Η ΑΡΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ
Η γέννηση του Φύρερ η οποία σηματοδότησε την ανατολή του Αρίου πολιτισμού, έφερε εκ παραλλήλου και την Αρία επανάσταση της επιστήμης, ιδιαίτερα δε της Φυσικής και των Μαθηματικών. Στα τέλη του ΙΘ΄ αιώνα την παγκόσμια εξέλιξη της επιστήμης όριζε ο τευτονικός κόσμος και κυρίως τα γερμανικά πανεπιστήμια. Το Γκέτινγκεν, το Βερολίνο, το Τύμπιγκεν, το Φράϊμπουργκ, η Χαϊδελβέργη δεν ήταν μόνο οι προάγγελοι του νέου πολιτισμού αλλά και τα φυτώρια της νέας γνώσης που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα ουσιαστικά περιεχόμενα του πολιτισμού αυτού. Μια σειρά από κορυφαίους Γερμανούς επιστήμονες, φυσικούς, χημικούς, μαθηματικούς αλλά και μηχανικούς επέπρωτο να δώσει την νέα ώθηση στην γνώση εκείνη που άλλαξε ριζικά την θέα του κόσμου αποκαλύπτοντας στο φιλέρευνο βλέμμα του Αρίου τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά του. Την μεγάλη αυτή οδύσσεια της γνώσεως τους αρίους επιστήμονες πλαισίωσε και ένας ικανός αριθμός εβραίων επιστημόνων. Η παρουσία αλλά και η καίρια σημασία ορισμένων κορυφαίων ιουδαίων επιστημόνων στην Αρία επανάσταση της Φυσικής και των Μαθηματικών επιχειρήθηκε να υποβαθμισθεί όχι μόνο κατά την ναζιστική περίοδο αλλά και κατά την πρότερη αυτής δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το φαινόμενο οφείλεται στα εθνικιστικά στερεότυπα που κατέκλυσαν την Γερμανία μετά την ήττα του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Τα στερεότυπα αυτά οδήγησαν αργότερα την ναζιστική πολιτική σε μοιραία σφάλματα τόσο στην αποτίμηση της Αρίας επανάστασης της επιστήμης, όσο πολύ περισσότερο κατά την πορεία της πολεμικής προσπάθειας της Αρίας Ευρώπης στο μεγάλο πολιτιστικό πόλεμο. Στην έλλειψη αφομοίωσης του πολιτικού και κοσμοθεωρητικού αγγέλματος του ναζισμού από τα εθνικιστικά αυτά κατάλοιπα οφείλεται τελικά και η δεινή ήττα του πολέμου. Εν τούτοις, η αλήθεια είναι ότι οι κορυφαίοι εβραίοι φυσικοί και μαθηματικοί της δημοκρατίας της Βαϊμάρης συνέβαλαν καθοριστικά στην Αρία επανάσταση της επιστήμης, διότι απλούστατα, γαλουχήθηκαν και ανδρώθηκαν επιστημονικά μέσα στην άρια μήτρα. Έτσι, ο Αϊνστάιν, ο Μπόρν, ο Πάουλι, ο φον Μίζες (ημίαιμος) και η Μάιτνερ από την πλευρά των φυσικών και χημικών, όσο και οι Κάντορ, Μίνκοφσκυ, Σβάρτσιλντ, Χέρμαν Βάιλ, Λάνταου από τους μαθηματικούς δεν θα επιτύγχαναν τους άθλους τους αν δεν εθήτευαν στον κήπο της γνώσεως που καλλιεργούσαν οι Άριοι επιστήμονες, Λόρεντζ, Πλάνκ, Λέναρντ, Ζόμμερφελντ, Μπορ, Σταρκ, Χάιζενμπεργκ, Σρέντινγκερ (Schrödinger), Ντε Μπρέιγ, Ντιράκ, Χαν (Hahn), Στράσμαν, Γιόρνταν, Γκέρλαχ, Πράντλ, Στάουντινγκερ, φον Μπράουν, Φέρμι, οι μαθηματικοί Πουανκαρέ, Φέλιξ Κλάιν, Χίλμπερτ, Ταϊχμύλλερ (Teichmüller), Βάις (Weiss), Χάσσε (Hasse), Μπίμπερμπαχ, Βάλεν, Φρέγκε, Γκέντελ (Gödel) και τόσοι άλλοι.
Κατά το 1889, έτος ενανθρώπισης του Φύρερ, ο Ανρί Πουανκαρέ, ο μέγιστος μαθηματικός των αρχών του 1ου Αρίου αιώνα, παραιτείται της μαθηματικής μελέτης της κίνησης των τριών σωμάτων, θέτοντας ωστόσο με τις παρατηρήσεις του τις βάσεις της θεωρίας του Χάους, που σήμαναν την Αρία στροφή της επιστήμης. Μεταξύ 1890-1905 ο Πουανκαρέ αναλύει μαθηματικά τα προβλήματα της ταχύτητας του φωτός και των μετασχηματισμών Λόρεντς (Lorentz), προετοιμάζοντας την εργασία του Αϊνστάιν. Όμως ο οριστικός σταθμός είναι το 1895, όταν τρία κρίσιμα προβλήματα, η θερμική ακτινοβολία του μέλανος σώματος όπου η προβλεπόμενη υπεριώδης καταστροφή με την επ’ άπειρον διαφυγή ενέργειας πέραν του υπεριώδους φάσματος δεν συμβαίνει ποτέ, το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και η συμπεριφορά της ειδικής θερμότητας των σωμάτων σε χαμηλές θερμοκρασίες, καθίστανται ριζικά ανεξήγητα μέσω της κλασικής φυσικής. Οι εγειρόμενες ερωτήσεις είναι πιο κρίσιμες από τις ορθές απαντήσεις. Έτσι, τα φαινόμενα αυτά ενεργοποιούν το φιλέρευνο πνεύμα του γερμανού εθνικιστή φυσικού Μαξ Πλάνκ, ο οποίος μετά πέντε έτη πειραμάτων και μελέτης αναγγέλλει στις 14 Δεκεμβρίου 1900 το φωτοκβάντο (quantum) ενέργειας, δηλαδή την ελάχιστη δυνατή ποσότητα εκπομπής και απορρόφησης του φωτός, ορίζοντας έτσι την γενέθλιο ημέρα της Αρίας επανάστασης στη Φυσική. Έκτοτε η σταθερά δράσης h του Πλάνκ είναι πλέον η Παγκόσμια Σταθερά του μικροκόσμου, ένα φυσικό όριο, ένα κατώφλι, το οποίο αδυνατούν να διαβούν τα όργανα παρατήρησης της επιστήμης που είναι προεκτάσεις των αισθητηρίων οργάνων. Με την εύρεση του h ένας μύθος της υλιστικής, μηχανιστικής φυσικής, που από την εποχή του Νεύτωνα έχει ήδη βάθος δύο αιώνων, καταρρέει. Η απόλυτη εξαντικειμενίκευση του κόσμου έναντι του γιγνώσκοντος υποκειμένου, θεμελιώδης προϋπόθεση της νευτώνειας μηχανικής και σύνολης της επιστήμης, αποδεικνύεται αδύνατη. Η παγκόσμια σταθερά h καταλύει τον απόλυτο χώρο και την ανεξαρτησία του υποκειμένου-παρατηρητή από το αντικείμενο-κόσμο.
Το 1905 ο Αϊνστάιν με βάση το φωτοκβάντο ερμηνεύει το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. Παράλληλα, βασιζόμενος στις μελέτες του Πουανκαρέ, προτείνει μια ιδιοφυή αντιστροφή του μετασχηματισμού Λόρεντζ, ανακηρύσσοντας ως πραγματικό τον χρόνο που μέχρι τότε ήταν μαθηματικός, δηλαδή φαινόμενος, για τις ανάγκες των μετασχηματισμών ανάμεσα στα συστήματα αδρανείας. Ο Αϊνστάιν διακηρύσσει την ισοδυναμία των συστημάτων αδρανείας. Μέλλον και παρελθόν δεν χωρίζονται πλέον από την στιγμή, αλλά από ένα πεπερασμένο διάστημα του οποίου η διάρκεια εξαρτάται από την απόσταση του παρατηρητή: Τα γεγονότα δεν μπορούν να διαταχθούν στον χώρο ανεξάρτητα από τον χρόνο. Έτσι, με τον ιδιοφυή μετασχηματισμό της μάζας σε ενέργεια από τον Αϊνστάιν, η ταχύτητα του φωτός c, που είναι Παγκόσμια Σταθερά ανεξάρτητη του κινούμενου αδρανειακού συστήματος καθίσταται το αίτιο συστολής του χρόνου και διαστολής του χώρου, δηλαδή καταλύει τον απόλυτο χρόνο. Εφεξής, ο χρόνος και ο χώρος είναι συναρτήσεις της σχέσης της ταχύτητας του κινητού προς την ταχύτητα του φωτός.
