Η ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΒΙΟΛΟΓΙΑ ΩΣ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΔΙΑΨΕΥΣΗ
ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ
Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος;
Όχι, διότι η γέννηση είναι Φύση και η Φύση είναι Αναγκαιότητα.
Αν η Φύση ήταν Ελευθερία,
τότε θα μπορούσαμε να επιλέξουμε την Αθανασία.
Η Κβαντική Βιολογία είναι αυθεντικός γόνος της Οντολογικής Επανάστασης του 39 – 43 Α.π. Πατέρας της Κβαντικής Βιολογίας είναι ο ιδιοφυής ναζί φυσικός Πασκουάλ Γιόρνταν, ο τέταρτος και ολιγότερο γνωστός λόγω των απαγορευμένων κοσμοθεωρητικών πεποιθήσεών του από τους φυσικούς της Σχολής της Κοπεγχάγης, αυτής που δημιούργησε την Κβαντική Θεωρία. Οι έτεροι τρεις είναι ο Δανός Νιλς Μπορ, ο Γερμανός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ και ο Εβραίος Μαξ Μπορν.
Την Κβαντική Θεωρία εκείθεν τεκμηρίωσαν και επεξέτειναν ο Αυστριακός Έρβιν Σρέντινγκερ, ο Άγγλος Πωλ Ντιράκ και ο Εβραίος Βόλφγκανγκ Παουλί. Το πρώτο άρθρο με το οποίο ο Γιόρνταν εισήγαγε την Κβαντική Βιολογία είδε το φως της δημοσιότητος το 1932. Σε αυτό ο Γιόρνταν εξαπέλυε τους μύδρους του εναντίον της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας που παρέμενε εισέτι τελματωμένη στην εξελικτική βιολογία, αντλώντας την επιχειρηματολογία του απ’ ευθείας από τις αρχές της άρτι εδραιωμένης Οντολογικής Επανάστασης. Τοιουτοτρόπως αναγόρευε το Γονίδιο ως την θεμελιώδη κβαντική μικροοντότητα, δηλονότι ως Γαιοφυλετικό Κοσμικό Αντηχείο που συντήκει επί Γαίας την Ύπαρξη με την Ζωή, δηλονότι ως Καθοδηγητική Αρχή Ηγεσίας της Βούλησης προς Απόφαση (Führerprinzip, ἀρχὴ τοῦ ἀρχηγοῦ). Επί πλέον διακήρυξε ότι το Führerprinzip είναι μια Συμπαντική Σταθερά με σύμβολο το F που, όπως ακριβώς η Κβαντική Σταθερά h του Plank, θα μπορούσε να μετρηθεί! Η ανακοίνωση του Γιόρνταν, δεδομένης και της ναζιστικής του πεποίθησης προ ακόμη της επικράτησης του ναζισμού, προκάλεσε παγκόσμιο επιστημονικό σάλο διότι, εκτός των άλλων, καθαιρούσε οριστικά μέσῳ της κβαντικής θεωρίας την υλιστική εξελικτική βιολογία, η οποία ήδη μετά τον ντε Βρις και τις συναρπαστικές ανακαλύψεις της περιόδου 1900-1930, δηλαδή αμέσως πριν την Οντολογική Επανάσταση που επέφερε τον επιστημονικό θάνατο του υλισμού, είχε ήδη περιέλθει σε αδιέξοδο.
Τι οδήγησε στην κατάρρευση του Δαρβινισμού εκείνη την περίοδο; Ήταν η παρατήρηση και επισκόπηση της βιολογικής συμπεριφοράς του Γονιδίου, η ακριβής φύση του οποίου δεν είχε ακόμη αποκαλυφθεί, και η οποία ήταν ριζικά αντίθετη προς τις προβλέψεις του Δαρβινισμού.
Τρεις ήταν οι επιστημονικές παρατηρήσεις που ανέτρεψαν βαθμιαία τον Δαρβινισμό: Το Κβάντο, η Ασυνέχεια και το Άλμα. Το Γονίδιο είναι ο αποκλειστικός δομικός λίθος της μεταβίβασης της κληρονομικής ουσίας από το προγονικό κύτταρο στους απογόνους. Επομένως δεν επιλέγει μια χύδην, αλλά αντιθέτως μια διακριτή μεταβίβαση των κληρονομικών χαρακτηριστικών, ούτω πως οι δαρβινικές “τυχαίες μικρές συνεχείς αλλαγές” δεν είναι κληρονομήσιμες. Σύμφωνα με τους νόμους του Μέντελ, αντί της “ποσοτικής συσσώρευσης τυχαίων αλλαγών”, το Γονίδιο συμπεριφέρεται ως βιολογικό κβάντο, τουτέστιν μεταβιβάζει επιλεκτικά και ασυνεχώς τους γενετικούς χαρακτήρες στους απογόνους. Ως απλό παράδειγμα επιβεβαίωσης αναφέρεται το χρώμα της ανθρώπινης ίριδος. Μέσα από την χύδην ανάμειξη των γενετικών χαρακτήρων της ακολουθίας των προγόνων, θα ήτο αδύνατη η ύπαρξη ίριδος καθαρού χρώματος, όπως μπλε, πράσινη, ακόμη και καστανή σε οποιοδήποτε άτομο. Αντιθέτως, η ίριδα θα όφειλε να έχει μια ανάμεικτη, ομοιόμορφη ή συγκεχυμένη απόχρωση σε όλα τα άτομα, στην οποία θα επικρατούσαν τα κατώτερα γαιώδη χρώματα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει! Τέλος, σύμφωνα με τον νόμο του Ντε Βρις, η Μετάλλαξη είναι μια αιφνίδια εμφάνιση και εκείθεν επικράτηση παραλλαγών γενετικών χαρακτήρων, που δεν οφείλεται σε συσσώρευση τυχαίων διεργασιών με καταλύτη τον γεωλογικό χρόνο, αλλά σε αιφνίδιο κβαντικό Άλμα, τουτέστιν διακεκριμένη επιλογή των χαρακτήρων αυτών, που επισυμβαίνει διά του γονιδίου. Τοιουτοτρόπως, αντί της Τυχαιότητας η επιστημονική παρατήρηση διαπίστωνε μια κβαντική μεταβίβαση της κληρονομικότητας, που απεδείκνυε ότι δεν καθοδηγεί η Φυσική Επιλογή το Γονίδιο αλλά, αντιθέτως, το Γονίδιο καθοδηγεί την Φυσική Επιλογή. Επομένως, το κβαντικό γονίδιο, όντας ο καθοδηγητικός μίτος της Αριάδνης στον λαβύρινθο της κληρονομικότητας, προηγήθηκε ως επιστημονική βεβαιότητα αυτής ταύτης της κβαντικής θεωρίας και συνεπώς ο Γιόρνταν διεκήρυξε θαρραλέα την επέκταση των νόμων της κβαντομηχανικής στο πεδίο της βιολογίας, συνάγοντας ούτω πως τους νόμους της κβαντικής βιολογίας.
Η κβαντική βιολογία υπήρξε το θεμέλιο της φυλετικής βιολογίας του ναζισμού. Η εξελικτική βιολογία, παρά την κατάρρευσἠ της και αποκλειστικά για ιδεολογικούς σκοπούς αντιπαράθεσης στον ναζισμό, παρέμεινε η κρατούσα επιστημονική άποψη στους κόλπους του φιλελευθερισμού και δη του αγγλοσαξωνικού ατλαντισμού. Η δε πιο χυδαία εκδοχή της, ο λυσενκισμός, η οποία οφείλει το όνομα της στον σταλινικό αγύρτη της βιολογίας Λυσένκο, που αποτελεί αναβίωση του πιο αντιεπιστημονικού λαμαρκικού περιβαλλοντισμού, απετέλεσε το βιολογικό όχημα του υλιστικού μπολσεβικισμού, οι πειραματισμοί του οποίου στοίχισαν περισσότερους από 10 εκατ. νεκρούς σοβιετικούς κουλάκους, που θεωρήθηκαν “ιστορικές εξαιρέσεις” περί την οριζόντια εφαρμογή του υπαρκτού σοσιαλισμού κατά την δεκαετία του 1930. Ακολούθησε ο ορυμαγδός του Β΄ΠΠ και η ήττα του ναζισμού και της Ευρώπης, η οποία εξοστράκισε την φυλετική βιολογία και τον πατέρα αυτής Πασκουάλ Γιόρνταν από την επιστημονική κονίστρα.
Εν τούτοις, πριν ακόμη την έκβαση του Β΄ΠΠ, ένα νέο πρόσωπο υπεράνω ιδεολογικής υποψίας παραλαμβάνει την σκυτάλη της κβαντικής βιολογίας. Είναι ο Έρβιν Σρέντινγκερ, νομπελίστας φυσικός το 1933 ομού με τον Πωλ Ντιράκ, θεμελιωτής της κβαντικής κυματομηχανικής. Ο Σρέντινγκερ που συγκατατίθεται ομοθύμως στην θεωρία του Γιόρνταν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία: Δεν είναι ναζιστής. Ακριβέστερα ανήκε στον κύκλο των εθνικιστών Γερμανών επιστημόνων του μεσοπολέμου όπως ο Πλανκ και ο Χάιζενμπεργκ, αλλά δεν προσεχώρησε στον ναζισμό. Μάλιστα το 1939, περισσότερο για λόγους ιδιορρυθμίας χαρακτήρος παρά πολιτικο-ιδεολογικούς, μετανάστευσε μαζί με την σύζυγο και την ερωμένη του από την ναζιστική Αυστρία στην Ιρλανδία, ένεκα της δεδηλωμένης αποστροφής του προς τους Αγγλοσάξονες και της πίστης του στην φυλετική συγγένεια Κελτών και Αυστριακών. Μεσούντος ακόμη του πολέμου, ο Σρέντινγκερ δημοσιεύει στο Δουβλίνο το 1944 το περιώνυμο βιβλίο του “Τι είναι η Ζωή;”, στο οποίο επαναφέρει τα επιχειρήματα του Γιόρνταν με αμιγώς επιστημονική ορολογία, απαλλαγμένη από πολιτικές και κοσμοθεωρητικές αναφορές. Ο Σρέντινγκερ διακρίνει δύο ριζικά διακριτές θεάσεις του Κόσμου. Την Κλασική (αιτιοκρατική και υλιστική) και την Κβαντική (πιθανοκρατική και βουλητική). Η κλασική είναι γεωκεντρική, είναι η θέα του Κόσμου υπό την οπτική του Ανθρώπου. Η κβαντική είναι θεοκεντρική, είναι η θέα του Ανθρώπου υπό την οπτική του Κόσμου. Ο Σρέντινγκερ βοά: Πρέπει να εναρμονίσουμε την γήινη φυσική με την δομή όλου του σύμπαντος! Τουτέστιν λέγει ό,τι ακριβώς διακηρύττει η Οντολογική Επανάσταση.
