Καθώς ο πασίγνωστος πλέον ιός έχει κάνει δυναμικώς την επανεμφάνισή του στην επικαιρότητα, μαζί με την διαρκώς αυξανόμενη παράνοια που τον συνοδεύει και τα διαρκώς πιο σπασμωδικά ακατανόητα μέτρα που οι ασυνάρτητες κυβερνήσεις λαμβάνουν για τον περιορισμό της εξαπλώσεως του, έχει ενδιαφέρον να επαναληφθούν κάποιες παρατηρήσεις σχετικώς με τους τρόπους με τους οποίους αντιδρούν οι μάζες και η επιστημονική κοινότητα απέναντι σ’ όλο αυτό το φαινόμενο.
Οι αντιδράσεις των μαζών μπορούν να διακριθούν σε δύο μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες που, σε γενικές γραμμές, αντικατοπτρίζουν και την κοινωνικοπολιτική στάση του καθενός:
Η μεγαλύτερη κατηγορία περιλαμβάνει την πλειονότητα των “δημοκρατικών” πολιτών, που ακολουθούν πιστά τις επιταγές των κυβερνώντων, εύκολα πείθονται όταν ομιλούν οι “ειδικοί” και, ακόμη ευκολότερα, χειραγωγούνται από τα ΜΜΕ όταν αυτά χρησιμοποιούν ως εργαλείο τον φόβο. Στην προκειμένη περίπτωση, τα άτομα που ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία είναι πρόθυμα να εφαρμόσουν πιστά κάθε παράλογο μέτρο που ανακοινώνεται, ξεπερνώντας τα όρια της φαιδρότητος, πεπεισμένα πως οι “επιστήμονες” και οι κυβερνώντες δεν μπορεί να κάνουν λάθος, οπότε θεωρώντας βέβαιο ότι όλοι διατρέχουμε μεγάλο κίνδυνο, αδιαφορώντας για τις διαρκείς κυβιστήσεις και τις απανωτές κραυγαλέες αντιφάσεις στις οποίες οι κυβερνήσεις και οι “ειδικοί” έχουν επανειλημμένως υποπέσει.
Η άλλη, μικρότερη αλλά υπολογίσιμη κατηγορία, περιλαμβάνει τους δυσπίστους και τους “αντιδραστικούς”, που μονίμως αμφισβητούν την εγκυρότητα των ειδήσεων που τους σερβίρουν τα ΜΜΕ, προτιμώντας να προσκολληθούν σε κάποια εναλλακτική, συνήθως συνωμοσιολογική, ερμηνεία των γεγονότων. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν κυρίως άτομα του “πατριωτικού”/”εθνικιστικού” χώρου, διάφοροι απολιτικοί ψευδοφιλοσοφημένοι τύποι, καθώς και περιθωριακές τάσεις της αριστεράς. Οι απόψεις που αναπαράγονται σ’ αυτούς τους κύκλους συνήθως απορρίπτουν την επικινδυνότητα του ιού (έως ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη) και αιτιολογούν το φαινόμενο με βάση κάποια παγκόσμια συνωμοσία που στοχεύει στον έλεγχο των πάντων μέσω μικροτσίπς, ή ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα υποταγής των λαών, ή μια εκστρατεία εναντίον του χριστιανισμού, ή ένα βιολογικό όπλο εξοντώσεως των οικονομικώς ασθενεστέρων, ή, για τους λιγότερους ευφάνταστους, μια γιγαντιαία απάτη για να συγκεντρώσουν ασύλληπτο πλούτο οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι μέτοχοί τους. 
Αν και οι δύο αυτές κατηγορίες τηρούν φαινομενικώς αντιδιαμετρικές στάσεις απέναντι στο φαινόμενο, στην πραγματικότητα οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες, διότι η αφετηρία τους είναι κοινή. Και οι δύο στάσεις πηγάζουν από το έμφυτο δέος που νοιώθουν οι μάζες απέναντι στην εξουσία.
Η πρώτη κατηγορία αντιμετωπίζει την εξουσία με φόβο και δουλικότητα, πιστεύει – ή προσπαθεί σκληρά να πιστέψει – ότι η εξουσία, παρά τα λάθη της, ενδιαφέρεται ουσιαστικώς για τον λαό, θέλει να τον προστατεύσει, θέλει το καλό του… Βαδίζοντας πιστά στον δρόμο της “δημοκρατίας”, τα άτομα αυτής της κατηγορίας δεν αμφισβητούν την γνώμη των πολλών, όπως αυτή εκφράζεται, αληθώς ή (ως συνήθως) ψευδώς, από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.
