Ὁ καλούμενος “δυτικὸς κόσμος” ἔχει πλέον περιπέσει εἰς μίαν ἰλιγγιώδη περιδίνησιν πρὸς τὴν Ἄβυσσον. Ἤδη δὲ διανύει ἕνα στάδιον, πρὸς τὸ ὁποῖον συγκρινόμενα καὶ αὐτὰ τὰ αἴσχιστα ἀποβράσματα τῆς χειρίστης ῥωμαϊκῆς καταπτώσεως φαντάζουν σχεδὸν ὡς πρότυπα εὐπρεπείας.
Ἕνας κόσμος ἐντὸς τοῦ ὁποίου συνήθως ὅσα τυχὸν ὑγιῆ στοιχεῖα καὶ κατάλοιπα εἰσέτι ὑφίστανται, εἴτε εἶναι ἤδη θανασίμως συγκεχυμένα καὶ μολυσμένα μὲ ἀρχὲς καὶ συνθήματα ὑπαγορευμένα ὑπὸ τῆς ἰδιοτύπου ἐκείνης μονολιθικῆς μεσανατολικῆς θρησκοληψίας, τῆς καὶ ὡς θρησκείας “πολιτικῆς ὀρθότητος”, πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ κ.λπ. γνωστῆς, ὡς καὶ ὑπὸ τῶν διαβολικῶν της συντονιστῶν, εἴτε, ἂν τυχὸν ἐπαρκῶς διαθέτουν τὴν ἐπισκόπησιν ἐκείνην τῶν πολιτιστικῶν, πολιτικῶν, ἰδεακῶν καὶ ἐννοιολογικῶν συγγενειῶν καὶ συναφειῶν, ποὺ καθιστᾷ τὴν διάκρισιν καὶ ἀναγνώρισιν τῆς ἀληθείας ἀναπόδραστον, αἰσθάνονται συχνὰ ἐν τούτοις ὑποχρεωμένοι νὰ στρουθοκαμηλίζουν, ἀντὶ τῆς ἀληθείας προβάλλοντες εὐτελῆ της ἄνευρα, ἄζωα, πλαστικὰ καὶ ἀνόργανα δημοκρατικὰ ὑποκατάστατα, καθὼς πασχίζουν κι ἐλπίζουν ἐν προσχηματικῇ ἐξαπατήσει τῆς συνειδήσεώς των ἐν ταὐτῷ κυρίως νὰ ἐκφύγουν τοῦ μονοχνώτου ταλιμπανοειδοῦς “ἱεροῦ μένους” τῶν τρομοκρατικῶς πανισχύρων ὁσίων καὶ ἱερῶν ἀγελάδων τοῦ Συστήματος καὶ τῶν ηὐνουχισμένων τους μοσχιδίων, ποὺ ὁλημερὶς κι ὁλονυχτὶς κραυγάζουν καὶ σκούζουν ἀγεληδὸν τὰ ἀντίστοιχα τῶν ἰσλαμιστικῶν “Ἀλλαουάκμπαρ”, ὥστε ν᾿ ἀποσβεσθῇ, ἐπιχωθῇ, κατατρομοκρατηθῇ καὶ συνθλιβῇ κάθε ἴχνος ἐλευθέρας φυσιολογικῆς φωνῆς, κάθε ὑπόνοια ἔστω ἐλευθέρας σκέψεως…
Μάλιστα δὲ εὑρισκόμεθα ἐκεῖ, ὅπου ἡ κάποτε κοινή, ἁπλῆ “φυσιολογικότης” πλέον ἵσταται παντελῶς ἀδύναμος καὶ ἀνεπαρκὴς καθ᾿ αὑτὴν ἔναντι τῆς καταρρακτώδους πλημμυρίδος παντοειδοῦς νοσηρότητος, καθὼς ἡ ἀνωμαλἰα, ἡ ἀρρώστεια, ἡ ἀντιφυσικότης, ἡ Ἀντιστροφὴ πάσης φυσικῆς καὶ κοσμικῆς τάξεως καὶ ἐφ᾿ ὅλων τῶν ἐπιπέδων ἔχουν καταστῆ εἴδωλα ἐμμανοῦς καὶ τρομοκρατικῶς ἐπιβεβλημένης λατρείας:
