Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ
ΧΑΪΝΤΕΓΚΕΡ – ΧΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ – ΓΚΕΝΤΕΛ
ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟΥ 1927 -1931
ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
“Αν πιστεύεις ότι αυτό που πιστεύεις είναι αληθές, τότε είναι ψευδές”
Όπως ο βροτός συνειδητοποιεί τον θάνατο του λίγες στιγμές μετά την τελευτή του, έτσι και ένας πολιτισμός που δεν είναι παρά ιστορικός μακρο-οργανισμός συνειδητοποιεί τον θάνατο του μια κοσμική στιγμή αργότερα από το συμβάν δηλονότι με καθυστέρηση μιας ιστορικής περιόδου. Τοιουτοτρόπως, ενώ ο Δυτικός πολιτισμός απεβίωσε με την υπερκαινοφανή πληθωριστική έκρηξη του ΒΠΠ, ένα σχεδόν αιώνα αργότερα δεν έχει εισέτι κατανοήσει την τελευτή του.
Το θρόισμα του θανάτου του Δυτικού πολιτισμού πρώτος συνέλαβε, ένα σχεδόν αιώνα νωρίτερα του συμβάντος, ο μεγαλύτερος μαθηματικός των αιώνων μετά τον Ευκλείδη, ο Μπέρνχαρντ Ρήμαν. Ο Ρήμαν ήταν ο επιστήμων που έκαμε το πρώτο μεγάλο βήμα μετά τον Ευκλείδη αντικαθιστώντας την μέχρι τούδε επίπεδη γεωμετρία με την υπερβολική τοιαύτη. Ο Ρήμαν μετέβαλε την ευκλείδεια αξιωματική θεμελίωση, αξιώνοντας την διέλευση απείρων ευθειών παραλλήλων προς ευθεία εξ ενός σημείου. Η ενορατική αξίωση του Ρήμαν απεδείχθη επανάσταση συμπαντικής δηλονότι κοσμικής κλίμακας. Διότι ενώ ο Ευκλείδης και εκείθεν σύνολη η επιστήμη και φιλοσοφία μέχρι τον ΙΘ’ αιώνα περιέγραφαν το Σύμπαν ως μια γεωκεντρική σφαίρα τριών επιπέδων διαστάσεων δηλονότι ως ένα τοπολογικά κλειστό αυτοαναφορικό σύστημα, ο Ρήμαν οραματίστηκε το Σύμπαν ως ένα υπερβολικό παραβολοειδές δηλονότι ως ένα “σαμάρι” πολλαπλών καμπύλων διαστάσεων ή μαθηματικώς ειπείν, ένα τοπολογικά ανοικτό υπερβατικό σύστημα. Το Σύμπαν του Ευκλείδη είναι μια γεωμετρικώς επίπεδη τρισδιάστατη Κλειστή Σφαίρα έχει δηλονότι μόνον εσωτερικό περιεχόμενο, ενώ το Σύμπαν του Ρήμαν είναι ένας γεωμετρικώς καμπύλος πολυδιάστατος Ανοικτός Τόρος δηλονότι είναι ταυτόχρονα εσωτερικό και εξωτερικό, με άλλους λόγους δεν έχει “μέσα και έξω”. Το Σημείο του Ευκλείδη έχει μηδενική διάσταση, μηδενική μάζα και μηδενικό χρόνο, ενώ το Σημείο του Ρήμαν έχει άπειρη καμπυλότητα, άπειρη μάζα και άπειρο χρόνο, δηλαδή περικλείει ολόκληρο το σύμπαν. ΄Ηλθε η Γενική Θεωρία της Σχετικότητος και εκείθεν η σύγχρονη Κοσμολογία ένα αιώνα αργότερα, για να επιβεβαιώσει την ενόραση του Ρήμαν: Το χωροχρονικό Σύμπαν είναι Ηρακλείτειο δηλονότι αναβλύζει διηνεκώς από μια Λευκή Οπή και απορροφάται αενάως από μια Μελανή Οπή όπου οι δύο οπές είναι Έν, δηλαδή δεν είναι παρά οι δύο όψεις του Ενός, που καμπυλούμενο περικλείει το οντολογικό Μηδέν. Την στατική γαιώδη εικόνα του Σύμπαντος αποδίδει το πλάσιμο ενός κουλουριού: Το ευθύγραμμο πρόπλασμα της ζύμης είναι το Έν που καμπυλούται, ώστε τα άκρα της ζύμης (λευκή και μελανή οπή) να ενωθούν για να λάβουν την μορφή του κουλουριού που δεν είναι παρά το Μηδέν. Ούτω πως ο Ρήμαν αντικατέστησε την ανθρωποκεντρική γεωμετρία με την θεοκεντρική οντολογία. Ο Ρήμαν απεβίωσε φυματικός το 1866, σε ηλικία 40 ετών.
