Το σύγχρονο πολιτικο-οικονομικό Σύστημα, σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά πάγιο τρόπο επιδιώκει τον αποπροσανατολισμό και την διαστρέβλωση της πραγματικότητος, επιβάλλοντας μία διεστραμμένη «λογική», κατευθυνομένη προς την άρση της φυσικής τάξεως, διά της υβριστικής κυριαρχικής επιβολής του ανθρώπου επί της φύσεως.
Είναι όμως δυνατόν ο άνθρωπος πραγματικά να επικρατήσει των φυσικών δυνάμεων;
Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στο βιβλίο του «Ο άνθρωπος και η τεχνική» σημειώνει το εξής: «η παγκόσμια ιστορία είναι τραγική, διότι συνιστά την πορεία του ανθρώπου προς την συντριβή του, και η συντριβή αυτή οφείλεται στην εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στην φύση».
Αν ερωτηθεί ο σημερινός μέσος άνθρωπος για την διαφορετικότητα μεταξύ των φυλών, θα απαντήσει πως αυτή …δεν υπάρχει. Κατά μίαν έννοια, ως προς αυτό, έχει κάποιο δίκιο! Έχει δίκιο, διότι στο πλαίσιο του σημερινού «πολιτισμού», όπου η ζωή έχει υποβιβαστεί σε απλή ζωική επιβίωση, οι ελάχιστες προκλήσεις που απομένουν για το άτομο, εύκολα αντιμετωπίζονται από τον οιονδήποτε: ο σύγχρονος (κατ’ ευφημισμόν) «πολιτισμός» ευνοεί τους παντός τύπου ηλιθίους, αδυνάμους, ανικάνους και διεστραμμένους!
Σκεφτείτε δύο κινητήρες αυτοκινήτων με διαφορετικές επιδόσεις οι οποίοι όμως αποδίδουν το ίδιο, έχοντας όμως θέσει ένα όριο ταχύτητος αρκετά κάτω από τις δυνατότητες του πλέον αδυνάμου εκ των δύο κινητήρων. Στο παράδειγμά μας, το αποτέλεσμα θα είναι τα δυο αυτοκίνητα να κινούνται με την ίδια ταχύτητα… Τι θα συμβεί όμως αν το όριο ταχύτητος αποσυρθεί από την εξίσωση; Φυσικά ο ισχυρότερος κινητήρας θα δείξει την υπεροχή του!
Στην περίπτωση της ανθρωπότητος, που εξετάζουμε, το ίδιο νόημα μεταφράζεται ως εξής: τι θα συμβεί αν ο επίπλαστος (εικονικός) πολιτισμός, τον οποίο έχουμε στήσει γύρω μας, κάποια στιγμή διαρραγεί; Τα κίβδηλα ετερογενή συστατικά του, θα εξακολουθήσουν να υφίστανται και να ενεργούν με τον συνήθη τρόπο, ακόμα και όταν οι συνθήκες καταστούν ασταθείς;
Ας εξετάσουμε λίγο τα λεγόμενα όσων αφελώς αναμασούν τα ανούσια μαρξιστοφιλελεύθερα στερεοτυπικά συνθήματα του τύπου: «εγώ δεν κρίνω τους ανθρώπους βάσει του χρώματός τους»(…).
Είναι λοιπόν το «χρώμα» το μόνο στοιχείο που καθορίζει μια φυλή; Τι συμβαίνει με τα υπόλοιπα όργανα της ανθρωπίνης οντότητος και κυρίως, τί συμβαίνει με τον εγκέφαλο; Αυτός υπάρχει ως κάτι ξεχωριστό κι αυτόνομο; Δεν είναι και ο εγκέφαλος φυσικό όργανο του ανθρωπίνου οργανισμού;
Αποτιμώντας την «ανωτερότητα»/«κατωτερότητα» μεταξύ των φυλών σε ένα λογικό πλαίσιο (πέραν δηλαδή των ανορθολογικών/δογματικών επιταγών της «πολιτικής ορθότητος»), θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα: μεταφέροντας έναν Ασιάτη στην Αφρική και κρίνοντας τον Ασιάτη επήλυδα σε σύγκριση με έναν γηγενή έγχρωμο, ο γηγενής, καθώς βρίσκεται στο δικό του περιβάλλον, έχει περισσότερες πιθανότητες επιβιώσεως, λόγω της μακραίωνης προσαρμογής του εκεί, καθώς και λόγω διαφόρων τοπικών τεχνικών που έχει αναπτύξει.
