Ὁ Ε/Σ, ἡ Ἀρία-ἑλληνικὴ παράδοση, ἡ σύγχρονη ἀντιστροφὴ τῆς Κοσμικῆς Τάξεως καὶ ἕνα παράδειγμα συμβολισμοῦ των στὴν σύγχρονη καλλιτεχνικὴ δημιουργία.
Τρία τέταρτα του αιώνος μετά την λήξη του τραγικού 2ου παγκοσμίου πολέμου, ο, ηττηθείς τότε, εθνικοσοσιαλισμός, φαντάζει, για τον επιφανειακό παρατηρητή, εκτός εποχής – αν και τα μ.μ.ε. δεν έχουν πάψει να ασχολούνται μαζί του, προσπαθώντας να συντηρούν την εις βάρος του ακραία δαιμονοποίηση. Τόσο πολλά χρόνια συστημ(ατ)ικής προπαγάνδας έχουν διαμορφώσει το ευρύ κοινό κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τα σύμβολα και η αισθητική αυτού του, τόσο αποφασιστικής και δίκην κριτηρίου καθοριστικής σημασίας στην σύγχρονη ιστορία, κινήματος του μεσοπολέμου να παρουσιάζονται είτε ως γραφικά είτε ως “διαβολικά”.
Για τον επιφανειακό παρατηρητή ο εθνικοσοσιαλισμός γίνεται αντιληπτός απλώς ως έκφραση του γερμανικού εθνικισμού και μιλιταρισμού, ως ένα είδος φυσικής εξελίξεως του καθεστώτος του Κάιζερ ή του μεγάλου Φρειδερίκου. Ωστόσο η ουσία της Ιδέας του εθνικοσοσιαλισμού είναι κάτι πολύ ευρύτερο και πολύ βαθύτερο. Πρόκειται για μία βιολογική κοσμοθεωρία με ρίζες στο πεδίο της Μεταφυσικής, που εκπροσωπεί συνολικώς και διαχρονικώς την Αρία παράδοση και πνευματικότητα εν συνόλῳ, υπερβαίνοντας κατά πολύ την Γερμανία και την συγκεκριμένη περίοδο του μεσοπολέμου, οπότε απέκτησε αντιστοίχως συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και υπόσταση. Μεταξύ άλλων ο Ε/Σ ανεγνώρισε και ανέδειξε το ζήτημα της κοινής καταγωγής και Κουλτούρας όλων των ευρωπαϊκών λαών, θεμελιώνοντας μία πολιτική ιδεολογία ερειδομένην ακριβώς σε αυτή την αναγνώριση. Κατά την διάρκεια του πολέμου το γεγονός αυτό εκφράστηκε με την δημιουργία της πανευρωπαϊκής δυνάμεως μαχομένης αλληλεγγύης των Waffen SS.
Στο πλαίσιο της αναδείξεως της σημασίας του κοινού αίματος και πνεύματος αναγνωρίστηκε η αξία των μύθων και των θρύλων των επί μέρους ευρωπαϊκών λαών, διότι είναι αυτοί οι οποίοι φέρουν μέσα τους και εκφράζουν, διαχρονικώς, την αυθεντικήν Αρία ψυχή. Μυθικοί ήρωες όπως ο Αχιλλεύς και ο Ζίκφριντ, οι Αργοναύτες και οι Βίκινγκς, οι Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης και οι Αχαιοί, μυθοποιημένοι ήρωες όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ή ο Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα, παρουσιάζουν με εκπληκτικώς παρόμοιο τρόπο την κοινή αντίληψη των Αρίων λαών για το ιστορικό γίγνεσθαι καθ᾿ όλα του τα επίπεδα και την θέση του ήρωος εντός αυτού. Ο Άριος, με τα εναργή μάτια της ψυχής του, ζούσε εντός του ζώντος Κόσμου, όπου οι θεοί δεν ήσαν απόντες και απόκοσμοι, αλλά βρίσκονταν πίσω από κάθε έκφανση και εκδήλωση της φύσεως, της ιστορίας και της δημιουργίας.