Εκείθεν τον επιθανάτιο ρόγχο του Δυτικού πολιτισμού ακροάστηκε ο μέγας Νίτσε, ο οποίος σάλπισε τον θάνατο του (ανθρωποκεντρικού) Θεού δηλονότι του ανθρωποκεντρικού Κόσμου και ανήγγειλε τον υπεράνθρωπο Ζαρατούστρα, δηλονότι τον θεοκεντρικό Κόσμο: Ανθρωποκεντρισμός είναι η εκ της Γαίας θέα του Ουρανού. Ο πτολεμαϊκός ανθρωποκεντρισμός είναι το έσχατο γεωκεντρικό απομεινάρι του Δυτικού πολιτισμού. Θεοκεντρισμός είναι η εκ του Ουρανού θέα της Γαίας. Ο νιτσεϊκός θεοκεντρισμός σημαίνει το Όν που υπερβαίνει τον βροτό ως συμπαντικό αντηχείο του Είναι. Μέχρι τον Νίτσε και εντός του Χριστιανικού και του Δυτικού πολιτισμού ο άνθρωπος είναι γαιώδης και χθόνιος. Μετά τον Νίτσε ο βροτός είναι αστρικός και ουράνιος. Ο Νίτσε βυθίζεται στην άβυσσο του πνευματικού μηδενός το 1889 – σε ηλικία 45 ετών.
Στην στροφή του Κ΄ αιώνα η επανάσταση της Φυσικής και του Φωτός επαληθεύει απαρέγκλιτα τις ενοράσεις του Ρήμαν και του Νίτσε. Εν τω μεταξύ ο θνήσκων Δυτικός πολιτισμός εμφανίζει την έσχατη επιστημονική αναλαμπή του, επιχειρώντας την συγχώνευση Επιστήμης και Φιλοσοφίας με την απόπειρα οικοδόμησης ενός αξιωματικά θεμελιωμένου Κλειστού Εμμενούς Συστήματος, που συντήκει την Γνώση με την Αλήθεια.
Το εγχείρημα έσχε τρεις διαστάσεις: Την Μαθηματική, την οποία αναγγέλλει πομπωδώς ο Χίλμπερτ το 1900 υπό το στοχαστικό βλέμμα του Πουανκαρέ, την Λογική, την οποία εξαγγέλλει εξ ίσου πομπωδώς ο Μπέρναρντ Ράσσελ με το Principia Mathematica υπό το στοχαστικό βλέμμα του Χουάιτχεντ και τέλος την Φιλοσοφική, την οποία προτείνει ο Χούσσερλ με την Φαινομενολογία ως καθαρή επιστήμη υπό το στοχαστικό βλέμμα του Χάιντεγκερ. Η τελευταία αυτή απόπειρα διάσωσης του Δυτικού πολιτισμού εν μέσω των καταιγιστικών επιστημονικών και φιλοσοφικών ανατροπών θα καταρρεύσει παταγωδώς με την Οντολογική Επανάσταση των Χάιντεγκερ – Χάιζενμπεργκ – Γκαίντελ, ανάμεσα στα έτη 1927 – 1931, που σηματοδοτεί τον θάνατο του Δυτικού πολιτισμού.
Το έτος 1927 ο μεγαλύτερος στοχαστής της ιστορίας μετά τον Ηράκλειτο και τον Πλωτίνο, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, με το μνημειώδες έργο του “Είναι και Χρόνος” απευθύνει στην Ιστορία ένα μεγαλειώδη λόγο, εγείροντας συνάμα μια θεμελιώδη φιλοσοφική και πολιτιστική πρόκληση:
— Ο Χάιντεγκερ σαλπίζει ότι η Μεταφυσική η οποία έθρεψε τον Χριστιανικό και τον Δυτικό πολιτισμό από τον Αριστοτέλη έως τον Νίτσε είναι Ψευδής. Τούτο διότι θεμελιώθηκε στην γνωσιολογική καταγωγή της Αλήθειας ως άρνησης του Ψεύδους του Λόγου (Α-λάθεια) σύμφωνα με τον αριστοτελικό ορισμό, αντί της οντολογικής καταγωγής της Αλήθειας ως άρσης της Λήθης του Είναι (Α-λήθη) όπως σημαίνουν οι προ-πλατωνικοί κοσμολόγοι και ιδιαίτατα ο Ηράκλειτος.
