Η ΔΙΠΛΟΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
“Εἰ φιλοσοφητέον, φιλοσοφητέον,
εἰ δὲ μὴ φιλοσοφητέον, φιλοσοφητέον, πάντως ἄρα φιλοσοφητέον.”
Με την ανωτέρω ρήση ο θείος Αριστοτέλης προσδιόρισε την ανάγκη του Φιλοσοφείν ως θεμελιώδη διάσταση του ανθρώπινου βίου, καθότι για να απαντήσουμε στο ερώτημα αν πρέπει ή δεν πρέπει να φιλοσοφούμε, πρέπει να φιλοσοφήσουμε. Τοιουτοτρόπως, ακόμη και τα απλούστερα ερωτήματα λαμβάνουν διάφορες των κοινοτύπων αποκρίσεις υπό το πρίσμα του Φιλοσοφείν.
Ας εκκινήσουμε με το θεμελιώδες ερώτημα της εποχής μας, η απάντηση στο οποίο εδόθη από το νεωτερικό “Φυσικό Δίκαιο” αιώνες τώρα και θεωρείται κλασσική όσο και μη επιδεχόμενη αμφισβήτησης. “Οι άνθρωποι γεννώνται ελεύθεροι και ίσοι;”
Αλλοίμονο σε εκείνον που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την προφανή απάντηση της Πολιτικής Ορθότητας: “Ναι!”. Εν τούτοις η απόκριση είναι πολύ διαφορετική, αν διερευνήσουμε φιλοσοφικά το ερώτημα. Ασφαλώς η Γέννηση είναι Φύση, δηλονότι φυσικό-βιολογικό γεγονός. Εγείρεται όθεν το πρότερο ερώτημα. Η Φύση είναι Ελευθερία ή Ανάγκη; Εάν η Φύση ήταν Ελευθερία τότε θα μπορούσαμε να επιλέξουμε ελεύθερα την αθανασία μας. Άρα η Φύση είναι Ανάγκη. Αν όμως η Φύση είναι Ανάγκη και η Γέννηση είναι Φύση, προδήλως η Γέννηση είναι Ανάγκη και όχι Ελευθερία. Συμπέρασμα: Οι άνθρωποι ΔΕΝ γεννώνται ελεύθεροι. Οι άνθρωποι γεννώνται ίσοι; Για να γεννηθούν οι άνθρωποι ίσοι, η Φύση θα πρέπει να έχει ορίσει ένα πρότερο Κανόνα, ένα ούτως ειπείν υποδεκάμετρο με το οποίο θα δύναται να μετρά την ισότητα και την ανισότητα των ανθρώπων. Και όχι μόνον κανόνα αλλά και Κανονάρχη, τουτέστιν ένα υπερκείμενο του ανθρώπου Όν, το οποίο να εκτελεί εντός της Φύσεως την μέτρηση και ν᾿ αποφαίνεται περί της ισότητος ή της ανισότητος. Αλλά η Φύση προδήλως δεν διαθέτει ούτε Κανόνα ούτε Κανονάρχη, διότι αν διέθετε, τότε ο άνθρωπος που ΔΕΝ γεννάται ελεύθερος, υποκείμενος στον Κανόνα και τον Κανονάρχη, δεν θα μπορούσε καν να ελπίζει στην Ελευθερία του. Συμπέρασμα: Οι άνθρωποι ΔΕΝ γεννώνται ίσοι – αλλά ούτε άνισοι.
Η Φιλοσοφία λοιπόν ανατρέπει ριζικά την πεποίθηση της Νεωτερικότητας και της Πολιτικής Ορθότητας. “Οι άνθρωποι ΔΕΝ γεννώνται Eλεύθεροι και Ίσοι”.