Το μήκος είναι η μονάδα μέτρησης του χώρου. Οι κινούμενες ράβδοι κονταίνουν. Το μήκος κύματος είναι η μονάδα μέτρησης του χρόνου και των δονήσεων. Ο χρόνος στα κινούμενα ρολόγια βραδυπορεί. Η ενέργεια έχει μάζα. Αυτό είναι το μήνυμα της ειδικής σχετικότητας. Όμως ο Αϊνστάιν προχωρεί βαθύτερα. Η ισότητα αδρανούς και βαρείας μάζας δεν είναι συμπτωματική, αλλά ουσιώδης. Αφού η ενέργεια που στον νευτώνειο κόσμο είναι αβαρής τώρα έχει μάζα, πρέπει να έχει και βάρος! Ιδού η γενική θεωρία της σχετικότητας που ισχύει και για μη αδρανειακά συστήματα. Έτσι, το πεδίο βαρύτητας υπάρχει λόγω ακτινοβολίας, ανεξάρτητα από τις μάζες, είναι δηλαδή ένα πεδίο δομής και οι δυνάμεις βαρύτητας αντιστοιχούν σε ιδιότητες του κενού. Στο κλασικό πείραμα, η ακτίνα μέσα στον ανελκυστήρα για τον εσωτερικό παρατηρητή κάμπτεται λόγω βάρους, όταν για τον εξωτερικό κάμπτεται λόγω πεπερασμένης ταχύτητας του φωτός. Όταν η καμπυλότητα του χρόνου μεγαλώνει, τα κβαντικά φαινόμενα γίνονται σημαντικά: Οι μάζες καμπυλώνουν τον χωροχρόνο. Ο Μίνκοβσκι εισάγει τον φανταστικό άξονα ως την τετάρτη διάσταση, αυτή του χρόνου. Ο Σβάρτσιλντ ήδη τραυματίας, στέλνει στον Αϊνστάιν μεσούντος του πολέμου τις πρώτες λύσεις των εξισώσεων πεδίου της γενικής θεωρίας, λίγο πριν τον θάνατο του στο ρωσικό μέτωπο.
Παράλληλα με το φωτοκβάντο και την σχετικότητα που ανατρέπουν την νευτώνεια μηχανική, το αγγλοσαξωνικό ατομικό μοντέλο των Τόμσον-Ράδερφορντ (Thomson-Rutherford) αποδεικνύεται ανεπαρκές να περιγράψει τα νέα φαινόμενα. Πράγματι, από το “σταφιδόψωμο” με τα ηλεκτρόνια δίκην “σταφίδων μέσα στην ζύμη” o Ράδερφορντ οδηγήθηκε στο πλανητικό μοντέλο με τα ηλεκτρόνια να κινούνται στον ελεύθερο χώρο γύρω από τον πυρήνα. Το ατομικό μοντέλο Τόμσον –Ράδερφορντ είναι μετεξέλιξη από την νευτώνεια κλασική στην κβαντική φυσική. Όμως η κβαντική ερμηνεία δεν είναι επαρκής, διότι η εκπομπή ενέργειας θα οδηγούσε τα ηλεκτρόνια σε συντριβή στον πυρήνα. Στην πραγματικότητα, το άτομο είναι πολύ σταθερό…Είναι ο Δανός Νιλς Μπορ που καθορίζει τις κβαντισμένες κυκλικές τροχιές των ηλεκτρονίων και ο Γερμανός Ζόμμερφελντ, που ορίζει τις τρισδιάστατες ελλειπτικές τροχιές σύμφωνα με τον νόμο των ενεργειακών βαθμίδων στην εκπομπή ηλεκτρονίων υπό την επίδραση του φωτός, που επιλύουν οριστικά το πρόβλημα. Το μοντέλο Μπορ-Ζόμμερφελντ είναι το Άριο κβαντικό ατομικό μοντέλο. Με την έλευση της Αρίας εποχής ο κόσμος του Νεύτωνα, ο απόλυτος χώρος και χρόνος, η αιτιότητα, το υποκείμενο, το αντικείμενο και η αναγκαιότητα αποκτούν ένα καινούργιο περιεχόμενο. Ο αντικειμενικός χωροχρόνος αποκτά όρια, κείται μεταξύ των δύο παγκόσμιων σταθερών, του εξωγαλαξιακού μεγακόσμου c και του ενδοατομικού μικροκόσμου h. Ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος της οντολογίας που επιστρέφει: το υποκείμενο βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση με το αντικείμενο μέσα στον κόσμο. Οι νόμοι της φύσεως ισχύουν μέσα στα όρια της παρατήρησης και του πειράματος, του παρατηρητή που θεωρεί δηλονότι θεάται τον κόσμο, δηλαδή του γιγνώσκοντος υποκειμένου που έχει κριτήριο το όργανο μέτρησης. Πέραν των ορίων αυτών ανοίγεται ο κόσμος του αιθέρα, των δαιμόνων και των θεών.
Το 1918-19 ένας 17χρονος εθνικιστής μαχητής των δρόμων στον αγώνα εναντίον των σπαρτακιστών, επηρεασμένος από τον Κλάγκες και τον Κάυζερλινκ, αποφασίζει να σπουδάσει φυσική πλάι σε μια γενιά κορυφαίων εθνικιστών φυσικών στην ηττημένη Γερμανία της Βαϊμάρης. Είναι ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, που συναντά στον εθνικισμό και την επιστήμη τους Πλάνκ (Max Planck), Σρέντινγκερ, Λάουε και Βιν. Όλοι τους είναι βαθιά επηρεασμένοι από τον άριο διδάσκαλο Όσβαλντ Σπένγκλερ και το άρτι εμφανισθέν έργο του “Η Παρακμή της Δύσης”, όπου ο Σπένγκλερ αντιπαραθέτει το πεπρωμένο, δηλαδή τη συνισταμένη της βούλησης και της ειμαρμένης προς το άκαμπτο, νεκρό χέρι της αιτιότητας. Η απομάγευση του κόσμου είναι εκείνη που οδήγησε σε ένα αιτιακό σύστημα, ενώ ο πολιτισμικός καθορισμός είναι η έκφραση της ψυχής κάθε κουλτούρας, ώστε η επιστήμη δεν είναι το περιέχον, αλλά το περιεχόμενο κάθε πολιτισμού. Η βαθιά επίδραση του Σπένγκλερ οδηγεί τους εθνικιστές φυσικούς στη σκέψη, ότι η αναγκαιότητα των αιτιωδών σχέσεων δεν είναι οργανική, σε αντίθεση με αυτήν του πεπρωμένου. Ο Βίλχελμ Βιν (Wilhelm Wien) ορίζει την οντολογική φυσική ως έκφραση του καθαρού ανθρώπινου ενστίκτου προς αναζήτηση των πρώτων αιτίων. Ακόμη και ο φον Μίζες αναφέρεται σε μια νέα θεώρηση, σαν εκείνη των παλαιών αλχημιστών και των πυθαγορείων. Το 1920-25, ο Σόμμερφελντ (Arnold Sommerfeld) είναι ένας αριθμομυστικιστής. Η πεποίθηση ότι η φυσική είναι πολιτισμικά επικαθοριζόμενη διακατέχει ακόμη τον Έξνερ, και τον κορυφαίο μαθηματικό Χέρμαν Βάιλ (Hermann Weil), που είναι προσήλυτοι στο θεώρημα της μη αιτιότητας: Βούληση σημαίνει απόφανση και απόφαση. Το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι είναι εξ ίσου πιθανά και η διαίσθηση (intuition) είναι η αφύπνιση των αισθήσεων καθ’ οδόν προς την εγρήγορση.
