Προ ολίγων ημερών – και επί σειρά πολλών ημερών – στην επικαιρότητα των ειδήσεων, σ’ όλα τα μ.μ.ε. της χώρας, κυριάρχησαν οι παρενέργειες ενός, όχι εντελώς απροσδοκήτου, περιστατικού: της μακράς και επεισοδιακής καταδιώξεως, από αστυνομικούς, μίας τριμελούς σπείρας παραβατικών Αθιγγάνων, που οδηγούσαν ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, καταδίωξη η οποία είχε αιματηρή κατάληξη αφού, στην προσπάθεια των Αθιγγάνων να εμβολίσουν τις μοτοσυκλέτες των αστυνομικών που τους κατεδίωκαν, πατώντας του αστυνομικούς προκειμένου να διαφύγουν, οι τελευταίοι αντέδρασαν ανοίγοντας πυρ για να προστατευθούν ανακόπτοντας την πορεία του οχήματος εναντίον τους (που ήδη παρέσερνε τις μοτοσυκλέτες τους) με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του ενός εκ των τριών νεαρών Αθιγγάνων που επέβαιναν στο κλεμμένο όχημα.
Η αθιγγανολάγνος προπαγάνδα των συστημικών μ.μ.ε. και της αριστεράς σε σύγκρουση με το κοινό αίσθημα του ελληνικού λαού.
Κάτι ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτο σε σχέση με το περιστατικό αυτό είναι ότι, στις συζητήσεις και τις αναλύσεις που λάμβαναν χώρα τις ημέρες που ακολούθησαν το αιματηρό συμβάν, μπορούσε κανείς να παρατηρήσει την κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα αφ’ ενός μεν στην κυρίαρχη (και εμφανώς συντονισμένη) γραμμή παρουσιάσεως και αναλύσεως των γεγονότων εκ μέρους των καθεστωτικών μέσων «ενημερώσεως» αφ’ ετέρου δε στην ολωσδιόλου διαφορετική διάθεση της «κοινής γνώμης», όπως μπορούσε ευλόγως να διαπιστώσει κανείς παρατηρώντας και μόνο τα αυθόρμητα σχόλια των αναγνωστών στα ηλεκτρονικά fora τα οποία οι ηλεκτρονικές εφημερίδες και οι ενημερωτικές ιστοσελίδες επιτρέπουν συνήθως να αναπτύσσονται στην προέκταση των ηλεκτρονικών δημοσιευμάτων τους.
Ενώ δηλαδή οι δημοσιογράφοι έτειναν να επιρρίπτουν ευθύνες στους αστυνομικούς για το περιστατικό, καταλογίζοντας υπέρβαση αρμοδιοτήτων, κατάχρηση βίας, ασκόπους πυροβολισμούς και, ούτε λίγο ούτε πολύ, επέμεναν να ζητούν τις κεφαλές τους επί πίκακι, ως στυγνών δολοφόνων, η συντριπτική πλειονότης των Ελλήνων εξέφραζε την ίδια ώρα οργισμένη αγανάκτηση εναντίον των Αθιγγάνων, θεωρώντας τους ξένο σώμα στην ελληνική κοινωνία, ανεπιδέκτους «ενσωματώσεως» στον κοινωνικό ιστό και ζητώντας δραστικά μέτρα για τον περιορισμό της ασυδότου εγκληματικής δράσεώς των.
Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο ενός Γιώργου Μιχάλακα που δημοσιεύθηκε στο zougla.gr με τίτλο «Νεοέλληνα, ποιος είναι ο “γύφτος”; (Μέρος 2ο)» με πρώτη καταχώρηση την Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου 2021 (https://www.zougla.gr/greece/article/neoelina-pios-ine-o-giftos-meros-2on) με το οποίο ο αρθρογράφος προσπάθησε, με έκδηλη αγωνία και αμηχανία, να αποκρούσει (εντελώς μη πειστικά τελικώς…) τον ορυμαγδό αρνητικών σχολίων που εισέπραξε το αρχικό του κείμενο (που ήταν ευνοϊκό για τους Αθιγγάνους) από τους αγανακτισμένους αναγνώστες του ιστοτόπου.
Αναλόγως επιθετικά εναντίον της μάστιγος των Αθιγγάνων ήταν βεβαίως τα σχόλια των αναγνωστών στο σύνολο των ηλεκτρονικών μέσων, σχόλια που αντανακλούν την εμπεδωμένη πεποίθηση όλων των Ελλήνων, ιδίως όσων έχουν την ατυχία να διαβιούν πλησίον καταυλισμών Αθιγγάνων. Κάθε ένας από τους ρυπαρούς αυτούς καταυλισμούς αποτελεί γκέτο-άβατο για τα όργανα του νόμου, ορμητήριο κάθε λογής παρανόμων εγκληματικών και αντικοινωνικών ενεργειών, ληστειών, λαθρεμπορίου, εμπορίου ναρκωτικών, κλπ, κλπ, όπως η κοινή εμπειρία απάντων των Ελλήνων επιβεβαιώνει.
Απάντων; Όχι ακριβώς! Διότι υπάρχουν δυο κατηγορίες ελληνοφώνων ελλαδιτών που ουδόλως συμμερίζονται το λαϊκό αίσθημα απέχθειας των Ελλήνων εναντίον των Αθιγγάνων: (α) οι φιλελέδες μεγαλοαστοί, οι οποίοι, ασφαλείς καθώς νοιώθουν στις απρόσιτες, φυλασσόμενες από ιδιωτικές αστυνομίες, σιδηρόφρακτες επαύλεις των ακριβών συνοικιών όπου διαμένουν και στα θηριώδη SUV με τα οποία μετακινούνται, μη ερχόμενοι σε άμεση επαφή με το πρόβλημα των Αθιγγάνων, το αγνοούν βιωματικώς, οπότε αναμασούν κοινότοπα τα γνωστά «πολιτικώς ορθά» φληναφήματα περί των «πολιτικών που πρέπει να υλοποιηθούν για την ενσωμάτωση και την κοινωνική ένταξη των ευάλωτων Ρομά» (στην κατηγορία αυτή των εκ του ασφαλούς “ψυχοπονιάρηδων” συγκαταλέγονται ασφαλώς οι πλείστοι των πολιτικών), (β) οι κάθε λογής «αριστεροί», ιδίως μάλιστα οι «αναρχικοί», οι οποίοι διακατέχονται από μία σταθερή υπαρξιακή λαγνεία προς κάθε τι παρακμιακό, κάθε αλλογενές και διαλυτικό της ελληνικής κοινωνίας στοιχείο, οι οποίοι έφθασαν να διοργανώσουν και συγκεντρώσεις και πορείες υπέρ του νεκρού Αθίγγανου!!!
Η άθλια στάση του κυβερνώντος …”ΚΚΕ-νδ” και ορισμένα αξιοπρόσεκτα δημοσιεύματα.
Η άθλια νυν κυβέρνηση της σιελ αριστεράς των φιλελέδων (ΝΔ), προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στις υπέρ των Αθιγγάνων πιέσεις των συστημικών μ.μ.ε. και της αριστεράς αφ’ ενός και στην πηγαία απέχθεια της ελληνικής κοινωνίας για τους Αθιγγάνους που βοά αφ’ ετέρου, παρά μάλιστα το ξεσάλωμα των αποθρασυνόμενων κατσίβελων που έφθασαν να πυροβολούν αστυνομικούς, να κλείνουν δρόμους, να εξεγείρονται και να επιδίδονται σε ταραχές τύπου «Gypsies Lives Matter» (κατά τα πρότυπα του Αμερικανικού Black Lives Matter) για «το καημένο παιδί που δολοφόνησαν οι αστυνομικοί» ενώ «απλώς ένα αυτοκινητάκι έκλεψε για να πάει σπίτι του», τί έκανε; Απολύτως τίποτε. Εκτός του ότι έστειλε στον εισαγγελέα σιδηροδέσμιους (με χειροπέδες) τους αστυνομικούς, οι οποίοι έκαναν απλώς την δουλειά τους, διακινδυνεύοντας μάλιστα την ζωής τους κατά την καταδίωξη των Αθιγγάνων (επειδή λόγω προβληματικών ασυρμάτων δεν ήταν δυνατόν να ακούσουν τις εντολές του κέντρου επιχειρήσεων που, όπως απεκαλύφθη, τους ζητούσε να σταματήσουν, άκουσον-άκουσον, την καταδίωξη!!!), διά του (…πρώην κνίτη!) αρμοδίου υπουργού Θεοδωρικάκου έκλεισε την υπόθεση βεβιασμένα, μη προβαίνοντας – ευτυχώς – σε πειθαρχικές διώξεις εναντίον των αστυνομικών (οι οποίοι σε ένα φυσιολογικό κράτος θα είχαν αυτονοήτως παρασημοφορηθεί επ’ ανδραγαθία…), αλλά και μη διώκοντας ούτε τον δεύτερο Αθίγγανο που συνελήφθη τραυματισμένος μετά το επεισόδιο, ούτε τον τρίτο που είχε αρχικώς διαφύγει.
