«Θα έρθουμε μια νύχτα».
Αυτή ήταν η προσφιλής φράση που ο υπερφίαλος μεγαλομανής νεο-οθωμανός πρόεδρος Ερντογάν (καθώς και το κουρδισμένο επιτελείο των δουλοπρεπών υποτακτικών του) ως σύγχρονος σουλτάνος ιταμώς εκστόμιζε σε καθημερινή σχεδόν βάση εναντίον της Ελλάδος, εκδηλώνοντας απροκάλυπτη απειλή στρατιωτικής εισβολής που, κατά πολλούς, πράγματι προετοίμαζε και σκόπευε να υλοποιήσει το επόμενο διάστημα, ώστε να δημιουργήσει κάποια στρατιωτικά ή/και εδαφικά τετελεσμένα, τα οποία προσδοκούσε να χρησιμοποιήσει προπαγανδιστικώς στο εσωτερικό της χώρας του προκειμένου να αποκομίσει προεκλογικά οφέλη, φανατίζοντας και συσπειρώνοντας την εκλογική του βάση, δηλαδή τα στίφη των ανθελληνικών μαζών της Ανατολίας, και να ανα(σ)τρέψει τα εις βάρος του προγνωστικά εν όψει των τουρκικών εκλογών (που ήταν κανονικά προγραμματισμένες για τον ερχόμενο Μάιο).
Όμως, ὦ του θαύματος! – ήταν η ώρα της πιο βαθειάς νύκτας (ακριβώς τότε που άπαντες κοιμούνται!) όταν στην Ανατολία ήλθε απρόσκλητος, εν είδει τρομεράς Νεμέσεως, και επέπεσε ο πιο ισχυρός και αδυσώπητος στρατός: ο … Εγκέλαδος. Δύο συγκλονιστικοί σεισμοί εκδηλώθηκαν κατά μήκος του νοτίου ρήγματος της Ανατολίας, που σε λίγα λεπτά σάρωσαν τα πάντα, ισοπεδώνοντας ολόκληρες πόλεις, κατεδαφίζοντας χιλιάδες πολυόροφα κτήρια ως τραπουλόχαρτα, μετατρέποντας πολυπληθείς περιοχές σε σωρούς ερειπίων – αποκαλύπτοντας ολική καταστροφή, τέτοια που ούτε μέρος της θα ήταν δυνατόν να επέλθει ακόμα κι αν είχαν (υποθετικώς) εξαπολυθεί προς τα εκεί όλα τα πυρομαχικά και τα εκρηκτικά βλήματα που διαθέτει στα αποθέματά του ο ελληνικός στρατός!
Η ειρωνεία της τύχης (ατυχίας) του «Σουλτάνου»
Η ειρωνεία της τύχης (ή της ατυχίας) του μεγαλομανούς Ερντογάν είναι ότι ήταν ένας άλλος σεισμός (ο μεγάλος σεισμός του 1999 με επίκεντρο στην θάλασσα του Μαρμαρά) με τις μεγάλες καταστροφές και τα 18.000 θύματα, που είχε κλονίσει το προ-ερντογανικό (κεμαλικό) πολιτικό κατεστημένο, που φάνηκε, τότε, αδύναμο να διαχειρισθεί την κατάσταση. Ήταν τα χρόνια της εσωτερικής πολιτικής και οικονομικής κρίσεως που επήλθαν στην Τουρκία μετά από εκείνον τον σεισμό που ο Ερντογάν εκμεταλλεύθηκε περίτεχνα ώστε να ανέλθει στην εξουσία αποδυναμώνοντας σταδιακά (και ολοκληρωτικά μετά το αποτυχημένο εναντίον του πραξικόπημα) το κεμαλικό σύστημα αλλά και τους άσπονδους παλαιούς φίλους του, το δίκτυο δηλαδή του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν. Αξιοποίησε τότε ο Ερντογάν την σωρευμένη λαϊκή οργή εναντίον των κεμαλικών κομμάτων και της αποτυχίας τους να διαχειριστούν τα απότοκα του σεισμού εκείνου και εν γένει την παρεπόμενη οικονομική κρίση, ως εφαλτήριο για την κατάληψη της εξουσίας. Αν λοιπόν ήταν ένας προ εικοσαετίας σεισμός που προετοίμασε το έδαφος για την αναρρίχηση του Ερντογάν στην εξουσία, είναι ένας άλλος σεισμός (ο τωρινός) που του δείχνει, καθώς φαίνεται, την πόρτα της εξόδου καθώς ήδη εισπράττει την λαϊκή οργή, ιδίως όταν αποκαλύπτεται ότι συγκεκριμένες εταιρείες ευνοουμένων του μεγαλοεργολάβων είχαν αναλάβει ένα εντυπωσιακό έργο οικοδομήσεως ολοκλήρων πόλεων με κτήρια που απεδείχθησαν εντελώς σαθρά και ετοιμόρροπα, με κατασκευαστικές αστοχίες και καταφανή ακαταλληλότητα σχεδίων και υλικών.
Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, λόγω του σεισμού, όλοι οι σχεδιασμοί του Ερντογάν ανετράπησαν άρδην. Με ένα μεγάλο τμήμα της χώρας (μεγαλύτερο σε πληθυσμό από όλη την Ελλάδα!) να είναι βυθισμένο στο απόλυτο χάος, με πολλές δεκάδες (ή και εκατοντάδες;) χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους, με περισσότερα από 6.000 κτήρια γκρεμισμένα και πολλαπλάσια μερικώς κατεστραμμένα έως ακατάλληλα προς κατοίκηση, με εκατομμύρια αστέγων να παγώνουν και να πεινούν στους δρόμους, με πλατσικολόγους να επιδίδονται σε λεηλασίες επί των ερειπίων, με βιομηχανίες και υποδομές (δρόμους, σιδηροδρόμους, κλπ) πλήρως κατεστραμμένες, η τουρκική διοίκηση είναι αναγκασμένη να στραφεί στο εσωτερικό μέτωπο, να δώσει βάρος στις προσπάθειες ανοικοδομήσεως καθώς και στην επιτακτική ανάγκη αρωγής των εκατομμυρίων σεισμοπαθών. Ως εξ αυτού η Τουρκία είναι αναγκασμένη να παγώσει (προς το παρόν) τα επιθετικά πολεμικά σχέδιά της, τον οργιώδη εξοπλισμό της και επίσης είναι αναγκασμένη να (ξανα)στραφεί προς την Δύση καθώς εκ μέρους των χωρών της Δύσεως κυρίως (αν όχι αποκλειστικώς) είναι που μπορεί ρεαλιστικά να υπολογίζει σε παροχή οικονομικής βοηθείας. Τα όνειρα για μία Τουρκία-υπερδύναμη με αυτόνομ
ο ρόλο στην διεθνή σκηνή τίθενται πλέον εν αμφιβόλω – τουλάχιστον προς το παρόν.
«Ο Θεός της Ελλάδος» και τα παραισθησιογόνα του φιλοτουρκικού λόμπυ.
Κατά μίαν έννοια, αυτή την ασύλληπτων διαστάσεων καταστροφή μοιάζει να την έχει προκαλέσει ο «Θεός της Ελλάδος», με σκοπό και ξυπνήσουν οι Έλληνες από τον μεταπολιτευτικό πασιφιστικό τους λήθαργο, καθώς δύναται να οδηγήσει στην ανατροπή των στρατιωτικών, γεωπολιτικών, οικονομικών, κλπ συσχετισμών, προσφέροντας στην Ελλάδα ένα χρονικό παράθυρο ευκαιρίας για να εξοπλισθεί, να προετοιμασθεί ποικιλοτρόπως και να αποκτήσει στρατιωτική ετοιμότητα, διότι – μη γελιόμαστε – η τουρκική απειλή δεν θα εκλείψει, θα συνεχίσει να είναι παρούσα, διότι είναι μακραίωνη και θεμελιακή με εθνοφυλετικές και πολιτισμικές βάσεις, παρά τις απατηλές σειρήνες του ενδοελλαδικού φιλοτουρκικού λόμπυ, που βρίσκει τώρα θαυμάσια ευκαιρία για να επαναφέρει την παραλυτική προπαγάνδα του περί «ελληνοτουρκικής φιλίας», όπως ακριβώς είχε επιτύχει μετά τον σεισμό του 1999, που είχε οδηγήσει στα ζεϊμπέκικα του GAP με τον Ισμαήλ Τζεμ, στις αλήστου μνήμης «κουμπαριές» του Καραμαν-αλή με τον Ερντογάν και σ’ όλο το άθλιο, ανιστόρητο και αυτοτονικό προπαγανδιστικό αφήγημα, το έμφορτο με άνοστες φιλοφρονήσεις για τα εξ ανατολών συμπαθή «καρντάσια»)…
Η «πανουργία» της ιστορίας
