Άπαντες αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία μας μαστίζεται από γενικευμένη βία κάθε είδους, που κλιμακώνεται ανεξέλεγκτα. Δολοφονίες, βιασμοί, ληστείες και άλλα συναφή περιστατικά βαρειάς εγκληματικότητος αποτελούν καθημερινά φαινόμενα που δεν προλαβαίνουν ούτε να τα καταγράφουν και δημοσιοποιούν οι συντάκτες του αστυνομικού ρεπορτάζ, ενώ παλαιότερα ένα μόνο τέτοιο γεγονός αποτελούσε την είδηση του μηνός ή και του έτους ακόμη!
Σχεδόν κάθε μέρα πληροφορούμαστε για την εκτέλεση ενός ακόμα «συμβολαίου θανάτου» – αναρίθμητα τα σχετικά περιστατικά στο ατελείωτο ντόμινο αλληλοεκκαθαρίσεων του «κόσμου της νύχτας», όπου άνθρωποι πέφτουν νεκροί από ριπές πολυβόλων μέρα μεσημέρι σε πολυσύχναστα μέρη, σε μιάν ατελείωτη μάχη επικρατήσεως μαφιόζων και νταβατζήδων, που διαγκωνίζονται για κυριαρχία στην πιο σκοτεινή πλευρά του κοινωνικού περιθωρίου και της παραοικονομίας. Τον πόλεμο αυτών των αποβρασμάτων η αστυνομία απλώς τον παρακολουθεί από θέσεως (αμετόχου) παρατηρητού, σαν να μη την αφορά το γεγονός ότι στρατιές ενόπλων κακοποιών περιπολούν στον αστικό ιστό διευθύνοντας ολοκλήρους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και κάνοντας ό,τι θέλουν χωρίς κανένα φραγμό, ως κράτος εν κράτει! Σκηνές και καταστάσεις που άλλοτε θεωρούνταν αντιπροσωπευτικές της χειρότερης εκδοχής του λατινοαμερικανικού υποκόσμου, τις οποίες συναντούσε κανείς μόνο στις άθλιες φαβέλες των βραζιλιάνικων μεγαλουπόλεων, όπου συνωστίζονται απόκληροι μιγάδες, ή στις συγκρούσεις μαφιόζων και ναρκεμπόρων στο Μεξικό και την Κολομβία είναι πλέον καθεστώς στην Ελλάδα (και σε όλη την Ευρώπη)!
Για τα ναρκωτικά δεν χρειάζεται να γίνει λεπτομερής αναφορά. Ολόκληρες περιοχές στο κέντρο κάθε μεγάλης πόλης τύπου Αθηνών μοιάζουν με επικράτειες ζωντανών-νεκρών! Στίφη από ζόμπι ναρκομανών περιφέρουν τα άθλια ράκη των υπάρξεών τους αναζητώντας με μανία την δόση τους, την οποία εν συνεχείᾳ λαμβάνουν υπό κοινήν θέαν, συρόμενοι ακολούθως σε κωματώδη-ημιθανή κατάσταση στα π(ρ)εζοδρόμια… Πόρνες, νταβατζήδες, μαφιόζοι, κλεφτρόνια, ζητιάνοι, κλοσάρ και χαμίνια, μια διογκούμενη μάζα υπανθρώπων, συμπληρώνουν το ερεβώδες σκηνικό που εξαπλώνεται εν είδει καρκινώματος, καταλαμβάνοντας τον δημόσιο χώρο και την καθημερινότητα ενός κοινωνικού σώματος που σαπίζει ραγδαία και αποκρουστικά – σε ολόκληρη την «γηραιά ήπειρο».
