Συμπληρώθηκε ένας χρόνος αφ’ ότου (και) η Ελλάδα εισήλθε στην νέα πραγματικότητα ενός επικινδύνως παρατεινομένου γενικευμένου παραλογισμού, με επιβολή πρωτοφανών μέτρων περιορισμού της ελευθερίας (που θα ζήλευαν στυγνές δικτατορίες – αν όχι και η ζωηρή φαντασία συγγραφέων δυστοπικών μυθιστορημάτων…). Τα μέτρα υποτίθεται ότι είχαν ως στόχο την προστασία του κοινωνικού συνόλου από τις καταστροφικές για την ανθρώπινη υγεία επιπτώσεις ενός νέου κορωνοϊού, έναντι του οποίου ο ανθρώπινος οργανισμός δεν διέθετε φυσική άμυνα, δεν υπήρχαν θεραπείες, ούτε (μέχρι πρό τινος) εμβόλια. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ο συγκεκριμένος ιός σε ένα πολύ μικρό (έως ελάχιστο) ποσοστό όσων νοσούν – διότι οι περισσότεροι φορείς παραμένουν ασυμπτωματικοί – δημιουργεί επιπλοκές του τύπου βαρειάς πνευμονίας, με τους πιο ευάλωτους εξ αυτών, ήτοι τους έχοντας αδύναμο αναπνευστικό σύστημα (ηλικιωμένους, καπνιστές, παχύσαρκους, ανοσοκατεσταλμένους, κλπ), να διατρέχουν δυνητικώς σοβαρό κίνδυνο – εξ ου και το μεγάλο πλήθος θανάτων.
Οι θεωρίες συνωμοσίας – και η πραγματική συνωμοσία.
Ωστόσο, η υγειονομική αυτή κρίση μοιάζει να έχει συμπαρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα στους στροβιλισμούς μίας ανεξέλεγκτης δίνης, της οποία η κατάληξη δύσκολο να προβλεφθεί. Ευφάνταστες θεωρίες συνωμοσίας κατέκλυσαν από την πρώτη στιγμή το διαδίκτυο, βρίσκοντας μεγάλη απήχηση ιδίως σε άτομα της συνομοταξίας «ακροδεξιών»/θρησκολήπτων, επί παραδείγματι αναφορικώς προς την ίδια την προέλευση του ιού, που θεωρήθηκε τεχνητός, με την κυριότερη θεωρία να υποστηρίζει ότι πρόκειται για προϊόν κινεζικού βιολογικού εργαστηρίου εκ του οποίου διέρρευσε σκοπίμως, με στόχο να πληγούν οι δυτικές οικονομίες (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος αυτό συνέβη και μάλιστα με απρόβλεπτων προεκτάσεων αντίκτυπο για τις οικονομίες των δυτικών χωρών και την παγκόσμια οικονομία εν συνόλῳ).
Όμως, τελείως ανομοίως προς τις ευφάνταστες παραμυθολογίες, δικαίως αφ῾ ετέρου αμφισβητείται η σκοπιμότητα των ακραίων υγειονομικών μέτρων ΟΛΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ και απροκαλύπτου ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟΥ, που συντονισμένα επεβλήθησαν από τις κυβερνήσεις, μέτρων που σαφώς διαφαίνονται ως όχι μόνο προσχηματικά ως προς την επικαλουμένην αναχαίτιση της εξαπλώσεως της επιδημίας, αλλά κατά βάσιν ως μία χρυσή ευκαιρία/πρόφαση, την οποίαν εκμεταλλεύθηκε το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας και οι κατά τόπους ασπόνδυλοι εντολοδόχοι του προς την κατεύθυνση της επιβολής ασφυκτικού ελέγχου στην ζωή των πολιτών και της παγιώσεως εφιαλτικών μεθόδων παρακολουθήσεως, καθυποτάξεως και αστυνομεύσεως – και στις οποίες μεθόδους υπό το κράτος της καλλιεργουμένης φοβίας/τρομοκρατήσεως και της “προστασίας της δημοσίας υγείας” δυστυχώς τείνουν οι κοινωνίες να εθισθούν!
