Περίπλοκη κατάσταση εμπόλεμης θέσης από την διεπαφή Ουκρανικών και Ρωσικών αλληλουχιών
Τα σημερινά γεγονότα που όλοι παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαμορφώθηκαν ως διεπαφή των ρωσικών και ουκρανικών αλληλουχιών ταυτότητας και γεωστρατηγικής. Ως εκ τούτου για την όσο δυνατόν σοβαρότερη μελέτη και κατανόηση της σημερινής εμπόλεμης κατάστασης οφείλουμε να εμβαθύνουμε. Ένα πρώτο ξεκάθαρο ιστορικό συμπέρασμα παρουσιάζει την Ουκρανική ταυτότητα να ετεροκαθορίζεται ως πρόσθεση ή αφαίρεση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Επομένως τις ήδη σχετικές σχέσεις των δυο ταυτοτήτων διαγράφει η άμεση ιστορική εμπειρία της ρωσικής κατοχής. Δίχως βέβαια να επισημαίνεται ο πραγματικός εβραϊκός παράγοντας στην Ουκρανία εδραιωμένος μέσω της ρωσικής ισχύος. Οι λόγοι ελλιπούς αναφοράς είναι εκτός των ευκόλως εννοούμενων, ότι οι εβραϊκοί πληθυσμοί στο έδαφος της Ουκρανίας παραμένουν σημαντικοί, με προφανέστερο παράδειγμα τον ίδιο τον πρόεδρο της, Ζελένσκι (Зеленський). Είναι λοιπόν εμφανές ότι ο Ουκρανικός χώρος βρίσκεται αναγκαστικά σε αυτή την μόνιμη αναζήτηση γεωπολιτικής θέσης. Για την Ρωσία όμως η Ουκρανία αποτελεί αναγκαίο στρατηγικό βάθος, άρα απαιτείται ο άμεσος ή έμμεσος έλεγχος της χώρας. Όμως η Ρωσική ταυτότητα δεν είναι τόσο διακριτή όσο άλλων χωρών ακόμα και αυτοκρατοριών και άρα εγκλωβίζεται ανάμεσα σε εμφατικές συγχύσεις του εθνικού της ρόλου. Η συγκεντρωτική ταύτιση θρησκείας, ηγέτη, έθνους, σε μια πολυεθνική κοινωνία με ένα κυρίαρχο λαό υπό τον αναπόφευκτο όμως αυταρχισμό διαχείρισης της αυτοκρατορίας σχηματοποιούν τα σημαντικότερα ρωσικά χαρακτηριστικά. Μια άμεση και πρακτικά παρούσα τομή διαμόρφωσης, που δύσκολα θα απεκδυθεί είναι ο Σοβιετικός ρόλος, που αμαυρώνει κάθε σχέση ως προς τις πρώην ρωσικές περιοχές. Ακόμα και η ίδια η Ρωσία δεν δέχεται στο βαθμό του δυνατού την απομάκρυνση του και δεν επιζητά μια ρωσική αναγέννηση με τα παραδοσιακά της προ-μπολσεβικικά στοιχεία. Τουναντίον όλο και εξισώνεται, ταυτίζεται και εξαναγκάζει με τις σοβιετικές συνέχειες του ρωσικού εθνικού κράτους, όσο εντάσσει προσχηματικώς και εργαλειακά την ορθοδοξία μαζί με τον σλαβισμό ως ενοποιητικό διαδραματίζον πολεμικό όχημα καθοριστικής κατεύθυνσης στην κεντρική νέα δυναμική Ρωσία.
Στοιχείο όμως για το οποίο δεν ευθύνεται μεμονωμένα το σοβιετικό παρελθόν, αλλά βασίζεται σε έναν ασαφή ρόλο κράτους, με δύσμορφη έκταση διαχείρισης που σε συνδυασμό με την σοβιετική χρονική καταστροφή προδιαγράφει ένα ιδιόμορφο σύστημα ανάμεσα σε αυτοκρατορική και αυταρχική διακυβέρνηση. Συνεπώς το πρόβλημα εθνικού προσδιορισμού στην σχέση της Ουκρανίας με την Ρωσία δεν ξεκινά αποκλειστικά από την ουκρανική αυτοδιάθεση αλλά κυρίως από την πλευρά της Ρωσίας, η οποία σήμερα προσπαθεί κάπως να συγκολλήσει την ουσία του έθνους σε μια νέα προσωποπαγή προσαρμογή τύπου Πούτιν (Путин). Η πολυφυλετική και πολυθρησκευτική κατάσταση του Ρωσικού χώρου δεν επιτρέπει όμως ξεκάθαρους εθνικούς προσανατολισμούς. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί παρά μόνον μέσα από μια επαναφορά των αυταρχικών και αυτοκρατορικών ρόλων συνέχειας να συναναστραφεί με τους έμμεσα συγγενείς πληθυσμούς του εγγύς ζωτικού της χώρου. Αυτό οφείλει και τείνει να απαντά την ρητορική ερώτηση στους Ρώσους Εθνικούς, ποια Ρωσία με ποιους Ρώσους; Σήμερα η απάντηση μοιάζει να είναι ξεκάθαρη, αλλά όχι σίγουρη. Σημαινόμενο χαρακτηριστικό της ρωσικής κίνησης είναι ο φόβος της διάλυσης της αυτοκρατορίας. Η φοβικότητα για συντήρηση οδηγεί με την σειρά της σε περίσσεια επιθετικότητας, ώστε να προλάβει να αποτραπεί η υπαρκτή απειλή. Η φυλετική όμως νωχελική ιδιοσυγκρασία μετριάζει αυτό το φοβικό επιθετικογενές χαρακτηριστικό και το περιχαράσσει στις απολύτως απαραίτητες και πιθανές ενέργειες υπεράσπισης των εγγύς εδαφών. Η εν λόγω φυσική επιθετική φοβικότητα ενισχύεται μέσω του μπολσεβικικού στοιχείου που εγχαράχτηκε στις ψυχές αρκετών Ρώσων και παραχαρασσόμενο ενσταλάχθηκε με ξενικά (εβραϊκά) ηγεμονικά χαρακτηριστικά. Ο Ρωσικός λαός φαίνεται νωχελικός, αλλά αν νιώσει ότι έχει υποστεί περαιτέρω νωχελικότητα του φυσικά προδιαγεγραμμένου τότε προς στιγμήν αφυπνίζεται και συναινεί σε οτιδήποτε κριθεί ως νέα Ρωσία. Αυτό δεν θα αργήσει να συμβεί όσο ο πληθυσμός του Ρωσικού χώρου δέχεται πληθυσμιακή άλωση από Ανατολικά. Η συρρίκνωση του ανατολικού ζωτικού του χώρου υπό την χωρική προσθήκη της Ουκρανίας καθιστούν την Ρωσία αυτοκρατορική δύναμη που θα οδηγηθεί σταδιακά σε δυτική γεωγραφική αντικατάσταση με ανατολικούς πληθυσμιακούς όρους. Στοιχείο που ενστικτωδώς γνωρίζει και παρατηρούμε ότι ήδη εκδηλώνεται ως γεωπολιτικός αυτοματισμός. Η πιθανή διατήρηση των υφισταμένων ανατολικών συνόρων δύναται να συντηρηθεί μόνον αν μειωθεί η εξ ανατολών κινητικότητα ή αν ενισχυθεί η ρωσική πληθυσμιακή συνδρομή. Προς το παρόν εν όψει των πλανητικών ανακατατάξεων μοιάζει να εκδηλώνεται δευτερεύουσα η απώλεια πληθυσμιακών εδαφών και θυσιάζεται στο βωμό της Κινεζικής επαφής. Η συνένωση των δυο από συμμαχία (Ρωσία, Κίνα) σε ενοποιημένο ασιατικό πόλο επιτείνει το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν τα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά της Ρωσίας που είτε θα προσαρμοστούν στους ασιατικούς τρόπους, είτε συγχρόνως θα αναγκαστούν να απομακρυνθούν δυτικά. Ήδη με την πορεία αυτή η Ουκρανία προοικονομείται ως δυνητικό έδαφος ρωσικού επανακαθορισμού σε ευρωπαϊκή κοιτίδα. Συγχρόνως η ρωσοκινεζική ώσμωση υπερδύναμης επαναπροσδιορίζει τις προϋποθέσεις εκτοπισμού των ΗΠΑ από την διεθνή πρωτοκαθεδρία.