Μεταξύ πολλών ζητημάτων που ανέδειξε και προέταξε ο Ε/Σ που, ξεκινώντας από την Παράδοση, έχουν διαχρονικές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, θα εστιάσουμε σε ένα σημαντικό, κεντρικής μάλιστα σημασίας, ζήτημα που φαντάζει σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ.
Η κεντρική σημασία μύθου του Περσέως μέσα στο πλαίσιο της υποταγής του προελληνικού μητριαρχικού κόσμου από τους (Αρίους) Έλληνες.
Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής Μυθολογίας εξέχουσαν θέση κατέχει η ελληνική. Αυτή όχι μόνο τροφοδότησε τον ελληνορρωμαϊκό κόσμο και δι’ αυτού τους ευρωπαϊκούς λαούς εν συνόλῳ αλλά, μερικές χιλιετίες αργότερα, ευθέως αναζωογόνησε ολόκληρη την Ευρώπη, κατά την περίοδο του ρεύματος της Αναγεννήσεως.
Η αρχαία ελληνική μυθολογία εξέφρασε με φοβερό τρόπο την προαναφερθείσα στάση των Αρίων Ελλήνων απέναντι στην Φύση και τον Κόσμο. Επί πλέον όμως, πίσω από τις αλληγορικές ιστορίες, μέσα από τα πρόσωπα σατύρων, ερπετών και διαφόρων τεράτων, αποκαλύπτεται μία κουλτούρα με την οποία ο έπηλυς Έλλην ευρέθη σε μετωπική σύγκρουση, οιονεί με τον σκοτεινό πυρήνα του προελληνικού κόσμου. Μέσα στους μύθους και τους θρύλους περιγράφεται εμφανώς η σύγκρουση των Ελλήνων με τους λεγομένους προέλληνες. Ιστορίες όπως η θανάτωση τους Μινωταύρου εντός του λαβυρίνθου από τον ηλιακό Άριο-Έλληνα ήρωα Θησέα, η εξόντωση του δράκοντα στους Δελφούς, οι δαιμονικές Ερινύες και πολλοί παρόμοιοι θρύλοι αποδίδουν με αξεπέραστη ζωντάνια την αδυσώπητη σύγκρουση των δύο αυτών ολότελα ξένων κόσμων ειδωμένην με τα αμόλευτα από ρασιοναλιστικούς λαβυρίνθους και ανεξέλεγκτες αντανακλάσεις μάτια του αρχαϊκού Έλληνος.
Σε αυτές τις ιστορίες, σε πολλές περιπτώσεις και ως κεντρικώς σημαίνοντα κάποιαν συγκεκριμένη ψυχή συναντούμε και αποκρουστικά γυναικεία τέρατα, τα οποία βρίσκονται μονίμως σε μαιναδική, μανιώδη ή οιστρηλατική, κατάσταση. Φέρουν στο κεφάλι φίδια αντί για μαλλιά, φτερά, κοφτερά προεξέχοντα δόντια (τέτοιες εικόνες διασώζονται και σε αρχαίες παραστάσεις) και είναι μονίμως αιμοβόρα επιθετικές προς τους ηλιακούς ήρωες των μύθων.
Τέτοια αποκρουστικά τέρατα ήσαν για παράδειγμα οι Ερινύες, οι οποίες κατεδίωξαν με μανία τον Ορέστη για να εκδικηθούν τον (υπό της πατριαρχικής Τιμής επιβεβλημένο) φόνο μιας γυναίκας (την μητέρας του). Τέτοιο τέρας ήταν και η Μέδουσα, της οποίας το φοβερό βλέμμα απολίθωνε οποιονδήποτε την κοιτούσε κατάματα.
