ΦΥΛΟΓΟΝΙΑ
Όσοι πιστεύουν ότι κατάγονται από τον πίθηκο, πράγματι κατάγονται από τον πίθηκο.
Στο τέλος του Δευτερογενούς ή Μεσοζωικού Αιώνα, 50 εκατ. έτη πριν, το δεύτερο φεγγάρι που η έλξη της γης έχει συλλάβει παλιότερα κατά την ατέρμονη τροχιά της περί τον ήλιο ως θραύσμα του Φαέθοντα, η Περσεφόνη, κοσμικός γόνος του Διός, βρίσκεται πια μόνο μερικές γήινες ακτίνες μακρυά. 100 εκατ. έτη νωρίτερα τα θραύσματα του πρώτου φεγγαριού, της Αθηνάς, εγκατέσπειραν τα ψήγματα του Nου στο γήινο σώμα κλείνοντας με τον ορυμαγδό τους τον πρώτο αιώνα της γήινης ζωής, αυτόν που συμβατικά αποκαλούμε Πρωτογενή ή Παλαιοζωικό, επιβραδύνοντας την περιστροφή της. Μαζί τους απολίθωναν τα πρωτεύοντα ζώα εκείνης της περιόδου, τα τεράστια αμφίβια και ερπετά. Χρόνους και χρόνους η γη έμεινε χωρίς κοντινό δορυφόρο. Και μετά το δεύτερο φεγγάρι πλησιάζει. Είναι η Περσεφόνη, που αιχμαλωτίζεται στο πεδίο της καθώς τραβηγμένη από την ανίκητη έλξη του γεννήτορα ηλίου βρέθηκε στο εγγύς περιβάλλον της. Τεράστιες γεωλογικές μεταβολές κοσμικού χαρακτήρα έγιναν. Κύλησαν πάλι εκατομμύρια χρόνοι. Νέες μορφές ζωής εξελίχθηκαν υπό την κοσμική επίδραση του γήινου περιβάλλοντος. Ήλιος, φεγγάρι, άστρα, ουρανός, μεταλλάσσουν το γενετικό υλικό των κυττάρων της οργανικής ύλης και γεννούν τα νέα είδη. Ετερογένεια, επιλογή, επίδραση, εντροπία, γέννηση, θάνατος, γέννηση, ζωή και ο αέναος κύκλος ξαναρχίζει διηνεκώς. Μα το φεγγάρι ολοένα ενδίδει στην βαρύτητα της γης. Όπως η γη και ολόκληρο το πλανητικό σύστημα, χάνοντας την πρωταρχική δύναμη τους, ενδίδουν στην βαρυτική έλξη του ηλίου από τον οποίο κάποτε γεννήθηκαν και στον οποίο κάποτε θα επιστρέψουν. Το φεγγάρι αργά με κλίμακα τον κοσμικό χρόνο μα σταθερά, πέφτει. Στο τέλος του Δευτερογενούς, 50 εκατ. έτη πριν, η Περσεφόνη βρίσκεται μόνο μερικές γήινες ακτίνες μακρυά. Τα ζώα και τα φυτά γιγαντώνουν πάλι υποκείμενα στην δυνατή έλξη του ουρανού που χαρίζει η εγγύτητα του φεγγαριού, απελευθερωμένα μερικά από τα δεσμά της γης. Στο πλήρωμα του χρόνου το φεγγάρι διασπάται σε θραύσματα βράχων και πάγου που περισφίγγουν με δακτυλιοειδή στρόβιλο την γη. Το ον που ενοικεί στον κόσμο, που είναι διάχυτο στο σύμπαν ως λαμπερό ψήγμα του νου, επιλέγει ως όχημα την Περσεφόνη, το κοσμικό γέννημα του Διός για να μεθέξει του γήινου σώματος, εκπληρώνοντας την ειμαρμένη του όπως επιτάσσει ο Ηλιακός Λόγος.
Ειμαρμένη του Όντος είναι η μετάσταση του στη γη μέσω του ανελικτικού σχήματος ζωής που κυριαρχεί στον πρότερο εκείνο Αιώνα στον πλανήτη Αφροδίτη. Τα αρχέγονα ηλιακά δώρα της Αφροδίτης στην τροφό Γαία είναι το ξανθό στάχυ και το χρυσό μέλι. Σίτος και Μέλισσα γίνονται οι κοινωνοί των δυο κόσμων. Η πτώση του φεγγαριού το δένει αμετάκλητα με τη γη. Το ον ενοικεί στην γη ως Σώμα Περσεφόνης, Νούς Αθηνάς και Ψυχή Ειλείθυιας που περιμένει τον λόγο της, με τον θάνατο των τεράστιων ζώων και φυτών του Δευτερογενούς, που απολιθώνονται μέσα στα θραύσματα του φεγγαριού, όταν οι μέρες και οι νύχτες γίνονται πιο κρύες και πιο μακρυές. Στο έρεβος που ακολουθεί την μακρά σιωπηλή νύχτα τ’ ουρανού μετά την πτώση, το ον γνωρίζοντας τον κόσμο, τον αιώνιο χρόνο και τον άπειρο χώρο, μεθίσταται εις εαυτό, αποκτά ταυτότητα, ουσία. Το αστρικό σώμα του είναι ένας μαγνητικός πόλος σε αέναη διαπάλη με το γήινο μαγνητικό δίπολο, μια ακτινοβόλος σύζευξη νού και ψυχής, εκλύουσα αθέατα κύματα ενέργειας που ολοένα πυκνώνουν αναζητώντας τα όρια τους. Η μακρά νύχτα προχωρεί ολοένα. Το ον ερωτεύεται τη γη, κλείνοντας μέσα του τον νόστο του ουρανού. Το ον χωρίς κοντινό φεγγάρι, χωρίς την αντίρροπη δύναμη που το έλκει προς τον ουρανό, σταθεροποιείται ενεργειακά συγκρατώντας τα όρια του, γνωρίζοντας τον χρόνο, τον χώρο και την κίνηση. Το ον αποκτά πνεύμα υπό το μακρινό βλέμμα της αναμένουσας Άρτεμης-Σελήνης, αστρικό σώμα, όχημα που περικλείει το ζείδωρο ζεύγος νού και ψυχής. Ως αιθερικό ταξιδεύει στα άστρα, αλλά υπόκειται ριζικά στους νόμους της γης.