Χαρακτηριστικά της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ
Περισσότερο τυπική ανάλυση στη βάση συμβατικών γεωστρατηγικών στοιχείων και γνωστών δεδομένων είναι η μελέτη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής συμπεριφοράς. Ο λόγος της νέας αλλά γνωστής αμερικανικής εμπλοκής σήμερα μέσω του δόγματος διπλής ανάσχεσης είναι η συνήθεια του σιωνιστικά τροφοδοτούμενου αμερικανικού ηγεμονισμού σε επέμβαση, και ως απότοκο η απομάκρυνση της οικονομικής – ενεργειακής συνεργασίας της Ευρώπης με την Ρωσία από τις ΗΠΑ. Ωστόσο η επικράτηση των αναμενόμενων στοχεύσεων της αμερικανικής ηγεμονίας ενισχύθηκαν σήμερα περαιτέρω εξαιτίας και της οικονομικής δυσχέρειας των ΗΠΑ με το εξωτερικό χρέος να υπερβαίνει τα 30 τρισεκατομμύρια δολάρια. Κατά συνέπεια η εξωτερίκευση της αμερικανικής καπιταλιστικής κρίσης φέρνει τα αναμενόμενα γεωστρατηγικά αποτελέσματα ως υποτιθέμενη επίλυση των εσωτερικών. Συγχρόνως όμως παρατηρείται αμυδρά, εξαιτίας των προφανέστερων άμεσων συγκρούσεων, και μια σταδιακή απομάκρυνση των ΗΠΑ από την ευρωπαϊκή πολιτική και αμυντική σχέση. Προφανώς αυτό πραγματοποιείται ελεγχόμενα και στρατηγικά προς ασφαλέστερο όφελος των οικονομικών κερδών των ΗΠΑ και αναγκαστικά λόγω μιας απομόνωσης για την επίλυση εσωτερικών εντάσεων. Δεδομένο που δίνει μια περιορισμένη μεν αλλά σημαντική ευκαιρία για έναν ευρωπαϊκό επανακαθορισμό συμφερόντων και ισχύος.
Εν τέλη η συμφωνία των εσωτερικών πιέσεων εκάστοτε δύναμης δεσμεύει την πιθανότητα κλιμακούμενης συγκρούσεως και η πληρέστερη ικανότητα υπεράσπισης ισχύος και συμφέροντος υποδεικνύει τον δυνατότερο δρώντα.
Διεθνής παρασιτική «Επανεκκίνηση» ως ενσωμάτωση στους διεθνείς συσχετισμούς
Παράλληλα σε ένα βαθύτερο επίπεδο που ενισχύει ιδεακώς τις παραπάνω τοποθετήσεις οφείλουν να αναγνωριστούν κάποιες ευρύτερες αλήθειες. Αρχικά η παρούσα κρίση μεταδίδει αντικατοπτρίζοντας αυτό που ως φυσικό αναμενόμενο έμελλε να διαδραματιστεί ως αποτέλεσμα μιας παραμορφωτικής επικράτησης και συναφούς διαστροφής. Οι κερδοσκοπούντες τακτικισμοί των διεθνών επικυρίαρχων ανταγωνιζομένων για έσχατη εξουσία σε μια επιταχυνόμενη συναγωγή παρακμής… Κάπου ανάμεσα εντός, ως τυπική επισφράγιση των παραπάνω, τα κράτη, όπου πλέον σταδιακά απεμπολούν το εθνικό τους υπόβαθρο όσο υπόκεινται στην αυξημένη επιθυμία για εξουσιοδοτημένη επιβολή «επανεκκίνησης» και τελική εξάλειψη του Ευρωπαίου Λευκού Δυτικού ανθρώπου.
Παρατηρείται δηλαδή ένας ανταγωνισμός δουλικότητας στους διεθνείς αγκιτάτορες που επιθυμούν και κατευθύνουν έναν διαρκή εμφύλιο μεταξύ των ευρωπαϊκής καταγωγής εθνών, ώστε να επιτείνεται ο διχασμός και να μην τελεσφορεί η νικηφόρος ένωση και συμμαχία των Λευκών λαών.
Επομένως, η Ουκρανία παραδίδεται και ως επιφαινόμενο συστημικής σύγκρουσης για μια επιδιωκόμενη και εύχρηστη παγκόσμια ηγεμονία, υπό των ήδη κυριαρχούντων «εκλεκτών» κεφαλαιοκρατών, με παράλληλους και θεσμικούς τίτλους τέλους για τον εθνοκοινοτικό προσανατολισμό. Από το εν προκειμένω πεδίο αφορμής, είτε μέσω μιας γενικευμένης σύγκρουσης, είτε πλήρους απουσίας της και πασιφιστικής υποχώρησης, δύναται να επέλθει ίσως και μια απαρχή για αιτιώδη επαναδιαμόρφωση των διεθνών ρόλων των επικυρίαρχων. Ειδικότερα, ο πολεμικός επανακαθορισμός και η συγκρουσιακή όξυνση, άρα και τα αποτελέσματα των άμεσων οικονομικών συνεπειών, ίσως να αποτελέσουν και έναυσμα της εν αναμονή Ευρωπαϊκής ενιαίας πυξίδας, ως κινητήριος δύναμη για ενεργοποίηση της Ευρώπης των Εθνών.
Οι συνθήκες στην Ουκρανία είναι πρωτίστως όμως μέσο για περαιτέρω κέρδη των διεθνών πλουτοκρατών εγκαθιδρύοντας ισχυρές προϋποθέσεις πλέον για την λεγόμενη διεθνή παρασιτική «μεγάλη επανεκκίνηση» εναντίον των λευκών ευρωπαϊκών εθνών.
Στην διαφαινόμενη σύγκρουση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ – Κίνας, Ρωσίας οι οικονομικά παγκόσμιοι κυρίαρχοι θα προσαρμόσουν τις επιλογές τους για την «επόμενη μέρα» με βάση τα κυρίως επιθυμητά κριτήρια διεθνούς στοχοθεσίας. Αυτό μπορεί να σημαίνει αυτομόληση σε περίπτωση δυσλειτουργικότητας από τον ως τώρα παγκοσμιοποιητικό μοχλό πίεσης ΗΠΑ προς Κινεζικές (- Ρωσικές) επιλογές. Οι οποίες προς το παρόν όχι μόνο δεν υστερούν, αλλά φέρουν σημαντικά προσφιλή τους εχέγγυα για μια νέα εναλλακτικότερη επανοικοδόμηση παγκόσμιας διαχείρισης.
Η Ουκρανία όμως δεν είναι μόνο ένας χώρος σύγκρουσης διεθνών και διακρατικών συμφερόντων, αλλά για τον Ρώσο ηγεμόνα κυρίως διακυβεύεται και το αίσιο ή δυσμενές τέλος του. Με ό,τι συνεπάγεται και για την ραγδαία εσωτερική διασάλευση που αμέσως θα περιέλθει στον ρωσικό εκτεταμένο χώρο.
Όσο όμως κάποιοι παραμένουν σε αναπαλαίωση παρελθούσας διαμάχης και πεπερασμένων συγκρούσεων η Κίνα κινείται σε ρηξικέλευθους δρόμους βεβαιώνοντας το πιθανό τελικώς νικηφόρο μέλλον της και επιβεβαιώνοντας την ανοδική της πορεία ως πιο συγκριτικά ανερχόμενη, συμπαγής και αποφασισμένη.
Παρατήρηση των επίκαιρων εξελίξεων
Αν και δεν γίνεται εκ των πραγμάτων στο συγκεκριμένο άρθρο να ενταχθεί μια παρακολούθηση των επίκαιρων γεγονότων, φαίνεται, ωστόσο, ότι η κατάσταση στην Ουκρανία θα έχει διάρκεια, καθώς συνεχίζονται όλο και νέες εξελίξεις. Όσο η Ρωσία αργεί να ενισχύσει τις δυνάμεις της ολοκληρώνοντας την επιχείρηση, τόσο θα δέχεται πλήγματα και θα επιδεινώνονται οι κυρώσεις εκατέρωθεν. Μια ακόμη δυσάρεστη παρατήρηση εντοπίζεται στον εγκλωβισμό των Ουκρανών εθνικιστών σε αυτή την διαμάχη. Εκεί η κατάσταση γίνεται κάπως περίπλοκη έως αντιφατική, καθώς, ενώ εκείνοι κρατούν με ακμαίο ηθικό την προστασία της πατρίδας τους, η εξουσία της Ουκρανίας βρίσκεται υπό την κατοχή των πραγματικών εχθρών της. Ένα τελευταίο αμφιλεγόμενο στάδιο εν μέσω εμπόλεμης διαδικασίας είναι οι διαπραγματεύσεις. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται περίεργο ότι καθυστερούν την επίσπευση της ρωσικής επιχείρησης μέσω των διαβουλεύσεων, ενώ οι τοποθετήσεις από τις δυο πλευρές δεν φαίνεται να μετατοπίζονται. Παρ’ όλα αυτά, είναι και εν μέρει λογικό όχι τόσο προς την επίλυση της κύριας πολεμικής σύγκρουσης, αλλά κυρίως της διευθέτησης τυπικών πολεμικών δεδομένων όπως το ζήτημα των αμάχων και των απωλειών. Γεγονός όμως που εν τέλει μοιάζει σταδιακά να ευνοεί την ισχυρότερη στρατιωτικά ρωσική πλευρά, καθώς εν είδει«μαρτυρίου της σταγόνας» επιμένει και εγκλωβίζει την ουκρανική κυβέρνηση. Σίγουρα ζούμε σε ιστορικές συνθήκες, αλλά ακόμα φαίνεται πως είναι αρκετά νωρίς για να ξεκαθαρίσουμε και τις λεπτομέρειες αυτών των πολύπλοκα εκτυλισσόμενων γεγονότων. Ένα γεγονός όμως επιβεβαιώνεται ως σίγουρο. Όσον αφορά το σκηνικό της επικοινωνιακής διαμάχης έχουν καταντήσει κουραστικές έως εμμονικές οι αλληλοκατηγορίες περί απανταχού «ναζί», καταδεικνύοντας έστω και με αυτόν τον ψυχοπαθολογικό τρόπο το ψευδεπίγραφο ανατροφοδοτούμενο δίπολο και τον πραγματικό του εχθρό, την μόνη αληθώς εκφρασθείσα ευρωπαϊκή αντίσταση.
Εν αναμονή περαιτέρω εξελίξεων καθίσταται κρίσιμη και η συγκρότηση των συμπράξεων. Προφανώς είναι δυνατό να διαρραγεί το σημερινό παρουσιαζόμενο ως συμπαγές αντιρωσικό μέτωπο εξίσου και με το σχετικώς και υπό όρους ενοποιημένο ρωσικό. Μεταξύ αυτών των μετακινήσεων συσχετισμών θα διαμορφωθεί και ο τελικός χάρτης της διαφαινόμενης γεωπολιτικής αναδιάταξης. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί το γεγονός των πραγματικών προσφύγων σήμερα, με την πλειονότητά τους να αποτελείται από αμάχους και όντως ευάλωτα γυναικόπαιδα ενώ οι άνδρες πολεμούν για την διαφύλαξη των πάτριων εδαφών. Είναι ξεκάθαρο άλλωστε ότι πρόκειται για πρόσφυγες, καθώς κινούνται προς τις γειτονικές χώρες τους για την αναζήτηση ασφαλέστερου καταφυγίου και, όπως δηλώνουν, επιθυμούν να επιστρέψουν άμεσα στην πατρίδα τους μόλις τερματιστούν οι συγκρούσεις. Ένα ακόμα ενδιαφέρον σημείο, δηλωτικό της υποκριτικής στάσεως αμφοτέρων, στην επίκαιρη συζήτηση περί εισβολής της Ρωσίας και των προσφυγικών ροών αποτελεί και η αποσιώπηση της διαρκούς οργανωμένης εισβολής και κατοχής που βιώνουμε στις ευρωπαϊκές πατρίδες τα τελευταία χρόνια από τα στίφη των αφροασιατών εποίκων.