Ο Σρέντινγκερ διακρίνει στην κβαντική συμπεριφορά του γονιδίου την ανατροπή των Θερμοδυναμικών Νόμων και δη του Δευτέρου εξ αυτών, δηλαδή αυτού της διηνεκούς Αύξησης της Εντροπίας. Επικαλείται την θερμοδυναμική στατιστική, η οποία επιβάλλει τους νόμους της μόνον ένεκα του τεράστιου πλήθους ατόμων με τυχαία συμπεριφορά, που περικλείονται σε κλειστά θερμοδυναμικά συστήματα. Η θερμική αταξία δεν επιτρέπει στα γεγονότα που συμβαίνουν μεταξύ ενός μικρού αριθμού ατόμων να ταξινομηθούν βάσει οιωνδήποτε αναγνωρίσιμων νόμων. Τότε όμως τίθεται το αμείλικτο ερώτημα. Πώς το γονίδιο που αποτελείται μόνο από ευάριθμα άτομα (αργότερα βρέθηκε ότι αποτελείται από 5.000 – 20.000 άτομα) είναι τόσο σταθερό; Πώς διέπεται από ακριβείς νόμους με σαφώς συντεταγμένα και πειθαρχημένα γεγονότα εντός ενός ζώντος οργανισμού όπως το κύτταρο, το οποίο θα ώφειλε να έχει εντροπική θερμοδυναμική συμπεριφορά; Η χρωμοσωμική παρακαταθήκη ή γενετικός κώδικας του γονιδίου είναι πανομοιότυπος σε κάθε κύτταρο. Το γονίδιο παραμένει αναλλοίωτο επί εκατοντάδες χιλιετίες, παράγοντας απογόνους ανενόχλητο από την θερμική κίνηση προς αταξία!
Η σταθερότητά του αυτή δεν ανατρέπει απλώς τους θερμοδυναμικούς νόμους αλλά προσεγγίζει το θαύμα. Είναι τα γονίδια αρκετά μεγάλα σε πλήθος ατόμων, ώστε να οφείλουν την αναπαραγωγική τους ακρίβεια σε στατιστικούς νόμους που περιγράφουν την παραγωγή Τάξης από Αταξία; Ασφαλώς όχι. Τα κεκρυμμένα κβαντικά βάθη χάνονται μέσα στην αταξία της ύλης. Στις τυχαίες μοριακές ταλαντώσεις το κβαντικό σήμα σκεδάζεται παύοντας να είναι ανιχνεύσιμο. Για να ανιχνευτεί στο εργαστήριο χρειάζεται θερμοκρασία πλησίον του απολύτου μηδενός και ισχυρότατη μόνωση που απαλλάσσει το σύστημα από τις θερμοδυναμικές διαταραχές. Κι όμως η Ζωή αναπαράγεται υπό συνήθεις φυσικές, μη εργαστηριακές συνθήκες δια μέσου του κβαντικού γονιδίου! Πώς τα καταφέρνει; Επί πλέον, αν η κληρονομικότητα οφείλονταν στους κλασικούς στατιστικούς νόμους, τότε θα έπρεπε να παράγει σφάλματα ένα στα χίλια, σύμφωνα με τον υπολογισμό του σφάλματος κατά τον νόμο της αντίστροφης ρίζας του πλήθους των περιλαμβανομένων στο κλειστό σύστημα ατόμων (1/√n). Οι μεταλλάξεις όμως παράγουν σφάλματα πολύ αραιότερα περίπου ένα στο εκατομμύριο και πλέον, οι οποίες παραπέμπουν σε στατιστικό πλήθος εμπλεκομένων ατόμων 1 τρις, αριθμός ασυλλήπτως πολλαπλάσιος από τα άτομα ενός γονιδίου. Τοιουτοτρόπως οι κυτταρικές δομές που σχηματίζουν τα όργανα διαθέτουν μικρά πλήθη εξαιρετικά εύτακτων γονιδίων, που ρυθμίζουν καθοριστικά και απόλυτα την λειτουργία όλων των συστημάτων του οργανισμού. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Ο Σρέντινγκερ καταλήγει από άλλη οδό στα συμπεράσματα του Γιόρνταν: Το γονίδιο είναι αδύνατον να βασίζει την λειτουργία του στους στατιστικούς θερμοδυναμικούς νόμους που παράγουν Τάξη από την Αταξία. Το γονίδιο ως δομικός λίθος της Ζωής δημιουργεί Αρνητική Εντροπία, δηλονότι βασίζεται σε νόμους που παράγουν Τάξη από την Τάξη. Ιδού εκ νέου ο θρίαμβος του Führerprinzip!