Μιᾶς ἄκρως μισαλλοδόξου εἰδωλολατρείας καθ᾿ ἣν οἱ μὲν ἄρρενες εὐνουχίζονται καὶ στεροῦνται ἀνδρικῆς ἐλευθέρας σκέψεως, βουλήσεως καὶ δυνάμεως, αἱ δὲ γυναῖκες ἔχουν κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον τόσον ἐκμαιναδισθῆ κι ἐξαγριωθῆ, τεχνηέντως κατευθυνόμεναι καὶ ἐργαλειοποιούμεναι ὑπὸ τῆς συστημικῆς “ὀρθότητος”, ὥστε νὰ στρέφωνται ἀφ᾿ ενὸς μὲν πρὸς μίαν ἠλιθίαν ἐγωπαθῆ ὀμφαλοσκοπικὴν μύρλαν καὶ προγραμματισμένον ἢ καὶ καθ᾿ ὑποβολὴν ἀλλόφρονα ἐπιθετικὸν κλαυθμηρισμόν, ἐφ᾿ ἑτέρου δὲ καὶ ἐκεῖθεν ἀνακυκλοῦσαι τὴν ζέουσαν ἀλλοφροσύνην νὰ καταφέρωνται μετὰ ψυχοπαθοῦς μανίας κατὰ τῶν ἀνδρῶν, πρώτιστα δὲ κατὰ τῶν λευκῶν καὶ δὴ φυσιολογικῶν (μὴ κιναίδων) ἀνδρῶν! Ἰδιοπαθεῖς εὐνοῦχοι λευκοὶ ἄρρενες παντὸς εἴδους χαίρουν μαιναδικῆς ἀσυλίας, ἐν ᾧ κίναιδοι, παρενδυσίαι καὶ ἀπροσδιορίστου φύλου ἢ καὶ φυλῆς δίποδα ἀποτελοῦν τιμώμενα πρόσωπα ἐν τῇ ματριαρχικῇ Τυραννίᾳ τῆς Ἀντιστροφῆς!
Ἀκόμη δὲ καὶ ἀλλόφυλοι ἐγκληματίαι, βιασταὶ καὶ κακοποιοὶ γυναικῶν τυγχάνουν εἰδικῆς φεμινιστικῆς προστασίας, καθὼς ὁ μαινόμενος φεμινισμὸς “τρίτου κύματος”, πλέον ταὐτιζόμενος πρὸς τὸν ἐπιθετικὸν Κιναιδισμὸν καὶ ὑπὸ τὴν ἐξόχως ἰουδαϊκὴν καθοδήγησιν “προφητῶν” καὶ “προφητισσῶν” ὅπως ἡ Judith Butler καὶ παλαιότερον ὁ Γερμανοεβραῖος κίναιδος “σεξολόγος” Magnus Hirschfeld, ἔχει τεθῆ εἰς τὴν αἰχμὴν τοῦ νεομαρξιστικοῦ δόρατος, ἑνὸς νεομαρξισμοῦ ἤδη κατὰ πολὺ χειροτέρου καὶ αὐτῆς τῆς περιβοήτου “Σχολῆς τῆς Φραγκφούρτης”: Πλέον ἡ πλήρης ἀνατροπὴ πάσης φυσιολογικότητος, ὁ μηδαμινὸς σεβασμὸς ἀκόμη καὶ τοῦ φυσικοῦ καὶ φυσιολογικοῦ φύλου, διὰ νὰ μὴ ἀναφέρωμεν περὶ φυλῆς, βιολογίας, εὐγονίας κ.λπ., ἔχουν προταχθῆ κι ἐπιβληθῆ ὑπὸ τῶν ὑπὸ στενὸν ἰουδαΐκὸν ἔλεγχον τελούντων ΜΜΕ, ὑπὸ πλείστων δημοκρατικῶν κομμάτων, διεθνῶν ὀργανισμῶν τύπου ΟΗΕ καὶ UNICEF, ΜΚΟ, Πανεπιστημίων, σχολείων, φορέων “πολιτισμοῦ καὶ κουλτούρας” κ.ο.κ. ὡς ζητήματα κεντρικῆς σημασίας καὶ ἀμέσου προτεραιότητος ἀπαιτοῦντα βιαίας πολιτιστικὰς καὶ πολιτικὰς παρεμβάσεις, ἐν μιᾷ ἐπιταχυνομένῃ ὁλικῇ διαστροφῇ ἄνευ ὁρίων καὶ κατὰ μίαν οὐσιώδη κατολίσθησιν ἄνευ πάτου!