Το αυτό έτος 1927 ο μεγαλύτερος επιστήμων του Κ΄ αιώνα, ο φυσικός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, διατυπώνει την Αρχή της Αβεβαιότητας σύμφωνα με την οποία η αρχή της Αιτιότητας καταλύεται στα κβαντικά φαινόμενα. Κατά την εξέλιξη των κβαντικών συμβάντων το Υποκείμενο-Παρατηρητής υπεισέρχεται στο Αντικείμενο Παρατήρησης δια μέσου του οργάνου παρατήρησης δημιουργώντας μια πειραματικά μετρούμενη αβεβαιότητα, η οποία παράγει αποτελέσματα ανεξάρτητα από την αιτία τους. Η εκλυόμενη απροσδιοριστία ή άλλως ενδεχομενικότητα δεν είναι παρά η ενστάλλαξη της βούλησης του Υποκειμένου στο Αντικείμενο δια μέσου της παρατήρησης, εις τρόπον ώστε η ύπαρξη του Αντικειμένου να είναι συνάρτηση της παρατήρησής του από το Υποκείμενο, πέραν της οποίας αίρεται δηλονότι απλώς δεν υπάρχει. Τοιουτοτρόπως το Κβαντικό Συμβάν δεν είναι παρά η πλωτινική Θέα εντός της οποίας Υποκείμενο και Αντικείμενο, ως θεατής και θέαμα, συντήκονται. Το Κβαντικό Συμβάν δεν είναι Χωροχρονικό Γεγονός, διότι τοπολογικά το Εντός-Εκτός, Εντεύθεν-Εκείθεν και Ενθάδε-Επέκεινα καταλύεται.
Το έτος 1931 τέσσερα μόλις έτη αργότερα, ο μεγαλύτερος Λογικός επιστήμων της ιστορίας μετά τον Αριστοτέλη, ο πλατωνικός στοχαστής και μαθηματικός Κουρτ Γκαίντελ με εργαλείο την Αναλυτική Λογική αποδεικνύει εκείνο που ο Χάιντεγκερ ανήγγειλε με την Οντολογία και ο Χάιζενμπεργκ με την Γνωσιολογία. Με το Θεώρημα της Μη Πληρότητος, ο Γκαίντελ αποδεικνύει ότι κάθε κλειστό σύστημα Γνώσης στο Σύμπαν έλκει την Αλήθειά του θύραθεν επέκεινα της Αιτίας του, δηλονότι μια τουλάχιστον ακολουθία αιτιακών σχέσεων εντός αυτού δεν υπόκειται στην αξιωματική του θεμελίωση αλλά συγκλίνει σε όριο που δεν αποτελεί εσωτερικό όρο του υπόψη Συστήματος, δηλονότι κείται επέκεινα αυτού. Ως απλά παραδείγματα της εσωτερικής αντίφασης ενός κλειστού συστήματος γνώσης σταχυολογούνται προτάσεις που αποτελούν παράδοξα αιώνων: Εν πρώτοις η διαιώνια σωκρατική ρήση “Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα”, που από μόνη της αρκεί. Αλλά επίσης και οι αντιλογικές κρίσεις “Δεν είμαι πρόταση”, “Δεν υπάρχει Αλήθεια”, το επιμενίδειο παράδοξο: “Ο Επιμενίδης ο Κρης λέγει ότι όλοι οι Κρήτες πάντα ψεύδονται”, η ρήση του Σαίξπηρ στον Μακμπέθ “Δεν υπάρχει τίποτε, εκτός από αυτό που δεν υπάρχει” και τέλος η ρηγματώδης φράση του Ντοστογιέφσκι στους Δαιμονισμένους: “Αν ο Σταβρόγκιν πιστεύει, δεν πιστεύει ότι πιστεύει. Αν δεν πιστεύει, δεν πιστεύει ότι δεν πιστεύει”. Η Αλήθεια κάθε μιας εκ των προτάσεων αυτών δεν αντλείται οίκοθεν αλλά δέον όπως αναζητηθεί θύραθεν ή θεόθεν. Η επανάσταση των Χάιντεγκερ – Χάιζενμπεργκ – Γκαίντελ, την οποία ακροάστηκε ο Ρήμαν και προϋπάντησε ο Νίτσε αναγγέλλοντας ποιητικά τον θάνατο του Θεού ήγουν της Μεταφυσικής, διαστέλλει ριζικά και τελεσίδικα την Γνώση από την Αλήθεια τόσο στην Οντολογία, όσο στην Γνωσιολογία και την Δεοντολογία και καταλύει μετά δυόμιση χιλιετίες το Όργανον, δηλονότι την αριστοτελική Καταφατική Λογική που θεμελιώνεται στις 5 αρχές, ἠγουν της Ταυτότητος, της Αντίφασης, του Αποκλειομένου Τρίτου, του Αιτιώδους Συνδέσμου και του Αποχρώντος Λόγου. Ορίζοντας ωσαύτως εκ νέου τους όρους εγκυρότητας του Αληθεύειν, επαληθεύει την Κβαντική Απόφανση ή συμβολικά αποδεικνύει ότι:
Κάθε Κλειστό ή Λογικό – Καταφατικό Σύστημα Γνώσης
όπου Α ≡ Α Λ Α ≠ – Α είναι Ψευδές.