Εν μέσω αυτού του πνευματικού κλίματος ο Χάιζενμπεργκ θητεύει στον Σρέντινγκερ στο Μόναχο και εν συνεχεία στον Μαξ Μπόρν στο Γκέτινγκεν. Μετά το διδακτορικό του συναντά τον Νιλς Μπορ στην Κοπεγχάγη, το 1924-25. Το καλοκαίρι του 1925 δημοσιεύει την ρηξικέλευθη εργασία του, όπου φαντάζεται τις φασματικές γραμμές ως παραγόμενες από γραμμικούς δονητές και φτάνει έτσι στην διατύπωση της κβαντικής μηχανικής των μητρών. Στις 23 Μαρτίου 1927 ο Χάιζενμπεργκ διατυπώνει την Αρχή της Απροσδιοριστίας, που αποτελεί τον δεύτερο μεγάλο σταθμό στην Αρία Επανάσταση της Φυσικής, μετά το φωτοκβάντο του Πλάνκ. Όλα ξεκίνησαν από την περίθλαση του διερχόμενου (ταυτόχρονα και ανεξηγήτως για την αιτιακή ερμηνεία) από δύο οπές ηλεκτρονίου: Η περίθλαση διαταράσσει την μέτρηση και μειώνει την διακριτική ικανότητα της παρατήρησης. Έτσι ο Χάιζενμπεργκ οδηγείται στην αβεβαιότητα και την απόρριψη των γεωμετρικά γραμμικών τροχιών, ως ασύμβατων με την μέτρηση. Είναι αδύνατον να μετρήσουμε με ακρίβεια την θέση και την ορμή ενός ηλεκτρονίου, διότι η παρεμβολή του οργάνου διαταράσσει την μέτρηση λόγω του μήκους κύματος του φωτός. Η τροχιά του ηλεκτρονίου δεν μπορεί να παρατηρηθεί και η απροσδιοριστία καθίσταται παράμετρος των εξισώσεων. Οι μήτρες της θέσεως και της ορμής είναι μη αντιμεταθέσιμες. Αυτό που παρατηρεί το γιγνώσκον υποκείμενο της μέτρησης είναι το συμβάν στο οποίο μετέχει, αλλά όχι το αντικειμενικό γεγονός, που μεσολαβεί μεταξύ των δύο παρατηρήσεων-συμβάντων. Συνεπώς τα γεγονότα δεν υπάρχουν, αλλά μόνον τα συμβάντα. Η Αρχή της Απροσδιοριστίας καταλύει την αιτιότητα, διότι αποφαίνεται ότι το συμβάν είναι-τι, αλλά αδυνατεί να αποφανθεί περί του γεγονότος (τι-είναι). Έτσι το συμβάν είναι σύμπαν και αλήθεια είναι η άλλη θέα, δηλαδή η θέαση του. Η ερμηνεία του ηλεκτρονίου ως κύματος πιθανότητας που κείται μεταξύ πραγματικότητας και δυνατότητας από τον Μπορν στο Γκέτινγκεν (Göttingen), η διατύπωση της αρχής της Συμπληρωματικότητας από τον Μπορ, όπου τα αλληλοαποκλειόμενα, σωματίδιο και κύμα, αλληλοσυμπληρώνονται, η αντίστοιχη μαθηματική επεξεργασία των προκυπτουσών εξισώσεων από τον ιδιοφυή ναζί φυσικό Πάσκουαλ Γιόρνταν και τέλος η Απαγορευτική αρχή του Πάουλι, σύμφωνα με την οποία δύο ηλεκτρόνια δεν μπορούν να μοιράζονται τους αυτούς κβαντικούς αριθμούς ήτοι την ίδια τροχιά διότι τότε το άτομο οδηγείται στην κατάρρευση, αποτελούν από κοινού την περίφημη ερμηνεία της Κοπεγχάγης που ολοκληρώνει την Αρία επανάσταση της Φυσικής και καταλύει οριστικά την αιτιακή αναγκαιότητα που αποτέλεσε το θεμέλιο της νευτώνειας φυσικής και εν γένει της υλιστικής επιστήμης.
Στην πιθανοκρατική, βουλησιαρχική και αντι-αιτιοκρατική ερμηνεία της Κοπεγχάγης ανθίσταται ματαίως ο φιλόσοφος των επιστημών Χανς Ράιχενμπαχ (Hans Reichenbach). “Εάν υπάρχει δυνατότητα γνώσης της φύσης αυτή είναι η αιτιότητα, διότι άλλως η ίδια η έννοια της γνώσης είναι αδύνατη. Όλα όσα συμβαίνουν στην φύση υπόκεινται σε νόμους που ισχύουν δίχως εξαίρεση. Τίποτε δεν συμβαίνει ως αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων”. Επίσης οι Πλάνκ, Αϊνστάιν, Σρέντινγκερ και φον Λάουε. Ο Αϊνσταιν δηλώνει πως “ο θεός δεν παίζει ζάρια” και προτείνει το νοητικό πείραμα του ζυγού, που ωστόσο καταρρίπτεται από τον Μπορ (Niels Bohr). Ο Σρέντινγκερ είναι μαζί με τον Ντε Μπρoγλί (Louis de Broglie) ο πατέρας της κυματομηχανικής, κβαντικής θεωρίας ισοδύναμης με εκείνη των μητρών του Χάιζενμπεργκ. Η κυματομηχανική συλλαμβάνει την αιτιακή χωροχρονική περιγραφή των ατομικών διαδικασιών αντίθετα με την μηχανική των μητρών, υπό μορφή υλικών κυμάτων. Ο Ντε Μπρoγλί περιγράφει την κυματική φύση του ηλεκτρονίου με ανάλυση Fourier που περιλαμβάνει βασική και αρμονικές. Ο Σρέντινγκερ, ερμηνεύει μέσω της συνάρτησης Ψ την κυματοσωματιδιακή φύση του φωτός και τα ηλεκτρόνια ως τρισδιάστατα κύματα που περικλείουν τον πυρήνα. Είναι η έσχατη προσπάθεια διάσωσης της αιτιότητας, η οποία ωστόσο καταρρίπτεται οριστικά από το κύμα πιθανότητας του Μπορν. Το φωτόνιο δεν είναι ομού κύμα και σωματίδιο αλλά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ανάλογα με το είδος της μέτρησης δηλονότι της παρατήρησης είναι ή σωματίδιο ή κύμα. Την Αρία επανάσταση της Φυσικής ολοκληρώνουν οι έρευνες του Π.Α.Μ. Ντιράκ που συνδέει την κβαντική με την σχετικότητα τροποποιώντας με τις πρώτες παραγώγους τους χωρικούς όρους της κυματικής εξίσωσης και προβλέπει την ύπαρξη του ποζιτρονίου ως αντι-ηλεκτρονίου και του Ενρίκο Φέρμι που μελετά την σχάση του πυρήνα και την ταυτόχρονη εκπομπή ηλεκτρονίου και νετρίνου, την ύπαρξη του οποίου είχε προβλέψει ο Πάουλι. Ο Φέρμι είναι ο ανάδοχος του νετρίνο (μικρότατο νετρόνιο), όταν ανακαλύπτεται το νετρόνιο κατά την μετατοιχείωση β. Τέλος, είναι εκείνος που ανακαλύπτει την ασθενή πυρηνική δύναμη που αφορά στην εκπομπή ή απορρόφηση νετρίνων. Το τελειωτικό κτύπημα στην αιτιότητα καταφέρει ο Κούρτ Γκέντελ με το θεώρημα της Μη Πληρότητος το 1931. “Σε κάθε κλειστό αξιωματικά θεμελιωμένο σύστημα υπάρχει μία τουλάχιστον αλήθεια η οποία είναι αναπόδεικτη, ήτοι ακολουθώντας από αυτήν οποιαδήποτε αντιστρεπτή αιτιώδη σχέση, αδυνατούμε να φτάσουμε στα θεμελιώδη αξιώματα”. Η σχέση είναι σχάση και η αιτιώδης συνάφεια της επιστημονικής αληθείας ενώπιον του γιγνώσκοντος υποκειμένου, διακόπτεται. Η γνωσιολογία είναι οδός ατελής προς διερεύνηση της αληθείας, η οποία δεν είναι αποδείξιμη γνώση, αλλά οντολογική αποκάλυψη. Ο Χάιζενμπεργκ (Werner Heisenberg) προβλέπει ότι ένα νέο σύστημα θεμελιωδών μονάδων πρέπει να επικρατήσει στην Αρία φυσική αντί του νευτώνειου CGS, που θα χαρακτηρίζεται από τις σταθερές c, h, x=10ⁿ cm όπου n= – 13 και t=x/c=3*10ⁿ sec όπου n= – 23.
Τούτο σημαίνει ότι η υφή του χωροχρόνου είναι ασυνεχής και κοκκώδης, με κόκκους ορισμένου μήκους και χρόνου που καλούνται στιγμές. Τι υπάρχει στον πόρο, μέσα στο κοίλον του κόκκου ή την σχισμή της στιγμής;
Για τον Έλληνα και τον Άριο εν γένει η Φύση και όχι η Αγία Γραφή είναι το έκτυπο του θεού. Από τον Δημόκριτο προς τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα των καθαρών εννοιών, από την φιλότητα και το νείκος του Εμπεδοκλή, στα είδη των σπερματικών λόγων του Αναξαγόρα, το σύμπαν των ατόμων, των πολυέδρων και των τριγώνων είναι ανισότροπο και ετερογενές. Οι κατηγορίες του Αριστοτέλη είναι η προβολή της γλώσσας πάνω στο σύμπαν. Το σύμπαν δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται, διότι υπάρχει. Η φύση αποκρίνεται ομολόγως προς το τεθέν ερώτημα και ο λόγος είναι διάλογος, συλλογισμός, βούληση, απόφαση, απόφανση. Μια αιτιοκρατική θεωρία που ορίζει τις αιτίες του σύμπαντος πρέπει να ορίζει και τον εαυτό της. Αλλά για να ορίσει τον εαυτό της αιτιοκρατικά πρέπει να βασιστεί σε μια άλλη θεωρία. Η αιτιότητα δεν μπορεί ποτέ να εξηγήσει την αρχή, διότι δεν δύναται να ορίσει τον εαυτό της. Ο Άριος ως συμπαντικό αντηχείο είναι ο αρμονικός λόγος στην κλίμακα του μικροκόσμου και του μεγακόσμου. Έτσι μεταβαίνει από το άτομο στο φύραμα, δηλαδή την ορθή αναλογία πυρός, αέρος, ύδατος και γης.
Η πολικότητα της φύσης είναι η διαφόριση και η ολοκλήρωση. Η διαφόριση και η ολοκλήρωση δεν αφορούν άτομα ή πρόσωπα αλλά όργανα, που δεν αντιδρούν αλλά δρούν. Οργανικό σύνολο δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά το μέλος της φυλής. Ο Γαλιλαίος είναι ο πατέρας του επιστημονικού συλλογισμού. Ανάμεσα στον επαγωγική μέθοδο του Αριστοτέλη και την δική του μεσολαβεί η παρατήρηση και το πείραμα, στοιχεία τα οποία απάδουν στην σκέψη των Ελλήνων. Ωστόσο, η καθιέρωση της νευτώνειας φυσικής επιφέρει στους αντίποδες της οντολογίας τον θρίαμβο της αιτιότητας και την μηχανιστική αντίληψη του κόσμου, όπως αυτή ερμηνεύεται από τον Λαπλάς (Laplace) και τον Χέλμχολτζ (Helmholtz). Κατ’ αυτήν ο προσδιορισμός του μέλλοντος και του παρελθόντος είναι εφικτός με βάση τις εξισώσεις της κίνησης των σωμάτων και τις αρχικές συνθήκες. Οι δυνάμεις εξαρτώνται από την απόσταση.
Ωστόσο, το ηλεκτρομαγνητικό φαινόμενο διαταράσσει την μακαριότητα των υλιστών. Τώρα οι δυνάμεις εξαρτώνται από την ταχύτητα. Το κύμα είναι ενέργεια που προχωρά μέσα στη ύλη. Το πεδίο υπάρχει δυνάμει και με το υπόθεμα εκδηλώνεται ενεργεία. Ένα μεταβαλλόμενο πεδίο παράγει ένα άλλο. Το ηλεκτρομαγνητικό κύμα διαδίδεται με την ταχύτητα του φωτός. Είναι ο αιθέρας, το αδιερεύνητο ελαστικό μέσο διάδοσης των εγκάρσιων η/μ κυμάτων και οι εξισώσεις του Μάξγουελ, που διασώζουν τώρα την αιτιότητα των υλιστών. Οι εξισώσεις δομής αφορούν πεδία και όχι σώματα. Οι εξισώσεις δομής περιγράφουν όχι αντικείμενα και γεγονότα, αλλά πεδία και συμβάντα. Ούτε αντικείμενο ούτε γεγονός υπάρχει ανάμεσα στον χρόνο και στον χώρο. Μόνον δόνηση, που μεταδίδεται σε μέσο δίχως φυσική ιδιότητα. Το άτομο είναι συμβάν. Το αθέατο φως, φως εκ φωτός είναι ο αιθέρας του Μάξγουελ και του Πουανκαρέ. Το φάος έχει τέσσερα κατηγορήματα, τον χώρο, τον χρόνο, την ενέργεια και την ύλη. Τα φωτόνια είναι βλήματα φωτός που ακτινοβολώντας διεγείρουν την μορφή, που είναι η αλήθεια του κόσμου. Κβάντα φωτός, κόκκοι ενέργειας. Η απορροή ειδώλων από τις επιφάνειες υπό την επίδραση του φωτός δεν είναι παρά η εκπομπή ηλεκτρονίων. Το ηλεκτρόνιο που αντί αδρής τροχιάς, διανύει ασαφείς εκτάσεις με ασυνεχή μετάβαση δίχως κίνηση από τροχιά σε τροχιά ανατρέπει εκ νέου τον εφησυχασμό των υλιστών. Τώρα ο αιθέρας είναι η ρίζα των δονήσεων και όχι ελαστικό μέσο προς διάδοση των κυμάτων. Ο χωροχρόνος ανήκει στον αιθέρα και όχι αντίστροφα. Εκείθεν, τα πειραματικά δεδομένα και η θεωρητική ερμηνεία τους είναι καταλυτικά: Η περιφέρεια της μικρότερης τροχιάς του ηλεκτρονίου δεν επιτρέπεται να είναι μικρότερη ενός μήκους κύματος. Να γιατί το ηλεκτρόνιο δεν πέφτει στον πυρήνα. Η πυρηνική δύναμη αυξάνεται με την απόσταση και η ατομικότητα δεν ισχύει στον ατομικό κόσμο. Η κβαντική φυσική χειρίζεται σύνολα οργανικά και όχι άτομα. Το κύμα πιθανότητας είναι επίσης εξίσωση δομής που περιγράφει πλέον όχι πεδία αλλά τόπους, όπου η εξέλιξη των φαινομένων είναι αντιστρεπτή και όπου ίδιες αρχικές αιτίες παράγουν διάφορα αποτελέσματα. Οι νόμοι είναι ίδιοι και στις δυο κατευθύνσεις του χρόνου και για τον καθορισμό υπάρχει το πριν και το μετά, αλλά όχι το τώρα. Η ασθενής δύναμη είναι ο αλχημιστής του ατόμου, η απροσδιοριστία είναι αναπόδραστη αρχή του κόσμου και δίχως την απαγορευτική αρχή το άτομο θα ήταν μια “ασταθής σούπα”, μαζί με αυτό και το ετερογενές και ανισότροπο σύμπαν των γαλαξιών. Στο φαινομενικό κενό κοχλάζει η ενέργεια αντιβαρύτητας. Η κοσμική ακτινοβολία μικροκυμάτων υποβάθρου, δείχνει ότι η γεωμετρία του σύμπαντος δεν είναι ευκλείδεια!
