του Αχιλλέως Ξανθάκη
Τι συμβαίνει στον «εθνικό-πατριωτικό» χώρο ;
Πως οι πολιτικοί σχηματισμοί του «χώρου» κατάντησαν μουγγοί από πολιτική ουσία, να μηρυκάζουν αποτυχημένα συνθήματα και να αναμασούν στείρο καταγγελτικό λόγο;
Γιατί το δημογραφικό, η οικογένεια, η διανόηση, οι τέχνες, οι παραδόσεις, ο αλτρουισμός και η πνευματική μαχητικότητα, μπήκαν σε 2η μοίρα και ο στόχος των υπερασπιστών των Ιδεών περιορίστηκε στην είσοδο στην Βουλή;
Πως οι «ομάδες» των ιδεολόγων, των πατριωτών, των Ελληνολατρών, των «απέναντι σε όλους», πως οι «ομάδες» εκείνων που καταγγέλλουν το σύστημα για χρηματισμό, για ιδιοτέλεια, για ξενοδουλεία, έχουν καταντήσει αναποτελεσματικές και ξεκομμένες από την κοινωνία;
Πως οι υποτιθέμενοι αμετακίνητοι και αδέκαστοι στις Ιερές Ιδέες, έγιναν πολιτικάντηδες συνεργαζόμενοι με οποιονδήποτε και οτιδήποτε, θα τους εξασφαλίσει την είσοδο στην Βουλή;
Η ρίζα του προβλήματος ξεκινά με την κατάρρευση της 7ετίας. Η λεγόμενη “μεταπολίτευση” κλιμάκωσε τότε, ένα ισχυρό στρατήγημα διάβρωσης, πώρωσης και κατακερματισμού των Εθνικών Ιδεωδών, εφαρμόζοντας την τακτική δαιμονοποίησης τους.
Εργαλεία για την εφαρμογή αυτής της στρατηγικής, απεδείχθησαν πολλοί και διάφοροι ηγέτες, ηγετίσκοι, σωτήρες, καθοδηγητές και «ήρωες». Όλοι κάλπικοι. Όλοι μικροί.
Είναι ιστορική αλήθεια ότι, οι λαοί χρειάζονται ηγεσία. Τίποτε στην παγκόσμια ιστορία δεν ξεκίνησε στο κενό. Κανένας λαός δεν κινητοποιήθηκε χωρίς έναν ηγέτη να πηγαίνει μπροστά και να εμπνέει.
Ένα τεράστιο λάθος όμως, στο οποίο υποκύπτουν οι άνθρωποι σήμερα, είναι πως αναζητούν έναν ηγέτη που να τους οδηγήσει στην σωτηρία, κατατροπώνοντας τους «εχθρούς» και θα τον ακολουθήσουν σε ότι εκείνος τους πει, διότι αυτό είναι «πίστη στον αγώνα».
Όχι. Αυτό είναι τελείως αντίθετο με την ιδεολογία μας. Ο αληθινός ηγέτης, είναι τέκνο του λαού. Είναι σάρκα από τις σάρκες του. Δεν προσφέρει την αλήθεια αλλά την μετουσιώνει. Δεν έχει το αλάθητο. Δεν του συγχωρούνται ιδιομορφίες και δεν κάνει εκπτώσεις στον εαυτό του από αυτά που περιμένει από τους άλλους. Στον εθνικισμό,
ο ηγέτης είναι εκφραστής της Εθνικής Ανάγκης. Είναι η φωνή του λαού κι όχι ο υποβολέας της. Η μοναδικότητά του συνίσταται στενά, στην ιδιότητα να λειτουργεί σαν μπαταρία που μεταφέρει ζωογόνο και αγωνιστικό ρεύμα στην κοινότητα.
Στον εθνικισμό ο ηγέτης είναι μπροστά και οδηγεί. Αντλεί δύναμη από την ορμή όσων βρίσκονται πίσω του. Κι όσοι βρίσκονται πίσω του, εμπνέονται από την δύναμή του. Είναι μια σχέση αμφίδρομη και οπωσδήποτε είναι θέση ευθύνης.
Που είναι σήμερα αυτή η υπέροχη ορμή;
Όλοι όσοι διαχρονικά από το 1974 και ύστερα, ηγήθηκαν σχηματισμών, είναι βολεμένοι και στο απυρόβλητο.
Είναι συνεργαζόμενοι με το σύστημα αφού «παίζουν» με τους κανόνες του. Η δική τους οντότητα, επισκιάζει την κοινότητα. Την αφοπλίζει και την θυσιάζει. Ακόμη και στην τραγική περίπτωση της αποτυχίας της Χ.Α. η ηγεσία της οποίας είναι στην φυλακή, ακόμη και εκεί, ποιος πραγματικά γνωρίζει τους απλούς αγωνιστές που βρίσκονται κι εκείνοι άδικα φυλακισμένοι; Αγνοούμε όχι μόνο τα ονόματά τους, αλλά και πόσοι είναι. Είναι σαράντα; Είναι εξήντα; Είμαι σίγουρος ότι όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο δεν γνωρίζετε ούτε τον ακριβή αριθμό.
Μια τρανταχτή απόδειξη του παράφωνου ύφους της ηγεσίας.
Ακόμη κι αν δεν προσάψουμε δολιότητα και ιδιοτέλεια στις ηγετικές μορφές από το 1974 και μετά, είμαστε αναγκασμένοι να τους προσάψουμε αφέλεια και ανικανότητα. Δεν το λέω εγώ. Το λέει η κατάσταση του Έθνους και της Πατρίδος σήμερα.