Η δεύτερη κατηγορία, αν και σε πολλές περιπτώσεις αγγίζει την αλήθεια σχετικώς με τις σκοτεινές βουλές των συγχρόνων εξουσιαστών, διαθέτει επιφανειακή αντιληπτική ικανότητα και αδυνατεί να συνθέσει μια ξεκάθαρη εικόνα της πραγματικότητος, είτε λόγω ανεπαρκούς ευφυίας (ή/και ελλείψεως γνώσεων), είτε λόγω δογματικών προσκολλήσεων. Στην προκειμένη περίπτωση του ιού, οι εκτιμήσεις ατόμων αυτής της κατηγορίας, εις ό,τι αφορά στην υπερεκτιμημένη επικινδυνότητα και στην γελοία εκστρατεία τρομοκρατήσεως των μαζών, έχουν σαφώς βάση, αλλά οι θεωρίες που συνοδεύουν αυτές τις απόψεις μοιάζουν πλησιέστερες προς την επιστημονική φαντασία παρά στην πραγματικότητα. Και η αιτία κατασκευής αυτών των θεωριών είναι πάλι το ενστικτώδες δέος που αισθάνεται η μάζα απέναντι στην εξουσία, όσο και αν τα άτομα αυτά υποστηρίζουν το αντίθετο! Για τους ανθρώπους αυτούς οι εξουσιαστές αποτελούν μια πανίσχυρη “οντότητα” υπέρτατης συλλογικής ευφυΐας, αρτίως οργανωμένη και σχεδόν αλάνθαστη, που στοχεύει στην καταστροφή, αδιαφορεί για τον λαό και, για ποικίλους λόγους, θέλει το κακό του. Για τους ανθρώπους αυτούς η όλη υπόθεση του ιού αποτελεί απόδειξη της απολύτου δυνάμεως της εξουσίας, δεδομένου ότι μια τέτοιας κλίμακος συνωμοσία μπορεί μόνο να φθάσει στην επιτυχία εάν όντως το σύστημα παγκοσμίου διακυβερνήσεως διαθέτει απεριόριστη ισχύ.
Στην πραγματικότητα όμως, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Η όλη υπόθεση αποτελεί απόδειξη της αδυναμίας του Συστήματος και των τραγικών συνεπειών της παγκοσμιοποιήσεως, όπως είχε επισημάνει εξ αρχής ο Στέφανος Γκέκας (Βορεινά Σαλπίσματα υπ’ αριθμ.: 5).
Βεβαίως, είναι σαφές ότι, το Σύστημα, ακόμη και σε στιγμές συγχύσεως, σπασμωδικών αντιδράσεων και αυτοκαταστροφικών αποφάσεων, διαθέτει την πονηριά ώστε να προσπαθήσει να αποκομίσει το μέγιστο δυνατό όφελος από τα γεγονότα. Ως εκ τούτου, η εγχώρια προδοτική δεξιοαριστερή κυβέρνηση φρόντισε να μεταφέρει τάχιστα στην ενδοχώρα ορδές “προσφύγων/μεταναστών” κατά την διάρκεια της καραντίνας, διασπείροντας σ’ ολόκληρη την επικράτεια “κέντρα υποδοχής”, το νεο-μαρξιστικό/λιμπεραλιστικό κατεστημένο των ΗΠΑ φρόντισε να εκμεταλλευτεί τις καταστάσεις για να επιτεθεί στον Τράμπ εν όψει και των εκλογών, οι απανταχού “ανθρωπιστικές οργανώσεις” άρχισαν ήδη να ομιλούν για μαζική μετανάστευση ελέω “πανδημίας” και οι “δημοκρατικές” κυβερνήσεις της Ευρώπης έχουν αδράξει την ευκαιρία ώστε να ελέγξουν το επίπεδο υπακοής των πολιτών σε παράλογα μέτρα περιορισμού των ατομικών ελευθεριών.
Οι αντιδράσεις των μαζών σε τέτοιες καταστάσεις είναι, από λίγο έως πολύ, προβλέψιμες. Το βασικότερο επιχείρημα όσων πιστεύουν όλα όσα τους σερβίρουν τα ΜΜΕ σχετικώς με την “πανδημία” είναι ότι “είναι αδύνατον τόσοι λοιμωξιολόγοι και γενικώς ιατροί και άλλοι επιστήμονες να κάνουν λάθος”. Θεωρούν λοιπόν ότι ο ιός υπάρχει, είναι άκρως επικίνδυνος και όλα τα μέτρα που προτείνουν, όπως η χρήση μασκών εν μέσω θέρους, είναι επιβεβλημένα, όσο παράλογα και αν φαίνονται! Όμως αρκεί κάποιος να αναλογιστεί ποια είναι η στάση των “επιστημόνων” και των “ειδικών” σε άλλα, πολύ πιο σημαντικά, θέματα, για να πειστεί για την σαθρότητα αυτού του επιχειρήματος που εισάγει την “δημοκρατικότητα” στην επιστήμη (εφ΄ όσον το υποστηρίζουν οι περισσότεροι, “ασφαλώς και ισχύει”!).
Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα του … πλήθους των φύλων που τα τελευταία έτη έχει κατασκευαστεί εκ του μηδενός. Κάθε στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος γνωρίζει ότι υπάρχουν δύο φύλα, όπως η φύση έχει καθορίσει εδώ και πολλά εκατομμύρια έτη. Αν και είναι περιττό να εμπλέκεται η επιστήμη σε συζητήσεις περί του προφανούς, καθ’ όλη την παρελθούσα ύπαρξή της ποτέ δεν αμφισβήτησε την ύπαρξη δύο – και μόνον δύο – φύλων! Κι όμως, κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών – και κυρίως των τελευταίων ετών – τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην, με έναν τρόπο άκρως διεστραμμένο, καθώς, όχι μόνο έχει γίνει κοινώς αποδεκτή η, φυσικώς αδύνατη, “αλλαγή φύλου”, αλλά πλέον συνεχώς αυξάνεται η αποδοχή της υπάρξεως πολλών διαφορετικών φύλων!
Υπό αυτή την έννοια, είναι απορίας άξιον γιατί, ενώ η “θεωρία” της επίπεδης γης λοιδορείται και οι υποστηρικτές της θεωρούνται γραφικοί ή και τελείως παρανοϊκοί, τόσο από την επιστημονική κοινότητα όσο και από τα ΜΜΕ και τον μέσο μαζάνθρωπο, εν τούτοις η πολύ πιο αρρωστημένη και αλλοπρόσαλλη επιβεβλημένη “θεωρία” περί υπάρξεως περισσοτέρων των δύο φύλων (σύμφωνα με τους πλέον ανώμαλους υπάρχουν πάνω από είκοσι!!!) και περί “κοινωνικού καθορισμού του φύλου” όχι μόνο δεν απορρίπτεται μετά βδελυγμίας ως ακραίος τσαρλατανισμός αλλά τείνει να γίνει ευρέως αποδεκτή ως επιστημονικώς βάσιμη θεωρία!
Οι δε υποστηρικτές της, όχι μόνο δεν διώκονται μέσω του εγκλεισμού σε ψυχιατρικά ιδρύματα, όπως τους αρμόζει, αλλά έχουν αποκτήσει λόγο, κύρος και επιρροή! Που βρίσκεται σ’ αυτήν την περίπτωση η “επιστημονική” κοινότητα; Γιατί δεν βγαίνουν μπροστά οι απανταχού “ειδικοί” να καταδικάσουν ως εμφανώς ανυπόστατες τις αντιεπιστημονικές απαράδεκτες και γελοίες αλλά και άκρως επικίνδυνες αυτές ασυναρτησίες των διεστραμμένων νεο-μαρξιστών; Πως είναι, λοιπόν, δυνατόν να πάρουμε στα σοβαρά τον λόγο της σημερινής επίσημης “επιστημονικής” κοινότητος πάνω σε οποιοδήποτε θέμα εμπλέκεται η πολιτική (όπως π.χ. στο θέμα του ιού) όταν σε αυτονόητα στοιχειώδη ζητήματα λαμβάνει ξεκάθαρα αντιεπιστημονική και αντιφυσική θέση ή αποφεύγει να λάβει θέση; Δυστυχώς η επίσημη επιστήμη έχει προ πολλού χάσει την αξιοπιστία της σε οποιοδήποτε θέμα εμπλέκονται κάποιας μορφής πολιτικές αποφάσεις.
Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί το θέμα των φυλών, όπου η επιστήμη παραχώρησε την θέση της στην πολιτική και αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα την επιβολή της αντιφυσικής καθολικής “ισότητος”. Βεβαίως υπάρχουν συγκεκριμένοι επιστήμονες που κρατούν σοβαρή στάση στο εξωφρενικό ζήτημα του πλήθους των φύλων (όπως αντιστοίχως υπάρχουν ακόμα περισσότεροι στην περίπτωση του ιού και κάποιοι ελάχιστοι στην περίπτωση της ισότητος των φυλών – βλέπε περίπτωση του νομπελίστα Τζέιμς Γουάτσον), ωστόσο το διαστροφικό σύστημα, αντί να τους υποστηρίζει, τους φιμώνει και τους διώκει ανηλεώς. Εν τέλει, το γεγονός ότι η γη δεν είναι επίπεδη άρχισε να αποτελεί κοινή γνώση μόλις πριν μερικούς αιώνες, ενώ το γεγονός ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα κατέστη προφανές μόλις το ανθρώπινο είδος και τα προγονικά του είδη άρχισαν να αποκτούν συνείδηση και στοιχειώδη ευφυΐα, δηλαδή, πριν από πολλές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες έτη. Για να μη αναφερθούμε καν στην ενστικτώδη τάση διακρίσεως των δύο φύλων που διαθέτουν όλα τα θηλαστικά, προφανώς – εκτός των διεστραμμένων τερατογενημάτων του νεο-μαρξισμού.
Καταληκτικώς, θα πρέπει να έχουμε επίγνωση του ότι: σε μιαν εποχή πλήρους παρακμής, διαστροφής, αντιστροφής και σήψεως, όπως η σύγχρονη, δεν μπορεί να υπάρξει καμία εμπιστοσύνη στα φερέφωνα του Συστήματος, είτε διαθέτουν “επιστημονικά” εχέγγυα είτε όχι, αλλά παράλληλα ούτε και πρέπει να υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις των διεφθαρμένων, ψυχικώς νεκρών, ακραίων ψυχοπαθών που μας κυβερνούν.