Τέτοιες φανταστικές μορφές επέλεξε ο Έλληνας για να προσωποποιήσει τις μητριαρχικές κοινωνίες των προελλήνων που υπέταξε. Η υποταγή και χαλιναγώγηση των ενστίκτων αυτών (των προελλήνων) εκ μέρους των πρωτ-Ελλήνων Αρίων εισβολέων με την αυστηρά πατριαρχική και πολεμική κουλτούρα συμβολίστηκε απαράμιλλα και ουσιαστικώς συνοπτικά με την εικόνα του κομμένου κεφαλιού της Μεδούσης από τον Περσέα. Το μαιναδικό πρόσωπο της Μεδούσης, το οποίο βρισκόταν μονίμως σε έξαλλη κατάσταση, κόσμησε τελικώς την ασπίδα της Αθηνάς, της θεάς της ανδρικής, πολεμικής σοφίας (άμητρος θεά, που ξεπήδησε πάνοπλη από την κεφαλή του Διός-Πατρός!). Ο μύθος αυτός παρουσίασε με απαράμιλλα έντονο και γλαφυρό τρόπο την σύγκρουση και την προοδευτική επικράτηση των Ελλήνων επί των προελλήνων, της Πατριαρχίας επί την Μητριαρχίας, του Ουρανίου Φωτός επί των (υπο)χθονίων δυνάμεων του Ερέβους.
Στα ρωμαϊκά χρόνια ο ποιητής Οβίδιος, τον οποίο είχε εξορίσει στον Πόντο ο Οκταβιανός Αύγουστος (Ovidius poeta in terra pontica exulat…), πραγματοποίησε κάποιες διασκευές σε ελληνικούς μύθους, οι οποίες κατά κάποιον τρόπο και ἐχουν επιβιώσει. Ο Οβίδιος, επί παραδείγματι, παρουσίασε την Αθηνά εντελώς διαφορετικά από τους Έλληνες. Την παρουσίαζε ζηλόφθονη και εκδικητική απέναντι σε άλλες γυναίκες, τις οποίες συνήθιζε να μεταμορφώνει σε ζώα. Τέτοια, σύμφωνα με τον Οβίδιο, ήταν και η περίπτωση της Μέδουσας. Την παρουσιάζει ως μία όμορφη ιέρεια της Αθηνάς (την οποίαν η Αθηνά εμφανίζεται να φθονεί για την ομορφιά της), η οποία βιάστηκε από τον Ποσειδώνα. Η Αθηνά, σύμφωνα με την φαιδρή εκδοχή του Οβιδίου, εκδηλώνει τον φθόνο της και τιμωρεί την Μέδουσα, μεταμορφώνοντάς την στο γνωστό τέρας. Σε αυτή την διασκευή του Οβιδίου, οι Ολύμπιοι θεοί παρουσιάζονται μοχθηροί ενώ το μέχρι πρό τινος γνωστό τέρας αίφνης, τόπον τινά, “θυματοποιείται”.
Δικαστικό μέγαρο Ν. Υόρκης: Ένα παράξενο άγαλμα τοποθετείται.
2020, έξω από το δικαστήριο της Νέας Υόρκης γίνονται τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος αρχαίας αισθητικής. Απεικονίζει μία γυναίκα με βλέμμα λυσσαλέας μαιναδικής ικανοποιήσεως, έχοντας έντονα αποτυπωμένη την μοχθηρία στην έκφρασή της. Μαλλιά δεν έχει – στη θέση τους υπάρχουν φίδια: είναι η Μέδουσα των ελληνικών μύθων. Στο χέρι της κρατά ένα κεφάλι. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, πρόκειται για την κεφαλή του Περσέως!
Τοποθετώντας την συγκεκριμένη εικαστική δημιουργία στο περιρρέον κλίμα της συγχρόνου διαστροφής/αντιστροφής θεσμών και αξιών, γίνεται εύκολα αντιληπτός ο (προφανής) συμβολισμός της. Είναι φανερό ότι ο δημιουργός του αγάλματος προσπάθησε, μέσω αντιστροφής του μύθου, να δημιουργήσει ένα άγαλμα το οποίο να παρουσιάζει αποθεωτικά την ουσία και τις επιδιώξεις του φεμινιστικού κινήματος, δηλαδή φαινομενικώς την εξέγερση των «θυμάτων» γυναικών (προφανώς υιοθετεί την εκδοχή του Οβιδίου…) ενάντια στους άνδρες «καταπιεστές» τους, ουσιαστικά όμως την ολοκληρωτική συντριβή των ανδρικών, πατριαρχικών, Αρίων προτύπων και ιδεωδών.