Ταὐτοχρόνως τερατώδεις ὑπερεθνικοὶ ὀργανισμοὶ διαδικτυακῆς ἐποπτείας καὶ κοινωνικῆς δικτυώσεως, ἔχοντες καταστῆ τὰ πανίσχυρα ὅπλα μιᾶς παγκοσμίου πανοπτικῆς Τυραννίας, ὁμολόγου τῆς ὡς ἄνω περιγραφείσης διαστροφικῆς εἰδωλολατρείας καὶ εἰς τὰς αὐτὰς ἀρχὰς (ὀρθώτερον, ἀντι-ἀρχάς, διαβολάς) ὅπως ἐκείνη ὑπεικούσης, ἐπιβάλλουν ὁλοκληρωτικὴν καὶ ὁλονὲν ἐπιτεινομένην ἀστυνόμευσιν, κάνοντας τὴν Στάζι νὰ φαίνεται παλαιολιθικὴ καὶ ἀλυσιτελεστάτη, ἐν ᾧ ἐν ταὐτῷ ἠλιθίως διακηρύσσεται ἡ ἀνάγκη “ἐθνικῆς ἀποδεσμεύσεως” τοῦ ἀτόμου, ἤτοι ἑνὸς ἄκρως ἀκαλλιεργήτου ἀλλὰ πλήρως συγκεχυμένου ἐπιφανειακοῦ νεοβαρβάρου προτύπου, γλοιωδέστατα καὶ γελοιότατα ὑπερκολακευμένου καὶ ἀποτελοῦντος εὐχερῶς ἐλεγχόμενον ἄθυρμα, ἄρριζον ἕρμαιον τῶν παγκοσμίων κατευθυνομένων συρμῶν ἐπὶ παντὸς θέματος, πολιτιστικῶς – πολιτικῶς καὶ κατὰ πᾶσαν ἔννοιαν.
Ἡ δὲ παραμικρὰ σοβαρὰ ἀπόκλισις ἐκ τῆς τοιαύτης διαστροφῆς, παρανοϊκῶς ταὐτοποιουμένης ὡς “ὀρθότητος”, στιγματίζεται κατὰ τρόπον συντριπτικὸν κατὰ τὴν κρατοῦσαν κοινὴν ἀντίληψιν καὶ κοινωνικότητα ὡς ἀμέσως ἢ ἐμμέσως σχετιζομένη πρὸς τὴν ἀπόλυτον κατάραν τῶν προφητῶν τῆς κρατούσης Τυραννίας.
Τυραννίας ἡ ὁποία, ἐποικοδομουμένη δι᾿ ἀρνήσεων (ὅπως ἀρνήσεως φυλῆς, φύλου, ἔθνους, Παραδόσεως, ἀλληλουχίας καὶ συνοχῆς γενεῶν κ.ο.κ. – ἀλλὰ καὶ ἀρνήσεως τῆς συναισθήσεως, τῆς ἐπιγνώσεως, τῶν δυνάμεων τῆς αὐθεντικῆς ἀναγνωρίσεως, τῆς ἀληθοῦς νοήσεως ἀλλὰ καὶ τῶν ἀληθῶν συναισθημάτων ἐκ παραλλήλου, καθὼς ἐκεῖ ἡ σοφιστεία ἔχει ἀπωλέσει πᾶν ψῆγμα σοφίας, ἀντ᾿ ἐκείνων βρίθουσα μὲ χιλιοτόνους τερατογενοῦς διαστροφικότητος καὶ τοξικοῦ δογματισμοῦ!) καὶ δι᾿ αὐθαιρέτων, πλήρως μὴ ὀργανικῶν ταὐτοποιήσεων/”ὁρισμῶν” (π.χ. κατὰ φαντασίαν “δικαιωμάτων” καὶ τοῦ ἐσχάτου ἀπεχθοῦς ἀνθρωπίδου, πρὸ τῶν ὁποίων ἐξαφανίζεται ἡ Κοινότης, ὁ Κόσμος καὶ οἱ ἄτεγκτοι νόμοι του – ἐπίσης πρβλ. “ἐμφύλους ταὐτότητας” καὶ λοιπὰ σοφιστικὰ μπουρδολογήματα ποὺ ἀνάγονται εἰς θέσφατα…), στερεῖται πλήρως οὐσίας, στερεῖται πραγματικοῦ ἰδίου περιεχομένου: Διότι ἐκφράζουσα κι ἐκδηλοῦσα τὸ Μὴ Ὄν, εἶναι ἔτι περαιτέρω τὸ Ἀντι-Ὂν, ἤτοι “ἐνσάρκωσις”, φορεὺς ἐνεργείας τῶν δυνάμεων τοῦ Ἐνεργοῦ Θανάτου – εἶναι ἡ Minusseele (ἀντι-ψυχή, ἀρνητικὴ ψυχή), ὅπως προσφυῶς τὴν ἐχαρακτήρισε κάποιος Γερμανὸς στοχαστής!
Γι᾿ αὐτὸ καὶ προσδιορίζεται ὡς Σκιά, ὡς μηδὲν ἄλλο ἐν τέλει ἢ ἡ Ἀντίθεσις τῆς Οὐσίας, τῆς Παραδόσεως, τοῦ ἀληθοῦς ὀργανικοῦ, ζῶντος καὶ αἱμοφόρου Πνεύματος. Ἂν ὅλα αὐτὰ ποὺ λυσσαλέως πολεμᾷ καὶ δίκην ἰοῦ καὶ σκώληκος διαβιβρώσκει ὡς ἐκ θαύματος ἐξέλειπον, τότε ἡ “ΑΝΤΙΦΑ” καὶ αἱ συνάφειαί της δὲν θὰ ὑπῆρχον – διότι (αὐτο)προσδιορίζονται ὡς τὸ Ἀντι-Ὂν, ἡ Ἀντι-Οὐσία, ὁ Ἀντίκοσμος!
Γι᾿ αὐτὸ καὶ καταλύουν ἐκ τῶν ἔνδον, δὲν πρόκειται ἁπλῶς περί τινος κοινωνικοῦ φερ᾿ εἰπεῖν κινήματος – ἀλλ᾿ εἶναι αὐτὴ καθ᾿ αὑτὴ ἡ Ἐντροπία, ἡ ἰδία ἡ κακήν-κακῶς ἐνσωματωμένη Ἀντιστροφὴ τῆς Τάξεως, τῆς Ὑγείας, τῆς Ῥώμης (ἤγουν ῥωμαλεότητος), τῆς Εὐγονίας καὶ οὕτω καθ᾿ ἑξῆς.
Ἔναντι τοιαύτης διαβολικῆς διαστροφικότητος ἡ ταπεινὴ ἁπλῆ ὑγιὴς “κανονικότης” εἶναι πλέον παντελῶς σχεδὸν ἀδύναμος, εἰ μὴ ἂν ταύτης ἡγηθῇ μία νέα Κάστα, μία νέα Εὐγένεια ἀληθοῦς Ὑπερβάσεως – καὶ καθ᾿ αὑτὸ ὑπερβατικῶς νοουμένης.
Ἡ νέα Εύγένεια, Εὐγένεια Αἵματος καὶ Πνεύματος, φορεὺς καὶ ὁδηγὸς τοῦ Νέου Ἁνθρώπου, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ ἔχῃ τὴν παραμικρὰν συγγένειαν μετὰ καὶ ἐπιμόλυνσιν ὑπὸ τοῦ κηβδίλου “ἀνθρωπισμοῦ” καὶ τῶν ἀναριθμήτων του εὐτελῶν ἐκπτύξεων τῆς παρούσης ὁλικῆς Ἐκτροπῆς.
Ἐπίλογος
Καρδιὰ τοῦ διαβολικοῦ αὐτοῦ Συστήματος-Τέρατος εἶναι λοιπὸν ἡ ἰδεολογικοπολιτικὴ καὶ (ἀντι-)ἀξιακὴ ἀτζέντα τῆς ΑΝΤΙΦΑ!
Ἡ “τάξις”-ἀταξία της ἑπομένως ἐπιβάλλεται ὡς Ἀντί-Θεσις – ἡ δὲ κορυφαία καὶ κεντρικὴ ἔκφρασις καὶ ἐνσωμάτωσις τῆς ΘΕΣΕΩΣ, ποὺ ἡ Ἂντιψυχὴ προτάσσει ὡς τὸ ἐπιβαλλόμενον κέντρον ἀπώσεως (ἀπωθήσεως), συμπυκνοῦται εἰς ἕνα ἀρχέτυπον Κοσμικὸν Σύμβολον: τὴν Σβάστικαν – κι ἐπίσης, ἕνα κυρίως κεντρικὸν ὄνομα ἑνὸς Ἀνδρὸς κατ᾿ αὐτὴν τὴν ἰδίαν Ἀντι-ψυχήν/Ἀντι-πνεῦμα (Minusseele) καὶ τὰ καλλικαντζαροειδῆ της προσδιορίζει τὸ ὡς ἄνω κέντρον ἀπωθήσεως, τὴν προαναφερθεῖσαν “ἀπόλυτον κατάραν” αὐτῶν τῶν δυνἀμεων τοῦ Ἐνεργοῦ Θανάτου: Adolf Hitler!!!
Ὁ ὁποῖος τὴν 25ην Φεβρουαρίου 1945 ἐσημείωνεν εἰς τὴν Πολιτικὴν Διαθήκην του:
“Ἡ μαρξιστικὴ θρησκεία μὲ τὴν ὑπόσχεσιν τῆς ἐπιγείου (ἀντίθετα μὲ τὸν χριστιανισμό) εὐτυχίας κάνει τοὺς ἐκ φύσεως προικισμένους μὲ μεγάλην ὑπομονὴ Ῥώσους ἀκόμη πιὸ ὑπομονετικούς. Ὡς καλὸς Ἑβραῖος ὁ Μαρδοχάι Μὰρξ προσδοκοῦσε τὴν ἔλευσιν τοῦ Μεσσίου ὑπὸ ὅρους ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ, ὅμως αὐτὸς ὁ Μεσσίας θἄρχονταν τελικῶς ΚΑΠΟΤΕ, μετὰ μακρὰν σειρὰν φυσικῆς (κατὰ τὸν ντετερμινισμὸ τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ) ἐξελίξεως, τὴν ὁποίαν δὲν θἄπρεπε νὰ προσπαθήσουν νὰ βιάσουν ἀλλὰ ἁπλούστατα νὰ περιμένουν – καὶ κάποτε θἄρχονταν. Τέτοια ὄμορφα κόλπα πάντα εἶναι πολὺ ἀποτελεσματικὲς ψυχολογικὲς παγίδες γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. (…)
Καὶ πῶς θὰ χαρακτηρίζαμε λοιπὸν τὸν χριστιανισμό, τὸ ἄλλο τέκνο τοῦ Ἰουδαΐσμοῦ, ποὺ δὲν θέλει ν᾿ ἀναλάβῃ μεγαλύτερη ὑποχρέωσι ἀπὸ μιὰ περὶ εὐτυχίας ὑπόσχεσι στοὺς πιστούς του στὸ ὑπερπέραν, σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο; Πιστέψτε με, ἡ δική του ψυχολογικὴ παγίδα εἶναι πολὺ ἰσχυρότερη!
Ἀφ᾿ ἑτέρου ἐγὼ εἶμαι, ἀπεναντίας, ἐκ τῆς μοίρας καταδικασμένος νὰ ἐπιδιώξω τὴν πραγμάτωσιν τῶν πάντων κατὰ τὸ βραχὺ διάστημα τοῦ βίου μου. … Ἐκεῖ ποὺ ἄλλοι ἔχουν ὅλην τὴν ἀόριστη αἰωνιότητα, ἐγὼ ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν διαθέτω παρὰ τὸ παναθλίως μικρὸ διάστημα ὀλίγων ἐτῶν.
…
Μοῦ ἔλαχε νὰ ὑπηρετῶ ἕνα λαὸ μὲ τόσο τραγικὴ μοῖρα, ἕνα λαὸ τόσον ἀσταθῆ καὶ εὐμετάβλητο, ὅπως ὁ Γερμανικός, ποὺ ἀναλόγως τῶν περιστάσεων μεταπηδᾷ ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἀντίθετό του.
Τὸ ἰδανικὸ γιὰ ἐμένα πράγματι θὰ ἦταν πρῶτα νὰ θεμελιώσω τὴν μελλοντικὴν ὕπαρξιν τοῦ Γερμανικοῦ Λαοῦ καί, ἀφοῦ σχηματίσω μιὰ νεολαία βαθειὰ διαποτισμένη μὲ τὰ Ἐθνικοσοσιαλιστικὰ Ἰδεώδη, ν᾿ ἀφήσω στὶς ἑπόμενες γενιὲς τὴν διεξαγωγὴν τοῦ τελικῶς ἀναποφεύκτου πολέμου, πλὴν ἂν οἱ ἐχθροί μας ὑποχωροῦσαν πρὸ τῆς ἐν τῷ μεταξὺ κεκτημένης δυνάμεως καὶ ῥώμης τοῦ Γερμανικοῦ Λαοῦ.
…
Ἐγὼ ἔσπειρα τὸν καλὸ σπόρο.
(…)
Μιὰ μέρα θἄρθῃ ὁ θέρος – καὶ τότε τίποτε στὸν κόσμο δὲν θὰ μπορῇ νὰ τὸν σταματήσῃ!”
Καὶ πάλιν τὴν 26ην Φεβρουαρίου 1945:
“Ἐστάθην ἡ τελευταία ἐλπὶς τῆς Εὐρώπης.
(…)
Ἡ Εὐρώπη δύναται μόνον νὰ οἰκοδομηθῇ ἐπὶ ἐρειπίων.
Ἐρειπίων ὄχι ὑλικῶν ἀλλ᾿ ἐρειπίων κατεστημένων συμφερόντων καὶ οἰκονομικῶν συσσωματωμάτων, πνευματικῆς ἀκαμψίας καὶ διεστραμμένων ἰδεοληψιῶν, παρωχημένης ἐμμονικότητος καὶ στενοκεφαλιᾶς: ἡ Εὐρώπη πρέπει νὰ πλασθῇ θέτοντας τὸ κοινὸν ὑπεράνω τοῦ ἀτομικοῦ κι ἐγωιστικοῦ.
Ὁ Ναπολέων τὸ εἶχε πλήρως κατανοήσει.
Ἐγὼ δύναμαι κάλλιον παντὸς ἄλλου νὰ ἐννοήσω τὸ μαρτύριον τοῦ Ναπολέοντος πού, ἂν καὶ ποθοῦσε διακαῶς τὴν εἰρήνην, ὡστόσο ἐκ τῶν πραγμάτων ὑποχρεώνονταν νὰ συνεχίσῃ τὸν πόλεμο, χωρὶς ποτὲ νὰ διακρίνῃ ἐπικειμένην διακοπήν του στὸν ὁρατὸ ὁρίζοντα, ἐν τούτοις συνεχῶς ἐλπίζοντας πὼς ἐν τέλει θὰ ἐπετύγχανε τὴν εἰρήνην.
Ἀπὸ τοῦ θέρους τοῦ 1940 ὑφίσταμαι ὁ ἴδιος αὐτὸ τὸ μαρτύριον. Καὶ ἦτο πάντοτε ἡ Μ. Βρεττανία, ποὺ ἔφραζε τὸν δρόμον τῆς Εὐρώπης πρὸς τὴν εὐημερίαν. Τώρα πιὰ ὅμως εἶναι γρηὰ κι ἄρρωστη, ὅμως πάλιν ἐξ ἴσου κακιὰ καὶ διεστραμμἐνη. Τελικῶς στηρίζεται πρὸς τὴν ἀφύσικη αὐτὴν ἀρνητικότητα ἀπὸ τὶς ΗΠΑ, τὶς ΗΠΑ ποὺ ἐμπνέονται καὶ ὑποκινοῦνται ἀπὸ ὅλες τὶς δυνάμεις τοῦ Διεθνοῦς Ἑβραϊσμοῦ, ὁ ὁποῖος ἤκμασε κι ἐλπίζει ἀκόμη ἐπὶ μακρὸν νὰ ἐξακολουθῇ ν᾿ ἀκμάζῃ καὶ θριαμβεύῃ συνεπείᾳ τῶν ἐρίδων καὶ διαμαχῶν μεταξὺ ἡμῶν, τῶν λευκῶν λαῶν.”
Σήμερα εἶναι ἡ 132α γενέθλιος ἐπέτειος τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ.
Ἐν πλήρει νοήματι καὶ ἐμπεδώσει καὶ κατανοήσει τῶν ὡς ἄνω, ὁλικῶς ἀνορθούμεθα καί, ἀνατείνοντες τὴν δεξιάν, ἀναφωνοῦμεν ἐκ βαθέων τὴν μαγικὴν ἰαχήν-᾿ξόρκι κατάρας γιὰ τοὺς σκοτεινανθρώπους καὶ τὰ διαστροφικὰ ζωΰφια τοῦ Συστήματος καὶ τῆς αὐτὸ φερούσης κι ἐμφορούσης Σήψεως:
HEIL HITLER!
