ΑΡΝΟΛΝΤ ΤΟΫΝΜΠΗ: ΣΠΟΥΔΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Μετά την τελευτή του Ιστορικού Ιδεαλισμού του Χέγκελ
και της ιουδαϊκής εξαλλαγής του, του Ιστορικού Υλισμού του Μαρξ,
των δύο ψευδών ιστοριοθεωριών του ΙΘ΄αιώνα,
κατά τον 1ο και τον άρτι εισελθόντα 2ο Άριο αιώνα
αντιμάχονται οι δύο μόνες εν ζωή ιστοριοθεωρίες.
Ο Ιστορικός Παγανισμός του Όσβαλντ Σπένγκλερ
και η ιουδαϊκή εξαλλαγή του,
ο Ιστορικός Πλουραλισμός του Άρνολντ Τόυνμπη.
Είναι ο αδυσώπητος πόλεμος του Αρίου με τον Δυτικό πολιτισμό.
Ο ΒΠΠ ήταν η τελευταία χαμένη μάχη, ο πόλεμος συνεχίζεται.
Ο Άνθρωπος εξελίχθηκε από τον πηλό, είναι ο τρόπος του Δαρβίνου.
Ο Άνθρωπος πλάσθηκε από πηλό, είναι ο τρόπος του Αδάμ.
Ο Άριος κλάσθηκε από θεό, είναι ο τρόπος του Ομήρου.
“Η άνοδος και η πτώση των πολιτισμών ακολουθεί τον τρόπο της Πηνελόπης.
Υπό το φως του ηλίου, η Πηνελόπη δύναται να υφαίνει καθ’ εκάστην
νέο σχέδιο του σαβάνου του Λαέρτη.
Υπό το σκότος όμως της νυκτός,
η αποξήλωση ακολουθεί την μια και μόνη οδό.”
Άρνολντ Τόυνμπη
Ο Άγγλοσάξων Άρνολντ Τόυνμπη (Arnold Toynbee) είναι ο μεγαλύτερος ιστοριοθεωρητικός απολογητής του Δυτικού Πολιτισμού κατά τον Κ΄ αιώνα σε αντίστιξη προς τον κορυφαίο άγγελο του Αρίου Πολιτισμού Γερμανό ιστοριοφιλόσοφο Όσβαλντ Σπένγκλερ (Oswald Arnold Gottfried Spengler). Από την σκοπιά της ιστοριοθεωρίας και οι δύο στοχαστές καθαιρούν το πλάσμα της γραμμικής εξέλιξης της παγκόσμιας Ιστορίας που κατασκεύασε η δυτική Ιδεολογία και εισηγούνται ως μέθοδο σπουδής και ερμηνείας την κυκλική ανέλιξη του δράματος των Πολιτισμών. Κατά τους δύο στοχαστές οι ποικίλοι Πολιτισμοί και όχι η μονοσήμαντη Πρόοδος είναι οι στήμονες που πλέκουν το υφάδι της Ιστορίας επί της ακατέργαστης φυσικής και βιολογικής ζωής των Λαών. Αλλά τι είναι οι Πολιτισμοί; Επί του γονιδίου αυτού της ιστορικής ανέλιξης οι θεωρήσεις των δύο ιστοριοθεωρητικών αποκλίνουν ριζικά καίτοι αυτή του Τόυνμπη πηγάζει απ’ ευθείας από εκείνη του Σπένγκλερ.
Κατά τον άριο Σπένγκλερ, πολιτισμός είναι ο ιστορικός λόγος της φυλετικής ψυχής, δηλαδή το πεπρωμένο ενός ιδιαίτερου φυλετικού αρχετύπου, που επιχειρώντας να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη του θεσπίζει Αξίες ιδρύοντας την Πόλι και έτσι προβιβάζεται από αγέλη της φύσεως δηλονότι φυλετική ομάδα που κατέχει μόνον βιολογικές αρετές, σε λαό της ιστορίας. Ένας τέτοιος πολιτισμός ονομάζεται οργανικός πολιτισμός, διότι είναι φυσικο-ιστορικός μακροοργανισμός που προόρισται να διαγράψει ένα κύκλο ζωής κατά τα βιολογικά πρότυπα. Τοιουτοτρόπως γεννιέται, νεάζει, τεκνοποιεί, ωριμάζει, γηράσκει και αποθνήσκει άλλοτε κατά φύσιν, άλλοτε νέος παρά φύσιν και άλλοτε υπέρ φύσιν, υπέργηρος.
Κατά τον δυτικό Τόυνμπη στην ρίζα των πολιτισμών δεν βρίσκεται το φυλετικό γονίδιο αλλά ένα εκάστοτε προσφυές κοινωνικό κύτταρο, ώστε οι πολιτισμοί να μη αναγνωρίζονται ως βιολογικοί παρά ως κοινωνικοί μακροοργανισμοί, οι δε φάσεις της ζωής τους καίτοι παράλληλες με τις βιολογικές, να διέπονται από αίτια ακμής και παρακμής που δεν έχουν βιολογικό-φυλετικό, αλλά ιστορικό-κοινωνικό υπόβαθρο. Είναι προφανές ότι η κατά Τόυνμπη σπουδή και ερμηνεία της Ιστορίας είναι μια απόπειρα δυτικής μεταπολεμικής εξισορρόπησης της καταλυτικής επίδρασης την οποία άσκησε στα οξύτερα πνεύματα της Ευρώπης κατά τον μεσοπόλεμο η ιστοριοθεωρία του Σπένγκλερ. Η παιγνιώδης ευστροφία και άνεση με την οποία ο Σπένγκλερ δαμάζει ένα πελώριο κοίτασμα ιστορικού υλικού μεταπηδώντας από εποχή σε εποχή μέσα σε μια και μόνη παράγραφο του έργου του, προκειμένου να εξορύξει κοινά μορφολογικά στοιχεία και χαρακτήρες σταχυολογώντας και ταξιθετώντας σε παράλληλους κόσμους φαινομενικά άσχετες και ασύνδετες ιστορικές περιόδους, δίδει το έναυσμα στον Τόυνμπη να ακολουθήσει την ίδια ακριβώς μέθοδο διερεύνησης. Και παρά το γεγονός ότι το εγχείρημα απομίμησης στέφεται υπό πλήρους επιτυχίας, τα δάνεια στοιχεία από το έργο του πρώτου είναι κατάδηλα στο έργο του δεύτερου. Εκτός από την αυτούσια μεταγραφή της ιστορικής ερμηνευτικής του Σπένγκλερ στο έργο του Τόυνμπη όσον αφορά τους πέραν του Δυτικού λοιπούς πολιτισμούς, όπως για παράδειγμα του Μαγικού μέσω της μετωνυμίας του σε Συριακό ή συλλήβδην των πολιτισμών της Ανατολής, Ινδικό, Σινικό, Βουδικό (Μαχαγιανικό και Χιναγιανικό) και Σιντοϊκό, υπάρχουν ενότητες της “Σπουδής της Ιστορίας” στις οποίες ο μελετητής αναρωτιέται αν έχει να κάνει με σύμπτωση ερμηνειών, απλή αντιγραφή των ιστορικών μοτίβων ή ακόμη και λαθροχειρία δηλονότι καθαρή λογοκλοπή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα από πολλά, η ενότητα για τον Λέοντα Γ΄ Ίσαυρο αλλά και η οικειοποίηση του κρίσιμου για την ερμηνεία του Τόυνμπη όρου “μεσοβασιλεία”, που αποτελεί σπενγκλεριανό δάνειο. Παρ’ όλα αυτά, η “Σπουδή της Ιστορίας” ίσταται με αξιώσεις ισοτιμίας έναντι της “Παρακμής της Δύσεως”.