Ο εικαστικός δημιουργός μέσω αυτής της παραστάσεως κατόρθωσε λοιπόν να παρουσιάσει, και με όλην την συμβολική συμπύκνωση νοημάτων που προσφέρει η έκφραση της τέχνης, συμπυκνωμένο όλο το αίσχος της πλήρους ψυχονοητικής και ψυχοσωματικής εκτροπής του συγχρόνου δυτικού κόσμου – του μοντέρνου Αντι-κόσμου.
Το εικαστικό αισθητήριο του καλλιτέχνη ανέδειξε την προφανή σύνδεση μεταξύ της μυθικής Μεδούσης και της συγχρόνου αποχαλινωμένης φεμινιστρίας. Η σμίλη του απέδωσε αυτήν την σύνδεση παρουσιάζοντας – άθελα του ίσως – στο πρόσωπο την Μεδούσης/φεμινιστρίας όλη την μαιναδική μοχθηρία, το μένος, το αύθαδες βλέμμα και την άμετρη επιθετικότητα την οποία οι (πρωτ-)Έλληνες, φτάνοντας στην νέα τους πατρίδα, είχαν παρατηρήσει στην μητριαρχική κοινωνία των προελλήνων, προσδιορίζοντας αυτά τα χαρακτηριστικά ως ολότελα ξένα σε σχέση με την δική τους ψυχική υπόσταση και ιδιοσυγκρασία – και αγεφύρωτα εχθρικά. Παρατηρούμε επίσης ότι το κομμένο κεφάλι του Περσέως είναι στραμμένο χαμηλά και εμφανίζεται ταπεινωμένο, αδύναμο και άνευρο, συμβολίζοντας σημειολογικώτατα τον σύγχρονο ταπεινωμένο, απονευρωμένο, ουσιαστικώς ευνουχισμένο λευκό άνδρα, που τελεί υπό έναν ιδιότυπο (στυγνό) ζυγό φθονερού φεμινισμού που φθάνει βαθιά μέσα ώς το μεδούλι του!
Η παρουσίαση και μόνο αυτού του αγάλματος δείχνει πόσο έχει αποκοπή και αποξενωθή ο σύγχρονος λευκός άνθρωπος από τις ρίζες του, από την ίδια του την ταυτότητα και αυθεντικότητα. Οι ήρωες, που κάποτε έστεκαν ως αιώνια πρότυπα για τους ευρωπαϊκούς λαούς, σήμερα εκτίθενται εις αγοραίαν θέα πλήρως εξανδραποδισμένοι και ταπεινωμένοι από τα τέρατα εκείνα, τα οποία κάποτε στο πρώτο τους διάβα είχαν καθυποτάξει και εξοντώσει… Πρόκειται, σε συμβολικό επίπεδο, για την έκφραση της πλήρους ανατροπής της ορθής (της φυσικής και Κοσμικής) Τάξεως. Η κίνηση μάλιστα να τοποθετηθεί το συγκεκριμένο εικαστικό έργο έξω από το κτήριο ενός δικαστηρίου, χώρο στον οποίο (υποτίθεται ότι) επιτελείται η αναστήλωση της ορθής τάξεως των πραγμάτων (Δίκη), αποτελεί την συμβολική αποκορύφωση της συγχρόνου καθολικής Κοσμικής Ύβρεως και αυθαδεστάτην αποτύπωσή της, οιονεί εν αγωνίᾳ παγιώσεως του θανάτου της Αρίας φυλετικής Ψυχής και Τάξεως!