Την αληθή όσο και αειθαλή απάντηση στο ζέον ερώτημα έχει δώσει ο θείος Πλάτων προ 24 αιώνων με την σημαντικότερη και συμπαντικότερη αλληγορία που έχει ποτέ αντηχήσει στον Κόσμο: Τον Μύθο του Σπηλαίου. Οι δούλοι των Ειδώλων είναι οι Δεσμώτες και η μήτρα του Σπηλαίου είναι η ταυτότητα του Γένους. Ο Πλάτων βοά: “Οι άνθρωποι γεννώνται Δεσμώτες και Ταυτοί”. Δεσμώτες, διότι γεννώνται μέσα στην Λήθη και ουχί την Α-λήθεια. Η Λήθη είναι το τίμημα της μετάβασης του βροτού από την Ύπαρξη στην Ζωή. Ο βροτός για να ζήσει, πρέπει να λησμονήσει την πρότερη Ύπαρξή του. Ταυτοί, διότι γεννώνται μέσα στην μήτρα του Γένους τους, που είναι η Πατρίδα. Εκείθεν, ο Δεσμώτης μπορεί να επιλέξει τον δύσβατο και ανηφορικό δρόμο της Ελευθερίας προς την Πύλη του Σπηλαίου ή να παραμείνει δεσμώτης της Λήθης, δηλονότι του Εαυτού. Εν τούτοις, σπάζοντας τα δεσμά του ο Δεσμώτης δεν καθίσταται ελεύθερος αλλά απελεύθερος, ήτοι απλώς απελευθερωμένος. Ο Απελεύθερος κάνει ό,τι θέλει, δηλονότι η Ανάγκη προηγείται της Βούλησής του, ενώ ο Ελεύθερος θέλει ό,τι κάνει, δηλονότι η Βούλησή του τιθασεύει την Ανάγκη.
Πότε ο Απελεύθερος καθίσταται Ελεύθερος; Κατά την επίπονη πορεία του προς την Πύλη: Σπήλαιο = Εις την Πύλη. Στην πύλη του Σπηλαίου, ο απελεύθερος-ελεύθερος βροτός βυθίζεται στον ίλιγγο του Διθυράμβου. Διθύραμβος = Το Θάμβος Δύο Θυρών. Ο βροτός ίσταται θαμβωμένος προ της Απόφασης. Η Ελευθερία του είναι η Ελευθερία της επιλογής.
Έξωθεν τον θαμβώνει ο θύραθεν Ήλιος της Γνώσεως. Δύναται να επιλέξει την Θύρα της Γνώσεως: είναι η Οδός προς το Εγώ. Ενθάδε τον θαμβώνει η Κρυπτεία της Αληθείας (Αλήθεια κρύπτεσθαι φιλεί – Ηράκλειτος). Δύναται να επιλέξει την Θύρα της Αληθείας, που μετά το αντίκρυσμα του Ηλίου τον καλεί στην Μεγάλη Επιστροφή: Είναι η οδός προς το Εδώ.
Η επιστροφή του Ελεύθερου βροτού στην μήτρα του Σπηλαίου είναι η Γέννηση της Πόλεως που καθιστά τον Ελεύθερο, Ελευθερωτή, Ταγό των Ομαίμων, Ομοίων. Ιδού η θεία Διπλόη του Πλάτωνος, που μας καλεί από το βάθος των αιώνων, ο Διθύραμβος. Εκείθεν μας καλεί το Εγώ και ο Κόσμος, η έξω θύρα, ενθάδε μας καλεί το Εδώ και η Πόλις, η έσω θύρα. Εκεί ο Ηλιος της Γνώσεως και του Κόσμου, Εδώ η Κρυπτεία της Αληθείας και του Λόγου. Η ταυτόχρονη διάβαση και των δύο θυρών είναι η μέθεξη της Ζωής στην Ύπαρξη.
Το 1931 ένας πλατωνικός στοχαστής γίνεται μέγας, καταλύοντας ριζικά όσο και ριζοσπαστικά μετά από 23 αιώνες το Όργανον δηλονότι την Λογική του Αριστοτέλη, αποδεικνύοντας δια μέσου της επιστήμης την αλήθεια της Διπλόης του Πλάτωνος. Είναι ο Κουρτ Γκαίντελ (Kurt Gödel), που καταθέτει ενώπιον της Επιστήμης και της Ιστορίας το Θεώρημα της Μη Πληρότητος, το σημαντικότερο θεώρημα της Αναλυτικής Λογικής και ίσως συνὀλων των Μαθηματικών από την εποχή του Ευκλείδη. Αυτό που λέγει το Θεώρημα της Μη Πληρότητος είναι προφανές από τον καιρό των Ελλήνων αλλά η μεγαλοσύνη του Γκαίντελ έγκειται στο γεγονός ότι το αποδεικνύει με την χρήση των σύγχρονων εργαλείων της Αναλυτικής Λογικής.