Στην συγκριτική σπουδή των πολιτισμών ο Τόυνμπη αντικαθιστά την ομοφυλία του Σπένγκλερ με έτερο ιστορικό υπόθεμα. Πολιτιστική μονάδα δεν είναι η λαϊκή κοινότητα, αλλά μια καταλλήλως συμπεπηγμένη ευρεία ομάδα ανθρώπων ή και λαών καλούμενη Κοινωνία, η ίδρυση, σύσταση και εξέλιξη της οποίας τελεί υπό ιστορική διερεύνηση.
Οι παράγοντες που εκάστοτε επηρεάζουν την ακμή και παρακμή αυτής της πολιτιστικής μονάδας προσδιορίζονται από τον Τόυνμπη στην Εισαγωγή της Σπουδής και διαπερνούν το έργο καθ’ όλο το εύρος του. Αυτοί είναι: Η ύπαρξη μιας ελίτ ως ιερατικής και ιεραρχικής μειοψηφίας που βαθμιαία μεταπίπτει σε πολιτική, μέχρι την οριστική έκπτωση της μέσω της σύμμειξης με το λαϊκό υπόστρωμα, φάση που σηματοδοτεί την πολιτιστική παρακμή. Η ύπαρξη ενός εσωτερικού προλεταριάτου που υπό την επιρροή μιας θύραθεν εισβάλλουσας θρησκείας μεταπίπτει σε οικουμενική εκκλησία, η ύπαρξη μιας βαρβαρικής ορδής που υπό μορφή εξωτερικού προλεταριάτου εγκαθίσταται στα όρια της Κοινωνίας, στην οποία διεισδύει και μέσω πολέμου εν τέλει καταλαμβάνει αυτήν εγκαθιδρύοντας ένα οικουμενικό κράτος. Μια περίοδος μεσοβασιλείας, δηλαδή ειρηνικής κυριαρχίας του οικουμενικού κράτους, και μια μετανάστευση λαών που αναπαράγει μια νέα ελίτ ολοκληρώνουν ένα πολιτιστικό κύκλο και συντελούν στην γέννηση του νέου πολιτισμού.
Ιχνηλατώντας πέντε χιλιετίες μέχρι τις ημέρες μας, ο Τόυνμπη διακρίνει τρεις πολιτιστικές περιόδους οι οποίες ανέδειξαν δεκαεννέα Πολιτισμούς, εκ των οποίων δώδεκα έχουν τελευτήσει (εκτρωθέντες, αποκοπέντες και θανόντες) επτά δε ευρίσκονται εν ζωή. Εν ζωή ευρίσκονται ο κυρίαρχος Δυτικός και οι Ορθόδοξος (Ρωσικός ως συνέχεια του Βυζαντινού), Ιρανικός, Αραβικός, Ινδουικός, Σινικός και Ιαπωνικός (Άπω) πολιτισμός. Έχουν δε τελευτήσει οι Μινωικός, Ελληνικός, Συριακός, Αιγυπτιακός, Ινδικός, Σουμερικός, Χιττιτικός, Βαβυλωνιακός, Ανδαίος, Μεξικανικός, Γιουκατέκ και Μάγια. Τέλος, κάθε πολιτιστικός κύκλος περιλαμβάνει τα στάδια της Γένεσης, της Ανάπτυξης και της Κατάρρευσης αυτού.
Δεχόμενος την δαρβινική εξέλιξη, την οποία ο Σπένγκλερ συλλήβδην απορρίπτει ως μια θεωρία της λάσπης που αμελεί την συνδρομή του ουρανού στην φυλετική πολυγένεση καθότι αποκλείει τις μεγάλες κοσμικές συναρτήσεις, ο Τόυνμπη αποδέχεται ότι “η μετατροπή του υπανθρώπου εις άνθρωπο έγινε υπό συνθήκες που δεν έχουν διασωθεί”. Ωστόσο, δίχως την προσκόμιση έστω μιας ιστορικής απόδειξης ισχυρίζεται ότι “δεν δυνάμεθα να αποδώσουμε τις γενέσεις των πολιτισμών στις φυλετικές αρετές”. Διακωμωδεί την φυλετική καταγωγή των πολιτισμών κατειρωνεύεται το “ξανθό κτήνος, το είδωλο της τευτονικής αγοράς” και τον Γκομπινώ ως ευφυή Γάλλο ευγενή που έτρεφε υπερβολικές φαντασιώσεις προς εγωιστική ικανοποίηση της τάξης του. Απορρίπτει ωσαύτως την άποψη ότι η Σανσκριτική ως βασική γλώσσα μιας ευρείας ομογλωσσίας επάγει την Αρία ομοφυλία με βασικά φύλα το Βόρειο, το Αλπικό, το Μεσογειακό, το Ιρανικό και το Ινδικό όπως η σύγχρονη γλωσσολογία αποφαίνεται. Εκείθεν διατυπώνει την βεβαιότητα ότι τον πολιτισμό γεννά μια πρόκλησις που είναι αδύνατον να καθορισθεί η ακριβής φύσις της, αλλά που μέσω της οποίας “η ιδιοτροπία της φύσεως υπετάγη στα έργα των ανθρώπων”. Μέσω της σύγκρουσης του εσωτερικού προλεταριάτου και της κυρίαρχης μειοψηφίας, ένας πρωτογενής γεννά ένα συγγενή πολιτισμό. Θεωρεί ότι ο Συριακός ως πρωτογενής πολιτισμός εγέννησε τον Ιουδαϊσμό, του οποίου την φυλετική σύσταση απορρίπτει διαρρήδην, τους Φοίνικες, τον Ζωροαστρισμό, τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό, που σήμερα τελεί υπό κατάρρευση και αποσύνθεση. Στην θεώρηση του αυτή παρακολουθεί κατά πόδας την ανάπτυξη του Σπένγκλερ περί Μαγικών πολιτισμών. Ο Συριακός πολιτισμός, τέκνα του οποίου επίσης είναι ο Αραβικός και ο Ιρανικός είναι ολοτελώς ξένος προς τους ετέρους πρωτογενείς πολιτισμούς, τον Αιγυπτιακό, τέκνο του οποίου είναι ο Μινωικός, τον Ελληνικό, τέκνο του οποίου είναι ο Δυτικός, τον Σουμερικό με τέκνα του τον Χιττιτικό και τον Βαβυλωνιακό και τέλος τον Ινδικό, τέκνο του οποίου είναι ο Ινδουικός. Το Ισλάμ ολοκλήρωσε την εκδίωξη του Ελληνισμού από τον Συριακό κόσμο η οποία είχε αρχίσει με το Βυζάντιο, που είναι η πρώτη φάση του Ορθοδόξου πολιτισμού, τον οποίο διακρίνει απολύτως από τον Δυτικό, όπως άλλωστε και ο Σπένγκλερ καταδεικνύει. Στην ανάπτυξη των πολιτισμών αντιτίθεται η νομαδική ορδή, το εξωτερικό προλεταριάτο, το οποίο είναι αέναο. Η ανθρώπινη αγέλη είναι συναφής προς το νομαδικό πνεύμα και ξένη προς το ευρωπαϊκό. Είναι η απώλεια της δημιουργικής δυνάμεως της ελίτ καθώς και ο θρίαμβος του βαρβαρισμού και της θρησκείας από την ανάδυση του εσωτερικού και την επέλαση του εξωτερικού προλεταριάτου, που αναγγέλλουν την αποσύνθεση του πολιτισμού. Σε κάθε εσωτερικό πολιτιστικό κατώφλιο (limen) αντιστοιχεί ένα εξωτερικό στρατιωτικό μέτωπο (limes). Ωστόσο, η ώρα του θριάμβου των βαρβάρων είναι και η ώρα της καταστροφής τους, λόγω της αδυναμίας προσαρμογής και ένταξης στην δομή του κατακτηθέντος πολιτιστικού οικοδομήματος. Το επερχόμενο οικουμενικό κράτος όπου ένας πληθυσμός απάτριδων, εξόριστων και επήλυδων παριών συνθέτει τα απόκληρα και εκριζωμένα μέλη ενός κοινωνικού σώματος που αποτελεί μείξη του εσωτερικού και του εξωτερικού προλεταριάτου, είναι η τελική φάση ενός πολιτισμού σε κατάρρευση. Σε ριζική αντίθεση με τον Σπένγκλερ, ο Τόυνμπη δεν κάνει διάκριση μεταξύ κουλτούρας και τεχνικού πολιτισμού ούτε προκρίνει την τεχνοεπιστήμη και τις ανιστορικές μητροπόλεις όπου θριαμβεύει η μαζοψυχή, ως το τελευταίο στάδιο της πολιτιστικής αποσύνθεσης.