Πώς απάντησαν οι εξελικτικοί βιολόγοι στον κατακλυσμό της κβαντικής βιολογίας; Ενσωματώνοντας προσχηματικά τους Νόμους του Μέντελ και του ντε Βρις στον Δαρβινισμό και δημιουργώντας το τερατούργημα του νεο-Δαρβινισμού. Εκείθεν, για να αντιμετωπίσουν την κβαντική θεωρία εμμένοντας στον αρρωστημένο υλισμό τους, κατασκεύασαν ένα κόσμο τριώροφο: Ο κβαντικός Μικρόκοσμος, ο αιτιοκρατικός Μεγάκοσμος και ο σχετικιστικός Μακρόκοσμος. Ερευνώντας συνεπώς βιολογικά τον Μεγάκοσμο μέσω του νέο-Δαρβινισμού, θεώρησαν ότι τα κβαντικά φαινόμενα δεν τους αφορούν! Και τότε ήλθαν οι Γουώτσον-Κρικ και η αποκρυπτογράφηση του DNA.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ένας ιδιοφυής νεαρός Αμερικανός μοριακός βιολόγος-γενετιστής, γοητευμένος από την θεωρία του Σρέντινγκερ, εισέρχεται στον στίβο της διερεύνησης της μοριακής δομής του γονιδιώματος. Είναι ο Τζαίημς Γουώτσον. Το 1953 ο Γουώτσον και η εργαστηριακή του ομάδα ανακοινώνουν την αποκωδικοποίηση του μακρομοριακού κώδικα του DNA, επίτευγμα που αποτελεί τον μεγαλύτερο άθλο της βιολογίας του Κ΄ αιώνα. Η ομάδα Γουώτσον λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1962. Έκτοτε οι εξελίξεις στην βιολογία και την γενετική είναι καταιγιστικές. Το DNA περιλαμβάνει 23 ζεύγη υπερμορίων υψηλής τάξης (χρωματοσωμάτων), σε κάθε ένα των οποίων αναπτύσσεται η διπλή έλικα της μακρομοριακής αλύσου του γενετικού κώδικα, που περιλαμβάνει συνδυασμούς εν σειρᾷ τεσσάρων (4) νουκλεοτιδίων, τουτέστιν των αζωτούχων βάσεων γουανίνη (Γ), κυτοσίνη (Κ), θυμίνη (Θ) και αδενίνη (Α). Εντός της διπλής έλικας, οι εν σειρά αναμονές των Γ, Κ, Θ, Α του πρώτου κλώνου, αναμένουν τον δεσμό τους που είναι αντιστοίχως οι Κ, Γ, Α, Θ του δεύτερου κλώνου. Τούτο σημαίνει ότι η Γ συνδέεται αυστηρά μόνον με την Κ και αντιστρόφως, η δε Α μόνον με την Θ και αντιστρόφως. Έτσι, οι δυνατές συνδέσεις είναι: Γ:Κ, Κ:Γ, Α:Θ, Θ:A. Η γραμμική αλληλουχία ενός πλήθους τέτοιων συνδέσεων δημιουργεί τον μακρομοριακό κώδικα του DNA, δηλαδή τον γενετικό κώδικα, που είναι η αρχή της Ζωής. Ο γενετικός κώδικας πρέπει να διαβάζεται διαρκώς σε όλη την ζωή του κυττάρου για να συνθέτονται τα ένζυμα και να διευθύνεται η δημιουργία των πρωτεϊνών, ώστε να ενορχηστρώνονται τοιουτοτρόπως όλες οι δραστηριότητες του κυττάρου.
Το DNA είναι λοιπόν συσκευασμένο σε 23 ζεύγη χρωμοσωμάτων, που βρίσκονται στον πυρήνα κάθε κυττάρου. Στην θαυμαστή διαδικασία της αυτοαντιγραφής το DNA δημιουργεί πρώτα το ένζυμο RNA πολυμεράση, το οποίο διαβάζει τις γενετικές πληροφορίες του γονιδίου και ως αγγελιαφόρος τις διαβιβάζει στο ριβόσωμα, το οποίο είναι το χημικό εργαστήριο του κυττάρου. Εκεί λαμβάνει χώρα ο σχηματισμός των αμινοξέων με συνδυασμό βάσεων RNA ανά τρεις. Τρεις βάσεις RNA σχηματίζουν ένα αμινοξύ, αλλά ενώ οι επαναληπτικές διατάξεις των τεσσάρων βάσεων ανά τρεις είναι 64, τα είδη των βιολογικών αμινοξέων είναι μόνον 20. Εν τούτοις η παραγωγή αμινοξέος ως δομικού συστατικού μιας πρωτεΐνης είναι αμελητέο βήμα έναντι της γέννησης αυτοαντιγραφομένων μορίων όπως το νουκλεϊνικό οξύ. Οι πρώτες συντιθέμενες πρωτεΐνες είναι τα λοιπά πέραν της RNA-πολυμεράσης ένζυμα, τα οποία λειτουργούν ως βιολογικές μηχανές ζωής, διότι είναι οι καταλύτες των αντιδράσεων παραγωγής των πολύπλοκων πρωτεϊνών, των δομικών λίθων της ζωής του κυττάρου και μάλιστα καταλύτες κβαντικών υπερταχυτήτων, ενώ οι δράσεις των κλασικών βιολογικών καταλυτών-ενζύμων εντός των έμβιων οργανισμών είναι βραδύτατες. Η μικρότερη σημαντική πρωτεΐνη αποτελείται από 100 αμινοξέα που συνδέονται όπως οι κρίκοι μιας μεγάλης αλυσίδας. Στο ανθρώπινο κύτταρο υπάρχουν 200.000 πρωτεΐνες. Σε ένα μονοκυτταρικό πρωτόζωο ή βακτήριο χρειάζεται να συντεθούν στην αρχή της ζωής του 2.000 περίπου ένζυμα, πολύπλοκες πρωτεΐνες που θα αποτελέσουν τον καταλύτη δημιουργίας των υπολοίπων 198.000. Εάν στην φύση βασιλεύει η τυχαιότητα, η δημιουργία του βακτηρίου απαιτεί φυσικές διεργασίες διαρκείας 1,5 τρις ετών. Η δαρβινική εξέλιξη δεν μπορεί να ερμηνεύσει την πολυπλοκότητα! Ένα απλό μόριο πρωτεΐνης ή DNA είναι αδύνατο να έχει γεννηθεί τυχαία μέσα στα 5 δις έτη ζωής της γης. Επί πλέον, ένα χημικό πρόγραμμα αντιγραφής όπως το DNA δεν μπορεί να υπάρχει πριν από τον σχηματισμό των πολύπλοκων μορίων του. Ως εκ τούτου η αυτοαναφορική ταυτότητα του DNA περιάγει ομολόγως την δαρβινική εξέλιξη των τυχαίων σωρευτικών μεταβολών σε απόλυτο αδιέξοδο, διότι αυτή δεν δύναται να ορίζει την αρχή της.