Γη και Ον πυκνώνουν παράλληλα. Ο φλοιός της γαίας καθίσταται ολοένα σταθερότερος, το Ον έχει πλέον αύρα καθώς η ψυχή εμβαπτίζεται στο νού ως συνείδηση. Είναι ο καιρός της πυκνής ψυχής, το ον υπάρχει ως έτερο και ταυτό, δηλαδή ως διακριτά όντα. Περιβάλλον τους η γειτονιά της γης, ο Ήλιος στην κοσμική επίδραση του οποίου υποκύπτουν, οι πλανήτες που γίνονται ειμαρμένη τους. Τα όντα αποκτούν φύση. Πυρώδη, κατόπιν αεριώδη, υδατώδη, ρευστή, γαιώδη και ιδού ενσαρκώθηκε ο Άνθρωπος. Το σώμα, υλικό κέλυφος του ανθρώπου υπόκειται στους νόμους της γης. Το πνεύμα, αιθερία λέμβος, στους νόμους των άστρων, την Ανάγκη. Η ψυχή του, αιθερικό σώμα, είναι το εκμαγείο του ουρανού, το αποτύπωμα της Ειμαρμένης. Ο νους του, η έκφανση του Όντος, το ίχνος του θεού. Το ον που υποστασιοποιείται είναι το Ριζικό Γένος του Ανθρώπου, η Αιθερία Φυλή. Ο άνθρωπος, με διάπλαση βαθμιαία προσαρμοζόμενη στο γήινο περιβάλλον, υπέρτερη των πλέον εξελιγμένων ειδών εκείνης της περιόδου, διακρίνεται ριζικά από αυτά. Είναι έμφρων και όρθιος. Έμφρων γιατί μόνος αυτός φέρει το θείο χάρισμα του νού. Όρθιος γιά ν’αγκαλιάζει με την μεταίσθηση του τον πότνιο ουρανό, τον πατέρα του. Είναι ο πρωτόπλαστος, ο άνω θρώσκων. Το ριζικό γένος διαφέρει ακόμη σε κάτι εξ’ ίσου ουσιώδες από το είδος. Είναι άφυλο, ώστε δεν αναπαράγεται. Ο πληθυσμός του αυξάνει με την υποστασιοποίηση νέων ανθρώπων αφού όλες οι ενδιάμεσες υποστατικές βαθμίδες της εξέλιξης του συνεχίζουν να υφίστανται. Νους που περικλείει την ψυχή, ψυχή που αιθεροποιείται σε πνεύμα, πνεύμα που υποστασιοποιείται σε σώμα. Το ριζικό γένος όμως υποκείμενο στη γη, έρχεται αντιμέτωπο με την ανάγκη και την φθορά. Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, η φυσική επιλογή και η εντροπία το υποτάσσουν βαθμιαία στην εξουσία τους. Η υποστασιοποίηση του Νου εξασθενεί με την έναρξη του αενάου κύκλου της επιστροφής που επιφέρει η φθορά του σώματος. Θάνατος, κατίσχυση του νόστου του ουρανού έναντι του έρωτος της γης στην αιθερία ψυχή, απόσπαση του πνεύματος από την γη, ταξίδι προς τ’ άστρα, απελευθέρωση της ψυχής προς τον κόσμο, επιστροφή του φωτεινού ψήγματος του νού στον Ουρανό.
25 εκατ. έτη πριν, η γη συλλαμβάνει το τρίτο φεγγάρι, την Ειλείθυια, καθώς αυτό ταξιδεύει προς τον ήλιο. Το τρίτο φεγγάρι είναι πολύ μεγαλύτερο από τα προηγούμενα και η σύλληψη του στην γήινη βαρύτητα επιφέρει νέες τεράστιες κοσμολογικές μεταβολές. Γεννώνται οι πρώτες οροσειρές, η ξηρά διαχωρίζεται οριστικά από τον ωκεανό. Το Ριζικό Γένος του ανθρώπου μεταλλάσσεται, η διηνεκής επικοινωνία με τον ουρανό βαθμιαία παύει. Το νέο φεγγάρι παρεμβάλλεται ως Ψυχή, ακατάλυτο σύνορο, αλλάζει την γήινη και την ανθρώπινη ειμαρμένη. Ο άνθρωπος βαθμιαία χάνει την δύναμη να μετέχει σε όλες τις υποστατικές βαθμίδες του, να μεθίσταται από την μία στην άλλη. Η υποστασιοποίηση του νου εξασθενεί, η αείρροη κλίμακα που τον συνδέει με τον ουρανό διακόπτεται. Αρχίζει και γι’ αυτόν ο αέναος κύκλος της φθοράς. Νούς, ψυχή, πνεύμα, σώμα, ουρανός, γη. Εντροπία, ετερογένεια, επίδραση, επιλογή, γέννηση, θάνατος, ζωή. Με τη σύλληψη του τρίτου φεγγαριού το Ριζικό Γένος του ανθρώπου σβήνει. Ιδού η πτώση, ως λήθη του ουρανού. Ο άνθρωπος γίνεται είδος κρατώντας την ανάμνηση του γένους του. Με την ανέλιξη του χρόνου η ετερογένεια κυριαρχεί. Η αδιάπτωτη υποστατική κλίμακα μεταξύ ουρανού και γης εκφυλίζεται. Ο άφυλος άνθρωπος, ακόμη ρευστός και χωρίς την εύνοια του ουρανού μεταλλάσσεται. Αναπαράγεται δι΄ εκβλαστήσεως και καθώς η φύση του καθίσταται γαιώδης εξελίσσεται σε αρρενόθηλυ, που γεννά Ωόν, απ’ όπου στο ξετύλιγμα του χρόνου βλαστάνει ο Έρως, δηλαδή το γένος και το φύλο. Με την πρόνοια του Ουρανού και την θαλπωρή της Γαίας το άρρεν και το θήλυ υποστασιοποιούνται. Η ενσάρκωση του νού προσαρμόζεται στην ανάγκη του αρχέγονου ζεύγους. Ουρανός και Γαία, άρρεν και θήλυ, ο αρχέγονος έρωτας που βλαστάνει ως σπέρμα στο Ωόν, την μήτρα όπου τώρα ο νους υποστασιοποιείται σε ψυχή, πνεύμα και σώμα αρχίζοντας ξανά τον αέναο κύκλο επί γης. Η Ειλείθυια κυριαρχεί και εγεννήθη Άνθρωπος. Η επίγεια ζωή νικά, η ψυχή ερωτεύεται υπέρμετρα την γη ο νόστος του ουρανού ξεθωριάζει, το πνεύμα εγκλωβίζεται στα γήινα δεσμά και ξεχνά τ’ άστρα, το φωτεινό ψήγμα του νού σκοτίζεται. Ιδού η πτώση. Το Ριζικό Γένος του ανθρώπου σβήνει. Ο άνθρωπος γίνεται Είδος κρατώντας την ανάμνηση του γένους του, στη ρίζα του οποίου κείται το αρχέγονο ζεύγος Γαίας και Ουρανού, ως έκφανση του κοσμικού Ωού. Την Ολιγόκαινο, 25 εκατ. έτη πριν, αρχίζει ο κύκλος της ζωής.