Πως εν τέλει κρυσταλλώνεται μια Κοινωνία περιορισμένη ως προς τόπο και χρόνο σε πολιτιστικό κύτταρο; Ο Τόυνμπη αναδεικνύεται σε άκρο περιβαλλοντιστή. Το 1950-55, που ολοκληρώνει την συγγραφή του, ο Γουώτσον δεν έχει ακόμη αναγγείλει στον κόσμο την αποκωδικοποίηση του DNA αναγγελία που συνιστά την τελεσίδικη νίκη της Κληρονομικότητας επί του Περιβάλλοντος. Είναι συνεπώς η ανταπόκριση στις προκλήσεις του Περιβάλλοντος εκείνη που διεγείρει μια κοινωνία σε υπερπροσπάθεια, προϊόν της οποίας είναι ο Πολιτισμός. Η υπερνίκηση των περιβαλλοντικών όρων από τον κοινωνικό άνθρωπο είναι η ιδρυτική πράξη του πολιτισμού, αντίθετα η νίκη των περιβαλλοντικών συνθηκών είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Ο Τόυνμπη ονομάζει Αιθεροποίηση την υπερκείμενη αξιοθεσία της υπό πολιτιστική ίδρυση Κοινωνίας. Η αιθεροποίηση αποτελεί την σύσταση της ταυτότητας ενός πολιτισμού. Τοιουτοτρόπως εδραιώνεται η πεποίθηση ότι, καίτοι κατά Τόυνμπη οι κοινωνίες δεν είναι ζώντες οργανισμοί αλλά σύνολα ατόμων, εν τούτοις δεν είναι η ανθρώπινη κοινωνία που έχει ιστορία αλλά η Ιστορία που έχει ποικίλες Κοινωνίες, τους πολιτισμούς.
Ο Τόυνμπη ιχνηλατεί τον φυλετισμό από τις καταβολές της ιστορίας, στιγματίζοντας τις μυθικές, φυλετικές και πατρώες θρησκείες ως πρωτόγονες και κατώτερες έναντι των ανωτέρων μονοθεϊστικών θρησκειών με τις Συριακές καταβολές δηλονότι τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό. Οικτίρει τους Σπαρτιάτες με τον αποκοπέντα υπανάπτυκτο πολιτισμό τους, επειδή ήσαν αλυσοδεμένοι στον ειλωτισμό των Μεσσηνίων. Χαρακτηρίζει ως παράφρονα τον μιλιταρισμό της αθηναϊκής δημοκρατίας, απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη επειδή “κηλιδούνται με τον φυλετισμό και την δουλεία που υπήρξαν τα καταθλιπτικότερα αμαρτήματα του δυτικού κόσμου”. Ισχυρίζεται πως το απαστράπτον επιχείρημα του φυλετισμού που υποδεικνύει ότι “μεταξύ ενός ανθρωπίνου όντος και ενός άλλου υπάρχουν τόσο βαθείαι διαφοραί ωσάν να αποτελούν διάκρισιν μεταξύ ενός ζωικού είδους και ενός άλλου” είναι ένα λεπτό πλην ψευδές επινόημα. Η κάστα είναι κοινωνική τερατωδία που όταν επενδύεται την θρησκευτική λεοντή, όπως στον Ινδικό πολιτισμό, λαμβάνει αβυσσαλέες διαστάσεις. Αντίθετα, στον κατακερματισμένο Ιουδαϊκό πολιτισμό ο Εβραίος της διασποράς επέλεξε το γκέτο όπου η ευσυνείδητη αφοσίωση στον μωσαϊκό νόμο έγινε το κοινωνικό φυλακτό μιας μαγικής ικανότητος προς επιβίωση. Στις ειδικές συνθήκες της εβραϊκής διασποράς και όχι στην φυλετική προικοδότηση αποδίδεται η ιουδαϊκή έξη της τοκογλυφίας, που την τρέφουν οι συνθήκες και όχι η φύση. Ωστόσο, μέσω αυτής η παγκόσμια πολιτική δύναμη των Εβραίων κατέστη δυσανάλογος προς τον αριθμό τους. Ο Αντίοχος ο Επιφανής ήταν ο τελευταίος Έλλην βασιλεύς (βασιλεύς, βασιλήος ή βασιλάος= βάσις λαού), που επεχείρησε να εξελληνίσει τους Εβραίους μεταξύ 175-163 πΧ. Εν τούτοις, αποδέχεται ότι απέτυχε, διότι οι Μακαββαίοι έδωσαν στην σύγκρουση χροιά όχι απλώς πολιτισμική αλλά φυλετική.