Το σύμπαν είναι ύπαρξη και όχι ύλη. Το νετρίνο είναι οπή της ύλης, το ίχνος του αιθέρα. Η αρνητική μάζα είναι η απόσυρση του χώρου και του χρόνου, το κοίλον του κόκκου, η σχισμή της στιγμής. Η συνείδηση είναι η κυματιδιακή μορφή της σωματιδιακής φύσης του εγκεφάλου. Μέσα στο νευρικό σύστημα του εγκεφάλου είναι η ενέργεια που υπό την επίδραση του αιθέρα ήτοι του δαίμονος και της κοσμικής ψυχής, μετατρέπεται σε συνείδηση. Το συλλογικό ασυνείδητο είναι το αρχέτυπο της φυλής που διυλίζεται ως μυθικό σύμβολο του γένους. Τα ψυχολογικά φαινόμενα από κβαντοθεωρητική σκοπιά δεν μπορούν να εξηγηθούν χημικά, διότι έχουν μυθολογικό υπόβαθρο. Με την αφύπνιση επιτυγχάνεται η δόνηση και ο συντονισμός με το άμεσο μέλλον, ολίγα δεύτερα μετά. Είναι η διαίσθηση και η τηλεπάθεια. Με την εγρήγορση, ακόμη και τα σώματα του μακρόκοσμου, όπως οι πλανήτες ή οι άνθρωποι, δονούνται στο δικό τους κβαντικό κύμα, με πολύ μικρό μήκος κύματος. Ο Άριος δονείται με το μικρότερο μήκος κύματος που διαθέτει το ανθρώπινο γένος, συγκρίσιμο με την παγκόσμιο σταθερά x, διότι είναι ηλιακός και ουράνιος. Όσο φυλετικά αμιγέστερος, τόσο μικρότερο είναι το μήκος κύματος της δόνησης του, τόσο περισσότερο εισδύει στο κοίλον του κόκκου, την σχισμή της στιγμής. Η κβαντική συμπεριφορά του Αρίου δέματος σύντομα θα επιτρέπει την αφυλοποίηση και τα ταξίδια στο μέλλον κατά τις επιταγές του ηλιακού Λόγου. Έξω λυσσομανά ο χρόνος. Ο Άριος είναι το παν, γιατί είναι μόνο ένα ρεύμα Ζωής που οδεύει προς την Ύπαρξη χωρίς γεγονότα, αλλά με συμβάντα. Έτσι, υποδέχεται τον επιστήμονα στην μόλις κατακτηθείσα κορυφή της γνώσεως, παρέα με μια δράκα θεών και δαιμόνων, που βρίσκεται εκεί για αιώνες. Η Αρία επανάσταση της Φυσικής είναι επιστροφή στον Μύθο: Αλήθεια είναι η θέα του Είναι!
Η επανάσταση της Αρίας Φυσικής και η ολιστική προσέγγιση της ερμηνείας της Κοπεγχάγης ανοίγουν την πύλη στον ναζισμό. Πράγματι, η επικράτηση του ναζισμού αντιμετωπίζεται με ανάμεικτα αισθήματα από την κοινότητα των επιστημόνων. Η απόλυτη κυριαρχία των ναζιστών φοιτητών στους πανεπιστημιακούς χώρους δεν συνοδεύεται από την ανάλογη υποστήριξη του επιστημονικού κατεστημένου, τόσο των θετικών όσο και των ανθρωπιστικών σπουδών. Βέβαια και στις τάξεις του πνευματικού κόσμου ο εθνικισμός είναι μακράν η κυρίαρχη τάση, αλλά ο ναζισμός αντιμετωπίζεται αμφίθυμα με δυσπιστία και επιφύλαξη, διότι ο ακραίος πολιτικός του ακτιβισμός δεν συνάδει με την μετριοπάθεια της πανεπιστημιακής κοινότητας. Την υπέρβαση κάνουν μεταξύ άλλων οι δύο κορυφαίοι καθηγητές, ο Χάιντεγκερ της φιλοσοφίας και ο Σμίτ της πολιτειολογίας, που κατατάσσονται ενθουσιωδώς στο κόμμα την 1η Μαϊου 1933. Ο Σπένγκλερ, προάγγελος του κινήματος, τηρεί αποστάσεις λόγω του πληβειακού χαρακτήρα του πρώιμου ναζισμού. Δεν θα τις άρει έως τον θάνατο του το 1936. Εν τούτοις, στον φυσικομαθηματικό κόσμο ένας σημαντικός αριθμός κορυφαίων επιστημόνων έχουν ενστερνισθεί την νέα εποχή. Τους φυσικομαθηματικούς επιστήμονες του ναζισμού πρέπει να κατατάξουμε σε τέσσερεις κατηγορίες. Τους ναζιστές, τους εθνικιστές, τους φιλελεύθερους και τους εβραίους. Ως μια ιδιαίτερη κατηγορία θα διακρίνουμε τον ιδιοφυή ναζί φυσικό Πάσκουαλ Γιόρνταν, το τρίτο όνομα μεταξύ των Χάιζενμπεργκ και Μπορ στην σχολή της Κοπεγχάγης, τον οποίο οφείλουμε να αναδείξουμε ως τον σημαντικότερο συνειδητό Άριο θετικό επιστήμονα του 1ου Αρίου αιώνα.
Οι ναζιστές φυσικοί και μαθηματικοί συνέπηξαν την Γερμανική Σχολή, όπου επεχείρησαν να καλλιεργήσουν την “γερμανική” φυσική και μαθηματικά σε αντιδιαστολή με την ιουδαϊκή επιστήμη. Κύριοι εκπρόσωποι για μεν την φυσική ήσαν οι Τόμασεκ, Λέναρντ (Nobel 1905), Σταρκ (Nobel 1919), Γκέρκε και Λορ, για δε τα μαθηματικά οι Χάσσε, Μπίμπερμπαχ, Βάλεν, Ταϊχιμύλλερ και Βαϊς. Εν τούτοις οι κορυφαίοι αυτοί ναζιστές επιστήμονες που υπεστήριξαν την αιτιοκρατία προέβησαν σε μια στενή εθνικιστική και ουχί αρία ερμηνεία της επιστήμης, βασισμένοι στα στερεότυπα της Βαϊμάρης και αποκλείοντας ως ιουδαϊκή τόσο την Σχετικότητα του Αϊνστάιν, όσο και την κατ’ εξοχήν αρία Κβαντική θεωρία των Μπορ-Χάιζενμπεργκ. Μάλιστα, οι Λέναρντ και Σταρκ οδηγήθηκαν από κακοήθη φανατισμό στην συκοφαντία του Χάιζενμπεργκ ως “λευκού εβραίου” μέσω της επίσημης εφημερίδας των SS το 1937, αλλά ήταν ο Χίμλερ που για λογαριασμό του καθεστώτος αποτίναξε κάθε κατηγορία από τον Χάιζεμπεργκ και την Κβαντική Φυσική. Η λαμπρή πεντάδα των κορυφαίων μαθηματικών, τίμησε την αρία επιστήμη. Οι Χάσσε και Μπίμπερμπαχ δίδασκαν φορώντας την επίσημη ναζιστική στολή. Ο Βάλεν ήταν πρώιμο μέλος του κόμματος από το 1922. Ο άριος ήρως Όσβαλντ Ταϊχιμύλλερ έπεσε μαχόμενος με τα Waffen SS, στα οποία είχε καταταγή το 1940, τον Σεπτέμβριο του 1943 στον Βιστούλα. Εκτός από τις πρωτότυπες εργασίες του στα μαθηματικά, έμεινε γνωστός στην ιστορία για την επιστολή που απηύθυνε ως φύρερ των φοιτητών του Γκέτινγκεν το 1933 στον εβραίο μαθηματικό Λάνταου στην οποία εξηγούσε, γιατί ένας εβραίος καθηγητής δεν μπορεί να διδάσκει έναν άριο σπουδαστή. Τέλος ο Βάις ανέπτυξε ένα λαμπρό παιδαγωγικό σύστημα διδασκαλίας των μαθηματικών στα παιδιά του Ράιχ που έμεινε ημιτελές, καθότι ο ίδιος έπεσε μαχόμενος ως αξιωματικός της Βέρμαχτ το 1944. Εθνικιστές ήταν οι περισσότεροι γερμανοί φυσικοί, οι οποίοι και ακολούθησαν την τύχη της πατρίδος τους υπό τον ναζισμό μέχρι το τέλος. Πλάνκ (Nobel 1918), Βιν, Ζόμμερφελντ, Λάουε (Nobel 1914), Νέρστ (Nobel 1920), Χάιζενμπεργκ (Nobel 1932), φον Βαϊστσζαίκερ, Πράντλ, Σραίντινγκερ (Nobel 1933, εξαναγκάστηκε σε μετανάστευση το 1940), φον Μπράουν και οι πυρηνικοί Χαν (Nobel 1944), Γκέρλαχ, Ντίτνερ, Μπάγγε (μέλη του κόμματος), Χάρτεκ, Κέρσινγκ, Βίρτς και πολλοί νεώτεροι.