Περαιτέρω εμβαθύνεται κρισίμως η παγκόσμια εξάρτηση από και υποδούλωση εις τα σκοτεινά χρηματιστηριακά κέντρα του Συστήματος και η ασύλληπτη κρίση χρέους, όπως επανειλημμένως επεσημάνθη και από τις εκπομπές “Βορεινὰ Σαλπίσματα”...
Οι ευφάνταστες θεωρίες συνωμοσίας αφ᾿ ετέρου βρήκαν πάλι πρόσφορο έδαφος και ως προς το ζήτημα του εμβολιασμού, ερχόμενες να συναντήσουν το προϋπάρχον αντιεμβολιαστικό κίνημα και να το ενισχύσουν, καθώς, στην δεδομένη επιφυλακτικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται κάθε νέο εμβόλιο, που δεν έχει δηλαδή δοκιμασθεί για μεγάλο διάστημα ώστε να σταθμιστούν τυχόν παρενέργειές του (που συνήθως εμφανίζονται σε βάθος χρόνου), ήρθαν να προστεθούν: ο Bill Gates, η … εμφύτευση «microchip», η αλλοίωση του DNA κ.λπ. ζητήματα αχαλινωτης επιστημονικής φαντασίας προς άγραν ψεκασμένων – και προς την τόσο βολική για το Σύστημα γελοιοποίηση/εξομοίωση των αντιδράσεων και κριτικών!
Ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του…
Αν και, ένα χρόνο μετά, κάποιες θεραπείες αναπτύχθηκαν, αρκετά εμβόλια παρήχθησαν και χιλιάδες ανθρώπων, κυρίως ηλικιωμένων, ήδη απεβίωσαν, παρά ταύτα το σύστημα υγείας (στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες με ισχυρότερα συστήματα υγείας) εξακολουθεί να απειλείται με κατάρρευση υπό το βάρος της μαζικής συρροής ασθενών. Ενώ η κοινωνική κόπωση, η οργή και η αγανάκτηση πολλαπλασιάζονται, θυμίζοντας καζάνι έτοιμο να εκραγεί, μοιάζει να παραμένουμε στο ίδιο σημείο, σαν ένα σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Ενώ είχε προεξαγγελθεί, και δη με πολλές τυμπανοκρουσίες, η σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων, τελικώς ανεκοινώθη η ένταση και ενίσχυσή τους, καθώς τα μέτρα δείχνουν να μη αποδίδουν!
Γενικώς έχει επέλθει το απόλυτο «αλαλούμ»: άλλα μέτρα αίρονται και κατόπιν επανέρχονται εν είδει «ακορντεόν», νέα ευφάνταστα μέτρα εφευρίσκονται και επιβάλλονται εν είδει κοινωνικού πειραματισμού και, την ίδια ώρα, οι (υποτιθέμενοι) «ειδικοί» και «επαΐοντες», τα μέλη δηλαδή των επιτροπών που εισηγούνται τα διάφορα μέτρα στην κυβέρνηση, μοιάζει να τα έχουν εντελώς χαμένα, να έχουν απολέσει κάθε ειρμό και αυτοσυνέπεια, καθώς οι αντιφάσεις, οι παλινωδίες, οι παραλογισμοί και οι αλλοπρόσαλλες και αυτοαναιρούμενες εισηγήσεις τους είναι πλέον αναρίθμητες! Έτσι, εκτός από την ανυπολόγιστη ψυχολογική επιβάρυνση των πολιτών ως εκ του παρατεταμένου εγκλεισμού, της στερήσεως των κοινωνικών επαφών και πάσης μορφής ψυχαγωγίας, αθλήσεως κ.ο.κ., για πολλούς ακόμα και των πλέον στοιχειωδών διαπροσωπικών σχέσεων, που έχουν οδηγήσει στην υπερκατανάλωση ψυχοφαρμάκων, σε ψυχοσωματική εξαθλίωση ή και κατάρρευση, σε δραστική επιδείνωση των τάσεων παχυσαρκίας λόγω εγκλεισμού, χάνεται σταδιακώς και η όποια εμπιστοσύνη υπήρχε αρχικώς, ακόμα και εκ μέρους των πιο συντηρητικών και νομιμοφρόνων πολιτών, καθώς μάλιστα ένα μεγάλο ποσοστό τους αντιμετωπίζει πλέον το φάσμα της ολικής οικονομικής καταστροφής, με αναρίθμητες επιχειρήσεις που παρέμειναν σε αναστολή λειτουργίας επί πολλούς μήνες (οι οποία αφορά ολόκληρους κλάδους της οικονομίας) να αναγκάζονται να κλείσουν οριστικά, απολύοντας τους εργαζομένους, τους τελευταίους να επιβιώνουν με φειδωλά κρατικά επιδόματα/φιλοδωρήματα, που κάποια στιγμή θα σταματήσουν κι αυτά να παρέχονται, αφού τα ισχνά κρατικά ταμεία (μίας χρεωκοπημένης, να μη το λησμονούμε, χώρας) εξαντλούνται…
Οι ατελείωτες αντιφάσεις: Δόλος ή υπέρμετρη βλακεία;
Όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα θέματα, είναι γενικώς δύσκολο να εξακριβώσει κανείς αν, και σε ποιο βαθμό, η όλη πολιτική αντιμετώπισης (και) του συγκεκριμένου προβλήματος εκ μέρους της κυβερνήσεως στην Ελλάδα (και αντιστοίχως σε άλλες χώρες) είναι κακόβουλη – αν δηλαδή τα μέτρα αποτελούν προϊόντα συνειδητών επιλογών, κατόπιν σχεδίου, έχοντας συγκεκριμένους αφανείς στόχους – ή αν, αντιθέτως, αποτελούν προϊόντα απέραντης βλακείας, αδυναμίας ορθής κρίσεως, αβουλίας δράσεως προς συγκεκριμένες καίριες κατευθύνσεις, ή αν αποτελούν συνδυασμό των ανωτέρω, πράγμα που ίσως είναι και το πιο πιθανό. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι τα περισσότερα, άκρως καταστροφικά μέτρα, ήσαν και εξακολουθούν να είναι απολύτως περιττά και άχρηστα ως προς την υγειονομική τους στόχευση (και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα τις τελευταίες μέρες, οπότε έχουν πλέον φθάσει περίπου να το ομολογούν ακόμα και τα μέλη της επιτροπής που τα εισηγούνται ή και κυβερνητικά στελέχη που μονότονα τα ανακοινώνουν και τα εκτελούν) ενώ, παραλλήλως, προφανή μέτρα που θα έπρεπε να είχαν ληφθεί εξ αρχής, εξακολουθούν να αγνοούνται κατά τρόπο εξοργιστικό! Μοιάζει σαν κάποιος να αναμένει εισβολή στο σπίτι του, σφραγίζοντας, για τον λόγο αυτό τα παράθυρα, καρφώνοντας σανίδες, μετακινώντας έπιπλα κλπ, ενώ την ίδια στιγμή αφήνει ορθάνοιχτη την πίσω πόρτα! Θα αναφέρουμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα τρανταχτών αντιφάσεων:
- Όπως έχει αποδειχθεί, η διασπορά του ιού συμβαίνει κατά βάσιν σε συνθήκες συνωστισμού σε κλειστούς χώρους. Παρ’ όλα αυτά επεβλήθη μία σειρά από βλακώδεις περιορισμούς της κινήσεως των πολιτών σε ανοιχτούς χώρους (υποχρεωτική αποστολή sms, απαγόρευση κυκλοφορίας πέραν συγκεκριμένης ώρας, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και από τις 18.00!!!), ενώ παράλληλα κανένα μέτρο δεν ελήφθη για τις κύριες βόμβες διασποράς των ιών: τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου πακτώνονται καθημερινώς, ωσάν παστωμένες σαρδέλες, χιλιάδες πολιτών, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα.
- Εδώ και μήνες (με ελάχιστα διαλείμματα) παραμένουν κλειστά όλα τα μικρά καταστήματα λιανεμπορίου, όπου θα ήταν πολύ εύκολο (και ακίνδυνο) να εξυπηρετούνται οι καταναλωτές (και έτσι να επιβιώσουν και όλες αυτές οι επιχειρήσεις και η οικονομία εν γένει) τηρώντας απλά μέτρα προφυλάξεως (ένας-ένας στο κατάστημα με μάσκα), ενώ το ίδιο διάστημα τα supermarket παραμένουν ανοικτά, συχνά σε συνθήκες συνωστισμού, ειδικά όταν τίθενται ακατανόητοι περιορισμοί (επίσης βλακωδώς) ως προς τον χρόνο λειτουργίας τους, ωθώντας τους καταναλωτές σε αναγκαστικό συνωστισμό εντός τους, αφού οι ίδιοι πληθυσμοί αναγκάζονται να εξυπηρετηθούν μέσα σε στενά χρονικά πλαίσια! Δεν θα χρειαζόταν πολύ μυαλό για να προβλέψει κανείς ότι ένα τέτοιο μέτρο θα έφερνε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα – όπερ και εγένετο. Ομοίως επέμεναν για μεγάλο διάστημα να αφήνουν ανοικτά τα σχολεία, όπου αναγκαστικά συνυπάρχουν εντός κλειστών αιθουσών, σε περιορισμένο χώρο, επί έξι τουλάχιστον ώρες 20-25 μαθητές, μεταφέροντας τον ιό από το σπίτι στο σχολείο και αντιστρόφως. Οι «φωστήρες» της Επιτροπής, δικαιολόγησαν την, προφανώς ηλίθια εμμονή τους, με αστήρικτες, αυθαίρετες και ατεκμηρίωτες θεωρίες-υποθέσεις που προσκρούουν στην κοινή λογική, όπως ότι τάχα τα παιδιά δεν μεταδίδουν τον ιό! Εσχάτως, η αδιάψευστη πραγματικότης της εκρήξεως των κρουσμάτων στις περιοχές όπου παρέμεναν ανοικτά τα σχολεία τους οδήγησε άρον-άρον σε αναστροφή των αποφάσεων και νέο κλείσιμο των σχολείων… Την ίδια ώρα επιμένουν να κρατούν κλειστή την εστίαση, η οποία σε εξωτερικούς τουλάχιστον χώρους θα μπορούσε να λειτουργεί χωρίς κινδύνους, βοηθώντας έτσι στην επιβίωση πάρα πολλών επιχειρήσεων που απασχολούν ακόμη περισσότερους εργαζομένους, οι οποίοι έχουν μείνει άνεργοι, και ταυτόχρονα δίνοντας μίαν αρκετά ασφαλή διέξοδο στους αποκλεισμένους/φυλακισμένους πολίτες, που να αντισταθμίζει κάπως τον παρατεταμένο εγκλεισμό τους.