Στον αναπτυσσόμενο πολιτισμό ο δημιουργός καλείται να παίξει τον ρόλο ενός κατακτητή που απαντά νικηφόρα σε μια πρόκληση. Αντίθετα, στον αποσυντιθέμενο πολιτισμό άρχει ένας σωτήρας, που βοηθά μια εκπεπτωκυία κοινωνία της οποίας η κυρίαρχη ελίτ έπαυσε να είναι δημιουργική. Ενώ η οντολογία είναι ταυτότητα πολεμική, η θρησκεία είναι οριζόντια ειρηνική ισότητα. Το πνεύμα του ενδοτισμού διαπερνά τους πληβείους και τους φιλισταίους: καλύτερα δούλος παρά νεκρός. Εκείθεν, τα θραύσματα της αποσύνθεσης συγχωνεύονται με άλλους πολιτισμούς. Στον ρωμαϊκό κόσμο οι δήμοι αυτοδιοικούνται και από εκεί προκύπτουν οι ενορίες της χριστιανοσύνης. Το τοπικό αίσθημα εγκαταλείπει την πατρίδα και εμβαπτίζεται στην οικουμενικότητα παρότι η ασφάλεια της κοινοπολιτείας τίθεται υπεράνω της σωτηρίας του ατόμου. Ένας σωτήρας δείχνει τον δρόμο προς την μεταμόρφωση και θα εμφανισθεί ως θεός, στο τέρμα της οδού βρίσκεται η βασιλεία του θεού. Ενώ οι ήρωες ημίθεοι των Ελλήνων μοιράζονται το ξίφος για να αμβλύνουν τον πόνο των ανθρώπων, ο Χριστός αντί να νικήσει με το ξίφος προτιμά να πεθάνει επί του σταυρού. Κατά τον Τερτυλλιανό, το χριστιανικό αίμα υπήρξε σπέρμα, διότι νίκησε το ξίφος των Ρωμαίων. Η θρησκεία – εκκλησία προεξάρχει του πολιτισμού διότι δίνει ζωτικότητα σε αυτόν που συνελήφθη εντός της μήτρας της. Είναι οι δημόσιοι λειτουργοί, οι κληρονόμοι της ρωμαϊκότητας που δημιούργησαν την παποσύνη. Η παποσύνη ως κληρονόμος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ευλόγησε πνευματικά τα κρατίδια, κηδεμόνευσε τα πανεπιστήμια και για πολλούς αιώνες νίκησε στον ανελέητο πόλεμο μεταξύ θεού και καίσαρος. Ο κοσμικός Δυτικός πολιτισμός είναι αντανάκλαση του πνεύματος του παπισμού, διότι είναι η ενότητα του θεού που συμβάλλει στην ενοποίηση της επίγειας κοινωνίας. Διατρέχοντας την ιστορία από τον Γρηγόριο τον Μέγα περί το 600 μΧ που είναι ο ιδρυτής της δυτικής χριστιανοσύνης μέχρι την Αναγέννηση, ο Τόυνμπη αναρωτιέται: Εάν η παποσύνη δεν ικανοποιεί μια ιστορική αναγκαιότητα, πως είναι τόσο σταθερή και μακρόβια; Ο ίδιος απαντά. Στους κόλπους της, ο Λόγος ως Υιός απέκτησε την υπόσταση του προσώπου, παρά το πρόσωπο του Πατρός. Έτσι δι’ ενός άλματος η φιλοσοφία του λόγου έγινε θρησκεία του πλήθους. Κατά τον ΙΑ΄ αιώνα τα δημιουργικά πνεύματα της Ρωμαϊκής εκκλησίας λύτρωσαν την δυτική κοινωνία από μια φεουδαλική αναρχία, ιδρύοντας μια πανευρωπαϊκή χριστιανική εκκλησία. Ένας αγών μέχρις εσχάτων έλαβε χώρα μεταξύ Ιννοκέντιου Δ΄ και Φρειδερίκου ΙΙ Χοχενστάουφεν (Friedrich II. von Hohenstaufen).
Η Μέση Ανατολή είναι η κατ’ εξοχήν θρησκειοφόρος περιοχή του κόσμου όπου αναπτύχθηκαν οι χρυσαλλίδες των ανωτέρων θρησκειών μέσα σε κουκούλια προγενέστερων πολιτισμών. Μεταξύ αυτών ο Βυζαντινός πολιτισμός, πρώτο στάδιο του Ορθοδόξου πολιτισμού δεν είναι παρά μια εκδοχή του κατά Σπένγκλερ Μαγικού και κατά Τόυνμπη Συριακού πολιτισμού. Στους κόλπους του οι Έλληνες δημιουργούσαν αιρέσεις για να αφομοιώσουν τα κατάλοιπα των συριακών λατρειών κατατριβόμενοι σε θεολογικές λεπτομέρειες και έριδες μέχρις ανοησίας. Ο εξελληνισμένος χριστιανισμός έγινε νεστοριανισμός και εκείθεν μονοφυσιτισμός έως ότου το Ισλάμ τον εξαφάνισε στο Συριακό χωνευτήριο. Ήταν η χριστιανική Δύση που καταπολέμησε και κατέπνιξε τις αιρέσεις έως και τον εικονοκλαστισμό, που εισήγαγε ο κραταιός Λέων Γ΄ Ίσαυρος επανιδρυτής κατά τον Η΄ αιώνα της ανανεωμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ενώ ο δυτικός μοναχισμός υπήρξε πολεμικός μέσω των ιπποτικών ταγμάτων, ο ανατολικός μοναχισμός ήταν ανυποχώρητα αναχωρητικός, ώστε φέρει βαρύτατη ευθύνη για την σταδιακή κατάρρευση του Βυζαντίου μεταξύ 1204 και 1453. Ο Γεννάδιος Σχολάριος, πατριάρχης των Ρωμιών επί Μωάμεθ Πορθητή έχει στο μοναστικό κελί του αναρτημένο το “Ανάθεμα” του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, την ώρα που εκείνος πίπτει μαχόμενος στα τείχη της Δεύτερης Ρώμης, εν μέσω παπικών Γενουατών και Τευτόνων Βαράγγων, ενόσω χιλιάδες μοναχών προσεύχονται στις μονές τους υπέρ της επικράτησης των Οσμανλήδων μακριά από τις κλαγγές των όπλων. Εκείθεν προκύπτει ο Οθωμανικός πολιτισμός, ο οποίος είναι ανακοπείς καθότι ο οθωμανικός λαός ανεπτύχθη εις έθνος δι’ αφομοιώσεως του ορθοδόξου χριστιανικού πληθυσμού. Οι Οθωμανοί εδραίωσαν την αυτοκρατορία τους επί των εξωμοτών γενιτσάρων και των βυζαντινών φαναριωτών. Η φαναριώτικη ελληνική διοίκηση αντικαθιστά την τουρκική οθωμανική κυριαρχία, τοιουτοτρόπως η ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα τίθεται υπό φαναριώτικη δεσποτεία, ώστε Οθωμανοί και Ορθόδοξοι τελικώς