Η επιλεκτική ευαισθησία των ευρωατλαντικών κέντρων εξουσίας έχει καταδειχθεί πολλές φορές ιστορικώς. Απολυταρχικοί ηγέτες όπως ο Σαντάμ Χουσείν, ο Μουαμάρ Καντάφι και οι Άσαντ έτυχαν πολύ δυσμενεστέρας μεταχειρίσεως από τους Σαούντ ή τους υπολοίπους πετρομονάρχες του περσικού κόλπου για ίδια ή παρόμοια «αδικήματα». Μία χώρα η οποία βρίσκεται διαχρονικώς στο απυρόβλητο λόγω της γεωγραφικής της θέσεως είναι η Τουρκία, οι αγριότητες της οποίας έναντι όλων των λαών που καταδυνάστευσε και καταδυναστεύει επί αιώνες, ελάχιστα ταράσσουν τους κατά τα άλλα υπερευαίσθητους ευρωατλαντικούς εξουσιαστές…
Οι ωμότητες της Τουρκίας δεν αφορούν μόνο το απώτατο παρελθόν αλλά εξακολουθούν να συντελούνται μέχρι τις ημέρες μας. Αρκετά προσφάτως απεκαλύφθη η χρήση χημικών όπλων από τον τουρκικό στρατό εναντίον των Κούρδων μαχητών του P.K.K. στα βουνά του Συριακού Κουρδιστάν (η σχετική είδηση: https://slpress.gr/diethni/toyrkikes-epitheseis-me-chimika-opla-enantion-toy-pkk/ ).
Το εν Ελλάδι πολιτικό σύστημα, σε πλήρη σύμπνοια με τα προαναφερθέντα κέντρα αποφάσεων, αντί να προσπαθήσει να αναδείξει το θέμα ώστε να ασκηθεί πίεση στην Τουρκία, επέλεξε να σιωπήσει. Η ως άνω τακτική έναντι της Τουρκίας ήταν αυτή που συνέβαλε και στην εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως κατά τα λεγόμενα Δεκεμβριανά του 1955 καθώς και στην τραγωδία της Κύπρου το 1974.
Στο κυπριακό ζήτημα και ειδικότερα σε πτυχές της προδοσίας που επέτρεψε την κατάληψη του 40% του εδάφους της από τους Τούρκους, έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε παλαιότερα άρθρα μας, τα οποία μπορείτε να βρείτε στους ακόλουθους συνδέσμους: