Ο κινηματογράφος (όπως άλλωστε, με τον τρόπο τους, όλες οι μορφές τέχνης) καταφέρνει να εξωτερικεύει αθέατες πτυχές του εσώτερου εαυτού, της ανθρώπινης ψυχής. Οι τέχνες ανέκαθεν λειτουργούσαν ως προπομποί του αύριο που έρχεται ή ως αλληγορίες του παρόντος – ίσως ο κινηματογράφος να το καταφέρνει αυτό με μεγαλύτερη πληρότητα στην σύγχρονη εποχή, ως μία υβριδική και σύνθετη/ολιστική τέχνη που είναι.
Σε συνάρτηση με την ανωτέρω διαπίστωση, αποτελεί στοιχείο άξιο προβληματισμού και διερευνήσεως το τί ακριβώς εξωτερικεύει, τί ακριβώς συμβολίζει, σε ποια εσώτερη τάση ανταποκρίνεται η μεγάλη επιτυχία που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι κινηματογραφικές ταινίες με πρωταγωνιστές νεκροζώντανους, τα ονομαζόμενα, στον αμερικάνικο κινηματογράφο, «ζόμπι». Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των αποκρουστικών οντοτήτων που πλάθει η κινηματογραφική φαντασία, αυτών των φρικτών μορφών που μοιάζουν βγαλμένες από μία απροσδιόριστη ζοφερή άβυσσο, που με την καθηλωτική αιμοβορία τους, επιμένουν να απομυζούν κάθε ζωντανή ύπαρξη, απονεκρώνοντας κάθε ζωντανή μορφή και μεταβάλλοντας τον κόσμο σε απέραντο ερεβώδη εφιάλτη; Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ποια είναι η εικόνα και η κινησιολογία τους: δυσμορφία, δυσκαμψία, γυάλινο βλέμμα, κτηνώδης δύναμη, αιμοδιψία, αργές και μονοκόμματες κινήσεις, χωρίς ζωντάνια, με έλλειψη οιουδήποτε αισθήματος προς τον οικείο ή τον συνάνθρωπο, τον οποίο φτάνουν έως του σημείου τελικώς να κατασπαράξουν προκειμένου τα ίδια τα ζόμπι να επιβιώσουν.
Το μόνο που φαίνεται να συνέχει, ως κοινός σκοπός, αυτές τις κινηματογραφικές μορφές, το μόνο που μοιάζει να αποκτά νόημα στην ιδιότυπη άζωη συλλογικότητα τους, είναι η ατομική επιβίωση διαμέσου της ισχύος του συνόλου τους, που αυξάνει γεωμετρικώς, μη επιτρέποντας εναλλακτικές διεξόδους, αποκλείοντας κάθε οδό διαφυγής στους ζωντανούς…
Επιχειρώντας νοερά μία, τολμηρή ίσως, αναγωγή των ιδιοτήτων των νεκροζώντανων αυτών κινηματογραφικών χαρακτήρων στο σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι, αποκαλύπτεται ότι καθόλου δεν απέχουν από τον σημερινό κυρίαρχο τύπο (μαζ-)ανθρώπου, πράγμα που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αρκετοί οξυδερκείς παρατηρητές των συγχρόνων κοινωνικών μεταβολών αρχίζουν να επισημαίνουν.
Καθημερινώς γινόμαστε άλλωστε μάρτυρες συμπεριφορών που προσιδιάζουν στην τυπολογία των ζόμπι παντού γύρω μας, στην εργασία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους δρόμους, ιδίως όμως σε ό,τι καταχρηστικώς αποκαλείται σήμερα «κόσμος του θεάματος και της μαζικής διασκέδασης» -ένας κόσμος ζωντανών-νεκρών, ένας κόσμος ζόμπι…
Τα αδιανόητα περιοριστικά μέτρα που επεβλήθησαν παγκοσμίως τα τελευταία δύο χρόνια, με αφορμή την επιδημία του κορωνοϊού, τα οποία εξακολουθούν να κλιμακώνονται, δίχως μάλιστα να διαφαίνεται κάποιο τέλος στον ορίζοντα, εντείνουν το φαινόμενο, πολλαπλασιάζοντας τις συμπεριφορές-ζόμπι και περισφίγγοντας τoν κλοιό των νεκροζώντανων γύρω από τους εναπομείναντες ζωντανούς, που όμως κάπως πρέπει επιτέλους να αμυνθούν! Τί είναι αυτό που συνήθως καταβάλλει και αναχαιτίζει τα ζόμπι, σύμφωνα με τα περισσότερα κινηματογραφικά σενάρια τους είδους; Διόλου τυχαία ίσως, ακόμα και στον κινηματογραφικό συμβολισμό (που όμως ανταποκρίνεται, ως προς αυτό, σε παραδοσιακά αρχέτυπα) το μόνο αντίδοτο απέναντι στα απειλητικά ζόμπι είναι το ΦΑΟΣ-ΦΩΣ και το ΠΥΡ, το ΑΕΙΖΩΟΝ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΝ ΠΥΡ!