25 εκατ. έτη πριν το πρώτο γένος του ανθρώπου ενσαρκώνεται ως αντανάκλαση του ουρανού. Έχει φύση, υλοποιείται σε σώμα, οι αισθήσεις του αντανακλούν τη γη. Άπτεται, γεύεται, οσφραίνεται, ακούει, οράται. Όντας καθρέπτης τ’ ουρανού ο άνθρωπος έχει αύρα, είναι φωτεινός, λαμπρός, ηλιακός. Όμως το ψήγμα του ουρανού, η ψυχή του, κατοικεί σε μιαν έκτη αίσθηση, αντηχείο του κόσμου, δίαυλο επικοινωνίας με τα άστρα, ομφάλιο λώρο κοινωνίας του νου. Ο άνθρωπος δεν οράται μόνο, μα και ενοράται τον κόσμο. Η ενόραση του ωστόσο δεν είναι αυτόματη όπως πριν την τέλεια υποστασιοποίηση του, αλλά υπόκειται στην δύναμη της ψυχής, που είναι η αντίσταση στους νόμους της γης. Ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση, που είναι η μέθεξη της ψυχής στο νου. Ο άνθρωπος έχει τώρα διάνοια, βούληση, θυμό. Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο. Η συνείδηση είναι η δύναμη του, το όπλο για να κατακτήσει τη γη, μα συνάμα και η αδυναμία του γιατί υπόκειται στους νόμους της φθοράς. Ως πρόσωπο αποκτά επίγνωση της ετερότητας του, δηλαδή εγώ, που τον διακρίνει ριζικά από τον άλλο. Ο Άνθρωπος είναι πλέον άνθρωποι, που με μόνο εφόδιο το πνεύμα και την συνείδηση αγωνίζονται να δαμάσουν και να κατακτήσουν τη γη. Στα εκατομμύρια έτη που έρχονται η γη δεν είναι πάντα ένας φιλόξενος τόπος. Η τροφός Γαία δεν ίσταται πάντοτε στοργική στα τέκνα της. Τα στοιχεία της φύσεως αντιμάχονται την διφυή και γι’ αυτό ασθενή και ευάλωτη ανθρώπινη υπόσταση. Η επίδραση του περιβάλλοντος είναι καταλυτική στην παρουσία των ανθρώπων. Το πρώτο γένος επιβιώνει με τίμημα την υποταγή του στον κύκλο της φθοράς. Η εντροπία, ως βαρύτητα, γίνεται η λήθη του ουρανού, που μόνο οι δυνατές βουλήσεις υπερβαίνουν. Η ενόραση ως μεταίσθηση, δηλαδή ως ζώσα αίσθηση της ψυχής, ανήκει μόνο στις συνειδήσεις που εγρηγορούν. Στις λοιπές συνειδήσεις η διάνοια σκοτίζεται, ο θυμός, το αίσθημα, γίνεται απόλυτος κυρίαρχος. Οι συνειδήσεις βαθμιαία εκπίπτουν. Μια γήινη υποστατική κλίμακα, η Φυσική Ιεραρχία γεννιέται. Οι ανώτερες συνειδήσεις που εγρηγορούν, κρατούν άσβεστη τη φλόγα του νου. Οι κατώτερες καθίστανται έρμαια της Εντροπίας, της Επίδρασης, της Ετερογένειας και της Επιλογής. Επιλήσμονες της προέλευσης και του προορισμού τους οι κατώτερες συνειδήσεις προσαρμόζονται ευκολότερα στο περιβάλλον, συγχρωτίζονται με την ανάσα της γης, αναμειγνύονται, δένονται με τη φύση. Η επίδραση οδηγεί στην επιμειξία, ο άνθρωπος με τις ρανίδες του αίματος του, τον υλικό φορέα του πνεύματος και της συνείδησης, ενσταλάζει ψήγματα νού στα έμψυχα, μα στερημένα νού ανθρωποειδή. Δεν είναι ο άνθρωπος εξελικτική ανάπλαση των ανθρωποειδών όπως διατείνεται η επιστήμη, αλλά τα ανθρωποειδή ωχρές αντανακλάσεις του φωτεινού ριζικού ανθρώπινου γένους όπως βεβαιώνει η παράδοση. Η ετερογένεια επιτρέπει την ποικιλία, δηλαδή την ανάπτυξη ενδιαμέσων ειδών, τα περισσότερα των οποίων εκφυλίζονται υπό την επίδραση της φυσικής επιλογής και του κοσμικού χρόνου. Όσα επιβιώνουν αποτελούν τα ποικιλόμορφα γένη του είδους Άνθρωπος. Η φυσική ιεραρχία ως γήινη υποστατική κλίμακα δεν είναι συνεχής αλλά εξελικτική με καταλύτη τον κοσμικό χρόνο και βαίνει κατά τον νόμο της Αείρροης Κλεψύδρας. Η υποστατική κλίμακα ανελίσσεται με την βαθμιαία ανύψωση των κατωτέρων στοιχείων, μέσω διηνεκούς μετάγγισης αιθερίου Αίματος από ανώτερες συνειδήσεις που υπόκεινται στη φθορά. Εξικνείται από το υψηλότερο επίπεδο των αγρύπνων συνειδήσεων, των ανθρώπων που συντηρούν άσβεστη τη φλόγα του νου, με την αφθαρσία του πνεύματος και της συνείδησης, διαφυλάττοντας ανόθευτο τον φορέα τους από κατώτερες επιδράσεις. Ιδού η γένεση του Ιερατείου που καθήκον έχει να διαφυλάσσει ανόθευτη την Παράδοση μέσω της Αφθαρσίας του Αιωνίου Αίματος. Η υποστατική κλίμακα ωστόσο διακόπτεται, ενσταλλάζοντας αενάως από τις κατερχόμενες βαθμίδες της φωτεινά ψήγματα συνείδησης στους ολοένα ανερχόμενους ενδιάμεσους αναβαθμούς, που εδράζονται στο έσχατο επίπεδο της κατώτερης συνείδησης εκείνου του ανθρώπου, που μόλις αναδύθηκε από το ανθρωποειδές. Εν τούτοις, κάθε ενδιάμεσο γένος της υποστατικής κλίμακας αντανακλά δυνητικά και ένα ορισμένο ανώτερο επίπεδο συνείδησης και πνεύματος στο οποίο δύναται να περιέλθει, ανάλογο του βαθμού εκφυλισμού του φορέα του, δηλαδή της νόθευσης του Αίματος του από βαρέα χθόνια στοιχεία. Όσο αιθέριο και καθαρό είναι το Αίμα του, τόσο υψηλότερη υποστατική βαθμίδα δύναται να κατακτήσει. Έτσι 10 εκατ. έτη πριν, η Φυσική Ιεραρχία και η ποικιλομορφία των γενών χαρακτηρίζουν ήδη το Ανθρώπινο Είδος.
Μετά την σύλληψη του τρίτου φεγγαριού, της Ειλείθυιας και τις γεωλογικές μεταβολές κοσμικής κλίμακας που ακολουθούν, ξηρά και θάλασσα βρίσκονται σε συνεχή διαπάλη. Ο ακαταστάλακτος γήινος φλοιός φιλοξενεί τέσσερεις μεγάλες ηπείρους που διαχωρίζονται από τεράστιους ωκεανούς. Βόρεια η αρχέγονη γη της Υπερβορέας μέχρι τον πόλο. Νότια η τεράστια χαμηλή Λεμουρία ήπειρος που δυτικά στην Αφρική και τον Ινδικό λέγεται Γκοτβάνα, και ανατολικά στον Ειρηνικό έως την Αμερική, Λεμουρία. Η ήπειρος αυτή περισφίγγει σαν ζωνάρι το νότιο ημισφαίριο. Στην Ανατολή η Ουιγκούρ που καταλαμβάνει την σημερινή Ευρασία είναι κατακερματισμένη από απέραντες θάλασσες, όπως εκείνη που αργότερα θα αποτελέσει την έρημο Γκόμπι. Στη Δύση η Ατλαντίδα με τον άξονα της να τέμνει κάθετα τον ισημερινό. Οι θάλασσες μεταξύ Ουιγκούρ-Υπερβορέας προς βορρά και Λεμουρίας-Γκοτβάνα προς νότο σχηματίζουν την απέραντη ωκεάνια τάφρο της Τηθύος, απομεινάρι της οποίας στον καιρό μας είναι το υδάτινο χείλος της Μεσογείου.
Το ανελικτικό σχήμα ζωής της Αφροδίτης επιλέγει την αρχέγονη Υπερβορέα για να καταστήσει το Ριζικό Γένος του Ανθρώπου γήινη μετάσταση του Ηλιακού Λόγου. Μαζί του αποθέτει και τα δώρα του. Τον Σίτο και την Μέλισσα. Η Υπερβορέα καθίσταται έκτοτε ο τόπος όπου Ουρανός και Γαία συνευρίσκονται, ο τόπος μέθεξης του Όντος στον Όντα, μέθεξης που διηνεκώς επιστρέφει μέσα στο χρόνο. Η πολική Υπερβορέα είναι η γη της σύστασης και ανασύστασης της Φυσικής Ιεραρχίας καθώς και η πηγή εκπόρευσης των ποικιλόμορφων ανθρωπίνων ειδών που βαθμιαία κατέκλυσαν τη γη για να συνθέσουν το Ανθρώπινο Γένος. Το ήπιο κλίμα και η έλλειψη εποχών ευνοεί την ταχεία εξάπλωση και ανάπτυξη των ανθρωπίνων κοινωνιών από τους πόλους ως τον ισημερινό. Το εξελικτικό επίπεδο των ανθρωπίνων γενών παρακολουθεί την υποστατική κλίμακα. Σπηλαιάνθρωποι ελάχιστα διαφέροντες από τους ανθρωποειδείς, νομάδες και πλάνητες των απεράντων στεπών, πρωτεϊκές κοινωνίες νέων γενών, παλαιά γένη που παρακμάζουν και εξαφανίζονται, φυλές γιγάντων και πυγμαίων, είδη ηλιακά και σκοτεινά που αναμειγνύονται, πολεμούν, κατακτούν ζωτικό χώρο, εξελίσσονται, καταστρέφονται. Πρωτόγονα στίφη, μα και κοινωνίες οργανικές και εξελιγμένες όπου η φυσική ιεραρχία δημιουργεί τον πρώτο πολιτισμό.