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια για να αντιληφθεί ότι το χρονικό σημείο-καμπή στην πορεία αυτού του ξεχαρβαλώματος, της αποσυνθέσεως του κοινωνικού ιστού και της παγιώσεως αυτού του κοινωνικού καθεστώτος βίας και εγκλήματος αποτελεί – τουλάχιστον καθ᾿ όσον αφορά στην περίπτωση της Ελλάδος – η έναρξις της μαζικής εισροής μεταναστών από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και εφ᾿ εξής. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αλλοεθνείς και, συνηθέστατα, αλλόφυλοι αποτελούν την συντριπτική πλειονότητα των δραστών εγκληματικών πράξεων καθώς και των τροφίμων των φυλακών, μαζί βεβαίως με τους Αθιγγάνους (τους απογόνους κάποιων αλλοφύλων μεταναστών του ύστερου Μεσαίωνος, οι οποίοι παραμένουν ως επί το πλείστον – ευτυχώς – πλήρως αναφομοίωτοι) που ανέκαθεν διακρίνονταν σε τέτοιου είδους «επιχειρήσεις» και δραστηριότητες…
Ασφαλώς, οι συμμορίες των αλλοδαπών κακοποιών που λυμαίνονται την χώρα έδωσαν ώθηση και στους ημεδαπούς κακοποιούς, οδηγώντας και ακόμα και στην σύσταση συνεργατικών συμμοριών κακοποιών ποικίλης εθνοτικής καταγωγής…
Σχολική και εφηβική βία και εκφοβισμός: Λερναία Ύδρα!
Η πτυχή της κοινωνικής σήψεως που απασχολεί τελευταίως με εντεινόμενη ανησυχία και προβληματισμό τον λαό είναι η νεανική εγκληματικότης και βία, ο σχολικός εκφοβισμός, ο χουλιγκανισμός έως και παραβατική δράση συμμοριών ανηλίκων, που έχουν εμφανισθεί ως μόδα, που δεν διστάζουν να εγκληματούν ακόμη και για πλάκα! Τα περιστατικά είναι καθημερινά. Η κατάσταση δείχνει γενικευμένη και ανεξέλεγκτη με την κατολίσθηση να λαμβάνει χαρακτηριστικά χιονοστιβάδος. Οι συμμορίες ανηλίκων εμφανίζονται ως αναρίθμητα κεφάλια μίας κοινωνικής Λερναίας Ύδρας: χτυπούν, εκφοβίζουν, ληστεύουν συνομηλίκους τους, τραμπουκίζουν, ασχημονούν! Συναντήσεις αντιπάλων συμμοριών οργανώνονται με σκοπό να εξελιχθούν σε οπαδικές αιματηρές συρράξεις και άλλα παρόμοια αποτελούν πλέον διαδεδομένη πρακτική…
Και ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά; Η «ανησυχούσα» πολιτεία περιορίζεται στο να οργανώνει … σεμινάρια «ευαισθητοποίησης» (!!!), ενημερωτικές καμπάνιες και εκπαιδευτικά προγράμματα – όλα επί ματαίῳ! Διότι άπαντες οι θεσμικώς «υπεύθυνοι» και «ανησυχούντες» αδυνατούν να συλλάβουν το ουσιώδες πλέγμα των βαθυτέρων γενεσιουργών αιτίων αυτής της σύνθετης παθογενείας, που ανάγεται στην σφαίρα των αξιών και των ηθικών και αισθητικών προτύπων στα οποία εκτίθενται τα παιδιά ήδη από βρεφικής (αν μη εμβρυακής…) ηλικίας! Όταν η μαζική (υπο-)κουλτούρα, η οποία τροφοδοτεί την κοσμοεικόνα των παιδιών από την γέννηση μέχρι την ενηλικίωσή τους (και πέραν αυτής), είναι η γυφτο-νεγροκουλτούρα των συμμοριών, όταν ο εύκολος πλουτισμός και η κυνική εκμετάλλευση των άλλων καθίσταται η υπέρτατη «αξία» και η μοναδική επιδίωξη και όταν αυτή η συνθήκη προβάλλεται από παντού και προβάλλει ως η κεντρική κοινωνική σταθερά, το παράξενο θα ήταν αν τα αποτελέσματα ήσαν διαφορετικά! Επομένως ο όποιος «προβληματισμός» των θεσμικών παραγόντων και των κάθε λογής δημοσιολογούντων είναι απελπιστικά επιδερμικός και ανούσιος, γι’ αυτό και, παρά τις ανούσιες καίτοι πομπωδώς ηχηρές και δαπανηρές θεσμικές «παρεμβάσεις», το φαινόμενο εντείνεται όλο και περισσότερο, η σαπίλα εξαπλώνεται και προχωρά όλο και πιο βαθιά!