Στους φιλελεύθερους καταχωρίζονται οι Στράσμαν, Σταουντίνγκερ (Nobel 1953, ο πατέρας του συνθετικού ελαστικού) που εν τούτοις παρέμειναν μαχόμενοι στην πατρίδα τους υπό τον ναζισμό, οι μαθηματικοί Χίλμπερτ και Γκέντελ (μετανάστευσε το 1940 στις ΗΠΑ), ο ημίαιμος Δανός Μπορ (Nobel 1922) και ο Ιταλός Φέρμι (Nobel 1938), που αυτοεξορίστηκαν στις ΗΠΑ, ο δεύτερος κατά την απονομή του βραβείου Nobel και ο πρώτος το 1944 φυγαδευθείς από τους Συμμάχους, όπου και εντάχθηκαν πρόθυμα στο αμερικανικό πυρηνικό πρόγραμμα “Μανχάταν”, κατασκευής της ατομικής βόμβας στο Λος Άλαμος, υπό τους Ιουδαίους Οππενχάιμερ και Τέλλερ. Τέλος, εβραίοι ήταν οι Αϊνστάιν (Nobel 1921, μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1933), Πάουλι (Nobel 1945, μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1938), Μπορν (Nobel 1954, μετανάστευσε στην Βρεττανία το 1938), Λίζα Μάιτνερ (μετανάστευσε στην Σουηδία το 1937) και ο μαθηματικός Χέρμαν Βάιλ (μετανάστευσε στην Ζυρίχη το 1933). Εκ των ανωτέρω, οι τέσσερεις πρώτοι φυσικοί συνεργάστηκαν προθύμως για το αμερικανικό πρόγραμμα “Μανχάταν”, κατασκευής της ατομικής βόμβας. Η εξέλιξη της Αρίας φυσικής κατά την περίοδο του ναζισμού κατατρύχεται από ένα ιστορικό παράδοξο. Οι ακραιφνείς ναζιστές φυσικοί την πολέμησαν, διακατεχόμενοι από στενά εθνικιστικά σύνδρομα. Αντίθετα οι εθνικιστές που την δημιούργησαν την υπερασπίστηκαν με σθένος, εις όφελος του ναζισμού και της πατρίδος, συνεπείς στις άριες καταβολές τους. Η ναζιστική πολιτεία κατενόησε την σημασία της για το μέλλον του Αρίου πολιτισμού και την υιοθέτησε σε πείσμα των πολεμίων της. Ωστόσο, η εσωτερική αυτή διαμάχη εστοίχισε ακριβά στην έκβαση του μεγάλου πολιτιστικού πολέμου, διότι τροχοπέδησε την ενσωμάτωση των επιστημονικών επιτευγμάτων στην τεχνολογική ανάπτυξη.
Στα μεγάλα ψεύδη αναφορικά με τον ναζισμό, πέραν της μέγιστης ιστορικής απάτης του ολοκαυτώματος, εντάσσεται ένα ακόμη μεγαλύτερο. Το βέβηλο ιστορικό ψεύδος της δήθεν καθυστέρησης των ναζί έναντι των συμμάχων στην ανάπτυξη της ατομικής τεχνολογίας και εκείθεν στην παραγωγή της ατομικής βόμβας. Τον Δεκέμβριο του 1938 όταν πια ο εμφύλιος της φυσικής στην Γερμανία έχει τελειώσει με τον θρίαμβο της κβαντικής θεωρίας και του Αρίου εθνικιστή Χάιζενμπεργκ, το δίδυμο των πυρηνικών χημικών Όττο Χαν – Φρίτς Στράσμαν αναγγέλλει στο Βερολίνο την επίτευξη της πυρηνικής σχάσης του ουρανίου-235. Τα νέο διαδίδεται αστραπιαία σε όλο τον κόσμο μέσω της πρώην συνεργάτιδος των δύο χημικών Λίζα Μάιτνερ, που όντας Εβραία είχε προ μηνών μεταναστεύσει στην Σουηδία μετά το αυστριακό Άνσλους. Η πυρηνική σχάση ήταν ο στόχος όλων των ερευνητικών εργαστηρίων του κόσμου και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, όπου μόλις είχε καταφύγει ο Ενρίκο Φέρμι. Εκείθεν, η ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας με σκοπό την παραγωγή ατομικής ενέργειας στην Γερμανία ήταν εκπληκτική, ιδιαίτερα μετά τις 26 Σεπτεμβρίου 1939, όπου με τις ευλογίες του Φύρερ ο Χάιζενμπεργκ αναλαμβάνει ηγετικό ερευνητικό ρόλο. Την άνοιξη του 1941 μεσούντος του πολέμου, ο Χάιζενμπεργκ επιτυγχάνει πρώτος τον πολλαπλασιασμό νετρονίων και στην σκέψη του ωριμάζει η δημιουργία ενός πυρηνικού αντιδραστήρα παραγωγής ατομικής ενέργειας. Παράλληλα ωστόσο, συνειδητοποιεί την τρομακτική δυνατότητα της νέας τεχνολογίας εάν χρησιμοποιηθεί προς την κατεύθυνση παραγωγής ενός υπερόπλου με βιβλικές καταστροφικές δυνατότητες, όχι μόνο για τον άνθρωπο αλλά και το οικοσύστημα: την ατομική βόμβα.
Γνωρίζοντας τις ανάλογες αλλά ανεπιτυχείς προσπάθειες των αντιπάλων της Γερμανίας και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, διοργανώνει από κοινού με τον φον Βαϊστζαίκερ και με τις ευλογίες των ναζιστικής ηγεσίας ένα ταξίδι στην κατεχόμενη Δανία στο διάστημα 15-22 Σεπτεμβρίου 1941, όπου συζητεί τις συνέπειες και τις τεχνολογικές δυνατότητες της πυρηνικής σχάσης με τον Μπορ. Το ταξίδι αυτό έχει για την ιστορία ανάλογη σημασία με το απονενοημένο διάβημα της πτήσης του Ρούντολφ Εςς στην Αγγλία. Οι Χάιζενμπεργκ – φον Βαϊστζαίκερ καταβάλλουν μια απέλπιδα προσπάθεια να πείσουν τον Μπορ να συνεργαστεί μαζί τους προς την κατεύθυνση παγκόσμιας αποτροπής της προοπτικής παραγωγής του υπερόπλου από τους εμπολέμους. Ως κίνητρο επιβολής της άποψης τους επισείουν αφ’ ενός τον ελλοχεύοντα κίνδυνο της βιβλικής καταστροφής του πλανήτη αλλά κυρίως την υπεροχή της γερμανικής τεχνολογίας την παρούσα στιγμή στο συγκεκριμένο πεδίο έναντι της αντίστοιχης συμμαχικής. Εις μάτην. Ο φιλελεύθερος (και εκ μητρός εβραϊκῆς καταγωγής) Μπορ είναι ήδη σε μυστική επαφή με τις συμμαχικές υπηρεσίες, στις οποίες και μεταφέρει την σφοδρή ανησυχία του για την τεχνολογική υπεροχή της ναζιστικής Γερμανίας. Οι σύμμαχοι αποφασίζουν να δολοφονήσουν τον Χάιζενμπεργκ, οι εξελίξεις όμως προλαβαίνουν τα γεγονότα. Η επιστημονική ερευνητική ομάδα του Χάιζενμπεργκ τίθεται υπό αυστηρή προστασία και στις 26 Φεβρουαρίου 1942 παρουσιάζει στους αξιωματούχους του Ράιχ τις προοπτικές εκμετάλλευσης της ατομικής ενέργειας μέσω της κατασκευής του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα. Το μαχόμενο Ράιχ αποφασίζει την επιτάχυνση του προγράμματος δημιουργίας του αντιδραστήρα, αποκλείοντας οριστικά την προοπτική δημιουργίας υπερόπλου, ως αντιβαίνουσας στις θεμελιώδεις αρχές και αξίες του ναζισμού, λόγω των κινδύνων αφανισμού του ανθρώπινου γένους και των βιβλικών καταστροφών που εγκυμονεί. Για την ναζιστική Γερμανία, η προοπτική παραγωγής της ατομικής βόμβας έχει οριστικά και συνειδητά αποκλειστεί: το ηθικό κόστος της χρήσης της υπερβαίνει το διακύβευμα του πολέμου, γιατί συνδέεται με το ενδεχόμενο αφανισμού του Αρίου πολιτισμού.