Μη κάνοντας επίσης τίποτε για να αντιμετωπίσει την γενικότερη εντεινόμενη γάγγραινα των Αθιγγάνων, , παρά τα όσα αναφέρονται σε διαρρεύσασα επίσημη έκθεση της ίδιας της αστυνομίας, που αφορά στην εγκληματικότητα στο λεκανοπέδιο Αττικής και κατά την οποίαν υπολογίζεται ότι έως και το 50% της καταγεγραμμένης εγκληματικής δραστηριότητας σε επίπεδο περιφερείας προέρχεται από τα “άβατα”, όπου δραστηριοποιούνται οι συμμορίες των «Ρομά», δηλαδή από τους καταυλισμούς-γκέτο στο Μενίδι, στο Ζεφύρι, στα Άνω Λιόσια, στον Ασπρόπυργο και σε άλλες περιοχές που αποτελούν τα κυρίως ορμητήρια των Αθιγγάνων, όπου το λαθρεμπόριο, οι πυροβολισμοί και οι κλοπές αποτελούν καθημερινότητα. https://slpress.gr/koinonia/ti-leei-i-aporriti-ekthesi-tis-elas-gia-tin-egklimatikotita-stoys-roma/
Από τις μονότονα αθιγγανολάγνες συστημικές δημοσιογραφικές προσεγγίσεις ελάχιστες υπήρξαν έντιμες εξαιρέσεις, όπως, επί παραδείγματι: (α) το πολύ προσεκτικά διατυπωμένο άρθρο του Σ. Λυγερού στο slpress με τίτλο: «Είναι το επεισόδιο στο Πέραμα ρατσιστικό έγκλημα;» (https://slpress.gr/koinonia/einai-to-epeisodio-sto-perama-ratsistiko-egklima/) όπου προσπαθεί να φανεί ουδέτερος, σκιαγραφώντας εν τούτοις το πρόβλημα, (β) η νηφάλια νομική ανάλυση του Κ. Μακρή στην Καθημερινή με τίτλο: «Καταδίωξη στο Πέραμα: οι τρεις παρεξηγήσεις» (https://www.kathimerini.gr/society/561558487/katadioxi-sto-perama-oi-treis-parexigiseis/), κυρίως όμως (γ) το απροσδοκήτως αιχμηρό εις βάρος των Αθιγγάνων άρθρο του Δ. Καμπουράκη στο liberal.gr, με τίτλο: «Δεν έχω απάντηση, οι άλλοι πώς έχουν;» (https://www.liberal.gr/apopsi/den-echo-apantisi-oi-alloi-pos-echoun/410767) όπου ο αρθρογράφος θέτει ορισμένα καίρια (ρητορικά) ερωτήματα για την ασύδοτη και διαχρονική παραβατικότητα των Αθιγγάνων.