ομογενοποιούνται πολιτισμικά. Ο Τόυνμπη εκπλήσσει με την ισοπεδωτική ερμηνεία του. Αν Οθωμανοί και Ορθόδοξοι δεν ήσαν αντίστοιχα κατακτητές και σκλάβοι αλλά ένα φυλετικά και πολιτισμικά ομοιογενές κράμα, τότε πως ξεπήδησαν εν καιρώ τω δέοντι οι βαλκανικοί εθνικισμοί και γιατί οι Έλληνες μετά τετρακόσια έτη κατοχής επανεστάτησαν αντί να γίνουν Οθωμανοί; Τα έθνη είναι η αποτυχία της φαναριώτικης Μεγάλης Ιδέας, που μέσω της ανασύστασης της βυζαντινής Ρωμανίας, επεζήτησε επιζήλως να επιζήσει ως διάδοχος της παρακμάζουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Εάν δεχθούμε το οικουμενικό κράτος ως δείγμα παρακμής, οι έξι μη δυτικοί πολιτισμοί που ευρίσκονται σήμερα εν ζωή έχουν ήδη καταρρεύσει πριν συντριβούν από την πρόσκρουση με τον Δυτικό, που δεν έχει φτάσει ακόμη στο οικουμενικό κράτος και εκείθεν στην μεσοβασιλεία και την εποχή των αναστατώσεων. Οι νόμοι της επιστήμης δεν έχουν εφαρμογή στην ιστορία, διότι η επιστήμη δεν θέτει καν τα μεγάλα ιστορικά ερωτήματα. Το βαρβαρικό αίμα δεν είναι ελιξήριο νεότητος στις φλέβες μιας γηρασμένης κοινωνίας, αλλά μίασμα που ρέοντας κατά τους πολέμους, ωθεί τον πολιτισμό στην καταστροφή. Έτσι ο Τόυνμπη καταγγέλλει την “πρωτόγονη ειδωλολατρική λατρεία της θεοποιηθείσης κατά τον Κ΄ αιώνα λαϊκής κοινότητας που υποκρύπτεται υπό το θελκτικό όνομα του πατριωτισμού”, τον οποίο θεωρεί μέγα κίνδυνο για την μεταπολεμική Ευρώπη. Οι πατριώτες είναι απολιθωμένοι οπαδοί του ειδώλου της εθνικής κυριαρχίας, που απειλεί εκ νέου την εύθραυστη ειρήνη σε μια υπερεθνική Ευρώπη. Ο Τόυνμπη προσβλέπει στον δυτικοποιημένο κόσμο, στον έλεγχο του κόσμου από μια και μόνη πολιτική εξουσία και μια υπερεθνική θρησκεία, τον παγκοσμιοποιημένο οικουμενικό χριστιανισμό, αφού η αδελφότητα του ανθρώπου προέρχεται από την πατρότητα του Θεού. Ωστόσο η εσκεμμένη επιβολή της θρησκευτικής πράξεως από άνω προς τα κάτω είναι αδύνατη. Οι προτεσταντικές εκκλησίες είναι ψυχοφελείς εταιρείες, τα τελευταία ενοριακά κράτη. Το ενοριακό κράτος όμως πρέπει να εκλείψει όπως και ο αδελφοκτόνος πόλεμος χάριν της ελευθέρας συγκατάθεσης και συνύπαρξης των λαών, όπου η ενότητα της ανθρωπότητας θα πραγματωθεί μέσα από την συμμορφωτική διαδοχή των γενεών. Ωστόσο στο ερώτημα εάν η ανθρώπινη φυλή θα ζήσει ευτυχής εις το μέλλον ο Τόυνμπη είναι ριζικά απαισιόδοξος: Όχι, διότι το προπατορικό αμάρτημα έχει συντελεσθεί. Ο Αυγουστίνος είναι πάντοτε παρών!
“Η φυλή είναι ένα κοσμικό ρεύμα της ύπαρξης, που ριζώνει σε μια γη.
Πρέπει να ενδίδουμε στην σοφία του κόσμου και της φύσης.
Το αίμα κουβαλά το πεπρωμένο, όπως το άρμα τον ηνίοχο.
Το πνεύμα είναι ο αιθέρας του αίματος,
που διαποτίζει το έδαφος όπως ο ιδρώτας του προσώπου.
Ο Μύθος είναι το άχρονο Συμβάν. ”
Οσβαλντ Σπένγκλερ
Η ιστορική σπουδή του Αγγλοσάξωνα Τόυνμπη είναι οριζόντια όπως και το πολιτισμικό του γονίδιο, η Κοινωνία. Η ιστορική ερμηνεία του Τεύτονα Σπένγκλερ είναι κατακόρυφη όπως και το πολιτισμικό του γονίδιο, η Πόλις.
Ο Τόυνμπη αναφέρεται στην Ζωή, γι’ αυτό απλώνεται από την γη στην γη. Ο Σπένγκλερ αναφέρεται στην Ύπαρξη, γι’ αυτό υψώνεται από την γη στον ουρανό.
Ο Τόυνμπη υπερασπίζεται τον Δυτικό πολιτισμό που είναι το ιστορικό τέκνο του Χριστιανικού πολιτισμού. Ο Σπένγκλερ αναγγέλλει τον Άριο πολιτισμό, που είναι ο φυλετικός γόνος του Μυθικού πολιτισμού.
Ο ιστοριοθεωρητικός που επιχειρεί να ερμηνεύσει τον πολιτισμό αγνοώντας το φυλετικό του έρεισμα ομοιάζει με τον ανθρωπολόγο που επιχειρεί να σπουδάσει τον άνθρωπο αμελώντας τον σκελετό του. Δίχως τα οστά του, ο άνθρωπος είναι μια άμορφη σάρκινη μάζα. Δίχως την φυλή του, ο άνθρωπος είναι μια άμορφη ανιστορική μάζα. Η φυλή είναι η κοίτη εντός της οποίας ρέει ο ποταμός της ιστορίας. Η φυλή είναι η βιολογική αντηρίδα επί της οποίας η ιστορική άμπελος του πολιτισμού αναρριχώμενη φιλοτεχνεί τον καρπό της, την ΣΤ-Α-φυλή.
Κατά τον Σπένγκλερ δεν υπάρχει παγκόσμιο γίγνεσθαι, αυτή είναι μια πτολεμαϊκή αντίληψη της ιστορίας. Η ανθρωπότητα είναι μια ιδεολογική έννοια, επίνοια του Καντ, λέξη κενή περιεχομένου, ούτε φυσική ούτε ιστορική.
Οι πολιτισμοί είναι διακριτές οντότητες, ιστορικοί μακροοργανισμοί με βιολογική ζωή, δημιουργήματα της φυλετικής ψυχής. Η φυλετική πολυγένεση απεικονίζεται στον μύθο των πέντε εποχών του Ησιόδου. Χρυσή ή ηλιακή είναι η Αρία φυλή και γη της η Ευρώπη. Αργυρή ή σεληνιακή είναι η Κίτρινη φυλή και γη της η Ασία. Χαλκή ή χθόνια είναι η Ερυθρή φυλή και γη της η Αμερική. Σιδηρά ή εριχθόνια, η Μέλαινα φυλή και γη της η Αφρική. Προηγείται όλων η Πλατίνη ή αστρική, Υπερβορεία φυλή με πατρίδα της την Θούλη.