Θα πρέπει να τονισθεί στο σημείο αυτό ότι, τηρουμένων των αναλογιών, παρόμοια φαινόμενα και καταστάσεις εκδηλώνονται σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Εστιάζουμε στην περίπτωση της Ελλάδος επειδή εδώ το υλικό για τις παρατηρήσεις μας είναι πιο άμεσο. Μπορούν όμως εύκολα να γίνουν οι σχετικές αναγωγές για τις περιπτώσεις άλλων χωρών, αφού δυστυχώς ισχύουν σχεδόν τα ίδια παντού – αν όχι και χειρότερα – με μικρές κατά τόπους παραλλαγές.
Η μάστιγα της trap και των trappers…
Αναζητώντας κανείς τα πλέον βορβορώδη στοιχεία που συνθέτουν τον πολιτισμικό βούρκο της συγχρόνου παρακμιακής Ελλάδος (που ορθότερο θα ήταν να αποκαλείται Γκραικυλιστάν, ώστε να μη αμαυρώνεται το λαμπρό ιστορικό παρελθόν του Έθνους των Ελλήνων με έναν τίτλο ανάξιο της συγχρόνου καταπτώσεως…), θα ώφειλε ο παρατηρητής πρωτίστως να εστιάσει στον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους οι σύγχρονοι Έλληνες και δη οι νέοι – πιο συγκεκριμένα δε στον τρόπο με τον οποίο ψυχαγωγούνται. Τότε θα ερχόταν αντιμέτωπος με την απόλυτη φρίκη! Με δεδομένο ότι βασική οδός ψυχαγωγίας για τους νέους ήταν ανέκαθεν η μουσική, στην σύγχρονη Ελλάδα η μουσική εκφράζεται, εις ό,τι αφορά τους (θεωρούμενους ως) νέους, με ό,τι πιο ποταπό και χθαμαλό, με ό,τι πιο βαρβαρικό και αντιαισθητικό μπορεί να φανταστεί η πιο νοσηρή φαντασία!
Χειρίστην έκφανση αυτής της φρικωδίας αποτελεί η λεγομένη «μουσική» trap. Την αποκαλούμε συμβατικώς «μουσική» (εντός εισαγωγικών) διότι μόνο περί μουσικής δεν πρόκειται! Πρόκειται για έναν αποκρουστικά μονότονο εργοστασιακό θόρυβο, ο οποίος αποτελεί την υπόκρουση σταθερά επαναλαμβανόμενων μοτίβων ακραίου υβρεολογίου! Αδιανόητα χυδαίες εκφράσεις μίσους, φθόνου, απαξιώσεως και μηδενισμού των πάντων, εγκωμιασμού της αχαλίνωτης, της αναίτιας και ανέντιμης βίας, της λαγνείας των ναρκωτικών και κάθε επίπλαστης και χθόνιας ηδονής, της τελείας υποτιμήσεως και περιφρονήσεως όλων των ανθρώπων και δη των γυναικών, οι οποίες εμφανίζονται αποκλειστικώς ως άψυχα αντικείμενα σεξουαλικής εκμεταλλεύσεως, εκφράζονται με γρυλλισμούς και ανυπόφορους αηδείς λαρυγγισμούς «καλλιτεχνών» (-κακοτεχνών) «trappers», ήτοι κάποιων κακομαθημένων και αποκτηνωμένων κρεττινοειδών υπερτσόγλανων με έμφορτα αντιαισθητικών δερματοστιξιών πλαδαρά σώματα (ως άλλων Μαορί) με “IQ ραδικιού”, εντελώς αγραμμάτων, ασύλληπτα ρυπαρών και τοξικών εξωτερικώς και εσωτερικώς και οι οποίοι πλουτίζουν