10 εκατ. έτη πριν, μια μορφή πρωτεϊκής κοινωνικής ζωής που δίνει και τον πρώτο πολιτισμό της ανθρωπότητας εκπορεύεται από την Υπερβορέα και αναπτύσσεται στην Λεμουρία. Πρώτη πράξη πολιτιστικής δημιουργίας η εξελικτική διάπλαση της γλώσσας, ως μέσου επικοινωνίας των υποστατικών βαθμίδων του ανθρώπου που δεν διαθέτουν ενόραση. 5 εκατ. έτη αργότερα η ανισότροπη επίδραση της Ειλείθυιας που πλησιάζει και της μακρινής Σελήνης που περιμένει τον λόγο της επηρεάζουν το κλίμα της γης γεννώντας μια περίοδο παγετώνων που πλήττει την Υπερβορέα και υποχρεώνει τους Ταγούς του Πολιτισμού να εγκαταλείψουν την πρωτοπατρίδα προς τον Νότο, όπου συναντούν τις κατώτερες υποστατικές βαθμίδες, φορείς του Λεμούριου Πολιτιστικού Κύκλου. Η Λεμουρία κείται μεταξύ Ινδικής χερσονήσου και Νότιας Ασίας και εκτείνεται εκείθεν προς Νότιο Αμερική εκεί που σήμερα απλώνεται η γλαυκή απεραντοσύνη του Ινδικού και του Ειρηνικού ωκεανού. Επτά λαοί ή φυλές συγκροτούν την κοινωνική πυραμίδα αυτού του πολιτισμού σύμφωνα με την τάξη της φυσικής ιεραρχίας.
Στην κορυφή της πυραμίδας τίθενται ως κυβερνήτες οι τρείς τάξεις των ταγών της Υπερβορέας το Πολικό Γένος, ως διδάσκαλοι και καθοδηγητές, άγρυπνες και υπερβατικές συνειδήσεις, μεταστάσεις του Ηλιακού Λόγου, δίαυλοι επικοινωνίας του ανθρώπου με τον κόσμο του ουρανού. Έτσι, 3 εκατ. έτη πριν, στην ακμή του Λεμούριου Πολιτιστικού Κύκλου, πρώτου πολιτισμού του ανελικτικού σχήματος ζωής της Γης, στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται ένα Πολικό Ιερατείο φωτεινών και ξανθών γιγάντων, που με το αραιό και καθάριο Αίμα τους, διατηρούν αείρροη την επαφή με το Όν, μέσω της ανοικτοσύνης της συνείδησης και του πνεύματος τους προς τον ουρανό. Είναι οι Μύστες, φύλακες της γνώσης και της παράδοσης. Μία βαθμίδα χαμηλότερα, δύο ανόθευτες ηλιακές τάξεις μυημένων γιγάντων, των Διδασκάλων και των Ταγών, αναλαμβάνουν να μεταλαμπαδεύσουν εκείνη από τη γνώση που αναλογεί σε κάθε κατώτερη βαθμίδα της υποστατικής κλίμακας. Οι Ταγοί μεταγγίζουν την πολική Παράδοση της Υπερβορέας δια της Αγωγής. Οι Διδάσκαλοι, την Γνώση μέσω της Παιδείας. Αποδέκτες, οι εκλεκτότεροι εκπρόσωποι των τριών φυλών Ιερείς και Πολιτικοί, που αποτελούν τα κατασταλάγματα των διηνεκών επιμειξιών και διασταυρώσεων των εκπεσμένων ταγών με τα ενδιάμεσα ανθρώπινα είδη στην ατελεύτητη διάρκεια των μακρών γεωλογικών περιόδων του τριτογενούς αιώνα, έκαστος ανάλογα με τη δύναμη αφομοίωσης που υποδηλώνει η υποστατική του βαθμίδα. Πρώτοι οι καθαρότεροι εκπρόσωποι της Ωχρής ή Κίτρινης Φυλής, που αποτέλεσε το καταστάλαγμα της επιμειξίας των άνω κατιόντων φύλων της υποστατικής κλίμακας, όπου το ωχρό χρώμα αντανακλά την φωτεινή μετάλλαξη του Ηλιακού Λόγου. Δεύτεροι οι καθαρότεροι εκπρόσωποι της Φαιάς ή Κόκκινης Φυλής, που αποτέλεσε το καταστάλαγμα της επιμειξίας των μέσων φύλων της υποστατικής κλίμακας, όπου το φαιό χρώμα αντανακλά την σκιώδη μετάλλαξη του Ηλιακού Λόγου. Τρίτοι οι καθαρότεροι εκπρόσωποι της Τεφρής ή Μαύρης Φυλής, που αποτέλεσε το καταστάλαγμα της επιμειξίας των κάτω ανιόντων φύλων της υποστατικής κλίμακας, όπου το μελανό χρώμα αντανακλά την σκοτεινή μετάλλαξη του Ηλιακού Λόγου. Στην τελευταία βαθμίδα οι τέσσερεις λαοί της Λεμουρίας, οι τρείς φυλές, Κίτρινοι (Μογγολοειδείς), Κόκκινοι (Ατλαντοειδείς) και Μαύροι (Νεγροειδείς) και ο φυλετικά ακαταστάλακτος κατώτερος λαός των Μιγάδων, ανοικτή χοάνη ανάμειξης του αίματος ανθρώπου και ανθρωποειδών. Στην φθίνουσα υποστατική κλίμακα των τεσσάρων λαών, όπου οι πνευματικές δυνατότητες είναι πεπερασμένες, το φωτεινό ψήγμα του ουρανού, ο νους, είναι απρόσιτο. Ψήγματα της πολικής Παράδοσης μεταδίδονται με την καλλιέργεια της Θρησκείας και ψήγματα της Γνώσης με την καλλιέργεια της Επιστήμης.
Ένα εκατ. έτη πριν ο Άνθρωπος γνωρίζοντας την θεία προέλευση και τον θείο προορισμό του, σε διηνεκή επικοινωνία με τον ουρανό, έχει οδηγήσει στην κορύφωση του τον πρώτο επί γης λαμπρό πολιτισμό, τον Λεμούριο Πολιτιστικό Κύκλο. Το πρώτο γένος του ανθρώπου, που ακολουθεί το Ριζικό είναι το Πολικό Γένος. Το Ριζικό Γένος ενσαρκώνει τον άνθρωπο επί γης. Το Πολικό Γένος είναι το γένος των Διδασκάλων και των Ταγών, που σε διηνεκή επαφή με τον ουρανό μέσω της υπερβόρειας Πρωτοπατρίδας σπέρνει τον πρώτο Πολιτισμό, που από την Λεμουρία Ήπειρο εποικίζει τη γη μέσω της φυσικής ιεραρχίας των 10 φυλών-λαών. Οι αξίες και ο χαρακτήρας που διαμορφώνει κάθε Πολιτισμός είναι απόρροια του επιπέδου συνείδησης και πνεύματος του κυρίαρχου φυλετικού υποστρώματος που υπήρξε φορέας του, στο βαθμό που η συνείδηση αυτή σφυρηλατείται διηνεκώς από την Παράδοση και το Ιερατείο που την ζωογονεί. Με βάση τον κυρίαρχο χαρακτήρα του ο Λεμούριος Πολιτιστικός Κύκλος ανήκει στο ανώτερο φυλετικό καταστάλαγμα του καιρού του την Κίτρινη Φυλή.
