Ζούμε αναμφιβόλως σε μία εποχή τελείας συγχύσεως εννοιών, αλλοιώσεως νοημάτων και πλήρους ιδεακού αποπροσανατολισμού, εποχήν κατά την οποία κυριαρχεί η έλλειψη έστω και στοιχειώδους ακεραιότητος στους χαρακτήρες και δη η απουσία προσωπικοτήτων που να διαθέτουν υπαρξιακό έρμα και άξονα πνευματικής κατευθύνσεως.
Μια εκ των πλέον στρεβλωμένων και κακοποιημένων ιδεών είναι, δίχως άλλο, η έννοια του «πατριωτισμού». Την οποία επικαλούνται σχεδόν άπαντες, καίτοι στην πράξη την αναιρούν αυτοστιγμεί! Εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα τοιαύτης αλλοιώσεως – για να κυριολεκτήσουμε, μνημείο αυταναιρέσεως – υπήρξε η πρόσφατος «πανηγυρική» και πολυπαινεμένη ομιλία πρωθυπουργού της Ελλάδος στο αμερικανικό κογκρέσο, που θεωρήθηκε (από τα εγχώρια δημοσιογραφικά παπαγαλάκια αλλά και από την επιφανειακώς κρίνουσα κοινή γνώμη) ως «μεγάλη επιτυχία» του τελευταίου, δεδομένου του ευνοϊκού κλίματος που συνήντησε κατά τις επαφές του με σημαίνοντες παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου, ιδίως όμως έχοντας νωπές τις εντυπώσεις της άκρως ευμενούς υποδοχής της ομιλίας του υπό των μελών του αμερικανικού νομοθετικού σώματος.
Μιλώντας από του βήματος του αμερικανικού κογκρέσου, ο Μητσοτάκης είχε στα νώτα του καθήμενες τις δύο πολιτικώς ισχυρές προσωπικότητες – θηλυκού γένους αμφότερες – του αμερικανικού πολιτικού Συστήματος, ήτοι, την (ιταλικής καταγωγής) πρόεδρο της βουλής των αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι και την (ινδοτζαμαϊκανής καταγωγής) αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Καμάλα Χάρις, η οποία, κατά τα φαινόμενα, έχει τον κύριο ρόλο στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής των ΗΠΑ, με δεδομένη την προφανή αδυναμία (λόγω γεροντικής ανοίας…) του (τύποις) προέδρου Τζο Μπάιντεν να κυβερνήσει. Οι δύο αυτές γυναίκες, σε ορατή βλεμματική συνεννόηση, κάθε λίγο και λιγάκι, σε κάθε αποστροφή τη ομιλίας του Μητσοτάκη, σηκώνονταν όρθιες και χειροκροτούσαν ενθουσιωδώς, δίδοντας το σύνθημα για σχεδόν αποθεωτικά χειροκροτήματα του ακροατηρίου κατά την διάρκεια της περίπου 40λεπτης ομιλίας του Έλληνος πρωθυπουργού.
Η λογική λέει ότι αυτή η στάση των Πελόζι-Χάρις αποτελούσε προϊόν πολιτικής σκοπιμότητος μάλλον (σήμα επιδοκιμασίας και «επιβραβεύσεως» του πρωθυπουργού της Ελλάδος, ως «δώρο» για την εκ μέρους του άσκηση της πλέον απροκαλύπτως και μονοσήμαντα φιλοαμερικανικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών), παρά «αυθόρμητη» αντίδραση των δύο γυναικών, για τις οποίες είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι «υπέκυψαν» στην … γοητεία της επιτηδευμένης προφοράς των Αγγλικών του αμερικανοτραφούς Κούλη.