Η τελευταία προσπάθεια του Χάιζενμπεργκ να αποτρέψει τον Μπορ από την συμμετοχή του στο αντίστοιχο πυρηνικό πρόγραμμα των συμμάχων γίνεται μεταξύ 24 Ιανουαρίου και 2 Φεβρουαρίου 1944 στην Δανία. Εις μάτην. Ο Μπορ δραπετεύει και ενώνει τις δυνάμεις του με τους εβραίους επιστήμονες και τον Φέρμι στο Λος Άλαμος των ΗΠΑ και στο πρόγραμμα “Μανχάταν”, για την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Η τελευταία πράξη του δράματος γράφεται με την σύλληψη και κράτηση των δέκα κορυφαίων Γερμανών πυρηνικών επιστημόνων στο Hall Farm, μια αγροικία κοντά στο Cambridge μεταξύ Μαϊου και Ιουλίου 1945. Οι επιστήμονες αυτοί ήσαν οι: Erich Bagge, Kurt Diebner, Walther Gerlach, Ότο Χαν, Paul Harteck, Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, Horst Korsching, Max von Laue, Karl Friedrich von Weizsäcker και Karl Wirtz. Κατά την περίοδο της κράτησης τους, υποκλέπτοντο οι μεταξύ τους συνομιλίες. Εκεί οι Γερμανοί, αποκτώντας πρόσβαση σε επιστημονικά περιοδικά διαπιστώνουν κατάπληκτοι δύο πράγματα. Πρώτον, ότι οι έρευνες των Συμμάχων προς την κατεύθυνση της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας με ελεγχόμενη αλυσιδωτή αντίδραση είναι πολύ πίσω από τις ανάλογες γερμανικές. Δεύτερον, ότι οι Αμερικάνοι έχουν σχεδόν έτοιμη την ατομική βόμβα με ένα μονάχα ελλείποντα τεχνικό κρίκο στην δημιουργία της ανεξέλεγκτης σχάσης, κρίκο που οι ίδιοι είχαν από ετών δημιουργήσει και ελέγξει. Στην πραγματικότητα, οι Γερμανοί είχαν διαθέσιμη την μέθοδο διαχωρισμού ισοτόπων από το 1943, αλλά την εγκατέλειψαν χάριν της έρευνας της διάχυσης νετρονίων σχάσης για την δημιουργία ενός πυρηνικού αντιδραστήρα και όχι μιας ατομικής βόμβας. Η διαφορά ανάμεσα στην δημοκρατία των Συμμάχων και τον ναζισμό του Χίτλερ ήταν μία και απλή. Ήταν η διαφορά θεώρησης της ζωής μεταξύ Αρίου και Ιουδαίου. Για τον Ιουδαίο, ο Χίτλερ και ο ναζισμός έπρεπε να ηττηθούν με κάθε κόστος. Για τον ναζισμό και τον Χίτλερ, οι Σύμμαχοι και ο Ιουδαϊσμός έπρεπε να ηττηθούν, μόνον εφόσον το κόστος της ήττας δεν είχε ως διακύβευμα τον κίνδυνο αφανισμού του Αρίου πολιτισμού. Και όπως απεδείχθη με την χρήση της ατομικής βόμβας ο κίνδυνος αυτός ήταν και παραμένει ακόμη και σήμερα με την διασπορά των πυρηνικών όπλων κάτι περισσότερο από υπαρκτός. Ο Χίτλερ και ο ναζισμός κέκτηνται της τιμής ότι δεν απασφάλισαν την βαλβίδα του πυρηνικού ολέθρου. Οι Γερμανοί επιστήμονες έμειναν εμβρόντητοι όταν στο Hall Farm πληροφορήθηκαν την ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ο Wirtz σοκαρισμένος και με αποτροπιασμό υποστήριξε ότι οι Γερμανοί είχαν ανακαλύψει την σχάση, αλλά οι Αμερικάνοι την χρησιμοποίησαν για την καταστροφή του κόσμου. Οι Γερμανοί ενδιαφέρθηκαν για ένα είδος μηχανής, αλλά όχι για μια βόμβα. Όμως, το πιό εντυπωσιακό όσο και ιστορικό σχόλιο έγινε από τον φον Βάιστζαικερ, θείο του μετά από πολλές δεκαετίες προέδρου της Γερμανικής Δημοκρατίας: “Η ιστορία θα καταγράψει ότι οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι έκαναν μια κοσμοκαταστροφική βόμβα και την ίδια στιγμή οι Γερμανοί, υπό το καθεστώς του Χίτλερ, παρήγαγαν ένα λειτουργικό ατομικό αντιδραστήρα”. Με άλλα λόγια, η ειρηνική ανάπτυξη της μηχανής του ουρανίου έγινε στην ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, ενώ η αμερικανική δημοκρατία ανέπτυξε και χρησιμοποίησε ένα κοσμοκαταστροφικό πολεμικό όπλο. Όσον αφορά τους ίδιους τους επιστήμονες, φαίνεται παράδοξο το γεγονός, ότι οι Γερμανοί πυρηνικοί φυσικοί, ζώντας υπό το ναζιστικό καθεστώς υπάκουσαν στην συνείδηση τους και συντάχθηκαν με την αποτροπή κατασκευής της ατομικής βόμβας, ενώ οι συνάδελφοι τους στις ιουδαϊκές δυτικές δημοκρατίες, δίχως εξαναγκασμό και φόβο, συνήνεσαν στην παραγωγή του νέου φοβερού αυτού υπερόπλου. Μια δήλωση του εθνικιστή και συνάμα ρεαλιστή Βέρνερ Χάιζενμπεργκ μεσούντος του πολέμου, τον ακολούθησε σαν σκιά σε όλη την ζωή του παρά το γεγονός, ότι αντικατόπτριζε επακριβώς την αναγκαιότητα της ιστορικής συγκυρίας. “Η επιλογή της Ευρώπης είναι ανάμεσα στην γερμανική και την σοβιετική κυριαρχία και η Γερμανία είναι το μικρότερο κακό”.