Πέραν της φυσικής εγγενούς ανωτερότητος της Λευκής Ευρωπαϊκής Φυλής απανταχού της γης, η εν γένει αντίληψη περί ανωτερότητος σχετίζεται εν πολλοίς με το πλεονέκτημα μίας φυλής έναντι άλλων, όταν η πρώτη βρίσκεται στον φυσικό της χώρο, απέναντι σε φυλές που βρίσκονται σε αλλότριο περιβάλλον.
Στην εποχή μας (την μεταπολεμική εποχή) έχει επικρατήσει ένας κίβδηλος «πολιτισμός» που τείνει να εξαλείψει σύνορα, έθνη και φυλές με σκοπό (υποτίθεται) την διευκόλυνση της διακινήσεως προσώπων και αγαθών, υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού, κλπ. Ωστόσο αυτή η διαδικασία (που συνοπτικώς έχει αποκληθεί «παγκοσμιοποίηση») έχει ως συνέπεια την ραγδαία κατασπατάληση των φυσικών πόρων της Γης και την πρόκληση ανυπολογίστων συνεπειών εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος, με σημαντικότερη όλων την καταστροφή της βιοποικιλότητος. Αυτή η μεταβολή της στάσεως του συγχρόνου ανθρώπου απέναντι στο φυσικό του περιβάλλον, συνιστά θεμελιώδη υπαρξιακή εκτροπή που, αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα οδηγήσει στην πλήρη καταστροφή – αν δεν αναχαιτιστεί εγκαίρως. Παρατηρούμε όμως ότι λόγω, ίσως, των αρνητικών συνεπειών που προκύπτουν από τον εκτροχιασμό, οι κατά τόπους κοινωνίες, αναπτύσσουν τάσεις αυτοπροστασίας και απομονωτισμού, με περιορισμό των μετακινήσεων και ανάδειξη της αξίας της ταυτότητος και της εντοπιότητος.
Βλέπουμε ήδη να διαφαίνονται στον ορίζοντα σημεία τέτοιων εξελίξεων που δρομολογούνται με αφορμή την ανάγκη δραστικού περιορισμού των μετακινήσεων, λόγω των συνεπειών του κορωνοϊού. Μία μεταδοτική ασθένεια, που σε άλλες εποχές, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα είχε παρά μικρές τοπικές συνέπειες, τώρα, λόγω της “παγκοσμιοποίησης”, διαχέεται τάχιστα σε όλον τον πλανήτη. Τι θα συμβεί όμως όταν η φύση, παραβιασμένη από τον άνθρωπο, αντιδράσει με κάτι ισχυρότερο, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο μια φυλή αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο είδος;
Η διατήρηση της διαφορετικότητος, των διακριτών υποστάσεων (και επίσης, των αποστάσεων!), είναι απαραίτητοι παράγοντες στην φύση, καθώς ένας παράγων που τώρα μπορεί να μοιάζει ασήμαντος, κατόπιν μίας αλλαγής των συνθηκών (ακόμα και μικρής), ενδέχεται να μεταβληθεί σε σωτήριο. Θα κερδίσει στον αγώνα της ζωής όποιος κατέχει γνώσεις επιβιώσεως οι οποίες θα είναι άγνωστες στους υπολοίπους.
Κατά συνέπεια, η αναζήτηση ενός τύπου ανθρώπου προερχόμενου από επιμιξία συνιστά προσέγγιση άκρως νοσηρά. Δέον, μάλλον, να αναζητηθεί ο τύπος του ανθρώπου εκείνου που θα είναι τέλεια προσαρμοσμένος στις τοπικές συνθήκες. Μακάρι ο άνθρωπος να κατανοήσει εγκαίρως ότι πραγματική ευτυχία συνιστά η ζωή κοντά στην γη των προγόνων του, κοντά στο φυσικό του περιβάλλον, στην Πατρίδα του.