Το συγκλονιστικό γεγονός του σεισμού και οι επιπτώσεις του, οδηγεί σε κάποιες σκέψεις σχετικά με την δύναμη του «τυχαίου» στην ιστορία, την λεγομένη «πανουργία» της ιστορίας. Αναδεικνύει, συγκεκριμένα, πώς ένα τυχαίο συμβάν γεωλογικού χαρακτήρος (όπως π.χ. ένας μεγάλος σεισμός) μπορεί να μεταβάλει ριζικώς την πολιτική κατάσταση σε μία χώρα, την οικονομία της, τις διεθνείς της σχέσεις, να οδηγήσει σε πολέμους ή να αποτρέψει πολέμους, να μεταβάλει τις διακρατικές ισορροπίες και την δημογραφία, να αλλάξει εν γένει τον ρου της ιστορικής δυναμικής. Αυτό, βεβαίως ίσχυε από το απώτατο, ακόμα και το προανθρώπινο παρελθόν. Η επιστημονικώς επικρατούσα θεωρία περί της αιτίας ολικού αφανισμού των δεινοσαύρων, που κυριαρχούσαν κάποτε στον πλανήτη γη, συνδέεται με την ριζική αλλαγή της βλαστήσεως, συνεπεία του πλήγματος της γης από μεγάλο μετεωρίτη, που μετέβαλε άρδην το κλίμα του πλανήτη και οδήγησε τα θηριώδη ερπετά στον θάνατο, ελλείψει τροφής.
Μπορούμε επίσης να ανατρέξουμε σε ένα κλασικό παράδειγμα που προέρχεται από το παρελθόν της προϊστορικής Μεσογείου. 
Η καταστροφή του άλλοτε κυριάρχου μινωικού πολιτισμού, που είχε επιβάλει μία θαλασσία αυτοκρατορία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, συνδέεται καθοριστικώς με την τρομακτική έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (περί το 1450 π.Χ.) η οποία συνοδεύτηκε από σεισμούς και από γιγαντιαίο μετασεισμικό παλιρροϊκό κύμα (τσουνάμι) το οποίο διέλυσε τον στόλο των Μινωιτών, κατέστρεψε τα ανάκτορα των βασιλέων τους και επέφερε ένα πλήγμα από το οποίο η μινωική Κρήτη δεν συνήλθε ποτέ. Μέχρι τότε ήταν η μινωική Κρήτη που κρατούσε υποτελή την μυκηναϊκή ηπειρωτική Ελλάδα (μυθολογικός απόηχος της οποίας ήταν η υποχρέωση της ετησίας αποστολής νεαρών Αθηναίων προκειμένου να καταστούν βορά του Μινώταυρου, από την οποία, ως γνωστόν, απήλλαξε την Αθήνα ο ηλιακός Άριος ήρως Θησέας). Λίγο αργότερα΄, αξιοποιώντας την αποδυνάμωση των Μινωιτών, ήταν ο ενισχυμένος μυκηναϊκός κόσμος που επέβαλε την κυριαρχία του (και) στην Κρήτη, υποτάσσοντας πλήρως του μινωϊτες (Ετεόκρητες;) που υπέκυψαν στην πρωτο-ελληνική πολεμική ισχύ.
Στην περίπτωση της Τουρκίας, για να έλθουμε ξανά στο σήμερα, σκέψεις περί της επιδράσεως των απροβλέπτων, ανεξελέγκτων δυνάμεων της φύσεως, που είναι υπέρτερες των ανθρωπίνων, στην γεω-πολιτική κατάσταση, μπορούν να προσλάβουν και κάποια μεταφυσική χροιά, αν αναλογισθεί κανείς το σκοτεινό, άκρως αρνητικό «κάρμα» (για να μιλήσουμε με όρους ανατολικής φιλοσοφίας) που έχει συσσωρευθεί στο συλλογικό είναι ενός λαού όπως ο τουρκικός, ο οποίος, αφ’ ότου εισήλθε στην ιστορία παγιώθηκε στην ιστορική μνήμη των λαών (με τους οποίους ήρθε σε επαφή) ως ο κατ’ εξοχήν αιμοδιψής βάρβαρος, ως καταστροφέας, ως άρπαγας, με μηδενική συμβολή στον ανθρώπινο πολιτισμό ώστε μάλιστα να διαδοθεί η χαρακτηριστική φράση «εκεί που Τούρκος πάτησε, χορτάρι δεν φυτρώνει»….