Ελληνική – Ευρωπαϊκή Θέση και Απόφαση
Η ελληνική θέση ισχύος και συμφέροντος οφείλει να διακρίνει τον πραγματικό της σκοπό. Χρειάζεται να κινηθεί σε εκείνο το πλαίσιο δύναμης που θα ενισχύσει τα καλλίτερά της χαρακτηριστικά. Προς το παρόν αυτό δεν έχει αποκρυσταλλωθεί ως ενεργός και ξεκάθαρα ευνοϊκός παράγοντας ως προς τα ελληνικά και ευρωπαϊκά μας συμφέροντα, παρά μένει μεμονωμένο και διχασμένο ανάμεσα σε διάφορες μερικώς εθνικές συνιστώσες. Ωστόσο είναι δεδομένο ότι εν όψει των διεθνών συνθηκών, αυτό δύναται να αλλάξει και αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη μας ως τότε είναι η ενίσχυση και ενδυνάμωση των αυθεντικών μας χαρακτηριστικών και σε επίπεδο στρατηγικής η στάση του ενεργού παρατηρητή, που προετοιμάζεται και ενδυναμώνει ουσιαστικώς. Στην παρούσα φάση όμως στο πλαίσιο της παραπάνω εναργούς παρατήρησης καθίστανται εμφανή τα εθνικά συμπεράσματα στρατηγικής, τα οποία συνοψίζονται σε αναμονή των εξελίξεων και σε μια μετρημένη σκέψη και όχι σε βιαστικές και σπασμωδικές αντιδράσεις. Κατ’ ακολουθίαν επιβεβαιώνονται οι θετικές σκέψεις μας στο πλευρό των εθνικών υπερασπιστών της Ουκρανικής πατρίδας. Απ’ την άλλη όμως, η ορισμένη επικράτηση των Ρώσων ως, έστω μερικό και συμβολικό, πλήγμα στην μονοπολική αμερικανοσιωνιστική ηγεμονία έχει ένα ειδικό βάρος σε γεωπολιτικό επίπεδο. Δυστυχώς οι ελλαδικές αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής αναλώνονται ακόμα και στην σημερινή παγκόσμια κρίση σε επιφανειακούς και κοντόφθαλμους συμφεροντισμούς επικίνδυνους για τα μακρόπνοα εθνικά συμφέροντα. Γεγονός που παρατηρείται από την αρχή της κρίσης με τις άμεσες κυρώσεις και εριστικές αντιπαραθέσεις με την ρωσική διπλωματία και πλέον και με την στρατιωτική ανάμειξη μας στην Ουκρανία και την άνευ όρων δέσμευση στην αντιρωσική κατεύθυνση. Αυτό μακροπρόθεσμα κρίνεται επικίνδυνο ως και επιβλαβές για την εθνική μας συγκρότηση, καθώς δεν παρατηρεί αντικειμενικά τους ισχύοντες συσχετισμούς δυνάμεων και αντιδρά μεροληπτικά προς εξυπηρέτηση εξωτερικών διεθνών παραγόντων. Χρειάζεται λοιπόν να κατανοήσουμε την παρούσα κρίσιμη και δυναμική αλληλεπίδραση ισχύος και να μην χαθούμε και αφομοιωθούμε από την εκάστοτε πιο ισχυρή περιδίνηση συμφερόντων. Οφείλουμε όμως με αφορμή αυτή την παγκόσμια γεωπολιτική αναδιάταξη να θεμελιώσουμε μια σταθερή στρατηγική με απτούς στόχους που θα εγγυόνται την διασφάλιση του εθνικού δικαίου και συμφερόντων μας.
Αυτό προφανώς δεν μπορεί να επιτευχθεί εκτός του ευρωπαϊκού χώρου, αλλά όχι φυσικά της συγκεκριμένης κατ΄ επίφασιν ΕΕ. Ειδικότερα η Ελλάς που βρίσκεται αντιμέτωπη συνεχώς και κλιμακούμενα με την τουρκική επιθετικότητα χρειάζεται τώρα όσο ποτέ άλλοτε να θέσει την αφετηρία του εθνικού μας προσανατολισμού μέσω της επαναφοράς της συνειδησιακής συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και όχι να εμμένει σε καθησυχαστικά ευχολόγια επικίνδυνων αποφάσεων για το εθνικό μας παρόν και μέλλον. Άνευ τούτου η όποια επιλογή θα αποτελέσει απλώς μια σανίδα βραχυπρόθεσμης επιβιώσεως, εκ των προτέρων σαθρή. Όποιος «σύμμαχος» και αν είναι, θα κοιτάξει την επιβολή των δικών του στοχεύσεων για την δυνατή διαχείριση της ισχύος του. Οι διεργασίες που θα ακολουθήσουν είναι απλώς τυπικές αν επιλεγεί η παράλογη έξωθεν εκάστοτε σωτηριολογικού τύπου «συμμαχία»-υποτέλεια. Νέες ξενικές στρεβλώσεις του εκάστοτε νέου επικυρίαρχου θα διαμορφώσουν την ήδη εξασθενημένη συνείδηση των υποτελών ευρωπαϊκών εθνών. Οι εν λόγω αποφάσεις μας πρέπει να πραγματωθούν άμεσα για την αλήθεια και την αφύπνιση του σκοπού των ευρωπαϊκών εθνών.
ΒΠΜ