Κάθε Ανοικτό ή Κβαντικό – Αποφατικό Σύστημα Γνώσης
όπου Α ≠ Α V Α ≡ – Α άρα Α + Α ≡ Ο είναι Αληθές.
Η επανάσταση των Χάιντεγκερ-Χάιζενμπεργκ-Γκαίντελ
οντολογικά ερμηνεύεται ως εξής.
Η κβαντική Αλήθεια του Κόσμου εισάγει την Λήθη του Εαυτού της, δηλονότι κληροδοτεί στον Κόσμο το Μηδέν.
Άρα ένα Υπερβατικό Σύστημα ερμηνείας του Κόσμου είναι Αληθές,
όταν και μόνον όταν είναι μη Αναγκαίο, ήγουν Ελεύθερο.
Η επανάσταση των Χάιντεγκερ-Χάιζενμπεργκ-Γκαίντελ
γνωσιολογικά ερμηνεύεται ως εξής.
Ο Κόσμος έχει μια κβαντική Αλήθεια έξω από τον Εαυτό του.
Άρα κάθε Εμμενές Σύστημα ερμηνείας του Κόσμου είναι Ψευδές.
Ένα Υπερβατικό Σύστημα ερμηνείας του Κόσμου είναι Αληθές,
όταν και μόνον όταν επαληθεύεται από την Άρνησή του.
Η επανάσταση των Χάιντεγκερ-Χάιζενμπεργκ-Γκαίντελ
δεοντολογικά ερμηνεύεται ως εξής.
Το εγωκεντρικό Άτομο είναι Ψευδές,
διότι δεν υπερβαίνει τον εαυτό του.
Ο γεωκεντρικός Άνθρωπος είναι εξ ίσου Ψευδής,
διότι ωσαύτως δεν υπερβαίνει την Γαία.
Η θεοκεντρική Πόλις είναι Αληθής,
διότι καθιδρύει την Υπέρβαση δηλονότι την Ελευθερία,
ως κράση του Βροτού με τον Θεό.
Η Οντολογική Επανάσταση σηματοδοτεί τον Άριο πολιτισμό, διότι καταλύει ολοτελώς τον ανθρωποκεντρικό γεωκεντρισμό του Αριστοτελικού Λόγου και του Ευκλείδειου Κόσμου. Σύμφωνα με την Οντολογική Επανάσταση κάθε Ιδεολογία είναι ψευδής, διότι αποκλείει την άρνησἠ της. Ομολόγως ψευδείς είναι τόσο η Μεταφυσική όσο και η αντι-Μεταφυσική δηλονότι η Διαλεκτική, διότι αποκλείουν αλλήλας. Αληθής είναι μόνον η Οντολογία, διότι, ως ανωτέρω, πληροί τους όρους εγκυρότητος του Αληθεύειν. Μεταξύ των Ιδεολογιών που εκηρύχθησαν Ψευδείς κατά την Οντολογική Επανάσταση είναι συλλήβδην οι Ιδεολογίες του ΙΘ’ αιώνα, ο Ιδεαλισμός, ο Υλισμός, ο Φιλελευθερισμός, ο Εθνικισμός και ο Κομμουνισμός. Τοιουτοτρόπως οι Ιδεολογίες που συγκρούσθηκαν κατά την υπερκαινοφανή πληθωριστική έκρηξη του Β΄ΠΠ ήσαν ήδη νεκρές αλλά την θέση τους στα πολεμικά μέτωπα κατέλαβαν τα βιωματικώς εγρήγορα απεικάσματα τους – ο καπιταλισμός, ο μπολσεβικισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός.