Η περίπτωση του ιδιοφυούς ναζί φυσικού Πάσκουαλ Γιόρνταν έχει ιδιάζουσα σημασία για την εξέλιξη της Αρίας επανάστασης στη φυσική, αλλά και για τον Άριο πολιτισμό γενικότερα. Ο Γιόρνταν είναι ένας από τους 4 εισηγητές και θεμελιωτές της κβαντικής θεωρίας μαζί με τους Χάιζενμπεργκ, Μπορ και Μπορν, εκείνος ο οποίος έκανε την μαθηματική επεξεργασία της θεωρίας και ταυτόχρονα είναι ο ολιγότερο γνωστός και περισσότερο αγνοημένος, ακριβώς διότι υπήρξε δεδηλωμένος ναζιστής. Όντας ήδη μέλος του κόμματος πολύ πριν το 1933, προτείνεται κατά το έτος αυτό για το Nobel Φυσικής από κοινού με τον Ιουδαίο Μπορν, αλλά η υποψηφιότητα απορρίπτεται για πολιτικούς λόγους. Ωστόσο σε μια περίοδο που το Γ΄ Ράιχ προβαίνει στην εκκαθάριση των ιδεολογικών και πολιτικών καταλοίπων του Διαφωτισμού, ο Γιόρνταν αναλαμβάνει την σύνδεση της κβαντικής φυσικής με την Αρία κοσμοθεωρία. Είναι η εποχή της συκοφάντησης της κβαντικής μηχανικής από την λεγόμενη αιτιοκρατική γερμανική σχολή με την συγχορδία των SS. Ως διαισθητική και μη απεικονίσιμη με θεμέλιο την απροσδιοριστία και την πιθανοκρατική προσέγγιση, η νέα επιστήμη παρουσιάζεται ως παρακμιακή από τα SS, όπως η εκφυλισμένη τέχνη. Ο Γιόρνταν αντιδρά δυναμικά και δίνει έμφαση στα βαθιά κρυμμένα μυστικά της και την αποκάλυψη τους. Εφόσον η μέτρηση βρίσκεται εξ ίσου σε δύο ασύμβατες καταστάσεις ταυτοχρόνως περιγράφοντας το συμβάν, δεν είναι αντικειμενοποιήσιμη. Η μη αιτιότητα των ατομικών αντιδράσεων ισχύει μακροσκοπικά ως βούληση προς ελευθερία. Έτσι, η βούληση για ισχύ που υποκρύπτει η κβαντική θεωρία με την εισβολή του πεπρωμένου μέσα στην αιτιότητα είναι ένα είδος σύντηξης των καταστροφικών και δημιουργικών λειτουργιών της ζωής, όπως η πρωτόγονη κατάσταση και απλότητα από την μια και η ζωτικότητα και ομορφιά από τη άλλη είναι οι δύο όψεις της εποπτικότητας, δηλαδή της προφάνειας του Είναι δηλονότι της Ύπαρξης που ευαγγελίζεται ο Χάιντεγκερ. Η αλήθεια της κβαντομηχανικής είναι η άλλη θέα των Ελλήνων στην οποία ο ναζισμός επιστρέφει. Ο ναζισμός είναι μια ολιστική βιολογία της ζωής και μια πανίσχυρη ψυχολογία που επεκτείνεται στην σφαίρα του πολιτισμού. Με πρωτόγνωρο σθένος ο Γιόρνταν υποστηρίζει ότι σε αυτή την δύναμη έγκειται η αριανικότητα του ναζισμού και όχι στον αποκλεισμό των μη Αρίων συντελεστών τους, που ούτως ή αλλιώς γαλουχήθηκαν μέσα στην άρια πολιτιστική και επιστημονική μήτρα. Περαιτέρω, ο Γιόρνταν υπεισέρχεται σε μια αρία ψυχολογική ερμηνεία της κβαντικής θεωρίας. Το συνειδητό και το ασυνείδητο αντιστοιχούν στις παρατηρήσιμες και μη κβαντικές και στις μη παρατηρήσιμες κβαντικές καταστάσεις αντίστοιχα. Το κβαντικό ασυνείδητο είναι ένα αντηχείο ενίσχυσης, έντασης και συντονισμού μιας καθοδηγητικής ηγεσίας, της ιεραρχικά και οργανικά διαρθρωμένης φυσικής και κοινωνικής τάξης. Είναι μια σωματοκυματιδιακή συνείδηση. Η αρχή της ηγεσίας, δηλαδή του Φύρερ, δεν ισχύει μόνο στην κοινωνική και την επιστημονική ζωή αλλά και στους ίδιους τους οργανισμούς. Η γενετική ακολουθεί τον χαρακτήρα των κβαντικών φαινομένων και η θεωρία των μητρών είναι ο μαθηματικός δρόμος κατανοήσης της ενότητας των γονιδίων. Έτσι, ο Άριος επικοινωνεί πέρα από τον χρόνο και τον χώρο σε ένα δεύτερο κβαντισμένο πεδίο, δηλαδή σε ένα τόπο, όπου επικρατεί το κοίλον του κοκκώδους χωροχρόνου και η σχισμή της στιγμής. Εκεί, μια κβαντική μικροοντότητα είναι ένα καθοδηγητικό κέντρο, οι αποφάσεις του οποίου θα γίνουν αποφάνσεις των γονιδίων. Η ηγεσία είναι μια γονιδιακή λειτουργία. Έτσι, ο Γιόρνταν γίνεται ο προάγγελος της διερεύνησης και αποκρυπτογράφησης του γενετικού κώδικα του DNA, η οποία θα ολοκληρωθεί λίγα έτη μετά το τέλος του πολέμου από τον Γουώτσον και θα αποφέρει ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα, παρεπόμενο των γενετικών και γονιδιακών επιστημονικών αποκαλύψεων του ναζισμού. Το γονίδιο είναι ένα κβαντισμένο κυματοσωματίδιο που διαθέτει βούληση και διέπεται από τον λεγόμενο “βιολογικό νόμο του Hupple”, σύμφωνα με τον οποίο κάθε οργανικό σύνολο (φυλή) απομακρύνεται γονιδιακά από τα έτερα ειδοποιά σύνολα (φυλές) με ταχύτητα ανάλογη της γονιδιακής (μικροκυματικής) απόστασης του από αυτά. Το μικροκύμα της γονιδιακής ακτινοβολίας του Αρίου είναι ο μοναδικός επί γης δίαυλος προς τον Ουρανό. Τέλος, ο Γιόρνταν με ένα απαράμιλλο ρεαλισμό ο οποίος δικαιολογημένα δεν έγινε αποδεκτός από το καθεστώς, υπεραμύνεται της “τεχνικής υλοποίησης όλων των πηγών ενέργειας και της θέσης όλων των εκρηκτικών υλών στην υπηρεσία της πατρίδος με βάση την αντικειμενική αποτελεσματικότητα της θεωρίας του οπλοπολυβόλου”. Έτσι δηλώνει απερίφραστα: “Δεν βλέπουμε καμιά κατάχρηση στον συνδυασμό επιστήμης και στρατιωτικής ισχύος, επιβεβλημένης για την οικοδόμηση της νέας Ευρώπης, διότι η υλικοτεχνική πλευρά της ιστορικής ανάπτυξης αντιστοιχεί σε ένα διανοητικό-πολιτισμικό θεμέλιο, του οποίου οφείλει να είναι ο ακοίμητος φρουρός, με κάθε κόστος”. Από τεχνική άποψη το κράτος που κατείχε πιο αποτελεσματικά το “οπλοπολυβόλο”, δηλαδή τα πυρηνικά όπλα, θα κατείχε και την φυσική, μετατρέποντας την σε εργαλείο επιβολής ενός πολιτισμού. Εάν ο ναζισμός ενστερνιζόταν την πεποίθηση του Πάσκουαλ Γιόρνταν, ίσως η κατάληξη του πολέμου να ήταν άλλη. Άλλη ωστόσο θα ήταν με βεβαιότητα και η μοίρα της Ευρώπης. Η μεθοδολογική αυτονομία της επιστήμης δεν υπήρξε ποτέ, διότι αυτή πρέπει να είναι συμβατή με την αξιοθεσία της νεωτερικότητας. Η απόρριψη όμως της αιτιότητας από την κβαντική θεωρία και την Αρία επανάσταση της επιστήμης ήταν τόσο αντινεωτερική στην Βαϊμάρη και το Γ΄ Ράιχ, όσο είναι και στην μετανεωτερική εποχή μας. Όμως, σε ένα κόσμο που κυριαρχεί ο νομιναλισμός υπάρχει μόνο το άτομο, χωρίς δομές, ιεραρχίες και οργανικούς δεσμούς ηγεσίας. Στον άριο κόσμο, η ατομική ενέργεια είναι ύβρις, ως σε ελληνική τραγωδία. Σε ένα τέτοιο κόσμο, ελπίδα μας είναι μόνον το ήθος του Βροτού και η αυθυπέρβαση του Λόγου.