Ένα εκατ. έτη πριν, το Πολικό Γένος, ως Ιερατείο της Λεμουρίας γνωρίζει πως το χαμηλό τρίτο φεγγάρι, η Ειλείθυια πρόκειται να διασπαστεί σε δακτύλιο βράχων και πάγου. Οι αναμενόμενες γεωλογικές μεταβολές είναι τεράστιες. Η καταστροφή που θα συντελεστεί, κοσμογονική. Ο ωκεανός και η ηφαιστειακή δραστηριότητα θα καταπιούν τη χαμηλή γη της Λεμουρίας αφήνοντας διάσπαρτες νησίδες γης, ο πολιτισμός του Πολικού Γένους θα αφανιστεί. Μέριμνα του Ιερατείου είναι η κληρονομιά της Παράδοσης. Γνωρίζει επίσης πως η επίδραση του δακτυλίου πάνω στην γη είναι ανισότροπη. Ο ισημερινός θα διογκωθεί με τους ωκεανούς να συγκεντρώνονται περί αυτόν. Οι πόλοι θα συμπιεσθούν και θα αναστατώσουν τον στερεό φλοιό. Αναζητεί λοιπόν τη νέα γη της επαγγελίας όπου ο πολιτισμός θα ξανανθίσει, διασώζοντας τη γνώση και αποφασίζει. Πολικό Γένος, πορεία βορειοδυτική και προορισμό τον Βορρά στον δρόμο της επιστροφής στην πρωτοπατρίδα. Η κίτρινη φυλή με την ιεραρχία της, πορεία βορειοδυτική και προορισμό την Ουϊγκούρ. Η μαύρη φυλή, πορεία δυτική με προορισμό την Γκοτβάνα. Η κόκκινη φυλή, πορεία ανατολική με προορισμό την Ατλαντίδα. Οι ενδιάμεσες κατώτερες υποστατικές βαθμίδες που γεμίζουν τη γη, μιγάδες, σπηλαιάνθρωποι, πλάνητες νομάδες, ποικίλα είδη ανάμεσα στον άνθρωπο και το ανθρωποειδές, αφήνονται στην τύχη τους ως βιολογικό κατάλοιπο, ανθρώπινο κοίτασμα που κείται εκτός πολιτισμού. Η πρώτη γιγάντια μετανάστευση φυλών και λαών και πρώτη μεταλαμπάδευση πολιτισμού αρχίζει. Η διάσπαση του φεγγαριού βρίσκει τις φυλές καθ’ οδόν, διάσπαρτες στους άξονες πορείας κάθε μιάς. Η κοσμογονική καταστροφή συντελείται. Ύδατα αποτραβιώνται, νέες οροσειρές αποκαλύπτονται. Η γη ζει την λεγόμενη εποχή της ορογένεσης και παίρνει σταδιακά την σημερινή οριστική της μορφή. Πλατύνεται στον ισημερινό, που συγκεντρώνει τον μεγάλο όγκο υδάτων και συμπιέζεται στους πόλους. Η λάβα των ηφαιστείων και τα νερά του ωκεανού κατακλύζουν την Λεμουρία από την οποία διασώζεται μόνο η Γκοτβάνα στα όρια της Αφρικής και η Ωκεανία. Η Υπερβορέα αφανίζεται και μόνο ένα κομμάτι της, η μυθική γη της Θούλης στο Βορρά απομένει. Η Ευρώπη διαμορφώνεται, εμφανίζεται η Ινδική χερσόνησος. Η Ατλαντίδα δυτικά της Ευρώπης διαχωρίζεται από την Αμερική. Η μανία της μητρός-Γαίας πλήττει τα πλέον ευαίσθητα από τα τέκνα της, εκείνα που η λεπτοφυής γήινη ύποσταση τους είναι περισσότερο εκτεθειμένη στους αμείλικτους νόμους της. Οι ανώτερες τάξεις της υποστατικής κλίμακας, το Πολικό Γένος, πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα. Οι κατώτερες βαθμίδες, ανθεκτικώτερες στους νόμους της γής, κυριαρχούν.
800.000 έτη πριν, στην αρχή του Τεταρτογενούς Αιώνα, οι Ανθρωπίδες, Αυστραλοπιθήκειοι, πλημμυρίζουν τη γη, ως κατώτερα ανθρωποειδή. Μιγαδικές, Κόκκινες και Μαύρες φυλές ανθρώπων χωρίς πολιτισμό, γίγαντες και πυγμαίοι δημιουργήματα της ανισότροπης επίδρασης των δακτυλίων του τρίτου φεγγαριού διασπείρονται στις Ηπείρους, πολεμούν και αλληλοσπαράσσονται, χωρίς ανάμνηση της καταγωγής τους, εξοντώνουν τις βιολογικά λεπτοφυέστερες κίτρινες φυλές που συναντούν στην πορεία τους. Η Ατλαντίδα κατακλύζεται από κόκκινους που προέρχονται από τη δύση. Η Θούλη γίνεται το έσχατο καταφύγιο των υπολειμμάτων του Ιερατείου, θεματοφύλακας της παράδοσης και κοιτίδα των απογόνων του, των Θεών, νέας μετάστασης του Ηλιακού Λόγου. Το υψίπεδο του Θιβέτ, νέα κοιτίδα της Κίτρινης Φυλής, σε πνευματική επικοινωνία με το ηλιακό ιερατείο της Θούλης. 800.000 έτη πριν η Γαία, περισφιγμένη τον δακτύλιο της, παρόμοια με τον σημερινό πλανήτη Κρόνο, γνωρίζει ένα νέο πολιτιστικό κύκλο του ανθρώπινου είδους, τον κύκλο των Tιτάνων, αυτόν που ενυπάρχει ακόμη και σήμερα εγγεγραμμένος σαν αρχέγονη μνήμη στο φυλετικό αρχέτυπο των λαών της οικουμένης.