καθιστάμενοι τα τεχνητά ινδάλματα ενός απέραντα εξηλιθιωμένου κοπαδιού οπαδών και θαυμαστών/-στριών τους, που παραληρούν στο άκουσμα του εμετού που αυτά τα διαστροφικά ζόμπι ξερνούν στις ζοφερές συναυλίες τους! Κι όμως, αυτό το φλέγον, το εκρηκτικό κοινωνικό ζήτημα, αυτή η ηθικο-αισθητική γάγγραινα, μοιάζει να μη απασχολεί κανέναν επίσημο κοινωνικό ή πολιτειακό φορέα, καίτοι είναι τόσο προφανές ότι η μουσική ασκεί τεραστία και βαθυτάτη επίδραση στον ψυχισμό των νέων – όπως ανέκαθεν συνέβαινε άλλωστε. Είναι δεδομένο ότι (σχεδόν) ΟΛΟΙ οι έφηβοι στην σύγχρονη Ελλάδα έχουν αφεθεί μαζικώς να διαλύονται και κονιορτοποιούνται σε ψυχικό-αισθητικό επίπεδο από το εφιαλτικό σφυροκόπημα αυτού του οπτικοακουστικού ζόφου, παρ’ ότι μάλιστα αθροίζεται σωρεία περιστατικών με εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου (άσκηση βίας, παράνομη οπλοκατοχή και οπλοχρησία, παραβίαση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών, τροχαίες παραβάσεις, κ.λπ., κ.λπ.!) στα οποία έχουν άμεση εμπλοκή οι πιθηκάνθρωποι αυτοί «αστέρες» της trap, ως άλλα τέρατα της κολάσεως, των οποίων οι περισσότεροι είναι κάτι ερμαφρόδιτοι τσογαλονομιγάδες ή και εμφανώς αθίγγανοι που επιδίδονται σε χυδαία επίδειξη πλούτου και αλητείας (συνοδευόμενοι από μπράβους, οδηγώντας γρήγορα πολυτελή αυτοκίνητα που παραβιάζουν προκλητικώς τα όρια ταχύτητος, επιδεικνύοντας προκλητικώς χρήματα, όπλα και ναρκωτικά κ.ο.κ.), περιφρονήσεως των νόμων και των αρχών του κράτους με τρόπο ακραία προκλητικό και σκαιό, σε προέκταση και υλοποίηση του περιεχομένου των «στίχων» που ξερνούν, προτρέποντας και εξωθώντας προς την ίδια κατεύθυνση συμπεριφοράς τους λοβοτομημένους και υπνωτισμένους οπαδούς τους! Κι όμως, τα κοριτσόπουλα και ακόμη περισσότερο τα αγόρια εφηβικής ηλικίας (!) αυτούς τους ανυπόληπτους τοξικούς υπερκάφρους τους αντιμετωπίζουν περίπου ως θεούς, βοηθώντας τους έτσι να πολλαπλασιάζουν τις τραπεζικές τους καταθέσεις και επιβραβεύοντάς τους με παχυλότατες εισπράξεις στις συναυλίες, με χειροκροτήματα και επιφωνήματα, με δόξα και χρήμα!!!
Η απόλυτη παραφροσύνη και τρέλλα!!!
Συνεχής η καθοδική πορεία της αισθητικής παρακμής κατά τον τελευταίο αιώνα…
Είναι εντυπωσιακό, εξετάζοντας το φαινόμενο στην διαχρονία του, το πόσο έχουν καταβαραθρωθεί τα αισθητικά κριτήρια και, εν προκειμένω, ειδικότερα, τα μουσικά γούστα, προϊόντος του χρόνου, από δεκαετία σε δεκαετία κατά τα τελευταία 100 χρόνια.