Ο άνθρωπος της Μέλαινας φυλής άρτι αναδυθείς από το ανθρωποειδές στερείται πολιτιστικών αρετών και τοιουτοτρόπως παραμένει αμέτοχος στην πολιτιστική δημιουργία. Πράγματι ουδείς πολιτισμός τόσο κατά τον Σπένγκλερ, όσο και κατά τον Τόυνμπη εμφανίζεται στην Μαύρη Αφρική κατά την εκτύλιξη της Ιστορίας. Ο άνθρωπος της Ερυθρής φυλής, υπό την αιγίδα του λευκού θεού Κοετζαλκοάτλ δημιουργεί τον κατά Σπένγκλερ Μαγικό πολιτισμό της Αμερικής που αναλογεί στους τέσσερεις νεκρούς πολιτισμούς του Τόυνμπη: Ανδαίος, Μεξικανικός, Γιουκατέκ και Μάγια. Έχουν επίσης τελευτήσει οι κόκκινοι ατλαντικοί πολιτισμοί Αιγυπτιακός, Μινωικός και Ετρουσκικός.
Δύο κίτρινοι πολιτισμοί εισέτι επιζούν υπό την σκέπη του Βούδδα, ο Σινικός και ο Σιντοϊκός με υπολειμματικό κλάδο τον Τουρανικό Θιβετιανό Λαμαϊσμό. Όσο κι αν Ινδοί και Κινέζοι αισθάνονταν από κοινού βουδιστές αυτό δεν μείωσε την απόσταση μεταξύ τους, διότι ήσαν δύο διακριτές φυλετικές ψυχές.
Ο Σουμερικός πολιτισμός έχει από χιλιετίες τελευτήσει, οι δε τρεις σημιτικοί κληρονόμοι του είναι επίσης νεκροί, ο Χιττιτικός, ο Βαβυλωνιακός και ο Συριακός.
Ωσαύτως τελευτήσαντες είναι οι δύο Άριοι, ο ελληνικός Μυθικός και ο Ινδικός.
Ποιοι πολιτισμοί ζουν στην εποχή μας πλην των δύο κίτρινων προαναφερθέντων Σινικού και Σιντοϊκού;
Ζουν οι τέσσερεις Άριοι: ο φαουστικός Δυτικός και οι μαγικοί Ορθόδοξος, Ινδουικός και Ιρανικός, επίσης δε ένας σημιτικός, ο εξ ίσου μαγικός Αραβικός πολιτισμός.
Ο Αραβικός, ο Ιρανικός και τα Τουρκμενικά ιστορικά υπολείμματα συνθέτουν τον Ισλαμικό πολιτισμό που τριχοτομείται φυλετικά. Σχιιτικός είναι ο Ιράνιος και Παλαιστίνιος Ισλαμισμός που έχει άριες φυλετικές καταβολές εκ Περσών και Φιλισταίων. Ο Σουνιτικός Ισλαμισμός έχει τρεις φυλετικούς κλάδους: Τους Άραβες Σημίτες, τους νομάδες Τουρκμένιους κληρονόμους των Τουρανίων και τους ποικίλους μελανοκίτρινους και κιτρινομέλανους Δραβίδες, ατλαντολεμούριο φυλετικό τέναγος, εξαπλωμένους από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν έως την Μαλαισία και την Ινδονησία.
Ο άριος Ινδουικός παρακμάζει λόγω της ανάμειξης των καστών με το υποκείμενο δραβιδικό φυλετικό υπόστρωμα.
Τέλος οι δύο κυρίαρχοι πολιτισμοί της Ευρώπης, ο φαουστικός Δυτικός και ο μαγικός Ορθόδοξος υπόκεινται εξ ίσου στην βιολογική γήρανση. Το φυλετικό υπόστρωμα του Δυτικού πολιτισμού είναι Τευτονικό, του δε Ορθοδόξου Σλαβικό με ρανίδες Ελληνικού και Λατινικού αίματος. Η Ελλάδα που έθρεψε την ευρωπαϊκή Δύση σήμερα κείται στην ευρωπαϊκή Ανατολή. Είναι σημαντικό ότι ο Σπένγκλερ προβλέπει κατά μια χιλιετία μακροβιότερο τον Ορθόδοξο πολιτισμό έναντι του παρακμάζοντος Δυτικού, λόγω της ζωτικής ορμής του νεαρότερου Σλαβικού αίματος έναντι του γηράσκοντος Τευτονικού.
Η ιστορία είναι ψυχισμός και πεπρωμένο, δεν υπάρχει αλήθεια ανεξάρτητη από τις προϋποθέσεις του αίματος. Πεπρωμένο είναι ο τρόπος ύπαρξης του όντος, κάθε πολιτισμός είναι ριζωμένος στην γη του σαν φυτό. Ο πολιτισμός πεθαίνει όταν η φυλετική ψυχή έχει πραγματοποιήσει το σύνολο των δυνατοτήτων της και σβήνοντας η φλόγα της, παγώνει ξαφνικά σαν το άλιωτο κερί. Παγκόσμια ιστορία είναι η ιστορία του ανθρώπου της Πόλεως, η ψυχή της οποίας είναι το γονίδιο του πολιτισμού.
Ο κοσμοπολιτισμός μισεί την ιστορία και το πεπρωμένο, οι κοσμοπολιτικές μάζες θέλουν να δουν το χάος στον κόσμο επειδή το φέρουν μέσα τους. Η φυλετική ψυχή που ταυτίζεται με το κοσμικό ρεύμα της ύπαρξης είναι το κάλυμμα με το οποίο η ιστορία του μέλλοντος ετοιμάζεται να περιβάλει τον εαυτό της. Στην πόλη ο αγαθός είναι δυνατός, γι’ αυτό έχει αγαθά. Στην κοσμόπολη, ο Φιλισταίος είναι δυνατός επειδή έχει αγαθά. Η φυλετική ψυχή είναι η κουλτούρα και η μούμια της είναι ο τεχνικός πολιτισμός. Στον τεχνικό πολιτισμό οι ιδιωτικές δυνάμεις κάνουν νόμους προς το συμφέρον τους και χρησιμοποιούν την δημοκρατία και το πληρωμένο κόμμα ως εργαλείο για την πραγμάτωση των σκοπών τους. Εναντίον του αίματος και της παράδοσης εξεγείρονται οι δυνάμεις του πνεύματος και του χρήματος, διότι η οικονομία θέλει ένα αδύναμο κράτος για να την υπηρετεί.
Τότε την θέση του οργανικού καταλαμβάνει το οργανωμένο, αντί της πόλης, το κόμμα. Αριστοκρατική είναι η κουλτούρα, δημοκρατικός είναι ο τεχνικός πολιτισμός όπου αντί των καθηκόντων του λαού υπάρχουν τα δικαιώματα των ατόμων, των κομμάτων και τα ταμεία τους. Όταν η ζωή κουρασθεί χρειάζεται μια θεωρία για να σκηνοθετήσει την ζωή και τότε βρίσκει την ηθική. Το τέλος της δημοκρατίας είναι η μετάβασή της στον καισαρισμό, αφού οι πόλεμοι κατά την εποχή της παγκόσμιας ειρήνης είναι ιδιωτικοί γι’ αυτό και πιο φρικτοί, διότι είναι άμορφοι. Οι κοσμοπόλεις είναι τα κενά κελύφη μιας σβησμένης ψυχής που μέσα της φωλιάζει η ανιστορική ανθρωπότητα, μια εξανδραποδισμένη ανθρωπότητα υποταγμένη σε μια δράκα εξουσιαστών. Ο τεχνικός πολιτισμός κατά την άθρησκη εποχή είναι ένας πληθωρικός επεκτατισμός, όπου στην πέτρινη απολιθωτική κοσμόπολη ζει μια ανιστορική μάζα, ο νομάς αντί του λαού, ο φιλισταίος αντί του πολίτη, που από κοινού σηματοδοτούν την μιγαδοποίηση αντί της αιθεροποίησης, δηλαδή το γήρας και τον επερχόμενο θάνατο.