- Εδώ και μήνες είναι σχεδόν αδύνατη πλην εξαιρετικών περιπτώσεων (π.χ. συγκεκριμένων κατηγοριών εργαζομένων) η μετακίνηση εντός της χώρας, από νομό σε νομό, αλλά, το ίδιο διάστημα, επιτρέπεται η μετακίνηση από γειτονικές χώρες, όπου η υγειονομική κατάσταση είναι γνωστό ότι είναι πολύ χειρότερη (π.χ. Αλβανία) και αυτό όχι μόνο τώρα, που το πρόβλημα είναι μεγάλο και στην Ελλάδα, αλλά ακόμα και κατά το διάστημα που η κατάσταση στην Ελλάδα φαινόταν να βρίσκεται υπό έλεγχο, ενώ στις γειτονικές χώρες η εξάπλωση της επιδημίας ήταν εντονότατη. Ομοίως, όταν έγινε γνωστό ότι ένα νέο στέλεχος του ιού με χαρακτηριστικά αυξημένης μεταδοτικότητος εμφανίστηκε στην Μ. Βρετανία, ουδεμία προσπάθεια περιορισμού των μετακινήσεων από εκεί προς την Ελλάδα ελήφθη, με απολύτως αναμενόμενη συνέπεια να διαδοθεί το νέο στέλεχος πολύ σύντομα και στην Ελλάδα εντείνοντας την διασπορά και την θνησιμότητα. Η ίδια βεβαίως βλακώδης τακτική εφαρμόστηκε εξ αρχής. Όταν δηλαδή είχε γίνει γνωστή η εξάπλωση του επικινδύνου ιού στην αρχική κινεζική του κοιτίδα (στην επαρχία Γιουχάν) και οι εικόνες με κινεζικό στρατό στους δρόμους και πτώματα να κείτονται στα πεζοδρόμια είχαν ήδη εμφανισθεί στα διεθνή μέσα, ουδεμία προσπάθεια περιορισμού των πτήσεων από την Κίνα προς την Ευρώπη είχε ληφθεί. Όταν αργότερα η επιδημία εξαπλωνόταν ραγδαία στην γειτονική Ιταλία και άρχισαν να λαμβάνονται δρακόντεια μέτρα εντός της Ελλάδος, οι πτήσεις από Ιταλία κατέφθαναν εν τούτοις κανονικά, χωρίς κανέναν έλεγχο ή περιορισμό! Ομοίως και με τους βαλκάνιους τουρίστες το περασμένο καλοκαίρι, ένεκα των οποίων «φούντωσε» εκ νέου η Βόρεια Ελλάδα. Για να μη αναφερθούμε στο μέγιστο σκάνδαλο της συνέχισης «υποδοχής» εποίκων (ψευδωνύμων «προσφύγων») στον Έβρο και στα νησιά, ακόμα και μετά την διαπίστωση της σκοπίμου μαζικής προωθήσεως μολυσμένων λαθρομεταναστών από το τουρκικό λιμενικό και την τουρκική στρατοχωροφυλακή προς την Ελλάδα, εν είδει εξαπολύσεως ζωντανών βιολογικών όπλων, με προφανή σκοπό την περαιτέρω αποδυνάμωση των κοινωνικών και κρατικών δομών της Ελλάδος: εποίκων μάλιστα οι οποίοι σουλατσάρουν ανεξέλεγκτοι, καθ’ όλο το διάστημα των περιορισμών (για τους Έλληνες), χωρίς να πληρώνουν πρόστιμα, χωρίς καν να μπορούν να γίνουν αντιληπτές οι μαζικές μετακινήσεις τους και η οργανωμένη διασπορά τους σε ολόκληρη την επικράτεια!!!
Η προκλητική ασυλία γύφτων, μεταναστών και …αριστεριστών
Γενικώς η πλέον εξοργιστική πτυχή των περιοριστικών μέτρων είναι η προκλητική ασυλία και εξαίρεση από τους περιορισμούς, της οποίας προκλητικώτατα απολαύουν τρεις κατηγορίες:
(α) λαθρομετανάστες-έποικοι,
(β) αθίγγανοι,
(γ) αναρχοκομμουνιστές.