Αν π.χ. τεθεί ως εναρκτήριο σημείο παρατηρήσεως η λεγομένη «Belle Époque», προ του Α’ παγκοσμίου πολέμου, και εστιάσουμε την προσοχή μας στην μουσική που άκουγαν οι τότε νέοι, θα διαπιστώσουμε ότι υπήρχε εκπληκτική καλαισθησία, λεπτότητα και ευγένεια! Οι τότε νέοι της Ευρώπης ψυχαγωγούνταν και ερωτεύονταν ακούγοντας και χορεύοντας βαλς και πόλκες με στίχους που απέπνεαν τρυφερότητα, ευγένεια, λεπτότητα και ευαισθησία! Παρά δε την καθίζηση του Μεσοπολέμου η αδιαμφισβητήτως εξ ΗΠΑ κυρίως εισβαλούσα παρακμή δεν κατάφερε να σαρώσει τα πάντα.
Καθόλου τυχαία, η γενικευμένη σήψη και παρακμή άρχισε να γίνεται κυρίως αισθητή και πλέον ακάθεκτη μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Και αν δεν ήταν εξ αρχής θεαματική, η υπόγεια σήψη είναι βέβαιο ότι είχε ξεκινήσει και δρούσε διαβρωτικώς, έστω εν σπέρματι. Η κατάσταση μπορεί να έδειχνε κάπως συγκρατημένη στις δεκαετίες 1940 και 1950, από την δεκαετία όμως του 1960 τα παρακμιακά σημάδια άρχισαν να βαθαίνουν και να πληθαίνουν, τείνοντας σταδιακά να κυριαρχήσουν.
Αυτό εν μέρει συνέβη στις δεκαετίες του 1970 και 1980, οπότε όμως, δίπλα στην σαβούρα συνυπήρχαν και αρκετά δείγματα κάποιας καλαισθησίας. Ωστόσο από το 1990 και μετά φαίνεται ότι επήλθε ο πλήρης εκτροχιασμός. Μέσα στα επόμενα 30 χρόνια μία ολόκληρη γενιά νέων (που πλέον είναι γονείς άλλων νέων…) γαλουχήθηκε με «μουσικά» περιττώματα: hip–hop, rap, κ.λπ., με την λεγομένη trap τελευταίως να συνιστά το απόλυτο ναδίρ!
Η σημερινή κατάντια δεν θα έπρεπε, ως εκ τούτου, να εκπλήσσει. Ήταν το φυσικό επακόλουθο.
Αν είναι κάτι που εκπλήσσει είναι η πλήρης αδυναμία των πολλών να αντιληφθούν την άμεση συμβολή της «μουσικής» υποκουλτούρας στην σημερινή εξαπλουμένη κοινωνική σήψη και την προφανή συσχέτισή της με την επώαση και εκδήλωση των ακραία αντικοινωνικών και εγκληματικών συμπεριφορών των νέων που, άνευ αυτού του ερμηνευτικού παράγοντος, μοιάζουν ανεξήγητες. Δεν είναι όμως καθόλου ανεξήγητες!
Η αντιμετώπιση της παθογενείας αυτής απαιτεί επομένως δραστική εκ βάθρων αναδόμηση της κοινωνίας σε αξιακό, αισθητικό και εν τέλει σε ανθρωπολογικό-υπαρξιακό επίπεδο!
Πριν λοιπόν από οιαδήποτε άλλη κίνηση ανατροπής της φαυλοκρατίας που σκεπάζει και διαπερνά τα πάντα απαιτείται επειγόντως μία αισθητική και πολιτισμική επανάσταση, μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΨΥΧΩΝ!
Παραθέτουμε εν συνεχείᾳ δύο από τα ελάχιστα πρόσφατα δείγματα δημοσίου λόγου που ψηλαφεί και στηλιτεύει αυτό το τραγικά καθολικό φαινόμενο παρακμής που σχετίζεται με τα υποχθόνια μουσικά γούστα των εφήβων στην Ελλάδα και δη με την μάστιγα της trap. Καθόλου τυχαία δεν έχουν ασφαλώς δημοσιευθεί σε κάποιο συστημικό μέσο:
Η κουλτούρα της αλητείας σε ζωντανή μετάδοση – slpress.gr
Γονείς ξυπνήστε, μαγαρίζουν τα παιδιά σας – Αντίβαρο (antibaro.gr)