Ο Γκαίντελ αποδεικνύει ότι “Σε κάθε αξιωματικά θεμελιωμένο σύστημα, υπάρχει μια τουλάχιστον Πρόταση, η αλήθεια της οποίας δεν μπορεί να αναχθεί στα θεμελιώδη αξιώματα, ανεξάρτητα από την αλληλουχία αιτιακών σχέσεων που θα επιλεγεί εντός του υπόψη Συστήματος”.
Η αξία της απόδειξης του θεωρήματος δεν είναι μόνον μαθηματικά, αλλά και φιλοσοφικά κοσμοϊστορική. Σε ό,τι αφορά την Επιστήμη, θέτει οριστικά εκποδών την δυνατότητα αξιωματικής θεμελίωσης της Λογικής δια της συμπερίληψης του συνόλου των Μαθηματικών και της Φυσικής όπως την είχαν οραματισθεί στις αρχές του αιώνα ο Ντέιβιντ Χίλμπερτ και εν συνεχεία ο Μπέρντραντ Ράσσελ στο έργο του Principia. Φιλοσοφικά όμως είναι ακόμη σημαντικότερη, διότι αποδεικνύει την αδυνατότητα γνωσιακής προσπέλασης της Αλήθειας, δηλονότι αποδεικνύει ότι η Γνώση και η Αλήθεια δεν ταυτίζονται, επαληθεύοντας την ενόραση του Χάιντεγκερ που τέσσαρα μόλις έτη πριν είχε αποκαλύψει την Αλήθεια ως Άρση της Λήθης του Είναι αντί της αριστοτελικής Άρνησης του Ψεύδους του Λόγου.
Φιλοσοφικά το θεώρημα της Μη Πληρότητος του Γκαίντελ αποδεικνύει ότι: “Κάθε κλειστό σύστημα Γνώσης στο Σύμπαν έλκει την Αλήθεια του θύραθεν επέκεινα της Αιτίας του, δηλονότι μια τουλάχιστον ακολουθία αιτιακών σχέσεων εντός αυτού συγκλίνει σε όριο, που δεν αποτελεί εσωτερικό όρο του υπόψη Συστήματος αλλά κείται επέκεινα αυτού”.
Ή άλλως:
Κάθε Κλειστό Εμμενές Σύστημα Γνώσης,
το οποίο εσωκλείει την αλήθεια του, είναι άκυρον.
Οι φιλοσοφικές συνέπειες απόδειξης του Θεωρήματος του Γκαίντελ είναι κοσμοϊστορικές, διότι κατακυρώνουν και καταξιώνουν την Διπλόη του Πλάτωνος, η οποία δια της θεωρίας των Ιδεών και κυρίως του Μύθου του Σπηλαίου διακηρύττει ότι Γνώση και Αλήθεια είναι δύο διακριτές ουσίες, οι οποίες απαιτούν δύο διαφορετικές οδούς προσπέλασης: Την επιστημονική και την αποκαλυπτική: Το Αγαθόν κείται επέκεινα της Ουσίας. Συνεπώς όλα τα Κλειστά Εμμενή Συστήματα Γνώσης τα οποία ισχυρίζονται ότι περικλείουν την Αλήθεια τους είναι Ψευδή.
Αν αναζητήσουμε τώρα στην σκέψη μας το πρώτο τέτοιο Σύστημα που σφυροκοπά ανηλεώς τα φιλοσοφικό αμόνι της καθημερινότητός μας, ασφαλώς θα ανακράξουμε: Ο Υλισμός!
Ο Υλισμός, Ιστορικός τε και Διαλεκτικός, είναι ένα κλειστό εμμενές Σύστημα Γνώσης, που εσωκλείει την αλήθεια του, δηλονότι την Ύλη. Άρα κατά Γκαίντελ είναι Ψευδές! Τόσο απλά! Μετά τον Γκαίντελ και το 1931 ο Υλισμός απεδείχθη ένα παραμύθι της Χαλιμάς για μωρά και μωρούς, συντετριμμένος από την Διπλόη του Πλάτωνος. Και εν τούτοις, ένα αιώνα τώρα, χάρις στην απόλυτη κυριαρχία του Πολιτιστικού Μαρξισμού, οι ανελλήνιστοι, αφιλοσόφητοι, αστοιχείωτοι και βαθιά αντιεπιστημονικοί μαρξιστές και κομμουνιστές όλων των αποχρώσεων τριβελίζουν το πνεύμα και τα ώτα μας με το φιλοσοφικά σεσηπός και τυμπανιαίο πτώμα του Υλισμού τους!
