Ἡ Συνομοσπονδία τῶν εὐπαθῶν ἔχει μάθει καλὰ τὸ παραμῦθι, ἤτοι τὴν αὐτιστικὴ γλῶσσα τῆς ἰδεολογικῆς «ὀρθότητος» καὶ βαδίζει τὴν πεπατημένη, στὰ ἴχνη τῶν προηγηθέντων «ῥατσισμοῦ», «σεξισμοῦ», «ὁμοφοβίας» καὶ λοιπῶν «φοβιῶν». Ἀναφέρεται λοιπὸν σὲ «περιστατικὰ δολοφονιῶν», μάλιστα «ῥατσιστικοῦ μίσους», εἰς βάρος ἀποκλειστικῶς τῆς κοινότητός των.
Ἀποσιωπᾶται βεβαίως ὅτι οἱ ἐν λόγῳ «δολοφονίες ῥατσιστικοῦ μίσους» ἀποτελοῦν ἁπλῶς ἐργατικὰ ἀτυχήματα, τὰ ὁποῖα λογικῶς καὶ ἀναγκαίως θὰ ὑπάρξουν, ἀφοῦ ἡ ἐπίδοσις στὴν καταλῄστευσι καὶ καταστροφὴ ἐνέχει παντοίους κινδύνους, ἐνίοτε θανασίμους.
Ἡ ἐπαγγελματική των δραστηριότης ἀφορᾷ κυριώτατα στὴν ἰδιοκτησία καὶ σωματικὴ ἀκεραιότητα ἀλλοτρίων προσώπων, μὴ μελῶν τῆς κοινότητός των, συνεπῶς θὰ ἔπρεπε νὰ γίνῃ λόγος περὶ κατ᾿ ἐξοχὴν ῥατσιστικῆς πρακτικῆς, ἀντιστρόφου ῥατσισμοῦ, ἀφοῦ ἡ ἐπιλογὴ ἀντικειμένου γίνεται βάσει διακρίσεως.
Ὅμως ἀντίστροφος ῥατσισμὸς δὲν νοεῖται, ἀφοῦ ἡ ἔννοια «ῥατσισμὸς» ἐκ κατασκευῆς ἀποσκοπεῖ στὴν πλῆξι τῶν φύσει ὑπερτερούντων καὶ τὴν ἐξίσωσι-ἰσοπέδωσί των μὲ τοὺς φύσει μειονεκτοῦντας.
Ἡ ἰδεολογικὴ ὀρθότης μπορεῖ νὰ συμπεριλάβῃ δι᾿ ἡρωοποιήσεως τὸν «δολοφονηθέντα» στὸ πάνθεόν της, ὅπως ἔγινε καὶ ἄλλοτε, πρὸς τοῦτο δὲ πρέπει νὰ κατατείνῃ μεθ᾿ ὅλων τῶν δυνάμεών της ἡ δρᾶσις τῆς Συνομοσπονδίας τῶν εὐπαθῶν.
Τὰ ὑποδείγματα ὑπάρχουν καὶ τὸ ἐγχείρημα δὲν θὰ εὕρῃ πολλὲς δυσκολίες. Κατασκευὴ μιᾶς νέας ἐννοίας μὲ συνθετικὸ «-φοβία» ἢ «μισο-» καὶ φόρτισίς της μὲ ἀρνητικὰ-ἐνοχικὰ συναισθήματα.
Άναμένουμε συνεπῶς τὴν γέννησι μιᾶς νέας λέξεως, ἡ ὁποία διὰ τῆς πυρετώδους ἐπαναλήψεως θὰ ἁλώσῃ τὴν συνείδησί μας· ἴσως κάποια ἔννοια τοῦ τύπου «ῥομαφοβία» ἢ «μισορρομαϊσμός».
Σὲ μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐφευρεύθη καὶ κυκλοφορεῖ ὁ ὅρος «μισαναπηρισμός»… Γιατί ὄχι καὶ «μισορρομαϊσμός»;
Ῥηξίνοος