Ὕβρις-Μῆνις-Νέμεσις
Ιδίως για το Έθνος των Ελλήνων, ήδη από το μακρινό καταραμένο 1071 (μάχη του Ματζικέρτ) ο τουρανικός αυτός λαός, ορμώμενος από τα όρη Αλτάι της Κεντρικής Ασίας, αφιονισμένος με τον φανατισμό του προσφάτου τότε προσηλυτισμού στο Ισλάμ και στην έννοια του τζιχάντ, δεν έπαψε να πλήττει με σφαγές, δηώσεις και καταστροφές στους προγόνους μας! Παρά το ευρωπαϊκό αίμα με το οποίο, προϊόντος του χρόνου, οι αρχικοί τουρανομογγόλοι νομάδες (Σελτζούκοι αρχικώς και εν συνεχείᾳ Οθωμανοί) νοθεύθηκαν (μέσω των εκτεταμένων εξισλαμισμών και του απεχθούς θεσμού του γενιτσαρισμού), ο τουρανικός φυλετικός πυρήν τους συνεχίζει να καθορίζει την ταυτότητα και την συμπεριφορά τους. Συνεπώς, όσοι διατηρούν επαφή με την ιστορική μνήμη και δεν παρασύρονται από κίβδηλους συναισθηματισμούς, υπό το βάρος των σπαρακτικών εικόνων των νεκρών τουρκόπουλων που ανασύρονται από τα συντρίμμια των κατερειπωμένων πόλεων της νοτιοανατολικής Ανατολίας, αλλά διακρίνουν της ουσία των διαχρονικών χαρακτηριστικών της διαπάλης των Εθνών, που κατ’ ουσίαν δεν αφορούν μεμονωμένα άτομα αλλά ολοκλήρους λαούς και έθνη, η εκδήλωση ενός σεισμού τέτοιων διαστάσεων συνιστά θεαματική επιβεβαίωση του αρχετυπικού σχήματος που καθόρισε το αρχέγονο ελληνικό ήθος. Σύμφωνα με την διεισδυτική οντολογική ματιά των Ελλήνων σοφών, η Θεία Ουσία του Κόσμου πατάσσει πάντοτε την αλαζονεία! Η Ὕβρις διεγείρει την Μῆνιν (ιεράν οργήν) των Θεών, επισύροντας αναποδράστως την Κοσμικήν Νέμεσιν προκειμένου ν᾿ αποκατασταθεί η διασαλευθείσα Κοσμική Τάξις! Ο αλαζών υβριστής Ερντογάν και μαζί του οι μάζες των ανατολιτών οπαδών του, εκεί που απεργαζόταν την ρίψη πυραύλων στην Αθήνα και την κατάληψη ελληνικών νήσων, εκεί που «θα πετούσαν τους Έλληνες στην θάλασσα όπως το ‘22», δέχτηκαν από τα έγκατα της γης ισχύ ισοδύναμη με την ρίψη δεκάδων ατομικών βομβών!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όχι εφησυχασμός και αμεριμνησία!
Η δεσποτεία του Ερντογάν είναι πλέον ετοιμόρροπη, τα μεγαλοϊδεατικά σχέδια των μογγόλων παίρνουν αναγκαστικά αναβολή. Όμως προσοχή! Το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας θα είναι μικρό. Για κάποια χρόνια ίσως δεν θα μπορούν οι Τούρκοι να εξοπλίζονται με τον ρυθμό με τον οποίο το έκαναν ως τώρα, αλλά αυτό θα επανέλθει. Είναι σημαντικό για την Ελλάδα, εφ’ όσον θέλει να επιβιώσει ιστορικώς, να αποκρούσει τα ψευδοσυναισθηματικά παραισθησιογόνα περί «ελληνοτουρκικής φιλίας», που ήδη άρχισαν εντέχνως να καλλιεργούνται από τους εγχώριους ανθελληνικούς κύκλους, και να αξιοποιήσει αυτή την απροσδόκητη ευκαιρία που προσέφερε το αναπάντεχο – η “Θεά Τύχη” – ώστε να υπερεξοπλιστεί και να καλύψει το χαμένο έδαφος δεκαετιών που την κατέστησαν ευάλωτη ενώπιον του κλιμακουμένου νεο-οθωμανικού ιμπεριαλιστικού γιγαντισμού. Άλλωστε και εν μέσω αυτής της κολοσσιαίας καταστροφής, οι Τούρκοι, αν και αναγκάστηκαν να αναβάλουν κάποιες προγραμματισμένες στρατιωτικές