και ανόητος, συγκαταλέγεται εξ ορισμού στον πάτο της κοινωνίας. Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς. Η συντριπτική πλειονότητα όσων εμφανίζονται ως τάχα να επιδιώκοντες την ταπεινότητα, αν εξεταστεί πιο προσεκτικά κάθε περίπτωση, θα διαπιστωθεί ότι, στην πραγματικότητα, μάλλον πρόκειται για υποκριτές. Είναι άτομα, μετρίων συνήθως ικανοτήτων, τα οποία προσπαθούν να κερδίσουν αναγνώριση και κοινωνική καταξίωση παριστάνοντας υποκριτικώς τους καημένους, τους κακόμοιρους, τα “καλά παιδιά”…
Το φαινόμενο αυτό, παρουσιάζεται ιδιαίτερα έντονο σε θρησκευτικούς κύκλους, αφού σε αυτούς η ταπείνωση – υποκριτική ή μη – καθαγιάζεται, εξυμνείται και εξαίρεται και θεολογικώς!
Όλοι οι Έλληνες έγιναν, τον τελευταίο καιρό, μάρτυρες του “ταπεινού” ιατρού-καθηγητού-λοιμοξιολόγου με το γκρι κοστουμάκι και την γραβάτα, ο οποίος με επιτηδευμένα μειλίχιο ύφος και σχεδόν υπνωτιστικό τόνο ομιλίας, κάθε ημέρα παρουσιαζόταν στην γνωστή συνέντευξη τύπου σχετικά με τον κορονοϊό. Η λογική έλεγε ότι επρόκειτο για έναν συμπαθητικό ανθρωπάκο – η αίσθηση (και η διαίσθηση) υποδείκνυε όμως το αντίθετο! Η διαίσθηση απεδείχθη αληθινή, αφού δειλά-δειλά άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα αποδεικτικά στοιχεία της, επιμελώς κεκαλυμμένης, υποκρισίας.
Πρώτο σημείο υποκρισίας ήταν τα “αυθόρμητα” δάκρυα “συγκίνησης” για τους νεκρούς του κορονοϊού κατά την συνέντευξη τύπου. Τέτοιες εικόνες φέρνουν στο μυαλό τα επίσης “αυθόρμητα” δάκρυα δημοσίων προσώπων για τα “προσφυγόπουλα” λίγο χρόνια πριν.
https://www.youtube.com/watch?v=q6wOwWcP9xk (Δάκρυα Τσιόδρα)
https://www.youtube.com/watch?v=upvLiOHV8FM (Δάκρυα Λαζοπουλού)
Δεύτερο σημείο υποκρισίας ήταν η συνάντησή του με την “ευγενή” φυλή των αθιγγάνων. Απευθύνθηκε σε αυτούς, χωρίς ο ίδιος να λαμβάνει κανένα μέτρο προστασίας (παρ’ ότι στους Έλληνες διατυμπάνιζε το αντίθετο και παρ’ ότι σ’ αυτό το περιβάλλον ο κίνδυνος μεταδόσεως ασθενειών είναι μεγάλος και χωρίς την ύπαρξη κορονοϊού…) και με τελείως αλλαγμένη φωνή. Δεν υπήρχε ο συνήθης μειλίχιος δακρύβρεχτος τόνος… Στην συνέντευξη τύπου δεν ξέχασε να αναφέρει πόσο ευαίσθητη “κοινωνική” ομάδα είναι οι τσιγγάνοι, επιστρέφοντας ωστόσο στο γνωστό νανουριστικό του ύφος…
https://www.youtube.com/watch?v=vaf9B_7ztz0 (1:57) και (2:58)
Τρίτο σημείο υποκρισίας και επιδείξεως ψευδό-ανθρωπιστικού πνεύματος ήταν η συνάντησή του με προσφυγόπουλο κατά την επίσκεψή του σε μία δομή “φιλοξενίας”. Το προσφυγόπουλο έδειξε στον “πονόψυχο” γιατρό ένα έγκαυμα που είχε στο χέρι. Τότε αυτός, ξεχνώντας την ιδιότητά του ως επικεφαλής της αντιμετώπισης του κορονοϊού, σε μία “έκρηξη” “φιλανθρωπίας” και “φιλευσπλαχνίας” κίνησε θεούς και δαίμονες για να μάθει πώς συνέβη το ατύχημα αυτό. Στη συνέχεια έδωσε εντολή να έρθει ασθενοφόρο και, κατά την διάρκεια της αναμονής, περιποιήθηκε ο ίδιος (!) το τραύμα του ανηλίκου…