Εν τούτοις το δεύτερο μέγα κατόρθωμα των Γουώτσον-Κρικ, το οποίο παραθεωρήθηκε έως το 2011, είναι η κβαντική ερμηνεία των Μεταλλάξεων. Οι συνδέσεις των τεσσάρων νουκλεοτιδίων βασίζονται σε ασθενείς δεσμούς υδρογόνου και για την ακρίβεια στην ύπαρξη τριών πρωτονίων για τις συνδέσεις Γ:Κ, Κ:Γ και δύο πρωτονίων για τις συνδέσεις Α:Θ, Θ:A. Τα πρωτόνια αυτά, ωστόσο, έχουν μια κβαντική πιθανοκρατική συμπεριφορά ευρισκόμενα πλησιέστερα στην μια ή την άλλη βάση. Στην συντριπτικά μεγάλη πιθανότητα, τα πρωτόνια βρίσκονται στην στατιστικά προβλέψιμη θέση. Σπανιότατα όμως αντιστρέφουν τις αποστάσεις τους, όπως η κβαντική θεωρία προβλέπει, και τότε δημιουργούν ένα ασταθή δεσμό μεταξύ των βάσεων δίκην ασταθών ισοτόπων. Το φαινόμενο αυτό ο Γουώτσον απεκάλεσε Ταυτομερισμό. Τότε υπό ασταθείς κβαντικές συνθήκες είναι δυνατόν να παραβιαστεί ο κανών Γ:Κ, Κ:Γ, Α:Θ, Θ:A και οι ταυτομερικές μορφές να δημιουργήσουν δεσμούς Θ*:Γ και Κ:Α* και αντιστρόφως, το δε σφάλμα να ενσωματωθεί κατά την αντιγραφή του DNA, οπότε ούτω πως συντελείται μια Μετάλλαξη! Η συγκλονιστική αυτή ερμηνεία των Γουώτσον-Κρικ επιβεβαιώθηκε 60 σχεδόν έτη μετά την δημοσίευσή της το 2011. Στην κβαντική ερμηνεία του φαινομένου, η ασάφεια στην θέση των πρωτονίων επιτρέπει σε αυτά να διανοίγουν κβαντικές σήραγγες μέσα σε ενεργειακούς φραγμούς, δηλαδή να πραγματοποιούν Κβαντικό Άλμα.
Η Τρίτη και τελευταία συμβολή του Γουώτσον στην γενετική, η οποία τον καθιερώνει ως τον σπουδαιότερο βιολόγο-γενετιστή όλων των εποχών, είναι η διερεύνηση της ακριβούς φύσης του γονιδίου. Γονίδιο είναι κάθε σύνολο τριάδων του τετραγράμματου DNA που θεωρείται ο δομικός λίθος και η βασική μονάδα της γενετικής πληροφορίας. Το Γονίδιο είναι ένα μεγάλο χημικό μόριο με δομή που μπορεί να μεταφέρει πληροφορία με την μορφή χημικών γραμμάτων. Το γονίδιο συνιστά τον γονότυπο ενός οργανισμού, ενώ όλα τα άλλα στοιχεία του συνιστούν τον φαινότυπο. Ο γονότυπος ως δομικός λίθος της Ζωής είναι σταθερότερος από κάθε άλλη δύναμη στο Σύμπαν. Εν τούτοις, όπως διαπίστωσε ο Γουώτσον, το συνολικό ποσοστό του ΕΝΕΡΓΟΥ DNA, που χρησιμοποιείται, στα Γονίδια είναι περίπου 1,5 % του συνόλου. 20 με 25 χιλ. γονίδια ασυνεχώς αλλά ευτάκτως διατεταγμένα μέσα στην μακρομοριακή άλυσο αποτελούν τα κβάντα της γενετικής πληροφορίας που διαβιβάζεται στους απογόνους. Τα γονίδια μέσα στην δομή του DNA καταλαμβάνουν θέσεις όπως ακριβώς οι φασματικές γραμμές μέσα στο συνεχές φάσμα. Το λοιπό DNA είναι βιολογικά σιωπηλό και αθέατο. Τι αντιπροσωπεύει; Το DNA είναι η γαιοφυλετική σύντηξη της Ύπαρξης με την Ζωή. Τα Γονίδια είναι η γαιοφυλετική συνιστώσα της Ζωής. Το λοιπό φάσμα του DNA είναι το κβαντικό αντηχείο του Σύμπαντος, η αιθερική συνιστώσα της Ύπαρξης. Το Σύμπαν, δηλονότι ο Λόγος και ο Κόσμος, τραγουδά την γαιοφυλετική μελωδία του μέσα από τις νότες των Γονιδίων που είναι εγγεγραμμένες στην αιθερική παρτιτούρα του DNA.
Ας παρακολουθήσουμε δι’ ολίγων την μοίρα του μεγαλύτερου βιολόγου-γενετιστή όλων των εποχών, του ιδιοφυούς Γουώτσον, που σήμερα, την τρίτη δεκαετία του ΚΑ΄ αιώνα έχει ηλικία 95 ετών. Μετά από 60 και πλέον έτη ερευνών ανεκοίνωσε ευθαρσώς τον “φυλετικό νόμο του Hubble”, σύμφωνα με τον οποίο οι ανθρώπειες φυλές απομακρύνονται μεταξύ τους προς το νέο είδος με ταχύτητα ανάλογη της γονιδιακής τους απόστασης. Προφανώς ως έντιμος επιστήμων δεν δίστασε να υποστηρίξει την βιολογική ανισότητα των Φυλών, όπως αυτή προκύπτει από τις επιστημονικές μελέτες τόσο του ανθρώπινου γονιδιώματος, όσο και του φαινοτυπικού αποτυπώματος. Χαριτολογώντας κάποτε είπε: “Οι άνθρωποι νομίζουν ότι για όλα φταίει το σύστημα αλλά εγώ γνωρίζω ότι για τα περισσότερα φταίει το γονίδιο – και για εκείνα που νομίζουμε ότι δεν φταίει, απλώς δεν το έχουμε ανακαλύψει ακόμα”.
Ο Γουώτσον σήμερα είναι επιστημονικά απόβλητος, εξωστρακισμένος από την Πολιτική Ορθότητα ως Ρατσιστής. Περί δε της φύσεως των ανθρωπίνων φυλών έχει αποφανθεί τελεσίδικα όχι η Επιστήμη αλλά η UNESCO, σύμφωνα με την Αντιρατσιστική Διακήρυξη της οποίας, “οι διαφορές των ανθρωπίνων φυλών στερούνται οιασδήποτε βιολογικής βάσεως και οφείλονται αποκλειστικά στις περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνθήκες”. Ο αχρειότερος και αντιεπιστημονικότερος λαμαρκισμός που είδε ποτέ το φως της Ιστορίας, στην υπηρεσία της δικτατορίας της Πολιτικής Ορθότητας! Η σύγχρονη υλιστική εξελικτική βιολογία είναι απολύτως υποταγμένη στην μετανεωτερική Πολιτική Ορθότητα, η οποία απαγορεύει ολοσχερώς την επιστημονική έρευνα, αν αυτή εκ προοιμίου δεν έχει δηλώσει πίστη στις αρχές της και υπακούσει πειθήνια στα κελεύσματά της.
Ο τελευταίος τολμητίας μετά τον Γουώτσον υπήρξε ο πατέρας της Κοινωνιοβιολογίας Γουίλσον, ο οποίος διεκήρυξε ευθαρσώς την δεκαετία του 1970 ότι: “τα εγωιστικά γονίδια με ευφυείς επινοήσεις παρακάμπτουν τους μοριακούς μηχανισμούς. Tα γονίδια ελέγχουν τον πολιτισμό όπως συγκρατούμε ένα σκύλο από την λαιμαριά”! Ο σάλος που προκλήθηκε, έστειλε τον Γουίλσον στο επιστημονικό περιθώριο και την Κοινωνιοβιολογία στα απόβλητα της κοινωνιολογίας.
Το γονίδιο είναι ένα συμπαντικό αριστούργημα διακριτής τάξης προστατευμένο από το μαγικό ραβδί της κβαντικής απόκρισης, που απορροφά συνεχώς τάξη από το περιβάλλον του για να διατηρήσει αλώβητη την δομή του μέσω της μείωσης της εντροπίας. Η ζωή προηγείται της εξέλιξης, οι μη αναγώγιμες πολύπλοκες δομές δεν αντέχουν στην τυχαιότητα, η δομική πολυπλοκότητα του γονιδιώματος προϋποθέτει μια σκοπιμότητα – και το DNA είναι πολύ πολύπλοκο για τα φυσικά αίτια άνευ μιας βούλησης που το καθοδηγεί, η οποία δεν είναι άλλη από το Fürhrerprinzip. Η εξελικτική βιολογία κρύβει την ανεπάρκειά της πίσω από τον “Κοινό Πρόγονο” των πρωτευόντων θηλαστικών. Αλλά αν αναζητήσουμε τον Κοινό Πρόγονο του Κοινού Προγόνου, του Κοινού προγόνου, θα αποκαλύψουμε στην ρίζα της ακολουθίας της λεγόμενης πολυκλαδικής εξελικτικής αλύσου όχι το βακτήριο ή το πρωτόζωο αλλά, όπισθεν αυτών, την κβαντική μικροοντότητα του Γιόρνταν, το Γονίδιο ως Καθοδηγητική Αρχή Ηγεσίας της Βούλησης προς Απόφαση – και τότε θα αναφωνήσουμε:
Ὦ Κοινέ Πρόγονε, δεν είσαι άλλος από την παγκόσμιο συμπαντική σταθερά, Fueherprinzip!