ασκήσεις, συνεχίζουν ωστόσο να παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της Ελλάδος με πτήσεις οπλισμένων πολεμικών αεροσκαφών, συνεχίζουν να σπρώχνουν μαζικά τους αφροασιάτες λαθροεποίκους, τους οποίους προσκαλούν επί τούτου από κάθε γωνιά του μουσουλμανικού κόσμου, συνεχίζοντας τον ύπουλο υβριδικό πόλεμο που διεξάγουν επί χρόνια με σκοπό την ισλαμοποίηση της Ελλάδος και κατ’ επέκτασιν όλης της Ευρώπης, διατηρούν σε ισχύ το αυθαίρετο μνημόνιο με την Λιβύη, συνεχίζουν να κατέχουν το 40% της Κύπρου, εποικίζοντάς την συνεχώς, συνεχίζουν να θεωρούν αιτία πολέμου την καθ’ όλα νόμιμη, κατά το διεθνές δίκαιο, επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, όπως όλες οι χώρες του κόσμου έχουν πράξει προ πολλού – εκτός της Ελλάδος η οποία, έχοντας υποκύψει στις απειλές της Τουρκίας, φοβάται να το κάνει! Αυτονοήτως ΤΩΡΑ είναι η ευκαιρία για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια!
Τώρα, που δεν θα τολμήσουν να αντιδράσουν – μακάρι και να αντιδράσουν! Δεν μπορεί να παίζουμε με όρους “fair-play” απέναντι σε έναν λαό που ανέκαθεν επέλεγε να κινηθεί εναντίον μας επιθετικώς, όταν ακριβώς διέκρινε μία πρόσκαιρη αδυναμία μας ή κάπως μειωμένα αντανακλαστικά, όπως επί παραδείγματι στις ακόλουθες περιπτώσεις της συγχρόνου ιστορίας:
(α) Το οργανωμένο από το τουρκικό κράτος και υλοποιημένο από το παρακράτος και τον όχλο, πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως εξαπελύθη τον Απρίλιο του 1955 ακριβώς δηλαδή την περίοδο κατά την οποία στην Ελλάδα υπήρχε προσωρινό κενό εξουσίας λόγῳ της ασθενείας του ετοιμοθανάτου τότε πρωθυπουργού Αλ. Παπάγου.
(β) Η επιχείρηση Αττίλας ΙΙ, που είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη του 40% του κυπριακού εδάφους, τον Αύγουστο του 1974, (προηγουμένως οι Τούρκοι κατείχαν έναν θύλακα μόλις 3% που είχαν εξασφαλίσει με την επιχείρηση Αττίλας Ι, τον Ιούλιο του 1974), την πραγματοποίησαν επωφελουμένοι του κενού εξουσίας κατά την μετάβαση από την στρατιωτική κυβέρνηση στην πολιτική κυβέρνηση Καραμανλή, που ήταν ακόμη αμφίβολο αν είχε τον πλήρη έλεγχο των πραγμάτων. Ήταν τότε που ο Καραμάν(α)λής εξεστόμησε την ανατριχιαστικά κυνική φράση εγκαταλείψεως της Κύπρου: «η Κύπρος είναι μακράν»…
(γ) Η κρίση των Ιμίων το 1996 και το παρεπόμενο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου δρομολογήθηκαν από τους Τούρκους ακριβώς στην συγκυρία του κενού εξουσίας που προκάλεσε η διαδοχή στην θέση του πρωθυπουργού του ασθενούς και νοσηλευομένου τότε, Ανδρέα Παπανδρέου, από τον άπειρο στα πρωθυπουργικά καθήκοντα που μόλις είχε αναλάβει (και ψοφοδεή αμερικανόδουλο), Κώστα Σημίτη.
Αφού λοιπόν έτσι ενεργούν πάντοτε οι Τούρκοι εκμεταλλευόμενοι τις φάσεις αδυναμίας της Ελλάδος για να προωθηθούν εις βάρος της, έτσι θα πρέπει και η Ελλάς τώρα να δράσει. Τώρα είναι ευκαιρία για έξυπνα χτυπήματα στον προαιώνιο εχθρό του Ελληνισμού!
Είναι αδήριτη ανάγκη για την επιβίωση του Ελληνισμού!