http://www.thestival.gr/society/item/518639-sygkinei-o-sotiris-tsiodras-i-antidrasi-tou-otan-synantise-ena-prosfygopoylo-stin-argolida (Έγκαυμα …προσφυγόπουλου)
Τέταρτο σημείο υποκρισίας ήταν η συμπεριφορά του όταν άρχισε να δέχεται πραγματική πίεση κριτικής σχετικά με τους χειρισμούς της Επιτροπής που εκπροσωπεί, αναφορικά με την αναχαίτιση του κορονοϊού. Ο συγκεκριμένος εκπρόσωπος του υπουργείου υγείας είχε θεοποιηθεί ήδη από τις πρώτες του εμφανίσεις καθώς του προσδόθηκε η ιδιότητα του ηθικού “βράχου” και του αδέκαστου επιστήμονος ο οποίος δεν ενδιαφέρεται τάχα για τα παιχνίδια του πολιτικαντισμού… Όμως, καθώς πέρασε καιρός, άρχισε να φαίνεται ότι όχι μόνο υπηρετούσε πολιτικές σκοπιμότητες αλλά και ότι οι οδηγίες του υπαγορεύονταν από την πολιτική της κυβέρνησης. Αρχικά οι μάσκες ήταν επικίνδυνες ενώ στη συνέχεια όποιος δεν φορούσε κινδύνευε να χρεωθεί 150 ευρώ πρόστιμο! Αρχικά τα παιδιά συνιστούσαν κίνδυνο καθώς υποτίθεται ότι μετέδιδαν τον ιό ενώ στη συνέχεια, χωρίς να υπάρξουν κάποια νέα δεδομένα “ανακαλύφθηκε” ότι τα παιδιά …δεν μεταδίδουν και πολύ τον κορονοϊό! Μετά από κάθε τέτοια πολιτικάντικη κολοτούμπα έρχονταν φθηνές δικαιολογίες με τις οποίες προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Τέλος, σε μία έξαρση αυτο-λογοκρισίας, η εν λόγω σκιαγραφούμενη φιγούρα ανέφερε ότι έκανε λάθος που ονόμασε τους ανθρώπους με αναπηρία ως “ανθρώπους με ειδικές ανάγκες” και ότι το ορθόν είναι να αποκαλούνται “άνθρωποι με ειδικές ικανότητες”…
Τέτοια σημεία υπάρχουν πάρα πολλά, τα οποία προφανώς δεν μπορούν να καλυφθούν όλα. Ακόμα όμως και αυτά τα λίγα αρκούν για να αναδείξουν το φαινόμενο της υποκριτικής ψευδό-ταπεινότητος της οποίας ο εν λόγω υπερτιμημένος καθηγητής αποτελεί τυπικό παράδειγμα. Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων συμβαίνει πίσω από τον μανδύα ψευδοταπεινότητος να κρύβουν έπαρση και υπερφίαλη εξουσιολαγνεία. Αν και φαντάζει αντιφατικό, η προβαλλόμενη επιτηδευμένη ταπεινότητα για αυτόν τον ανθρωπότυπο, είναι στην πραγματικότητα μέσο προσωπικής προβολής.
Όσον αφορά την εν γένει υποκρισία του ιουδαιοχριστιανικού ψευδο-ηθικισμού και την αποκάλυψη της θεμελιώδους ανηθικότητος των εσχατολογικών μεσανατολικών δογματικών θρησκειών, θα επανέλθουμε, δεδομένου ότι αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο με βαρύνουσα σημασία.