Η μάστιγα των Τσαντάλα για τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Όσοι παρακολουθούν την ιστοσελίδα μας γνωρίζουν καλά ότι από το πρώτο έτος της λειτουργίας της έχει τεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος η ανάδειξη της μάστιγας των Αθιγγάνων, η παρουσία των οποίων στην Πατρίδα μας συνιστά μία τεράστια χαίνουσα πληγή, όχι μόνο σε επίπεδο παραβατικότητος και αντικοινωνικής συμπεριφοράς αλλά πρωτίστως σε επίπεδο βιολογικό, δημογραφικό και πολιτισμικό! Πολλές παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις μας μπορεί να αναζητήσει ο αναγνώστης στην κατηγορία «Αθιγγάνων γυρολογήματα» σταχυολογούμε ένα απειροελάχιστο δείγμα από τα αναρίθμητα, επί καθημερινής βάσεως συντελούμενα, αισχρουργήματα της αλλογενούς αυτής πληθυσμιακής ομάδος, η παρουσία της οποίας στα Βαλκάνια (και στην υπόλοιπη Ευρώπη) ανάγεται στα τέλη του ύστερου μεσαίωνα, οπότε εισέδυσαν ως μετανάστες, ορμώμενοι από την Νότιο Ασία και συγκεκριμένα από την Ινδική υποήπειρο.
Το διαχρονικό πρόβλημα των Αθιγγάνων, που παραμένουν εδώ και περισσότερα από 500 χρόνια (!) ξένο σώμα στην ελληνική κοινωνία και πηγή συνεχών προβλημάτων, συνιστά την πιο ορατή απόδειξη των συνεπειών της ολεθρίας ανοχής που επιδεικνύεται στον εξελισσόμενο συστηματικό μαζικό εποικισμό της χώρας μας από τα στίφη του νέου κύματος ασιατών – νέο-αθιγγάνων κατ’ ουσίαν – εισβολέων (Πακιστανών, Αφγανών, Μπαγκλαντεσιανών, κλπ).
Κλείνοντας, αξίζει να θυμίσουμε μία αναφορά του κολοσσού της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας Friedrich Nietzsche που περιλαμβάνεται στο έργο του «Το Λυκόφως των Ειδώλων» και έχει περάσει απαρατήρητη σε πολλούς. Υπάρχει εκεί αναφορά στους νόμους του Μανού και εν συνεχεία σε έναν πληθυσμό που αποτελούσε την κοινωνική κατηγορία των απόβλητων της αρχαίας Ινδικής κοινωνίας, η οποία, ως γνωστόν, ήταν συγκροτημένη επί τη βάσει του αυστηρού συστήματος κοινωνικού διαχωρισμού (που αντανακλούσε εν πολλοίς φυλετικό διαχωρισμό) των καστών. Στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδος του καστικού συστήματος, ως γνωστόν, ήταν τοποθετημένη η κάστα των Βραχμάνων (ιερέων-σοφών-διδασκάλων), αμέσως μετά από αυτή, η, περίπου ισότιμη, κάστα των Ξατρίγιας (αρχόντων και πολεμιστών), ακολουθούμενη από τους Βαϊσγιας (τεχνίτες, καλλιτέχνες, μεταπράτες, έμποροι) και τελικώς τους Σούντρας (εργάτες, αγρότες/χειρώνακτες). Πιο κάτω κι από αυτούς, εκτός του συστήματος των καστών, βρίσκονταν οι Τσαντάλα (ή Νταλίτ), οι μιαρότατοι των μιαρών, οι ανέγγιχτοι (αθίγγανοι, εκ του ου-θιγγάνω/αγγίζω). Αυτών προφανώς απόγονοι ήταν οι «Γύφτοι», ή «Τσιγγάνοι» (εκ του Αθίγγανοι-Ατσίγγανοι) ή «Κατσίβελοι» ή, πλέον, «Ρομά», που εισέδυσαν σταδιακώς στην Ευρώπη, στα τέλη του Μεσαίωνος, συγκροτώντας έναν διάσπαρτο, όλως παρασιτικό πληθυσμό, με τα γνωστά φρικτά αποτελέσματα…
Αποκαλυπτικός για τους Τσαντάλα ο Friedrich Nietzsche
Ιδού τί έγραφε γι’ αυτούς ο Nietzsche (το απόσπασμα από την μετάφραση της Ελένης Καλκάνη, Εκδόσεις Δαμιανός):