Το αίμα από το κομμένο μέλος του πατέρα-Ουρανού γίνεται Έρως, σπέρμα γένεσης της Αφροδίτης, υπενθύμιση της καταγωγής του όντος και εκείθεν του γένους των Τιτάνων. Ο Κρόνος-Χρόνος, Κορόνους δηλονότι κάρα νοός, καταπίνει τα τέκνα του αποσπώντας τα από την αγκάλη της Ρέας-Φύσης. Ο Κρόνος ως δακτύλιος που περισφίγγει την γη, προσωποποιεί την οργή του ουρανού, που ανατρέπει τώρα την εγκόσμια τάξη, απελευθερώνοντας το τιτανοτελλουρικό στοιχείο από τα τάρταρα, ό,τι βαρβαρότερο και ποταπό έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη υπόσταση. Το Τιτανικό Γένος είναι παρόν! Τα θραύσματα και η διάσπαρτη μνήμη του δεύτερου αυτού πολιτισμού διαχέονται μέσω της παράδοσης στις μυθολογίες όλων των αρχέγονων λαών της γης. Σύμφωνα με την μυθική παράδοση των Ελλήνων, στην κορυφή του Ιερατείου βρίσκεται το δεύτερο αρχέγονο ζεύγος του Κρόνου-χρόνου και της φύσης-Ρέας. Το Ιερατείο δεν είναι άλλο από το λαμπερό γένος των Τιτάνων που υποτάσσει τον πατέρα-Ουρανό στα δεσμά της κόρης Ρέας-φύσης. Ο Κρόνος ευνουχίζει τον Ουρανό που το αίμα του ως σπέρμα του Ριζικού Γένους του Ανθρώπου, γεννά την Αφροδίτη εξαίσιο σύμβολο της προέλευσης του Όντος. Κρόνος-Ρέα το κοσμικό ζεύγος, Ωκεανός -Τηθύς η ακατάσχετη γενετική ορμή του νερού, ο κοσμικός ωκεανός των επαναγεννήσεων, Υπερίων-Θεία γεννήτορες του Ηλίου, της Σελήνης και της Ηούς, κύριοι του πυρός, Κοίος ή Κρείος-Φοίβη γεννήτορες στην Θεο-Ύλη ή Θούλη της Λητούς, ζώσας μνήμης της υπερβόρειας πρωτοπατρίδας και της αλήθειας των άστρων, δηλαδή του Ζωδιακού, εξουσιαστές του αιθέρα, Ιαπετός-ωκεανίδα Κλυμένη γεννήτορες των ανθρώπινων φυλών μέσω του Προμηθέα και του Άτλαντα, κύριοι της γης. Θέμις θεά των φυσικών νόμων, Μνημοσύνη μητέρα των μουσών, δηλαδή του πολιτισμού. Οι κατώτερες υποστατικές βαθμίδες, το τιτανοτελλουρικό στοιχείο, Κύκλωπες, Γίγαντες, Εκατόγχειρες, γένη που απώλεσαν την συνείδηση και το πνεύμα τους και εξέπεσαν στα τάρταρα, ενδιάμεσοι σταθμοί ανάμεσα στους θεούς και τα τέρατα, τον άνθρωπο και το ανθρωποειδές.
600.000 έτη πριν, το Τιτανικό Γένος είναι κυρίαρχο. Οι ακοινώνητες μάζες των φυλών της Ευρασίας, της Αφρικής και της Ατλαντίδας αναγνωρίζουν την κυριαρχία των Τιτάνων, η φυσική ιεραρχία ανασυστήνεται και νέοι πολιτισμοί ανθούν. Το Ιερατείο της Θούλης και οι Ιερείς του Θιβέτ μεταλαμπαδεύουν τη γνώση και την παράδοση στις ιθύνουσες τάξεις των διεσπαρμένων λαών των ηπείρων ανάλογα με την υποστατική βαθμίδα καθενός, μέσω της πολιτικής, της επιστήμης και της θρησκείας. Σταδιακά, η Ευρώπη γίνεται το πεδίο ενός ανταγωνισμού, μαύρων και κόκκινων φύλων, που εκτείνεται ανατολικά μέχρι τον Καύκασο και τα οροπέδια του Ιράν, η Ασία, λίκνο των κιτρίνων φυλών πλην της Ινδίας που παραμένει ζωτικός χώρος των Δραβιδών, πρώτης Ατλάντειας φυλής, φυλετικής επιμειξίας μαύρων και κίτρινων Λεμουρίων, η Αφρική χώρος όπου αποσύρονται τα κατάλοιπα των μαύρων Λεμουρίων. Στην Ατλαντίδα ένας κόκκινος πολιτισμός γεννιέται. Έτσι, οι τέσσερεις γήινοι προσανατολισμοί ταυτίζονται κατά την Παράδοση με την κυριαρχία των τεσσάρων υποστατικών βαθμίδων, που αποτελούν ανώτερα κατασταλάγματα της ανθρώπινης υποστατικής κλίμακας επί γης εν μέσω ακοινώνητων στιφών ανθρωποειδών, ενδιαμέσων σταδίων μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Βόρεια, το Γένος των Τιτάνων, συγκροτεί το Κρόνειο Ιερατείο. Ανατολικά η Κίτρινη Φυλή. Δυτικά η Κόκκινη. Νότια η Μαύρη.
Η ανισότροπη επίδραση των δακτυλίων του φεγγαριού ευθύνεται για τα βίαια γεωλογικά και κλιματολογικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια του Πλειστοκαίνου, κυρίως των παγετωνικών περιόδων και της έκρηξης της ποικιλομορφίας των ζωικών ειδών. Ο δακτύλιος των θραυσμάτων του τρίτου φεγγαριού περισφίγγει τη Γη ολοένα και η Σελήνη μακράν περιμένει το λόγο της. Η ισορροπία των στοιχείων του φλοιού της γης καθίσταται περισσότερο εύθραυστη. Γαία, πυρ, αήρ, ύδωρ αλληλεπιδρούν βίαια και ανισότροπα υπό την επίδραση του κλοιού του τρίτου φεγγαριού μα και της Σελήνης, που μέλλει να γίνει το τέταρτο φεγγάρι της. Η Ειμαρμένη της μητρός – Γαίας αλλάζει και πάλι. Το γήινο περιβάλλον γνωρίζει για πρώτη φορά από την υποστασιοποίηση του ανθρώπου την λεπτοφυή ισορροπία του κλίματος, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ζωή του φυράματος, δηλαδή η ανάμειξη γης-πυρός-αέρος-ύδατος σε ποικίλες αναλογίες υπό την μακροσκοπική επίδραση του κοσμικού περιβάλλοντος. Η μετάπτωση του γήινου άξονα και του περιηλίου της γήινης τροχιάς, συμβάλλουν καθοριστικά στην εμφάνιση της πρώτης και της δεύτερης περιόδου παγετώνων, των καλουμένων Γκυντσίου και Μινδελίου, αντίστοιχα 600 και 400 χιλ. έτη πριν, με διάρκεια εκάστης περίπου 100 χιλιετίες. Οι παγετώνες εκτείνονται προς τις εύκρατες ζώνες και το Κρόνειο Ιερατείο του Τιτανικού Γένους υποχρεώνεται εκ νέου σε μετανάστευση από την Υπερβόρεια πρωτοπατρίδα. Καταφύγιο του τα οροπέδια του Θιβέτ, όπου συναντώνται ξανά οι δύο ανώτερες φυλές της ανθρώπινης υποστατικής κλίμακας. Η μετανάστευση αυτή σηματοδοτεί την εκ νέου άνθηση του κίτρινου πολιτισμού στην Ασία υπό την άμεση επιρροή του Ιερατείου. Ένα κίτρινο φυλετικό καταστάλαγμα καθίσταται βαθμιαία κυρίαρχο και απλώνεται στην ηπειρωτική Ασία. Είναι η δεύτερη Ατλαντεία φυλή, η Τουράνια.
Με την απόσυρση των παγετώνων το Ιερατείο επιστρέφει στην Υπερβόρεια πρωτοπατρίδα. Η νότια Ευρώπη και η ΝΔ Ασία, βρίσκονται εκ νέου υπό την κυριαρχία των μαύρων φυλών, κατώτερων φυλετικά και πολιτιστικά αλλά γι’ αυτό ακριβώς ισχυρότερων βιολογικά. 500 χιλ. έτη πριν η ηπειρωτική Ασία γίνεται ξανά το λίκνο μιας νέας κίτρινης πολιτιστικής εξόρμησης που βαθμιαία εκτείνεται γύρω από την θάλασσα Γκόμπι που καλύπτει την Κεντρική Ασία, νότια μέχρι την ινδική χερσόνησο και δυτικά ως τον Καύκασο απωθώντας για μιά ακόμη φορά τις μαύρες φυλές. Κίτρινοι Τουράνιοι υπό την επιρροή του Ιερατείου του Θιβέτ δημιουργούν τις νέες πολιτείες, αναζητώντας μέσω της σύζευξης Παράδοσης και Επιστήμης την επαφή με τον πότνιο ουρανό, τον μίτο της επικοινωνίας με τον κόσμο, καλλιεργώντας το πνεύμα, το όχημα της αιθερίας ψυχής, επιστρέφοντας στο Ον μέσω του λαμπερού ψήγματος του Νού. 100 χιλιετίες αργότερα η νέα περίοδος παγετώνων, η αποκαλούμενη Μινδέλιος, ενσκύπτει με πολύ μεγαλύτερη ένταση. Η Ευρώπη και η Ασία παγώνουν. Η Θούλη και το Θιβέτ χάνονται στους αιώνιους πάγους, το Κρόνειο Ιερατείο που ενοράται το μέλλον αναζητεί νέα φιλόξενη γη. Η Ατλαντίδα υποδέχεται την ιθύνουσα τάξη του ανθρώπινου γένους. Είναι η εποχή της Κόκκινης Φυλής, που εποικίζει την κεντρική και νότια Αμερική μέχρι τη ΝΑ Ασία από όπου ξεκίνησε η πρώτη μετανάστευση των λαών και τα παράλια της Αφρικής, υπό την αιγίδα του Γένους των Τιτάνων, που σμίγουν τη γη με τον ουρανό. Ένα κόκκινο φυλετικό καταστάλαγμα καθίσταται βαθμιαία κυρίαρχο και απλώνεται στην Ατλαντίδα, την Αμερική, και την Βόρεια Αφρική. Είναι οι Τολτέκοι, τρίτη Ατλαντεία φυλή.
Όταν 400 χιλ. έτη πριν οι παγετώνες αποσύρονται ξανά, η κόκκινη και η μαύρη φυλή είναι κυρίαρχες επί γης, με μια πλημμυρίδα ενδιάμεσων υποστατικών βαθμίδων μεταξύ ανθρώπου και ζώου, με κατώτερη ανθρωποειδή αυτήν που η συμβατική επιστήμη χαρακτηρίζει με τον όρο Πιθηκανθρώπειοι. Οι ολιγάνθρωπες ιθύνουσες τάξεις αναζητούν πάλι τις πρωτοπατρίδες τους. Το μακρό ταξίδι προς τις προγονικές ρίζες και τον πολιτισμό ξαναρχίζει. Η Ευρώπη γίνεται το λίκνο των απογόνων του Ιερατείου της Θούλης, που μάχονται ξανά για να κατακτήσουν τις προγονικές εστίες με το τελλουρικό στοιχείο, πιθηκανθρώπειους, σπηλαιανθρώπους, σκοτεινές φυλές γιγάντων και πυγμαίων. Στις 200 επόμενες χιλιετίες, οι εύκρατες ζώνες της Ευρασίας θα γίνουν οι τόποι άνθισης νέων λαών και πολιτειών όπου το Ιερατείο θα μεταλαμπαδεύσει την Παράδοση, την Γνώση, την Επιστήμη και την Θρησκεία. Νέα μεγάλα κέντρα της Παράδοσης συγκροτούν τις κορυφές της πυραμίδας της ανθρώπινης κλίμακας. Θιβέτ, Ποσειδωνία, Μεξικό, Άνδεις, Αβυσσηνία, Αίγυπτος σε διηνεκή επικοινωνία με την Θούλη και μέσω αυτής, σε αέναη επαφή με τον Ουρανό. Νέα φυλετικά κατασταλάγματα μέσα στους κόλπους των φυλών κάνουν την εμφάνιση τους και διεκδικούν βίαια ζωτικό χώρο για να επιβάλουν την κυριαρχία τους. Στην Ατλαντίδα το κόκκινο φύλο των Τολτέκων φθάνει στο απόγειο της δύναμης του. Υπό την σκέπη του Ιερατείου της Θούλης αναπτύσσει τρία ιερά κέντρα Πολιτισμού. Στην Ποσειδωνία, κεντρική νήσο της Ατλαντίδας, τις Άνδεις και το Μεξικό που δεν είναι υψίπεδα, αλλά μεγάλα λιμάνια λόγω της κατακόρυφης βαρυτικής επίδρασης του δακτυλίου του φεγγαριού που περισφίγγει τη γη, ανυψώνοντας τα νερά των ωκεανών. Στην Αβυσσηνία συναντάται η παράδοση των Μαύρων, των Κόκκινων και των Κίτρινων. Η ανάμειξη τους δημιουργεί μια παράδοση μιγαδική που βαθμιαία αποκόπτεται από το Ιερατείο της Θούλης. Η παράδοση αυτή με φορέα ένα νέο φυλετικό καταστάλαγμα, προϊόν επιμειξίας της κίτρινης και της κόκκινης φυλής, τους Ακκάδιους, τέταρτης Ατλαντείας φυλής, μέλει να αναλάβει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του Ανθρώπινου πολιτισμού. Στην Αίγυπτο, ένα Ακκάδιο Ιερατείο κυριαρχεί χωρίς ωστόσο να αποκλίνει από την Θούλη. Κόκκινα φύλα καθίστανται βαθμιαία φορείς της Αιγύπτιας παράδοσης.
200.000 έτη πριν ο πολιτισμός του Γένους των Τιτάνων έχει φθάσει στο απόγειο του. Το αναπότρεπτο τέλος όμως πλησιάζει. Η δύναμη του Ιερατείου και των ιερών κέντρων του δεν αρκεί ως αντίσταση στον νόμο της εντροπίας που δρά αμείλικτος. Είναι και πάλι ο καιρός που η Γαία νικά τον Ουρανό. Ο κρόνιος δακτύλιος που περισφίγγει 700 χιλιετίες τώρα τη γη πρόκειται να ενωθεί μαζί της για πάντα. Τα θραύσματα της Ειλείθυιας θα συντριβούν, φέρνοντας την μεγαλύτερη κοσμική καταστροφή που γνώρισε η γη από τη γένεση της. 200 χιλιετίες πριν, τα μέλη της Ειλείθυιας συντρίβονται στο γήινο σώμα και η συντέλεια είναι κοσμογονική, που όμοια της δεν γνώρισε η γη στα χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια της ζωής της. Η περιστροφή επιβραδύνεται, οι ημέρες γίνονται πιό μεγάλες και πιό κρύες. Φυτά και ζώα απολιθώνονται, οι ωκεανοί αποτραβιώνται βίαια λόγω μεταβολής του βαρυτικού πεδίου, κορυφές ορέων υψώνονται και χαμηλές εκτάσεις πλημμυρίζουν όπως η Ατλαντίδα, όπου μονάχα η νήσος Ποσειδωνία στο κέντρο του Ατλαντικού επιζεί. Η Κεντρική Ασία αποκαλύπτεται χάνοντας τη θάλασσα. Στη θέση της εμφανίζεται η έρημος Γκόμπι νέο πεδίο εξόρμησης των Τουρανικών φύλων. Στην βόρειο Αφρική η Σαχάρα είναι μια απέραντη θάλασσα. Ταυτόχρονα, το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο αλλοιώνεται, το κοσμικό περιβάλλον αλλάζει, αλλάζει η Ειμαρμένη της Γης. Η κοσμική ακτινοβολία μεταλλάσσει το γονιδιακό υλικό και νέα είδη εμφανίζονται. Πολλά θα εκφυλιστούν, άλλα θα επιβιώσουν. Μια νέα περίοδος παγετώνων, η αποκαλούμενη Ρύσσιος, ενσκήπτει.