Με τους τελευταίους φθάνουμε στην μεγαλύτερη αντίφαση των μέτρων, που καθίσταται και η πιο εξοργιστική! Ενώ λοιπόν παρατείνονται και εντείνονται οι εξωφρενικές απαγορεύσεις για τους απλούς πολίτες, που δεν μπορούν να μεταβούν ούτε για περίπατο σε κάποιο βουνό, τα σαπρόφυτα της σάπιας αριστεράς διοργανώνουν καθημερινές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και μαζικές διαδηλώσεις, άλλοτε υποτίθεται για να διαμαρτυρηθούν εναντίον των μέτρων, άλλοτε για να ακυρωθεί η καθυστερημένη και αναιμική προσπάθεια για την θεσμοθέτηση στοιχειώδους αστυνομεύσεως εντός των χώρων των πανεπιστημίων, μετά από 47 χρόνια πλήρους μεταπολιτευτικής ασυδοσίας που μετέτρεψε τα ελληνικά πανεπιστήμια σε απέραντες γιάφκες και άβατα του αναρχοκομμουνισμού και εν γένει του εγκλήματος, συνήθως δε για να εκφράσουν την αμέριστη «αλληλεγγύη» τους σε έναν αναρχοκομμουνιστή τρομοκράτη/κατά συρροήν δολοφόνο, ο οποίος απῄτησε εκβιαστικώς να διαλέξει τόπο φυλακίσεως της αρεσκείας του, ανακοινώνοντας μία από τις κλασσικές «απεργίες πείνας» των αριστερών, οι οποίοι, αν και (υποτίθεται ότι) είναι σκληροί και ανένδοτοι «αντικρατιστές» και «επαναστάτες», επικαλούνται εν τούτοις με ένδικα μέσα (στο πλαίσιο του αστικού κράτους) τα «νόμιμα δικαιώματά» τους, όπως τα θεωρούν, προσπαθώντας εκ παραλλήλου να εκβιάσουν … συγκινώντας την κρατική εξουσία, δίνοντας ταυτόχρονα σύνθημα στα μπουλούκια των ψυχικώς διαταραγμένων οπαδούς τους για την πρόκληση ταραχών. Είδαμε προσφάτως πόσο εκρηκτικό μπορεί να καταστεί το μίγμα της μαζικής αλητείας, όταν ο μηδενιστικός (και σταθερά εθνομηδενιστικός) αναρχισμός συναντά, σε μία φρικτή όσμωση διαλύσεως των πάντων, τον χουλιγκανισμό των κωλοπαίδων των γηπέδων (που τους λείπει άλλωστε βασανιστικά εδώ και έναν χρόνο η μαζική εκτόνωση βίας των κερκίδων των ποδοσφαιρικών αρένων…), με προϊόντα τερατογενέσεως τους απειράριθμους κρεττινώδεις μούλους των μεγαλουπόλεων, του τύπου του ιρακινού (!) αναρχοχουλιγκάνου που συνελήφθη για την παρ’ ολίγον δολοφονία, διά λυντσαρίσματος από όχλο κανιβάλων, ενός ειδικού φρουρού στην Ν. Σμύρνη.
Οι «ασυμβίβαστοι αντικρατιστές» που εκβιάζουν τον …οίκτο του «αστικού κράτους» και οι κίβδηλοι «μάρτυρες» της αριστεράς.
Διατηρώντας σοβαρές επιφυλάξεις για τα εν γένει χαρακτηριστικά των «απεργιών πείνας» των αριστερών (μπορεί να θυμηθεί κανείς την απεργία πείνας του φαιδρού εκείνου βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ που συνελήφθη να καταβροχθίζει, στα κρυφά, μερικά σάντουιτς, ενώ παρίστανε πως συμμετέχει σε απεργία πείνας, αλλά τον συνέλαβε ο φωτογραφικός φακός επ’ αυτοφόρω, οικτρά γελοιοποιούμενο), πληροφορούνταν οι πάντες ότι ο Κουφοντίνας παρέμενε (υποτίθεται) ετοιμοθάνατος και συνέχιζε να ανακοινώνεται ως ετοιμοθάνατος για κάποιες εβδομάδες (…), ώσπου τελικώς ανακοίνωσε τον τερματισμό της απεργίας πείνης…
Στο σημείο αυτό αξίζει να συγκρίνουμε την συνήθως συμβολική, εξαγνιστική και πάντοτε υπερήφανη έκφραση απονενοημένου διαβήματος ανθρώπων εμφορουμένων από υψηλά εθνικά/φυλετικά ιδανικά, όπως επί παραδείγματι του αηδιασμένου από την ορθοπολιτική δικτατορία, Αμερικανού πιλότου που παρουσιάστηκε σε προηγούμενο άρθρο μας, ή όπως του σπουδαίου Γάλλου ιστορικού και διανοητού Dominique Venner ή όπως του Έλληνος ρομαντικού συγγραφέως Περικλέους Γιαννόπουλου απ’ την μία μεριά και από την άλλη, τις μίζερες εκβιαστικές αυτοκτονίες των αριστερών, διότι η απεργία πείνας δεν διαφέρει ως προς το σκοπούμενο αποτέλεσμά της από μία απειλή σταδιακής αυτοκτονίας με χαρακτηριστικά εκβιαστικού εντυπωσιασμού.