Η θεωρία των πιθανοτήτων με την δύναμη των Μεγάλων Αριθμών αποδεικνύει ότι είναι αδύνατον η ζωή να αναπτυχθεί από την μη έμβια ύλη. Με ποια κριτήρια επελέγησαν ορισμένες μόνο διατάξεις αμινοξέων προς δημιουργία Ζωής; Γιατί από ένα τεράστιο αριθμό δυνατών δομών επελέγη το ελάχιστο που συνιστούν οι βιολογικά σημαντικές πρωτεΐνες και μερικά είδη μεγαλομορίων; Η ανόργανη ύλη επαναλαμβάνει μόνο απλούστερες δομές, αδυνατώντας να συνθέσει ανώτερες. Ο Φέρμι, ο Χάιζενμπεργκ, ο Σρέντινγκερ, ο Γουώτσον, ο Κρικ και όλοι οι μέγιστοι επιστήμονες, που δεν υπήρξαν έρμαια της υλιστικής επιστημολογίας, συνομολογούν ότι η Ζωή έχει εξωγήινη συμπαντική προέλευση. Η Ζωή και η Ύπαρξη υφαίνουν το γαιοφυλετικό τεχνούργημά τους στον κβαντικό κάναβο που συντήκει τον Λόγο με τον Κόσμο! Τα γονίδια είναι οι σπίθες, οι φωστήρες, οι μικροσκοπικές εστίες ζωής. Εντός τους η κβαντική συνοχή υπερέχει της μοριακής τύρβης και επιχειρεί την ανόπτηση στην αιθερική βιοθάλασσα. Άκρως δομημένα βιομόρια αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και διατάσσουν το χαοτικό παραλήρημα των μορίων. Η αρχέγονη μοριακή θερμοδυναμική σούπα δεν δημιουργεί ζωή δίχως την ύπαρξη της Führerprinzip. Η Ζωή δεν είναι τάξη από το χάος αλλά κβαντική επικράτεια υπεράνω των θερμοδυναμικών θυελλών. Οι κβαντικοί νόμοι διέπουν το σύμπαν και όχι απλώς τον μικρόκοσμο, όπως προφασίζονται οι εξελικτικοί βιολόγοι. Η αρχή “τάξη από την τάξη”, δηλονότι η Führerprinzip, είναι εκείνη που συλλαμβάνει τα κβαντικά γεγονότα στον μακρόκοσμο. Όλες οι κβαντικές μικροοντότητες επιδεικνύουν κυματική συμπεριφορά, δηλονότι ανήκουν τόσο στην Ύλη όσο και στην Θέα (Δόνηση). Για να κατανοήσουμε την φύση ενός κβάντου, ας περιγράψουμε το παράδειγμα του Λαβυρίνθου. Ένα σωματίδιο επιχειρώντας την έξοδο από τον Λαβύρινθο ακολουθεί την Τυχαιότητα. Ευρισκόμενο σε ένα σημείο του Λαβυρίνθου πορεύεται διά μέσου πληθώρας βημάτων Δοκιμής και Λάθους (Try and Error) μέχρι την ανεύρεση της εξόδου. Το κβάντο ακολουθεί την Πιθανότητα. Ως κύμα, δια μέσου της Δόνησης έχει Θέα, δηλονότι βρίσκεται παντού σε κάθε σημείο του Λαβυρίνθου, άρα ακαριαία και στο σημείο εξόδου. Οι παράλληλες (άχρονες) κινήσεις του κύματος είναι απείρως ταχύτερες των σειριακών (χρονικών) κινήσεων του σώματος. Ούτω πως, τα ηλεκτρόνια και τα πρωτόνια με ενέργεια υποβάθρου διαπερνούν τους φραγμούς, δημιουργώντας κβαντικές σήραγγες!
Οι υπολογιστές που βασίζονται στο πυρίτιο είναι ζόμπι, διότι είναι κλασικοί. Οι οργανισμοί που βασίζονται στην σάρκα έχουν συνείδηση, διότι είναι κβαντικοί. Ο νους δεν είναι άγραφο πινάκιο αλλά έχει εξειδικευμένη γενετική ικανότητα. Τα νευρικά συστήματα έχουν ηλεκτροχημικά δίκτυα, όπου οι νευρώνες επικοινωνούν μεταξύ τους δίχως συνάψεις και οι σκέψεις καταγράφονται επί της δονητικής φύσης του σωματιδιακού εγκεφάλου, που είναι η συνείδηση.
Τι είναι εκείνο που μεταστοιχειώνει το κοσμικό περιβάλλον από κβαντικό σε κλασικό; Η Αποσυνοχή της Μέτρησης. Η μέτρηση και η παρατήρηση καθαιρούν την κβαντική συμπεριφορά και την μεταμορφώνουν σε κλασική, δηλονότι υποκείμενη στους θερμοδυναμικούς νόμους. Το περιβάλλον εκτελεί εξαναγκασμένες μετρήσεις που επιβάλλουν στο κβάντο δηλονότι το πρωτόνιο του γονιδίου να επιλέξει συμπεριφορά. Τοιουτοτρόπως επέρχεται η αντιστροφή της γενετικής πληροφορίας από το μακροσκοπικό περιβάλλον προς το μικροσκοπικό DNA. Ιδού πώς το σιωπηλό, βιολογικό περιβάλλον του DNA γίνεται το κβαντικό αντηχείο του Κόσμου, όπου ο Λόγος εγγράφει τις νότες του ως Βούληση προς Απόφαση, δηλονότι Führeprinzip!