Η εκεί φαινομένη ευμενής στάση του αμερικανικού Συστήματος έναντι της Ελλάδος (έστω και μόνο λεκτικώς) αποσκοπεί προφανώς στην συντήρηση των σχέσεων υποτέλειας όπου βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ελλάς έναντι των αμερικανών πατρώνων της. Και ασφαλώς ο Κούλης αποτελεί μία ακόμη περίπτωση πρωθυπουργού που κατευθύνει την ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική σε πλήρη – περίπου δουλική – σύμπλευση με τα αμερικανικά συμφέροντα – ίσως μάλιστα εντονότερα απ’ ότι στο παρελθόν. Δεν άργησε να αποκαλυφθεί λίγο αργότερα μέσα από νύξεις του αμερικανού υπουργού αμύνης κατά την διάρκεια δηλώσεών του προς τα μ.μ.ε., ότι η ελληνική κυβέρνηση, εντελώς στα μουλωχτά, απέστειλε και αποστέλλει κατά παραγγελίαν των ΗΠΑ νέο φορτίο βαρέων οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, απογυμνώνοντας ακόμα περισσότερο τα νησιά έναντι της τουρκικής απειλής και εξοργίζοντας ακόμα περισσότερο την Ρωσία…
Ουδόλως όμως η γλοιωδώς αμερικανόδουλη πολιτική του Μητσοτάκη συνέβαλε στην ανάσχεση της κλιμακουμένης τουρκικής προκλητικότητος στο Αιγαίο που, ακόμη και κατά την διάρκεια της επισκέψεως Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ιταμότητος, με υπέρπτηση τουρκικών πολεμικών αεροσκαφών όχι μόνο πάνω από κατοικημένα νησιά, όπως συνέβη επανειλημμένως κατά το προηγούμενο διάστημα, αλλ᾿ ακόμα και με υπέρπτηση πάνω από τμήματα εδάφους της ηπειρωτικής Ελλάδος (στην Αλεξανδρούπολη!), ΧΩΡΙΣ, για ακόμα μία φορά, ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΙΦΘΟΥΝ τα τουρκικά αεροσκάφη από την ελληνική αεράμυνα, όπως κάθε σοβαρή χώρα θα όφειλε αυτονοήτως να πράξει εφ’ όσον ελάχιστα σεβόταν την εθνική της κυριαρχία και αξιοπρέπεια!
Συνεπώς, οι μεγαλοστομίες του Μητσοτάκη από βήματος του αμερικανικού κογκρέσου δεν είναι παρά λόγια, λόγια, λόγια, που φέρνουν χειροκροτήματα, γελάκια και αβρότητες των σαλονιών, αλλά, πέραν τούτου, μηδέν! Καμία έμπρακτη αμερικανική καταδίκη του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού της Τουρκίας, που παραμένει, παρά την φιλορωσική στροφή της, η «πολύφερνη νύφη» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία αποφεύγει με κάθε τρόπο να την «κακοκαρδίσει»…
Εκείνο όμως που είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ομιλία Μητσοτάκη ήταν το σημείο στο οποίο, θέλοντας να παρουσιάσει στο αμερικανικό κοινό κάποια υποδείγματα συγχρόνων Ελλήνων που έζησαν και μεγαλούργησαν στις ΗΠΑ (και άρα είναι αναγνωρίσιμοι εκεί), εκτός από κάποιους γνωστούς ελληνοαμερικανούς, όπως π.χ. τον μακαρίτη σκηνοθέτη Τζον Κασσαβέτη (John Cassavetes) και κάποιους άλλους παρομοίας αναγνωρισιμότητος ελληνοαμερικανούς, τους οποίους ονομάτισε, εξήρε ως παραδείγματα Ελλήνων (;!) των ΗΠΑ τους: Άλμπερτ Μπουρλά, Γιάννη Αντετοκούμπο και …Τομ Χανκς, δηλαδή έναν Εβραίο, έναν Νιγηριανό και έναν Αμερικανό! Αυτοί είναι, λοιπόν, οι «Έλληνες» σύμφωνα με την αντίληψη του Μητσοτάκη και των ομοίων του. Αυτή είναι η έννοια της εθνικής ταυτότητος σύμφωνα με τα οράματα του (ροζ ή γαλάζιου) πολιτιστικού μαρξισμού, μία κατ’ ουσίαν κίβδηλη ταυτότητα, στηριγμένη όχι στην καταγωγή αλλά στην υπηκοότητα, ήτοι στην νομική σχέση ενός πολίτη με ένα οιοδήποτε κράτος. Αυτή είναι η λιμπεραλιστική αντίληψη περί εθνικής ταυτότητος, περί πατρίδος και περί πατριωτισμού. Οσάκις ψελλίζουν κάτι που μπορεί να εκληφθεί ως έκφραση κάποιας μορφής «πατριωτισμού» και «εθνικής υπερηφάνειας», πάντοτε με αυτήν την κίβδηλη και πλαστή αντίληψη περί εθνικής ταυτότητος