Σπένγκλερ και Τόυνμπη καταθέτουν την ιστορική σπουδή τους με διαφορά φάσης τον Μεγάλο Πολιτιστικό Πόλεμο (Β΄ΠΠ), δηλαδή την τιτάνια σύγκρουση του κατερχόμενου Δυτικού με τον ανερχόμενο Άριο πολιτισμό και την πρόσκαιρη ήττα του τελευταίου. Ο Σπένγκλερ προδικάζει την Παρακμή ως το αδήριτο πεπρωμένο του Δυτικού πολιτισμού, που από κουλτούρα εξέπεσε σε τεχνοεπιστήμη. Οι πολιτισμοί όσο αναδεύονται από την παγκοσμιοποίηση τόσο διαχωρίζονται όπως το λάδι από το νερό.
Κάθε πολιτισμός τελειώνει με το φινάλε του υλισμού, έτσι η τελική αναμέτρηση θα γίνει ανάμεσα στο χρήμα και το αίμα. Σε αυτήν ο φιλελευθερισμός είναι το επόμενο κάστρο που θα πέσει.
Δίκαιο σημαίνει δικαίωμα στην ύπαρξη, είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε το αναγκαίο ή να μη κάνουμε τίποτε. Φυλετικός τρόπος ανατροφής είναι η καλλιέργεια, σε αντίθεση με την μόρφωση – και μέγας πολιτικός είναι εκείνος που δύναται να είναι ο κηπουρός του λαού του. Το πεπρωμένο οδηγεί τον δυνατό και σέρνει τον αδύναμο.
Άριος Λόγος
Κάθε πολιτισμός είναι ένας οργανισμός που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της οργανικής ζωής σύμφωνα με την γήινη ειμαρμένη του, δηλαδή την αντανάκλασή του στα άστρα. Ο πολιτισμός, όντας η ενδιάμεση υποστατική βαθμίδα μεταξύ του ανθρώπινου όντος και του φυλετικού αρχετύπου που τον γέννησε, αποτελεί το απόσταγμα της γονιμοποιού ανάμειξης της φύσης με την ιστορία και της κληρονομικότητας με το περιβάλλον. Όπως η Πόλις αρτιώνεται ως το δημιούργημα των πολιτικών πράξεων του ιστορικού υποκειμένου που ονομάζεται λαός, έτσι και ο Πολιτισμός είναι το δημιουργικό υποκείμενο που εξυψώνει τις ιστορικές πράξεις ενός φυλετικού αρχετύπου. Επομένως διαθέτει ένα οργανικό κύκλο ζωής ανάλογο με αυτόν του ανθρώπου. Όπως ο οργανικός κύκλος ζωής του ανθρώπου είναι 1 κοσμική ημέρα δηλαδή 72 έτη, όμοια ο αντίστοιχος ενός πολιτισμού είναι ένας κοσμικός μήνας, δηλαδή 2.160 έτη. Ανάλογα ο πολιτιστικός κύκλος ζωής ενός φυλετικού τύπου όπως ο Άριος είναι ένας Ενιαυτός ήτοι 25.920 γήινα έτη, ενώ κατά την διάρκεια του Αρίου Ενιαυτού, ένα νέο Άριο φύλο εμφανίζεται κάθε κοσμικό μήνα.
Κάθε οργανικός πολιτισμός υπόκειται στον παγκόσμιο νόμο. Έτσι διέπεται από δύο αρχές, την ανελικτική ή αρσενική αρχή του αυθεντικού ύψους και την καθοδική ή θηλυκή αρχή της μιγαδικής επιφάνειας. Κορωνίδα της ανελικτικής αρχής είναι η Πόλις, της δε καθοδικής αρχής η Κοινωνία. Κάθε πολιτισμός ανάλογα με την σχέση Ιερατείου (νού), Ιθύνουσας Τάξης (ψυχής), Λαϊκού Κορμού (σώματος) και Αίματος (πνεύματος), ήτοι σύστασης του φυλετικού υποστρώματος που τον γέννησε, φέρει εγγενή τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της μιας ή της άλλης αρχής. Η κληρονομική διαδοχή των συστατικών ενός πολιτισμού στα πνευματικά του τέκνα, όταν αυτά υφίστανται, αναστρέφει ή όχι την κυρίαρχη αρχή ανάλογα με την αυθεντικότητα ή μιγαδικότητα των τεσσάρων βαθμίδων της υποστατικής πυραμίδας του.
Κάθε οργανικός πολιτισμός διέπεται από τον παγκόσμιο νόμο. Έτσι εκτός από τις δύο αρχές στις οποίες υπόκειται, εκδηλώνεται σε τρείς Εκφάνσεις. Κάθε έκφανση τριχοτομεί την διάρκεια της οργανικής ζωής του και αποτελεί κατ’ ουσίαν εκδήλωση ανανέωσης ή μαρασμού της ζωτικότητας του. Κάθε έκφανση εκδηλώνεται με την εισροή νέου αίματος από το φυλετικό υπόστρωμα προς τον λαϊκό κορμό, που διευρύνει τη βάση της υποστατικής πυραμίδας προκειμένου να παράσχει στον πολιτισμό την δυνατότητα περαιτέρω καθ’ ύψος ανέλιξης. Εν όσῳ το Ιερατείο αρδεύει μέσω της Ιθύνουσας τάξης με πνεύμα το Λαϊκό κορμό, αυτός αντλεί νέο Αίμα από το Φυλετικό υπόστρωμα. Η εισροή νέου αίματος όμως περικλείει τον κίνδυνο της επιφάνειας, δηλαδή της μιγαδικής εξάπλωσης του πολιτισμού, που καταλύει την Πόλη και τελικά επιφέρει αντί της επιδιωκόμενης ανανέωσης την αναστροφή των Αρχών, τον ταχύ μαρασμό της ζωτικότητας, ακόμη και τον εκφυλισμό του. Κάθε έκφανση συνεπώς έχει οργανική χρονική διάρκεια ίση προς το τρίτο του κοσμικού μήνα ή 720 έτη και συνδέεται με την ανοδική ή καθοδική ενσωμάτωση ενός νέου φυλετικού κατασταλάγματος, ενός φύλου, στον πολιτισμό. Από την ικανότητα πολιτιστικής αφομοίωσης που διαθέτει το ενσωματούμενο φύλο εξαρτάται η ζωτικότητα του πολιτισμού.
Η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου σφραγίζει τον γηραιό αλλά ακμαίο Μυθικό πολιτισμό των Ελλήνων που επιχειρώντας την ανανέωση του Αίματος, εκπίπτει σε μιγαδική επιφάνεια. Συντρίβοντας τον Μαγικό πολιτισμό των Περσών και υποτάσσοντας τον αντίστοιχο Φαραωνικό αναστρέφει τις αρχές του και μιγαδοποιούμενος ηττάται, όχι μόνο επιταχύνοντας την έλευση του τέλους υπό την μορφή της Ελληνιστικής περιόδου, αλλά κυρίως αδυνατώντας να κληροδοτήσει στην Ευρώπη ένα νέο αυθεντικό Άριο πολιτισμό.