Αν εξετάσουμε την πολιτική ανθρωπογεωγραφία των κομμάτων του χώρου σήμερα τι θα δούμε; Ποιες διαπιστώσεις θα κάνουμε;
Πρώτον : Ο μεγαλύτερος εχθρός ενός «πατριωτικού» κομματικού ή κινηματικού οργανισμού σήμερα, είναι κάποιος από τον ίδιο τον χώρο! Η ενέργεια που σπαταλάται στον εμφύλιο πόλεμο είναι σημαντικά περισσότερη από εκείνη που διοχετεύεται στον αγώνα εναντίον των πραγματικών κινδύνων για την Πατρίδα.
Δεύτερον : Κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα δεν χτίζει νεολαία. Δεν δημιουργεί δηλαδή θεμέλια και προοπτική. Δεν αξιοποιεί τον ανθό της κοινωνίας και τον αφήνει έρμαιο στα διάφορα ζιζάνια της πολιτικής και πολιτιστικής χλωρίδας.
Τρίτον : Κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα, δεν αξιοποιεί ανθρώπους με γνώση σε εξειδικευμένους τομείς. Προωθούνται σε θέσεις κλειδιά, μόνο όσοι φιλούν κομματικά δαχτυλίδια ή δεν αποτελούν κίνδυνο για κομματικά στελέχη που γνωρίζουν τα προσωπικά τους ελλείμματα.
Τέταρτον : Είτε στην προμετωπίδα υπάρχει ο τίτλος κόμμα είτε υπάρχει ο τίτλος κίνημα, οι μηχανισμοί εξαντλούνται στον αγώνα δρόμου για την είσοδο στην Βουλή. Ξεχνώντας έτσι ότι, οι βουλευτικές έδρες είναι ένα από τα εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιήσει ο μηχανισμός και όχι ο αυτοσκοπός.
Όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις σχηματίζουν μια κοινή συνισταμένη, η οποία μοιραία μας οδηγεί σε ένα -θλιβερό- συμπέρασμα. Καμία απολύτως διαφορά δεν έχουν αυτοί οι πολιτικοί συνδυασμοί, από τους αντιπάλους τους, που υποτίθεται ότι μάχονται και ότι έρχονται να παραγκωνίσουν, προσφέροντας μιαν άλλη, υγιή λύση για την πορεία του Έθνους και του Κράτους.
Αυτή για εμένα, είναι η μυστική παράμετρος, που καταδικάζει όλα αυτά τα κόμματα – κινήματα, στην πραγματική πολιτική αφάνεια και στην ένδεια ψήφων. Με δυο λόγια, ο λαός αντιλαμβάνεται πως δεν έχει τίποτε καλύτερο να περιμένει από όσους δεν εργάζονται ουσιαστικά για εκείνον. Έτσι, αδυνατούν να κλονίσουν το σύστημα που διαχειρίζεται την εξουσία πετώντας ψίχουλα στον λαό.
Άρα, δεν αποτελεί ηγετική μορφή του πατριωτικού ή εθνικιστικού ή όπως θέλετε πείτε τον, κάποιος που αντιλαμβάνεται την πορεία ενός κινήματος, μόνο σε σχέση με την προσωπική του εκλογή. Κάποιος που διατάσσει την αλλαγή των οργάνων του κινήματος/κόμματος σήμερα, γιατί νομίζει ότι τον βολεύει ο τάδε και ξαναδιατάζει την αλλαγή εκ νέου σε λίγες ημέρες, γιατί τώρα άλλαξε γνώμη και τον βολεύει ο δείνα…
Όπως δεν μπορεί να αποτελεί ηγετική μορφή κάποιος που υπηρέτησε όλη τη ζωή του το σύστημα και στην σύνταξη θυμήθηκε τα κακώς κείμενα. Επίσης δεν αποτελεί ηγετική μορφή εκείνος που δεν ζει με τον κώδικα των ιδεών μας, αλλά απλώς τον επικαλείται από τα μπαλκόνια.
Δεν έχουν θέση στον Εθνικό κορμό τέτοιες καταστάσεις, υποανάπτυκτης αστικής σήψης.
Οι άνθρωποι των ιδεών μας, αφουγκράζονται την κοινότητα και την υπηρετούν. Δεν την διοικούν σαν φέουδο. Δεν έχουν μοναρχικά προνόμια «prima note» ούτε στις γυναίκες μας αλλά ούτε στις ιδέες μας. Οι δε συμμετέχοντες σε πατριωτικούς συνδυασμούς, αν αποδέχονται την ιδιότητα του κοπαδιού που ο σκύλος θα τους δαγκώνει τα πόδια και θα τους στρίβει δεξιά ή αριστερά, σίγουρα δεν είναι πατριώτες. Το τι είναι ας το βρει ο ψυχαναλυτής τους.
Οι ηγέτες αναδεικνύονται από την κοινότητα και δεν σώζουν. Ο λαός δεν σώζεται, ο λαός σώζει, όπως μας δίδαξε ο δάσκαλος Καζαντζάκης.
Η μεταπολίτευση λοιπόν, για πολλές 10ετίες έθρεψε ένα βουλιμικό γουρούνι, το τάισε υποσχέσεις, μίζες, δάνεια, επιδόματα και βουλευτικά προνόμια και το κατάντησε μια χοντρή αυτάρεσκη σκρόφα, που το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να κυλιέται στην λάσπη του πολύ περιορισμένου χώρου, στον οποίο είναι μαντρωμένη.
Οι άνθρωποι των ιδεών μας σήμερα, καλούνται να καθαρίσουν την κόπρο στο μαντρί και να καταργήσουν τα όρια. Μόνος τρόπος είναι το σφάξιμο της σκρόφας, η οποία όμως έχει πολύ χοντρό σβέρκο…
Ευτυχώς, παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα υγείας και γήρατος.
https://istos.net.gr/page167.html