την συναρτούν· η οποία και εν πολλοίς κίβδηλη αντίληψηείναι η περί εθνικής ταυτότητος των Αμερικανών γενικώς, μάλιστα δε της παρατάξεως των «Δημοκρατικών», οι οποίοι έχουν τώρα το πάνω χέρι στο αμερικανικό Σύστημα, μετά την καλπονοθεία που οδήγησε τον απρόβλεπτο και ανορθόδοξο Donald Trump εκτός Λευκού Οίκου. Οι οποίοι δημοκρατικοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θεωρούν τμήματα της αμερικανικής «εθνικής» ταυτότητος τόσο τους απογόνους των νέγρων σκλάβων, όσο και τους λατινόφωνους μετανάστες εκ νοτίου Αμερικής καθώς και τους κάθε λογής ασιάτες – δηλαδή αδιακρίτως κάθε μέλος μίας τεχνικής, απεθνισμένης πανσπερμίας ανθρώπων, που μόνο συνεκτικό μεταξύ τους δεσμό έχουν το οικονομικό/καταναλωτικό κίνητρο (του «αμερικανικού ονείρου») και την νομική σύνδεση με την πολιτεία στην οποία ζουν – τίποτε παραπάνω, τίποτε βαθύτερο, υπαρξιακό!
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτή η απατηλή έννοια ενός τέτοιου ακριβώς αυτοαναιρουμένου κιβδήλου «πατριωτισμού» είναι η κοινή συνισταμένη της «ιδεολογικής» γραμμής ΟΛΩΝ των κομμάτων τα οποία ξεφυτρώνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, το ένα μετά το άλλο, ως μανιτάρια μετά την βροχή, εμφανιζόμενα ως «πατριωτικά», για να διεκδικήσουν, καθώς διακηρύσσουν, την ψήφο των Ελλήνων πατριωτών στις επερχόμενες εκλογές, καλώντας σε αγώνα ενάντια στην «αντεθνική πολιτική του Μητσοτάκη»… Μόνο που ο λόγος τους αναπαράγει την ίδια ακριβώς κίβδηλη αντίληψη περί εθνικής ταυτότητος που ο Μητσοτάκης προωθεί καθώς και όλα τα λοιπά κόμματα (του λεγομένου «δημοκρατικού τόξου»).
Ποιες είναι λοιπόν οι ιδεολογικές συνιστώσες των ποικιλώνυμων «εθνικών-πατριωτικών» κομμάτων της ανωτέρω ομοταξίας;
(α) επίκληση μίας κίβδηλης «εθνικής ταυτότητος» που στερείται φυλετικής, ήτοι, βιολογικής/καταγωγικής, αναγνωρίσεως, επιγνώσεως και προσδιορισμού,
(β) επίκληση μίας γενικόλογης «ορθοδοξίας» με αόριστη αναπόληση ενός «βυζαντινού» αυτοκρατορικού ονείρου, χωρίς καμία διάθεση για συζήτηση των αντιφάσεων, των αδιεξόδων και των περιορισμών στα οποία οδηγεί η κυριαρχία μίας θρησκευτικής παραδόσεως που όχι μόνο δεν είναι Ελληνική ως προς την προέλευσή της αλλά που, επιπροσθέτως, επεβλήθη βιαίως, κατόπιν μακράς, αδυσώπητης μάχης επικρατήσεως, στο τέλος της οποίας επετεύχθη η εξόντωση και κατασυκοφάντηση της αρχαίας ελληνορωμαϊκής παραδόσεως (κατά τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους),
(γ) εμμονική επίκληση μίας αορίστου «δημοκρατίας», ως της δήθεν πολιτικής πεμπτουσίας της ελληνικότητος σε ένα, συνθηματολογικό μάλλον παρά ιδεολογικό, σύμφυρμα – όπου το αποτυχημένο πείραμα της (αριστοκρατικής) δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας συνυφαίνεται, ακρίτως και αδιακρίτως, με τον σύγχρονο κοινοβουλευτισμό βρετανικού τύπου, το αποκρουστικό αυτό ιστορικό τέκνο του «διαφωτισμού», της γαλλικής επαναστάσεως και του μοντερνισμού, απαραίτητο πολιτικό πλαίσιο που επιτρέπει την εθνική ασυδοσία και την επιβολή του αχαλίνωτου παγκοσμιοποιμένου καπιταλισμού,
(δ) αποδοχή των βασικών δογμάτων της μεταπολεμικώς επιβληθείσης «πολιτικής ορθότητος» με προεξάρχουσα την εξωφρενική αποδοχή της οντολογικής αντιστροφής/διαστροφής των θεμελιωδεστάτων ακόμη εννοιών και της συναφούς στοιχειώδους ικανότητος/ελευθερίας διακρίσεως των φυλών, των φύλων – ουχ ήσσον δε και η βιαία επιβολή των κάθε λογής διαστροφών της σεξουαλικότητος ως αποδεκτών “φυσιολογικών επιλογών” χωρίς να ξεχωρίζονται πια καθόλου από την φυσιολογικότητα!