Η πτώση του τρίτου φεγγαριού σηματοδοτεί την έκπτωση του γένους των Τιτάνων. Οι γίγαντες-θεοί, εκτεθειμένοι χωρίς την αντίρροπη δύναμη του φεγγαριού στην γήινη βαρύτητα εκφυλίζονται, μεταλαμπαδεύοντας την γνώση και την παράδοση στα υπολείμματα των κατωτέρων τάξεων μιας φυσικής ιεραρχίας που έχει πλήρως καταλυθεί. Μια μακρά παγωμένη νύχτα 50 χιλιετιών, χωρίς φεγγάρι και πολιτισμό ακολουθεί. Τα ίχνη των θεών ζουν στη συλλογική μνήμη, τα αρχέτυπα και τον μύθο των φυλετικών υπολειμμάτων που αγωνίζονται για επιβίωση. Κύκλωπες, Γίγαντες, Έκατόγχειρες ποδοπατούν το εκπεσμένο γένος των Τιτάνων και γίνονται κυρίαρχοι επί γης. Η ανατροπή αυτή συνταράσσει τη Ρέα-φύση. Ο ανθρώπινος πολιτισμός υποκύπτει στο πεπρωμένο του. Το λίκνο του, η υπερβόρεια Θούλη, γίνεται ο παγερός Βόρειος Πόλος. Οι Μύστες του Ιερατείου μεθίστανται στον Κόσμο του ουρανού. Τα ιερά κέντρα, Θιβέτ, Άνδεις, Αβυσσηνία, Μεξικό σβήνουν κατεστραμμένα και χάνοντας την θάλασσα. Οι ταγοί της Βόρειας Γης όσοι επιζούν, επιστρέφουν σε μια λίθινη εποχή. Οι Κόκκινοι της Δύσης επιβιώνουν στην Ποσειδωνία και την λεκάνη της Μεσογείου. Τα υπολείμματα των Κίτρινων της Ανατολής στερημένα τις ανώτερες τάξεις τους, εκπίπτουν βαθμιαία στο επίπεδο του αγελαίου ανθρώπου. Οι Μαύροι του Νότου, ολιγότερο πληγέντες ως στην κατώτερη πολιτιστική βαθμίδα ευρισκόμενοι, καθίστανται οι κυρίαρχοι της ζώνης περί τον ισημερινό και επεκτείνονται στην Ευρώπη. Ενδιάμεσες βαθμίδες, μιγάδες, σπηλαιάνθωποι, ανθρωποειδή, αποτελούν τώρα το νέο ακοινώνητο υλικό του ανθρώπινου γένους. Ισχυρότερος μεταξύ αυτών, επιβιώνει στο όριο της ανθρώπινης κλίμακας για αρκετές χιλιετίες προτού εκφυλιστεί ολοσχερώς, ο ανθρωποειδής Νεαντερτάλιος.
800 χιλ. έτη μετά το τέλος του Λεμούριου Πολιτιστικού Κύκλου, του πολιτισμού που εκπορεύτηκε από το Πολικό Γένος, ένας άλλος πολιτιστικός κύκλος βαδίζει στην ολοκλήρωση του. Είναι ο Πολιτισμός που εκπορεύτηκε από την Τελλουρική τάξη του Τιτανικού Γένους και του Κρόνειου Ιερατείου, που είχε τρείς εκφάνσεις, την πρώιμη Τουρανική στην Ασία, την μέση Τολτεκική στην Ατλαντίδα και την ύστερη Ακκαδική στην Μεσογειακή λεκάνη. Τον πολιτισμό αυτής της περιόδου η Παράδοση καλεί Ατλάντειο Πολιτιστικό Κύκλο, γιατί οι αξίες και ο κυρίαρχος χαρακτήρας που διαμόρφωσε υπήρξαν απόρροια της συνείδησης και του πνεύματος των Ατλάντων και ιδιαίτερα της Κόκκινης Φυλής, που από την Ατλαντίδα διέσωσε και διέδωσε μια μιγαδική παράδοση. Στον πολιτισμό αυτό η φυσική ιεραρχία αποκαθίσταται, σύμφωνα με τα πρότυπα της πολικής παράδοσης που πηγάζει από τον πολιτισμό της Λεμουρίας, σύμμεικτη ωστόσο με την τελλουρική παράδοση των Τιτάνων. Στο τέλος του Ατλάντειου Πολιτιστικού Κύκλου, ένα μιγαδικό Ακκάδιο Ιερατείο βρίσκεται στην κορυφή, το οποίο διατηρεί αείρροη την επαφή με το Ον, μέσω της ανοικτοσύνης της συνείδησης και του πνεύματος του στον ουρανό. Είναι οι μιγάδες Μύστες, φύλακες της γνώσης και της παράδοσης. Μία βαθμίδα χαμηλότερα, οι δύο ιθύνουσες τάξεις μυημένων Διδασκάλων και των Ταγών, αναλαμβάνουν να μεταλαμπαδεύσουν εκείνη από τη γνώση που αναλογεί σε κάθε κατώτερη βαθμίδα της υποστατικής κλίμακας. Οι Ταγοί μεταγγίζουν την Παράδοση δια της Αγωγής. Οι Διδάσκαλοι, την Γνώση μέσω της Παιδείας. Αποδέκτες, οι εκλεκτότεροι εκπρόσωποι των τεσσάρων φυλών που αποτελούν τα κατασταλάγματα των διηνεκών επιμειξιών και διασταυρώσεων των ανθρωπίνων γενών, έκαστος ανάλογα με τη δύναμη αφομοίωσης που υποδηλώνει η υποστατική του βαθμίδα. Το Κρόνειο Ιερατείο, εγκατεστημένο στην Ποσειδωνία, μεταλαμπαδεύει την Κόκκινη παράδοση στα ιερά κέντρα του Μεξικού και των Άνδεων. Οι μιγάδες Ακκάδιοι είναι κυρίαρχοι της Αιγύπτου. Οι κίτρινοι Τουράνιοι, υπό την εξουσία του αυθεντικού Ιερατείου του Θιβέτ. Τα κατάλοιπα της Λεμούριας Μαύρης παράδοσης υπό το σκήπτρο του ιερού κέντρου της Αβυσσηνίας.
Ας φαντασθούμε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Ποιά θα ήταν η κατάσταση του ανθρώπινου πολιτισμού μετά από αυτό; Εύκολα θα συμπεράνουμε ότι οι λεπτοφυέστερες εκφάνσεις του θα αφανίζονταν τελεσίδικα ενώ οι χονδροειδέστερες εκδηλώσεις θα κατόρθωναν να επιβιώσουν. Η συντέλεια ελαύνει όπως ο κεραυνός. Συντρίβει την κορυφή της πυραμίδας του πολιτιστικού οικοδομήματος, αφήνοντας ανέπαφη την βάση. Έτσι επιφέρει την ριζική ανατροπή. Επηρεάζοντας ελάχιστα τον τρόπο ζωής των κατωτέρων πολιτιστικά βαθμίδων του ανθρώπινου γένους, εξαλείφει τους υλικούς όρους ζωής των ανωτέρων, που πρέπει υπό αντίξοες συνθήκες να αρχίσουν εκ μηδενός. Τι έχει να χάσει ένας πρωτόγονος άνθρωπος των σπηλαίων και ο χειροποίητος πολιτισμός του από μια ολική καταστροφή; Ο πολιτιστικά και τεχνολογικά προηγμένος άνθρωπος της Πόλεως όμως, εάν επιζήσει, επιστρέφει δια μιάς στη λίθινη εποχή, όπου όλα πρέπει να τα ανακαλύψει εκ νέου. Όλα πλην ενός, του λαμπερού ψήγματος του νου με τον οποίο πρέπει να κατακτήσει ό,τι έχασε. Στον σκληρό αυτό αγώνα, η μυστική, χαμένη γνώση πρώτα γίνεται λόγος και μνήμη που συντηρείται ως άσβεστη φλόγα στη συνείδηση, κατόπιν ανάμνηση που μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά, μετά παράδοση που εγκαταβιώνει στην αρχέτυπη ψυχή και ύστερα, στο διάβα του χρόνου, λήθη και μύθος που εμφωλεύει στον βαθυβιολογικό πυρήνα της ύπαρξης. Έτσι γυρίζει ο κύκλος των καιρών.