Τότε το κβαντικό άλμα είναι Απόφαση και η επακολουθούσα Μετάλλαξη είναι σωστή ή λάθος. Τα τέσσαρα νουκλεοτίδια δεν είναι παρά οι τέσσαρες συμπαντικές επιλογές ανάμεσα στο Έν και το Μηδέν: 1 – 1, 1 – 0, 0 – 1, 0 – 0 δηλονότι Θεός – Δαίμων – Ήρως (Θέα) και Βροτός (Ύλη). Αν η Μετάλλαξη βυθιστεί πιθανοκρατικά στην άβυσσο του Μηδενός, εκφυλίζεται. Αν διαβεί στην απέναντι όχθη του Ένός υπεράνω της αβύσσου του Μηδενός πραγματώνει τον σκοπό της, που είναι η Ελευθερία της Υπέρβασης δηλονότι της γενετικής μεταβολής, την οποία κληροδοτεί στους απογόνους. Πού τείνει η Υπέρβαση; η Υπέρβαση τείνει από την Γαιοσταλαγμιτική Ζωή στην Ουρανοσταλακτιτική Ύπαρξη, δηλονότι από την Ύλη του Κόσμου στην Θέα του Λόγου.
Τι είναι η Θέα; Η Θέα είναι η παρατήρηση του Κόσμου από τον Λόγο,
η οποία ΔΕΝ προκαλεί κβαντική διαταραχή!
Ο βιολογικός φορέας προκαθορίζει τον χαρακτήρα διά του γονιδιακού αποθέματος. Γενέθλιος δαίμων είναι το προγονικό πνεύμα, το οικοδόμημα της Πόλεως εδράζεται πάνω στα χρωμοσώματα, ο βροτός είναι βιολογικό και όχι οικονομικό ον και η βιολογία είναι η επιστήμη της Φυλής. Η ηθική είναι βιολογικό φαινόμενο και ο πολιτισμός συλλήβδην έχει βιολογική βάση. Φυλετισμός είναι ο γενετικός εγωϊσμός, Πόλις είναι το γονιδίωμα της Φυλής. Τα έθνη είναι τα άνθη του θεού, τα άτομα του έθνους συνδέονται εκ γενετής με συγγενικούς δεσμούς. Η γλώσσα είναι το δέρας του έθνους και του λαού, η εκδήλωση του φυλετικού πνεύματος στους κόλπους της Πόλεως. Η θρησκεία και η τέχνη είναι ομού εκδήλωση της φυλετικής ψυχής.
Ένας λαός μπορεί να υπερβεί την παρακμή υπό τον όρο να θέλει πάντοτε ένα πεπρωμένο, όπου η παράδοση είναι η εσωτερική αντήχηση του πεπρωμένου αυτού: Προορισμός σου είναι η Προέλευσή σου.
Η φυλετική μείξη συνηγορεί στον συμπαντικό θάνατο, διότι συνδράμει την θερμοδυναμική αταξία και εκλύει κβαντική απαξία, αφού αυξάνει την εντροπία του Κόσμου, λόγῳ του καταστροφικού συνδυασμού των κληρονομικών παραγόντων και της θραύσεως του γονοτύπου. Με την μακρά ενδογαμία έρχονται στην επιφάνεια οι κεκρυμμένες ιδιότητες της φυλής, που υποδηλώνουν την κβαντική τάξη και την μείωση της συμπαντικής εντροπίας.
Ψυχή είναι η φυλή θεωμένη έσωθεν και φυλή η εξωτερική όψις της ψυχής. Τα γονίδιά μας είναι η αθανασία μας, ενώ οι μυθολογικές εικόνες είναι τα αρχέτυπα που κρατούν την σοφία αμέτρητων αιώνων, διότι συνδέουν μυστικά το άτομο με την φυλή του δια μέσου της γενεάς του.
Η ροπή προς αθανασία είναι η γενετική ουσία, όπως το κύτταρο πεθαίνει για να ζήσει ο οργανισμός, ούτω πως και ο βροτός ανίσταται, για να ζήσει ο Λαός. Ο ατομικός θάνατος δεν πτοεί την Ζωή, η οποία συνεχίζεται, ο θάνατος έχει εξ υπαρχής ηττηθεί. Η Κοινότητα του Αίματος είναι η προβίωση του Εγώ στο ατέρμον παρελθόν και το διηνεκές μέλλον.
Η κοινωνία και η δημοκρατία είναι Τάξις από Αταξία, εντροπικό ιδίωμα που οδηγεί στον θερμοδυναμικό θάνατο. Η κοινότητα και η Πόλις είναι Τάξις από Τάξη, κβαντικό βίωμα που άγει στην υπέρβαση του θανάτου, δια της αναστροφής της εντροπίας, κατά το πλατωνικό παράδειγμα: “Φημί γὰρ τὸ μὲν Ἑλληνικὸν γένος αὑτῷ οἰκεῖον εἶναι καὶ ξυγγενές, τῷ δε βαρβαρικῷ ὀθνεῖόν τε καὶ ἀλλότριον” (Πολιτεία Ε470C). Στην Πολιτεία ο Πλάτων υμνεί την Πόλι αλλά στους Νόμους εισηγείται την Πόλι της Πόλεως, την Ακρόπολι, το ομηρικό Ιερόν Πτολίεθρον, όπου και μόνον ανθίζει η Τάξις από την Τάξη, δηλονότι το Führerprinzip ως συμπαντική Αρχή.
Στην Ακρόπολη, οι ὁμοῖοι παύουν να είναι άτομα, διεμπλεκόμενοι κβαντικά στην Φάλαγγα, όπου η εξάλειψη της ατομικότητας
επάγει την ταυτότητα της Κοινότητος.
Ιδού τα SS, αριστείς της Φυλής και του Πνεύματος!
Στην Ακρόπολη, οι Ὁμοῖοι κοινωνούν τον Πόλο και εκείθεν την Θέα, δηλονότι την Ουρανοσταλακτιτική Ύπαρξη (Θεο-Εδώ)
αντί της Γαιοσταλαγμιτικής Ζωής (Γεω-Εγώ).