Ο Άριος θα επιχειρήσει την πολιτιστική του καταξίωση μέσα σε ένα αφιλόξενο ιστορικό περιβάλλον στο οποίο δεσπόζει η παγκόσμια ισοπέδωση. Η Ευρώπη γίνεται πάλι η κάμινος του πολιτισμού μέσα σε ένα αδρανές γεωπολιτικό τοπίο. Στην Ασία, τα απολίτιστα κατάλοιπα των μιγαδικών Δραβιδικών φύλων απλώνονται από την Τουρκία ώς την Κίνα με μόνο εφόδιο ένα στείρο Ισλαμισμό. Η κίτρινη Κίνα με γηρασμένο λαϊκό κορμό και μόλις εξερχόμενη από την κομμουνιστική ισοπέδωση βρίσκεται σε πολιτιστικό λήθαργο υπό το αδηφάγο βλέμμα μιας Αμερικής που αναμένει να την κατασπαράξει. Ο Ιαπωνικός Σιντοϊσμός έχει αλωθεί.
Η λοιπή Ασία, Ισλαμική, Ινδουιστική ή Βουδιστική απλώνεται πάνω σε ένα υπέργηρο μιγαδικό σώμα που είτε Δραβιδικό είτε Μαλαισιανό αποτελεί απλό εθνογραφικό υλικό, άλεσμα που απέρριψε ο μύλος της ιστορίας. Ο Αραβικός Ισλαμισμός κείτεται γηραιός και υποταγμένος. Η Μαύρη Αφρική, αδρανές ανθρώπινο κοίτασμα δίχως αξία ιστορική και πολιτιστική. Η Λατινική Αμερική, Κεντρική και Νότια, απέραντο νεκροταφείο του πάλαι ποτέ κόκκινου πολιτισμού με το μιγαδικό φυλετικό της υπόστρωμα να αποτελεί πειραματικό εργαστήριο και καύσιμη ύλη ιστορικής καταξίωσης του Δυτικού κόσμου. Η Αυστραλία, μεταστατική αποικία εκτός ιστορικού περιβάλλοντος. Η Βόρεια Αμερική, μητρόπολη του Δυτικού πολιτισμού, με δημιουργικό κύτταρο τον αγγλοσάξωνα Δυτικό Άριο και υπό το άγρυπνο βλέμμα του Λευκού Εβραίου της Σιών διαχέει παγκοσμίως την μονοκρατορία της. Η Ευρώπη, γη υπό κατοχή. Όμως, από τον τοποτηρητή του ατλαντικού δυνάστη Βρετανό, τον μετεωριζόμενο Γάλλο και τον ηττημένο Γερμανό μέχρι τον απαθλιωμένο Ρώσο κι από τον ανυποψίαστο Σκανδιναβό έως τον αλλοτριωμένο Έλληνα κυοφορεί την επιστροφή της στο πεδίο της Ιστορίας.
Εν τούτοις, η ηλικία ενός πολιτισμού δεν συναρτάται μόνον προς την βιολογική γήρανση του φυλετικού υποστρώματος αλλά κυρίως προς την αύξουσα εντροπία του, δηλαδή την προϊούσα αδυναμία σύνδεσής του με το ιστορικό γίγνεσθαι και τον μύθο της υπεριστορικής αλήθειας, που είναι η μέθεξη στο Όν. Στην παιδικότητά του ο πολιτισμός χαρακτηρίζεται από την ακαταστάλακτη ορμή του νεοφώτιστου που αναζητεί μία ταυτότητα. Η παιδικότητα είναι το Σώμα. Στην νεανικότητά του αισθάνεται κληρονόμος μιας Παράδοσης εντός της οποίας επιχειρεί να νεωτερίσει. Τότε το σώμα του από ώριμο φυλετικό καταστάλαγμα προβιβάζεται σε Λαό που θέτει τα θεμέλια της Πόλεως ως προϋπόθεση δημιουργίας. Η νεανικότητα είναι η Ψυχή. Η ωριμότητα οργανώνει την Πόλη και σφύζει από έργο δημιουργικό και την αέναη διαπάλη του ύψους προς την επιφάνεια, επιχειρώντας την σύνδεση του πολιτισμού με το Όν. Η ωριμότητα είναι ο Νους. Το γήρας κομίζει την σοφία της περισυλλογής, την νοσταλγία του απολογισμού, τον σπόρο της διαδοχής και το μήνυμα της αποχώρησης. Το γήρας είναι το Πνεύμα. Ελάχιστοι πολιτισμοί έζησαν υπέργηροι, την αποσύνθεση του σώματος και του πνεύματός τους, όπως ο Αιγυπτιακός και ο Μυθικός. Πολιτισμοί που παρήκμασαν κατά την παιδικότητα ή την νεότητά τους περιφέρουν για αιώνες το αποτιτανωμένο σώμα τους υπό μορφή στείρας πεπλατυσμένης θρησκείας στο αρχιπέλαγος της ιστορίας, έως ότου εκλείψουν υλικά και βιολογικά, αφανισμένοι από την ζωτικότητα ενός άλλου ανερχόμενου πολιτισμού.
Κάθε οργανικός πολιτισμός διέπεται από τον παγκόσμιο νόμο. Έτσι, εκτός από τις δύο αρχές και τις τρείς εκφάνσεις του καθώς διαγράφει τον κύκλο της ζωής του διέρχεται και από τέσσερεις ηλικίες με χρονική διάρκεια το τεταρτημόριο του κοσμικού μήνα ή 540 χρόνια. Οι ηλικίες του πολιτισμού αντιστοιχούν στις ηλικίες της ανθρώπινης ζωής. Παιδική, Νεανική, Ώριμη, Γεροντική. Ανάλογα με την ζωτικότητα που αντλεί κατά την διέλευση των εκφάνσεων του ένας πολιτισμός γεννιέται, διαγράφει τον κύκλο της ζωής του, τεκνοποιεί, παρακμάζει, αποθνήσκει – ως νέος ή υπέργηρος. Οι αρχές εκφράζουν την φύση και τον χαρακτήρα του. Οι εκφάνσεις, την ζωτικότητα, τον λόγο και το πνεύμα του, επί των οποίων ανακλάται η ειμαρμένη του. Οι ηλικίες τις εξελικτικές φάσεις, την δημιουργία και τα έργα του.
Τα πολιτικά συστήματα επιπλέουν στην επιφάνεια των πολιτισμών, διότι οι πολιτισμοί περιέχουν δίχως να περιέχονται. Η επιστήμη, η τέχνη, η φιλοσοφία, η τεχνική δεν είναι παρά οι εσωτερικές εκφάνσεις ενός πολιτισμού, του οποίου γονίδιο είναι το φυλετικό αρχέτυπο που προσδιορίζει την οντολογική του Ταυτότητα. Κάθε πολιτισμός τοποθετεί το Όν κατέναντι στην Αλήθεια.