Παρατηρήστε προσεκτικά τον δημόσιο λόγο, τις τοποθετήσεις και τα κείμενα των ποικιλώνυμων «πατριωτικών» κομμάτων, δίνοντας μεγαλύτερη προσοχή στα προαναφερθέντα σημεία. Θα διαπιστώσετε ότι ελάχιστα διαφοροποιούνται σε αυτά επί της ουσίας και ιδίως ως προς τον κίβδηλο «πατριωτισμό» της δήθεν «εθνικής ταυτότητος», όπως την αντιλαμβάνεται ο Μητσοτάκης και οι ομοϊδεάτες του στους κόλπους των αμερικανών δημοκρατών, οι οποίοι τον αποθέωσαν τις προάλλες στο κογκρέσο, αφού μίλησε (σ)την (ιδεολογική) γλώσσα τους. Αυτή η διαπίστωση αποτελεί το μέτρο της κιβδηλότητος όλων αυτών των κομμάτων και της ματαιότητος που συνεπάγεται κάθε υποστήριξη σ’ αυτά…
Από την πλευρά μας, ως ΑΡΜΑ, έχουμε ως πρώτιστη επιδίωξη την διερεύνηση και τον ακριβή προσδιορισμό της ουσίας της αυθεντικής Ελληνικότητος και, κατά προέκταση, της ουσίας της αυθεντικής Αρίας-Ευρωπαϊκής ταυτότητος, ως μέρος της οποία αντιλαμβανόμαστε την πρώτη.
Ιστορικό κλειδί στην πορεία διερευνήσεως της αυθεντικής Ελληνικής εθνικής ταυτότητος και της αυθεντικής Αρίας-Ευρωπαϊκής ταυτότητος αποτελεί μεταξύ άλλων και η προσεκτική μελέτη της ιστορικής κληρονομιάς της Ρωμανίας, ήτοι του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (του λεγομένου «Βυζαντινού»), του οποίου κατά σύμπτωσιν ξημερώνει η επέτειος της «αποφράδος» ημέρας (29ης Μαΐου 1453), σηματοδοτούσης το τυπικό ιστορικὀ του τέλος, με την κοσμοϊστορικής σημασίας «Άλωση» (από το βαρβαρικό οθωμανικό Χαλιφάτο) της Νέα Ρώμης, της Βασιλεύουσας των πόλεων, της Πόλεως των Κωνσταντίνων!
Αναφορικώς με τον χαρακτήρα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την σχέση της προς την Ελληνικότητα παραπέμπουμε σε παλαιότερο σχετικό κείμενο της ιστοσελίδος μας: Ο χαρακτήρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας) και η σχέση της με την Ελληνικότητα.
Αναφορικώς με τα γεγονότα που οδήγησαν στην αποφράδα Άλωση του 1453 παραπέμπουμε στο επίσης παλαιότερο κείμενο της ιστοσελίδος μας: Βασιλέως ἀριστεία, ἡρωισμοῦ ὕμνησις, θνῄσκουσα αὐτοκρατορία καὶ τὸ ἑλληνικὸν ζήτημα: Σύντομος ἐπισκόπησις τῆς ἐκπνοῆς τοῦ Βυζαντίου.
καθώς και στο 29 Μαΐου 1453