Ασφαλώς όλοι διατηρούν το δικαίωμα στην αυτοκτονία και είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο έγιναν τόσο μεγάλες προσπάθειες και εκφράσθηκαν τόσο δραματικές εκκλήσεις (ακόμα και εκ μέρους συγγενών φονευθέντων!), «αναγκάζοντας» τον Κουφοντίνα να τρέφεται με ορούς, στερώντας του έτσι αυτή την επιθυμία αυτοεξοντώσεως…
Η συγκεκριμένη στάση συνδέεται στενά με την πάγια τακτική της αναρχικής/κομμουνιστικής αριστεράς να κατασκευάζει «ήρωες» και «μάρτυρες». Ως μία πολιτική θρησκεία (που είναι) ο αριστερισμός στις διάφορες παραλλαγές του, έχει ανάγκη από «ήρωες» και κυρίως (και σύμφωνα με την μεσανατολική φυλετική ταυτότητα του δόγματος) «μάρτυρες» για να συστήσει το «αγιολόγιό» του, καθώς όμως στερείται αυθεντικά ηρωικών μορφών και πράξεων – αφού το χθαμαλό υλιστικό κριτήριο που χαρακτηρίζει όλες τις παραλλαγές του αριστερισμού δεν μπορεί οντολογικώς να εκδηλωθεί με πράξεις αυθυπερβάσεως – τις επινοεί, κατασκευάζοντας τεχνηέντως κίβδηλα είδωλα, κατά τρόπον ώστε διάφοροι θρασύδειλοι φονιάδες να αναγορεύονται σε «ήρωες», και κάθε λογής χαμένα κορμιά, τιποτένιοι λεχρίτες και ρεμάλια να αναγορεύονται σε «μάρτυρες». Τα παραδείγματα άπειρα. Αρκεί να φέρει κανείς στο μυαλό του πρόσφατες περιπτώσεις «μαρτύρων» της αριστεράς όπως τον Φύσσα, τον Γρηγορόπουλο, τον Άρη Βελουχιώτη κ.λπ.
Σε επόμενο κείμενο θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε ένα θέμα στο οποίο έγινε εδώ αναφορά, χρήζει όμως μεγαλυτέρας εμβαθύνσεως: τον τρόπο με τον οποίο πολιτικές ιδεολογίες υλιστικού χαρακτήρος όπως ο μαρξισμός/κομμουνισμός και οι παραλλαγές του (καθώς και ο αναρχισμός) αποτελούν, επί της ουσίας, υποκατάστατα δογματικών θρησκειών (παρά την διακηρυγμένη αθεΐα των οπαδών τους!) και μάλιστα της κατηγορίας των μεσανατολικών (αβρααμικών) θρησκειών – ενώ, αντίστροφα, κάποιες (υποτιθέμενες) θρησκείες κατ’ ουσίαν αποτελούν εκφράσεις πολιτικής εξουσίας, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση μία, επίσης αβρααμική, θρησκεία: το Ισλάμ.